სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 25 წლის ნინო გვე­ლე­სი­ანს, რო­მე­ლიც იტა­ლი­ის ქა­ლაქ პი­ზა­ში, ემიგ­რა­ცი­ა­ში ცხოვ­რობს. ნინო ყვე­ბა, რო­გორ შე­იც­ვა­ლა მისი და სხვა ემიგ­რან­ტე­ბის ცხოვ­რე­ბა კო­რო­ნა­ვირუ­სის გა­მო­ჩე­ნის შემ­დეგ იტა­ლი­ა­ში, რო­მე­ლიც პან­დე­მი­ამ ძა­ლი­ან და­ა­ზა­რა­ლა:

"რა ვიცი რო­გორ ვართ, ვუძ­ლებთ... ქუ­ჩა­ში რომ გა­ი­ა­რო, მხო­ლოდ სა­დე­ზინ­ფექ­ციო მან­ქა­ნებს, პო­ლი­ცი­ას და თითო-ორო­ლა ადა­მი­ანს და­ი­ნა­ხავ, რომ­ლე­ბიც სამ­სა­ხურ­ში ან სა­ყიდ­ლებ­ზე მი­დი­ან. ზოგ­ჯერ თავი, მარ­თლა სა­ში­ნე­ლე­ბა­თა ფილმში მგო­ნია.

პი­ზა­ში და ტოს­კა­ნა­ში ისე­თი პიკი არ არის, რო­გო­რიც იტა­ლი­ის სხვა ქა­ლა­ქებ­სა და რე­გი­ო­ნებ­ში, მაგ­რამ მა­ინც სულ ში­შის ქვეშ ვართ. აქ იმა­საც ამ­ბო­ბენ, რომ და­ა­ვა­დე­ბუ­ლე­ბის რი­ცხვი უფრო მა­ღა­ლია და ზუსტ სტა­ტის­ტი­კას სა­ხელ­მწი­ფო მა­ლავს. მას შემ­დეგ, რაც კა­რან­ტი­ნი გა­მო­ცხად­და აქ ისეა, რომ ერთი კო­მუ­ნა­დან მე­ო­რე­ში გა­დას­ვლის უფ­ლე­ბაც აღარ გვაქვს, სპე­ცი­ა­ლუ­რი ცნო­ბის გა­რე­შე. პო­ლი­ცია მუდ­მი­ვად გვა­მოწ­მებს. უკვე მთე­ლი თვეა მე­გობ­რე­ბის სახ­ლში გად­მო­ვე­დი, რად­გან მე ჩემი გრა­ფი­კის გამო (ნინო ერთ-ერთ სუ­პერ­მარ­კე­ტე­ბის ქსელ­ში მე­ნე­ჯე­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე მუ­შა­ობს), რის­კის ქვეშ ვარ და არ მინ­და ჩემს შვილ­თან ყო­ველ­დღი­უ­რი შე­ხე­ბა მქონ­დეს.

ჩემი აზ­რით, სა­ქარ­თვე­ლო უფრო მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლია ახლა, ვიდ­რე იტა­ლია. აი, მა­გა­ლი­თად, აქ რომ გად­მო­ვე­დი, ერთი კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში, თით­ქმის, ყვე­ლას და­ბა­ლი სი­ცხე­ე­ბი გვქონ­და და ზოგს ხვე­ლაც. სას­წრა­ფო­ში ვერ და­რე­კავ აქ, პო­ლი­ცია გა­კავ­ში­რებს სპე­ცი­ა­ლუ­რი ხა­ზით ექიმ­თან. მე და­ბა­ლი სი­ცხე და ხვე­ლა მქონ­და სამი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ოპე­რა­ტორ­მა ტე­ლე­ფო­ნით და­მი­ნიშ­ნა ან­ტი­ბი­ო­ტი­კი და გვი­თხრა, რომ თუ სუნ­თქვის გა­უ­ა­რე­სე­ბა არ გვაქვს და ძა­ლი­ან არ გვი­ჭირს, ვე­რა­ვინ მო­ვი­დო­და და ვერც სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წაგ­ვიყ­ვან­დნენ. ამი­ტომ, უნდა დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვით სახ­ლში და მათი და­ნიშ­ნუ­ლი წამ­ლე­ბი მიგ­ვე­ღო.

ასევე დაგაინტერესებთ

21:59 / 17-08-2020

"ვერ უძლებენ ასაკოვანი დედები აქაურ ურთულეს სამუშაოს... კეთილი ინებეთ, ახალგაზრდებო და თქვენ წამოდით" -  რას წერს რომში მოღვაწე არქიმანდრიტი

აქ ტესტსაც არა­ვინ გი­კე­თებს, თუ ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა არ არის და ამი­ტომ, არც ვი­ცით ვირუ­სი გვქონ­და თუ არა. სამი დღის წინ ჩემი მე­გობ­რის ქმარს აღ­მო­აჩ­ნდა კო­რო­ნა­ვირუ­სი. მას, და­ახ­ლო­ე­ბით იგი­ვე სიმპტო­მე­ბი ჰქონ­და, რაც ჩვენ და ექი­მებ­მა მა­საც ტე­ლე­ფო­ნით უთხრეს, რომ 80% კო­რო­ნა­ვირუ­სი აქვს, მაგ­რამ შე­და­რე­ბით მსუ­ბუ­ქი ფორ­მე­ბით. ამ ბი­ჭ­საც სახ­ლში დარ­ჩე­ნა ურ­ჩი­ეს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ოჯახ­ში 8 თვის ბავ­შვი ჰყავთ. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში შენი ინი­ცი­ა­ტი­ვი­თაც ვე­ღარ მიხ­ვალ, რად­გან არა­ვინ შე­გიშ­ვებს და თან პო­ლი­ცი­ას იძა­ხე­ბენ.

ჩემს სა­მუ­შაო პი­რო­ბებს რაც შე­ე­ხე­ბა, ერთ-ერთი მარ­კე­ტე­ბის ქსე­ლის ფი­ლი­ა­ლის მე­ნე­ჯე­რი ვარ. დღე­ში შვიდ სა­ათს ვმუ­შა­ობ, დღის პირ­ველ ან მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­ში და კვი­რა­ში ერთი დღე ვის­ვე­ნებ. ახლა, რა თქმა უნდა, ჩვენც სა­გან­გე­ბო მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბით გვი­წევს მუ­შა­ო­ბა და მეც ბევ­რი რა­მის შე­თავ­სე­ბა მი­წევს. მა­გა­ლი­თად, ზოგ­ჯერ მო­ლა­რეს­თან ვდგა­ვარ და ვეხ­მა­რე­ბი, რომ ორი­ვე სა­ლა­რო გავ­ხსნათ და რიგი არ დად­გეს მარ­კეტ­ში.

გარ­და ამი­სა, სპე­ცი­ა­ლუ­რი სა­დენ­ზი­ფექ­ციო ხსნა­რე­ბით, პირ­ბა­დე­ე­ბით და ხელ­თათ­მა­ნე­ბით გვა­მა­რა­გებს დამ­საქ­მე­ბე­ლი. სა­ღა­მოს ცვლა­ში თუ ვმუ­შა­ობ და მე მი­წევს მა­ღა­ზი­ის და­ხურ­ვა, ჩვე­ნი უფ­რო­სი გვა­კი­თხავს სა­კუ­თა­რი მან­ქა­ნით ყო­ველ­ჯერ­ზე და ყვე­ლა თა­ნამ­შრო­მე­ლი (4-5 ადა­მი­ა­ნი) სახ­ლებ­ში მივ­ყა­ვართ. ზოგ­ჯერ დი­ლი­თაც მი­რე­კავს და მთა­ვა­ზობს წაყ­ვა­ნას, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დღი­სით სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ტრან­სპორ­ტი მუ­შა­ობს. ამ მხრივ, მარ­თლა ყვე­ლა პი­რო­ბას გვიქ­მნი­ან აქ.

გარ­და ამი­სა, მე რად­გან მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მაქვს, რო­გორც მე­ნე­ჯერს და თან ამ ვი­თა­რე­ბა­ში, გა­ორ­მა­გე­ბუ­ლად გვი­წევს შეკ­ვე­თე­ბის გა­კე­თე­ბაც და სხვა სა­მუ­შა­ოც, შე­იძ­ლე­ბა ერთი სა­ა­თით ან სა­ათ­ნა­ხევ­რით მეტი დრო­ით დარ­ჩე­ნა მო­მი­წი­ოს, საქ­მე­ე­ბის და­სამ­თავ­რებ­ლად. ოღონდ, ამას აქ არა­ვინ გა­ი­ძუ­ლებს და არც მო­ი­თხოვს შენ­გან. მაგ­რამ წინა თვეს რად­გან დავ­რჩით რამ­დენ­ჯერ­მე და მეტი ვი­მუ­შა­ვეთ, ზე­გა­ნაკ­ვე­თუ­რი შრო­მის­თვის პრე­მი­ე­ბი დაგ­ვე­რი­ცხა.

აქ კა­ნონ­მდებ­ლო­ბით აქვს პრი­ო­რი­ტე­ტი და­საქ­მე­ბულს. ამი­ტომ, დამ­საქ­მე­ბე­ლი არა­ა­და­მი­ა­ნი­ვით ვერ მო­გექ­ცე­ვა და ვერც მარ­კეტ­ში გა­მოგ­კე­ტავს მთე­ლი ღა­მით. მე მაქვს გან­ცდა, რომ ჩემს უფ­ლე­ბებს ასე მარ­ტი­ვად ვერ შე­ლა­ხა­ვენ იმი­ტომ, რომ კა­ნო­ნი მი­ცავს. შე­სა­ბა­მი­სად, დამ­საქ­მებ­ლის­გა­ნაც ვგრძნობ პა­ტი­ვის­ცე­მას და ჩემი შრო­მის და­ფა­სე­ბას, რაც მო­ტი­ვა­ცი­ა­საც მი­მაღ­ლებს.

სა­ქარ­თვე­ლოს მარ­კე­ტებ­ში კი სა­მუ­შაო პი­რო­ბებ­ზე რაც მეს­მის ხოლ­მე, გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვრჩე­ბი - რო­გორ ექ­ცე­ვი­ან დამ­საქ­მებ­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნებს?! აქ რი­გით მო­ლა­რე-ოპე­რა­ტო­რი, სულ მცი­რე, 850 ევ­როს ანა­ზღა­უ­რე­ბით იწყებს მუ­შა­ო­ბას და გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ბა­მი­სად, ხელ­ფა­სი ემა­ტე­ბა. მაგ­რამ, 300-400 ლარი რომ გაქვს ხელ­ფა­სი, ვი­რი­ვით გა­მუ­შა­ვე­ბენ მთე­ლი დღე და თან გა­ი­ძუ­ლე­ბენ ღა­მეც იქ დარ­ჩე, ეს ადა­მი­ა­ნუ­რი მო­პყრო­ბაა?! ამა­ზე რა­ტომ არა­ფერს აკე­თებს სა­ხელ­მწი­ფო? არ არ­სე­ბობს ქვე­ყა­ნა­ში ორ­გა­ნო, რო­მე­ლიც ამ ყვე­ლა­ფერს აკონ­ტრო­ლებს? ხელ­ფა­სე­ბი რომ ასე­თი და­ბა­ლია და ფა­სე­ბი ევ­რო­პულ­ზე უფრო მა­ღა­ლი, ეს რო­გორ ხდე­ბა?

ამ ზა­ფხულს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვი­ყა­ვი, ხორ­ცის ყიდ­ვა მინ­დო­და და ორი წლის წი­ნან­დე­ლი ფასი მახ­სოვ­და, როცა კი­ლოგ­რა­მი ხორ­ცი 12 ლარი ღირ­და. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ორ წე­ლი­წად­ში 18 ლა­რამ­დე გა­ი­ზარ­და. ამ­ხე­ლა მა­ტე­ბა რა­ნა­ი­რად მოხ­და? ზოგ­ჯერ მარ­თლა მიკ­ვირს, რო­გორ არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში

სა­ხელ­მწი­ფო გვეხ­მა­რე­ბა სხვა­დას­ხვა ფორ­მით. მა­გა­ლი­თად, ად­გი­ლობ­რივ­მა მთავ­რო­ბამ უკვე გა­მო­ა­ცხა­და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და სა­გან­გე­ბო მდგო­მა­რე­ო­ბის დროს მო­მუ­შა­ვე ყვე­ლა ადა­მი­ანს, ყო­ველ­თვი­ურ ხელ­ფას­ზე და­მა­ტე­ბით 600 ევ­როს დაგ­ვი­რი­ცხავს, კომ­პენ­სა­ცი­ის სა­ხით. ლე­გა­ლუ­რად მცხოვ­რებ მიგ­რან­ტებს კი მთავ­რო­ბა უმუ­შევ­რო­ბის კომ­პენ­სა­ცი­ა­საც უხ­დის, კვე­ბის ვა­უ­ჩე­რებს ური­გებს და ა.შ.

3 მარ­ტის მერე კი სკო­ლე­ბი რად­გან და­ი­კე­ტა, ბავ­შვე­ბი სახ­ლში არი­ან და ზოგს მუ­შა­ო­ბა გა­რეთ გვი­წევს, სახ­ლში დარ­ჩე­ნი­ლი ჩვე­ნი შვი­ლე­ბის მომ­ვლე­ლის ხარ­ჯებს გამ­გე­ო­ბა ანა­ზღა­უ­რებს. დამ­ხმა­რის და­ქი­რა­ვე­ბა მე არ მო­მი­წია, რად­გან გა­მი­მარ­თლა და დედა მყავს აქ, რო­მე­ლიც უვ­ლის ან­დრი­ას, მაგ­რამ ვი­საც სჭირ­დე­ბა, სა­ხელ­მწი­ფო ზრუ­ნავს მათ დახ­მა­რე­ბა­ზე.

მაგ­რამ, სა­ბუ­თე­ბის არმ­ქო­ნე ქარ­თვე­ლებს ვერც იტა­ლი­ის მთავ­რო­ბა ეხ­მა­რე­ბა ფი­ნან­სუ­რად. აქ ბევ­რი ქარ­თვე­ლი ცხოვ­რობს არა­ლე­გა­ლუ­რად, რომ­ლებ­მაც სა­მუ­შაო და­კარ­გეს და სრუ­ლი­ად უფუ­ლოდ დარ­ჩნენ. ამ ხალ­ხს და­ნა­ზო­გიც კი არ აქვთ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ძი­რი­თა­დად, ემიგ­რან­ტე­ბის ცხოვ­რე­ბა რო­გორც არის - რა­საც გა­მო­ი­მუ­შა­ვე­ბენ, მთლი­ან ფულს სა­ქარ­თვე­ლო­ში აგ­ზავ­ნი­ან და აი, დად­გა ის შავი დღე, როცა თვი­თო­ნაც სჭირ­დე­ბათ, მაგ­რამ პუ­რის ფუ­ლიც კი აღარ აქვთ და ძა­ლი­ან მძი­მე პი­რო­ბებ­ში უწევთ ცხოვ­რე­ბა.

წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ერთ სახ­ლში შე­იძ­ლე­ბა 11-12 სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობ­დეს ერ­თად. ამ ვი­თა­რე­ბის გამო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა ბევ­რს უნდა, მაგ­რამ მე რო­დე­საც დავ­რე­კე სა­ელ­ჩო­ში და ვი­კი­თხე, მი­თხრეს, რომ რიგ­ში სა­მი­ა­თას­ზე მეტი ადა­მი­ა­ნია. რიგს უნდა და­ე­ლო­დონ, ვი­საც წას­ვლა უნდა, რაც გა­ურ­კვე­ვე­ლი დრო­ით ლო­დინს ნიშ­ნავს.

აქა­ურ ემიგ­რან­ტებს როცა ვუ­ყუ­რებ და ვუს­მენ, ზოგ­ჯერ ვამ­ბობ ხოლ­მე, რომ მათ ფონ­ზე თავი „პრინ­ცე­სა“ მგო­ნი­ა­მეთ­ქი. იმ­დე­ნი პრობ­ლე­მა აქვთ ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში, მე, ალ­ბათ, არ მაქვს სა­წუ­წუ­ნო და გა­მი­მარ­თლა იმით, რომ დე­და­ჩე­მია ჩემ­თან, რო­მე­ლიც სულ გვერ­დში მიდ­გას და შე­მიძ­ლია ჩემი შვი­ლი უსაფრ­თხოდ დავ­ტო­ვო მას­თან. გარ­და ამი­სა, ისეთ სამ­სა­ხურ­ში აღ­მოვ­ჩნდი, რო­მე­ლიც არ და­ი­ხუ­რა და არც უმუ­შე­ვა­რი აღ­მოვ­ჩნდი. თან სა­ხელ­მწი­ფოც გეხ­მა­რე­ბა, მი­თუ­მე­ტეს, როცა მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი გყავს და მარ­ტო უზ­რუნ­ველ­ყოფ მის სა­ჭი­რო­ე­ბებს.

ჩემ­თვის სამ­სა­ხუ­რი და სახ­ლი­დან გას­ვლა, ამ ვი­თა­რე­ბა­ში, სტრე­სი კი არა შვე­ბა უფ­როა. მგო­ნია, რომ სულ სახ­ლში მე­ტად გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და. ერთი დღე მაქვს დას­ვე­ნე­ბა და ზოგ­ჯერ მა­ში­ნაც სამ­სა­ხურ­ში გავ­რბი­ვარ. ვცდი­ლობ, რომ ზედ­მეტ პა­ნი­კა­ში კი არ ვიყო იმის გამო, რომ ბევრ ადა­მი­ან­თან ვურ­თი­ერ­თობ და დიდი რის­კის ქვეშ ვარ, არა­მედ იმით და­ვიმ­შვი­დო თავი, ყვე­ლა რე­კო­მენ­და­ცი­ას თუ ზედ­მი­წევ­ნით სწო­რად შე­ვას­რუ­ლებ, არა­ფე­რი და­მე­მარ­თე­ბა.

ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი, ალ­ბათ, მა­ინც ის არის ჩემ­თვის, რომ შვილს ვერ ვნა­ხუ­ლობ ყო­ველ­დღი­უ­რად. არ ვიცი რო­გორ, მაგ­რამ ბავ­შვმაც გა­ი­თა­ვი­სა ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა. მგო­ნი უკვე გა­ი­ზარ­და და იცის, რომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ვი­მუ­შაო, თო­რემ ბევ­რი რამე მო­აკ­ლდე­ბა. ტე­ლე­ფონ­ზე როცა ვუ­რე­კავ, მე­კი­თხე­ბა ხოლ­მე - „შენ ხომ არ გაქვს ვირუ­სი და ხომ შე­გიძ­ლია, მოხ­ვი­დე სახ­ლში?“ მერე მე ვუხ­სნი, რომ ძა­ლი­ან ბევრ ადა­მი­ანს ვხვდე­ბი და შე­იძ­ლე­ბა მა­ინც მქონ­დეს ვირუ­სი. ახ­სნის შემ­დეგ არც ჭირ­ვე­უ­ლობს და არც ტი­რის. ალ­ბათ, ისიც არის, რომ დე­და­ჩემ­თან კარ­გად და უსაფრ­თხოდ გრძნობს თავს.

ბავ­შვი, თით­ქმის, სამი კვი­რა რომ არ მყავ­და ნა­ნა­ხი, ბო­ლოს მარ­თლა ვე­ღარ გავ­ძე­ლი. წინა დღეს სა­გან­გე­ბოდ ჩა­ვი­ტა­რე დე­ზინ­ფექ­ცი­ის კი­დევ უფრო გრძე­ლი პრო­ცე­დუ­რე­ბი და კვი­რას წა­ვე­დი მის სა­ნა­ხა­ვად. პირ­ბა­დე და ხელ­თათ­მა­ნე­ბი მე­კე­თა რომ მი­ვე­დი და თა­ვა­დაც გა­ი­კე­თა. მერე მი­თხრა, რომ ცოტა შორს დავ­ჯდე­ბი და ასე ვი­სა­უბ­რო­თო. ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო იყო, ასე­თი დის­ტან­ცი­უ­რი შეხ­ვედ­რა.

და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი შეც­ვლი­ლია. მა­გა­ლი­თად, აქამ­დე ვი­ცო­დი, რომ აქ მე­ზობ­ლო­ბა, მის­ვლა-მოს­ვლა და ყა­ვა­ზე სახ­ლში მი­პა­ტი­ჟე­ბე­ბი არ არ­სე­ბობს. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ძა­ლი­ან მშვე­ნივ­რა­დაც გა­მოს­დით ეს ამ­ბა­ვი. ერ­თა­დერთ ად­გი­ლი, სა­დაც ახლა ხალ­ხთან ვურ­თი­ერ­თობთ, არის კორ­პუ­სის აივ­ნე­ბი და სა­მე­ზობ­ლო. სა­ღა­მო­ო­ბით ყვე­ლა ჩვენ-ჩვენს აივ­ნებ­ზე ვიკ­რი­ბე­ბით და კა­რან­ტი­ნის დროს გა­ვი­ცა­ნით, მა­გა­ლი­თად, ჩვენს ზე­მოთ მცხოვ­რე­ბი ორი სტუ­დენ­ტი გოგო, გვერ­დზე სტუ­დენ­ტი ბი­ჭე­ბი და სხვა მე­ზობ­ლე­ბიც. კო­მუ­ნი­კა­ცია სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი გვაქვს, ზოგ­ჯერ სა­ღა­მო­ო­ბით მუ­სი­კას ვუს­მენთ, ან ლუდს ვსვამთ და სხვა­დას­ხვა თე­მებს გან­ვი­ხი­ლავთ, რა თქმა უნდა, მთა­ვა­რი თემა აქაც ვირუ­სია.

თა­ვი­დან მარ­თლა ტრა­გი­კუ­ლი იყო იტა­ლი­ე­ლე­ბის­თვის ცხოვ­რე­ბის სტი­ლის შეც­ვლა, მაგ­რამ ახლა თან­და­თან გა­ი­თა­ვი­სეს. ახლა მარ­კე­ტე­ბი გახ­და ზოგი მათ­გა­ნის­თვის სა­სე­ირ­ნო და გა­მო­სას­ვლე­ლი ად­გი­ლი. მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხომ ვაკ­ვირ­დე­ბით, ზოგი ადა­მი­ა­ნი 3-4-ჯერ ას­წრებს მოს­ვლას და შე­ნიშ­ვნის მი­ცე­მაც მი­წევს. უსაფრ­თხო­ე­ბის პრო­ცე­დუ­რის დაც­ვაც თა­ვი­დან ყვე­ლას უჭირ­და და ვერც გა­ი­თა­ვი­სეს კარ­გად რა ხდე­ბო­და, მაგ­რამ ახლა ყვე­ლა ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლად ეკი­დე­ბა. ყო­ველ­დღი­უ­რად ვაკ­ვირ­დე­ბი მარ­კეტ­ში მომ­სვლე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ქცე­ვა­საც და ვხე­დავ, რომ თან­და­თან უფრო ორ­გა­ნი­ზე­ბულდ იცა­ვენ დის­ტან­ცი­ას" - ყვე­ბა ნინო გვე­ლე­სი­ა­ნი.

ავ­ტო­რი: იდა ბახ­ტუ­რი­ძე ფოტო: ნინო გვე­ლე­სი­ა­ნი/გედა დარ­ჩია. პრო­ექ­ტი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის „ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან“ (ავ­ტო­რე­ბი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, იდა ბახ­ტუ­რი­ძე, ნინო გა­მი­სო­ნია, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი: ნინო ბა­ი­და­უ­რი, სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი, სოფო აფ­ცი­ა­უ­რი) მიერ. პლატ­ფორ­მა შე­იქ­მნა ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის (NDI) მხარ­და­ჭე­რით და შვე­დე­თის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (SIDA) და­ფი­ნან­სე­ბით. ამ­ჟა­მად, ახა­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა და სტა­ტი­ე­ბის ნა­წი­ლის მომ­ზა­დე­ბა ხდე­ბა აღ­მო­სავ­ლეთ-და­სავ­ლე­თის მარ­თვის ინ­სტი­ტუ­ტის (EWMI) ACCESS-ის პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) და­ფი­ნან­სე­ბით.