ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბის შე­სა­ხებ ყვე­ლას გვსმე­ნია, მაგ­რამ არ­სე­ბო­ბენ თუ არა ისი­ნი რე­ა­ლურ სამ­ყა­რო­ში? თუ ცხოვ­რო­ბენ ჩვენ გვერ­დით ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ჩვენ­გან სა­სი­ცო­ცხლო ენერ­გი­ის მით­ვი­სე­ბის უნა­რი შეს­წევთ? ეს კი­თხვე­ბი მა­შინ და­ის­ვა, როცა ნანა კუ­პა­ტა­ძე დაგ­ვი­კავ­შირ­და და გვთხო­ვა, სა­შუ­ა­ლე­ბა მიგ­ვე­ცა მის­თვის "გზის" სა­შუ­ა­ლე­ბით იმ ადა­მი­ა­ნებს დაჰ­კავ­ში­რე­ბო­და, რომ­ლებ­საც რა­ი­მე შე­ხე­ბა ჰქონ­დათ ენერ­გო­ვამ­პი­რებ­თან. ეს სურ­ვი­ლი ქალ­ბა­ტონ ნა­ნას მას შემ­დეგ გა­უჩ­ნდა, რაც ქმარ­მა მისი სი­ტყვე­ბის სი­მარ­თლე­ში ეჭვი შე­ი­ტა­ნა და მათ ოჯახს დან­გრე­ვის საფრ­თხე და­ე­მუქ­რა.

ნანა კუ­პა­ტა­ძე:

- გა­თხო­ვე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ მე და ჩემი ქმა­რი მარ­ტო­ნი დავ­რჩით. სტუმ­რე­ბი წა­ვიდ­ნენ, სახ­ლი და­ცა­რი­ელ­და. იქა­უ­რო­ბა გულ­დას­მით და­ვათ­ვა­ლი­ე­რე. შევ­ნიშ­ნე, რომ კე­დე­ლი, რო­მე­ლიც ჩვენს ბი­ნას მე­ზობ­ლის ბი­ნის­გან ჰყოფ­და, იმ­დე­ნად თხე­ლი იყო, რომ ხმა­საც კი ვერ და­ახ­შობ­და, ჩემს მე­ზო­ბელს ყო­ველ­თვის ეცო­დი­ნე­ბო­და თუ რა მოხ­დე­ბო­და ჩვენს ოჯახ­ში. იმ ბი­ნა­ში მარ­ტო­ხე­ლა მო­ხუ­ცი ცხოვ­რობ­და, ან­გე­ლი­ნა ბე­ბი­ას ეძახ­დნენ. ერთ დღეს მისი თვა­ლე­ბი შე­მე­ფე­თა. ისე ავ­ფო­რი­აქ­დი, რომ ვერც კი მი­ვე­სალ­მე: ასე­თი თვა­ლე­ბი არა­სო­დეს მე­ნა­ხა - ბო­რო­ტად დაკ­ვე­სი­ლი და ისე გად­მო­კარ­კლუ­ლი, თით­ქოს შეჭ­მას მი­პი­რებ­და... იმ დღი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, როცა მის თვა­ლებს წა­ვა­წყდე­ბო­დი, ვგრძნობ­დი, ძალა მეც­ლე­ბო­და და მთე­ლი დღე ვე­ღა­რა­ფერს ვა­კე­თებ­დი - თავ­ბრუ მეს­ხმო­და და ცუ­დად ვი­ყა­ვი. რაც უფრო ხში­რად მე­ორ­დე­ბო­და მსგავ­სი რამ, მით უფრო მე­მა­ტე­ბო­და მის­გან მომ­დი­ნა­რე გა­უც­ნო­ბი­ე­რე­ბე­ლი შიში. არც კი ვიცი, რა­ტომ მე­ში­ნო­და, ვის ან რას ვხე­დავ­დი მას­ში... ერთი რამ ცხა­დია - რო­გორც კი დავ­ფეხ­მძიმ­დი, შიში გა­მი­ორ­მაგ­და.

- ქმარს არ უთხა­რით ამის შე­სა­ხებ?

- რა თქმა უნდა. გა­ი­ცი­ნა და მი­თხრა: ან­გე­ლი­ნა ბე­ბია ჭი­ან­ჭვე­ლა­საც არ და­ად­გამს ფეხს, მა­გან რა უნდა და­გი­შა­ვო­სო? ! ვერ გა­მი­გო, უფრო მე­ტიც - ერთ დღეს, ფა­ნე­რის კე­დე­ლი მოხ­სნა და - ან­გე­ლი­ნა ბე­ბი­ამ ბინა გვა­ჩუ­ქაო, - მა­ხა­რა. ამა­ში თით­ქოს გა­საკ­ვი­რი არა­ფე­რი იყო - მო­ხუცს არა­ვინ ჰყავ­და. მარ­ტო ცხოვ­რე­ბას, ცხა­დია, ჩვენ­თან ყოფ­ნა ერ­ჩია... თა­ვი­დან, თავს არ გვა­ბეზ­რებ­და. იცო­და, რომ არ მომ­წონ­და და სულ მე­რი­დე­ბო­და, სა­ნამ სამ­სა­ხურ­ში არ წა­ვი­დო­დი, თა­ვი­სი ოთა­ხი­დან არ გა­მო­დი­ო­და... ერთ დღეს, ვი­ღა­ცის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი მზე­რა ვიგ­რძე­ნი. მივ­ხვდი - კა­რის ჭუჭ­რუ­ტა­ნი­დან მი­ყუ­რებ­და. ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ვაქ­ციე. მაგ­ვი­ან­დე­ბო­და. კარი გა­ვი­ხუ­რე და რად­გან ლიფ­ტი არ მუ­შა­ობ­და, ფე­ხით და­ვა­პი­რე კი­ბე­ზე ჩას­ვლა. რა­ღა­ცას ფეხი წა­მოვ­კა­რი და კი­ბე­ზე დავ­გორ­დი. ისე­თი ტკი­ვი­ლი ვიგ­რძე­ნი, თით­ქოს სულს ვღა­ფავ­დი. ჩემს ყვი­რილ­ზე მე­ზობ­ლე­ბი გა­მოც­ვივ­დნენ. "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა" გა­მო­ი­ძა­ხეს. ექი­მებ­მა ჩემი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­დაყ­ვა­ნა გა­და­წყვი­ტეს. ეზო­დან სა­კა­ცით რომ გავ­ყავ­დი, ან­გე­ლი­ნა ბე­ბი­ას მოვ­კა­რი თვა­ლი. სა­დარ­ბა­ზოს კარ­თან იდგა და მომ­ჩე­რე­ბო­და. ისე­თი ბო­რო­ტი მზე­რა ჰქონ­და, რომ კან­კა­ლი და­მა­წყე­ბი­ნა...

- სხვე­ბი თუ ამ­ჩნევ­დნენ ასე­თი სა­ტა­ნუ­რი მზე­რა რომ ჰქონ­და?

- არა, ჩემ გარ­და, არა­ვის უთ­ქვამს მსგავ­სი რამ. უფრო მე­ტიც, რომ ავი­ჩე­მე: მო­მა­შო­რეთ მაგ ქალს, ნამ­დვი­ლი ენერ­გო­ვამ­პი­რია-მეთ­ქი, - დე­და­ჩემ­მაც კი მი­საყ­ვე­დუ­რა: ქალ­მა ორო­თა­ხი­ა­ნი ბინა გა­ჩუ­ქა, შენ კი სა­ღად ვერ აზ­როვ­ნე­ბო... ასე იყო თუ ისე, ბავ­შვი დავ­კარ­გე, რის შემ­დე­გაც ძა­ლი­ან ნერ­ვი­უ­ლი გავ­ხდი. ვი­ცო­დი, ამ მო­ხუ­ცის გამო შე­იძ­ლე­ბო­და, ქმარ­თან სე­რი­ო­ზუ­ლი უსი­ა­მოვ­ნე­ბა მქო­ნო­და: ქმა­რი არ მა­პა­ტი­ებ­და, ცუ­დად თუ მო­ვექ­ცე­ო­დი, არა­და, მისი და­ნახ­ვაც არ მინ­დო­და. მალე დეპ­რე­სი­ა­ში ჩავ­ვარ­დი. ცნო­ბილ ფსი­ქი­ატრთან და­ვი­წყე მკურ­ნა­ლო­ბა. მა­საც ვუ­ამ­ბე, რა­საც ან­გე­ლი­ნა ბე­ბი­ას მი­მართ ვგრძნობ­დი. მო­მის­მი­ნა, მაგ­რამ არ და­მი­ჯე­რა. მე კი მინ­დო­და, ვინ­მეს ჩემი სი­ტყვე­ბის სი­მარ­თლე ერ­წმუ­ნა. ერთხელ, თავი ძა­ლი­ან მტკი­ო­და. და­სა­ძი­ნებ­ლად ადრე დავ­წე­ქი, ჩა­მე­ძი­ნა. ძილ­შიც კი ვიგ­რძე­ნი მისი მზე­რა. თვა­ლი რომ გა­ვა­ხი­ლე, და­ვი­ნა­ხე – ჩემს სა­წოლ­თან ხის სკამ­ზე დას­კუ­პუ­ლი­ყო და მომ­ჩე­რე­ბო­და. გა­დავ­წყვი­ტე, თვა­ლი თვალ­ში გა­მე­ყა­რა მის­თვის – მინ­დო­და, ჩემი ეჭ­ვე­ბის სის­წო­რე­ში დავ­რწმუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი. არ ვიცი, რამ­დენ ხანს ვუც­ქი­რე თვალ­მო­უ­ცი­ლებ­ლად, მაგ­რამ ის კი ნამ­დვი­ლად მახ­სოვს, რო­გორ მო­მე­რია ძილი. მე­გო­ნა, ჩა­მე­ძი­ნა – თურ­მე, გო­ნე­ბა და­მი­კარ­გავს, მან ჩემ­გან თით­ქოს სა­სი­ცო­ცხლო ენერ­გია შე­ის­რუ­ტა... ამის შემ­დეგ, ერთი თვე ფეხ­ზე ვე­ღარ დავ­დე­ქი, ან­გე­ლი­ნა ბე­ბია სულ თავ­თან მეჯ­და, მზრუნ­ვე­ლი ბე­ბი­ა­სა­ვით წუ­თით არ მცილ­დე­ბო­და. ექი­მებ­მა ჩემს ავად­მყო­ფო­ბას ვე­რა­ფე­რი გა­უ­გეს. ბო­ლოს დე­და­ჩემ­მა თქვა: იქ­ნებ, მარ­თლა ამ მო­ხუ­ცის ბრა­ლია ჩემი შვი­ლის ავად­მყო­ფო­ბაო? - და თა­ვის სახ­ლში წა­მიყ­ვა­ნა. მალე გა­მოვ­ჯან­მრთელ­დი. ეჭვი აღარ მე­პა­რე­ბო­და – მო­ხუ­ცი ენერ­გო­ვამ­პი­რი იყო. დე­დას­თან დარ­ჩე­ნა გა­დავ­წყვი­ტე. ქმრის ხვეწ­ნა-მუ­და­რამ გან­ზრახ­ვა­ზე ხელი ვერ ამა­ღე­ბი­ნა. სამი თვის შემ­დეგ, ჩემი ქმა­რი მო­ვი­და და თან ან­გე­ლი­ნა ბე­ბია მო­იყ­ვა­ნა. მის და­ნახ­ვა­ზე ფერი მეც­ვა­ლა. მან კი გულ­ში ჩა­მიკ­რა და მი­თხრა: მო­მე­ნატ­რე, შვი­ლი­ვით მიყ­ვარ­ხარ და შენ­თვის მხო­ლოდ კარ­გი მინ­დაო. მისი სი­ტყვე­ბი მე­უც­ნა­უ­რა. მივ­ხვდი - იცო­და, მის­გან რა­საც ვგრძნობ­დი.

- სა­ი­დან შე­იძ­ლე­ბო­და გა­ე­გო?

- ჩემი ქმრის­თვის უკი­თხავს: შინ რა­ტომ არ ბრუნ­დე­ბაო? - და ზუ­რას აღარ და­უ­მა­ლავს სი­მარ­თლე. ან­გე­ლი­ნა ბე­ბი­ას ბევ­რი უტი­რია და უთხო­ვია, მას­თან წა­მიყ­ვა­ნეო. ჩემ­თვის სა­ხე­ში არც შე­მო­უ­ხე­დავს. ისე მი­ამ­ბო ძა­ლი­ან სევ­დი­ა­ნი ამ­ბა­ვი. სა­მე­დი­ცი­ნო ტექ­ნი­კუმ­ში სწავ­ლობ­და და თურ­მე თა­ვი­სი პე­და­გო­გი შეჰ­ყვა­რე­ბია. იმ კაცს უთ­ქვამს: შე­მომ­ხე­დავ თუ არა, მუხ­ლე­ბი მეკ­ვე­თე­ბა, თით­ქოს ენერ­გია წა­მარ­თვიო... შეყ­ვა­რე­ბულ გო­გოს ამის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­უქ­ცე­ვია. იმ კაცს კი სამი თვის შემ­დეგ, ან­გე­ლი­ნას­კენ სა­ცემ­რად გა­უ­წე­ვია: კუ­დი­ა­ნი ხარ, რაც შენ გა­გი­ცა­ნი, მას შემ­დეგ კა­ცად აღარ ვვარ­გი­ვარ. და­ვა­ვად­მყოფ­დიო... საბ­რა­ლო ან­გე­ლი­ნას და­უ­ჯე­რე­ბია, რომ თვა­ლე­ბით უბე­დუ­რე­ბა მოჰ­ქონ­და, ამი­ტომ აღარც გა­თხო­ვი­ლა და მე­გობ­რებ­საც ჩა­მოს­ცი­ლე­ბია.

- მხო­ლოდ იმ ერთ ადა­მი­ან­ზე მოქ­მე­დებ­და მისი მზე­რა უარ­ყო­ფი­თად?

- დიახ. სა­ნამ მე არ გა­მიც­ნო, მის­თვის აღა­რა­ვის უთ­ქვამს, კუ­დი­ა­ნი ხარო. რო­გორც თვი­თონ მი­თხრა, იმ კა­ცის შემ­დეგ, ვინც მთე­ლი სუ­ლით და გუ­ლით შე­იყ­ვა­რა, პირ­ვე­ლი მე ვი­ყა­ვი. რომ და­გი­ნა­ხე, და­ვი­ფი­ცე, რომ თავს შე­გაყ­ვა­რებ­დი და სულს შენს ხელ­ში დავ­ლევ­დიო, - მი­თხრა... მის მი­მართ სა­ო­ცა­რი სიბ­რა­ლუ­ლი ვიგ­რძე­ნი, მაგ­რამ დახ­მა­რე­ბა არაფ­რით შე­მეძ­ლო - ის ჩემ­ზე ცუ­დად მოქ­მე­დებ­და და თუ მინ­დო­და, ჯან­მრთე­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მის­გან შორს უნდა მე­ცხოვ­რა...

სა­ინ­ტე­რე­სოა, რას ფიქ­რო­ბენ ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც მი­აჩ­ნი­ათ, რომ ნე­ბის­მი­ე­რი პა­რა­ნორ­მა­ლუ­რი მოვ­ლე­ნა გაგრკვე­ულ კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბას ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა? გვე­სა­უბ­რე­ბა პა­რაფ­სი­ქო­ლო­გი ანა­ტო­ლი პირ­ვე­ლი:

- ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი გზაჯ­ვა­რე­დინ­ზე მდგარ მოგ­ზა­ურს ჰგავს, რო­მელ­მაც არ იცის, საით წა­ვი­დეს, რო­მე­ლი გზა აირ­ჩი­ოს, რო­მე­ლი გზა მი­იყ­ვანს და­სა­ხულ მიზ­ნამ­დე. ალ­ბათ ყვე­ლას აინ­ტე­რე­სებს, თუ რა­ტომ ხდე­ბა, რომ ერთი ადა­მი­ა­ნი სწორ გზას ად­გე­ბა, მე­ო­რე კი შუა გზი­დან გა­და­უხ­ვევს და უკან ბრუნ­დე­ბა, ვინ ან რა აი­ძუ­ლებს, სწო­რი თუ არას­წო­რი არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბას. მეც­ნი­ერ­თა აზ­რით, ეს ძალა, კარ­მა გახ­ლავთ: კარ­მა ჩვენ მიერ ჩა­დე­ნი­ლი ცოდ­ვა-მად­ლის აწო­ნა და ამის შე­დე­გად მი­ღე­ბუ­ლი ჯილ­დოა. ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ - ამ კაცს მძი­მე კარ­მა აქ­ვსო. მძი­მე კარ­მა იმ ადა­მი­ან­საც აქვს, რო­მელ­მაც ან­გე­ლი­ნა ბე­ბი­ის შე­სა­ხებ გი­ამ­ბოთ და თა­ვად ან­გე­ლი­ნა­საც. ის ენერ­გო­ვამ­პი­რია, ე.ი. ჯო­ჯო­ხე­თის­თვი­საა გამ­წე­სე­ბუ­ლი და ცოდ­ვე­ბის მო­კიხ­თ­ვა მის­თვის ამ­ქვეყ­ნად­ვეა და­წყე­ბუ­ლი. ცოდ­ვე­ბი მო­ე­კი­თხე­ბა იმა­საც, ვინც ენერ­გო­ვამ­პი­რის ზე­გავ­ლე­ნის ქვეშ მო­ექ­ცა: ორი­ვე, ღმრთის­გან დას­ჯი­ლი და ცოდ­ვე­ბით დამ­ძი­მე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. ენერ­გო­ვამ­პი­რის გან­კურ­ნე­ბა ამ­ქვეყ­ნად არ არ­სე­ბობს. ის რე­ინ­კარ­ნა­ცი­ა­საც არ ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა.

- რას გუ­ლის­ხმობთ?

- როცა სული გა­ნიც­დის რე­ინ­კარ­ნა­ცი­ას, ის კვლავ ბრუნ­დე­ბა დე­და­მი­წა­ზე. ზოგი ადა­მი­ა­ნი წინა ცხოვ­რე­ბა­ში შე­იძ­ლე­ბა, ცხო­ვე­ლი ან მცე­ნა­რე იყო, შემ­დეგ კი, ადა­მი­ა­ნად და­ი­ბა­და. ენერ­გო­ვამ­პი­რი ხე­ლახ­ლა ვერ და­ი­ბა­დე­ბა.

- რო­გორ უნდა ამო­ვიც­ნოთ ენერ­გო­ვამ­პი­რი?

- მცდა­რია მო­საზ­რე­ბა, თით­ქოს ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი ჩვენ სიკ­ვდი­ლის პი­რას მიგ­ვიყ­ვა­ნენ. ასე­თი ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი ქუ­ჩებ­ში არ და­სე­ირ­ნო­ბენ, რად­გან ამ­ხე­ლა ძა­ლას რომ მი­აღ­წი­ოს, მას, ვი­საც სხვის­გან სა­სი­ცო­ცხლო ენერ­გი­ის მი­ღე­ბის უნა­რი შეს­წევს, ტი­ტა­ნუ­რი შრო­მა უწევს. ამა­ზე ლა­პა­რა­კი ახლა არც ღირს. ჯობს, ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბას და­ვუბ­რუნ­დეთ და ჩვე­უ­ლებ­რივ, "სუსტ" ენერ­გო­ვამ­პი­რებ­ზე ვი­სა­უბ­როთ. თუ ადა­მი­ა­ნი ცუდ ხა­სი­ათ­ზე გა­ყე­ნებთ, თუ მას­თან სა­უბ­რის შემ­დეგ, მსუ­ბუქ თა­ვის ტკი­ვილ­სა და სი­სუს­ტეს გრძნობთ, ე.ი. ის თქვენ­თვის ენერ­გო­ვამ­პი­რია. ამა­ში სა­გან­გა­შო არა­ფე­რია, რად­გან არ­სე­ბობს თავ­დაც­ვის უმარ­ტი­ვე­სი მე­ქა­ნიზ­მი: გა­წყვი­ტეთ ყო­ველ­გვა­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ასეთ ადა­მი­ან­თან.

- მაგ­რამ როცა ენერ­გო­ვამ­პი­რი უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნი ან ოჯა­ხის წევ­რია?

- თუ ენერ­გო­ვამ­პი­რი შვი­ლია, მა­შინ უნდა ჩა­ვა­ტა­როთ "სის­ხლის ჯგუ­ფის შეც­ვლის რი­ტუ­ა­ლი" და მის­გან მი­ღე­ბუ­ლი ნე­გა­ტი­უ­რი ზე­მოქ­მე­დე­ბა მი­ნი­მუ­მამ­დე შემ­ცირ­დე­ბა. ამ რი­ტუ­ალს მხო­ლოდ გა­მოც­დი­ლი პა­რაფ­სი­ქო­ლო­გი ატა­რებს. სის­ხლის ჯგუ­ფი ადა­მი­ა­ნის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი თვი­სე­ბე­ბის მა­რე­გუ­ლი­რე­ბე­ლია. მა­გა­ლი­თად, ია­პო­ნი­ა­ში ნე­ბის­მი­ერ სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე და­ნიშ­ვნი­სას, კან­დი­და­ტუ­რის სის­ხლის ჯგუფ­საც აქ­ცე­ვენ ყუ­რა­დღე­ბას. ამის მი­ზე­ზი ის არის, რომ მათ სწამთ კარ­მის კა­ნო­ნე­ბის, სის­ხლის ჯგუ­ფით კი ვლინ­დე­ბა, რო­გო­რი კარ­მა აქვს ადა­მი­ანს. უპ­რობ­ლე­მოდ დგინ­დე­ბა ისიც, თუ რო­გო­რი ძა­ლის ენერ­გო­ვამ­პი­რია და რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა მის წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლა.

- რა­ტომ ან რო­გორ ჩნდე­ბი­ან ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი?

- ძვე­ლი აღ­მო­სავ­ლე­თის სწავ­ლუ­ლე­ბის აზ­რით, ის ცხრა თვე, რა­საც ბავ­შვი დე­დის სა­შო­ში ატა­რებს, სხვა­დას­ხვა პლა­ნე­ტის ზე­მოქ­მე­დე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა. თუ მო­მა­ვა­ლი დედა უარ­ყო­ფი­თი ზე­მოქ­მე­დე­ბის ქვეშ მო­ექ­ცე­ვა, აუ­ცი­ლებ­ლად მა­გი­უ­რი თვი­სე­ბე­ბით "შემ­კულ" ბავ­შვს გა­ა­ჩენს. ორ­სუ­ლო­ბის მე­ო­რე თვე მთვა­რის თვედ იწო­დე­ბა. ეს ქვეც­ნო­ბი­ე­რი ინ­სტინ­ქტე­ბი­სა და ემო­ცი­უ­რი სფე­როს ფორ­მი­რე­ბის დროა. ორ­სუ­ლო­ბის მერ­ვე თვის მფარ­ვე­ლი ურა­ნია. იგი მო­მა­ვალ ჩვილს რთულ ამო­ცა­ნებს უსა­ხავს. "უვი­თა­რებს" ნა­თელ­მხილ­ვე­ლო­ბის ცენ­ტრს. ნა­ყოფ­ში ყა­ლიბ­დე­ბა დამ­ცა­ვი კოს­მო­სუ­რი ცენ­ტრი, ას­ტრა­ლუ­რი სხე­უ­ლი და "ან­ტე­ნე­ბი", რო­მე­ლიც კოს­მო­სი­დან იღებს ვიბ­რა­ცი­ას.

თუ ორ­სუ­ლო­ბის მერ­ვე თვე­ში ქალი საგ­რძნობ­ლად და­შორ­დე­ბა ღმერ­თს, თუ ახა­ლი მთვა­რეა და ნა­კი­ა­ნი წე­ლი­წა­დია, არ­სე­ბობს იმის ალ­ბა­თო­ბა, რომ ახალ­შო­ბი­ლი, ენერ­გო­ვამ­პი­რი იქ­ნე­ბა. თუ მამა მო­ნათ­ლუ­ლია, მსგავ­სი რამ მო­სა­ლოდ­ნე­ლი არ არის.

- ამ­ბო­ბენ, პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი­ვით ზე­მოქ­მე­დე­ბენ მა­სებ­ზეო...

- ამა­ში დევს ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის მარ­ცვა­ლი. მე შე­ვეს­წა­რი ასეთ ფაქტს: აფხა­ზე­თი­დან დევ­ნი­ლე­ბი სა­ში­ნელ უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას გა­მოთ­ქვამ­დნენ პრე­ზი­დენ­ტის მი­მართ. მე­გო­ნა, როცა შე­ვარ­დნა­ძეს შეხ­ვდე­ბოდ­ნენ, შე­უ­რა­ცხყო­ფას მი­ა­ყე­ნებ­დნენ. შეხ­ვედ­რა­ზე იმ ქა­ლებ­მა, რომ­ლე­ბიც გან­სა­კუთ­რე­ბით ილან­ძღე­ბოდ­ნენ, კი­ნა­ღამ ხე­ლე­ბი და­უ­კოც­ნეს პრე­ზი­დენტს. ფაქ­ტია, რომ მან დიდი ზე­მოქ­მე­დე­ბა მო­ახ­დი­ნა. ამ­გვა­რი რამ პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლია. თუმ­ცა მე ვფიქ­რობ, რომ ეს უფრო ჰიპ­ნო­ზია, ვიდ­რე სხვე­ბის­გან ენერ­გი­ის მით­ვი­სე­ბის ტექ­ნი­კა.

ანა­ტო­ლი პირ­ველ­მა რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­თან და­მა­კავ­ში­რა და მი­თხრა – ისი­ნი გი­ამ­ბო­ბენ ნამ­დვი­ლი, თბი­ლი­სე­ლი ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბის შე­სა­ხე­ბო, მაგ­რამ ჩვენ­თან სა­უ­ბარს მხო­ლოდ ერთი მათ­გა­ნი და­თან­ხმდა და ისიც ტე­ლე­ფო­ნით.

მაკა ბე­ქა­უ­რი:

- ერთ დღეს სი­ო­ნის ეკ­ლე­სი­ას­თან შუ­ახ­ნის კაცი - არ­კა­დი გა­მო­მე­ლა­პა­რა­კა, მერე კა­ფე­ში დამ­პა­ტი­ჟა. ბო­ლოს კი სახ­ლამ­დე მან­ქა­ნით მი­მიყ­ვა­ნა. გა­მომ­შვი­დო­ბე­ბი­სას ექ­ვსი სან­თე­ლი მა­ჩუ­ქა და მი­თხრა, ყო­ველ სა­ღა­მოს თითო სან­თე­ლი და­ან­თე და ჩემ­ზე იფიქ­რეო. გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რჩი, ნუთუ მო­ვე­წო­ნე-მეთ­ქი?! - ვკი­თხე სა­კუ­თარ თავს და რო­გორც კი და­ძი­ნე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე, სან­თე­ლი და­ვან­თე. მო­კი­ა­ფე ალს მი­ვა­ჩერ­დი და შე­ვე­ცა­დე, მისი სახე წარ­მო­მედ­გი­ნა. თვა­ლი რომ გა­ვა­ხი­ლე, წა­მოდ­გო­მა ვერ შევ­ძე­ლი, თავს ისე ცუ­დად ვგრძნობ­დი და ისე­თი ძა­ლა­გა­მოც­დი­ლი ვი­ყა­ვი, სხე­უ­ლი აღარ მე­მორ­ჩი­ლე­ბო­და... მცი­რე ხნის შემ­დეგ არ­კა­დიმ და­მი­რე­კა. მო­მა­ჯა­დო­ე­ბუ­ლი ხმა ჰქონ­და. მო­ნუს­ხუ­ლი­ვით ვუს­მენ­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ მინ­დო­და, ქორ­წი­ლამ­დე ვინ­მეს­თან სექ­სი მქო­ნო­და, მა­ინც შევ­პირ­დი ამა­ღამ შენ­თან მო­ვალ-მეთ­ქი. მარ­თლაც, რვა სა­ა­თი გახ­და თუ არა, იმ მის­მა­მარ­თზე მი­ვე­დი, რო­მე­ლიც არ­კა­დიმ და­მი­სა­ხე­ლა. ის ღამე ერ­თად გა­ვა­ტა­რეთ. თით­ქმის უც­ნობ მა­მა­კაცს დავ­ნებ­დი. შინ რომ დავ­ბრუნ­დი, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან ვკან­კა­ლებ­დი. უკვე ვხვდე­ბო­დი რაც ჩა­ვი­დი­ნე. გამ­წა­რე­ბუ­ლი და სა­სო­წარ­კვე­თი­ლი მხუ­ლებ­ზე და­ვე­ცი. არ­კა­დის ნა­ჩუ­ქა­რი სან­თე­ლი და­ვან­თე და ლოც­ვა და­ვი­წყე. დი­ლით გულ­წა­სუ­ლი მი­პო­ვეს. დე­და­ჩე­მის კი­ვილ­მა მთე­ლი სა­დარ­ბა­ზო ფეხ­ზე და­ა­ყე­ნა, იფიქ­რა, შვი­ლი მო­მიკ­ვდაო... მომ­დევ­ნო ორი დღე სა­წო­ლი­დან ვე­ღარ ავ­დე­ქი. თუმ­ცა, იმ­დე­ნი კი მო­ვა­ხერ­ხე, რომ დე­დის­თვის სი­მარ­თლე და­მე­მა­ლა.

- არ­კა­დის აღარ და­უ­რე­კავს?

- რო­გორ არა! ყო­ველ სა­ღა­მოს მი­რე­კავ­და, მე­უბ­ნე­ბო­და: სან­თე­ლი და­ან­თე, ჩემ­ზე იფიქ­რე და ჩემს სი­ახ­ლო­ვეს იგ­რძნო­ბო. ყო­ვე­ლი ახა­ლი სან­თლის დან­თე­ბი­სას, თავს სულ უფრო ცუ­დად ვგრძნობ­დი. დე­და­საც კი ვუ­თხა­რი: ასე მგო­ნია, დი­ხანს აღარ ვი­ცო­ცხლებ-მეთ­ქი. გა­ოც­და. ისე იქ­ცე­ვი, თით­ქოს სულ­ში სა­ტა­ნა ჩა­გი­სახ­ლდაო, - მი­თხრა. მახ­სოვს, ხუთ­შა­ბა­თი იყო, ღამ­დე­ბო­და, მე­ხუ­თე სან­თე­ლი და­ვან­თე და ლოც­ვა და­ვი­წყე. არც კი ვიცი,M რამ მა­ი­ძუ­ლა, სა­მარ­თე­ბე­ლი ამე­ღო და ვე­ნე­ბი გა­და­მე­სე­რა. ვგრძნობ­დი რო­გორ გა­მო­დი­ო­და ჩემი სხე­უ­ლი­დან სა­სი­ცო­ცხლო ენერ­გია, თან­და­თან ვსუს­ტდე­ბო­დი და თვა­ლებ­საც ვე­ღარ ვა­ხელ­დი, მაგ­რამ ეს პრო­ცე­სი გა­ნუ­სა­ზღვრელ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებ­და. მერე გრძნო­ბა დავ­კარ­გე... რა თქმა უნდა, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. მერე დე­დამ შინ ის სან­თე­ლი იპო­ვა, რო­მე­ლიც არ­კა­დიმ მა­ჩუ­ქა. მღვდელს მი­უ­ტა­ნა. მამა ზაზა გა­ოც­და თურ­მე: ბავ­შვი სა­ტა­ნე­ბის ხელ­ში ჩა­ვარ­დნი­ლა, შავ ძაფ­ზე ჩა­მოქ­ნი­ლი სან­თლის დან­თე­ბის ნება რო­გორ დარ­თე­თო?! ეკ­ლე­სი­ა­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. რად­გან სი­ა­რუ­ლი არ შე­მეძ­ლო, ბი­ძამ ხელ­ში ამიყ­ვა­ნა და ისე შე­მიყ­ვა­ნა საყ­დარ­ში. იქი­დან კი სა­კუ­თა­რი ფე­ხით წა­მო­ვე­დი... არ­კა­დი აღარ შემ­ხვედ­რია. უფრო სწო­რად, ჩემ­თან სა­უ­ბა­რი აღარ უც­დია, თო­რემ ერთხელ, ქა­შუ­ე­თის ეკ­ლე­სი­ას­თან და­ვი­ნა­ხე, ხელ­ში შავ ძაფ­ზე ჩა­მოქ­ნი­ლი სან­თლე­ბი ეჭი­რა... მას შემ­დეგ სამი წელი გა­ვი­და. ჯერ­ჯე­რო­ბით სიმ­შვი­დეს არა­ფე­რი მირ­ღვვს, რად­გან რწმე­ნით შე­ვიქ­მე­ნი ის მტკი­ცე ზღუ­დე, რო­მელ­საც ვე­რა­ნა­ი­რი ბო­რო­ტი ძალა ვერ გად­მო­ლა­ხავს. რწმე­ნაა ის უტყუ­ა­რი ია­რა­ღი, რო­მე­ლიც გვი­ცავს და სუ­ლი­ე­რად გვა­მაღ­ლებს.

- რას ფიქ­რო­ბენ ექი­მი-ფსი­ქი­ატ­რე­ბი? თუ ჰქო­ნი­ათ შემ­თხვე­ვა, როცა მათი პა­ცი­ენ­ტი ენერ­გო­ვამ­პი­რი აღ­მო­ჩე­ნი­ლა? მათ­თან სა­უბ­რი­სას რო­მე­ლი­მე ავად­მყოფს თუ უთ­ქვამს, რომ შე­ხე­ბა ჰქო­ნია ენერ­გო­ვამ­პირ­თან? ამის შე­სა­ხებ ერთ-ერთ ფსი­ქი­ატრს გა­ვე­სა­უბ­რეთ.

- კო­მუ­ნის­ტურ ეპო­ქა­ში მათ შე­სა­ხებ არ სა­უბ­რობ­დნენ და­ყო­ველ­გვა­რი "სა­ეჭ­ვო" ინ­ფორ­მა­ცია მკაც­რად გა­სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბუ­ლი იყო. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ფარ­თო ფე­ნებ­მა არც იცოდ­ნენ ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბის არ­სე­ბო­ბის შე­სა­ხებ. ამ ტერ­მი­ნის ში­ნა­არ­სიც კი არ ეს­მო­დათ. თუმ­ცა, ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობ­დნენ და სწო­რედ კო­მუ­ნის­ტურ ეპო­ქა­ში ხდე­ბო­და მათი ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი გა­მო­ყე­ნე­ბა. ამ­ბო­ბენ, უში­რო­ე­ბის სამ­სა­ხუ­რე­ბი ასეთ ადა­მი­ა­ნებს დღე­საც იყე­ნე­ბენ მა­სებ­ზე ზე­მოქ­მე­დე­ბის მო­სახ­დე­ნა­დო. ამი­ტომ, როცა პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი გვე­სა­უბ­რე­ბი­ან, თუ ქვეც­ნო­ბი­ე­რად და­ვუშ­ვებთ, რომ ისი­ნი ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი არი­ან, მარ­თლაც ვიგ­რძნობთ სი­სუს­ტეს და ამა­ვე დროს, აღ­ტკი­ნე­ბას. ნე­ბის­მი­ე­რი პო­ლი­ტი­კო­სი ე.წ. ენერ­გო­ვამ­პი­რია, სხვა­ნა­ი­რად ის მა­სებს სა­კუ­თარ მი­ნუ­სებს ვერ და­უ­მა­ლავს. პო­ლი­ტი­კო­სი ნუს­ხავს და "აბრმა­ვებს" მა­სას, ისე­ვე, რო­გორც ენერ­გო­ვამ­პი­რი. და­სა­მა­ლი არ არის რომ მოს­კოვ­ში არ­სე­ბობს უზარ­მა­ზა­რი ლა­ბო­რა­ტო­რია, სა­დაც უც­ნა­ურ ფე­ნო­მე­ნებს იკ­ვლე­ვენ. იქ ჩემი პა­ცი­ენ­ტიც იმ­ყო­ფე­ბო­და.

- რო­გორ მოხ­ვდა იმ კლი­ნი­კა­ში თქვე­ნი პა­ცი­ენ­ტი?

- თბი­ლის­შიც ცხოვ­რო­ბენ ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი. მათ­თან და­გა­კავ­ში­რებთ. ისი­ნი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ნი­ჭით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, რომ­ლე­ბიც სპე­ცი­ა­ლურ სამ­სა­ხურ­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბენ და­მუდ­მი­ვი მეთ­ვალ­ყუ­რე­ო­ბის ქვეშ იმ­ყო­ფე­ბი­ან. ასე­თი ადა­მი­ა­ნი იყო ჩემი პა­ცი­ენ­ტიც. პი­რო­ბი­თად, გია და­ვარ­ქვათ. ის მოს­კოვ­ში სწავ­ლობ­და და ჰქონ­და ასე­თი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი უნა­რი: ზუს­ტად შე­ეძ­ლო და­ე­სა­ხე­ლე­ბი­ნა, რო­დის, რო­მელ სა­ათ­ზე და რა სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში და­ი­ღუ­პე­ბო­და ადა­მი­ა­ნი. ცდა სა­მას ადა­მი­ან­ზე ჩა­ტარ­და. ცდო­მი­ლე­ბა ნუ­ლის ტოლი იყო... შემ­დეგ გია თბი­ლის­ში დაბ­რუნ­და. მოხ­ვდა ფსი­ქი­ატ­რი­ულ კლი­ნი­კა­ში, სა­დაც და­ას­რუ­ლა კი­დეც სი­ცო­ცხლე. პირ­ვე­ლად რომ ვე­სა­უბ­რე, ვიგ­რძე­ნი, რომ ძილი მო­მე­რია. ფსი­ქი­ატ­რე­ბი და­მე­თან­ხმე­ბი­ან, რომ ამ­გვა­რი რამ ჩვენ­თვის და­უშ­ვე­ბე­ლია. ამი­ტომ შე­ვე­ცა­დე, გი­ას­თან მე­ო­რედ შეს­ვლი­სას, უფრო მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მაგ­რამ იგი­ვე გან­მე­ორ­და. მერე კო­ლე­გას ვთხო­ვე, დამ­ხმა­რე­ბო­და. გიას პა­ლა­ტი­დან რომ გა­მო­ვი­და, მი­თხრა: თავს ცუ­დად ვგრძნობ, მუ­შა­ო­ბას ვე­ღარ შევ­ძლე­ბო... ცხა­დია, ამის შემ­დეგ გიას მი­მართ ჩემი ინ­ტე­რე­სი გა­ას­კეც­და. რაც უფრო მეტ დროს ვა­ტა­რებ­დი მას­თან, უფრო მე­ტად ვგრძნობ­დი, რომ ჩემ­ზე სა­ო­ცარ ზე­მოქ­მე­დე­ბას ახ­დენ­და, ამი­ტომ ვცდი­ლობ­დი, მის­თვის თვა­ლებ­ში არ მეც­ქი­რა. ერთხელ თვი­თონ მი­თხრა: მუ­ტან­ტი­ვით ვარ - ვინც მომ­წონს, ვი­საც ვენ­დო­ბი, ყვე­ლას ენერ­გი­ას ვის­რუ­ტა­ვო. სწო­რედ მა­შინ ვკი­თხე სა­კუ­თარ თავს: ნუთუ, ენერ­გო­ვამ­პი­რია-მეთ­ქი?

- ე.ი. ზე­მოქ­მე­დე­ბას მხო­ლოდ თქვენ­ზე ახ­დენ­და?

- დიახ. ჩემ­ზე და კი­დევ ერთ ექიმ­ზე მოქ­მე­დებ­და ასე უარ­ყო­ფი­თად. 1986 წელი იყო. მა­შინ ახალ­ბე­და ექი­მი ვი­ყა­ვი და ბევრ რა­მეს ეჭ­ვის თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ­დი, ამი­ტომ სა­კუ­თარ თავ­ში და­ვი­წყე იმის მი­ზე­ზის ძებ­ნა, თუ რა­ტომ იყო გია ჩემ­თვის ენერ­გო­ვამ­პი­რი, სხვე­ბის­თვის კი - არა. სწო­რედ მა­შინ და­ვუ­კაშ­ვირ­დი მოს­კო­ვის სა­ი­დუმ­ლო ლა­ბო­რა­ტო­რი­ა­ში მო­მუ­შა­ვე ერთ ნაც­ნობ ფსი­ქი­ატრს. მან ჩემი ეჭ­ვე­ბის გა­ფან­ტვა სცა­და - მსგავ­სი არა­ფე­რი შეგ­ვი­ნიშ­ნავ­სო - მი­თხრა. თბი­ლის­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, გიას პა­ლა­ტა­ში შევ­ვარ­დი, მაგ­რამ ის უკვე აღარ დამ­ხვდა – გაქ­ცე­უ­ლი­ყო. სამი თვის შემ­დეგ, უკან და­აბ­რუ­ნეს. უკვე ძალ­ზე და­სუს­ტე­ბუ­ლი იყო. რომ და­მი­ნა­ხა, ტი­რი­ლი და­ი­წყო...

- რა­ტომ?

- არ ვიცი, ჩემ­თვის არა­ფე­რი აუხ­სნია. მაგ­რამ თან­და­თან, ის კარ­გად ხდე­ბო­და, მე - ცუ­დად. იქ­ნებ, ეს წარ­მო­უდ­გენ­ლა­დაც მო­გეჩ­ვე­ნოთ, მაგ­რამ მე, ექიმ­მა-ფსი­ქი­ატრმა, მკურ­ნა­ლო­ბა და­ვი­წყე. ამი­ტო­მაც გთხო­ვეთ, ჩემი ნამ­დვი­ლი ვი­ნა­ო­ბა არ გა­გემ­ჟღავ­ნე­ბი­ნათ.... ისე დავ­სუს­ტდი, რომ მუ­შა­ო­ბა ვე­ღარ შევ­ძე­ლი და სო­ფელ­ში დას­თან წა­ვე­დი და­სას­ვე­ნებ­ლად. ცხრა თვით გა­ვე­ცა­ლე ფსი­ქი­ატ­რი­ულ სა­ა­ვად­მყო­ფოს. ეს ჩემ­თვის ჯო­ჯო­ხე­თი იყო. ერთ სა­ღა­მოს, ეზო­ში ვსე­ირ­ნობ­დი. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, მეს­რის მიღ­მა, ნაც­ნობ სი­ლუ­ეტს მოვ­კა­რი თვა­ლი. გია მი­ყუ­რებ­და... მე­გო­ნა, ფსი­ქი­ატ­რი­უ­ლი­დან გა­იქ­ცა-მეთ­ქი, ამი­ტომ მე­ო­რე დღეს­ვე, უკან დავ­ბრუნ­დი. ცუდი ამ­ბა­ვი დამ­ხვდა: გია და­ღუ­პუ­ლა. სი­ლუ­ე­ტი კი, მხო­ლოდ ჩემი წარ­მო­სახ­ვის ნა­ყო­ფი აღ­მოჩ­ნდა... მა­შინ დავ­რწმუნ­დი, რომ გი­ა­ში ენერ­გო­ვამ­პი­რის აღ­მო­ჩე­ნა მე ვი­სურ­ვე და მო­ვა­ხერ­ხე კი­დეც: ენერ­გო­ვამ­პი­რის კი არა - სა­კუ­თა­რი წარ­მო­სახ­ვის მსხვერ­პლი გავ­ხდი...

ეკ­ლე­სი­ას ჰიპ­ნო­ზის მი­მართ უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გო­რია და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბის მი­მართ? აღი­ა­რებს თუ არა ეკ­ლე­სია ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბის არ­სე­ბო­ბას?

მამა ზაზა, წმ. გი­ორ­გის სა­ხე­ლო­ბის ეკ­ლე­სი­ის მღვდე­ლი:

- ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბის მოქ­მე­დე­ბას ეკ­ლე­სია სა­შინ­ლად გმობს. არ შე­იძ­ლე­ბა, ამ­გვა­რი მე­თო­დით ხალ­ხზე ზე­მოქ­მე­დე­ბის მოხ­დე­ნა. და­უშ­ვე­ბე­ლია ადა­მი­ა­ნის გო­ნე­ბა­სა და გრძნო­ბა­ზე თუნ­დაც უმ­ნიშ­ვნე­ლო ზე­წო­ლა.

- რო­გორ უნდა ვებ­რძო­ლოთ ენერ­გო­ვამ­პი­რებს?

- რწმე­ნით. ადა­მი­ან­მა, რო­მელ­მაც იგ­რძნო მისი ზე­გავ­ლე­ნა, ეკ­ლე­სი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის გზა უნდა აირ­ჩი­ოს. მო­სა­ნათ­ლი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მო­ი­ნათ­ლოს... მხო­ლოდ რწმე­ნით შე­იძ­ლე­ბა ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ტა­ნუ­რი ძა­ლის უკუგ­დე­ბა.

- თქვენს მრევ­ლში თუ აღ­მო­გი­ჩე­ნი­ათ ენერ­გო­ვამ­პი­რე­ბი?

- არას­დროს. მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ანს არ შე­იძ­ლე­ბა, ისე­თი თვა­ლე­ბი ჰქონ­დეს, რომ სხვას ზი­ა­ნი მო­უ­ტა­ნოს... ასე რომ, ენერ­გო­ვამ­პი­რებს ვურ­ჩევ, ხსნა რწმე­ნა­ში პო­ვონ, ილო­ცონ თა­ვი­ან­თი სუ­ლე­ბის გა­და­სარ­ჩე­ნად.

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

N47, 20.117 2003