მა­რი­ა­მი 23 წლი­საა. რუს­თავ­ში, ერთ ლა­მაზ, ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბის დამ­ფა­სე­ბელ მუ­სი­კა­ლურ ოჯახ­ში და­ი­ბა­და. ჰოდა, რა გა­საკ­ვი­რია, რომ მუ­სი­კი­სად­მი ინ­ტე­რე­სი ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე ჰქო­ნო­და?! ამ­ბობს, - პირ­ვე­ლად, 5 წლის ასაკ­ში დავ­დე­ქი რუს­თა­ვის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე, მზის როლს ვას­რუ­ლებ­დი, რა­მაც დიდი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა ჩემი ინ­ტე­რე­სე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­შიო. ამ­გვარ­მა და­სა­წყის­მა ჩანს, მარ­თლაც მზე­სა­ვით გა­უ­ნა­თა ცხოვ­რე­ბა, რად­გან ბავ­შვო­ბი­დან რა­ტომ­ღაც სა­ო­პე­რო მომ­ღერ­ლო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­და და დღეს უკვე იტა­ლი­ა­ში სწავ­ლობს და მღე­რის. რა­ტომ გა­და­წყვი­ტა რუს­თა­ველ­მა მა­რი­ამ ტყე­მა­ლა­ძემ სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა სწო­რედ იტა­ლი­ა­ში, სა­ო­პე­რო მუ­სი­კის მე­ქა­ში და რამ მის­ცა სა­ა­მი­სოდ სტი­მუ­ლი, ვინ შე­ა­გუ­ლი­ა­ნა ან ვინ გა­უკ­ვა­ლა გზა? - მა­რი­ამს იტა­ლი­ა­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით და ვთხო­ვეთ იტა­ლი­ამ­დე გავ­ლილ გზა­სა და სა­ო­პე­რო თუ მის მიღ­მა ცხოვ­რე­ბა­ზე მო­ე­თხრო.

- ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, ჩემი სა­ო­პე­რო ცხოვ­რე­ბით რომ და­ინ­ტე­რეს­დით. მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბა რუს­თავ­ში მი­ვი­ღე - ჯერ მუ­სი­კა­ლუ­რი ექ­ვსწლე­დი და­ვამ­თავ­რე (რ. ლა­ღი­ძის მე-3 სა­მუ­სი­კო სკო­ლა) და შემ­დეგ თბი­ლის­ში, ზ. ფა­ლი­აშ­ვი­ლის სახ. ნი­ჭი­ერ­თა ათწლე­დის სა­გუნ­დო-სა­დი­რი­ჟო­რო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე გან­ვაგ­რძე სწავ­ლა. პა­რა­ლე­ლუ­რად, უამ­რავ მუ­სი­კა­ლურ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, მაგ­რამ, რო­გორც გი­თხა­რით, ოპე­რა მი­ტა­ცებ­და და სწო­რედ ამი­ტომ 16 წლის ასაკ­ში ჩა­ვა­ბა­რე თბი­ლი­სის ევ­გე­ნი მი­ქე­ლა­ძის სა­ხე­ლო­ბის ცენ­ტრა­ლურ სა­მუ­სი­კო სას­წავ­ლე­ბელ­ში, სა­დაც ვო­კა­ლურ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე მყავ­და გა­მორ­ჩე­უ­ლი პე­და­გო­გი დოდო დი­ა­სა­მი­ძე, რო­მელ­მაც არა­ერ­თი ქარ­თვე­ლი ვარ­სკვლა­ვი აღ­ზარ­და. მეც ნელ-ნელა ვიზ­რდე­ბო­დი მის ხელ­ში, ამა­სო­ბა­ში სკო­ლაც და­ვამ­თავ­რე და სა­ქარ­თვე­ლოს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ბიზ­ნეს-ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. ამა­ვე პე­რი­ოდ­ში მე­გობ­რის­გან იტა­ლი­ა­ში არ­სე­ბუ­ლი სა­ო­პე­რო აკა­დე­მი­ის შე­სა­ხებ შე­ვი­ტყვე. და­ვინ­ტე­რეს­დი და მათ ჩემი ჩა­ნა­წე­რი გა­ვუგ­ზავ­ნე. მა­ლე­ვე მი­პა­სუ­ხეს და მათ აკა­და­ე­მი­ა­ში სწავ­ლა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. ვფიქ­რობ, სწო­რედ ეს იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში გარ­დამ­ტე­ხი მო­მენ­ტი, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლოს კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ჩა­ბა­რე­ბას ვა­პი­რებ­დი, მაგ­რამ ოჯახ­მა მირ­ჩია და მხა­რიც და­მი­ჭი­რა, სწავ­ლა იტა­ლი­ა­ში გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა.

- იტა­ლი­უ­რი იცო­დით?

- საქ­მეც ეგაა, რომ ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო - მივ­დი­ო­დი სრუ­ლი­ად უცხო ქვე­ყა­ნა­ში და არ ვი­ცო­დი იტა­ლი­უ­რი ენა. მი­უ­ხე­და­ვად ამ დაბ­რკო­ლე­ბე­ბი­სა, მოს­მე­ნი­დან 2 თვე­ში ჩა­ვე­დი იტა­ლი­ის ქა­ლაქ პე­ზა­რო­ში და სწავ­ლაც და­ვი­წყე. აკა­დე­მი­ა­ში საკ­მა­ოდ დატ­ვირ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, უამ­რა­ვი კონ­ცერ­ტი, მას­ტერკლა­სი და ღო­ნის­ძი­ე­ბა გვქონ­და. ნელ-ნელა გა­მოც­დი­ლე­ბა და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბაც მე­მა­ტე­ბო­და, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­სა და მე­გობ­რე­ბის გა­რე­შე. მინ­და, დე­და­ჩემს მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო, რად­გან ამ რთულ მო­მენ­ტებ­ში ყვე­ლა­ზე დიდი მხარ­და­ჭე­რა მან გა­მი­წია. მოკ­ლედ, აკა­დე­მი­ა­ში 6-თვი­ა­ნი სწავ­ლის შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტე, თავი გა­მო­მე­ცა­და და იმა­ვე ქა­ლაქ­ში Gioachino Rossini-ის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის მი­სა­ღებ გა­მოც­დებ­ზე გა­ვე­დი. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, უმაღ­ლე­სი შე­ფა­სე­ბა ავი­ღე და ჩა­ვი­რი­ცხე ორ ფა­კულ­ტეტ­ზე, მათ შო­რის კი რე­ნე­სან­სი­სა და ბა­რო­კოს ფა­კულ­ტე­ტი ავირ­ჩიე. ვფიქ­რობ, გა­მი­მარ­თლა, რად­გან იქ შევ­ხვდი ძა­ლი­ან კარგ მას­წავ­ლე­ბელს - რო­მი­ნა ბა­სოს, რო­მელ­მაც შე­მას­წავ­ლა ბა­რო­კოს სა­ფუძ­ვლე­ბი და და­მეხ­მა­რა, კარ­გად ჩავ­წვდო­მო­დი იტა­ლი­ურ სას­წავ­ლო სის­ტე­მას. ასე და­ი­წყო ჩემი ცხოვ­რე­ბის რთუ­ლი მე­ო­რე ეტა­პი, რად­გან მი­წევ­და მუ­სი­კი­სი ის­ტო­რი­ის იტა­ლი­ურ ენა­ზე სწავ­ლა და პა­რა­ლე­ლუ­რად - თა­ვად იტა­ლი­უ­რი ენის სწავ­ლაც.

ამ ყვე­ლა­ფერს ემა­ტე­ბო­და სა­ცხოვ­რებ­ლი­სა სა­ბუ­თე­ბის გა­ნახ­ლე­ბის პრობ­ლე­მა და ხში­რად ისე­თი რთუ­ლი მო­მენ­ტე­ბიც მქო­ნია, მინ­დო­და, ყვე­ლა­ფე­რი მი­მე­ტო­ვე­ბი­ნა და შინ, ჩემს ოჯახ­ში დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მაგ­რამ აქაც ჩემი მიღ­წე­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბე­ბი და ოჯა­ხის მხარ­და­ჭე­რა მამ­ხნე­ვებ­და.

დრო­დად­რო, ახალ წლამ­დე ან სა­აღ­დგო­მოდ, კონ­ცერ­ტის მე­ო­რე დღეს ვა­ხერ­ხებ­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­მომ­გზავ­რე­ბას და 1 თვის ოჯახ­თან გა­ტა­რე­ბას, შემ­დეგ ისევ უკან ვბრუნ­დე­ბო­დი და ვაგ­რძე­ლებ­დი სწავ­ლას, ხოლო ზა­ფხუ­ლის არ­და­დე­გებ­ზე, სწავ­ლის სა­ფა­სუ­რი რომ გა­და­მე­ხა­და, სას­ტუმ­რო­ებ­ში ან ზღვის­პი­რა რეს­ტო­რან­ში მიმ­ტა­ნად ვმუ­შა­ობ­დი. რამ­დენ­ჯერ­მე სტი­პენ­დი­ის მო­პო­ვე­ბაც მო­ვა­ხერ­ხე. სირ­თუ­ლე­ე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, კვლავ გა­მი­მარ­თლა, რად­გან კი­დევ ერთ უნი­ჭი­ე­რეს მას­წავ­ლე­ბელს შევ­ხვდი - ნა­ი­რა აგა­სა­რი­ანს, რო­მე­ლიც დიდი სიფრ­თხი­ლი­თა და მოთ­მი­ნე­ბით მუ­შა­ობ­და ჩემ­თან. სწო­რედ მისი რჩე­ვი­თა და მხარ­და­ჭე­რით გა­ვე­დი ქა­ლაქ ფერ­მოს Giovanni Battista Pergolesis-ის სახ. სა­ხელ­მწი­ფო კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის სა­მა­გის­ტრო გა­მოც­დებ­ზე და ჩა­ვი­რი­ცხე კი­დეც ვო­კა­ლურ კა­მე­რულ ფა­კულ­ტეტ­ზე.

- ალ­ბათ უკვე თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლე­ბაც მო­გე­მა­ტათ. რო­გორ შე­იც­ვა­ლა თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა, კონ­ცერ­ტებ­ზე თუ გა­მო­დი­ხართ და რო­მე­ლი იყო ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­მოს­ვლა?

- სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში 23 კონ­ცერ­ტი მქონ­და. გან­სა­კუთ­რე­ბით 2020 წლის მონ­ტე ვერ­დის ფეს­ტი­ვალს გა­მოვ­ყოფ, სა­დაც მთა­ვარ როლ­ზე კონ­კურ­სის სა­ფუძ­ველ­ზე და­მამ­ტკი­ცეს. მა­ის­ში უნდა შემ­დგა­რი­ყო ჩემი დე­ბი­უ­ტი, მაგ­რამ კო­ვიდ-პან­დე­მი­ის გამო ეს ფეს­ტი­ვა­ლი ჯერ ივ­ლი­სის­თვის გა­და­ი­დო, შემ­დეგ კი სულ გა­უქ­მდა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, იმ­დე­ნად ამ რო­ლის­თვის ისეთ კონ­კუ­რე­ცი­ა­ში გა­ვი­მარ­ჯვე, რომ ამან დიდი სტი­მუ­ლი და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბა მომ­ცა. შე­საძ­ლოა, ესეც კი იყო მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ზე წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ბა­რე­ბის წი­ნა­პი­რო­ბა, ასე რომ, შე­მარ­თე­ბით ვარ და მო­უთ­მენ­ლად ველი სწავ­ლის და­წყე­ბას.

- სულ სწავ­ლა­ზე ვლა­პა­რა­კობთ, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, იტა­ლია ისე­თი ემო­ცი­ე­ბი­სა და იმ­პულ­სე­ბის ქვე­ყა­ნაა, თავ­გა­და­სავ­ლებ­სა და ლი­რი­კას ვერ ას­ცდე­ბო­დით...

- პირ­ვე­ლად რომ წა­ვე­დი, იტა­ლი­ა­ზე საკ­მა­ოდ კარ­გი წარ­მოდ­გე­ნა მქონ­და, მაგ­რამ ნა­ნახ­მა მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა - ვიწ­რო ქუ­ჩე­ბი, მთის წვერ­ზე გა­შე­ნე­ბუ­ლი ქა­ლა­ქე­ბი, მუ­ზე­უ­მე­ბი... გან­საც­ვიფ­რე­ბე­ლია რო­გორ არის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი ძვე­ლი და ახა­ლი ნა­გე­ბო­ბე­ბი. ვფიქ­რობ, იტა­ლია იმ ქვე­ყა­ნა­თა რიგ­შია, სი­ცო­ცხლე­ში ყვე­ლა ადა­მი­ან­მა რომ უნდა ნა­ხოს. ამას ემა­ტე­ბა იტა­ლი­ე­ლი ხალ­ხი. ხში­რად ამ­ბო­ბენ, ბუ­ნე­ბით ქარ­თვლებს გვგვა­ნა­ნო და მეც მსგავ­სი წარ­მოდ­გე­ნა მქონ­და, ვიდ­რე პი­რა­დად არ და­ვაკ­ვირ­დი მათ. მე ვი­ტყო­დი, იტა­ლი­ე­ლე­ბი იმ­დე­ნად გვგვა­ნან, რამ­დე­ნა­დაც გან­სხვავ­დე­ბი­ან ჩვენ­გან. ბუ­ნე­ბით შუა ასა­კამ­დე (50 წლამ­დე) მე­ტად ვგა­ვართ - ჩვენ­სა­ვით ხმა­უ­რი­ა­ნე­ბი, ლა­ღე­ბი არი­ან, მაგ­რამ ამ ასა­კის შემ­დეგ ქარ­თვე­ლი ფი­ზი­კუ­რად იმ­დე­ნად აღარ აქ­ტი­უ­რობს, ნერ­ვი­უ­ლო­ბას იწყებს სი­ბე­რე­ზე. აქ კი - პი­რი­ქით, ფაქ­ტობ­რი­ვად, 50 წლი­დან იწყე­ბენ ცხოვ­რე­ბას, და­დი­ან ცეკ­ვის წრე­ებ­ზე, მხი­ა­რუ­ლო­ბენ, ვარ­ჯი­შო­ბენ. სა­სი­ა­მოვ­ნოდ გან­ცვიფ­რე­ბუ­ლი დავ­რჩი, რო­დე­საც ვნა­ხე, რო­გორ ცეკ­ვავ­დნენ იტა­ლი­ის ვიწ­რო ქუ­ჩებ­ში ბე­ბო­ე­ბი ტან­გოს, ევ­რო­პულ ცეკ­ვებს და ა.შ. იტა­ლი­ე­ლებ­თან სა­ერ­თო ენის გა­მო­ნახ­ვა არც გამ­ჭირ­ვე­ბია. ბევ­რი ად­გი­ლობ­რი­ვი მე­გო­ბა­რი მყავს, ვი­საც შე­მიძ­ლია და­ვეყ­რდნო, მაგ­რამ ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი მა­ინც ქარ­თვე­ლი პი­ა­ნის­ტი გო­გო­ნაა - თა­მარ კუ­პა­ტა­ძე, რო­მე­ლიც აქ პე­ზა­რო­ში გა­ვი­ცა­ნი.

რაც შე­ე­ხე­ბა ლი­რი­კას - ალ­ბათ, სიყ­ვა­რულს გუ­ლის­ხმობთ, შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, რომ სულ მაგ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვარ (იღი­მის), მაგ­რამ არც ვინ­მეს, კონ­კრე­ტულს ვგუ­ლის­ხმობ და ამ ეტაპ­ზე არც ოჯა­ხის შექ­მნას ვა­პი­რებ. რაც შე­ე­ხე­ბა თავ­გა­და­სა­ვალს, რა­საც მო­გიყ­ვე­ბით, ამ­ბავს უფრო და­ვარ­ქმევ­დი: 2019 წლის ზა­ფხულ­ში, სა­მუ­შაო დღის ბო­ლოს მე­გო­ბარ­მა ბა­ი­კით მო­მა­კი­თხა და შინ გა­ცი­ლე­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა. თა­ვი­დან ვი­უ­ა­რე, რად­გა­ნაც სა­თა­ნა­დოდ არ მეც­ვა, მაგ­რამ არ მო­მეშ­ვა, თა­ვი­სი ტყა­ვის ქურ­თუ­კიც კი და­მით­მო და და­ვი­ძა­რით. პირ­ვე­ლი წა­მე­ბი სი­ხა­რუ­ლის იყო, შემ­დეგ კი შიშ­მა ამი­ტა­ნა და ვთხო­ვე, სიჩ­ქა­რე შე­ე­ნე­ლე­ბი­ნა, არა­და, გზა­დაც არა­ვინ შეგ­ვხვედ­რია. მახ­სოვს ბოლო მო­სახ­ვე­ვი, სა­დაც მთე­ლი ძა­ლით მოვ­ხვიე ხე­ლე­ბი, თვა­ლე­ბი მაგ­რად დავ­ხუ­ჭე და ბუტ­ბუ­ტი და­ვი­წყე: მა­მაო ჩვე­ნო... ვერ და­ვას­რუ­ლე, შემ­დეგ კი ტკი­ვი­ლის­გან გონს მო­ვე­დი და მივ­ხვდი, მან­ქა­ნა დაგ­ვე­ჯა­ხა. მახ­სოვს სა­ჭეს­თან გო­გო­ნა იჯდა. მე ინ­სტიქ­ტუ­რად წა­მოვ­დე­ქი და მა­ლე­ვე მუხ­ლე­ბი მო­მე­კე­ცა. მსუ­ბუ­ქი და­ზი­ა­ნე­ბა მი­ვი­ღე, ჩემი მე­გობ­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, რო­მელ­საც ფეხ­ზე მრა­ვა­ლი ოპე­რა­ცია დას­ჭირ­და. ამ ამ­ბის გა­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მო­ნაკ­ვე­თი ის არის, რომ სა­ვა­ად­მყო­ფო­ში გა­დაყ­ვა­ნის შემ­დეგ ჩემს სა­ნა­ხა­ვად ორი პო­ლი­ცი­ე­ლი მო­ვი­და. მათ გა­მო­ჯან­მრთე­ლე­ბა მი­სურ­ვეს და მი­თხრეს, იღ­ბა­ლი გქო­ნია, ეს ნამ­დვი­ლი სას­წა­უ­ლი იყოო. თურ­მე, საგ­ზაო ინ­ცი­დენ­ტის ჩა­ნა­წე­რი უნა­ხავთ და გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ისე­თი სი­მაღ­ლი­დან გად­მო­ვარ­დნი­ლი, რო­გორ გა­დავ­რჩი.

- რა გეგ­მე­ბი და პერ­სპექ­ტი­ვე­ბი გაქვთ, რო­დის ფიქ­რობთ, ქარ­თველ მა­ყუ­რე­ბელს წა­რუდ­გეთ და კი­დევ - გიძ­ნელ­დე­ბათ სამ­შობ­ლოს­გან, ოჯა­ხის­გან შორს ყოფ­ნა?

- მო­მა­ვალ­ზე ბევ­რი მი­ფიქ­რია, მინ­დო­და, ჩემი პრო­ფე­სია და სამ­შობ­ლო ერ­თმა­ნე­თის­თვის და­მე­კავ­ში­რე­ბი­ნა, რად­გან ადა­მი­ა­ნი მა­შინ არის ბედ­ნი­ე­რი, როცა ყვე­ლა ემო­ცი­ას ირ­გვლივ მყო­ფებს უზი­ა­რებს. დღე არ გა­სუ­ლა, სა­ქარ­თვე­ლო­სა და ოჯახ­ზე რომ არ მე­ფიქ­რა, მაგ­რამ ჩემი ცხოვ­რე­ბის ამ ეტაპ­ზე მი­ჭირს ჩემი პრო­ფე­სი­ი­სა და სამ­შობ­ლოს ერ­თმა­ნეთ­თან შე­თავ­სე­ბა, რად­გან ბა­რო­კო სპე­ცი­ფი­უ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბაა, რო­მელ­საც გან­სა­კუთ­რე­ბით იტა­ლი­ა­ში აფა­სე­ბენ, შე­სა­ბა­მი­სად, ჩემი მოკ­ლე­ვა­დი­ა­ნი გეგ­მე­ბი მთლი­ა­ნად იტა­ლი­ა­ში სწავ­ლა­სა და კონ­კურ­სებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას უკავ­შირ­დე­ბა. ხოლო სა­მო­მავ­ლოდ დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვეც­ნო­ბი ქარ­თველ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ამ ამ­პლუ­ა­ში.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე