"ბავშვებიც სულ მეკითხებიან, სად არის? მასთან ყოველი კომუნიკაცია აცრემლებული თვალებით მთავრდება" - ინფექციონისტის შვილის უმძიმესი ინტერვიუ

სალომე სოხაძე რამდენიმე თვის წინ AMBEBI.GE-ს მკითხველმა სხვა კუთხით გაიცნო. ის თავის ცხოვრებაზე გვიყვებოდა, რომელსაც წლებია უკვე ალოპეციასთან ერთად ატარებს. მაშინ სალომემ ინტერვიუს დროს გვითხრა, რომ სურვილი ჰქონდა, ის ადამიანები ფსიქოლოგიურად გაემხნევებინა, რომლებიც თმების გარეშე ცხოვრობენ.

ამჯერად სალომე ისევ ჩვენი რესპონდენტია, მაგრამ დედაზე, პროფესორ თამარ გეგეშიძეზე გვიყვება, რომელიც ამჟამად პირველ საუნივერსიტეტო კლინიკაში Covid-19-ით დაავადებულ პაციენტებს მკურნალობს და ამის გამი ოჯახს დიდი ხანია დაშორდა.

- დედა თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერისტეტის ინფექციურ სნეულებათა დეპარტამენტის ასისტენტ-პროფესორია. იმ საქმეს ემსახურება რაც ყველაზე ძალიან უყვარს. ჩემთვის დედა წარმოუდგენელია მისი პროფესიის გარეშე. გაგიკვირდებათ, მაგრამ მგონი ყველა პაციენტის სახელი, გვარი და ისტორია ახსოვს. არ ვიცი, როგორ აგიხსნათ, მაგრამ მისი პაციენტებისგან ვიგებთ ხოლმე მე და ჩემი ოჯახის წევრები, (მოგეხსენებათ საქართველო პატარაა), რომ საოცარი ურთიერთობა აქვს თითოეულ მათგანთან, ყურადღებიანი, გულისხმიერი, თბილი, ძალიან საყვარელი და ერთდროულად ნებისმიერი "ურჩი" პაციენტის "მომთვინიერებელი" - ეს მათი სიტყვებია - ჩემი არა. ჩემი გადმოსახედიდან კი ალბათ ეს არის ნიჭი და აი რომ ამბობენ - მოწოდებით ექიმიაო - აი, ეგ არის.

- როგორ შემოვიდა თქვენს ცხოვრებაში კორონავირუსის პანდემია?

- დედა ჩვენს მიმართ ყოველთვის ფრთხილია. დიდი ხნით ადრე დაიწყო ჩვენი გაფრთხილება და რჩევების მოცემა. ყოველთვის გვუბნებოდა ვირუსების დროს რომ არ უნდა გვევლო თავშეყრის ადგილებში, როგორ უნდა გავფრთხილებოდით თავს ზოგადად, არამარტო Covid-19-ის დროს, არანორმალურად ნერვიულობს ხოლმე განსაკუთრებით შვილიშვილების წამოხველებაზეც კი.

კოვიდის შემთხვევაში ყველაფერი სხვანაირად იყო. ვხვდებოდით, რომ უფრო დიდ საფრთხესთან გვქონდა საქმე. მაგრამ, ახლა ჩემ ოჯახზე იმდენად არ ვნერვიულობ. ყველა რეკომენდაციას ვითვალისწინებ და ვცდილობ დამატებით არ ვანერვიულო, ისედაც ასეთ სიტუაციაში მყოფი თამრიკო. ის ეხლა ეპიცენტრშია, ზუსტად ვიცი, როგორი სტრესის და ნერვიულობის ფონზე უწევს მუშაობა. რამდენ რამეზე ფიქრობს. ყოველი ჩვენი კომუნიკაცია (ცხადია ინტერნეტით) აცრემლებული თვალებით მთავრდება.

- როგორ შეიცვალა ამის შემდეგ დედას ყოველდღიურობა?

- დედა ყოველთვის ძალიან დაკავებული იყო, მისთვის თავისი პროფესია უპირველესია და რეჟიმის და ემოციების გარდა არაფერი შეცვლილა მისთვის. დილით ადრე მიდის და გვიან ბრუნდება შინ. რა თქმა უნდა, ეს სტრესი და ეს სიტუაცია არ ყოფილა მანამდე, თუმცა პაციენტების მიღებაში და მათთან საუბარში დროს არ ანიჭებს მნიშვნელობას. ბევრჯერ მქონია სურვილი მასთან 5 წუთით მისულს, მისი მობილური გამეთიშა, რომ დალაპარაკების საშუალება მქონოდა. მისთვის სულ ერთია როდის ურეკავს პაციენტი, როცა მე ვბრაზდები, სულ მეუბნება - რადგან მირეკავს ე. ი. ვჭირდები. მეც ვემორჩილები, სხვა რა გზაა.

ახლა ვიცი, როგორ რთულ გზას გადიან ექიმები, როგორ უჭირთ ფსიქოლოგიურად, ემოციურად, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ აუცილებლად ყველაფერს ისე გააკეთებენ როგორც საჭიროა, მთავარია ჩვენ დავეხმაროთ ამ ყველაფერში და გავითვალისწინოთ, რომ ჩვენი სახლში დარჩენით, არამარტო საკუთარ თავს ვიცავთ და სხვებს ვუფრთხილდებით, არამედ ექიმებს ვუმსუბუქებთ შრომას და ვეხმარებით. ესაა მთავარი და გასათვალისწინებელი.

- როდის გაჩნდა შიში, რომ დედასთან დისტანცია უნდა დაგეცვათ, თქვენი ემოციების შესახებ მოგვიყევით...

- როგორც კი გავიგეთ, რომ დედა პირველ საუნივერსიტეტო კლინიკაში გადადიოდა, იმ დღიდან აღარ ვნახულობთ. მამა, რომელიც სახლში მარტოა, ისიც იზოლირებულია, ცდილობს, რომ ყველანაირად დაიცვას წესები და ოჯახი დაცული ყავდეს. ჩემთვის ეს პერიოდი, ყველაზე რთული აღმოჩნდა. ხანდახან ვფიქრობ ხოლმე, რომ ერთ დღეს გამეღვიძება და ეს ყველაფერი სიზმარი აღმოჩნდება. ყველაზე ძალიან მისი შვილიშვილებთან ურთიერთობის შეწყვეტაა მტკივნეული, ეს ურთიერთობა ყოველთვის განსაკუთრებული იყო და ამიტომ. 4 შვილიშვილი ჰყავს და ოთხივესთან აბსოლუტურად ინდივიდუალური, განსაკუთრებული დამოკიდებულება აქვს. ბავშვებიც გამუდმებით მისვამენ კითხვებს (განსაკუთრებით 10 წლის ანასტასია) სად არის? როდის შეძლებს მის ნახვას? ასე რომ, მიწევს მის კითხვებზე პასუხების "მოფიქრება", ისე კი მეც მაინტერესებს, როდის?

- თუ გესაუბრებათ დედა, როდესაც სამსახურიდან ბრუნდება დაღლილი... რას გიყვებათ, ყველაზე ემოციური დღე რომ გაიხსენოთ.

- დედა ყოველდღე გვირეკავს და კითხულობს, როგორ ვართ. ვიცი ახლა ყველაზე ძალიან სჭირდება მას ჩვენი კარგად ყოფნა, რომ შეძლოს ბოლომდე ბრძოლა. ეს კარგად მესმის და მაქსიმალურად ვცდილობ ამით მაინც დავეხმარო. თავიდან ძალიან ყოჩაღად მეჭირა თავი, თუმცა ახლა საუბრისას ყელში ბურთი მეჩხირება და მინდა მალე დავემშვიდობო, რომ რამე არ შემატყოს. რამდენიმე დღის წინ, ვეღარ გაძლო და მოვიდა სადარბაზოსთან... ჩვენ აივნიდან .... ასე რომ ჩვენ პირველად ვართ, ერთდროულად, ასე შორს და ასე ახლოს ერთმანეთთან.

- თავად დედა რა მდგომარეობაშია, ფსიქოლოგიურად როგორ უძლებს?

- დედა ძალიან ძლიერი ადამიანია. მისი სიძლიერე რომ არა, ალბათ, ვერ იქნებოდა ასეთი ექიმი. ცხადია უჭირს, როგორ შეიძლება ამ ყველაფერს ისე უყურო? მთავარია გაუძლოს, გონებრივ და ფიზიკურ დატვირთვას გაუძლოს. კოვიდ ინფიცირებულების გარდა მას, ხომ სხვა პაციენტებიც ყავს, მათაც სჭირდებათ დახმარება. არ ვიცი, ხანდახან ვფიქრობ, როგორ შეიძლება მუდმივად სხვებზე ფიქრობდე, სხვა ადამიანებზე, მაგრამ მერე ვხვდები - ეს არის ექიმის პროფესია - ურთულესი და უმძიმესი. ამიტომ ან უნდა იყო ექიმი და ან უნდა შეეშვა და არ შეარცხვინო ის ადამიანები, რომლებსაც არ აქვთ ზღვარი პროფესიასა და მათ ცხოვრებას შორის გავლებული და ეს მათი შეგნებული არჩევანია.

- როდესაც პირველი მსხვერპლის შესახებ გაიგეთ ინფორმაცია, ალბათ თქვენს ოჯახში განსაკუთრებულად ემოციურად შეხვდით

- ამ დროს წარმოუდგენელია ვინმესგან განსხვავებული ემოციები, ფიქრები და აზრები გვქონოდა. როგორც ყველამ, ძალიან განვიცადეთ - ვიღაცის ოჯახის წევრი ბრძოლაში დამარცხდა - ძალიან მძიმეა.

- რა რჩევებს გაძლევთ დედა უსაფრთხოებასთან დაკავშირებით?

-#დარჩისახლში და ყველა ის რეკომენდაცი,ა რაც უკვე დაზეპირებული გვაქვს ყველას. ასე მგონია, ეს უკვე ჩვენი ცხოვრების წესია. ეს ჩვევები გამოვიმუშავეთ და ალბათ ასეც გავაგრძელებთ.