ბექა ხუ­ცუ­რა­ულს და მის სა­ოც­რად თბილ ნა­ხა­ტებს ჩვენ­ში ბევ­რი იც­ნობს. ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი შე­მოქ­მე­დია, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, დღე­და­ღამ მუ­შა­ობს. კო­ვიდ­პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­შიც, წა­მით არ გა­ჩე­რე­ბუ­ლა... იმის გამო, რომ ახლა გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა, ის სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით, ყო­ველ­დღი­ურ რე­ჟიმ­ში, გა­მო­ფე­ნას ინ­ტერ­ნეტ­მომ­ხმა­რე­ბელს უწყობს. მუდ­მი­ვად ფენს ნა­მუ­შევ­რებს და ცდი­ლობს, პო­ზი­ტი­უ­რი გან­წყო­ბა შე­ი­ტა­ნოს ადა­მი­ა­ნებ­ში. გან­სა­კუთ­რე­ბით უხა­რია, როცა მის­თვის თბილ სი­ტყვებს ემიგ­რან­ტე­ბიც არ იშუ­რე­ბენ და მათ დიდ მად­ლო­ბას უხ­დის.

"მე­გობ­რე­ბი ხში­რად მე­ხუმ­რე­ბი­ან: მსოფ­ლი­ო­ში, არა­ვის გა­მო­უ­ყე­ნე­ბია პან­დე­მია ასე სა­თა­ვი­სოდ, რო­გორც შენო... სა­შინ­ლად მძულს დეპ­რე­სია და სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა, მით უმე­ტეს, ადა­მი­ანს, რო­მელ­საც ღმერ­თის სწამს, მის­თვის ეს და­უშ­ვე­ბე­ლია! უფ­ლის იმე­დი ყო­ველ­თვის მაქვს და მის მფარ­ვე­ლო­ბას სულ ვგრძნობ.

დიახ, გარ­შე­მო ძა­ლი­ან სამ­წუ­ხა­რო ამ­ბე­ბი ხდე­ბა - ადა­მი­ა­ნებს უჭირთ ფი­ზი­კუ­რად, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად, მსოფ­ლიო პან­დე­მი­ის გამო თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი გა­ჩერ­და, სა­ო­მა­რი მოქ­მე­დე­ბე­ბია ჩვენს სა­ზღვრებ­თან, ოკუ­პი­რე­ბუ­ლია ჩვე­ნი ტე­რი­ტო­რი­ე­ბი - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­ზე ძა­ლი­ან მოქ­მე­დებს, მაგ­რამ რე­ა­ლო­ბის­თვის თვა­ლის გას­წო­რე­ბა უნდა შევ­ძლოთ, დეპ­რე­სი­ა­ში არ უნდა ჩავ­ვარ­დეთ და ვიბ­რძო­ლოთ უკე­თე­სი ხვა­ლინ­დე­ლი დღის­თვის! ამი­ტომ, თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო, რო­მე­ლიც პან­დე­მი­ის გამო გვაქვს, ვცდი­ლობ, სა­ინ­ტე­რე­სოდ გა­მო­ვი­ყე­ნო," - გვე­უბ­ნე­ბა ბექა ხუ­ცუ­რა­უ­ლი.

- ადა­მი­ა­ნი ყო­ველ­თვის ერთ გან­წყო­ბა­ზეც არ არის, შენ კი ხატ­ვის­თვის მგო­ნი, სულ გაქვს გან­წყო­ბა...

- ვხა­ტავ იმი­ტომ, რომ კარ­გი გან­წყო­ბა შე­ვიქ­მნა და გან­წყო­ბას ვიქ­მნი იმის­თვის, რომ კარ­გად დავ­ხა­ტო, თით­ქმის სულ ასეთ წრე­ზე ვტრი­ა­ლებ... რა თქმა უნდა, ყო­ველ­თვის ვერ იქ­ნე­ბი გან­წყო­ბა­ზე - "ლა­მა­ზი" ფე­რე­ბით ხატო, ამი­ტომ, სა­სე­ირ­ნოდ ბუ­ნე­ბა­ში მივ­დი­ვარ, ვკი­თხუ­ლობ რამე სა­ინ­ტე­რე­სოს, ვუს­მენ სა­სი­ა­მოვ­ნო მუ­სი­კას, შემ­დეგ კი ხატ­ვას ვუბ­რუნ­დე­ბი და გან­წყო­ბაც მო­დის. არ მინ­და, უარ­ყო­ფი­თი ემო­ცია ტი­ლო­ზე გა­და­ვი­ტა­ნო, ამი­ტომ ჩემი ნა­ხა­ტე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა უფრო მხი­ა­რუ­ლია, თუმ­ცა ვერ ვი­ტყვი, რომ სევ­და აკ­ლია, რად­გან ესეც ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბაა და ამის გა­რე­შე უბ­რა­ლოდ ყალ­ბი ნა­მუ­შევ­რე­ბი გა­მო­მი­ვა...

- ნა­თე­ლი კაშ­კა­შა ფე­რე­ბი, რო­მე­ლიც შენ­თან ჭარ­ბობს - ეს თა­ვი­სით მო­დის?

- ნა­თე­ლი ფე­რე­ბის მი­სა­ღე­ბად ჩემი აღ­მო­ჩე­ნე­ბი და "სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბი" მაქვს... ეს მუ­შა­ო­ბა­ში თა­ვად მო­ვი­და. ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბის არ მე­ში­ნია, სრუ­ლი­ად თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ და რო­გორც მინ­და, ისე ვხა­ტავ, უამ­რავ ფერს ვი­ყე­ნებ. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ და­ვით­ვა­ლე და 80-ზე მეტი ფერი აღ­მოჩ­და... 5-6 პა­ლიტ­რა­ზე ერ­თდრო­უ­ლად გაშ­ლი­ლია სა­ღე­ბა­ვე­ბი და ამ ფე­რე­ბი­დან სხვა­დას­ხვა ტონი გა­მომ­ყავს, მუქი ტო­ნე­ბის გარ­და, პირ­და­პირ არც ერთს არ ვი­ყე­ნებ, ყო­ველ­თვის სხვა ფე­რებ­თან ვა­ზა­ვებ. ვფიქ­რობ, ნა­ხა­ტებს ეს ფერ­თა სიმ­რავ­ლე და გრა­და­ცი­ე­ბი აკაშ­კა­შებს, ნა­თელ და მხი­ა­რულ ელ­ფერს სძენს... მაგ­რამ მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი ისე­თი ემო­ცი­უ­რია, რომ ზოგ­ჯერ ვერ ვი­მახ­სოვ­რებ, რო­გორ მი­ვი­ღე ესა თუ ის კომ­ბი­ნა­ცია, ამი­ტომ, ახ­სნაც მჭირს...

- თე­მას რის მი­ხედ­ვით არ­ჩევ?

- თე­მის არ­ჩე­ვა­შიც თავს მი­ვე­ცი სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, ვხა­ტავ იმას, რაც მსი­ა­მოვ­ნებს... რო­გორც ფშა­ველს ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ბუ­ნე­ბა, ეს სიყ­ვა­რუ­ლი სის­ხლში მაქვს და შე­სა­ბა­მი­სად, მი­მარ­თუ­ლე­ბის ასარ­ჩე­ვად დიდი დრო არ დამ­ჭირ­ვე­ბია, თუმ­ცა მიყ­ვარს დე­კო­რა­ტი­უ­ლი და არ­ქა­უ­ლი ფი­გუ­რე­ბის ხატ­ვაც ტემ­პე­რით, ფა­ნე­რა­ზე და მუ­ყა­ო­ზე...

ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ შე­მიძ­ლია, დავ­ხა­ტო მზე, წყა­ლი, მიწა, სხვა­დას­ხვა სე­ზო­ნი და ბუ­ნე­ბის ხა­სი­ა­თი ამ სე­ზო­ნებ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში... არა­სო­დეს ვხა­ტავ გა­უ­აზ­რებ­ლად, მცე­ნა­რე­ებ­ში შე­საძ­ლოა ადა­მი­ა­ნე­ბიც წარ­მო­ვიდ­გი­ნოთ. მარ­თა­ლია, ზო­გი­ერ­თი დამ­თვა­ლი­ე­რე­ბე­ლი ნა­ხატს ისე აღიქ­ვამს, რო­გორც რე­ა­ლურს და ხში­რია და­ვაც... არის შემ­თხვე­ვე­ბი, რო­დე­საც და­სა­თა­უ­რე­ბას „აპ­რო­ტეს­ტე­ბენ“ და კო­მენ­ტა­რებ­ში ვერ­სი­ებს წე­რენ... მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, არა­სო­დეს შე­მიმ­ჩნე­ვია ნიშ­ნის მო­გე­ბით ან ბო­რო­ტად ნათ­ქვა­მი, პი­რი­ქით, თი­თო­ე­ულ სი­ტყვა­ში დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი იგ­რძნო­ბა, რაც ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სია ჩემ­თვის. ორ­მა­გად სა­სი­ხა­რუ­ლოა, როცა სრუ­ლი სი­ზუს­ტით ამო­ი­კი­თხა­ვენ ყვე­ლა ნი­უ­ანსს, რა­ზეც ამა თუ იმ ნა­ხატ­ზე მი­ფიქ­რია მუ­შა­ო­ბი­სას... ამ დროს გა­ო­ცე­ბას ვერ ვმა­ლავ. ერთ-ერთ ნა­მუ­შე­ვარ­ზე („სა­ღა­მოს კავ­კა­სი­ო­ნი, ნო­ემ­ბე­რი“) იყო ასე­თი მოკ­ლე და­ხა­სი­ა­თე­ბა: "სა­ქარ­თვე­ლოა ეს ნა­ხა­ტი, მისი მწყემ­სი კე­თი­ლით"-ო - ამ რამ­დე­ნი­მე სი­ტყვა­ში სრუ­ლად იყო ჩა­ტე­უ­ლი ჩემი ნა­ფიქ­რი...

- სხვის ნა­მუშ­ვრებ­ში რა გი­ზი­დავს?

- დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს შეს­რუ­ლე­ბის ტექ­ნი­კას, მაგ­რამ ჩემი აზ­რით, ნა­ხა­ტი, პირ­ველ რიგ­ში, მცი­რე მო­თხრო­ბას, ლექსს ან მუ­სი­კა­ლურ ნა­წარ­მო­ებს მა­ინც უნდა ჰგავ­დეს... ჩა­გა­ფიქ­როს, და­გა­ფიქ­როს, ემო­ცია გა­მო­იწ­ვი­ოს, ფან­ტა­ზია გა­გიღ­ვი­ძოს და გა­მოგ­ზა­უ­როს, ამის გად­მო­ცე­მა ვი­საც შე­უძ­ლია, სულ რომ დამ­წყე­ბი და თვით­ნას­წავ­ლი იყოს, უკვე მიყ­ვარს. ასე­ვე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ფე­რე­ბის აღ­ქმა და გე­მოვ­ნე­ბა, და­ნის პირ­ზე უნდა იარო, რომ ფერ­თა სიმ­რავ­ლის მი­უ­ხე­და­ვად, არ გა­დახ­ვი­დე ჰარ­მო­ნი­ულ ზღვარს... ყვე­ლა ნა­წარ­მო­ე­ბი მიყ­ვარს, სა­დაც სი­ცოხ­ლეა და უზე­ნა­ე­სის ხელი ურე­ვია, - მთა­ვა­რია, ეს ვიგ­რძნო!..

მოკ­ლედ, ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი მუდ­მი­ვად ხა­ტავს და ხატ­ვის პრო­ცეს­ში სულ ფიქ­რობს, სი­ახ­ლის ძი­ე­ბა­შია და იმ დროს დაღ­ლას სა­ერ­თოდ არ გრძნობს. მუ­შა­ო­ბი­სას ღა­მის 3-4 სა­ა­თი შე­იძ­ლე­ბა ისე გახ­დეს, დრო ვერც იგ­რძნოს.

"იმ პე­რი­ოდ­ში არ მეს­მის, ვინ რას სა­უბ­რობს, სა­შინ­ლად არ მიყ­ვარს, როცა ფიქ­რს მა­წყვე­ტი­ნე­ბენ. რა თქმა უნდა, არის დღე­ე­ბი, რომ სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი გა­მომ­დის, ეს უფრო მა­შინ, რო­დე­საც რა­ღა­ცას გან­ვიც­დი, ვნერ­ვი­უ­ლობ, გან­წყო­ბა არ მაქვს... თუმ­ცა ჩემი თავი ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან კარ­გი მუ­სი­კით, სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბე­ბის კი­თხვით გა­მომ­ყავს,“ - გვე­უბ­ნე­ბა ბექა.

- ამ ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, თავს მოყ­ვა­რულ მხატ­ვარს უწო­დებ...

- სა­კუ­თარ თავ­ზე სა­უ­ბა­რი მი­ჭირს, რო­დე­საც კო­მენ­ტა­რებს და შე­ფა­სე­ბებს ვკი­თხუ­ლობ, ვცდი­ლობ, ძა­ლი­ან არ ჩა­ვუღ­რმავ­დე, რად­გან ხში­რია (ვფიქ­რობ, ემო­ცი­უ­რად წარ­მოთ­ქმუ­ლი) უმაღ­ლე­სი შე­ფა­სე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს და მო­ტი­ვა­ცი­ას მი­მაღ­ლებს, მაგ­რამ მარ­თლა ასე­თი რომ იყო, სა­ჭი­როა, და­უ­ღა­ლა­ვი შრო­მა და ძი­ე­ბა - აი, ეს კი გან­სა­კუთ­რე­ბით მიყ­ვარს! არ ვჩერ­დე­ბი.

2019 წლის და­სა­წყის­ში, რო­დე­საც თე­ლა­ვის ის­ტო­რი­ულ მუ­ზე­უმ­ში, ერეკ­ლე­ო­ბას პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზეს, ამ წი­ნა­და­დე­ბამ ძა­ლი­ან ჩა­მა­ფიქ­რა... სა­კუ­თარ ქა­ლაქ­ში, სა­დაც ყვე­ლა გიც­ნობს, სა­დაც ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მა­ღალ დო­ნე­ზე იყო და არის ხე­ლოვ­ნე­ბა, სა­დაც დღემ­დე მრავ­ლა­დაა გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნი შემ­ფა­სე­ბე­ლი, ვე­რა­ფერს გა­მო­ა­პა­რებ, არ მო­გე­რი­დე­ბი­ან, შე­ნიშ­ვნაც არ გა­უ­ჭირ­დე­ბათ, ამი­ტომ ის გა­მო­ფე­ნა ჩემ­თვის სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო იყო. თით­ქმის 8 თვე, ტი­ლო­ე­ბი­დან თავი არ ამი­წე­ვია, სა­დაც არ უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ყველ­გან ვხა­ტავ­დი და ვცდი­ლობ­დი, უფრო აკა­დე­მი­უ­რად მივ­დგო­მო­დი მუ­შა­ო­ბის პრო­ცესს. მი­ხა­რია, რომ ამან შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო...

გა­მო­ფე­ნა­ზე, ათი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში დამ­თვა­ლი­ებ­ლის ნა­კა­დი არ წყდე­ბო­და, სხვა­დას­ხვა რე­გი­ო­ნი­დან სპე­ცი­ა­ლუ­რად ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ, მათ შო­რის, და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­დან, გა­ი­ყი­და ნა­მუ­შევ­რე­ბის 80% და ბო­ლოს, ყვე­ლა­ფე­რი და­აგ­ვირ­გვი­ნა მუ­ზე­უ­მის დი­რექ­ცი­ი­სა და თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის ერ­თობ­ლივ­მა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ: ჩემი ორი ნა­მუ­შე­ვა­რი, „შე­მოდ­გო­მის მას­პინ­ძლო­ბა“ და „კად­რი გომ­ბო­რი­დან“ მუ­ზე­უმ­ში გა­ნა­თავ­სეს, ქე­თე­ვან იაშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის გა­ლე­რე­ის მუდ­მივ სა­ექ­სპო­ზი­ციო დარ­ბაზ­ში, ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი და არა­ქარ­თვე­ლი კლა­სი­კო­სი ფერმ­წე­რე­ბის გვერ­დით. ეს ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი ჯილ­დოა, რაც ათწ­ლი­ან­მა, და­უ­ღა­ლავ­მა შრო­მამ და ღა­მის­თე­ვებ­მა მო­მი­ტა­ნა... ამის შემ­დეგ მე არ მაქვს უფ­ლე­ბა, დავ­ტკბე მიღ­წე­უ­ლით, პი­რი­ქით, ეს ჩემ­თვის დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა.

- ამას­თან, ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რიც გაქვს, ამ­დენ საქ­მეს რო­გორ ას­წრებ?

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი სამ­სა­ხუ­რი, მსოფ­ლი­ო­ში არ­სე­ბუ­ლი ვი­თა­რე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რამ­დე­ნი­მე თვეა, დის­ტან­ცი­უ­რად ვმუ­შა­ობ, სა­მა­გი­ე­როდ, ყო­ველ­თვის მზად ვარ, სულ რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში, ხატ­ვი­დან "გა­დავ­პორ­ტირ­დე" სამ­სა­ხუ­რის საქ­მე­ზე, ასე რომ, კარ­გად ვუ­თავ­სებ ყვე­ლა­ფერს. სა­ბო­ლო­ოდ კი, მინ­და, უფრო განვვი­თარ­დე და უფრო მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გავ­ხა­დო ჩემი პა­ლიტ­რა. პან­დე­მი­ის გას­ვლის შემ­დეგ კი, გა­მო­ფე­ნას თბი­ლის­ში აუ­ცი­ლებ­ლად მო­ვა­წყობ და ძა­ლი­ან დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, ჩემი ნა­ხა­ტე­ბის კა­ტა­ლო­გი მქონ­დეს, რო­მე­ლიც მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის იქ­ნე­ბა.