"სოფი ლორენს ვთხოვდი: ღმერთის სახელით, ავტოგრაფი მომეცით-მეთქი" - ქართველები, რომლებმაც ოცნება აიხდინეს და საკუთარ კერპებს შეხვდნენ

ალბათ, არ არსებობს ადამიანი, ვისაც ბავშვობაში მაინც არ ჰყავდა კერპი - პოპულარული მომღერალი, მსახიობი, სპორტსმენი თუ სხვა პროფესიის წარმომადგენელი, რომლის პლაკატებითაც კედლები ჰქონდა აჭრელებული და რომელთან შეხვედრაზეც ოცნებობდა. ადამიანების ნაწილი ბავშვურ ოცნებას წლების გასვლასთან ერთად ივიწყებს, ზოგი კი დაუღალავად ცდილობს მის ასრულებას.

AMBEBI.GE-მ სწორედ ისეთი ადამიანები იპოვა, რომელთა საოცნებო შეხვედრაც შედგა.

სოფო ერქვანია სპორტული ჟურნალისტია და ფეხბურთით ბავშვობიდანაა გატაცებული. პროფესიამ საშუალება მისცა, თავის რამდენიმე კერპს შეხვედროდა და თანაც, არაერთხელ.

ამბობს, რომ სხვა გოგოებისგან განსხვავებით, მას საკუთარი კერპი გარეგნობის გამო არ აურჩევია. სოფოს წარმოდგენა არ ჰქონდა, რომ ერთ დღეს იტალიური საფეხბურთო კლუბის, "მილანის" ლეგენდას - პაოლო მალდინის შეხვდებოდა.

"90-იანი წლების რეალობიდან გამომდინარე, როდესაც შუქიც არ იყო, რომ საყვარელი გუნდისა და ფეხბურთელების მატჩისთვის მეყურებინა, ვერც წარმოვიდგენდი, რომ ორ ათეულ წელში ჩემი და მალდინის გზები სამჯერ გადაიკვეთებოდა.

პირველად ის თბილისში, კახა კალაძის გამოსამშვიდობებელ მატჩზე, ტრიბუნიდან ვნახე, თუმცა, წლების შემდგომ პირადად შევხვდი. მისგან ავტოგრაფი და უხარისხო, მაგრამ ღირებული ფოტო დამრჩა. მეორე შეხვედრა სწორედ ის იყო, რაზეც პატარა სოფოს მხოლოდ ესიზმრებოდა...

ერევანში, სადაც ლეგენდების მატჩი იმართებოდა, ჩვენი შეხვედრა არცთუ ისე ხანმოკლე აღმოჩნდა. სტადიონზე მალდინის ყურადღება მისთვის მშობლიურ ენაზე საუბრით მივიქციე და საკმაოდ თბილი კომუნიკაცია დავამყარე - მოვუყევი ჩემი ბავშვობის ოცნებებზე, რაზეც ის ღიმილითა და სიყვარულით მპასუხობდა. ამჯერად სამახსოვრო ფოტოც კარგი გამოვიდა და ავტოგრაფიც არ დაიშურა.

ალბათ, ის დღე ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის ერთ-ერთი გამორჩეული იქნება. მას შემდეგ ალბათ ის შეიცვალა, რომ ერთით ნაკლები ოცნება დამრჩა. საოცარი განცდაა, როდესაც იმ ადამიანს ხვდები, რომლის ნახვაც ათეული წლები მხოლოდ ეკრანიდან გიწევდა" - ჰყვება სოფო.

ის კიდევ ერთ ფავორიტ ფეხბურთელთან შეხვედრასაც იხსენებს, რომლის გამო აჟიტირების შედეგადაც მეუღლეც კი დაავიწყდა და თავად სასტუმროში მარტო დაბრუნდა.

"სიმპატიები "იუვენტუსის" მიმართაც მაქვს, ყოველთვის მინდოდა, მათ ფეხბურთელს, ლეონარდო ბონუჩის "მილანში" ეთამაშა. ერთ დღეს ასეც მოხდა და კიდევ ერთი ოცნების ასახდენად იტალიაში მოგზაურობის დაგეგმვა დავიწყე. მილანში ერთმანეთს შევხვდით, მე კი ისე გამაბედნიერა ამ შეხვედრამ, რომ ჩემი მეუღლე, რომელიც მატჩის შემდგომ პრესკონფერენციას ესწრებოდა, სულ დამავიწყდა...

როდესაც სასტუმროში მისული სოციალურ ქსელებში ფოტოებს ბედნიერი ვტვირთავდი, ჩემი მეუღლე კარაბინიერებთან ერთად "სან-სიროს" სტადიონის მიმდებარედ მეძებდა

ჩემი აზრით, როდესაც კერპი გყავს და რაღაცაზე ოცნებობ, ცხოვრება უფრო ლამაზი და მრავალფეროვანია, მით უმეტეს, თუ ოცნება რეალობად იქცევა. ხვდები, რომ ათეულობით განვლილ წელს უკვალოდ არ ჩაუვლია.

ამ მხრივ ერთადერთი ოცნება დამრჩა - სპორტული ჟურნალისტიკა ერთი ფეხბურთელის, კაკას გამო ავირჩიე, რომლის ნახვის შანსი ორჯერ მქონდა, თუმცა შეხვედრა ჯერ ვერ მოხერხდა. ის ჩემი ბავშვობის ყველაზე დიდი ოცნება და ბავშვური გატაცებაა, ასაკის მატებასთან ერთად მგონი, ეს სურვილი გამიმძაფრდა და ჩემი აზრით, სანამ ასე ვიფიქრებ, მანამდე მექნება ოცნებების ასრულების მიზანი“, - უთხრა AMBEBI.GE-ს სოფო ერქვანიამ.

გრიგოლ ფერაძე 23 წლის სტუდენტია, რომელიც საფრანგეთში სწავლობს და მუშაობს. ის ლეგენდარულ მსახიობს, სოფი ლორენს თბილისში, 2016 წელს შეხვდა. ფერაძე AMBEBI.GE-ს უყვება, როგორ აუხდა მრავალი წლის ოცნება:

"სოფი ლორენის ფოტოების და ვიდეოების უზარმაზარი არქივი მაქვს, ფილმებიდან ვჭრიდი და ვინახავდი. მასთან პირადად შეხვედრის საშუალება 2016 წელს მომეცა, ოპერისა და ბალეტის თეატრში, ნინო სურგულაძის საქველმოქმედო კონცერტზე.

დიდი წვალება და შრომა დამჭირდა, მისი ახლოდან ნახვა ძალიან ძნელი იყო - ყველგან იტალიელი და ქართველი დაცვის თანამშრომლები იყვნენ. კონცერტის ბოლოს, როდესაც ლორენი უკვე მიდიოდა, შუქი ჩაქრა - ჩემი აზრით, სპეციალურად ჩააქრეს, რომ გაეყვანათ, რადგან იქ მისი უამრავი გულშემატკივარი იყო. დაცვამ მისი გვერდითა გასასვლელიდან გაყვანა გადაწყვიტა, სადაც მე ვიდექი.

ავიხედე და სოფი ლორენი კიბეზე, ჩემგან 5 ნაბიჯის დისტანციაზე იყო და ფოტოებს იღებდა. როცა ჩამოვიდა, მე და მეგობარი შევხვდით, შოკში ვიყავით და ავტოგრაფის მოცემას ვევედრებოდით, ამის საშუალებას კი დაცვა არ გვაძლევდა. იმ დღეს თბილისში ძალიან წვიმდა, მისმა შვილმა, კარლო პონტიმ გასვლისას ქოლგა გაშალა, ამ დროს კი ძლიერი ჭექა-ქუხილის ხმა გავიგეთ. შეცბნენ და უცებ კარი მოხურეს, სწორედ იმ მომენტში ვთხოვე: ღმერთის სახელით, გთხოვთ, სოფია, ავტოგრაფი მომეცით-მეთქი. ჩემკენ შემობრუნდა, დაინახა, რომ მაისურზე მისი ფოტო მეხატა. ხელი დამადო და იტალიურად რაღაცებს მეუბნებოდა, "ამორე მიო", „პატარა ბიჭოო“ და ა.შ. მითხრა და მაისურზე ხელი მომიწერა.

როცა გავიდა, გავეკიდე, რადგან შოკში ვიყავი, თუმცა აზრი აღარ ჰქონდა - ამ დროს დაცვამ მანქანაში ჩასვა. ვერც კი აღვწერ, როგორი ადრენალინია შენთვის საინტერესო ადამიანთან შეხვედრა - მე ამისთვის ძალიან ბევრი ვიბრძოლე, ოპერის ტერიტორიაზე დავრბოდი, რადგან მისი ნახვა მიზნად მქონდა დასახული. შეხვედრის მერე თითქოს იაზრებ, რომ შენ ეს შეძელი, ამაყობ და საკუთარი თავით კმაყოფილი ხარ. მე გამომივიდა და რაღაც ვარიანტში ვფიქრობ, რომ ძალიან მაგარი ვარ“, - გვიყვება გრიგოლ ფერაძე.

წლებია, კინოთია გატაცებული ლიკა იმერლიშვილიც. მისი ფავორიტი მსახიობი იზაბელ იუპერია, პარიზში კი არა მხოლოდ იუპერთან შეხვედრის, არამედ - სხვა ოცნებებიც აუხდა.

"მსახიობობის სურვილი, რაც ბავშვობიდან მქონდა, არ თუ ვერ განვახორციელე, თუმცა დაახლოებით 7 წლის წინ, ევროპული კინოს გაცნობა დავიწყე და ძალიან შემიყვარდა მსახიობი იზაბელ იუპერი, რომლის მონაწილეობითაც ყველა ფილმი ვნახე და გადავწყვიტე, რომ სცენაზეც მენახა.

7 წლის შემდეგ, სამი სურვილის ერთად ასრულების შანსი მომეცა - იუპერის ნახვა, პარიზში მოხვედრა და რეჟისორ ბობ უილსონის სპექტაკლზე დასწრება. გავიგე, რომ პარიზში უილსონი იზაბელ იუპერის მონაწილეობით მონოსპექტაკლს დგამდა, მარიამ სტიუარტის თემაზე. მეოთხე კომპონენტიც ჩაერთო - მარიამ სტიუარტზე ბავშვობიდან ვგიჟდები. ეს შანსი ხელიდან არ უნდა გამეშვა!

აღმოჩნდა, რომ სპექტაკლზე უკანასკნელი ბილეთის ყიდვა მოვასწარი, ჩემი მეგობრისთვის კი ბილეთი აღარ დარჩა. არ ვიცი, რა დავარქვა ემოციას, რაც სპექტაკლის განმავლობაში მქონდა... დასრულების შემდეგ, მე და ჩემი მეგობარი იქ დავდექით, საიდანაც იუპერი უნდა გამოსულიყო. ამასობაში, ძალიან ნაცნობი სახე დავინახეთ და გავიაზრეთ, რომ კიბეებზე პედრო ალმადოვარი ჩამოდიოდა, რომელიც თურმე, სპექტაკლზე ჩემ წინ იჯდა. თუმცა, მე ისე მინდოდა იუპერის ნახვა, რომ ალმადოვარი მეასეხარისხოვანი გახდა, თან, ცოტა ცუდად შემოგვხედა, არ მცალიაო...

ლოდინის დროს, მეორე სართულზე ავიხედე და დავინახე, რომ ჩემს ფავორიტ მსახიობს საგრიმიოროში თმას უშლიდნენ. ვიფიქრე, მელანდება-მეთქი, რადგან საგრიმიოროში შეხედვა ოცნებასაც სცდებოდა. პარიზში „სელებრითი“ კულტურა დაბალ დონეზეა, ამიტომ იქ ყოფნას არავინ გვიშლიდა. როცა იზაბელი გამოვიდა, მის ასისტენტს შორიდან, მიმიკებით ვეხვეწებოდი, ჩვენკენ გამოეხედებინა. ასისტენტი ასეც მოიქცა და იზაბელმა რომ დაგვინახა, ჩვენთან მოვიდა.

ვიფიქრე, ლიკა, გაიქეცი-მეთქი, რადგან ბავშვობის ოცნების ახდენისას უცებ პანიკაში ვარდები... მერე ჩემს თავს შემოვუძახე, ამას თუ არ გააკეთებ, მთელი ცხოვრება ინანებ-მეთქი, და იზაბელს ვუთხარი, რამდენად ვგიჟდები მის შემოქმედებაზე. ფოტო გადავიღეთ და შოკში ყოფნის გამო ეგრევე გამოვიქეცი. არადა, შემეძლო, ცოტა ხანი ვმდგარიყავი, მეყურებინა და დავლაპარაკებოდი. იმასაც ვნანობ, რომ ხელი არ ჩამოვართვი.

ცნობილია, რომ ეს მსახიობი საკმაოდ ცივია, ამიტომ არ მეგონა, რომ მომესალმებოდა, თუმცა, პირიქით, თვითონ მოვიდა, მითხრა, რით შემიძლია შენი დახმარებაო, რაც ძალიან გამიკვირდა.

პარიზში რა განცდებშიც ვიყავი, ალბათ, ბავშვობის ემოციებისგან ვერ განვასხვავებ, რადგან ეს ძალიან ბავშვური, არასერიოზული და ირაციონალური განცდაა. ალბათ, ამას ადამიანი მაშინ გრძნობს, როდესაც ნებისმიერ სურვილსა თუ ოცნებას იხდენს. ამ შემთხვევის შემდეგ მივხვდი, ცხოვრებაში შეუძლებელი არაფერია და რასაც მოვინდომებ, ყველაფრის გაკეთება შემიძლია, რის გამოც ცოტა უფრო მშვიდად ვარ, ვიდრე მანამდე“, - გვიყვება ლიკა.