სულ რა­ღაც 200-300 კომ­ლით და­სახ­ლე­ბუ­ლი, ხა­რა­გა­უ­ლის რა­ი­ო­ნის სო­ფე­ლი ფარ­ცხნა­ლი არა მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, არა­მედ მსოფ­ლი­ო­ში ერთ-ერთი უნი­კა­ლუ­რია. ამ პა­ტა­რა სო­ფელ­მა სა­ქარ­თვე­ლოს ოთხი აკა­დე­მი­კო­სი, ორ­მო­ცამ­დე პრო­ფე­სო­რი, ხე­ლოვ­ნე­ბის, კულ­ტუ­რის, პე­და­გო­გი­უ­რი სფე­როს არა­ერ­თი ღვაწლ­მო­სი­ლი ადა­მი­ა­ნი აღუ­ზარ­და. ხუთი მათ­გა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში სხვა­დას­ხვა მეც­ნი­ე­რე­ბის ფუ­ძემ­დე­ბე­ლი გახ­და. მათ შო­რის არი­ან: ევ­გე­ნი ხა­რა­ძე, ას­ტრო­ნო­მი­უ­ლი მეც­ნი­ე­რე­ბის ფუ­ძემ­დე­ბე­ლი; მისი ძმა არ­ჩილ ხა­რა­ძე, გა­მო­ჩე­ნი­ლი მა­თე­მა­ტი­კო­სი; უდი­დე­სი დრა­მა­ტურ­გი - კიტა ბუ­ა­ჩი­ძე; მწე­რა­ლი, დრა­მა­ტურ­გი, მთარ­გმნე­ლი და რე­ჟი­სო­რი - რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი; მისი შვი­ლი ლაშა თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი; ნა­დეჟ­და ხა­რა­ძე - ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რის სო­ლის­ტი... ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი ვრცე­ლია... სიმ­ბო­ლუ­რია, რომ სწო­რედ ამ სო­ფელ­ში 1910 წლის გა­ზა­ფხულ­ზე და­წყე­ბით სკო­ლა­ში მას­წავ­ლებ­ლად გა­ა­ნა­წი­ლეს 19 წლის გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძე. მისი პე­და­გო­გი­უ­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბის შე­სა­ხებ ხა­რა­გა­უ­ლის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი თე­ატ­რის და­მა­არ­სე­ბე­ლი, რე­ჟი­სო­რი, სცე­ნა­რის­ტი და მსა­ხი­ო­ბი, ხა­რა­გა­უ­ლი­სად­მი მი­ძღვნი­ლი ოთხტო­მე­უ­ლის ავ­ტო­რი - იზა ვე­ფხვა­ძე მოგ­ვი­თხრობს:

- გა­ლა­კტი­ო­ნი ფარ­ცხნა­ლის და­წყე­ბი­თი სკო­ლის პე­და­გო­გად 1910 წლის გა­ზა­ფხულ­ზე და­ი­ნიშ­ნა. 19 წლის პო­ეტ­მა ხა­რა­ძე­ე­ბის უბან­ში, დი­მიტ­რი ხა­რა­ძის სახ­ლში და­ი­დო ბინა. ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა და მყუდ­რო ოთა­ხი აირ­ჩია. მთელ მის ავ­ლა­დი­დე­ბას მა­გი­და, სა­წო­ლი და სკა­მი შე­ად­გენ­და. ოთა­ხის ერ­თა­დერ­თი ფან­ჯრი­დან სოფ­ლის ულა­მა­ზე­სი ხე­დე­ბი იშ­ლე­ბო­და. 2007 წელს ამ სახ­ლში გა­ლა­კტი­ო­ნის ოთა­ხი-მუ­ზე­უ­მი გა­იხ­სნა... ოჯა­ხის წევ­რე­ბი დღე­საც მო­წი­წე­ბით აღე­ბენ ამ ოთა­ხის კარს... ფარ­ცხნა­ლის და­წყე­ბი­თი სკო­ლა სოფ­ლის შუ­ა­გულ­ში, ეკ­ლე­სი­ის ეზო­ში, უხე­ი­რო ხის ქოხ­ში ყო­ფი­ლა გან­თავ­სე­ბუ­ლი. სკო­ლის ინ­ვენ­ტარს ხე­ლით გა­მო­ჩორკნი­ლი ხის მერ­ხე­ბი და სკა­მე­ბი შე­ად­გენ­და, რო­მელ­ზეც ათი­ო­დე ბავ­შვი იჯდა. ზო­გი­ერ­თი მათ­გა­ნი თურ­მე ლოდ­ზე ჩა­მომ­ჯდა­რი სწავ­ლობ­და. მოს­წავ­ლე­ებს ორი პე­და­გო­გი ჰყავ­დათ: გა­ლა­კტი­ო­ნი და ღვთის­მე­ტყვე­ლე­ბის მას­წავ­ლე­ბე­ლი, დე­კა­ნო­ზი სი­მონ ხა­რა­ძე. ღვთის­მე­ტყვე­ლე­ბის მო­ძუ­ლე გა­ლა­კტი­ო­ნი ვერ იქნა და ვერ შე­ეთ­ვი­სა, ვერ გა­უ­ში­ნა­ურ­და სი­მონს. დე­კა­ნო­ზი ბრა­ზობ­და, რად­გან ვე­რა­ფე­რი მო­უ­ხერ­ხა თა­ვი­სუფ­ლე­ბის იდე­ით შე­პყრო­ბილ ახალ­გაზ­რდა პე­და­გოგს, რომ­ლის სი­ტყვა და მო­წო­დე­ბა ან­და­მა­ტი­ვით იზი­დავ­და ბავ­შვებს.

- პო­ე­ტი მოს­წავ­ლე­ე­ბის მი­მართ მკაც­რი იყო?

- მოს­წავ­ლე­ე­ბის მი­მართ გა­მორ­ჩე­უ­ლად გუ­ლის­ხმი­ე­რი ყო­ფი­ლა. ერთხელ, გაკ­ვე­თილ­ზე გა­ლა­კტი­ო­ნის საყ­ვა­რე­ლი მოს­წავ­ლე - ერ­მა­ლოზ ბუ­ა­ჩი­ძე არ გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლა. გაკ­ვე­თი­ლე­ბის შემ­დეგ მას­წავ­ლე­ბე­ლი მის სახ­ლში მი­სუ­ლა. ერ­მა­ლო­ზის დე­დას მო­უ­ბო­დი­შე­ბია: ერ­თა­დერ­თი შარ­ვა­ლი გა­ვუ­რე­ცხე, გაშ­რო­ბა ვერ მო­ას­წრო და გაკ­ვე­თი­ლე­ბიც ამი­ტომ გა­უც­დაო. გა­ლა­კტი­ონს ჯი­ბი­დან 50 კა­პი­კი ამო­უ­ღია და ბი­ჭის მშობ­ლე­ბის­თვის უთ­ქვამს, - ამ ფუ­ლით ერ­მა­ლოზს შარ­ვა­ლი უყი­დე­თო. ერთ დი­ლას, სკო­ლის ეზო­ში შე­სულ გა­ლა­კტი­ონს არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო სუ­რა­თი დახ­ვედ­რია: წი­ნა­ღა­მეს ძლი­ერ ქარს ეკ­ლე­სი­ის ეზო­ში დარ­გუ­ლი ხუ­თწ­ლი­ა­ნი ცა­ცხვის ნარ­გა­ვი ამო­უგ­დია. გა­ლა­კტი­ონ­მა მი­წის ფხოჭ­ნა და­ი­წყო თურ­მე. ამ დროს ეზო­ში მისი მო­წა­ფე, ერ­მა­ლო­ზი შე­მო­სუ­ლა. გა­ლა­კტი­ონს უთხო­ვია: არი­ქა, ერთი სარი მი­შო­ვე სად­მეო. მერე ცა­ცხვის ხის­თვის მიწა მი­უყ­რია, ჭიგო და­უს­ვია და ზედ მი­უკ­რავს. გან­სა­კუთ­რე­ბით ჰპატ­რო­ნობ­და თურ­მე ცა­ცხვის ახალ­გაზ­რდა ნერგს - წყალს უს­ხამ­და, ელო­ლი­ა­ვე­ბო­და. სო­ფელ­ში ამ ცა­ცხვის ხეს დღე­საც "გა­ლა­კტი­ო­ნის ცა­ცხვს" ეძა­ხი­ან. სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, გა­მორ­ჩე­უ­ლი და მკერ­დგა­ნი­ე­რია. თუმ­ცა ამა­ში გა­სა­ო­ცა­რი არა­ფე­რია - ის ხომ გა­ლა­კტი­ო­ნის ხელ­შე­ნა­ხე­ბია!..

- ალ­ბათ გა­ლა­კტი­ო­ნის პე­და­გო­გი­უ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბა მხო­ლოდ გაკ­ვე­თი­ლის ჩა­ტა­რე­ბით არ შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბო­და

- ნამ­დვი­ლად. ის სო­ფელ­ში ხში­რად აწყობ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რულ სა­ღა­მოს, კი­თხუ­ლობ­და ლექ­სებს. ასეთ სა­ღა­მო­ებს ბავ­შვებ­თან ერ­თად, მათი მშობ­ლე­ბი, სოფ­ლის მო­სახ­ლე­ო­ბა ეს­წრე­ბო­და. პო­ე­ტი პო­ე­ზი­ის, ლი­ტე­რა­ტუ­რის, ხე­ლოვ­ნე­ბის შე­სა­ხებ სა­უბ­რობ­და, მო­სახ­ლე­ო­ბას ქარ­თუ­ლი ენის სიყ­ვა­რულს უნერ­გავ­და. პე­და­გო­გი­ურ მოღ­ვა­წე­ო­ბას­თან ერ­თად, ბევ­რს მუ­შა­ობ­და სა­კუ­თარ თავ­ზე: კი­თხუ­ლობ­და, წერ­და, ფიქ­რობ­და. დი­ლით, ჯერ კი­დევ მე­ლან­შე­უმშრალ ფურ­ცლებს მა­გი­და­ზე ტო­ვებ­და და სკო­ლის­კენ მი­იჩ­ქა­რო­და. ამ პე­რი­ოდ­ში ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებ­ში მისი ბევ­რი ლექ­სი და­ი­ბეჭ­და. პო­ე­ტი ჟურ­ნა­ლის - "თე­ატ­რი და ცხოვ­რე­ბა" რე­დაქ­ტორს, იმე­დაშ­ვილს სწერ­და: "ძვირ­ფა­სო იო­სებ! სამი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჟურ­ნა­ლი მომ­დი­ო­და. მად­ლო­ბე­ლი ვარ. ამ­ჟა­მად გიგ­ზავ­ნით ორ ლექსს. ჩა­მოს­ვლით კი, რო­გორც მსურ­და, თბი­ლის­ში ვერ ჩა­მოვ­დი­ვარ! ბედ­მა უბ­რა­ლო სოფ­ლის მას­წავ­ლებ­ლო­ბა მარ­გუ­ნა წი­ლად... სოფ­ლი­დან ხალ­ხურ ლექ­სებს გა­მო­გიგ­ზავ­ნით, თუ მო­ვა­ხერ­ხე. მშვი­დო­ბით. მა­რად თქვე­ნი პა­ტი­ვის­მცე­მე­ლი, გა­ლა­კტი­ონ ტა­ბი­ძე".

- სო­ფელ­ში მის პი­რად ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე თუ არის რამე ცნო­ბი­ლი?

- დღემ­დე ამ­ბო­ბენ, - გა­ლა­კტი­ონ­მა სა­ცხოვ­რებ­ლად ხა­რა­ძე­თა უბა­ნი იმი­ტომ აირ­ჩია, რომ იქ სოფ­ლის ლა­მაზ­მა­ნე­ბი ცხოვ­რობ­დნე­ნო. ვინ იცის, იქ­ნებ, ასე არც იყო, ის კი და­ნამ­დვი­ლე­ბით იცოდ­ნენ სოფ­ლის ჭო­რი­კა­ნა დე­და­კა­ცებ­მა, რომ ყმაწ­ვილ მას­წავ­ლე­ბელს ბუ­ა­ჩი­ძე­თა და ხა­რა­ძე­თა გა­უ­თხო­ვა­რი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი ნამ­დვი­ლად აწო­ნებ­დნენ თავს. სოფ­ლის წყა­როს­თან, სა­დაც სკო­ლის­კენ მი­მა­ვალ გა­ლა­კტი­ონს უნდა გა­ევ­ლო, მისი ყუ­რა­დღე­ბის მი­სა­პყრო­ბად, ყმაწ­ვი­ლი ქა­ლე­ბი მთე­ლი დღე რე­ცხავ­დნენ. ამის შემ­ხედ­ვა­რე აბე­სა­ლომ ბუ­ა­ჩი­ძეს უხუმ­რია: ჩვენ­მა სოფ­ლის მას­წავ­ლე­ბელ­მა გო­გო­ნებს რე­ცხვა ას­წავ­ლაო. თა­ვად გა­ლა­კტი­ონს სო­ფელ­ში ხან­მოკ­ლე, მაგ­რამ მხურ­ვა­ლე გა­ტა­ცე­ბა ეწ­ვია. ეს იყო რა­ი­სა ჩიხ­ლა­ძე, ქუ­თა­ი­სე­ლი ლა­მაზ­მა­ნი. წე­რი­ლებ­საც სწერ­და რა­ი­სას, თუმ­ცა გრძნო­ბის აშ­კა­რა გამ­ხე­ლას ერი­დე­ბო­და, მხო­ლოდ სა­კუ­თარ პო­ე­ზი­ა­ზე ესა­უბ­რე­ბო­და. რა­ი­სა თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი გახ­ლდათ. მო­მა­ვალ­ში გა­ლა­კტი­ონს არა­სო­დეს მო­უხ­სე­ნი­ე­ბია ეს გრძნო­ბა ამაღ­ლე­ბუ­ლად. ერთ წე­რილ­ში ამ ურ­თი­ერ­თო­ბას უარ­ყო­ფი­თა­დაც კი აფა­სებს. თუმ­ცა აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ რა­ი­სას უნდა ვუ­მად­ლო­დეთ რამ­დე­ნი­მე კარ­გი ლექ­სის და­ბა­დე­ბას... ფარ­ცხნალ­ში მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში პო­ე­ტის მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში აღ­ბეჭ­დი­ლა ერთი შემ­თხვე­ვა, რო­მელ­საც თურ­მე ყო­ველ­თვის სი­ა­მოვ­ნე­ბით იხ­სე­ნებ­და: "...რო­დე­საც სე­მი­ნა­რი­ი­დან გა­მო­ვე­დი, სად­გურ ხა­რა­გა­უ­ლის ახ­ლოს, სო­ფელ­ში მას­წავ­ლებ­ლის ად­გი­ლი მომ­ცეს. კვი­რა, უქმე დღე­ებ­ში სოფ­ლი­დან სად­გურ­ზე ჩა­მოვ­დი­ო­დი, აქ თავს იყ­რიდ­ნენ ჩემი ამ­ხა­ნა­გი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი. სა­ღა­მო­ო­ბით თბი­ლი­სი­დან მა­ტა­რე­ბე­ლი ჩა­მო­ივ­ლი­და და ესეც ერ­თგვარ სი­ა­მოვ­ნე­ბას გვგვრი­და. სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, რო­მე­ლი­მე ნაც­ნო­ბი გად­მო­ვი­დო­და მა­ტა­რებ­ლი­დან, მოგ­ვი­ტან­და თბი­ლი­სის ამ­ბებს, გვე­ტყო­და რას­მე ნაც­ნო­ბე­ბის შე­სა­ხებ. ერთხელ დიდ­ხანს ვი­დე­ქი სად­გურ­ზე... ვსა­უბ­რობ­დი, ვი­ცი­ნო­დით... მა­ტა­რე­ბე­ლი მო­ვი­და. იდგა ჯგუ­ფი ახალ­გაზ­რდა ქა­ლე­ბი­სა და მგზავ­რებს ათ­ვა­ლი­ე­რებ­და. ამ დროს მა­ტა­რებ­ლის მე­ო­რე კლა­სის ფან­ჯა­რა ჩა­მო­ი­წია. კუ­პი­დან ღმერ­თი­ვით გად­მო­ი­ხე­და ბამ­ბის ქუ­ლა­სა­ვით ჭა­ღა­რამ, ოლიმ­პი­უ­რად ამა­ყი სა­ხის მქო­ნე მო­ხუც­მა... აკა­კი! - ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა ვი­ღა­ცამ. ელექტრო­ნის ძა­ლა­სა­ვით იმოქ­მე­და ამ სი­ტყვამ ყვე­ლა­ზე. ერთხანს გა­შე­შე­ბულ­ნი ვი­დე­ქით, მე თვა­ლე­ბით ვჭამ­დი ამ სა­ხეს. აკა­კიმ წა­ი­კი­თხა სად­გუ­რის შე­ნო­ბა­ზე მიკ­რუ­ლი სა­ხელ­წო­დე­ბა და ფან­ჯა­რა ისევ და­ხუ­რა. ვხე­დავ, რომ იგი დინ­ჯად და­ეშ­ვა სა­ვარ­ძელ­ში. ყვე­ლა­ნი იმ კუ­პი­სა­კენ გა­ე­ქან­ნენ... ზოგ­მა მა­ტა­რე­ბელ­ში შეს­ვლა მო­ინ­დო­მა... და­ი­კივ­ლა ამ დროს მა­ტა­რე­ბელ­მა, მის­ცეს მე­სა­მე ზარი და მა­ტა­რე­ბე­ლი გა­ე­ქა­ნა სი­პი­ვით გა­ლე­სილ რელ­სებ­ზე... მე მა­ტა­რე­ბელს მივ­ყე­ვი ნელი ნა­ბი­ჯით... შემ­დეგ დიდ­ხანს დაყ­რუ­ე­ბუ­ლი­ვით ვი­დე­ქი". აი, მისი ლექ­სიც: "მახ­სოვს ხა­რა­გა­უ­ლის სევ­დი­ა­ნი სად­გუ­რი, მისი ყრუ სამ­კა­უ­ლი - აც­ვივ­ნუ­ლი აგუ­რი./ უშფოთვე­ლი ცხოვ­რე­ბა, წყნა­რი, რო­გორც გუ­გუ­ლი,/ მეს­მის მო­ახ­ლო­ე­ბულ ორ­თქლმა­ვა­ლის გუ­გუ­ნი".

- ერთი წლის შემ­დეგ რა­ტომ და­ტო­ვა პო­ეტ­მა ფარ­ცხნა­ლი?

- ფაქ­ტე­ბი იმა­ზე მე­ტყვე­ლებს, რომ არ­ცთუ ისე წარ­მა­ტე­ბით არ­თმევ­და თავს და­კის­რე­ბულ მო­ვა­ლე­ო­ბას... სხვა­თა შო­რის, ამან გა­მო­იწ­ვია შე­ტა­კე­ბა თედო ჟორ­და­ნი­ას­თან, რო­მელ­საც სკო­ლე­ბის ზე­დამ­ხედ­ვე­ლო­ბა ევა­ლე­ბო­და. გა­ლა­კტი­ონს ღრმად ჰქონ­და შეც­ნო­ბი­ლი გა­ნათ­ლე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბა, მაგ­რამ ფაქ­ტია, მას­წავ­ლებ­ლო­ბა მისი სტი­ქია არ იყო. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, "ბავ­შვებ­თან მე­ცა­დი­ნე­ო­ბა ტვინს ულა­ყებს მხო­ლოდ". ერთ-ერთ წე­რილ­ში წერ­და: "სა­შინ­ლად დავ­ბერ­დი სო­ფელ­ში. ერთი წე­ლი­წა­დი კი­დევ და ბო­ლოს მო­მი­ღებს, თუ ად­გი­ლი სად­მე ქა­ლაქ­ში არ მომ­ცეს". მას ტან­ჯავ­და "ძვე­ლი ცოდ­ვე­ბი", ვერ გა­ა­მარ­თლა დე­დის იმე­დი, ვერ და­ამ­თავ­რა სე­მი­ნა­რია. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც ვერ ეხ­მა­რე­ბო­და მშო­ბელს. რაც მთა­ვა­რია, მის სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ იდე­ა­ლებს ფრთე­ბი შე­ეკ­ვე­ცა. ფარ­ცხნა­ლის გა­რე­მო მწერ­ლის ფან­ტა­ზი­ა­სა და შთა­გო­ნე­ბას ბევ­რს არა­ფერს აძ­ლევ­და. სუ­ლი­ერ საზ­რდოს მო­წყუ­რე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდა, ხე­ი­რი­ა­ნი წიგ­ნის წა­კი­თხვა­საც ვერ ახერ­ხებ­და. ნაღ­ვე­ლი გროვ­დე­ბო­და და პო­ეტ­მაც ხსნა კვლავ ღვი­ნო­ში და­ი­ნა­ხა... ასე სწერ­და ძმას, აბე­სა­ლომს: "ვუ­ყუ­რებ ჩემს სა­ში­ნელ ხვედრს მიყ­რუ­ე­ბულ ად­გილ­ში, ცხოვ­რე­ბას მო­წყვე­ტი­ლი. ირ­გვლივ ერთი კა­ციც არ არის, რომ ჩემი გა­ი­გოს და იგ­რძნოს რამე... ერთი წიგ­ნიც არ ჩა­გი­ვარ­დე­ბა ხელ­ში წა­სა­კი­თხად. სა­მა­გი­ე­როდ, ღვი­ნო გა­გი­ტა­ცებს ისე, რო­გორც ძვე­ლად ღმერ­თი აი­ტა­ცებ­და ხოლ­მე მო­სე­სა თუ ილი­ას, კარ­გად არ მახ­სოვს... მარა არც ისე ვთვრე­ბი, უგ­რძნობ­ლად რომ იცი­ან. ისე შევ­ქე­ი­ფი­ან­დე­ბი ხოლ­მე. ნა­აღ­დგო­მევს, სულო ცოდ­ვი­ლო, ერთხელ მო­მი­ვი­და ცუდი საქ­მე. მე და ორი გიმ­ნა­ზი­ე­ლი, რომ­ლე­ბიც აქ დამ­ხვდნენ, ერ­თად დაგვპა­ტი­ჟეს სა­დღაც. ძა­ლი­ან დავ­თვე­რით. როცა წა­მო­ვე­დით, სა­ცალ­ფე­ხო ხიდ­ზე გა­დავ­ვარ­დით ორნი, მე­სა­მე კი მოგ­ვეშ­ვე­ლა. წყა­ლი დიდი არ იყო, როცა გა­დავ­ვარ­დით არც კი გაგ­ვი­გია ეს. მე­ო­რე დღეს გვი­თხრეს ყვე­ლა­ფე­რი... ყვე­ლაფ­რის იმე­დი და­მე­კარ­გა და ყვე­ლა­ფე­რი მომ­ბეზ­რდა. ამ­გვა­რი უმ­ნიშ­ვნე­ლოა ჩემი ცხოვ­რე­ბა და უმიზ­ნო. ამ­გვა­რი ერ­თფე­რო­ვა­ნია და რა უნდა მოგ­წე­რო? რაც მოგ­წე­რე, იგი­ნიც სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბია, ღმერ­თმა­ნი. კალ­მის ხელ­ში აღე­ბაც არ ღირ­და. მშვი­დო­ბით! გი­სურ­ვებ გა­მარ­ჯვე­ბულ ეგ­ზა­მე­ნებს. დე­და­ჩე­მის ერ­თა­დერ­თი იმე­დი ეხლა შენა ხარ. მან დიდი ხა­ნია, გა­მო­მიგ­ლო­ვა... გული მიკ­ვდე­ბა, რა ვქნა? არა­ფე­რი არ შე­მიძ­ლია!" გა­ლა­კტი­ონს ნა­თე­სა­ვე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი თავ­შე­კა­ვე­ბას სთხოვ­დნენ: "გა­ლა­კტი­ონ, დი­დათ ვწუხ­ვარ, რომ ღვი­ნის სმას ეს­რეთ ჩა­უთ­რე­ვი­ხარ თა­ვის უფსკრულ­ში. რა გე­მარ­თე­ბა? და­ა­ნე­ბე თავი. იცო­დე, რომ ეგ არა­ფე­რი მარ­გე­ბე­ლი არ არის... თუ გიყ­ვარ­დე, გა­და­აგ­დე ლო­თო­ბა!" - სწერ­და მას მი­ხე­ილ ბო­ჭო­რიშ­ვი­ლი. პო­ე­ტის პე­და­გო­გი­უ­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბა ერთ წელ­ში დას­რულ­და... მა­შინ, როცა სკო­ლა და­ი­ხუ­რა. ზო­გი­ერ­თი მისი ბი­ოგ­რა­ფის თქმით, გა­ლა­კტი­ო­ნი მცი­რე ხნით ბა­თუ­მის მახ­ლობ­ლად მას­წავ­ლებ­ლობ­და, მაგ­რამ ეს ამ­ბა­ვი სი­მარ­თლეს არ შე­ე­სა­ბა­მე­ბა. ფარ­ცხნა­ლის გარ­და, გა­ლა­კტი­ონს პე­და­გო­გად არ­სად უმუ­შა­ვია.

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)