ბლო­გე­რი და სპორ­ტუ­ლი კო­მენ­ტა­ტო­რი საშ­კა კალ­მა­ხე­ლი­ძე "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე თა­ვის ის­ტო­რი­ას წერს, რო­მე­ლიც პო­ლი­ცი­ე­ლე­ბის მხრი­დან მას­ზე ზე­წო­ლას უკავ­შირ­დე­ბა.

კალ­მა­ხე­ლი­ძე წერს, რომ ეს­მის რას გა­ნიც­დი­და 15 წლის ლუკა სი­რა­ძე მა­შინ, როცა სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლე­ბი და­კი­თხვის დროს მას­ზე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ზე­მოქ­მე­დებ­დნენ, რად­გან რამ­დე­ნი­მე წლის წინ სა­კუ­თარ თავ­ზე იწ­ვნია ეს.

საშ­კა კალ­მა­ხე­ლი­ძე ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბის ხა­თუ­ნა იო­სე­ლი­ა­ნის შვი­ლიშ­ვი­ლია. საშ­კა ბე­ბი­ის ძმის, ყვე­ლას­თვის ცნო­ბი­ლი და საყ­ვა­რე­ლი ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბის, საშ­კა იო­სე­ლი­ა­ნის სეხ­ნი­აა, რო­მე­ლიც აფხა­ზე­თის ომში გმი­რუ­ლად და­ი­ღუ­პა.

აი, რას წერს კალ­მა­ხე­ლი­ძე 2017 წელს მომ­ხდარ ამ­ბავ­ზე:

ასევე დაგაინტერესებთ

11:15 / 19-12-2019

ცემასა და არაადამიანურ მოპყრობაში ბრალდებული სამართალდამცველები და გამოუძიებელი გახმაურებული საქმეები

"დავ­წე­რო, არ დავ­წე­რო, დავ­წე­რო, არ დავ­წე­რო, დავ­წე­რო, არ დავ­წე­რო... მე­ო­რე დღეა იმ ბი­ჭის მეტ­ზე ვე­რა­ვის­ზე და ვე­რა­ფერ­ზე ვფიქ­რობ. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ მგო­ნია სხვებ­ზე ოდ­ნავ უფრო კარ­გად ვიცი, რას გრძნობ­და, რა პრე­სი გა­ი­ა­რა, სად გა­ტე­ხეს, რო­გორ მი­უდ­გნენ, რა აგ­რძნო­ბი­ნეს.

ამ ამ­ბავ­ზე არას­დროს არც და­მი­წე­რია, არც მი­ლა­პა­რა­კია, არც ვინ­მეს­თან შე­მიმ­ჩნე­ვია, გრძნო­ბე­ბი ამო­მი­ლა­გე­ბია და სა­ერ­თოდ თუ რა­ი­მე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მე­ქა­ნიზ­მი არ­სე­ბობს, ყვე­ლას გა­მო­ყე­ნე­ბას ვცდი­ლობ რომ და­ვი­ვი­წყო. ხან­და­ხან გა­მომ­დის, ხან­და­ხან არა.ეს არის ამ­ბა­ვი რო­მე­ლიც იცი­ან დე­და­ჩემ­მა, ჩემ­მა 4-მა ძმა­კაც­მა, ჩემ­მა ყო­ფილ­მა შეყ­ვა­რე­ბულ­მა და მე.იმი­ტომ რომ სირ­ცხვი­ლია... იმი­ტომ რომ სა­ში­შია... იმი­ტომ რომ ვე­რა­ფერს და­ვამ­ტკი­ცებ და ხმა­მაღ­ლა სა­უ­ბა­რი მხო­ლოდ მე მო­მი­ტანს და­მა­ტე­ბით პრობ­ლე­მებს... იმი­ტომ რომ იმი­ტომ რომ იმი­ტომ... იმი­ტომ რომ ყვე­ლას თა­ვი­სი მი­ზე­ზი აქვს გა­ჩუმ­დეს სის­ტე­მის წი­ნა­შე.

მაგ­რამ რო­დე­საც 15 წლის ბავ­შვი მე-9 სარ­თუ­ლი­დან ხტე­ბა და თავს იკ­ლავს, ამის იქით აღა­რა­ფე­რი არ­სე­ბობს. აღა­რა­ფერს აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა.

მოვ­ყვე­ბი. შე­იძ­ლე­ბა საფრ­თხე­ში ვიგ­დებ თავს, მაგ­რამ მა­ინც მოვ­ყვე­ბი

ეს ამ­ბა­ვი 2017 წლის 27 იან­ვარს მოხ­და. მე მიყ­ვარს კლუ­ბუ­რი ცხოვ­რე­ბა და ამ ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლია ექ­სტა­ზი და MDMA, რო­მელ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლიც არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, ყო­ველ­თვის მო­ვიხ­მარ­დი მაქ­სი­მუმ 2-3 თვე­ში ერთხელ და მერე დიდი ხნით ვის­ვე­ნებ­დი. ყო­ველ­თვის როცა ერთ აბ ექ­სტაზს ვყლა­პავ, ვიცი რა სა­ხის ზი­ანს ვა­ყე­ნებ სა­კუ­თარ ორ­გა­ნიზმს, ყო­ველ­თვის როცა ნა­ხე­ვარ ლიტრ სოფ­ლის ორ­ნა­ხად ჭა­ჭას ვსვამ, ვიცი რა სა­ხის ზი­ანს ვა­ყე­ნებ სა­კუ­თარ ორ­გა­ნიზმს და ვფიქ­რობ, რომ სა­ხელ­მწი­ფო ამის­თვის 2, 5 და 8 წლით არ უნდა მი­ჭერ­დეს.

მაგ­რამ ეს ამ სტა­ტუ­სის თემა არ არის. ეს იქ, ყვე­ლას­გან მი­ვი­წყე­ბულ ძა­ლა­დობ­რივ ნარ­კო­პო­ლი­ტი­კას­თან, დაშ­ლილ "თეთრ ხმა­ურ­თან", კა­ნა­ფით ამო­წუ­რულ "გირჩთან" და იმ კაც­თან დაგ­ვაბ­რუ­ნებს, ბო­დი­შით რომ იწყებს, ცრუ და­პი­რე­ბე­ბით აგ­რძე­ლებს, გუ­ლან­თე­ბულ მო­მი­ტინ­გე­ებს შლის და საპ­რო­ტეს­ტო მუხ­ტის ჩა­ცხრო­ბის მერე, სა­კუ­თარ გა­და­ფურ­თხე­ბულს უკან ლო­კავს, არა­ვი­თარ სა­კონ­მდებ­ლო ცვლი­ლე­ბებს რეპ­რე­სი­უ­ლი ნარ­კო­პო­ლი­ტიკს შე­საც­ვლე­ლად არ ატა­რებს და ისევ ამ ჭა­ობ­ში გვტო­ვებს.

ეს სტა­ტუ­სი სხვა თე­მა­ზეა. ჩემს წილ, პა­ტა­რა მხი­ლე­ბა­ზე, ამ დიდი, მჩაგ­ვრე­ლი სის­ტე­მის წი­ნა­აღ­მდეგ. სის­ტე­მის, რო­მე­ლიც რო­დე­საც ყვე­ლას­გან იზო­ლი­რე­ბულ სივ­რცე­ში მო­გი­ხელ­თებს, ბე­ტო­ნის გა­საბრტყე­ლე­ბე­ლი მან­ქა­ნა­სა­ვით გა­და­გივ­ლის. ბო­ლომ­დე გაგ­წუ­რავს და გაგ­ტე­ხავს.

2017 წლის 27 იან­ვარს, თუ არ ვცდე­ბი პა­რას­კე­ვი დღე იყო და დიდხ­ნი­ა­ნი პა­უ­ზის მერე, ერთ-ერთი კლუ­ბის ერთ-ერთ ივენთზე წას­ვლას ვა­პი­რებ­დით მე­გობ­რე­ბი. ძა­ლი­ან ხან­გრძლი­ვი და პრო­ცე­დუ­რუ­ლად დატ­ვირ­თუ­ლი მცდე­ლო­ბის შემ­დეგ, სა­დღაც ავი­ღეთ MDMA, რომ კლუბ­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვით, გვე­ცეკ­ვა, ცოტა ხნით სტრე­სებს დავ­მშვი­დო­ბე­ბო­დით და სა­სი­ა­მოვ­ნო ღამე გაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა.

გა­მოვ­ბრუნ­დით სა­ბურ­თა­ლო­ზე, რომ ივენთს დავ­ლო­დე­ბო­დით. დო­ლი­ძის ქუ­ჩა­ზე მე­გობ­რის სახ­ლში ავ­დი­ო­დით ორნი. მან­ქა­ნა და­ვა­პარ­კინ­გე და გად­მო­ვე­დი, ჩემი მე­გო­ბა­რი შე­ვი­და სა­დარ­ბა­ზო­ში, მე ტე­ლე­ფო­ნი დამ­რჩა მან­ქა­ნა­ში და რო­გორც კი უკან გა­მოვ­ბრუნ­დი, ელ­ვის სიჩ­ქა­რით გა­მი­ჩერ­და "შკო­და", იქი­დან 4 ტიპი გად­მოხ­ტა, ქურ­თუ­კის ზუს­ტად იმ ჯი­ბე­ში ჩა­მი­ყო ხელი რო­მელ­შიც MDMA მედო და მან­ქა­ნა­ში ჩამ­ტე­ნა.

"ჩაშ­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი". და­ბუ­ლინ­გე­ბა, და­ცინ­ვა და გა­ღა­და­ვე­ბა, რა თქმა უნდა, მან­ქა­ნა­ში­ვე და­ი­წყო. ოთხი­ვე ტიპი მე­ღა­და­ვე­ბა, დამ­ცი­ნის და რაც ყვე­ლა­ზე უც­ნა­უ­რია, ჩემი მე­გობ­რის სა­ხელს მე­ძა­ხის. ვე­რა­ფერს ვა­კავ­ში­რებ ერ­თმა­ნეთ­თან, შე­პა­სუ­ხე­ბის არც ძალა მაქვს, არც სურ­ვი­ლი და ვზი­ვარ ჩემ­თვის ჩუ­მად. მარ­ტო ერთხელ ვუ­პა­სუ­ხე ძა­ლი­ან ჩუ­მად, არ მქვია ეგ, ალექ­სან­დრე მქვია-მეთ­ქი. ჰააა გა­ე­ბი ...-ო - კიდე ერთხელ მომ­მარ­თეს ჩემი მე­გობ­რის სა­ხე­ლით. არ მქვია ..., ალექ­სან­დრე მქვია-მეთ­ქი. იქვე ტე­ლე­ვი­ზი­ის გვერ­დით შე­ნო­ბას­თან გა­ა­ჩე­რეს "შკო­და" და ისე ძლი­ე­რად ხელ­ჩავ­ლე­ბუ­ლი გად­მო­მიყ­ვა­ნეს მან­ქა­ნი­დან, გე­გო­ნე­ბა ჰალ­კი­ვით მო­ვიქ­ნევ­დი ოთხი­ვე ტიპს ჰა­ერ­ში, მერე უსე­ინ ბოლ­ტი­ვით გა­ვიქ­ცე­ო­დი იქი­დან და ბო­ლოს კო­პერ­ფილ­დი­ვით გავ­ქრე­ბო­დი.

შე­ნო­ბა­ში როცა შე­ვე­დით, ქერა, ცის­ფერ­თვა­ლე­ბა, და­ბალ­მა ტიპ­მა, რო­მე­ლიც რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა ამა­თი უფ­რო­სი იყო, ჯი­ბი­დან სა­ფუ­ლე ამო­მი­ღო და რომ ნახა მარ­თლა ალექ­სან­დრე ვი­ყა­ვი, და­ნარ­ჩე­ნებს უთხრა, თქვენ შიგ ხომ არ გაქვთ, სხვა არიო. მერე დიდ­ხანს თათ­ბი­რობ­დნენ რა­ღა­ცას. შე­ვე­დით პა­ტა­რა ოთახ­ში, სა­დაც რო­გორც ვხვდე­ბი არ არის კა­მე­რე­ბი და შე­სა­ბა­მი­სად, უკვე სხვა დო­ნე­ზე შლი­ან ფრთებს მენ­ტე­ბი. არ მო­ვი­ტყუ­ე­ბი და არ ვი­ტყვი რომ მცე­მეს, მაგ­რამ ისე მა­კა­ჩა­ვეს, ისეთ ფსი­ქო­ლო­გი­ურ წნეხ­ში გა­მა­ტა­რეს, ისე ყვე­ლა მხრი­დან მძიძ­გნიდ­ნენ, რომ ამას გულ­წრფე­ლად მერ­ჩივ­ნა, ვინ­მეს უბ­რა­ლოდ გა­თიშ­ვამ­დე ვე­ცე­მე.

ბოლო დი­ა­ლო­გი, რომ­ლის მე­რეც ერ­თის გარ­და ყვე­ლა გა­ვი­და ოთა­ხი­დან, ასე­თი იყო: შენ რო არ გვჭირ­დე­ბი ხო ხვდე­ბი? გა­ა­კე­თე რა­საც გე­უბ­ნე­ბი­ან. გგო­ნია მა­გით ბლატ­ნოი ბიჭი გახ­დე­ბი? - მკი­თხეს დამ­ცი­ნა­ვი ღი­მი­ლით. არა, არ მგო­ნია-მეთ­ქი. ხოდა გა­ი­გე რო რა­საც ჩვენ გე­უბ­ნე­ბით, ეგ ბ...ა კი არა თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა­აო. მაგ ბიჭს დღეს თუ არა ხვალ, ხვალ თუ არა ზეგ, უშე­ნო­დაც და­ვი­ჭერთ (ეს სი­ტყვა სხვა­თა­შო­რის მარ­თლა აას­რუ­ლეს) და შენ კიდე გე­ტყო­ბა წე­სი­ე­რი ბიჭი ხარ, სა­ერ­თოდ არას­დროს არა­ფერ­ში არ ხარ შემ­ჩნე­უ­ლი, ხოდა ეხლა გაქვს შან­სი, თავი გა­და­ირ­ჩი­ნო, თუ ყვე­ლა­ფერს ისე იზამ, რო­გორც გე­ტყვით, დღეს­ვე უკვე გა­რეთ იქ­ნე­ბი. რატო იმ­წა­რებ ცხოვ­რე­ბა­სო?

ჩუ­მად ვი­ჯე­ქი და ვცდი­ლობ­დი ყვე­ლა­ზე დიდ პრო­ვო­კა­ცი­ა­ზეც, ყვე­ლა­ზე დიდ დამ­ცი­რე­ბა­ზეც, არა­ფე­რი მე­პა­სუ­ხა. ამათ­თან იქ მცი­რე­დი შე­პა­სუ­ხე­ბაც მხო­ლოდ ჩემ­ზე იმოქ­მე­დებ­და ცუ­დად. რა თქმა უნდა, არ ვა­პი­რებ­დი იმის გა­კე­თე­ბას, რა­საც ხან მთა­ვა­ზობ­დნენ და ხან უბ­რა­ლოდ არ გა­კე­თე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, მე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ. მე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ ძა­ლი­ან ცუ­დად. უც­ბად ოთახ­ში შე­და­რე­ბით მსუ­ქა­ნი ტიპი შე­მო­ვი­და და აი ცხოვ­რე­ბა­ში რო არა­ვის არ ვუც­ნი­ვარ ტვ-დან, მა­ინ­ცდა­მა­ინც ამან მიც­ნო. ესა ბიჭო, ის არ არი ფუტ­ბო­ლე­ბი რო მი­ყავ­სო?

მერე მე­ო­რეს წა­მო­არ­ტყა და ტე­ლე­ვი­ზი­ონ­ში­კე­ბი შენი ბე­დი­აო. ამა­ნაც შე­ი­ფე­რა ეს ხუმ­რო­ბა და "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" ერთ-ერთ მსა­ხი­ობ­ზე მკი­თხა, ეგ ხო იცი ვინ არიო? არ ვიცი, რატო უნდა ვი­ცო­დე-მეთ­ქი. აი ზუს­ტად 3-4 დღის წინ, რო­გორც შენ მი­ზი­ხარ ეხლა თვალ­წინ, შენ­ზე უფრო ჩა...ლი სა­ხით, წინ მეჯ­და და ეგრე არ ამ­ბობ­და არა­ფერ­სო. ხოდა ნერ­ვე­ბი მო­მე­შა­ლა და გა­ვა­ფუ­ჭეო. აი, ლიჩ­ნად მე გა­ვა­ფუ­ჭეო. ხოდა სუს­ტი ნერ­ვე­ბი მაქვს და რო­გორც გე­უბ­ნე­ბი ისე თუ არ მო­იქ­ცე­ვი და ეგრე ჩუ­მად იჯ­დე­ბი, ეხ­ლაც ნერ­ვე­ბი მო­მეშ­ლე­ბა და შენც გა­გა­ფუ­ჭე­ბო. აი ლიჩ­ნად მე გა­გა­ფუ­ჭებ შენო. ამის მერე ყვი­რი­ლი და­ი­წყო - იცი რამ­დე­ნი ჩა­მო­ი­ტა­ნა? იცი რამ­დე­ნი ჩა­მო­ი­ტა­ნაო? შენ გამო მაგ­დენს ვინ ჩა­მო­ი­ტანს, გა­ხე­ხი­ნე­ბენ და გა­ხე­ხი­ნე­ბე­ნო.

კიდე ცოტა ხანი სი­ჩუ­მე იყო და მერე ინი­ცი­ა­ტი­ვა ისევ იმ და­ბალ­მა, ქერა, ცის­ფერ­თვა­ლე­ბამ აიღო, რო­მელ­მაც ისე­თი რამე გა­ა­კე­თა, რომ მა­გის სახე ცხოვ­რე­ბა­ში არ და­მა­ვი­წყდე­ბა. და­ვაი აბა ეხლა მარ­ტო დამ­ტო­ვეთ ამ კაც­თა­ნო. ესე­ნიც ცხვრე­ბი­ვით ად­გნენ და გა­ლაგ­დნენ ერთ ტემპში. ვსხედ­ვართ მე და ეს ტიპი და მე­უბ­ნე­ბა მოდი, ახ­ლოს მო­მი­ჯე­ქიო. ვხვდე­ბი რო კარ­გი არა­ფე­რი აქვს ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი. მოდი, მოდი ნუ გე­ში­ნი­აო. ვუჯ­დე­ბი პი­რის­პირ და უც­ბად ქამ­რი­დან იღებს ია­რაღს, მი­მიზ­ნებს და თან ირო­ნი­უ­ლად იცი­ნის, ხან ერთ თვალს ხუ­ჭავს, ხან მე­ო­რეს, ვი­თომ კარ­გად რო და­მი­მიზ­ნოს და ია­რაღს სა­ხის წინ მიტ­რი­ა­ლებს.

ეხლა, მშვიდ გო­ნე­ბა­ზე და ადეკ­ვა­ტუ­რი აზ­როვ­ნე­ბი­სას, ვხვდე­ბი რომ ის იქ მსრო­ლე­ლი, რა თქმა უნდა არ იყო, მაგ­რამ როცა სა­ხე­ზე ია­რაღს გა­დე­ბენ, ამ­დე­ნი ადეკ­ვა­ტუ­რი ფიქ­რის თავი ნამ­დვი­ლად არ გაქვთ

და­მი­ჯე­რეთ ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან ცუდი გრძნო­ბა იყო. იცი ეს რა არი­სო? თო­ფია, რა უნდა იყოს-მეთ­ქი. ეს ცე­ცხლსას­რო­ლი ია­რა­ღი­აო. მერე-მეთ­ქი? მერე ეს შენი გა­დარ­ჩე­ნის უკა­ნას­კნე­ლი შან­სი­აო. აქ უკვე ძა­ლი­ან მაგ­რად და­ვი­ბე­ნი და სა­ერ­თოდ ვე­რა­ფერს ვერ მივ­ხვდი. შენი მე­გობ­რის ჩაშ­ვე­ბას არ აპი­რებ და მე მა­გას არც გთხო­ვო, მაგ­რამ თუ შეძ­ლებ და გა­იხ­სე­ნებ ვინ­მეს, ვი­საც აქვს ცე­ცხლსას­რო­ლი ია­რა­ღი, მაგ­რამ გა­უ­ფორ­მე­ბე­ლი, აი მაგ შენს MDMA-ს ეგ­რე­ვე უნი­ტაზ­ში ჩავ­რე­ცხავ და სა­ერ­თოდ და­ვი­ვი­წყებ რომ გნა­ხეო.

ცხოვ­რე­ბა­ში არას­დროს ია­რა­ღი არ მქო­ნია, არც მაქვს და არც ვა­პი­რებ რომ მქონ­დეს-მეთ­ქი. არც ჩემს სა­მე­გობ­რო­ში აქვს არა­ვის და სა­ერ­თოდ რატო იფიქ­რე რომ ამ ყვე­ლაფ­რის სა­კი­თხად შე­სა­ბა­მი­სი ადა­მი­ა­ნი ვარ-მეთ­ქი? მე რაც შენ­გან მჭირ­დე­ბა უკვე იცი, თუ არა­და ერთი და ორი შენ­ნა­ი­რი არ გა­მის­რო­კავ­სო. რო იცო­დე დრო ცოტა გაქ­ვსო და აბო­ი­მი­დან ტყვი­ე­ბის ამო­ლა­გე­ბა და­ი­წყო, მერე ისევ ჩა­ა­ლა­გა, მერე ისევ ამო­ა­ლა­გა, მერე ისევ ჩა­ა­ლა­გა. თან მი­ყუ­რებ­და და იღი­მო­და. მიდი, მიდი, იფიქ­რე, შენი ბოლო შან­სი­აო...

სა­ში­ნე­ლი გრძნო­ბა და სა­ში­ნე­ლი მო­მენ­ტი იყო, ვე­რაფ­რით ვხვდე­ბო­დი რა ჯან­და­ბა მინ­დო­და აქ, რა შუ­ა­ში ვი­ყა­ვი ამ ხალ­ხთან, ამ ია­რაღ­თან, ამ დაღ­რე­ჭილ მენ­ტთან, ათას­ჯერ მა­ინც დავ­ხუ­ჭე თვა­ლი, მაგ­რამ როცა ვა­ხელ­დი, ყო­ველ­თვის მა­ინც იქ ვი­ყა­ვი. უც­ბად გა­რე­დან რა­ღაც ხმა­უ­რი შე­მო­ვი­და და ჩოჩ­ქო­ლი ატყდა. ეს ტი­პიც გა­რეთ გა­ვარ­და თა­ვი­სი ია­რა­ღით და ცოტა ხანი მარ­ტო დავ­რჩი. ვი­ღაც ახა­ლი ტიპი მო­იყ­ვა­ნეს და მა­ლე­ვე ყვე­ლა იმა­ზე გა­და­ერ­თო.

მე ამ ოთა­ხი­დან გა­მიყ­ვა­ნეს და გა­რეთ დამ­სვეს. მო­მი­ჩი­ნეს ახა­ლი ტიპი, მა­ღა­ლი, მე­ლო­ტი, სვა­ნუ­რი გვა­რით. თუ არ ვცდე­ბი მუ­კბა­ნი­ა­ნი. შე­იძ­ლე­ბა კონ­კრე­ტუ­ლად გვა­რი მეშ­ლე­ბა, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად რა­ღაც მსგავ­სი სვა­ნუ­რი გვა­რი ჰქონ­და. ერ­თა­დერ­თი პო­ლი­ცი­ე­ლი მთე­ლი იმ ღა­მის პე­რი­ოდ­ში, რო­მე­ლიც წე­სი­ე­რად მო­მექ­ცა, ზრდი­ლო­ბი­ა­ნად მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და და ნარ­კო­ლო­გი­ურ­ში გა­დაყ­ვა­ნი­სას, დაჟე XL მი­ყი­და. პა­ტა­რა გა­მო­ლა­პა­რა­კე­ბის მერე მი­თხრა, მე­წყვი­ლე არ მყავს თორე უკვე წა­გიყ­ვან­დი, არ მინ­და გა­გაწ­ვა­ლოო. რას ნიშ­ნავს მე­წყვი­ლე არ გყავს-მეთ­ქი? კა­ნო­ნით არ მაქვს უფ­ლე­ბა მარ­ტომ წა­გიყ­ვა­ნო, მი­ნი­მუმ ორნი მა­ინც უნდა ვი­ყო­თო.

მერე ალ­ბათ ნა­ხე­ვა­რი სა­ა­თი მა­ინც ვის­ხე­დით და ვლა­პა­რა­კობ­დით ყვე­ლა­ფერ­ზე, სა­ნამ ვი­ღაც ტი­პე­ბი ჩემ სა­ბუ­თებს აგ­ვა­რებ­დნენ. ვსო, გიშ­ვებთ ნარ­კო­ლო­გი­ურ­ში, მაგ­რამ ეხლა ბოლო პრო­ცე­დუ­რაო. მი­თხრა კიდე ერ­თმა მენ­ტმა, რო­მე­ლიც მა­ნამ­დე ჩემს და­კი­თხვა­ში პა­სი­უ­რად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ამ ტიპს ყვე­ლა "კალა"-ს ეძახ­და. რა პრო­ცე­დუ­რა-მეთ­ქი? გა­მომ­ყე­ვიო. ცალ­კე ოთახ­ში გა­მიყ­ვა­ნა, სა­დაც ისევ არა­ვი­თა­რი კა­მე­რე­ბი არ იყო. გა­ი­ხა­დეო. გა­ი­ხა­დე­ზე ეგ­რე­ვე ცი­ხის კად­რე­ბი, ეს ბო­რო­ტი მენ­ტე­ბი, ბე­დუ­კა­ძე, პა­ტიმ­რე­ბის და­ბუ­ლინ­გე­ბა და მი­ლი­ო­ნი სა­ში­ნე­ლე­ბა გა­მახ­სენ­და. არ გა­ვიხ­დი-მეთ­ქი. ნუ გე­ში­ნია, უბ­რა­ლოდ მარ­ტი­ვი პრო­ცე­დუ­რაა, მალე გა­გიშ­ვე­ბო.

ძა­ლი­ან ძნე­ლია იქ ვინ­მეს ენდო. წელს ზე­მოთ გა­ვი­ხა­დე და დავ­დე­ქი. შე­მომ­ხე­და, მერე ზურ­გზეც შე­მომ­ხე­და და ეხლა ქვე­მო­თაც გა­ი­ხა­დეო. ვახ მეთ­ქი ერთი თქვე­ნიცთქო და ნას­კე­ბი და შარ­ვა­ლიც გა­ვი­ხა­დე და დავ­რჩი ტრუ­სიკ­ში. მიდი, მიდი, ნუ გე­რი­დე­ბა ეგე­ცო...

სა­ბურ­თა­ლოს პო­ლი­ცი­ის შე­ნო­ბის, რო­მე­ლი­ღაც უკა­მე­რო ოთახ­ში ვდგა­ვარ ბო­ლომ­დე შიშ­ვე­ლი და ვი­ღაც მენ­ტი ღი­მი­ლით მი­ყუ­რებს. სა­შინ­ლად და­მამ­ცი­რე­ბე­ლი შეგ­რძნე­ბაა

არის ეგე­თი გე­ნი­ა­ლუ­რი რე­ჟი­სო­რი ბარი ლე­ვინ­სო­ნი. რომ­ლის ფილმ sleepers-იდა­ნაც, ზუს­ტად იმ მო­მენ­ტში, ერთი სცე­ნა გა­მახ­სენ­და და ლა­მის ცრემ­ლე­ბამ­დე მი­ვე­დი, ყელ­ში რა­ღაც ძა­ლი­ან დიდი გა­მე­ჭე­და. "ჯო­ჯო­ხე­თის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში" გაზ­რდი­ლი ბი­ჭე­ბი, ჰოთ-დო­გის და­სამ­ზა­დე­ბელ მან­ქა­ნას იპა­რა­ვენ, რო­მე­ლიც მეტ­როს ამო­სას­ვლელ­თან კი­ბე­ზე უგორ­დე­ბათ და შემ­თხვე­ვით კაცს კლა­ვენ. ამის გამო ოთხი­ვე­ნი არას­რულ­წლო­ვან­თა გა­მო­სას­წო­რე­ბელ კო­ლო­ნი­ა­ში ხვდე­ბი­ან.

პირ­ვე­ლი­ვე დღეს ბად­რა­გი შონ ნო­უკ­სი, რომ­ლის როლ­საც კე­ვინ ბე­ი­კო­ნი ას­რუ­ლებს, ერთ-ერ­თის სა­კან­ში შე­ი­ხე­დე­ბა და ბიჭს უბ­რძა­ნებს გა­ი­ხა­დოს, მერე კიდე გა­ი­ხა­დოს და ბო­ლოს სულ შიშ­ვე­ლი დარ­ჩეს. დიდხ­ნი­ა­ნი სი­ჩუ­მის მერე, როცა ბიჭი იკი­თხავს "ეხლა რა ქნას", ბად­რა­გი დამ­ცი­ნა­ვად პა­სუ­ხობს: "ეხლა ჩა­იც­ვი" და მი­დის. აი ეს კად­რი მქონ­და თავ­ში, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერს ვი­ზამ­დი და ამ ტიპს ჩემს სი­სუს­ტეს არ და­ვა­ნა­ხებ­დი.

თუკი რამე ძალა მქონ­და მო­ვიკ­რი­ბე და ზი­ზღნა­რე­ვი ხმით, პირ­ვე­ლად გავ­რის­კე იმ ღა­მეს - "კიდე დიდ­ხანს უნდა უყუ­რო-მეთ­ქი?" მე­გო­ნა ნერ­ვე­ბი მო­ეშ­ლე­ბო­და და და­მარ­ტყამ­და. მაგ­რამ გა­ე­ცი­ნა და მი­თხრა, თუ ადას­ტუ­რებ რომ აქ ყოფ­ნის პე­რი­ოდ­ში არა­ვი­თა­რი ფი­ზი­კუ­რი და­ზი­ა­ნე­ბა არ მი­გი­ღია, აი აქ მო­მი­წე­რე ხე­ლიო. მა­გას გახ­დის გა­რე­შეც და­გი­დას­ტუ­რებ­დი-მეთ­ქი. პრო­ცე­დუ­რაა ასე­თიო. ჩაც­მა და­ვი­წყე. შენ კიდე ზე­და­პი­რუ­ლად და­გათ­ვა­ლი­ე­რეთ, თორე კა­ნო­ნით ეხლა შენს ანუს­ში შე­ხედ­ვის უფ­ლე­ბაც გვაქ­ვსო და ისე ბედ­ნი­ე­რად გა­ი­ღი­მა, თით­ქოს რა­ღაც ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოს უფ­ლე­ბა ჰქონ­და.

უკვე ვამ­თავ­რებ­დი ჩაც­მას, როცა მკი­თხა, ტან­ზე ეგ რა იე­როგ­ლი­ფე­ბი­აო? ბუ­ში­დო-მეთ­ქი. რას ნიშ­ნავ­სო? ზო­გა­დად ძა­ლი­ან მიყ­ვარს როცა ამ კი­თხვას მის­ვა­მენ. ვი­წყებ სა­მუ­რა­ის მო­რა­ლურ კო­დექსზე ხან­გრძლივ სა­უ­ბარს, მერე ია­პო­ნურ პო­ე­ზი­ა­ზე გა­დავ­დი­ვარ, ტან­კებს და ჰა­ი­კუ­ებს ვკი­თხუ­ლობ, მა­მა­ჩე­მის ია­პო­ნი­ის ამ­ბებს ვყვე­ბი, ვხსნი ვაბი-საბი რა არის და რა­ტომ უნდა ვე­ძე­ბოთ სი­ლა­მა­ზე, ცხოვ­რე­ბის არას­რულ­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, თუ ძა­ა­ან გა­და­მე­კე­ტა სა­კუ­რას ყვა­ვი­ლო­ბის ფო­ტო­ებ­საც ვი­ღებ ტე­ლე­ფო­ნი­დან...

მაგ­რამ ტი­პთან რო­მელ­მაც რამ­დე­ნი­მე წა­მის წინ, უბედ­ნი­ე­რე­სი სა­ხით მი­თხრა, რომ ჩემს ანუს­ში შე­ხედ­ვის უფ­ლე­ბა აქვს, სა­მუ­რა­ის მო­რა­ლურ კო­დექსზე სა­უ­ბა­რი, ერ­თობ არა­ა­დეკ­ვა­ტურ ქმე­დე­ბად მი­ვიჩ­ნიე.გა­მო­ვე­დით და და­მაბ­რუ­ნეს ამ სვან ტი­პთან, რო­მელ­მაც რო­გორც იქნა იპო­ვა მე­წყვი­ლე ვინ­მე ლე­ვა­ნი და უკვე შეგ­ვეძ­ლო ნარ­კო­ლო­გი­უ­რის­კენ დაძ­ვრა, ჩემი შარ­დის შე­სა­მოწ­მებ­ლად.ამ დროს გა­მახ­სენ­და, რომ ჰო­ლი­ვუ­დუ­რი ფილ­მე­ბი ნა­ნა­ხი მაქვს და ერთი ზა­რის უფ­ლე­ბა ხო მაქვს-მეთ­ქი? სახ­ლში და­მა­რე­კი­ნეთ გა­ვა­გე­ბი­ნო, რა, რო­გორ, რა­ნა­ი­რად-მეთ­ქი. აუ ეგ რო­გორ დაგ­ვა­ვი­წყდაო. კაი, მოდი აი ჩემი ტე­ლე­ფო­ნი­დან და­რე­კე, თორე შენი ხო დავ­ლუ­ქე­თო.

ჩემი უსა­შინ­ლე­სი მეხ­სი­ე­რე­ბის გამო უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის ნომ­რე­ბიც კი არ ვიცი ზე­პი­რად. ჩემი ტე­ლე­ფო­ნი თუ არ ვნა­ხე, ისე ვე­რა­ვის ნო­მერს ვერ გე­ტყვით-მეთ­ქი. კაი მო­ი­ცა­დეო. პარ­კის გახ­სნა და ჩემი და­ლუ­ქუ­ლი ტე­ლე­ფო­ნის ამო­ღე­ბა და­ი­წყეს. მო­ი­ცა­დეთ, ხელი ხო მო­ვა­წე­რეთ რომ ტე­ლე­ფო­ნი და­ი­ლუ­ქა და პარ­კის გახ­სნის და მისი ამო­ღე­ბის უფ­ლე­ბა კა­ნო­ნით არ გაქვთ-მეთ­ქი? ამა­ზე გას­კდნენ სი­ცი­ლით. სახ­ლში დავ­რე­კე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან გვი­ა­ნი იყო და არ უპა­სუ­ხი­ათ. სახ­ლში ეს ამ­ბა­ვი დი­ლით გა­ი­გეს...

ყვე­ლა­ფე­რი უკვე მზად იყო ჩვენს წა­სას­ვლე­ლად, სა­ნამ მე­წყვი­ლე ლე­ვა­ნი მან­ქა­ნის გა­სა­ღე­ბის მო­სა­ტა­ნად იყო გა­სუ­ლი, ბოლო წუ­თებს ვით­ვლი­დი გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში. იმ უკა­მე­რო ოთა­ხი­დან ისეთ­მა ხმებ­მა და­ი­წყო გა­მოს­ვლა, რომ სა­ვა­რა­უ­დოდ ვი­ღა­ცას ცემ­დნენ. ამ ხმებ­ზე, ჩემს გვერ­დით კომ­პი­უ­ტერ­თან მჯდომ­მა გო­გომ უხერ­ხუ­ლად გა­მი­ღი­მა. ესე ყო­ველ­თვის გეს­მით ეს ხმე­ბი და არა­ფერს აკე­თებთ-მეთ­ქი? ჩვენ რა უნდა გა­ვა­კე­თოთ, ჩვენ ხომ არ ვცემ­თო. კი მაგ­რამ რო­გორ შე­გიძ­ლი­ათ ესე წყნა­რად ყო­ველ­დღე აქ იჯ­დეთ, როცა იცით რომ გვერ­დით ოთახ­ში ვი­ღა­ცას ცე­მით კლა­ვენ. ნაკ­ლე­ბი თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე გგო­ნი­ათ სა­კუ­თა­რი თავი-მეთ­ქი?

კაი, კაი ბევ­რს ნუ ლა­პა­რა­კობ, აგერ გა­სა­ღე­ბი და წა­ვე­დი­თო - ჩა­ერ­თო დი­ა­ლოგ­ში ლე­ვა­ნი. სვან­მა გა­სა­ღებს და­ხე­და და ლე­ვანს შეს­ჩივ­ლა, შკო­დას გა­სა­ღე­ბი არ იყო, კიდე ნო­ტე­თი უნდა წა­ვი­დე­თო? ნო­უ­ტით-მეთ­ქი. რაო? არა­ფე­რი-მეთ­ქი. გა­მო­ვე­დით. ლე­ვანს ბორ­კი­ლე­ბი ჰქონ­და გამ­ზა­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ სვან­მა არ გა­უ­კე­თოო და ისე ჩამ­სვეს უკან. ლე­ვა­ნი გვერ­დით მო­მიჯ­და და ვი­თომ ჯიგ­რუ­ლად ჩემი და­ვერ­ბოვ­კე­ბა და­ი­წყო იმა­ზე, რომ იქ მოფსმა­ზე უარი არ მეთ­ქვა და 12 სა­ა­თი არ მე­ყურ­ყუ­ტე­ბი­ნა ესე­ნი ტყუ­ი­ლად. ხო ხე­დავ, ხელი არა­ვის და­ურ­ტყამს შენ­თვის, არ გვი­ცე­მი­ხარ, ჯიგ­რუ­ლად გექ­ცე­ვით, ხოდა მოდი შენც ჯიგ­რუ­ლად გვი­პა­სუ­ხე და რო მი­ვალთ, ულა­პა­რა­კოდ მოფ­სი. მერე შენ­თვის­ვე იქ­ნე­ბა საპ­რო­ცე­სოს გა­ფორ­მე­ბი­სას უკე­თე­სი. და­მი­ჯე­რეო.

რატო არ მცე­მეთ-მეთ­ქი? ბიჭო ჩვენ ყვე­ლას კი არ ვცემთ. ვინც სა­ცე­მი და დე­დამ...ა, იმას ვცემთ. ვინც არ არის, არ ვცემ­თო. და ვინ წყვეტს ტიპი სა­ცე­მი და დე­დამ...ა თუ არა-მეთ­ქი? ლე­ვანს მთე­ლი ოც­და­თხუთ­მე­ტი წლის სი­ცო­ცხლე დას­ჭირ­და, ამ წუ­თამ­დე რომ მო­ეღ­წია, სა­მა­გი­ე­როდ თავი უძ­ლე­ვე­ლად იგ­რძნო, როცა მოკ­ლედ და მკა­ფი­ოდ მი­პა­სუ­ხა: მე! წა­მიყ­ვა­ნეს ორ­თა­ჭა­ლა­ში. ნარ­კო­ლო­გი­ურ­ში შევ­დი­ვართ და სა­ში­ნე­ლი სუ­რა­თია. ბორ­კი­ლე­ბით გა­დაბ­მუ­ლი ტი­პე­ბი, გან­რის­ხე­ბუ­ლი მყვი­რა­ლა მენ­ტე­ბი, ჩა­სის­ხლი­ა­ნე­ბუ­ლი ნა­ცე­მი რო­ჟე­ბი. მიძ­ლი­ერ­დე­ბა და მიძ­ლი­ერ­დე­ბა გან­ცდა, რომ სა­დღაც ამო­უც­ნობ სივ­რცე­ში ვარ, სივ­რცე­ში რო­მელ­საც აშ­კა­რად არ მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი და ეს თა­მა­ში არაა. ეს რე­ა­ლო­ბაა. სა­ში­ნე­ლი რე­ა­ლო­ბა.

აქ ძა­ლი­ან დიდი რი­გია, დი­ღომ­ში და­რე­კეო - ეუბ­ნე­ბა სვა­ნი ლე­ვანს. დიდი ბჭო­ბის მერე გა­და­წყვი­ტეს, რომ ორ­თა­ჭა­ლი­დან დი­ღომ­ში წა­მიყ­ვა­ნონ და იქ მო­მაფსმე­ვი­ნონ. ფე­ხე­ბი მე­კე­ცე­ბა, ისე მე­ძი­ნე­ბა ცუ­დად ვარ, ერთი სული მაქვს ყვე­ლა­ფე­რი მალე მორ­ჩეს და მო­შარ­დვა­ზეც ულა­პა­რა­კოდ თა­ნახ­მა ვარ. დიღ­მის ნარ­კო­ლო­გი­ურ­ში შე­და­რე­ბით ნაკ­ლე­ბი ხალ­ხი იყო, მაგ­რამ მოც­და მა­ინც მოგ­ვი­წია. აი აქ, შევ­ხვდი მენტს, რო­მე­ლიც ალ­ბათ ამა­თი სა­ზო­მი­თაც კი ყვე­ლა­ზე დეგ­რა­დი­რე­ბუ­ლი, გუ­ლი­სამ­რე­ვი, ადა­მი­ა­ნო­ბა­და­კარ­გუ­ლი და ყვე­ლა­ფე­რი უარ­ყო­ფი­თი ერ­თად იყო.

ვი­ღაც ტიპი ყავ­და მოყ­ვა­ნი­ლი, რო­მე­ლიც სა­ვა­რა­უ­დოდ მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე მუ­შა­ობ­და. მთე­ლი შარ­ვა­ლი და ფეხ­საც­მე­ლე­ბი, სა­ღე­ბა­ვით ჰქონ­და მო­თხვრი­ლი. ზუს­ტად ვიცი რომ პლანს ეწე­ოდ­ნენ, ოპე­რა­ტი­უ­ლი ინ­ფორ­მა­ცია მაქ­ვსო. სხვე­ბი გა­იქ­ცნენ, მარა ეს მო­ვათ­რიე ქე­ჩო­თი და კი იბ­რა­ლებს შე­კა­ვე­ბა მაქვს, შე­კა­ვე­ბა მაქვს, მაგ­რამ მა­ინც მო­ვაფსმე­ვი­ნე­ბო. კმა­ყო­ფი­ლი სა­ხით მო­უყ­ვა ჩემს მენ­ტებს. დიდი ხანი ვი­ჯე­ქი მო­საც­დელ­ში და ბო­ლოს ჩემი რი­გიც მო­ვი­და.

შე­მიყ­ვა­ნა სვან­მა ტუ­ა­ლეტ­ში და ბო­დი­ში, მაგ­რამ უნდა გი­ყუ­რო, წე­სია ეგე­თიო. ისე რა­ღაც­ნა­ი­რად უხერ­ხუ­ლად მი­თხრა და აშ­კა­რად სხვა მენ­ტე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, თვი­თო­ნაც არ უს­წორ­დე­ბო­და ამ იდი­ო­ტო­ბებს რომ მი­კე­თებ­და, რომ სა­ერ­თოდ ვერ გავ­ბრაზ­დი და ვერ გავ­ღი­ზი­ან­დი მას­ზე. მოვ­შარ­დე და იქვე ძა­ლი­ან საქ­მი­ა­ნი სა­ხით მჯდომ ექიმს, ჩემი სინ­ჯა­რა­ში ჩას­ხმუ­ლი შარ­დი გა­მო­ვუ­ტა­ნე. კი­დევ უფრო საქ­მი­ა­ნი სა­ხით რა­ღაც ჯოხი ჩაყო ამ სინ­ჯა­რა­ში. სუფ­თაა. მაგ­რამ მა­რი­ხუ­ა­ნას ხაზი ძა­ლი­ან მკრთა­ლად მა­ინც ანა­თებს, ასე 1 თვის წინ ექ­ნე­ბა მო­წე­უ­ლი. ნი­ჩი­ვო, მა­ინც გა­ვუ­ფორ­მოთ და ზე­მო­დან ად­მი­ნის­ტრა­ცი­უ­ლი სა­სა­მარ­თლო და 500-ლა­რი­ა­ნიც მო­უ­წევ­სო. - გა­მო­ა­ცხა­და ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი და ბედ­ნი­ე­რი სა­ხით.

სი­ტუ­ა­ცი­ის, ამ ტი­პის, ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბის, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის და ყვე­ლაფ­რის აბ­სურ­დუ­ლო­ბა­ზე, ერ­თდრო­უ­ლად მე­ცი­ნე­ბო­და უკვე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბად მქონ­და სა­სა­ცი­ლოდ საქ­მე. გა­მოვ­დი­ვარ და იმ მენტს, ეს მუშა კიდე სკამ­თან უზის. გას­ვლამ­დე მო­საც­დელ­ში დაჯ­დო­მა კი­დევ მო­მი­წია რამ­დე­ნი­მე წუ­თით და ეს დი­ა­ლო­გი მეს­მის სი­ტყვა-სი­ტყვით. "მოფ­სი, მოფ­სი. თორე ხო იცი რო დღეს თუ არა ხვალ უა­რესს დაგ­მარ­თებ. 500-ლა­რი­ა­ნი ჯა­რი­მა კი­ა­რა, გაგსრო­კავ ვაბ­შე. თან ძა­ლი­ან ცუ­დად. ეგ ბე­ჭე­დი რო გი­კე­თია, ცოლი გყავს არა? შენ რო წლე­ბით სროკ­ზე შეგსვამ და ლი­ან­და­გი გექ­ნე­ბა წინ, შენ­ნა­ირ ... ვინ და­ე­ლო­დე­ბა? სა­ნამ შენ იქ კედ­ლებს უყუ­რებ, ხან ერთი მო...ს შენ ცოლს, ხან მე­ო­რე და ხან მე­სა­მე .... სა­ხე­ზე. მოფ­სი-მეთ­ქი მით­ქვამს მე, სა­ნამ დროა..."

სი­ჩუ­მეა. ეს მუშა ოლიმ­პი­უ­რი სიმ­შვი­დით ზის და მაღ­ლაც არ წევს თავს. "ჰაა, რატო არ მირ­ტყამ ბიჭო? გაგ­დის შენ ცოლ­ზე ეგე­თე­ბი?" ამ დროს ჩემი სვა­ნი მენ­ტი გა­მო­დის ბოლო ფორ­მა­ლო­ბე­ბი­დან და გავ­ყა­ვარ, მან­ქა­ნა­ში მსვამს და დიღ­მის კა­პე­ზეს­კენ ვიძ­რე­ბით. გული ამო­ვარ­დნა­ზე მაქვს, ჩემ თავ­ზე სა­ერ­თოდ აღარ მე­ფიქ­რე­ბა და ვუყ­ვე­ბი იქ გა­გო­ნილ დი­ა­ლოგს ჩემს მენ­ტებს. არა­ფერს ამ­ბო­ბენ. მერე ლე­ვა­ნი მიტ­რი­ალ­დე­ბა და მე­უბ­ნე­ბა "შენ იცი რო­გორ გა­გი­მარ­თლა სა­ბურ­თა­ლოს პო­ლი­ცი­ამ რომ და­გი­ჭი­რა? ვარ­კე­თილ­ში, სამ­გორ­ში ან სად­მე იქით რო დაგ­მარ­თნო­და ეს, იცი რას გი­ზამ­დნენ? რას მი­ზამ­დნენ-მეთ­ქი. ამო­გაგ­დებ­დნენ ხერ­ხემ­ლი­დან და გირ­ტყამ­დნენ, სა­ნამ იმ ჩვე­ნე­ბას არ და­წერ­დი, რო­მე­ლიც სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბო­და. ჩვენ­თან კიდე კარ­გად ექ­ცე­ვი­ან ხალ­ხსო.

აი შიდა-მენ­ტუ­რი ურ­ბა­ნუ­ლი სნო­ბიზ­მი მაკ­ლდა სრუ­ლი ბედ­ნი­რე­ბის­თვის. მი­ვე­დით კა­პე­ზე­ზე. ფილ­მებ­ში როა რა­ღაც დე­ბი­ლო­ბას რომ გა­ჭე­რი­ნე­ბენ ხელ­ში და სი­მაღ­ლის სა­ზომ­თან გი­ღე­ბენ ფო­ტოს, ეგ გა­მი­კე­თეს. ვი­თომ მთე­ლი ამ აბ­სურ­დუ­ლი ის­ტო­რი­ის სტრე­სი და სევ­და არ მე­ყო­ფო­და, სი­მაღ­ლე­შიც უფრო და­ბა­ლი ვყო­ფილ­ვარ ვიდ­რე მე­გო­ნა. ჩემს მენ­ტებ­თან გა­მომ­შვი­დო­ბე­ბის დრო დად­გა და სვა­ნი რა­ღაც­ნა­ი­რად ბო­დი­შის მოხ­დით და­მემ­შვი­დო­ბა. გულ­წფერ­ლად ვიგ­რძე­ნი რომ ერ­თა­დერ­თი ადა­მი­ა­ნი იყო მთელ ამ ის­ტო­რი­ა­ში, რო­მელ­საც არ უს­წორ­დე­ბო­და რომ ესე მოქ­ცე­ვა უწევ­და ჩემ­თან. ჩემ­ზე რაც არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, სა­უ­კე­თე­სო და­ხა­სი­ა­თე­ბას და­გი­წე­რო. გა­მე­ცი­ნა და და­ვემ­შვი­დო­ბე.

გა­და­მა­ბა­რეს კა­პე­ზეს ბად­რაგს და სა­კან­ში შეყ­ვა­ნამ­დე, მიდი ეხლა ფეხ­საც­მლი­დან შნუ­რო­კე­ბი გა­იძ­რეო.რა შნუ­რო­კე­ბი გა­ვიძ­რო, რა შუ­ა­შია-მეთ­ქი? თავი რო არ ჩა­მო­იხ­რჩოო. ვახ ჩემი კარ­გი... უკვე თენ­დე­ბა, ვკვდე­ბი ისე მე­ძი­ნე­ბა და ისე ცუ­დად ვარ. დას­ტრე­სი­ლი, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი. მინ­და რომ და­ვი­ძი­ნო, გა­ვიღ­ვი­ძო და ეს ყვე­ლა­ფე­რი სა­ში­ნე­ლი სიზ­მა­რი აღ­მოჩ­ნდეს. გა­ვიძ­რე შნუ­რო­კე­ბი, შე­ვე­დი სა­კან­ში და პირ­ვე­ლი­ვე დი­ა­ლო­გი­სას უკვე იქ მყოფ პა­ტი­მარ­თან მივ­ხვდი, რომ რა­ღაც ძა­ლი­ან გა­მა­ნად­გუ­რე­ბელ სივ­რცე­ში შე­ვა­ბი­ჯე. გა­უ­მარ­ჯოს ბრა­ტო. გა­უ­მარ­ჯოს-მეთ­ქი. თუ იცი რო­მე­ლი სა­ა­თი­აო? 6-მეთ­ქი. დი­ლის თუ სა­ღა­მო­სიო?... არ უხუმ­რია. მარ­თლა აინ­ტე­რე­სებ­და...

სი­ტყვაც აღარ მით­ქვამს, და­ახ­ლო­ე­ბით 15 წუთი ჩუ­მად ვი­ჯე­ქი და მივ­ხვდი, რომ აი ამ 15 წუთ­ში გავ­ტყდი. დუხზე დავ­ვარ­დი. გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ტუ­რე­ბის ხრო­ვა­ში მოხ­ვედ­რილ მებ­რძო­ლად გრძნობ თავს, თა­ვის დაც­ვის ინ­სტინ­ქტი გერ­თვე­ბა, ხან ვინ სა­ი­დან გე­ცე­მა, ხან ვინ სა­ი­დან და ხოდ­ზე ხარ, რომ ყვე­ლა მო­ი­გე­რიო, თავი და­იც­ვა, მარ­ტო დარ­ჩე­ნილ მებ­რძო­ლად გრძნობ თავს. მარ­ტი­ვი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მო­მენ­ტია. აქ კიდე მარ­ტო რჩე­ბი შენ თავ­თან, ყვე­ლას ფე­ხებ­ზე კი­დი­ხარ. ხარ პა­ტი­მა­რი ნო­მე­რი X, რო­მელ­ზეც X გრა­მის წი­წი­ბუ­რაა გა­მო­ყო­ფი­ლი. არა­ვის ჭირ­დე­ბი, არა­ვის აინ­ტე­რე­სებ. იწყებ ფიქ­რს და აი მანდ გენძრე­ვა.

იქვე და­დე­ბუ­ლი უთხე­ლე­სი, გა­ბუნ­ტყლუ­ლი პლე­დი ავი­ღე და მარ­თა­ლია შიდა მა­ი­კა­ში, რო­ლინ­გში, ზე­და­ში და პალ­ტო­ში ჩაც­მულ­საც მა­კან­კა­ლებ­და ისე ცი­ო­და იქ, მაგ­რამ ეგ­რე­ვე და­ვი­ძი­ნე. გაღ­ვი­ძე­ბი­სას მივ­ხვდი, რომ უკვე იმ ტი­პი­ვით ვი­ყა­ვი, ამ ოთახ­ში შე­მოს­ვლი­სას რომ მე­ლა­პა­რა­კა. წარ­მოდ­გე­ნა არ მაქვს 8 სა­ა­თი მე­ძი­ნა, 2 სა­ა­თი თუ 15 წუთი. შუქი და გა­ნა­თე­ბა იქ სულ ერ­თნა­ი­რია. ბად­რაგ­მა შე­მო­ყო თავი და კალ­მა­ხე­ლი­ძე რო­მე­ლი­აო? მე ვარ-მეთ­ქი. კა­რე­ბი­დან იმ­დე­ნი ლო­ბი­ა­ნი მო­მა­წო­და, მივ­ხვდი კა­ჭა­ხა და შა­თი­რა იქ­ნე­ბოდ­ნენ. ხო, კიდე რა­ღაც გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი ქარ­თუ­ლი ლი­მო­ნა­თი. ბად­რაგს ნა­ხევ­რად ხუმ­რო­ბით ვკი­თხე, რა იყო კოკა-კოლა და­ე­ნა­ნათ-მეთ­ქი? კოკა-კოლა შა­ვია და არ შე­იძ­ლე­ბა. მარ­ტო გამ­ჭირ­ვა­ლე სი­თხის შე­მოგ­ზავ­ნის უფ­ლე­ბას ვაძ­ლევ­თო. კაი, ბა­ზა­რი არაა-მეთ­ქი.

პირი ვერ და­ვა­კა­რე ვე­რა­ფერს და იქვე მყოფ 2 ტიპს გა­ვუ­ზი­ა­რე ჩემი საჭ­მე­ლი. რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის მერე კა­რებ­ში ისევ შე­მო­ყო თავი ბად­რაგ­მა: "კალ­მა­ხე­ლი­ძე, ად­ვო­კა­ტი­აო". ჩა­ვიც­ვი ჩემი შნუ­რო­კებ­გაც­ლი­ლი ფეხ­საც­მე­ლე­ბი და გავ­ყე­ვი ბად­რაგს ად­ვო­კატ­თან. მა­გარ შარ­ში ხარო.გის­მენ-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, არის ეს კა­ნო­ნი და არა­ვი­თა­რი გარ­ჩე­ვა მძი­მე, მსუ­ბუქ, კლუ­ბურ და არაკ­ლუ­ბურ ნარ­კო­ტი­კებს შო­რის არ არის. ბა­რი­გა ხარ ტრა­ი­ლე­რით, თუ პი­რა­დი მოხ­მა­რე­ბის­თვის მი­დი­ხარ კლუბ­ში მა­გას შენ სა­სა­მარ­თლო­ზე არა­ვინ შე­გე­კი­თხე­ბა. კა­ნო­ნით, 0-ს მერე, 0.01-ც დიდი ოდე­ნო­ბაა, 1 გრა­მის მერე კიდე გან­სა­კუთ­რე­ბით დი­დიო, ანუ ეხლა შენი MDMA ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­შია, თუ 1 გრამ­ზე ნაკ­ლე­ბი იქ­ნე­ბა 5-დან 8 წლამ­დე მუხ­ლი გიდ­გე­ბა, თუ 1 გრამ­ზე მეტი, 8-დან 20 წლამ­დეო.

კან­კალ­მა ამი­ტა­ნა. 5 წელი.. 8 წელი.. ხო ხვდე­ბით ეს რამ­ხე­ლა დროა? რატო? რისი გუ­ლის­თვის უნდა გა­უ­კე­თო შენ მო­ქა­ლა­ქე­ებს ეს. თან ერთი და ორი კი­ა­რა, ათა­სო­ბით ადა­მი­ა­ნი იხ­დის პი­რა­დი მოხ­მა­რე­ბის გამო ასეთ მკაცრ სას­ჯელს. კარ­გი მიდი, რა­ღა­ცას მო­ვი­ფიქ­რებ და ხვალ შე­მო­ვა­ლო. - და­მემ­შვი­დო­ბა ად­ვო­კა­ტი და მეც სრუ­ლი­ად გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი კა­მე­რის­კენ წა­მიყ­ვა­ნა ბად­რაგ­მა. ჰააა ზე­მოთ გყავს ვინ­მეო? რა ზე­მოთ-მეთ­ქი? აბა მალ­ხა­ზას შენ­თან რა უნ­დაო? ვერ გა­ვი­გე, რას მე­უბ­ნე­ბი-მეთ­ქი. ეს ტიპი მალ­ხაზ ვე­ლი­ჯა­ნაშ­ვი­ლი იცი რა კა­მან­დის ად­ვო­კა­ტია? ახა­ლა­ი­ე­ბი, მე­რა­ბიშ­ვი­ლი, მი­ლი­ო­ნე­რი ბიზ­ნეს­მე­ნე­ბი, ვინ­მე კიტი თუ ზის, ყვე­ლას­თან ეს მუ­შა­ობს, შენ­ნა­ირ მელ­კი ...ბებ­ზე მალ­ხა­ზა არ და­დი­სო.

ვერ გა­ვი­გე ან ამ ბად­რაგს რა უნ­დო­და, ან ეს მალ­ხა­ზი ვინ გა­მო­მიგ­ზავ­ნა, ან ჩემი 8 წლით და­ჭე­რა რა­ტოა მელ­კი ...ეობა. კა­მე­რა­ში შევ­ბრუნ­დი. მა­ლე­ვე ახა­ლი ბიჭი შე­მო­აგ­დეს. აც­რემ­ლი­ა­ნე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბი ჰქონ­და, მა­გი­დას­თან მო­მიჯ­და. მე, კა­ჭა­ხას და შა­თი­რას შე­მოგ­ზავ­ნი­ლი ლო­ბი­ა­ნი და ის იდი­ო­ტუ­რი ლი­მო­ნა­თი შევ­თა­ვა­ზე. მო­მი­ყა­რეს, მო­მი­ყა­რეს. დე­დის სულს ვფი­ცა­ვარ, მარ­თლა მო­მი­ყა­რეს. - მარ­ტო ამ ფრა­ზას ამ­ბობ­და პე­რი­ო­დუ­ლად. რას ნიშ­ნავს მო­გი­ყა­რე­სო? კი­თხა მე­ო­რე ტიპ­მა. პლა­ნით და­მი­ჭი­რეს. მა­გა­ზე ახა­ლი კა­ნო­ნით ვერ და­მი­ჭერ­დნენ, მარ­ტო ად­მი­ნის­ტრა­ცი­უ­ლი­აო და ამი­ტომ ზე­მო­დან ბიო ქონ­დათ და ის მო­ა­ყა­რე­სო. ეგრე უკვე სის­ხლის სა­მარ­თა­ლია და გამსრო­კა­ვე­ნო. - თან ცრემ­ლე­ბი ას­კდე­ბო­და და პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ქვი­თი­ნებ­და.

ყვე­ლა დი­ა­ლო­გი უფრო და უფრო მსტრე­სავ­და. ამი­ტომ დავ­წე­ქი და ვე­ცა­დე ხვა­ლინ­დელ დღემ­დე და მალ­ხაზ­თან შეხ­ვედ­რამ­დე, უბ­რა­ლოდ ჩუ­მად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. თან გო­ნე­ბა­ში ის­ტე­რი­უ­ლად ვით­ვლი­დი. 20 წელი რამ­დე­ნი დღეა.. 8 წელი რამ­დე­ნი დღეა.. 5 წელი რამ­დე­ნი დღეა..ძა­ლი­ან დიდი დრო­ის მერე, ხვა­ლინ­დე­ლი დღეც დად­გა და ისევ და­მი­ძა­ხეს ად­ვო­კატ­თან შე­სახ­ვედ­რად. მალ­ხაზს რა­ღაც ფურ­ცლე­ბი ეჭი­რა და ძა­ლი­ან საქ­მი­ა­ნად და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი.

"გი­ლო­ცავ, ლა­ბო­რა­ტო­რი­ი­დან პა­სუ­ხი მო­ვი­და და პირ­ვე­ლი კარ­გი ამ­ბა­ვი მაქ­ვსო. 0 მთე­ლი 11 მე­ა­თასე­დი გრა­მი იყო შე სა­ცო­და­ვო შენი MDMA და 8-დან 20-წლამ­დე ვე­ღარ და­გი­ჭე­რე­ნო."ანუ-მეთ­ქი?ანუ ეხლა 5-დან 8-წლამ­დე და­გი­ჭე­რე­ნო.ვახ, რა კარ­გი ამ­ბა­ვი გქო­ნია-მეთ­ქი...გა­მომ­ძი­ე­ბელ­ში გა­გი­მარ­თლა, ვიცი ეგ ტიპი, არაა სხვე­ბი­ვით გამ­წა­რე­ბუ­ლი და იმა­ზე გა­დარ­თუ­ლი რო ოღონდ ვინ­მე გას­რო­კოს და გა­ამ­წა­რო­სო. წე­ღან ვე­ლა­პა­რა­კე, რა­ღაც კარგ ამ­ბებ­შია და გა­და­სა­რევ ხა­სი­ათ­ზე იყო, საპ­რო­ცე­სო­ზე უეჭ­ვე­ლი წა­მო­ვა. ეხლა სა­კი­თხა­ვი ისაა, 3 წელი მო­გი­წევს, 2 წელი თუუუ ...თუ რა? თუ დარ­ბა­ზი­დან გა­მიშ­ვე­ბენ? ეგეც შე­იძ­ლე­ბა? გეხ­ვე­წე­ბი მი­თხა­რი-მეთ­ქი. პი­რო­ბი­თი ნე­ბის­მი­ერ შემ­თხვე­ვა­ში დიდი ხნით მო­გი­წევს. ფუ­ლის გა­დახ­დაც. აი დარ­ბა­ზი­დან გაშ­ვე­ბას ვერ დაგ­პირ­დე­ბი, 2-3 წელს ალ­ბათ მა­ინც მოგ­ცემს. მაგ­რამ მე ყვე­ლა­ფერს ვეც­დე­ბი. ხვა­ლაც თუ ესე კარგ ხა­სი­ათ­ზე იქნა და ჯიგ­რუ­ლად მე­ლა­პა­რა­კა, ყვე­ლა­ფე­რი შე­იძ­ლე­ბაო.

შენ მარ­თლა ახა­ლა­ი­ას და მე­რა­ბიშ­ვი­ლის ად­ვო­კა­ტი ხარ-მეთ­ქი? კიო. მერე ტი­პებ­მა რე­ე­ბი აკე­თეს და ჯა­რის­კა­ცე­ბის­თვის აჯი­მა­ნი­ე­ბის კე­თე­ბის მეტი ვე­რა­ფე­რი და­ამ­ტკი­ცე­ბი­ნე და ჩემ 0 მთელ 11 მე­ა­თასედ­ზე და ამ აბ­სურ­დზე, ნუ და­ა­ჭე­რი­ნებ ამათ ჩემ თავს-მეთ­ქი.კაი, ეგ შენი საქ­მე არა­აო. მოკ­ლედ ვნა­ხოთ, ვე­რა­ფერს დაგ­პირ­დე­ბი. მეჩ­ქა­რე­ბა ეხლა და აბა ხვა­ლამ­დე, ხვალ სა­სა­მარ­თლოა და ილო­ცე რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყო­სო. უკან როცა დავ­ბრუნ­დი, სა­კან­ში აღა­რა­ვინ იყო, მარ­ტო დავ­რჩი.

მალ­ხა­ზის ნახ­ვი­დან სა­სა­მარ­თლო­ზე შეყ­ვა­ნამ­დე დრო, ყვე­ლა­ზე გრძე­ლი 24 სა­ა­თი იყო ჩემ ცხოვ­რე­ბა­ში. ბი­პო­ლა­რუ­ლი აშ­ლი­ლო­ბის ზღვარ­ზე მი­ვე­დი. ხან დიდი ხანი ვი­წე­ქი გა­თი­შუ­ლი და ვერ ვდგე­ბო­დი, ხან დიდი ხანი უბ­რა­ლოდ წინ და უკან დავ­დი­ო­დი, ვერ ვჩერ­დე­ბო­დი. ჩემი ად­ვო­კა­ტის სი­ტყვებ­ზე მე­ფიქ­რე­ბო­და. "ილო­ცე". რა­ტომ­ღაც ყო­ველ­თვის ირო­ნი­უ­ლად ვუდ­გე­ბო­დი იმ სა­კითხს, ცი­ხე­ში პა­ტიმ­რე­ბი უც­ბად რწმე­ნა­ში რომ გა­და­ვარ­დე­ბი­ან ხოლ­მე და ფსალ­მუ­ნე­ბის კე­თე­ბას იწყე­ბენ. მაგ­რამ აქ მარ­ტო დარ­ჩე­ნი­ლი, სა­კან­ში დაბ­რუ­ნე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში მივ­ხვდი, რომ შენ გჭირ­დე­ბა რწმე­ნა. რწმე­ნა იმი­სა, რომ სა­დღაც რა­ღაც არ­სე­ბობს, რო­მე­ლიც ამ უსა­მარ­თლო­ბას მარ­ტოს არ შე­გა­ტო­ვებს. და­გი­ცავს.

რო­გორც იქნა გა­თენ­და, მო­მა­კი­თხეს მენ­ტებ­მა და მალ­ხაზ­მა. ვუ­ყუ­რებ და სა­ნამ მე­ტყვის რა მე­ლის, ყვე­ლა კომ­ბი­ნა­ცია და­მირ­ბის თავ­ში. რამ­დე­ნი ხნით უნდა ჩავ­ჯდე? 2 წელი? 8 წელი? 5 წელი? გა­მიშ­ვე­ბენ? მალ­ხაზ­მა და­ი­წყო: მოკ­ლედ ეგე­თი ამ­ბა­ვია. 5 წელს მოგ­ცე­მენ. ოღონდ პი­რო­ბითს. გას­ვლით სა­სა­მარ­თლო­დან გახ­ვალ, ზე­მო­დან კიდე 5000-ს გა­დახ­და მო­გი­წევ­სო. სა­სა­მარ­თლო ეს იყო სრუ­ლი ფორ­მა­ლო­ბა. მეც, ჩემი ძმა­კა­ცე­ბიც, ად­ვო­კა­ტიც, მენ­ტე­ბიც, მო­სა­მარ­თლეც, ყვე­ლა­ნი ვხვდე­ბო­დით რამ­დე­ნად დიდ აბ­სურდში ვი­ღებ­დით მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. მაგ­რამ სა­დღაც, სა­კუ­თარ კომ­ფორ­ტის ზო­ნა­ში შე­ყუ­ჟულ ადა­მი­ა­ნებს, იქი­დან გა­მოს­ვლა, ინი­ცი­ა­ტი­ვის აღე­ბა, ცვლი­ლე­ბე­ბის და­წყე­ბა ეზა­რე­ბათ, ეში­ნი­ათ, არ უნ­დათ, ვერ ბე­და­ვენ.

20-მდე ფორ­მა­ლუ­რი კი­თხვის მერე, რო­მელ­ზეც კი და არა უნდა მე­პა­სუ­ხა, უკვე გა­რეთ ვი­ყა­ვი და ვსუნ­თქავ­დი იმას, რა­საც ჯერ კი­დევ წინა დღით ვფიქ­რობ­დი, რომ ძა­ლი­ან დიდ­ხანს ვერ ჩა­ვი­სუნ­თქავ­დი. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ჰა­ერს.ეს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა არ იყო სრულ­ყო­ფი­ლი და შემ­დე­გი წე­ლი­წად­ზე მეტი, ნამ­დვი­ლი ჯო­ჯო­ხე­თი გა­მო­ვი­ა­რე. კვი­რა­ში ერთხელ მი­წევ­და სი­ა­რუ­ლი პრო­ბა­ცი­ა­ზე, სა­დაც ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი მენ­ტე­ბი პრო­ბა­ცი­ო­ნე­რებს იტა­ცე­ბენ და ნარ­კო­ლო­გი­ურ­ში მო­საფსმე­ლად მი­ყავთ.

წა­მარ­თვეს მარ­თვის მოწ­მო­ბა, ამიკ­რძა­ლეს ქვეყ­ნი­დან გას­ვლა. ძა­ლი­ან ძა­ლი­ან შე­ვიც­ვა­ლე იმ პე­რი­ოდ­ში. მქონ­და ძლი­ე­რი დეპ­რე­სია. სულ შიში, რომ სა­დღაც ვი­ღაც დამ­ხვდე­ბო­და, რა­მეს ჩა­მი­დებ­დნენ და მერე მე პი­რო­ბი­თი­ანს აღა­რა­ვინ აღა­რა­ფერს და­მი­ჯე­რებ­და. ძა­ლი­ან დიდი ხნით გა­მომ­კე­ტავ­დნენ. ჩავ­ჯე­ქი სახ­ლში, წა­მო­ვე­დი სამ­სა­ხუ­რი­დან, დავ­შორ­დი შეყ­ვა­რე­ბულს, აღარ დავ­დი­ო­დი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სულ მე­გო­ნა რომ მის­მენ­დნენ, მით­ვალ­თვა­ლებ­დნენ...

ერ­თა­დერ­თი ვის­თა­ნაც დავ­დი­ო­დი იყ­ვნენ ფსი­ქო­ლო­გე­ბი, რომ­ლე­ბიც რე­ა­ლუ­რად ვერც ვე­რა­ფერს მშვე­ლიდ­ნენ. ვე­თა­მა­შე­ბო­დი სუ­ი­ცი­დურ აზ­რებს და სის­ტე­მას­თან ამ და­ჯა­ხე­ბის მერე, ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან დიდი დრო დამ­ჭირ­და, რომ ისევ იმ ადეკ­ვა­ტურ სუ­ლი­ერ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი, რო­მელ­შიც ეხლა ვარ.

მაგ­რამ ყო­ველ­თვის როცა დე­მურ სტუ­რუ­ას, ლუკა სი­რა­ძის და სის­ტე­მის სხვა მსხვერ­პლე­ბის ახალ-ახალ ის­ტო­რი­ებს ვგე­ბუ­ლობ, ჭრი­ლო­ბე­ბი თა­ვი­დან იხ­სნე­ბი­ან და მა­შინ­დე­ლი გრძნო­ბე­ბი ჩემ­თან ბრუნ­დე­ბი­ან ხოლ­მე.ხო, პრინ­ციპ­ში სულ ეს იყო რისი თქმაც ამ­დე­ნი ხანი მინ­დო­და, მაგ­რამ რა­ღა­ცე­ე­ბის ში­შით, ვი­ღა­ცე­ე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით და ბევ­რი სხვა ფაქ­ტო­რის გამო, ჩემი წილი "მხი­ლე­ბა" ამ და­ნა­შა­უ­ლებ­რი­ვი სის­ტე­მი­სად­მი, არას­დროს ყო­ფი­ლა სა­ჯა­რო.

არ ვიცი ეხლა საფრ­თხე­ში ჩა­ვიგ­დე თუ არა თავი, მაგ­რამ სტა­ტუსს სპე­ცი­ა­ლუ­რად ვწერ გა­ზი­ა­რე­ბის ფუნ­ქცი­ით. რად­გან მგო­ნია, რომ თუ უფრო მეტ ადა­მი­ანს ექ­ნე­ბა წვდო­მა ამ ამ­ბავ­ზე, უფრო უსაფრ­თხოდ ვიგ­რძნობ თავს. და თუ ვინ­მე სის­ტე­მის წარ­მო­მად­გე­ნელს ამ სტა­ტუ­სის მერე ჩემ­ზე შუ­რის­ძი­ე­ბის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდე­ბა, ამას ვე­ღარ იზამს. ან თუ იზამს, გე­ცო­დი­ნე­ბათ რა­ტო­მაც. #ამ­ცხოვ­რე­ბის­დე­დაც" - წერს საშ­კა კალ­მა­ხე­ლი­ძე.