მისაღებში - ბიჭი, 6 წლის, ძლიერი ნერვული აშლილობა.
- ვისთან ერთად ცხოვრობ?
- დედასთან
- და მამა?
- ჩვენ ის გავაგდეთ.
- როგორ?
- ჩვენ დავშორდით... ის გვამცირებს... არაკაცია...საუკეთესო წლები წაგვართვა...
ექიმის მისაღებში: გოგონა 14 წლის, თავის ძლიერი ტკივილებით და გულყრით.
- რატომ მამა არ დახატე, თქვენ ხომ ერთი ოჯახი ხართ?
- უკეთესი იქნებოდა, თუ საერთოდ არ იარსებებდა. ასეთი მამის ყოლას, ჯობს საერთოდ არ იყოს...
- რას გულისხმობ?
- დედას სიცოცხლე გაუმწარა, ღორივით იქცეოდა...
- შენ როგორ გექცეოდა?
- ორიანებზე არ მეჩხუბებოდა...
- სულ ეგ არის?
- გასართობად ფულს მე თვითონ ვშოულობ... კალათებს ვწნავ.
- ვინ გასწავლა?
- მამამ... კიდევ ბევრი რამ მასწავლა: თევზის ჭერა, მანქანის ტარება... შემოდგომაზე ნავით ერთად წავალთ სათევზაოდ...
- კი მაგრამ ნავში როგორ ჩაუჯდები ადამიანს, რომელზეც ამბობ, რომ ჯობდა სულ არ არსებულიყოო?
- ისე, საერთოდ საინტერესო ურთიერთობა გვაქვს... როდესაც დედა მიემგზავრება, კარგად ვართ... ერთად როცა არიან, მაშინ ჩხუბობენ, მე ორივესთან კარგად ვარ, როცა ცალ- ცალკე არიან...
ექიმის მისაღებში: გოგონა 6 წლის, პრობლემები აქვს ურთიერთობაში, გაფანტულია, აწუხებს ღამის კოშმარები, აქვს ენის ბორძიკი, იკვნეტს ფრჩხილებს...
- რატომ დახატე დედა და შენი ძმა? შენ და მამა სად ხართ?
- ჩვენ სხვაგან ვართ, დედა რომ კარგ ხასიათზე იყოს, იმიტომ...
- და თუ ყველა ერთად იქნებით?
- მაშინ ყველაფერი ცუდად იქნება...
- როგორ ცუდად?
- …
გოგონამ ტირილი დაიწყო:
- დედას არ უთხრათ, რომ მამაც ძალიან მიყვარს...
ექიმის მისაღებში - მოზარდი მძიმე ნერვული დარღვევებით.
- …თქვენს შვილს მართლა სჯერა თავისი მამის სიკვდილის?
- კი! მე და ბებიამ სპეციალურად ვუთხარით, რომ არ იდარდოს და კარგი ადამიანი გახდეს.
ფსიქოლოგთა მუშაობის პრაქტიკაში არაერთი ასეთი შემთხვევა ყოფილა. აქედან გამომდინარე ფსიქოლოგებმა შემდეგი დასკვნები გამოიტანეს:
1. ბავშვებს ერთნაირად უყვართ თავიანთი მშობლები მიუხედავად თავიანთი დემონსტრირებული საქციელისა. ბავშვი დედას და მამას ერთ, განუყრელ მთლიანობად აღიქვამს.