"გა­მარ­ჯო­ბა, შვი­ლო.

მე თემ­ქის მო­ხუ­ცე­ბულ­თა პან­სი­ო­ნა­ტი­დან გა­წუ­ხებთ. ძა­ლი­ან მინ­და, ჩემ შე­სა­ხებ გე­სა­უბ­როთ და ის სი­ხა­რუ­ლიც გა­გი­ზი­ა­როთ, რაც მო­ხუ­ცე­ბულ­თა თავ­შე­სა­ფარ­მა მომ­ცა. იქ­ნებ დრო და­მით­მოთ იმის­თვის, რათა ყვე­ლას გა­ვა­გე­ბი­ნო, რომ აქ ცხოვ­რე­ბა და­სა­მა­ლი და სა­მარ­ცხვი­ნო სუ­ლაც არ არის. პი­რი­ქით, 5-ოთა­ხი­ა­ნი ბი­ნაც რომ მომ­ცენ და მი­თხრან, - შე­გიძ­ლია, წახ­ვი­დეო, აქა­უ­რო­ბას ვერ დავ­ტო­ვებ. მე ჟუ­ჟუ­ნა გო­ცი­რი­ძე გახ­ლა­ვართ და იმე­დია, ჩემი ინ­ტერ­ვიუ თქვე­ნი მკი­თხვე­ლის­თვი­საც სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა", - ეს სი­ტყვე­ბი ეკუთ­ვნის 75 წლის ქალ­ბა­ტონს, რო­მელ­მაც სა­ოც­რად რთუ­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ი­ა­რა, მაგ­რამ ოპ­ტი­მიზ­მით სავ­სემ, იუ­მო­რის გრძნო­ბა არ და­კარ­გა და ცდი­ლობს, გარ­შე­მო მყო­ფებს კარ­გი გან­წყო­ბა შე­უქ­მნას.

- თბი­ლის­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი, გაზ­რდი­ლი და და­ბე­რე­ბუ­ლი ქალი ვარ. მყავ­და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ქმა­რი და ორი შვი­ლი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დია თბი­ლი­სი­დან რომ გა­ა­ძე­ვეს, ამ ამ­ბავს მოჰ­ყვა მი­ტინ­გე­ბი. ჩემი შვი­ლი პო­ლი­ტი­კა­ში დი­დად ჩარ­თუ­ლი არ იყო, მაგ­რამ ისე გა­მო­ვი­და, რომ ამ ამ­ბავს შე­ე­წი­რა. 1992 წლის 2 თე­ბერ­ვა­ლი იყო. რკი­ნიგ­ზის სად­გურ­ზე მი­ტინ­გი გა­ი­მარ­თა, კი­ტო­ვა­ნის ბან­და კი მო­ქა­ლა­ქე­ებს თავს და­ეს­ხა. თურ­მე, მშვი­დო­ბი­ა­ნი ხალ­ხის დარ­ბე­ვა კი არა, მათი და­ხოც­ვა ჰქონ­დათ გა­და­წყვე­ტი­ლი და ცე­ცხლიც გახ­სნეს. იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემი უფ­რო­სი ვაჟი იქვე, მი­წის­ქვე­შა გა­და­სას­ვლელ­ში იყო. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, იქ სა­ო­ცა­რი აკუს­ტი­კაა და სრო­ლის ხმა კი­დევ უფრო გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლად ის­მო­და. მა­შინ გამ­ხდა­რა პირ­ვე­ლად ცუ­დად, მაგ­რამ შინ მო­სულ­მა არა­ფე­რი შე­იმ­ჩნია. 3 დღე ცუ­დად ყო­ფი­ლა, თუმ­ცა იმ­დე­ნად თავ­მოყ­ვა­რე იყო, რომ ეს არ გაგ­ვიმ­ხი­ლა და ჩვენც ვე­რა­ფე­რი ვი­ეჭ­ვეთ, რად­გან ჩვე­უ­ლე­ბი­სა­მებრ, იჯდა, კი­თხუ­ლობ­და, წერ­და. 3 დღის შემ­დეგ ანუ 5 თე­ბერ­ვალს მის­მა გულ­მა ვერ გა­უძ­ლო ნერ­ვი­უ­ლო­ბას, ტკი­ვილს და გარ­და­იც­ვა­ლა. მა­შინ ის 31 წლის იყო.

- რას საქ­მი­ა­ნობ­და?

- ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, პრაქ­ტი­კებს გა­დი­ო­და. სურ­ვი­ლი ჰქონ­და, მო­მა­ვალ­შიც ტე­ლე­ვი­ზი­ას არ მოს­ცი­ლე­ბო­და... მა­პა­ტი­ეთ, მას­ზე ლა­პა­რა­კი ძა­ლი­ან მი­ჭირს...შვი­ლი რომ დავ­კარ­გეთ, ეს ამ­ბა­ვი ჩემ­მა ქმარ­მა ისე გა­ნი­ცა­და, რომ სამ­ჯერ და­ე­მარ­თა ინ­ფარ­ქტი. თუმ­ცა, სა­მი­ვე­ჯერ და­უძ­ვრა სიკ­ვდილს კლან­ჭე­ბი­დან, მაგ­რამ 2005 წელს, როცა მე­ო­თხედ გახ­და ცუ­დად, მისი გა­დარ­ჩე­ნა ვერ მო­ხერ­ხდა. სიკ­ვდილ­მა წა­მარ­თვა ორი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი... მე­უღ­ლის მკურ­ნა­ლო­ბი­სა და ქმარ-შვი­ლის დაკ­რძალ­ვის ხარ­ჯებ­მა ჩემს მხრებ­ზე გა­და­ი­ა­რა. ცხა­დია, ვა­ლის აღე­ბაც დამ­ჭირ­და. დიდი არა­ფე­რი, მაგ­რამ ორო­თა­ხი­ა­ნი ჩე­ხუ­რი ბინა მქონ­და. ვი­ფიქ­რე, ამ ბი­ნას გავ­ყი­დი, ვა­ლებს გა­ვის­ტუმ­რებ და ერ­თო­თა­ხი­ან ბი­ნას შე­ვი­ძენ სად­მე, მით უმე­ტეს, რომ ჩემი შვი­ლი სა­ზღვარ­გა­რეთ აპი­რებს წას­ვლას-მეთ­ქი.

- შვილ­მა ამ გა­ჭირ­ვე­ბის დროს რო­გორ მი­გა­ტო­ვათ? სა­ქარ­თვე­ლო­დან წას­ვლა რამ აი­ძუ­ლა?

- ჩემი უმ­ცრო­სი ვაჟი, რო­მე­ლიც მომ­ღე­რა­ლი გახ­ლავთ, ფი­ლარ­მო­ნი­ის სცე­ნა­ზე არა­ერ­თხელ მდგა­რა, გას­ტრო­ლებ­ზეც ხში­რად უწევ­და წას­ვლა, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად წელ­ში ვერ გა­ი­მარ­თა, რო­გორც მომ­ღე­რალს, რეს­ტო­რან­შიც უხ­დე­ბო­და მუ­შა­ო­ბა და ამით თით­ქოს, თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა ელა­ხე­ბო­და. მერე გა­და­წყვი­ტა, უკ­რა­ი­ნა­ში წა­სუ­ლი­ყო. მარ­თა­ლია, იქაც რეს­ტორ­ნებ­ში უნდა ემ­ღე­რა, მაგ­რამ იქ ხომ არა­ვინ იც­ნობ­და და თან - გა­ცი­ლე­ბით მეტ­საც გა­და­უხ­დიდ­ნენ ალ­ბათ...Mმოკ­ლედ, მარ­ტო დავ­რჩი და ბი­ნაც გავ­ყი­დე. გა­ვის­ტუმ­რე ვა­ლე­ბი და დამ­რჩა 20.000 დო­ლა­რი, რაც სავ­სე­ბით საკ­მა­რი­სი იყო ერ­თო­თა­ხი­ა­ნი ბი­ნის შე­სა­ძე­ნად. მაგ­რამ ვი­ფიქ­რე, - ასე უცებ რო­გორ ვი­ყი­დო? ჯერ კარ­გად შე­ვარ­ჩევ, მა­ნამ­დე კი სად­მე შე­ვა­ფა­რებ თავს-მეთ­ქი. მი­ვე­დი დე­ი­დაშ­ვილ­თან, რო­მელ­საც ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი კერ­ძო სახ­ლი აქვს, მაგ­რამ მო­მე­რი­და, ხელი არ შე­ვუ­შა­ლო-მეთ­ქი და ვთხო­ვე, - ეზო­ში პა­ტა­რა სა­თავ­სო რომ გაქვს, იქ მო­ვი­წყობ ოთახს, დრო­ე­ბით-მეთ­ქი. ისე, მო­ხუცს სხვა აბა, რა მინ­დო­და?..

- სა­თავ­სო­ში ცხოვ­რე­ბის ნება დაგრთოთ?

- კი და ოთა­ხის მო­წყო­ბა­შიც და­მეხ­მა­რა. ჩემ­და ჭი­რად თუ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იმ ეზო­ში, ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლის სახ­ლის ქვე­და სარ­თულ­ზე, ქი­რით ცხოვ­რობ­და ახალ­გაზ­რდა გო­გო­ნა, რო­მელ­საც ტორ­ტე­ბის ბიზ­ნე­სი ჰქონ­და და "ხა­ზე­ი­კაც" თა­ვის­თან ჰყავ­და და­საქ­მე­ბუ­ლი. მი­თხრეს, რომ თვე­ში, მო­გე­ბის სა­ხით, 1.000 ლარი მა­ინც რჩე­ბო­და. იმ გო­გომ რომ გა­ი­გო, ბი­ნის შე­სა­ძე­ნად ფული მქონ­და, შე­მო­მიჩ­ნდა, - მა­სეს­ხე და მერე მე და­გეხ­მა­რე­ბი კარ­გი ბი­ნის ყიდ­ვა­შიო. ცოტა არ იყოს, ვი­ჭოჭ­მა­ნე, მაგ­რამ ის ფე­ხებ­ში მე­დე­ბო­და, აღარ მომ­შორ­და, ტვი­ნი გა­და­მიტ­რი­ა­ლა და გა­დავ­წყვი­ტე: რაც არის, არის, სად და­მე­კარ­გე­ბა-მეთ­ქი? სხვა­თა შო­რის, იმ­დე­ნი ჭკუა კი ვიხ­მა­რე­ბა, რომ ნო­ტა­რი­უს­თან ყვე­ლა­ფე­რი წე­სის მი­ხედ­ვით გა­ვა­ფორ­მეთ.

- ალ­ბათ ბიზ­ნე­სი გა­ა­ფარ­თო­ვა და მო­გე­ბის გარ­კვე­ულ პრო­ცენ­ტსაც შეგ­პირ­დათ, არა?

- არა, უბ­რა­ლოდ, ვა­სეს­ხე იმ იმე­დით, რომ ბი­ნის სა­შოვ­ნე­ლად სირ­ბი­ლი არ დამ­ჭირ­დე­ბო­და. თუმ­ცა, ისიც მი­თხრა, ცო­ტა­ო­დენ ფულს შენც იშო­ვიო და ნო­ტა­რი­უს­თან რომ მი­ვე­დით, მა­საც უთხრა, - თვე­ში ამ­დენს მივ­ცე­მო. არ ვიცი, ერ­თმა­ნეთ­თან შეკ­რუ­ლე­ბი იყ­ვნენ თუ რა ხდე­ბო­და, მაგ­რამ ნო­ტა­რი­უს­მა გა­აპ­რო­ტეს­ტა, - პრო­ცენ­ტის სა­ხით ამ­დე­ნის მი­ცე­მა არ შე­იძ­ლე­ბაო. - არ მინ­და, სულ ნუ და­წერთ-მეთ­ქი. - ამ გო­გოსAასე ენ­დო­ბიო? -Kკი-მეთ­ქი. სი­მარ­თლე ვთქვი, ნამ­დვი­ლად ვენ­დო­ბო­დი! აბა, რას ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ ოჯა­ხის ქალი, რო­მელ­საც შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მე­უღ­ლე, კარ­გი დე­დამ­თი­ლი და სამი შვი­ლი ჰყავ­და, ასე გა­მა­ცუ­რებ­და? ჩემი ჭკუ­ით, კე­თი­ლი საქ­მე გა­ვა­კე­თე... თან­ხა 2 წლის ვა­დით ვა­სეს­ხე, მაგ­რამ ვა­დის ამო­წურ­ვის შემ­დეგ არც ფული მომ­ცა, არც რა­ი­მეს მპირ­დე­ბო­და. როცა მივ­ხვდი, რომ მწა­რედ მო­მა­ტყუ­ეს, და­ვი­წყე იმა­ზე ფიქ­რი, სად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი? დარ­ჩე­ნილ ცხოვ­რე­ბას დე­ი­დაშ­ვი­ლის სა­თავ­სო­ში ხომ არ გა­ვა­ტა­რებ­დი? მარ­თა­ლია, პირ­ველ ხა­ნებ­ში ბი­ნის ქი­რას ვუხ­დი­დი (მი­ზე­რულ თან­ხას, მაგ­რამ მა­ინც...), მაგ­რამ მას მერე, რაც ფული ხე­ლი­დან წამ­გლი­ჯეს, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბაც აღარ მქონ­და. ჰოდა, სწო­რედ ამ გა­სა­ჭირ­მა გა­მახ­სე­ნა ეს პან­სი­ო­ნა­ტი.

- მიკ­ვირს, ნუთუ არა­ვინ გყავ­დათ გვერ­დით, როცა ბი­ნის ყიდ­ვა გსურ­დათ? დე­ი­დაშ­ვი­ლის­თვის ქი­რის გა­დახ­დას არ გერ­ჩივ­ნათ, სად­მე გა­რე­უ­ბან­ში მა­ინც შე­გე­ძი­ნათ ბინა?

- რო­გორ არ მერ­ჩივ­ნა, მაგ­რამ არ ვიცი, რა და­მე­მარ­თა, ძა­ლი­ან დაბ­ნე­უ­ლი ვი­ყა­ვი და ბი­ნის და­მო­უ­კი­დებ­ლად შოვ­ნაც გა­მი­ჭირ­და. ვი­ფიქ­რე, ცო­ტას დავ­წყნარ­დე­ბი და ჭე­რის ძებ­ნას ამის შემ­დეგ შე­ვუდ­გე­ბი-მეთ­ქი...

- თავ­შე­სა­ფარ­ში რო­გორ მი­გი­ღეს?

- აღ­რი­ცხვა­ზე დავ­დე­ქი ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ში. იმის­თვის, რომ აქ უფა­სოდ, ყო­ველ­გვა­რი ქი­რის გა­რე­შე მე­ცხოვ­რა, სი­ღა­რი­ბის ზღვარს მიღ­მა მყო­ფი ადა­მი­ა­ნის სტა­ტუ­სი უნდა მქო­ნო­და. ჰოდა, შე­ვი­ტა­ნე გან­ცხა­დე­ბა სა­ა­გენ­ტო­ში. მო­ვიდ­ნენ შე­სა­მოწ­მებ­ლად და სა­ოც­რად მა­ღა­ლი ქულა - 82 ათა­სი და­მი­წე­რეს. იმ ქუ­ლე­ბით აქ რომ მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი, თვე­ში 150 ლარი მა­ინც უნდა გა­და­მე­ხა­და. სა­ი­დან მე­შო­ვა თვე­ში ამ­დე­ნი ფული? მე ხომ არც ბინა მაქვს, არც - არა­ფე­რი ღი­რე­ბუ­ლი. იმ სა­თავ­სო­შო სა­წო­ლი­სა და კა­რა­დის გარ­და, არა­ფე­რი ეტე­ო­და და არც არა­ფე­რი ეწყო. მერე მი­თხრეს: ეტყო­ბა ეგო­ნათ, რომ ნივ­თე­ბი გა­და­მა­ლუ­ლი გქონ­და და უფრო მე­ტიც, ამ სარ­დაფ­ში მათ­თვის თვა­ლის ასახ­ვე­ვად ცხოვ­რობ­დიო. რა ვიცი, ალ­ბათ ასე­თე­ბიც ხდე­ბა, მაგ­რამ მე ხომ მარ­თლა იქ ვა­ფა­რებ­დი თავს? ჰოდა, ეს ამ­ბა­ვი გა­ვაპ­რო­ტეს­ტე. სო­ცი­ა­ლურ სა­ა­გენ­ტო­ში მი­ვე­დი: ასეთ და ასეთ პი­რო­ბებ­ში ვცხოვ­რობ და ეტყო­ბა, რა­ღაც გა­უ­გებ­რო­ბას აქვს ად­გი­ლი. გთხოვთ, ხელ­მე­ო­რედ შე­მა­მოწ­მოთ-მეთ­ქი. 2 კვი­რა­ში მო­ვი­და პა­სუ­ხი ჩემს გან­ცხა­დე­ბა­ზე: ვი­ნა­ი­დან წელს უკვე შე­გა­მოწ­მეს, მე­ო­რედ აგენტს ვერ გა­მო­ვუშ­ვებთ. თუ რა­ი­მე პრე­ტენ­ზია გაქვთ, გა­ი­სად მოგ­ვმარ­თე­თო. ვი­ფიქ­რე, მა­ნამ­დე სად უნდა ვი­ცხოვ­რო-მეთ­ქი? და­სახ­მა­რებ­ლად მე­რი­ას მივ­მარ­თე და გან­ცხა­დე­ბა იქაც დავ­ტო­ვე. თა­ვად გი­გის­თან ვერ შე­ვაღ­წიე, რად­გან მერს მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის მი­ღე­ბის სა­ა­თი არ ჰქონ­და. გან­ცხა­დე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი დე­ტა­ლუ­რად აღვწე­რე და უგუ­ლა­ვას ვთხო­ვე, - იქ­ნებ კი­დევ ერთხელ შე­ა­მოწ­მოთ ჩემი სამ­ყო­ფე­ლი-მეთ­ქი. ეტყო­ბა, მე­რი­ა­ში ეს სა­კი­თხი გა­ნი­ხი­ლეს და ჩემ­თან ისევ მო­ვი­და სო­ცა­გენ­ტი, რო­მელ­მაც 70 ათა­სი ქულა ჩა­მი­წე­რა. ესეც არ მა­წყობ­და, რად­გან ამ შემ­თხვე­ვა­ში, თავ­შე­სა­ფარ­ში ყოფ­ნი­სას თვე­ში 90 ლარი მა­ინც უნდა გა­და­მე­ხა­და. გავ­ბრაზ­დი და წე­რი­ლი ახლა პრე­ზი­დენტს გა­ვუგ­ზავ­ნე. ის პე­რი­ო­დი იყო, როცა ლტოლ­ვი­ლებს ბი­ნებს ური­გებ­დენ პი­რად სა­კუთ­რე­ბა­ში. ჰოდა, მეც მივ­წე­რე: იმ ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც პრე­ზი­დენ­ტი დევ­ნი­ლებს ბი­ნებს უფორ­მებს, მე, თბი­ლის­ში და­ბა­დე­ბულს, გაზ­რდილ­სა და და­ბე­რე­ბულს ნუთუ, ერთი პა­ტა­რა ოთა­ხი არ მე­კუთ­ვნის უფა­სოდ, პან­სი­ო­ნატ­ში-მეთ­ქი? ცოტა ხან­ში ისევ მო­ვი­და აგენ­ტი და მი­თხრა: რა­საც გინ­დათ, იმას და­გი­წერ­თო. - ეგრე არ მინ­და! რაც ნამ­დვი­ლად მე­კუთ­ვნის, ის და­მი­წე­რე-მეთ­ქი. შე­მა­ფა­სა და აღ­მოჩ­ნდა, რომ სო­ცი­ა­ლუ­რად და­უც­ვე­ლი ვი­ყა­ვი და აქ უფა­სო თავ­შე­სა­ფა­რი მომ­ცეს.

- თქვენ­მა შვილ­მა იცის, სა­დაც ცხოვ­რობთ?

- ეს რომ გა­ი­გო, გა­და­ი­რია: რას შვრე­ბი, თავს მჭრიო? ვუ­თხა­რი: შვი­ლო, ჯერ ერთი, არ არის იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ სად­მე გავ­ჩერ­დე. დე­ი­დაშ­ვილ­თან აბა, რო­დემ­დე უნდა ვიყო-მეთ­ქი?.. თა­ვი­დან ერთ ოთახ­ში სამი ქალი ვცხოვ­რობ­დით, მერე დამ­პირ­დნენ, - თუ ჭკვი­ა­ნად იქ­ნე­ბი, ცალ­კე გა­და­გიყ­ვან­თო (იცი­ნის).

- რამ­დე­ნი ხა­ნია, რაც აქ ხართ?

- სექ­ტემ­ბერ­ში მო­ვე­დი აქ.

გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა