პა­რო­დის­ტი, არ­ტის­ტი, ვო­კა­ლის­ტი, პი­ა­ნის­ტი, მო­ცეკ­ვა­ვე, ბენ­დის ხელ­მძღვა­ნე­ლი - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერთ ადა­მი­ან­შია თავ­მოყ­რი­ლი და ეს ქალ­ბა­ტო­ნი თა­მუ­ნა ლეკ­ვე­იშ­ვი­ლია. რო­გორ უთავ­სებს ამ­დენ რა­მეს ერ­თმა­ნეთს? უკვე შე­ეჩ­ვია და ერ­თი­დან მე­ო­რე­ზე გა­დარ­თვა მის­თვის რთუ­ლი აღარ არის, წლე­ბია, ეს მისი ცხოვ­რე­ბის წე­სია. „ასე ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი და საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ასე აე­წყო ჩემი ცხოვ­რე­ბა“, - გვე­უბ­ნე­ბა თა­მუ­ნა, ხოლო იმა­ზე, თუ რო­მე­ლი საქ­მეა უფრო მისი, ამ­ბობს, რომ ის, რაც მუ­სი­კას­თა­ნაა კავ­შირ­ში.

- ბენ­დის მკაც­რი ხემ­ძღვა­ნე­ლი ხარ?

- არა­ნა­ი­რად - ბი­ჭებს ვე­მე­გობ­რე­ბი და შე­თან­ხმე­ბუ­ლად ვმუ­შა­ობთ...

- უფრო პი­ა­ნის­ტი ხარ თუ ვო­კა­ლის­ტი?

ასევე დაგაინტერესებთ

19:18 / 03-02-2021

"ისე მოხდა, რომ ჩემი მეუღლეც "გააჩერეს" და ოჯახში შემომტანი მხოლოდ მე ვარ..." - იუმორისტი ოჯახსა და ეკრანს მიღმა ცხოვრებაზე

- სა­ფორ­ტე­პი­ა­ნო კი მაქვს 10-წლე­დი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ პი­ა­ნის­ტი არც არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში სა­კომ­პო­ზი­ცი­ო­ზე ვსწავ­ლო­ბი­დი, ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი. ასე რომ, მუ­სი­კის შექ­მნის პრო­ცე­სი უფრო „ჩე­მია“... მუ­სი­კით იმ მო­მენ­ტის ჩემს გან­წყო­ბას გად­მოვ­ცემ, რა­საც გან­ვიც­დი. ძი­რი­თა­დად, სევ­დი­ა­ნი მუ­სი­კა გა­მომ­დის, ეტყო­ბა, არის ჩემ­ში რა­ღაც რო­მან­ტი­კულ-მე­ლან­ქო­ლი­უ­რი.

- არა­და, თით­ქოს არ ტო­ვებ ასეთ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას.

- სამ­სა­ხუ­რი მაქვს ასე­თი და თან, რო­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყვე­ლას ჰგო­ნია, რომ ვარ ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი. არა, ზო­გა­დად მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ რო­ი­ალ­თან მარ­ტო როცა ვრჩე­ბი, მე­ლან­ქო­ლი­უ­რი ვხდე­ბი...

- პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი, რო­მე­ლიც თა­ვის დრო­ზე გა­ა­კე­თე და კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში სა­კომ­პო­ზი­ციო გან­ხრით და­ი­წყე სწავ­ლა, სწო­რი გა­და­წყვე­ი­ლე­ბა იყო? თუ ასეა, მხო­ლოდ მაგ მი­მარ­თუ­ლე­ბით რა­ტომ არ წახ­ვე­დი და მუ­სი­კას იუ­მო­რის სფე­რო­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა რა­ტომ შე­უ­თავ­სე?

- ახლა რომ ვა­ბა­რებ­დე, ვო­კა­ლურ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რებ­დი. არა­და, მამა მე­უბ­ნე­ბო­და, - ვო­კა­ლურ­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. არ და­ვუ­ჯე­რე. ვფიქ­რობ, ამ პრო­ფე­სი­ას მეტი გა­სა­ქა­ნი აქვს და ალ­ბათ ბევ­რად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი, ვიდ­რე ახლა ვარ და არა მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ასე რომ, ოპე­რამ ჩემი სა­ხით ქარ­თვე­ლი მე­ცო­სოპ­რა­ნო და­კარ­გა.

- რო­გორც კომ­პო­ზი­ტო­რი, მუ­სი­კის წე­რას თუ ახერ­ხებ?

- 5-6 წლი­დან ვქმნი­დი მუ­სი­კას და კომ­პო­ზი­ტო­რო­ბა ამი­ტომ მინ­დო­და. საკ­მა­რი­სად მაქვს უკვე, რო­მელ­საც ჯერ მხო­ლოდ ჩემ­თვის ვწერ.

- შენი პე­და­გო­გი, კომ­პო­ზი­ტო­რი ბი­ძი­ნა კვერ­ნა­ძე ყო­ფი­ლა, რო­მე­ლიც ასე­ვე დიდი იუ­მო­რის პატ­რო­ნიც იყო... რო­გორ გა­იხ­სე­ნებ­დი მას.

- ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა მარ­თლა სა­ო­ცა­რი კომ­პო­ზი­ტო­რია. ასე­ვე კარ­გი იუ­მო­რის მქო­ნე იყო. სი­ტუ­ა­ცი­უ­რი იუ­მო­რი ჰქონ­და, ლექ­ცი­ის პრო­ცეს­ში ყო­ველ­თვის ისეთ რა­ღა­ცებს ამ­ბობ­და, რომ მისი ლექ­ცი­ი­დან სულ გა­ღი­მე­ბუ­ლი გა­მოვ­დი­ო­დი. ერთხელ აუ­დი­ტო­რი­ა­ში ვი­ღა­ცამ შე­მო­ი­ხე­და, მე და ბი­ძი­ნა ვი­ყა­ვით და ვმუ­შა­ობ­დით. იმ ადა­მი­ან­მა ქალ­ბა­ტო­ნი ნუ­გე­შა (მისი მე­უღ­ლე, ასე­ვე კარ­გი მუ­სი­კო­სი) იკი­თხა - სად არის? ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნამ - ერთი ოქ­ტა­ვით ქვე­ვი­თო, ანუ ქვე­და სარ­თულს გუ­ლის­ხმობ­და... ასე­თი ეპი­ზო­დი ბევ­რი იყო... მას­თან მუ­შა­ო­ბი­სას სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მქონ­და, ამ­ბობ­და, რომ შენს ნა­წარ­მო­ებ­ში რომ ჩა­ვე­რიო, ის უკვე ბი­ძი­ნა იქ­ნე­ბა და არა თა­მუ­ნა. ამი­ტომ, ფორ­მა­ზე უფრო გვქონ­და სა­უ­ბა­რი, ანუ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბო­და ახალ­გაზ­რდა კომ­პო­ზი­ტო­რი რომ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი­ყო... მსუ­ბუქ ბიძგს გაძ­ლევ­და, კონ­კრე­ტუ­ლად არ მი­მი­თი­თებ­და ფორ­მის­თვის რო­გო­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა შე­იძ­ლე­ბო­და, მი­მე­ცა. კი­დევ, სა­ერ­თოდ არ იყო მკაც­რი.

- მოკ­ლედ, ჩემი სა­ხით ქარ­თულ­მა ოპე­რამ მე­ცო­სოპ­რა­ნო და­კარ­გაო... თუმ­ცა იუ­მო­რის­ტულ­მა შო­უ­ებ­მა შე­ი­ძი­ნა თა­მუ­ნა ლეკ­ვე­იშ­ვი­ლი... პა­რო­დი­ას რა ემო­ცია მო­აქვს. საკ­მა­ოდ ბევ­რი პერ­სო­ნა­ჟი და­გიგ­როვ­და, რო­მელ­საც ბა­ძავ?

- პირ­ვე­ლი პა­რო­დია, რომ გა­ვა­კე­თე, არ ვი­ცო­დი, რა გა­მო­ვი­დო­და. მას მერე, რად­გან ამ­დე­ნი პა­რო­დი­ის გა­კე­თე­ბა მო­მი­წია (ასე მოხ­და), კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბე­ბი მოჰ­ყვა და მივხდი, რომ გა­მო­მი­ვი­და. ეტყო­ბა, მუ­სი­კა­ლუ­რი სმე­ნა მეხ­მა­რე­ბა, რომ ამა თუ იმ ადა­მი­ა­ნის ინ­ტო­ნა­ცია და­ვი­ჭი­რო. გა­და­ცე­მის­თვის ვის პა­რო­დი­ა­საც ვა­კე­თებ, ვცდი­ლობ, რომ წინა დღეს მის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­მოს­ვლებს ვუ­ყუ­რო, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, როს უკვე ათ­ვი­სე­ბუ­ლი მაქვს კარ­გად. ვთქვათ, სა­ლო­მე ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლის სცე­ნა მაქვს სა­თა­მა­შო, აუ­ცი­ლებ­ლად ვუ­ყუ­რებ წინა დღეს. ეს კი­დევ ერთხელ მეხ­მა­რე­ბა, რო­ლის უკეთ გა­თა­ვი­სე­ბა­ში. თუ არ გა­ი­თა­ვი­სე, მა­ყუ­რებ­ლამ­დე ვერ მი­ი­ტან. ამას­თან, უნდა გიყ­ვარ­დეს ის საქ­მე, რა­საც აკე­თებ და ის პერ­სო­ნა­ჟიც. სა­ლო­მეს პა­რო­დი­ას რომ ვა­კე­თებ, თავი პრე­ზი­დენ­ტი მგო­ნია! ვი­მე­ო­რებ, ბო­ლომ­დე თუ არ შეხ­ვე­დი როლ­ში, კარ­გად არ მო­ირ­გე, არ გა­მო­გი­ვა. მოკ­ლედ, სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ეს უნა­რი მქო­ნია.

- რა როლი და­ი­კა­ვა სა­ლო­მე ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლის იმი­ტა­ცი­ამ შენს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში?

- საკ­მა­ოდ დიდი, ხში­რად მი­წევს გა­კე­თე­ბა და კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა აქვს. თვი­თონ რას ფიქ­რობს, უყუ­რებს თუ არა, მოს­წონს თუ არა, - ეს არ ვიცი. მა­ყუ­რე­ბელს მოს­წონს, - ამის შე­სა­ხებ კო­მენ­ტა­რებ­ში წე­რენ და ამას ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში ვი­დე­ოს ნახ­ვე­ბი, ზო­გა­დად რე­ი­ტინ­გიც ადას­ტუ­რებს. მოკ­ლედ, ეს პერ­სო­ნა­ჟი და პა­რო­დია წარ­მა­ტე­ბუ­ლია!

- შენ მიერ გა­სა­ხი­ე­რე­ბულ რო­ლებს შო­რის ბევ­რი ქალ­ბა­ტო­ნია, ზოგი ცნობ­ლი, ზოგი - უც­ნო­ბი - სხვა­დას­ხვა სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი. თი­თო­ე­უ­ლი გიყ­ვარს?

- რა თქმა უნდა, ყო­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ჟი სა­ინ­ტე­რე­სოა. შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია...

- ამ ყვე­ლაფ­რის ფონ­ზე გა­რეგ­ნუ­ლად მშვე­ნივ­რად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბი. გაგ­ვიმ­ხი­ლე შენი ფორ­მა­ში ყოფ­ნის სა­ი­დუმ­ლოც...

- რაც ბავ­შვე­ბი გა­ვა­ჩი­ნე, მას მერე დი­ე­ტა­ზე ვარ. ოღონდ, ვარ­ღვევ ხოლ­მე (ორ­შა­ბათს ვი­წყებ შა­ბათ-კვი­რას ვარ­ღვევ), ასე ვწვა­ლობთ მე და ჩემი სას­წო­რი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს გემ­რი­ე­ლი ჭამა, არ ვგა­ვარ იმ ადა­მი­ა­ნებს, შიმ­ში­ლი რომ შე­ა­წუ­ხებთ და მა­შინ ჭა­მენ. მომ­ზა­დე­ბაც მიყ­ვარს, ჩემი ჰობი არ არის ეს, მაგ­რამ სახ­ლის საქ­მე­ე­ბი­დან სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა მე­ტად მსი­ა­მოვ­ნებს. რო­გორც მე­უბ­ნე­ბი­ან, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლად ვამ­ზა­დებ. რაც შე­ხე­ბა, ვარ­ჯიშს და სხვა რა­ი­მეს, ფორ­მა­ში ყოფ­ნის­თვის სა­ჭი­რო პრო­ცე­დუ­რებს არა­ფერს ვი­ყე­ნებ. პან­დე­მი­ამ­დე კი ვვარ­ჯი­შობ­დი, მაგ­რამ მერე ამ სი­ტუ­ა­ცი­ამ ხელი შე­მი­შა­ლა და გავ­ჩერ­დი.

- სამი შვი­ლის დედა ხარ. რა დროს უთ­მობ მათ?

- ნინი 10 წლის არის, ნი­კო­ლო­ზი 8 წლის და ელე­ნე 6-ის. ბავ­შვებს დიდ დროს ვერ ვუთ­მობ, რად­გა­ნაც მუდ­მი­ვად სამ­სა­ხურ­ში ვარ - ჩემი გრა­ფი­კი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ასეა. თან, ისე­თი რე­ა­ლო­ბაა, ვე­რა­ფერს ვცვლი, ბავ­შვებ­თან მხო­ლოდ შა­ბათ-კვი­რას მი­წევს ყოფ­ნა. როცა სახ­ლში არ ვარ, დამ­ხმა­რე ქალ­ბა­ტო­ნი მეხ­მა­რე­ბა - სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებს ის უძღვე­ბა. ბავ­შვებს ახლა ონ­ლა­ინ­სწავ­ლა უწევთ და ის მშობ­ლე­ბი მე­ტად გა­მი­გე­ბენ, სა­დაც ერ­თზე მეტი მოს­წავ­ლე ჰყავთ. სამი პა­ტა­რის­თვის ონ­ლა­ინ­სწავ­ლე­ბა ნიშ­ნავს სამი სა­მე­ცა­დი­ნო კუ­თხის მო­წყო­ბას, ტექ­ნი­კურ აღ­ჭურ­ვას, მათ იზო­ლი­რე­ბას. ეს ძა­ლი­ან რთუ­ლი რამ არის. თან, ელე­ნე პირ­ველ კლას­ში წა­ვი­და წელს. 1-ელ სექ­ტემ­ბერს კი და­ი­წყო მათ­თან სწავ­ლა და ორი კვი­რა კი მო­ას­წრო მას­წავ­ლებ­ლე­ბის და ამ­ხა­ნა­გე­ბის გაც­ნო­ბა, მაგ­რამ ახლა ნორ­მა­ლუ­რად ვერც ახერ­ხებს ონ­ლა­ინ­გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე დას­წრე­ბას. მოკ­ლედ, დიდი ამ­ბა­ვია ოჯახ­ში. იმე­დი მაქვს, მალე დაბ­რუნ­დე­ბი­ან ბავ­შვე­ბი სკო­ლა­ში, რომ და­ის­ვე­ნონ მა­თაც და მშობ­ლებ­მაც.

- შენი მე­უღ­ლეც მუ­სი­კო­სია. მხარ­ში გიდ­გას შენს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში?

- კი, გიგი მუ­სი­კო­სია. ნი­ჭი­ე­რი ალ­ტის­ტია, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად უკ­რავს და მას­ზე არ მე­რი­დე­ბა ასე რომ ვამ­ბობ. ერ­თმა­ნე­თი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში გა­ვი­ცა­ნით. გიგი სიმ­ღე­რებ­საც წერს, ერ­თობ­ლი­ვი სიმ­ღე­რე­ბიც გვაქვს. მოვა დრო და ალ­ბათ ჩავ­წერთ რა­მეს, რომ ხალ­ხს მო­ვას­მე­ნი­ნოთ. ამის­თვის ახლა ნაკ­ლე­ბი დრო მაქვს, რად­გან ზე­რე­ლედ და მარ­ტი­ვად გა­სა­კე­თე­ბე­ლი საქ­მე არ არის - დრო და ენერ­გია სჭირ­დე­ბა. მოკ­ლედ, ეს საქ­მე ჯერ­ჯე­რო­ბით სა­მო­მავ­ლოდ გვაქვს შე­მო­ნა­ხუ­ლი.

- ჩვენს მკი­თხველს და მა­ყუ­რე­ბელს რას ეტყვი?

- ზოგ­ჯერ არის ხოლ­მე და­უმ­სა­ხუ­რე­ბე­ლი კრი­ტი­კა, თუნ­დაც სა­ლო­მე ზუ­რა­ბიშ­ვი­ლის პა­რო­დი­ის გამო, უფრო პო­ლი­ტი­კურ ჭრილ­ში მიჰ­ყავთ. ვამ­ბობ, რომ ნუ უყუ­რე­ბენ ასე, იმი­ტომ, რომ ამ რო­ლის და გა­და­ცე­მე­ბის უკან უზარ­მა­ზა­რი შრო­მა დევს. ყვე­ლა­ფე­რი კი იმის­თვის კეთ­დე­ბა, რომ მა­ყუ­რე­ბელ­მა ერთი სა­ა­თით უფრო კარ­გად იგ­რძნოს თავი ტე­ლე­ვი­ზორ­თან. ძა­ლი­ა­ნაც ნუ გა­მაკ­რი­ტი­კე­ბენ...