ორი­ვე ახალ­გაზ­რდა: მა­მა­კა­ცი, მი­სი­ვე სი­ტყვე­ბით, "მხო­ლოდ უბე­დუ­რი და და­წყევ­ლი­ლი, უსახ­ლკა­რო, უბი­ნაო... მარ­თლა... "ქუ­ჩის ბიჭი", ხოლო ქალი, სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­გვა­რად ამომთქმე­ლი - "მე ვი­ტან­ჯე­ბო­დი, ვე­ცე­მო­დი და კვლავ ფეხ­ზე ვდგე­ბო­დი. ვი­ტან­ჯე­ბი, ვე­ცე­მი და თან­და­თან სიღ­რმე­ში ვეშ­ვე­ბი. გა­ი­გე ჩემი გან­ცდე­ბი და შენც გა­ნი­ცა­დე, რად­გან სი­ტყვე­ბი უძ­ლუ­რია აღ­წე­როს ისი­ნი"; ორი­ვე ბო­ბო­ქა­რი ვნე­ბის ადა­მი­ა­ნი, ერ­თმა­ნე­თის­თვის სა­ბე­დის­წე­რო­ე­ბი რომ აღ­მოჩ­ნდნენ და მათი სიყ­ვა­რუ­ლის პო­ე­ზი­აც და პრო­ზაც სწო­რედ რომ იყო - ტან­ჯვა, და­ცე­მა, კვლავ წა­მოდ­გო­მა და... არ­ცთუ ხან­გრძლი­ვი ერ­თობ­ლი­ვი ცხოვ­რე­ბის მძაფ­რი ქარ­ტე­ხი­ლი, რო­მელ­მაც, სა­ბო­ლო­ოდ, ორი­ვე გა­ა­ნად­გუ­რა.

გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძე­სა და მის მე­უღ­ლეს - ოლია ოკუ­ჯა­ვას ერ­თმა­ნე­თი სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით, ქუ­თა­ის­ში გა­უც­ნი­ათ. ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი - გა­ლა­კტი­ონ და ტი­ცი­ან ტა­ბი­ძე­ე­ბი, თურ­მე, ქუ­ჩას მი­უყ­ვე­ბოდ­ნენ, მარ­ტოდ მო­მა­ვა­ლი, იმ­ხა­ნად ქუ­თა­ი­სის წმინ­და ნი­ნოს სას­წავ­ლებ­ლის მოს­წავ­ლე ოლია რომ შე­უ­ნიშ­ნავთ. თა­ვად ოლია იხ­სე­ნებ­და: გა­ლა­კტი­ო­ნი რომ და­ვი­ნა­ხე, მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბა ტან­ჯვად გა­და­მექ­ცე­ო­დაო. ტა­ბი­ძე­ე­ბის სას­წავ­ლე­ბე­ლი - კლა­სი­კუ­რი გიმ­ნა­ზია იქვე, ოლი­ას სას­წავ­ლე­ბელ­თან ახ­ლოს იყო და ახალ­გაზ­რდა ქალს შემ­ჩნე­უ­ლიც ჰყავ­და გა­ლა­კტი­ო­ნი, გა­ნუყ­რე­ლი შარ­ფი­თა და ქუ­ჩა­ზე გან­მარ­ტო­ე­ბით მო­სი­ა­რუ­ლე. სწო­რედ იმ პე­რი­ო­დი­დან და­ი­წყო მათი ნაც­ნო­ბო­ბაც და სიყ­ვა­რუ­ლიც. იმ­ხა­ნად გა­ლა­კტი­ო­ნი 20 წლის ყო­ფი­ლა. ოლია სი­ლა­მა­ზით არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. ზო­გი­ერ­თი, თურ­მე, მას "უშ­ნო­დაც" კი მი­იჩ­ნევ­და. ერთხელ ამ უკა­ნას­კნე­ლის ბი­ძაშ­ვი­ლის შვილ­მა, ქალ­ბა­ტონ­მა ნატო ოკუ­ჯა­ვამ აღ­ნიშ­ნა კი­დეც, რამ­ხე­ლა სუ­ლი­ე­რი კავ­ში­რი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო მათ შო­რის, რომ მი­უ­ხე­და­ვად ამ­გვა­რი გა­რეგ­ნო­ბი­სა, ერ­თმა­ნე­თი ერთი ნახ­ვით შე­უყ­ვარ­და­თო. გა­ლა­კტი­ო­ნის ძმის­შვი­ლი, აწ გარ­დაც­ვლი­ლი ნო­დარ ტა­ბი­ძე კი მათ სიყ­ვა­რულს "უდი­დეს და უმ­ძაფ­რეს პო­ე­მას" უწო­დებ­და. გა­ლა­კტი­ო­ნი პირ­ვე­ლად ოლი­ას აკი­თხებ­და თა­ვის ლექ­სებს, ის იყო მისი პო­ე­ზი­ის პირ­ვე­ლი კრი­ტი­კო­სი. თვი­თო­ნაც უნი­ჭი­ე­რე­სი და მრა­ვალ­მხრივ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ქალი იყო, ისიც წერ­და. ქუ­თა­ი­სის წმ. ნი­ნოს სა­ხე­ლო­ბის ქალ­თა გიმ­ნა­ზი­ის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, მა­ლე­ვე, ოლი­ას ჭი­ა­თუ­რა­ში მო­უხ­და წას­ვლა - მას­წავ­ლებ­ლად და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა. გან­შო­რე­ბას ორი­ვე სა­შინ­ლად გა­ნიც­დი­და. ოლია ამ­ბობ­და, სულ მგო­ნია, კარი გა­ი­ღე­ბა და ჩემი გა­ლა­კტი­ო­ნი შე­მო­ვაო. გა­ლა­კტი­ო­ნი კი საყ­ვა­რელ ქალს სწერ­და: "ოლია! მას შემ­დეგ, რაც შენ წადი, რა­ღაც სა­ში­ნელ­მა სი­ცა­რი­ე­ლემ მო­იც­ვა მთე­ლი ჩემი არ­სე­ბა... სი­ცა­რი­ე­ლემ, რომ­ლის გა­ნად­გუ­რე­ბას არ ვიცი, რა­ნა­ი­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა შეძ­ლებს და რა არის მისი წა­მა­ლი? რო­დე­საც შენ აქ იყა­ვი, მე შე­მეძ­ლო და­მე­ნა­ხე შენ... ჩემ­თვის უბ­რა­ლოდ შენს ახ­ლოს ყოფ­ნა საკ­მა­რი­სი იყო, რომ შენს გარ­და არა­ფერ­ზე არ მე­ფიქ­რა"... (6 იან­ვა­რი, 1914 წ.)

ოლია ოკუ­ჯა­ვას დიდი ოჯა­ხი ჰქონ­და, 8 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი იყ­ვნენ და მათ გა­ლა­კტი­ონ­თან ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­ახ­ლო­ვე გა­ლა­კტი­ონს მი­ხე­ილ­თან ჰქო­ნია, მო­მა­ვალ­ში ცნო­ბი­ლი პო­ე­ტი­სა და კომ­პო­ზი­ტო­რის, ბუ­ლატ ოკუ­ჯა­ვას მა­მას­თან. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­დან ოლი­ა­სა და გა­ლა­კტი­ო­ნის ქორ­წი­ნე­ბის წი­ნა­აღ­მდე­გი მხო­ლოდ ოლი­ას დედა - ლი­ზი­კო ყო­ფი­ლა. ქალ­ბა­ტო­ნი ნატო ოკუ­ჯა­ვას თქმით, ლი­ზი­კოს მე­უღ­ლეს - საკ­მა­ოდ გა­ნათ­ლე­ბულ კაცს, სტე­ფა­ნეს სმა ჰყვა­რე­ბია, ლა­მის ალ­კოჰო­ლი­კად გა­დაქ­ცე­უ­ლა, ამი­ტომ არ უნ­დო­და, მისი ქა­ლიშ­ვი­ლიც სმის მოყ­ვა­რულ კაცს გაჰ­ყო­ლო­და ცო­ლად, თუმ­ცა მა­ინც ვე­რა­ფერს გახ­და - ოლი­ას იმ­დე­ნად უყ­ვარ­და გა­ლა­კტი­ო­ნი, დე­დას არ და­უ­ჯე­რა, მამა კი და­ი­ყო­ლი­ეს და წყვილ­მა 1916 წლის 23 აგ­ვის­ტოს ჯვა­რიც და­ი­წე­რა.

მათ სიყ­ვა­რულ­ზე სტა­ტი­ის და­წე­რის ინ­სპი­რა­ტო­რი აღ­მოჩ­ნდა ერთი, ჩემ­თვის მა­ნამ­დე უც­ნო­ბი ფოტო და მის­გან მომ­დი­ნა­რე მძაფ­რი გან­ცდით და­წე­რი­ლი ფე­ის­ბუკ-პოს­ტი, რო­მელ­მაც სრუ­ლი­ად სხვა, სა­ინ­ტე­რე­სო კუ­თხით და­მა­ნახ­ვა გა­ლა­კტი­ო­ნი­სა და ოლი­ას სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი. პოს­ტის ავ­ტო­რი მწე­რა­ლი გუ­რამ მეგ­რე­ლიშ­ვი­ლია:

ასევე დაგაინტერესებთ

23:19 / 04-05-2012

ნოდარ ტაბიძე: "ზოგჯერ შუაღამისას მეღვიძება და გალაკტიონის ლექსებს ვბუტბუტებ"

23:15 / 26-04-2014

როგორ ცდილობდნენ ქალები გალაკტიონის მოხიბვლას

"ჩემ­თვის, ერთ-ერთი ამო­უხ­სნე­ლი ფე­ნო­მე­ნი გა­ლას ცხოვ­რე­ბა­ში მისი ცოლი, ოლღა ოკუ­ჯა­ვაა. ოლღა ჯერ კი­დევ ახალ­გაზ­რდა შე­ვი­და კო­მუ­ნის­ტურ პარ­ტი­ა­ში და იყო აქ­ტი­უ­რი რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი, მებ­რძო­ლი და მას­კუ­ლი­ნუ­რი ენერ­გე­ტი­კის ქალი. ცნო­ბი­ლია, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ოკუ­პა­ცი­ის წლებ­ში, რო­გორც პარ­ტაქ­ტი­ვის­ტი და­დი­ო­და გა­ლი­ფე შარ­ვლით, ია­რა­ღით და იყო იმ ეპო­ქის სუ­ლის­კვე­თე­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი მა­ნამ, სა­ნამ ტროც­კიზ­მი ბრალ­დე­ბით არ გა­ა­სა­მარ­თლეს. სულ მე­ფიქ­რე­ბო­და, რო­გო­რი უც­ნა­უ­რია ადა­მი­ა­ნის სული, გო­ნე­ბა, ვნე­ბე­ბი. აქეთ გალა - მო­სი­ა­რუ­ლე ღრუბ­ლებს ზე­მოთ, სი­ტყვის ჯა­დო­ქა­რი, გრძნო­ბე­ბი­სა და ემო­ცი­ე­ბის უც­ნა­უ­რად დამ­ბუ­ჟე­ბე­ლი არა­ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი მორ­წმუ­ნე კაცი და იქით მისი საყ­ვა­რე­ლი ცოლი, ოლღა. გა­ლას ცხოვ­რე­ბის და­მან­გრე­ვე­ლი თა­ვი­სი უბე­დუ­რე­ბით. პო­ე­ტის ნამ­დვი­ლი მუზა, ერთი შე­ხედ­ვით არაფ­რით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ქალი, რო­გო­რიც ათა­სო­ბით, ასი ათა­სო­ბი­თაა ჩვენ გვერ­დით. ათე­ის­ტი, პარ­ტი­უ­ლი, რე­ვო­ლუ­ცი­ო­ნე­რი, არა რო­მან­ტი­კა, არა "ცის­ფე­რი ცხე­ნე­ბი", არა "სი­ლაჟ­ვარ­დე­ე­ბი" და მა­ინც, ტა­ბი­ძის სუ­ლის აღ­ვი­რი.

ფო­ტო­ზე ორი­ვე­ნი არი­ან. პირ­ვე­ლი გა­და­სახ­ლე­ბი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი ოლღა ჯო­ხით. ნა­ა­ვად­მყო­ფა­რი და უკვე მო­ტე­ხი­ლი და გა­ლა­კტი­ო­ნი, რო­მე­ლიც ასე­ვე ძა­ლი­ან შეც­ვლი­ლია გა­რეგ­ნუ­ლად. ამ ფო­ტოს და­ვარ­ქმევ­დი დე­მო­ნი­სა და კე­თი­ლი ან­გე­ლო­ზის სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბავს. ბოლო სე­რი­ა­ში, ან­გე­ლო­ზი ჯო­ჯო­ხეთ­ში ჩა­დის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის მო­სა­ძებ­ნად.

დე­დაო ღვთი­სავ, მზეო მა­რი­ამ!/ რო­გორც ნაწ­ვი­მარ სი­ლა­ში ვარ­დი,/ ჩემი ცხოვ­რე­ბის გზა სიზ­მა­რია/ და შო­რე­უ­ლი ცის სი­ლაჟ­ვარ­დე".

• მა­ინც რო­გო­რი იყო "დე­მო­ნი­სა და ან­გე­ლო­ზის სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი" - ყვე­ლა­ზე უკეთ მისი სიმ­ძაფ­რე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბის მი­მო­წე­რა­შია გად­მო­ცე­მუ­ლი.

"...ოლ­კინ, მი­თხა­რი, გიყ­ვარ­ვარ ძვე­ლე­ბუ­რად? მე მგო­ნია, არა!.. ჩემგვა­რი კაცი განა შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მეს უყ­ვარ­დეს? და­დე­ბი­თად ძლი­ე­რი ჩემ­ში არა­ფე­რი არ არის. რომ ვიყო ბა­ი­რო­ნი, ლერ­მონ­ტო­ვი, გი­ო­ტე... მა­შინ შე­მიყ­ვა­რებ­დნენ. მე კი ისე პა­ტა­რა და დაწ­ვრილ­მა­ნე­ბუ­ლი კაცი ვარ... მაგ­რამ არა­ფე­რია, "Мы еще повоюем" (ჩვენ კი­დევ წა­ვიბ­რძო­ლებთ - ი.ხ.). შენ ის მი­თხა­რი, გიყ­ვარ­ვარ ძვე­ლე­ბუ­რად? ... მომ­წე­რე, ოლ­კინ, რა­ნა­ი­რად და რის­თვის გიყ­ვარ­ვარ... რას იზამ ოლ­კინ, მე რომ მოვ­კვდე? მა­გა­ლი­თად მოვ­კვდი და აღა­რაა ქვე­ყა­ნა­ზე გა­ლო­ნი. მოკ­ვდა სა­წყა­ლი გა­ლო­ნი და და­ა­საფ­ლა­ვეს. რას იზამ მა­შინ? მოხ­და ისე, რომ მე მოვ­კვდი სა­დღაც შორს, ცივ ქვე­ყა­ნა­ში, ან მოვ­კვდი სა­ზი­ზღა­რი და სა­მარ­ცხვი­ნო სიკ­ვდი­ლით... მოკ­ვდა გა­ლო­ნი ძაღ­ლი­ვით. რაც იზამ ჩმოკ­ლინ? იტი­რებ თუ არ იტი­რებ? ჩემო ძვირ­ფა­სო, ერ­თა­დერ­თო მე­გო­ბა­რო, ერ­თა­დერ­თო ნუ­გე­შო"... (31 აგ­ვის­ტო, 1914 წ. ქუ­თა­ი­სი)

სა­ო­ცა­რია ბე­დის­წე­რა. ის, რა­საც ახალ­გაზ­რდა გა­ლა­კტი­ო­ნი თა­ვის სიყ­ვა­რულ­თან არ­კვევ­და და სცდი­და, ამ უკა­ნას­კნელს ერგო ხვედ­რად. გზა­დაგ­ზა კი იყო - ეჭ­ვი­ა­ნო­ბაც, აღ­მაფ­რე­ნაც ერ­თად ყოფ­ნაც, სი­ხა­რუ­ლიც, გან­შო­რე­ბე­ბიც, ავად­მყო­ფო­ბაც, ცრემ­ლე­ბიც, რე­ვო­ლუ­ცი­აც, "სის­ხლი და ცხედ­რე­ბიც", წე­რი­ლე­ბის ზღვაც, ლექ­სე­ბიც...

და­ქორ­წი­ნე­ბის შემ­დეგ, მა­ლე­ვე გა­ლა­კტი­ო­ნი და ოლია სწავ­ლის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად მოს­კოვ­ში წა­ვიდ­ნენ, მაგ­რამ სი­დუ­ხ­ჭი­რის გამო პო­ე­ტი იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, ქუ­თა­ის­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო, ოლია კი იქ დარ­ჩა, კო­მუ­ნის­ტურ პარ­ტი­ა­შიც შე­ვი­და და უმაღ­ლეს პო­ლი­ტი­კურ კურ­სებ­ზეც ჩა­ი­რი­ცხა.

"ოლ­კინ! შენ აღარ გიყ­ვარ­ვარ! არა­ვის არ ვუყ­ვარ­ვარ ქვე­ყა­ნა­ზე! უკე­თე­სია, რომ მოვ­კვდე­ბო­დე! სიკ­ვდი­ლი კი თით­ქო ამ­ბობს: გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძე, შენ ჯერ არ მოკ­ვდე­ბი, კი­დევ ბევრ რა­მეს გა­ა­კე­თე­ბო! ვნა­ხოთ, ვნა­ხოთ! მე მთელ დე­და­მი­წას დუ­ელ­ში ვიწ­ვევ!... (30 ნო­ემ­ბე­რი, 1916 წ. ქუ­თა­ი­სი)

დიახ, ჯერ ის არ მოკ­ვდა, რად­გან ნაღ­მებ­ზე უნდა ევლო, მე­ფის გვირ­გვი­ნი და­ედ­გა და ისე "გაფ­რე­ნი­ლი­ყო", რაც შე­ე­ხე­ბა მის სიყ­ვა­რულს... ოლია ისე­თი თავ­გა­დაკ­ლუ­ლი კო­მუ­ნის­ტი გახ­და, მოს­კოვ­ში სწავ­ლი­სას, თურ­მე, კო­მუ­ნის­ტურ შა­ბა­თო­ბებ­ზეც და­დი­ო­და. ერთხელ, მო­რე­ბის ზიდ­ვი­სას, მარ­ცხე­ნა ხელ­ში ხიწ­ვი შე­ერ­ჭო, სის­ხლი მო­ე­წამ­ლა და ხე­ლის ამ­პუ­ტი­რე­ბა გახ­და სა­ჭი­რო. ოლი­ას კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი უთ­ქვამს, მე გა­ლა­კტი­ო­ნის მე­უღ­ლე ვარ და უხე­ლო ვერ ვიქ­ნე­ბიო. ხელი გა­უხ­მა, თურ­მე. ოლი­ას ძმის, შალ­ვას მე­უღ­ლეს უთ­ქვამს, - ოლი­ას ისე­ვე ფა­ნა­ტი­კუ­რად უყ­ვარ­და გა­ლა­კტი­ო­ნი, რო­გორც პარ­ტი­აო და ფაქ­ტია - მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რაც კო­მუ­ნის­ტებ­მა მას და­მარ­თეს, მათი მა­ინც ბო­ლომ­დე სწამ­და.

"გა­ზა­ფხუ­ლის იე­ბის შე­მობ­რძა­ნე­ბას გი­ლო­ცავ, ძვირ­ფა­სო გალ! შენ­თან მო­ვე­დი, რათა მე­ხა­რე­ბი­ნა, რომ გა­ზა­ფხუ­ლი ახ­ლო­საა, რომ ლე­ნი­ნიზ­მის გა­მარ­ჯვე­ბის დღე მო­ახ­ლოვ­და... არ და­გა­ვი­წყდეს, რომ პო­ე­ტი ხარ, გახ­სოვ­დეს პო­ე­ტის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა ასეთ ვი­თა­რე­ბა­შიც... მე მიყ­ვარს აკორ­დი, გრი­გა­ლი და არა ნა­ხან­ძრა­ლი, ნამ­სხვრე­ვე­ბი. ფერ­ფლი ყვე­ლა­ფერს ედე­ბა, თავს ყველ­გან კარ­გად გრძნობს, ამას კი მე ბავ­შვო­ბი­დან­ვე გა­მო­ვუ­ცხა­დე შე­უ­რი­გე­ბე­ლი ბრძო­ლა, ომი". (1917 წ. გა­ზა­ფხუ­ლი)

"ოლია! რო­დე­საც ჩა­მო­ვალ [მოს­კოვ­ში], უსა­თუ­ოდ ერ­თად უნდა ვი­ცხოვ­როთ, აქე­დან წა­მო­ვი­ღებ რამე-რა­მე­ებს. ტა­ნი­სა­მო­სი გინ­და, შენ, დე­დო­ფა­ლო! ...მე ვოც­ნე­ბობ ჩვენ ერ­თად ყოფ­ნა­ზე, პა­ტა­რა ბავ­შვზე, განა კარ­გი არ არის?"... (30 ნო­ემ­ბე­რი, 1917 წ.)

"აუ, გეს­მის შენ ჩემი ძა­ხი­ლი? ეს ახა­ლი ცხოვ­რე­ბის შემ­ქმნელ­თა ხმაა. აი, გაგ­ვე­პა­სუ­ხე! მსოფ­ლიო რე­ვო­ლუ­ცი­ის ჰიმ­ნი შეჰ­ქ­მე­ნი! ცაზე გა­იხ­სნა გი­გან­ტუ­რი ფარ­და და გა­მოჩ­ნდა ყვა­ვი­ლე­ბი, ხე­დავ, რო­გორ გვერ­ტყმი­ან ისი­ნი გარს? გალ, ჩა­აქ­სო­ვე შენს ლექ­სებ­ში ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლის ცე­ცხლი და ისი­ნი მთელ მსოფ­ლი­ოს და­ი­პყრო­ბენ...

გალ, სა­ტა­ნურ ძა­ლას ვფლობ და ძა­ლი­ან მინ­და მო­გეხ­ვიო, მაგ­რამ მე­ში­ნია, რომ ვერ გა­უძ­ლებ შენ. მიყ­ვარ­ხარ ცე­ცხლო­ვა­ნი სიყ­ვა­რუ­ლით, გა­უფრ­თხილ­დი, არ ჩა­აქ­რო ეს ცე­ცხლი. ჩემი ცე­ცხლი ახალ სამ­ყა­რო­ებს პირ­დე­ბა შენს გე­ნი­ას..." (1928 წ. ივ­ლი­სი)

1929 წელს ოლი­ას ტროც­კის­ტო­ბა და­აბ­რა­ლეს და 3 წლით უზ­ბე­კეთ­ში გა­და­ა­სახ­ლეს. შინ 1932 წელს დაბ­რუნ­და. თუმ­ცა სულ რა­ღაც 4 წე­ლი­წად­ში იგი კვლავ და­ა­პა­ტიმ­რეს და ორი­ო­ლის ოლ­ქში გა­ის­ტუმ­რეს, რა­საც მოჰ­ყვა გა­ლა­კტი­ო­ნის "...აჰა,და­იძ­რა რკი­ნის ბორ­ბლე­ბი,/ მივ­დევ ვა­გო­ნებს, მახ­რჩობს გრძნო­ბე­ბი,/ გემ­შვი­დო­ბე­ბი სა­მა­რა­დი­სოდ,/ სა­მა­რა­დი­სოდ გემ­შვი­დო­ბე­ბი!"...

"ძვირ­ფა­სო გალ, აქ [ქ. ია­როს­ლავ­ლი] ზამ­თა­რი თან­და­თან ძა­ლა­ში შე­დის. თით­ქმის ყო­ველ­დღე თოვს. გუ­შინ­წინ სა­ღა­მოს სე­ირ­ნო­ბის დროს წვრი­ლად თოვ­და, ელექტრო­ნის შუქ­ზე ფიფ­ქე­ბი ყვა­ვი­ლის თეთ­რი ფურ­ცლე­ბი­ვით ცვი­ო­და, ტყემ­ლის ყვა­ვი­ლის თეთ­რი ფურ­ცლე­ბი­ვით. გახ­სოვს, გალ, რო­გორ ცვი­ო­და ხოლ­მე ყვა­ვი­ლი გა­ზა­ფხულ­ზე, ნი­ა­ვის ნაზ წა­მოქ­როლ­ვა­ზე. ჰოდა, ეს თოვ­ლის ფან­ტე­ლე­ბი იმ თეთ­რი ფურ­ცლე­ბი­ვით რი­ა­ლებს, თით­ქოს იღი­მე­ბი­ან, უდარ­დე­ლად ცეკ­ვა­ვენ, დაქ­რი­ან მარ­ჯვნივ და მარ­ცხნივ - ტრი­ა­ლე­ბენ, ტრი­ა­ლე­ბენ. ასე­ვე ჩემი ფიქ­რე­ბი შენ დაგტ­რი­ა­ლე­ბენ... ვი­გო­ნებ შენს ლექ­სებს "თოვ­ლი", "ატ­მის ყვა­ვი­ლე­ბი"... გეხ­ვე­ვით და გკოც­ნით შენ და შენს ლექ­სებს, რო­გორ თავ­და­ვი­წყე­ბით მყვა­რე­ბი­ხართ თქვენ! რო­დის ვიქ­ნე­ბი კვლავ თქვენ­თან?... შენი ოლია" (1937 წ. 21 დე­კემ­ბე­რი)

გა­ლა­კტი­ო­ნი ოლი­ას:

"...თვე­ში ორ­ჯერ ვი­ღებ­დი შენს წე­რი­ლებს, რაც ერ­თდრო­უ­ლად მა­ნუ­გე­შებ­და და თან - მა­სევ­დი­ა­ნებ­და. მე არა­ფერს გწერ­დი... ძა­ლი­ან ავად ვი­ყა­ვი, ძა­ლა­გა­მოც­ლი­ლი. თუმ­ცა ერთხელ ვრცე­ლი წე­რი­ლი მოგ­წე­რე. იქ­ნებ არც მი­გი­ღია ის წე­რი­ლი? ძა­ლი­ან მა­წუ­ხებ­და შენი ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა და რა­ღა­ცით მინ­დო­და დაგ­ხმა­რე­ბო­დი, მინ­დო­და, ამა­ნა­თი გა­მო­მეგ­ზავ­ნა: პრო­დუქ­ტე­ბი, თბი­ლი ტან­საც­მე­ლი და სა­ერ­თო­დაც ვფიქ­რობ­დი, თა­ვად მი­კარ­ნა­ხებ­დი, რა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. შენ­გან პა­სუ­ხი არ მი­მი­ღია და ამის შემ­დეგ მხო­ლოდ დე­პე­შებს გიგ­ზავ­ნი­დი. ვიცი, შენ­გან დიდ საყ­ვე­დუ­რებს ვიმ­სა­ხუ­რებ, მაგ­რამ ერთს ვერ ვი­გებ: ჩემი გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი ფუ­ლის გამო თავს შე­უ­რა­ცხყო­ფი­ლად რა­ტომ გრძნობ?... ნუთუ ჩემი თა­ნაგ­რძნო­ბა შენ­და­მი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­მო­ხატ­ვა არ არის?... აბა, ჩემი უსუ­სუ­რი ყო­ფი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, სხვა რა შე­მიძ­ლია, გა­გი­კე­თო? წე­რი­ლე­ბი უნდა ვწე­რო! მაგ­რამ კარ­გად იცი, რომ ეს ნაკ­ლე­ბად მე­ხერ­ხე­ბა. იცი ამ მხრივ ჩემი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი და მა­ინც რა­ტომ მა­წა­მებ საყ­ვე­დუ­რე­ბით?... ნუთუ მე შენ გი­ვი­წყებ? ჩემი დე­პე­შე­ბით კარ­გად ხვდე­ბი, რომ ჩე­მამ­დე შენი ყვე­ლა წე­რი­ლი აღ­წევს. ნუ მო­მაკ­ლებ შენს წე­რი­ლებს. ნუთუ გგო­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნუ­რი გრძნო­ბე­ბი არ გა­მაჩ­ნია?...ნუ მი­ე­ცე­მი სა­სო­წარ­კვე­თას. შენ მარ­ტო არ ხარ... გთხოვ, მომ­წე­რე ხოლ­მე! იყა­ვი გამ­ბე­და­ვი, შე­უ­პო­ვა­რი და დიდსუ­ლო­ვა­ნი, ისე­თი, რო­გო­რიც მიყ­ვარ­ხარ და პა­ტივს გცემ". (1940 წ. აპ­რი­ლი)

ოლია გა­ლა­კტი­ონს:

"ჩემო ძვირ­ფა­სო, ჩემო უგო­ნო სიყ­ვა­რუ­ლო! აი, მი­ი­ღე ჩემ­გან ეს მინ­დვ­რის ყვა­ვი­ლე­ბი, ისი­ნი ნორ­ჩე­ბია და უტყვი, მაგ­რამ მა­ინც თავ­და­ვი­წყე­ბით მო­ის­წრაფ­ვი­ან შენ­სკენ! ჩემო ძვირ­ფა­სო, ყო­ველ­დღი­უ­რად გა­დავ­ცემ შენს მო­კი­თხვას ჰა­ე­რის ტალ­ღებს. ხომ გეს­მის?... ო, დღე­ვან­დე­ლი დილა იყო ვარ­დის­ფე­რი. მზემ სის­ხამ­ზე ვარ­დე­ბით მო­ფი­ნა თოვ­ლი. თოვ­ლიც ვარ­დის­ფე­რი იყო... მო­მა­გონ­და შენი "იის­ფე­რი თოვ­ლი"...

ჩემო ძვირ­ფა­სო, ძვირ­ფა­სო გალკ! ირ­გვლივ ყი­ნუ­ლის ლო­ლუ­ე­ბი ბრჭყვი­ა­ლე­ბენ და ალ­მა­სე­ბად იც­რემ­ლე­ბი­ან. მაშ, ახ­ლოა გა­ზა­ფხუ­ლი! გა­ზეთ­ში წა­ვი­კი­თხე, რომ მანდ, შენ­თან, სა­ქარ­თვე­ლო­ში, თბი­ლა. 20-25 გრა­დუ­სია სით­ბო. თეს­ვა და­ი­წყო, აყ­ვავ­და ნუში და ა.შ. და­მი­კოც­ნე მაგ გა­ზა­ფხუ­ლის ფე­რა­დო­ვა­ნი შე­მო­ბი­ჯე­ბა! ჩემო ძვირ­ფა­სო! ტი­ტა­ნუ­რი ძა­ლით მინ­და, რომ მო­გეხ­ვიო. ეხ, შეგ­ხვდე­ბი კი ოდეს­მე?! მაგ­რამ შორს ეს ფიქ­რე­ბი - ეს დე­მო­ნი ჩემი სუ­ლი­სა! ძვირ­ფა­სო ჩემო, ნაღ­ვლო­ბენ, დარ­დო­ბენ, ხე­ლო­ბენ ოც­ნე­ბა­ნი შენ­ზე. შინ ყოფ­ნა მინ­და, მორ­ჩა და გა­თავ­და!!! თით­ქოს დავ­კარ­გე ყვე­ლაფ­რის იმე­დი. ძვირ­ფა­სო გა­ლიკ, გული მე­წუ­რე­ბა, გული მძვინ­ვა­რებს - უნდა შე­ი­ტყოს შენი ჯან­მრთე­ლო­ბის, შენი ცხოვ­რე­ბის ამ­ბა­ვი, გკოც­ნით, გკოც­ნით შენ და შენს ქმნი­ლე­ბებს! ვი­გო­ნებ რი­ონს, რომ­ლის ნა­პირ­ზეც არა­ერ­თხელ გვი­სა­უბ­რია მდი­ნა­რის ნაზ ჩურ­ჩულ­ში, რო­მე­ლიც ერ­თვო­და მთვა­რის სხი­ვე­ბის ციმ­ციმს ტალ­ღებ­ზე... ძვირ­ფა­სო, უკვე მი­ჭირს წე­რი­ლის წერა. რა ვქნა? ძა­ლი­ან მი­ჭირს, მშვი­დო­ბით! შენი ოლია. მას შენ გა­გი­ჟე­ბით უყ­ვარ­ხარ". (1941წ. 14 მარ­ტი)

"ხალ­ხის მტრად" შე­რა­ცხუ­ლი და ორი­ო­ლის ცი­ხის პა­ტი­მა­რი ოლია ოკუ­ჯა­ვა 1941 წელს დათ­ვე­ბის ტყე­ში დახ­ვრი­ტეს, რა­საც გა­ლა­კტი­ო­ნის დეპ­რე­სია და თვით­მკვლე­ლო­ბა­ზე ფიქ­რე­ბი მოჰ­ყვა, წლე­ბის შემ­დეგ კი, 1959 წლის 17 მარ­ტის სა­ღა­მოს პო­ეტ­მა დიდი ხნით ადრე ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი თვით­მკვლე­ლო­ბა სის­რუ­ლე­ში მო­იყ­ვა­ნა…

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე