„ჩცდ“-ს მე­თექ­ვსმე­ტე სე­ზონ­შიც, რო­გორც ყო­ველ­თვის, ბევ­რი ახა­ლი პერ­სო­ნა­ჟი მო­ნა­წი­ლე­ობს. მათ შო­რი­საა ფატ­მან გრძე­უ­ლი, თურ­ქმე­ნე­თის აგენ­ტად ცნო­ბი­ლი, იდუ­მა­ლე­ბით მო­სი­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი, რო­მელ­საც ბევ­რი არც ისე სა­სი­ა­მოვ­ნო საქ­მე, ამ­ბა­ვი თუ ინ­ტრი­გა უკავ­შირ­დე­ბა.

პერ­სო­ნაჟს სოფო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე გა­ნა­სა­ხი­ე­რებს, ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც დღემ­დე ფარ­თო აუ­დი­ტო­რია რო­გორც მომ­ღე­რალს, ისე იც­ნობ­და ტრი­ო­დან - დები ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე­ე­ბი.

რო­გორც გა­ირ­კვა, ის პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბია, თუმ­ცა „თე­ატ­რა­ლუ­რის“ დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ პრო­ფე­სი­ით სა­კუ­თა­რი ნე­ბით არას­დროს უმუ­შა­ვია. მოს­წონს თუ არა სა­კუ­თა­რი პერ­სო­ნა­ჟი, რა­ტომ თქვა მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე უარი და რო­გორ და­ი­თან­ხმეს ამ როლ­ზე, სოფო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე AMBEBI.GE-ს ახლა თა­ვად უამ­ბობს:

- მე და ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე - სე­რი­ა­ლის კას­ტინ­გის მე­ნე­ჯე­რი „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ ერთ პე­რი­ოდ­ში ვსწავ­ლობ­დით. იქი­დან ვახ­სოვ­დი და როლ­ზე სწო­რედ მან მო­მიწ­ვია... გიზო ჟორ­და­ნი­ას ჯგუფ­ში ვი­ყა­ვი, მას­თან სა­კურ­სო სპექ­ტაკლში „მუ­სუ­სი“ მაქვს ნა­თა­მა­შე­ბი, რო­მე­ლიც დად­გმის დღი­დან­ვე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­და. ამ წარ­მოდ­გე­ნას 2 წელი კი­დევ ვთა­მა­შობ­დით, ბა­ტონ­მა გი­ზომ რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მცი­რე სცე­ნა­ზე გა­და­ი­ტა­ნა, მო­ხუ­ცი ქა­ლის როლი მქონ­და, რაც ყვე­ლას მოს­წონ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ის როლი დღემ­დე ყვე­ლას ახ­სოვს...

ასევე დაგაინტერესებთ

14:52 / 13-01-2020

"ლადოს მხრივ დიდი კომფორტი მაქვს, ყველაფერში მეხმარება" - როგორ მოხვდა "ჩცდ"-ში ირინა ონაშვილი და რას ყვება ოჯახურ ცხოვრებაზე

ისე, სა­ნამ „ჩცდ“-ში ჩემი როლი იქ­ნე­ბო­და, მა­ნამ­დე ჩემ­მა უმ­ცროს­მა შვილ­მა, ან­დრო ჯა­ფა­რი­ძემ ითა­მა­შა სე­რი­ალ­ში ლუ­კას როლი ბავ­შვთა სახ­ლი­დან. სა­ნამ ეს როლი იქ­ნე­ბო­და, ან­დრო თორ­ნი­კე გოგ­რი­ჭი­ან­მა თა­ვის ფილმში გა­და­ი­ღო... ახლა უკვე მეც მო­მი­წია ეკას­თან შეხ­ვედ­რამ. უარ­ზე კი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ და­მი­თან­ხმა. თა­ვი­დან ფი­ზი­კო­სის როლი შე­მომ­თა­ვა­ზეს და უარი თქვი, ამ როლს დღეს ჩემი და - თი­ნი­კო ას­რუ­ლებს. მე­გო­ნა, ამით ეკას და­ვეხ­სე­ნი-მეთ­ქი, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და...

ამ სფე­რო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა, რად­გა­ნაც ამ­დე­ნი წელი გა­ვი­და და გგო­ნია, ვე­ღარ ითა­მა­შებ, სა­ხეს ვერ შექ­მნი. მოკ­ლედ, ბო­ლომ­დე ცივ უარ­ზე ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა სა­ბო­ლო­ოდ ეკამ ჩემი და­თან­ხმე­ბა მო­ა­ხერ­ხა... მერე სა­ნამ ჩემ მიერ ნა­თა­მა­შე­ბი სე­რია ეთერ­ში გა­ვი­დო­და, იმა­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, არ შევ­რცხვე­ნი­ლი­ყა­ვი.

- ნიკა ქავ­თა­ვა­ძე რო­გო­რი პარტნი­ო­რია, ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც არა­ნა­ი­რი სამ­სა­ხი­ო­ბო სკო­ლა არ აქვს გავ­ლი­ლი, თუმ­ცა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი სახე შექ­მნა.

- ძა­ლი­ან კარ­გია ნიკა, უპირ­ვე­ლე­სად, პარტნი­ო­რის გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია, მისი სა­ხით გვერ­დით მარ­თლა დიდ გულ­შე­მატ­კი­ვარს ვგრძნობ. თა­ვი­დან შე­ში­ნე­ბუ­ლი რომ მი­ვე­დი, სწო­რედ ნი­კამ მი­კარ­ნა­ხა რა­ღა­ცე­ბი, მირ­ჩია, მო­მაქ­ცია იმ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. თვი­თო­ნაც ისე აკე­თებს ამ ყვე­ლა­ფერს, სხვა გზა არ გრჩე­ბა და შენც ისე­ვე პა­სუ­ხობ.

- ფატ­მა­ნი სა­ო­ცა­რი ქა­ლია, იდუ­მა­ლე­ბით სავ­სე. უთა­ნაგ­რძნობთ ამ პერ­სო­ნაჟს?

- თან რა სა­ო­ცა­რი გვა­რი აქვს... მოკ­ლედ, მო­მინ­და, რომ სა­ში­ნე­ლი გმი­რი ელ­ვი­რი ფატ­მანს ცოტა და­ე­სა­ჯა, შე­ე­ჯან­ჯღა­რე­ბი­ნა, რად­გა­ნაც თავსგა­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. ამას­თან, ფატ­მა­ნიც მისი სფე­რო­და­ნაა და ასე­ვე აუ­ტა­ნე­ლი და ამაზ­რზე­ნი საქ­მის მკე­თე­ბე­ლი - იმ ყვე­ლა სა­ში­ნელ და­ვა­ლე­ბას ეს ქალი იძ­ლე­ვა. ამი­ტომ, მას რო­გორც პერ­სო­ნაჟს არ ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ.

თუკი მა­ყუ­რე­ბელს აგ­რე­სია აქვს ელ­ვი­რის მი­მართ, და წე­სით უნდა ჰქონდს, ჩემი ნება რომ იყოს, ვი­მე­ო­რებ, მას ფატ­მანს და­ვა­ჩაგ­ვრი­ნებ­დი და ამით მა­ყუ­რე­ბელს გულ­საც „მოვ­ფხან­დი“. თუმ­ცა რო­გორ წავა სცე­ნა­რი, წი­ნას­წარ არ ვიცი, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად მინ­და, რომ ეს ხალ­ხი და ამ საქ­მის მკე­თებ­ლე­ბიც და­ი­სა­ჯონ, მით უმე­ტეს, მას მერე, რაც გა­ვი­გე, რომ რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­შიც არ­სე­ბო­ბენ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი. სა­ერ­თოდ კი, გა­მი­ხარ­დე­ბო­და ისე­თი რო­ლის თა­მა­ში, რომ ეს სამ­სა­ხუ­რი ნა­ცარ­ტუ­ტად ვაქ­ციო.

- რა­ტომ არ გა­ყე­ვით ამ პრო­ფე­სი­ას, მით უფრო, რომ ეს საქ­მე ასე გა­მო­გი­ვი­დათ...

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან მინ­დო­და და რო­დე­საც მო­ვი­და დრო, პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, ვთქვი, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და, მაგ­რამ მა­მამ კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი მი­თხრა - ეს ოც­ნე­ბა და­ი­ვი­წყეო. არა­და, ბავ­შვო­ბი­დან ძნე­ლად და­სა­მორ­ჩი­ლე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი - ყო­ველ­თვის იმას ვა­კე­თებ­დი, რაც მინ­დო­და, ოღონდ, ძა­ლი­ან მშვი­დად და წყნა­რად... მა­მის უა­რის შემ­დეგ, პირ­ველ წელს არ ჩა­ვა­ბა­რე „თე­ატ­რა­ლურ­ში“ - დრო გავ­წე­ლე. მე­ო­რე წელს მიხ­ვდა, რომ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას ვე­ღარ გა­მი­წევ­და და წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ვა­ბა­რე.

სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში კი ამ პრო­ფე­სი­ის მი­მართ თით­ქოს ინ­ტე­რე­სი გა­მი­ნელ­და და არც ისე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი შე­დე­გე­ბი მქონ­და, რად­გა­ნაც შე­მიყ­ვარ­და ჩემი ჯგუ­ფე­ლი - დათო ჯა­ფა­რი­ძე. ისე, რომ სწავ­ლის პრო­ცე­სი აღარც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. ვთქვი კი­დეც, რომ სწავ­ლა აღარ მინ­და, თავი უნდა და­ვა­ნე­ბო-მეთ­ქი, მაგ­რამ კარ­გი ჯგუ­ფი მყავ­და - ირაკ­ლი კავ­სა­ძე, ზურა ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, გოგა თა­ვა­ძე, ირაკ­ლი მკერ­ვა­ლიშ­ვი­ლი, ეკა მინ­დი­აშ­ვი­ლი და კი­დევ ბევ­რი - ჩემ­თან სწავ­ლობ­დნენ. მოკ­ლედ, მათ გა­სა­ქა­ნი არ მომ­ცეს, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ირაკ­ლი კავ­სა­ძემ დიდი როლი ითა­მა­შა იმა­ში, რომ სწავ­ლის­კენ შე­მო­მაბ­რუ­ნა...

რო­დე­საც მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ოჯა­ხის შექ­მნა გა­დავ­წყვი­ტეთ, მი­თხრა - არ ვიცი, შენ რას იზამ, მაგ­რამ მე არ­ტის­ტი ცოლი არ შე­მიძ­ლი­აო, არც დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ, - დათო, რა პრობ­ლე­მაა? არც მე შე­მიძ­ლია მსა­ხი­ო­ბი ქმა­რი-მეთ­ქი და ასე „მოვ­რიგ­დით“...

იმ პე­რი­ო­დის­თვის გიზო ჟორ­და­ნი­ას­თან უკვე მქონ­და როლი - სა­დიპ­ლო­მო­ზე ვმუ­შა­ობ­დით... ის სა­მუ­შაო და­ვას­რუ­ლე, „თე­ატ­რა­ლუ­რიც“ და ასე და­ვემ­შვი­დო­ბე პრო­ფე­სი­ას.

- თუმ­ცა სცე­ნას მა­ინც ვერ აც­დით და ფარ­თო მა­ყუ­რე­ბელ­მა სიმ­ღე­რით გა­გიც­ნოთ. თქვე­ნი ოჯა­ხუ­რი ტრიო - „დები ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე­ე­ბი“ საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლია. გარ­და ამი­სა, ხართ იმ სტუ­დი­ის პე­და­გო­გი, სა­დაც ახალ­გაზ­რდებს სიმ­ღე­რას ას­წავ­ლით.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სცე­ნა­ზე არ ვდგა­ვარ და სოლო მომ­ღე­რა­ლი არ ვარ, რაც დრო გა­დის, ვრწმუნ­დე­ბი, რომ სიმ­ღე­რა ყო­ფი­ლა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი. ჩვე­ნი ტრი­ოც ბოლო დროს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ჩნდე­ბა სცე­ნა­ზე, თუმ­ცა წლე­ბი იყო, კონ­ცერ­ტი არ ტარ­დე­ბო­და და გა­და­ცე­მა არ იყო ჩვენ გა­რე­შე, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ და­კარ­გეს ჩვენ მი­მართ ინ­ტე­რე­სი. მაგ­რამ რაც უნდა იყოს და რო­გორც უნდა იყოს, ვხვდე­ბი, რომ სიმ­ღე­რა ჩემ­თვის მარ­თლა ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი რამ არის. მაქვს მას­თან მუდ­მი­ვი „კონ­ტაქ­ტის“ სა­შუ­ა­ლე­ბა. გვაქვს სტუ­დია, სა­დაც ბავ­შებს სიმ­ღე­რას ვას­წავ­ლი.

სტუ­დი­ა­ში ჩემი დის, თი­ნი­კოს ძა­ლის­ხმე­ვით მოვ­ხვდი, იქ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზეც თა­ვის დრო­ზე, როცა სტუ­დია ყა­ლიბ­დე­ბო­და, უარს ვამ­ბობ­დი. ყვე­ლაფ­რი კი იმის ბრა­ლია, რომ გა­მო­ჩე­ნა არ მიყ­ვარ­და და რა უც­ნა­უ­რია, რომ სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე ჩა­ვა­ბა­რე...

ბავ­შვო­ბი­დან ვახ­მო­ვა­ნებ­დით ხოლ­მე ფილ­მებს. „აურ­ზა­უ­რი სალ­ხი­ნეთ­ში“ რომ გა­და­ი­ღეს, 4-5 წლის ვი­ყა­ვი და მაგ ფილმზე მო­მი­წია სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რა. ცოტა კი გა­მი­ჭირ­და, მაგ­რამ ნო­დარ გა­ბუ­ნი­ამ ჩემ გამო სიმ­ღე­რა გა­და­ა­კე­თა - იოლი ვა­რი­ან­ტი მამ­ღე­რა. მოკ­ლედ, ის მო­მენ­ტი უფრო მომ­წონ­და, როცა არ ჩან­ხარ და მღე­რი და ასე არა­ერთ ფილმში გვაქვს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ღე­ბუ­ლი.

სა­ერ­თოდ რომ ვმღე­რი, ეს დე­დის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. დე­დამ გვა­ზი­ა­რა ამ ხე­ლოვ­ნე­ბას ყვე­ლა შვი­ლი, შვი­ლიშ­ვი­ლი და შვილ­თაშ­ვი­ლებ­საც უმ­ღე­რის დღემ­დე. მა­მაც კარ­გად მღე­რო­და, მაგ­რამ უმე­ტე­სად დედა გვამ­ღე­რებ­და, ამა­ში აქ­ტი­უ­რი იყო, ხომ ვამ­ბობ, მის იავ­ნა­ნა­ზე გა­ვი­ზარ­დეთ. თუმ­ცა ბავ­შვო­ბი­დან დიდი სმე­ნით და ხმით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი. მამა დე­დას უებ­ნე­ბო­და, - ლი­ზი­კო, რა და­ვა­შა­ვეთ, რომ ეს ბავ­შვი ასე­თი გა­მო­ვი­დაო?! ჩვე­ნი ოჯა­ხი­დან სულ სიმ­ღე­რა ის­მო­და.

თამ­რი­კო დე­დას­თან და მა­მას­თან ერ­თად, სამ ხმა­ში მღე­რო­და. მერე ეტყო­ბა, თამ­რი­კოს შე­ვე­ცო­დე, დამ­სვა, მა­მე­ცა­დი­ნა და ამამ­ღე­რა. აი, სა­ი­დან იწყე­ბა მისი პე­და­გო­გი­უ­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბა და ჩემი შე­ერ­თე­ბა მუ­სი­კა­ლურ ოჯახ­თან. მერე თი­ნი­კო გაჩ­ნდა, რო­მელ­საც სიმ­ღე­რა­ზე მე­ტად ცეკ­ვა მოს­წონ­და, მაგ­რამ ისიც აამ­ღე­რა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი სა­მი­ვე სამ ხმა­ში ვმღე­რო­დით. ჩვენ­ზე ტე­ლე­რე­ჟი­სორ­მა ლია დავ­ლი­ა­ნი­ძემ ფილ­მიც „სამი და“ გა­და­ი­ღო.

- თამ­რი­კო თქვენ შო­რის უფ­რო­სია და რო­გორც ჩანს, მზრუნ­ვე­ლიც.

- არა მარ­ტო უფ­რო­სი დაა, ის მუ­სი­კა­ში ჩვენ­ზე ნი­ჭი­ე­რია, რო­გორც მუ­სი­კოსს ვერ შე­ვედ­რე­ბით, ახ­ლოს ვერ მი­ვალთ. ის ჩვე­ნი სიმ­ღე­რე­ბის იდე­ის ავ­ტო­რია, რა­საც მუ­სი­კა­ლუ­რი სტუ­დი­ის შემ­თხვე­ვა­ში ვერ ვი­ტყვი. იქ და იმ მი­მარ­თუ­ლე­ბით თი­ნი­კოა ყვე­ლა­ფე­რი.

- სე­რი­ალ­ში თქვენს როლს რო­გორ აფა­სებს?

- თამ­რი­კოს გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას, შე­ფა­სე­ბას ყო­ვე­ლი სე­რი­ის შემ­დეგ ვე­ლო­დე­ბი. გა­ხა­რე­ბუ­ლი ვარ, რომ უხა­რია ჩემი ეკ­რან­ზე გა­მო­ჩე­ნა. გა­საკ­ვი­რიც არ უნდა იყოს, რად­გან მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სა­დღაც ვჩან­ვართ, მაგ­რამ სე­რი­ალ­ში მეც და თი­ნი­კოც პირ­ვე­ლად გა­მოვ­ჩნდით. მოს­წონს ჩვე­ნი ამ სფე­რო­ში ყოფ­ნა. გვა­ქებს.

- ორი შვი­ლი გყავთ. ერთს უკვე ჰქო­ნია კი­ნო­რო­ლი და სე­რი­ალ­შიც გა­მოჩ­ნდა...

- ან­დრო­ზე გი­თხა­რით და გო­გო­ნა ახ­ლა­ხანს გა­თხოვ­და. კა­ტო­საც აქვს როლი რუ­სუ­დან გლურ­ჯი­ძის ფილმში ნა­თა­მა­შე­ბი. მოკ­ლედ, მე და ჩემი მე­უღ­ლე ჩა­მოვ­შორ­დით სცე­ნას და ჩვე­ნი შვი­ლე­ბი აღ­მოჩ­ნდნენ იქ, თუმ­ცა კატო სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობს და მისი ოც­ნე­ბა ექი­მო­ბაა, ექი­მო­ბა თამ­რი­კო­საც უნ­დო­და, მა­რი­ამ­საც, მაგ­რამ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ნა­ბი­ჯე­ბი ჯერ მხო­ლოდ კა­ტომ გა­დად­გა!