"პირველი კრახი მძიმედ გადავიტანე, სიმღერაც აღარ მინდოდა... ხელი ჩავიქნიე" - "დიდი სცენის" კონკურსანტის რთული გზა მეგაპროექტის "ლაივამდე"

თინა დათიკაშვილი "დიდი სცენის" კონკურსანტია. 23 წლისაა, დაამთავარა ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი. როგორც ამბობს, 2 წლიდან მღერის და სიმღერა მისთვის ყველაფერია. სულ უნდოდა, საკუთარი შესაძლებლობები, ჩვენში არსებულ მუსიკალურ ტელეპროექტებში მოესინჯა, მაგრამ არაერთი მცდელობის მიუხედავად, ლაივებამდე ვერასდროს მიდიოდა. ერთხელ სიმღერაზე თურმე გული სერიოზულად გაუტყდა, ათეულში უნდა ყოფილიყო და მოულოდნელად გაიგო, რომ სიაში აღარ იყო.

"ამ მიმართულებით ერთადერთი ნათელი წერტილი, სადაც ლაივებში ვმონაწილეობ, "დიდი სცენაა". როგორც იქნა, ეს ოცნება ამიხდა... პირველი კრახის შემდეგ, კონკურსში რომ არ გამიმართლა, მძიმედ გადავიტანე, სიმღერაც აღარ მინდოდა. ხელი ჩავიქნიე, ჩავთვალე, რომ ასეთ პროექტებში მონაწილეობა აღარ ღირდა.

მაგრამ გასულ წელს "საქართველოს ვარსკვლავში" მაინც მივედი, ათეულში ისევ ვერ მოვხდი, თუმცა ყურადღება მომაქციეს და ბექვოკალისტობა შემომთავაზეს და პროექტში ამ ფორმით ვმონაწილეობდი.

მერე კი პედაგოგებს ისე მოვეწონე, რომ "დიდ სცენაშიც" დაგვიძახეს და პირველი სეზონის ბექებშიც ვიდექით. მოკლედ, ჩემთვის ეს დიდი გამოცდილება იყო, რითაც ბედნიერი ვიყავი. თუმცა უკვე კასტინგზე საკმაოდ დაძაბული და შებოჭილი ვიყავი, რაც ჩემგან ცოტა გაუკვირდათ და შესაბამისი შედეგიც ვერ დავდე," - გვეუბნება "დიდი სცენის" კონკურსანტი.

- ოჯახში მღერიან?

- კი, ყველა მღერის, დედაჩემის მხარეც, ბებია-ბაბუები, წინაპრები ოპერის მომღერლები იყვნენ. მამის მხრიდანაც, ბიძაჩემი ანზორ ერქომაიშვილის და თემურ ქევხიშვილის აღზრდილია. ახლა თავის ანსამბლს უძღვება. სამწუხაროდ დღეს ჩემი თაობის დიდი ნაწილი ხალხურ სიმღერებს ვერ აღიქვამს ისე, როგორც სჭიროა. ამ ყველაფერთან შეხება რომ მაქვს, ვიცი. ისიც მაბედნიერებს, რომ პროექტში ყველანაირი ჟანრის სიმღერების შესრულება მიწევს.

- ვოკალის პედგოგი აქამდე არ გყავდა?

- არასდროს და ეს ყოველთვის უკვირთ. არადა, მართლა მინდა, ძალიან მაგარი ვოკალის პედაგოგი მყავდეს, ამას ვაპირებ და მასწავლებელს აუცილებლად ავირჩევ. მიმაჩნია, რომ ბევრი რამ არ ვიცი და დასახვეწი მაქვს. რაღაცეებს სიმღერის დროს შეიძლება ისე ვაკეთებდე, რომ არც ვიცოდე. მოკლედ, ახლა ეს სურვილი და ოცნება მაქვს, რომ ავიხდინო.

- ასე გყვარებია მუსიკა და ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე რატომ ჩააბარე?

- სხვათაშორის, ძალიან ვნანობ. რატომღაც პატარაობიდან, ბავშვებისგან სულ მესმოდა, მუსიკაზე სიარული გარკვეულ სირთულეებს უქმნიდათ, არ მოსწონდათ სოლფეჯიო და ა.შ. ამან ჩემზე იმდენად იქონია გავლენა, რომ პატარა ასაკში მეც უარი ვთქვი მუსიკაზე. ჩემები ძალიან მონდომებულები იყვნენ, მაგრამ რომ ვთქვი, არ მინდა და მეზარება-მეთქი, აღარ დაუძალებიათ. ახლა ძალიან ვნანობ, მაგრამ არა უშავს, ყელაფრი წინ არის.

- პირველ რიგში წინაა მორიგი ლაივი, რომელშიც ყველაფერი უნდა გააკეთო იმისთვის, რომ მაყურებელმა მხარი დაგიჭიროს...

- კი, ასეა. ფაქტია, რომ თუ პირველ ლაივზე ხელი მიკანკალებდა და სცენაზე ძლივს გამოვედი, ახლა უკვე ერთი სული მაქვს, სცენაზე როდის გავალ. ძალიან კარგი პედაგოგები გვყავს. ახლა გიორგი ცაგარელის ტური გვაქვს და ცდილობს, მუდმივად ჩვენს გვერდით იყოს და აგვიხსნას ყველაფერი, ნიკოლოზ რაჭველზე და ნატო მეტონიძეზეც გაგიჟებულები ვართ, გადაგვყვნენ.

მართლა მაქსიმუმს დებდნენ ჩვენში და ეს ყველაფერი არა თუ მუსიკალურად, ადამიანური თვლასაზრისითაც ბევრის მომცემია. ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ "დიდმა სცენამ" ეს შესაძლებლობა მომცა. ველოდები ამ სასიამოვნო ამბების კიდევ უფრო განვითარებას. ალბათ იმედიც მაქვს იმის, რომ რაღაც-რაღაც შემოთავაზებები მექნება და იმის იმედი უფრო მაქვს, რომ სიმღერას, რომელიც ჩემი მთელი ცხოვრებაა, ოდესმე პროფესიულად მივუდგები. საკუთარ მუსიკას და სიმღერებს შევქმნი.

- გამარჯვების იმედი გაქვს?

- ზოგადად ძალიან ემოციური ვარ. სიმართლე გითხრათ, თავიდან ძალიან მეშინოდა, ახლა ვინც ვართ დარჩენილები, ყველა ერთმანეთისგან განსხვავებულები ვართ. თუმცა კონკურსანტებშიც გამიმართლა. მგონი, ასეთი ურთიერთობა, როგორიც ჩვენ გვაქვს, პროექტში იშვიათია.

მართლა ერთმანეთს გვერდში ვუდგავართ და არანაირი უარყოფითი ჩვენ შორის არ არის. სულ ვცდილობ, ჟიურის შეფასებები გავითვალისწინო. აქედან გამომდინარე, იმასაც ვფიქრობ, ფინალში ვიყო, ისევე როგორც დანარჩენებს. იმედია, ყვეაფერი კარგად იქნება.