26 წლის ქარ­თვე­ლი გო­გო­ნა ქეთა ოთა­რაშ­ვი­ლი სამ­ხედ­რო ფორ­მის ჩაც­მა­ზე ყო­ველ­თვის ოც­ნე­ბობ­და. თუმ­ცა, სამ­შობ­ლო­ში ცხოვ­რე­ბი­სას ამის რე­ა­ლი­ზე­ბა ვერ შეძ­ლო. ერთხე­ლაც ამე­რი­კა­ში წა­ვი­და და სამ­შობ­ლო­დან გა­ყო­ლი­ლი ოც­ნე­ბაც იქ აის­რუ­ლა. მას სა­წყი­სი საბ­რძო­ლო მომ­ზა­დე­ბის 70 დღი­ა­ნი კურ­სის გავ­ლის შემ­დეგ ამე­რი­კა­ში ინ­ტერ­ნე­ტით ვე­სა­უბ­რეთ:

- პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი გოგო ვარ, ვინც მსოფ­ლი­ოს ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი ქვეყ­ნის ასე­ვე ძლი­ერ არ­მი­ა­ში უნდა იმ­სა­ხუ­როს. ყო­ველ­თვის მინ­დო­და ჯარ­ში მემ­სა­ხუ­რა. აქ რომ ჩა­მო­ვე­დი, ეს ინ­ტე­რე­სი გა­მიღ­რმავ­და. ერთ დღე­საც, ისე­ვე, რო­გორც ამე­რი­კა­ში წა­მოს­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე მარ­ტომ, ასე­ვე მი­ვი­ღე ჯარ­ში წას­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაც და და­ვი­წყე ფიქ­რი, რო­გორ მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი ამე­რი­კის არ­მი­ა­ში. ეს ჩემი ოც­ნე­ბის ქვე­ყა­ნაა. თუმ­ცა, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძა­ლი­ან კარ­გად მქონ­და ყვე­ლა­ფე­რი აწყო­ბი­ლი. ეროვ­ნულ ოლიმ­პი­ურ კო­მი­ტეტ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. მუდ­მი­ვი კავ­ში­რი მქონ­და სპორ­ტსმე­ნებ­თან, ვხე­დავ­დი, რო­გორ იბ­რძოდ­ნენ ისი­ნი ყო­ველ­დღი­უ­რად, რო­გორ ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ მედ­ლის­თვის და ეს ერ­თგვა­რი მო­ტი­ვა­ცია გახ­და ჩემ­თვის. და­ახ­ლო­ე­ბით იგი­ვე გზის გავ­ლა მი­წევს, ოღონდ სამ­ხედ­რო კა­რი­ე­რის­თვის.

ერთი სი­ტყვით, ყვე­ლა შტატ­ში არ­სე­ბობს სპე­ცი­ა­ლუ­რი რეკ­რუ­ი­ტე­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც პრო­ცე­დუ­რე­ბის გავ­ლა­ში გეხ­მა­რე­ბი­ან, ანუ გაკ­ვა­ლი­ა­ნე­ბენ, გას­წავ­ლი­ან და გიხ­სნი­ან ყვე­ლა ეტაპს. ჩემს ახ­ლოს, ნიუ-რი­ოკ­ში მდე­ბა­რე შტაბს მი­ვა­შუ­რე, სა­დაც ამიხ­სნეს, თუ რა სა­ხის მომ­ზა­დე­ბა უნდა გა­მევ­ლო. არ­მი­ა­ში სამ­სა­ხუ­რის­თვის ინ­გლი­სურ ენა­ზე გა­მოც­დის ჩა­ბა­რე­ბა­მაც მო­მი­წია, რაც არც ისე ად­ვი­ლი ჩა­სა­ბა­რე­ბე­ლი იყო.

იმავდრო­უ­ლად, მოგ­ვამ­ზა­დეს სირ­ბილ­ში, რო­მე­ლიც ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბის ნა­წილ­ში ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. გო­გო­ნებს ცოტა შე­ღა­ვა­თი გვაქვს, სრუ­ლი ეკი­პი­რე­ბით, და­ახ­ლო­ე­ბით 17 წუთ­ში 3,4 კმ უნდა დაგ­ვე­ფა­რა. ეს ყო­ველ­დღი­უ­რი ვარ­ჯი­შია, რო­მელ­საც ხან ეკი­პი­რე­ბით, ხა­ნაც ისე ვა­ბა­რებთ. ამას უკვე უშუ­ა­ლოდ ბა­ზა­ზე ინ­სტრუქ­ტო­რი წყვეტ­და. ასე­ვე, მოწ­მდე­ბა ფი­ზი­კუ­რი ძალა, შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი, გამ­ძლე­ო­ბა და კარ­დიო-რეს­პი­რა­ტო­რუ­ლი სის­ტე­მის ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბა. ფი­ზი­კუ­რად ყო­ველ­თვის კარგ ფორ­მა­ში ვი­ყა­ვი, სპორ­ტი ბავ­შვო­ბი­დან მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, ოღონდ ქა­ლის­თვის შე­და­რე­ბით არატ­რა­დი­ცი­უ­ლი სა­ხე­ო­ბე­ბი, კა­რა­ტე და კრი­ვი მომ­წონ­და.

რაც შე­ე­ხე­ბა, შემ­დეგ ნა­ბი­ჯებს - სხვა საგ­ნებ­ში მომ­ზა­დე­ბაც დამ­ჭირ­და. 10 საგ­ნის­გან - ინ­გლი­სუ­რი, მა­თე­მა­ტი­კა, ქი­მია და სხვა ტექ­ნი­კუ­რი საგ­ნე­ბის­გან შედ­გე­ნი­ლი სპე­ცი­ა­ლუ­რი ტეს­ტი ჩა­ვა­ბა­რე. აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო, წა­კი­თხუ­ლის გა­აზ­რე­ბაც... ტერ­მი­ნო­ლო­გია ინ­გლი­სუ­რად არის და ლა­მის ად­გი­ლობ­რი­ვებ­საც კი უჭირთ. უნა­რე­ბი ცალ­კე საგ­ნად არ არის, მაგ­რამ ათი­ვე სა­გან­ში მისი ელე­მენ­ტე­ბია შე­ტა­ნი­ლი. ერთი სი­ტყვით, გამ­სვლელ 31 ქუ­ლას თუ აი­ღებ, ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი გაქვს, მაგ­რამ რაც მეტს აი­ღებ, შემ­დეგ­ში პერ­სპექ­ტი­ვის თვალ­საზ­რი­სით უკე­თე­სია.

- ალ­ბათ მკაც­რი სა­მე­დი­ცი­ნო შე­მოწ­მე­ბა გა­ი­ა­რეთ...

- დიახ, ორი­ვე­ჯერ ნიუ-იორკში. ძა­ლი­ან მკაც­რი შე­მოწ­მე­ბა იყო. თხე­მი­დან ფე­ხის ფრჩხი­ლამ­დე დე­ტა­ლუ­რად შეგ­ვა­მოწ­მეს, ყვე­ლა მალა შეგვმოწ­მეს, მო­ტე­ხი­ლო­ბა ხომ არ გვქონ­და, ასე­ვე, ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა ხომ არ მოგ­ვი­წია... შეგ­ვა­მოწ­მეს ტა­ტუ­ზეც. ისეთ ად­გი­ლას არ უნდა გქონ­დეს, ფორ­მი­დან გა­მოჩ­ნდეს.

- კონ­ტრაქ­ტი რამ­დენხნი­ა­ნია?

- 3 წელი და 20 კვი­რაა... შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის არ­მი­ა­ში 150-ზე მეტი და­სა­ხე­ლე­ბის სხვა­დას­ხვა ტი­პის სამ­სა­ხუ­რია. მე პირ­ვე­ლი კონ­ტრაქ­ტით, ლო­ჯის­ტი­კის სფე­რო, ანუ ქვე­და­ნა­ყო­ფის მო­მა­რა­გე­ბის სპე­ცი­ა­ლო­ბა ვარ­ჩიე. სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­გის­ტრა­ტუ­რა მქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, დიპ­ლო­მი აქ გა­და­ვა­თარ­გმნი­ნე, და­მი­მოწ­მეს და სპე­ცი­ა­ლის­ტის რან­გი E-4 (სულ 9 რან­გია) მო­მა­ნი­ჭეს, რაც საკ­მა­ოდ მა­ღალ ხა­რის­ხად მი­იჩ­ნე­ვა... შე­საძ­ლოა, მსოფ­ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ ად­გი­ლას, მათ შო­რის, ცხელ წერ­ტი­ლებ­ში აღ­მოვ­ჩნდე - ყველ­გან სა­დაც ამე­რი­კის ჯარი დგას. ამას კონ­ტრაქ­ტი ით­ვა­ლის­წი­ნებს და მზად ვარ. სა­რის­კოა, მაგ­რამ ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო... ამე­რი­კა, მხო­ლოდ ჩემი ოც­ნე­ბის ქვე­ყა­ნა კი არა, უკვე ჩემი მე­ო­რე სამ­შობ­ლო გახ­და.

- სა­წყი­სი მომ­ზა­დე­ბის კურ­სზეც გვი­ამ­ბე, რთუ­ლი იყო?

- რთუ­ლი და ხან­გრძლი­ვი - 70 დღე გვქონ­და კა­რან­ტი­ნი. გახ­სე­ნე­ბაც მი­ჭირს. გან­სა­კუთ­რე­ბით რთუ­ლი იყო პირ­ვე­ლი კვი­რა, რო­მელ­საც "წი­თელ ფა­ზას" ვე­ძახ­დით. ტე­ლე­ფო­ნე­ბი ჩა­მოგ­ვარ­თვეს და გა­რე­სამ­ყა­როს­თან ყვე­ლა­ნა­ი­რი კავ­ში­რი გავ­წყვი­ტეთ, რაც ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. მთე­ლი დღის გან­მა­ლო­ბა­ში, ოთახ­ში თით­ქმის არ შევ­დი­ო­დით, 16 სა­ა­თი გა­რეთ ვი­ყა­ვით და ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში გვი­წევ­და ფი­ზი­კუ­რი და მენ­ტა­ლუ­რი ვარ­ჯი­შე­ბი... ერთს თუ შეგ­ვეშ­ლე­ბო­და, იმას კი არა, მთელ გუნდს გვსჯიდ­ნენ. მა­გა­ლი­თად, ეს ეხე­ბო­და მო­წყო­ბა­ზე თუნ­დაც რამ­დე­ნი­მე წა­მით დაგ­ვი­ა­ნე­ბას, ან არას­წო­რად დგო­მას, ან რა­ღაც დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერთ ად­გილ­ზე უმოძ­რა­ოდ ყოფ­ნა და სხვა და­ვა­ლე­ბე­ბი... ახლა რომ ვიხ­სე­ნებ, თით­ქოს შე­უძ­ლე­ბე­ლიც არა­ფე­რი იყო, უბ­რა­ლოდ მი­უჩ­ვევ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით და ვცდი­ლობ­დით იო­ლად გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვით, რაც არას­წო­რი მიდ­გო­მა იყო, მაგ­რამ თა­ვი­დან ვერ ვხვდე­ბო­დით... არა­და, ყვე­ლა­ფერს გვიხ­სნიდ­ნენ, რათა შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი პრაქ­ტი­კა­ში გა­დაგ­ვე­ტა­ნა. ფი­ზი­კურ­ზე მე­ტად, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი სტრე­სი გვქონ­და. "ჯა­რის­კა­ცის ფიც­ში" გვი­წე­რია კი­დეც, რო­გორც ფი­ზი­კუ­რად, ასე­ვე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად ერ­თნა­ი­რად ძლი­ე­რე­ბი უნდა ვი­ყოთ. ანუ თუ მენ­ტა­ლუ­რად ძლი­ე­რი ხარ, ფი­ზი­კურს გა­და­ლა­ხავ... ძა­ლი­ან მძი­მე იყო, ბოლო ორი კვი­რაც. ფი­ზი­კურ ვარ­ჯი­შებს უკვე შეჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი დატ­ვირ­თვა სულ უფრო რთულ­დე­ბო­და, მაგ­რამ მხო­ლოდ იმა­ზე ვფიქ­რობ­დით, რომ ოდეს­მე ეს ყვე­ლა­ფე­რი დას­რულ­დე­ბო­და...

- ალ­ბათ ვი­ღა­ცებ­მა ვერ გა­უძ­ლეს. ხომ?

- ბევ­რმა ვერ გა­უძ­ლო... უმე­ტე­სად, გო­გო­ნე­ბი წა­ვიდ­ნენ. იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც, ვინც რა­ღაც სა­ხით ფი­ზი­კუ­რი და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი მი­ი­ღეს, ზოგ­მა მენ­ტა­ლუ­რად ვერ გა­უძ­ლო. ზოგს შვი­ლი ენატ­რე­ბო­და, ზოგს ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი. ამას ემა­ტე­ბო­და უთე­ნია, ყვი­რი­ლით და ჩხუ­ბით გაღ­ვი­ძე­ბა, რად­გან გაჩ­ვე­ვენ დის­კომ­ფორ­ტს, დას­ჯას... თავ­დას­ხმას, თავ­დაც­ვას, ალ­ყის გა­კე­თე­ბას, მოხ­სნას ვსწავ­ლობ­დით. სა­ერ­თოდ, საბ­რძო­ლო ხე­ლოვ­ნე­ბის ყვე­ლა სტა­დია გა­ვი­ა­რეთ. იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც, ვინც ერთ კვი­რა­ში წა­ვიდ­ნენ. ამ დროს ჯა­რის­კა­ცე­ბი ასე ვამ­ბობთ - არ და­ნებ­დე!.. ვინც და­ნებ­და, ვერ შეძ­ლო... თუმ­ცა, არც ვამ­ტყუ­ნებ. ყვე­ლას არ შე­უძ­ლია იმ ჯო­ჯო­ხე­თის გა­მოვ­ლა. რა­ღა­ცე­ბი ფრაგ­მენ­ტუ­ლად მახ­სოვს. თუ ფი­ზი­კურ და ფსი­ქო­ლო­გი­ურ დატ­ვირ­თვას არ ჩავ­თვლით, ძა­ლი­ან კარ­გი პი­რო­ბე­ბი გვქონ­და, სამ­ჯე­რა­დი კვე­ბით, ყვე­ლა­ნა­ი­რი აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ნივ­თი­ე­რე­ბით გა­ჯე­რე­ბუ­ლი პრო­დუქ­ტე­ბით, ხი­ლით, დე­სერ­ტით... მე­თა­უ­რო­ბა სა­ი­თი­თა­ოდ ამოწ­მებ­და, ჩვე­ნი ულუ­ფა სრუ­ლად მი­ვირ­თვით თუ არა. მად­ლი­ე­რე­ბის დღის წინა დღეს დავ­დეთ ფიცი და რო­დე­საც მე­თა­უ­რო­ბამ მოგ­ვმარ­თა, ჯა­რის­კა­ცო! - მივ­ხვდი, რომ ამ ერთი სი­ტყვის­თვის ღირ­და ის 70-დღი­ა­ნი ტან­ჯვა. ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პე­რი­ო­დი უკან მო­ვი­ტო­ვე და ახა­ლი ფურ­ცე­ლი გა­დავ­შა­ლე... მა­ნამ­დე "გა­საწ­ვრთნე­ლებს" გვე­ძახ­დნენ და ეს რა­ღაც­ნა­ი­რად მე­ხა­მუ­შე­ბო­და.

- ახლა რა ეტაპ­ზე ხართ?

- უკვე სამ­სა­ხუ­რის ტრე­ნინგს გავ­დი­ვართ, ანუ მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი პე­რი­ო­დი და­ვი­წყეთ, თუმ­ცა ვარ­ჯი­ში იგი­ვეა. ისევ დი­ლით ადრე ვიღ­ვი­ძებთ, მო­წყობ­ზე ვდგე­ბით და შემ­დეგ ვვარ­ჯი­შობთ. კვე­ბის შემ­დეგ, მივ­დი­ვართ კო­ლე­ჯში და ვმე­ცა­დი­ნე­ობთ, შემ­დეგ ისევ ვარ­ჯი­ში... სა­ღა­მოს 9 სა­ათ­ზე ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რე­ბუ­ლია და ყა­ზარ­მა­ში შუქი ქრე­ბა, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ ძი­ლის დროა... სა­ქარ­თვე­ლოს­თან დრო­ის 9 სა­ა­თი­ან გან­სხვა­ვე­ბას კარ­გად ვი­ყე­ნებ, ამ დროს ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბი. სხვა რა­მის­თვის, კი­თხვის­თვის ან სუ­ლაც გარ­თო­ბის­თვის, დრო ჯერ­ჯე­რო­ბით არ გვაქვს. თუმ­ცა, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი, სხვა ჯა­რის­კა­ცებ­საც და­ვუ­მე­გობ­რდი, ზოგი წი­ნას­წა­რი საბ­რძო­ლო მომ­ზა­დე­ბი­დან, ბევ­რიც შემ­დეგ და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლებ­ში გაგ­ვა­ნა­წი­ლეს, ერ­თმა­ნეთ­თან იტერ­ნე­ტით და სა­ტე­ლე­ფო­ნო კონ­ტაქტს არ ვწყვეტთ.

- თქვენს გარ­და, ბევ­რი უცხო­ე­ლია?

- ჩემს ბა­ზა­ზე მხო­ლოდ მე ვი­ყა­ვი ევ­რო­პე­ლი. ჩემს გვარს თით­ქმის ვე­რა­ვინ გა­მოთ­ქვამს. არა­ერ­თხელ უკი­თხავს კა­პი­ტანს, ხუმ­რო­ბით - თა­ვად რო­გორ წარ­მოთ­ქვამ შენს გვარ­სო, რომ გი­თხრათ, მა­ინც ვერ გა­ი­მე­ო­რებთ-მეთ­ქი, ვე­უბ­ნე­ბი... თა­ვი­დან რომ ვე­ტყო­დი, ჯორ­ჯი­ი­დან ვარ-მეთ­ქი, ჯორ­ჯი­ის შტა­ტი ეგო­ნათ, რო­დე­საც ჩვე­ნი ქვეყ­ნის მდე­ო­ბა­რე­ო­ბას ავუხ­სნი­დი, ადრე რუ­სე­თის ნა­წი­ლი ხომ იყა­ვით, მკი­თხავ­და ზოგი... ეგ მეტ­ჯერ არას­დროს მა­კად­რო, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი სა­ხელ­მწი­ფო ვართ-მეთ­ქი, ვე­უბ­ნე­ბო­დი. თუმ­ცა, ჩვენ­და სა­ა­მა­ყოდ, იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც, ვი­საც სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ ავ­ღა­ნე­თის სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ა­ში ჰქონ­და მოს­მე­ნი­ლი, ქარ­თველ ბი­ჭებს იქი­დან იც­ნობ­და. ძა­ლი­ან კარ­გად მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ჯარი გყავთ, მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი, მი­ზან­სწრა­ფუ­ლი და მა­მა­ცი ბი­ჭე­ბით, რომ­ლებ­საც საქ­მი­სა და მე­გობ­რის­თვის თა­ვის გა­წირ­ვა შე­უძ­ლი­ა­თო... ჩემს მი­მარ­თაც პა­ტი­ვის­ცე­მით იყ­ვნენ გან­წყო­ბი­ლი.

- რა არის ის, რი­თაც ამე­რი­კუ­ლი ჯარი გა­მორ­ჩე­უ­ლია?

- წეს­რი­გი და დის­ციპ­ლი­ნა. შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს ფი­ზი­კურ და ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი არ ჰქონ­დეს ძლი­ე­რი, სი­მაღ­ლი­დან ვერ გად­მოხ­ტე, ამ­ტა­ნი არ იყო, მაგ­რამ მის გა­მო­მუ­შა­ვე­ბა­ში გეხ­მა­რე­ბი­ან, გას­წავ­ლი­ან, თუმ­ცა თუ არ გაქვს ში­ნა­გა­ნი დის­ციპ­ლი­ნა, ამე­რი­კულ ჯარ­ში ვერ მოხ­ვდე­ბი.

- ვიცი, რომ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დნენ. ახლა რო­გო­რია მათი ემო­ცია?

- ვი­ცო­დი რა რე­აქ­ცია ექ­ნე­ბო­დათ, ამი­ტომ სა­ნამ ყვე­ლა მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი ეტა­პი წარ­მა­ტე­ბით არ გა­ვი­ა­რე, კონ­ტრაქ­ტი არ გა­მი­ფორ­მეს, არა­ვის­თვის მით­ქვამს რას ვა­პი­რებ­დი. შემ­დეგ, სახ­ლში რომ დავ­რე­კე და ოჯახს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის შე­სა­ხებ შე­ვა­ტყო­ბი­ნე, შოკი ჰქონ­დათ... გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­მამ ინერ­ვი­უ­ლა, რა გინ­და ჯარ­ში გო­გოს, თან ამე­რი­კის ჯარ­შიო, მაგ­რამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა უკვე მი­ღე­ბუ­ლი მქონ­და და ძა­ლი­ან რთუ­ლი გზის ერთი ეტა­პიც გავ­ლი­ლი და ბო­ლოს შე­ე­გუვ­ნენ...

ე.წ. კა­რან­ტინ­ში ყოფ­ნი­სას წე­რი­ლებს მწერ­დნენ. რა­საც მე­თა­უ­რო­ბა ოპე­რა­ტი­უ­ლად გვაწ­ვდი­და. დედა ხში­რად მწერ­და. ერთხელ მა­მა­მაც მომ­წე­რა. ეს იყო ჩემ­თვის უდი­დე­სი მო­ტი­ვა­ცია. მივ­ხვდი, რომ უკან­და­ხე­ვი­სა და და­ნე­ბე­ბის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და.

- რა გე­ვა­ლე­ბა?

- ლო­გის­ტი­კა­ში ვარ, თუმ­ცა, დე­ტა­ლე­ბის გამ­ხე­ლის უფ­ლე­ბა არ გაქვს. ჯერ­ჯე­რო­ბით სამ­ხედ­რო ბა­ზა­ზე ვცხოვ­რობთ. შემ­დეგ უკვე სხვა ბა­ზებ­ზე გა­დავ­ნა­წილ­დე­ბით. ვა­პი­რებთ, კონ­ტრაქ­ტით მსა­ხუ­რე­ბის კვალ­დაკ­ვალ, სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას. სწავ­ლის გა­და­სა­ხადს მთლი­ნად შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბი მი­ფა­რავს... ზო­გა­დად, აქ სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხუ­რი ძა­ლი­ან პრი­ვი­ლე­გი­რე­ბუ­ლია. რო­დე­საც ქუ­ჩა­ში ფორ­მით გა­დი­ხარ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­გან უდი­დეს პა­ტი­ვის­ცე­მას ვგრძნობთ და მა­შინ ვფიქ­რობ, ამის­თვის ღირა იმ ტან­ჯვის გა­მოვ­ლა და ფორ­მის ჩაც­მა. დიახ, მე ჩემი ქვეყ­ნის სტრა­ტე­გი­უ­ლი და ყვე­ლა­ზე სა­ი­მე­დო მე­გო­ბა­რი სა­ხელ­მწი­ფოს, ამე­რი­კის შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის ჯა­რის­კა­ცი ვარ და ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ეს შევ­ძე­ლი!..