ალენ დე ბენუა: "სამყაროს ბოლო ჟამი სინამდვილეში უკვე დადგა"

ზვიად გამსახურდიას ვაჟი, კონსტანტინე გამსახურდია "ფეისბუქის" პირად გვერდზე ფრანგი მწერლისა და ფილოსოფოსის ალენ დე ბენუას ნაშრომის თარგმანს აქვეყნებს, რომელიც სამყაროს ბოლო ჟამს შეეხება.

"ალენ დე ბენუა, (Alain de Benoist) თანამედროვე ფრანგი ფილოსოფოსი, მწერალი და ინტელექტუალი სამყაროს ბოლო ჟამზე. სათაურმა არ შეგვაშინოს: თუ დაკვირვებით წავიკითხავთ, ავტორი გამოსავალზეც მსჯელობს. (თარგმანი ჩემია)", - წერს გამსახურდია.

***

"სამყაროს ბოლო ჟამი სინამდვილეში უკვე დადგა. ეს მოხდა არა კონკრეტულ დღეს, არამედ რამოდენიმე ათწლეულში გაიწელა. სამყარო, რომელიც გაქრა, იყო ის, რომელშიც ბავშვების უმრავლესობამ იცოდა წერა და კითხვა. სამყარო, რომელშიც აღფრთოვანებულნი იყვნენ გმირებით, არა მსხვერპლებით. სამყარო, რომელშიც პოლიტიკური მექანიზმები არ იქცეოდნენ სულის დასაფქველ დაზგებად. სამყარო, რომელშიც ჩვენ მეტი როლის მოდელი გვქონდა, ვიდრე უფლებები. სამყარო, სადაც შეიძლებოდა გაგება თუ რას გულისხმობდა პასკალი, როდესაც წერდა, რომ გართობები გვაშორებენ რეალური ადამიანური ცხოვრებისგან. სამყარო, სადაც საზღვრები უსაფრთხოების გარანტიებს აძლევდნენ მათ, ვინც თავისი საკუთარი კანონებით და საკუთარი ცხოვრებით ცხოვრობდა.

დიახ, ამ სამყაროს თავისი ნაკლოვანებები ჰქონდა, და ზოგჯერ ეს საზარელი სამყარო იყო, მაგრამ ყოველდღიური ცხოვრება უამრავი ადამიანისა უკიდურეს შემთხვევაში რეგულირდებოდა საზრისთა სიმრავლის მიერ, რომელიც თავის ორიენტირებს სთავაზობდა მათ. მოგონების ხარისხში ეს იყო სამყარო, ბევრი ჩვენთგანისთვის კარგად ნაცნობი. ზოგიერთს უნდა, რომ იგი გარდავიდეს. და ეს სამყარო მეტი აღარასოდეს დაბრუნდება.

ახალი სამყარო - თხევადია. დრო და სივრცე გაუქმებულია. საკუთარ ტრადიციულ შუამავლობას მოკლებული საზოგადოება სულ უფრო მეტა დენადი და სეგმენტირებული ხდება, რაც უფრო აადვილებს მის განივთებას. ზოგიერთი მასში "გადაწვის" გზით ცხოვრობს. მსხვილი კოლექტიური პროექტების გაქრობასთან ერთად, რომლებიც ოდესღაც სხვადასხვა მსოფლმხედველობების მატარებლები იყვნენ, ეგო-ს რელიგიამ, დაფუძნებულმა პირადი ნარცისული თავისუფლების შეუზღუდავ თავისუფლებაზე, რომელიც საშუალებას იძლევა საკუთარი თავი არაფრისგან წარმოქნას - მიგვიყვანა საყოველთაო დეტერიტორიალიზაციასთან, რომელიც დღეს ხელიხელჩაკიდებული მიდის სამყაროში ყველა ორიენტირის გაქრობის გზით. ეს ადამიანს სულ უფრო ელასტიურს ხდის, პირობითს, მოწყვლადს და მომთაბარეს თავისი ცხოვრების წესიდან გამომდინარე.

განმანთავისუფლებელი "მოდერნიზაციის" საფარველქვეშ, "სულ რაღაც ნახევარი საუკუნის მანძილზე იდეოლოგიურმა ოსმოსმა ადგილი დაიკავა მემარჯვენე ფინანსებსა და მემარცხენე მულტიკულტურალიზმს შორის." (მეთიუ ბოკ-კოტი) დააკავშირა რა ეკონომიკური ლიბერალიზმი სოციალურ ლიბერალიზმთან, ხოლო საბაზრო ეკონომიკა - კულტურის პერიფერიულ ელემენტებთან. და ეს ყველაფერი გაკეთდა, უპირველეს ყოვლისა, სურვილის იდეოლოგიის მერკანტილური გადამუშავებისთვის და სპეკულაციისთვის ტრადიციული სოციალური ფორმების გადაგვარების ირგვლივ. საერთო აზრი მდგომარეობს ზოგადი საზრისების ლიკვიდაციაში, რომლებიც უარს ამბობენ იმოქმედონ ბაზრის ლოგიკის შესაბამისად.

ამასობაში, ზოგიერთი რეალური ანტროპოლოგიური გარდაქმნა მართლაც მოხდა. ისინი ზემოქმედებენ ჩვენს მე-სთან მიმართებებზე, ასევე სხვებთან, სხეულთან, ტექნოლოგიასთან მიმართებებზე. ხვალ ამ გარდაქმნებს შეუძლიათ უფრო მეტად წაგვწიონ წინ ელექტრონიკისა და საკუთარი სხეულების დაგეგმილი ურთიერთშერწყმისკენ.

როდესაც მოხვეჭის სურვილი ერთადერთ მოტივაციად იქცევა ყველა დანარჩენის ხარჯზე, მისი ქმედების რეზულტატი აღმოჩნდება მერკანტილურობის სულის თანდათანობით განვრცობა, რომელსაც თავის მხრივ მივყავართ მოქალაქეობრიობის დაცემისკენ ჩვეულებრივ კლიენტებთან მიმართებაში. ამ კონტექსტში "პოლიტიკური კორექტულობა" როდია შემთხვევითობა და სასაცილო უცნაურობები, არამედ მძლავრი საშუალებაა აზრის პროცესის ტრანსფორმირებისთვის, რომელიც სულ უფრო მეტად შეზღუდავს ზოგად სივრცეს ორმხრივ მოვალეობათა გენერატორის სახით და შეუძლებელს გახდის მნიშვნელობათა სამყაროს მიღებას, რომელიც თანამედროვეობაში გაქრა.

ჩვენ ვხდებით მოწმენი "მართვის" რეალიზაციისა - ერთგვარი ფინანსური ცეზარიზმისა, რომელიც მიდის იქამდე, რომ გაბატონდეს ერებზე და იყოლიოს ისინი შიშის ქვეშ.

თავის მხრივ თერაპევტული და მართვის განმახორციელებელი სახელმწიფო, არის რა სოციალური ინჟინერიის მენეჯერი და გვევლინება უზენაეს ზედამხედველად, მუშაობს ყველა ბარიერის მოხსნაზე, რომელიც წესრიგს ქაოსისგან ყოფს. მართვა ამკვიდრებს თავის ძალაუფლებას, სრულიად გამიზნულად ნერგავს რა სუბ-ქაოტურ სიტუაციას არაფრისკენ მისი სამომავლო მოძრაობის ფონზე, განზოგადოებულ უდროობასთან ერთად და ამითი ქმნის ცივი სამოქალაქო ომის სიტუაციას.

მსხვერპლის სოციოლოგია უარყოფს თავად სოციალური კლასის ცნებას, მის ადგილზე აყენებს რა "გამონაკლისს" და "ბრძოლას დისკრიმინიაციის წინააღმდეგ", ასევე ეკონომიკურ "მეცნიერებას", რომელიც ადამიანის ცნებას და მის კატეგორიებს მონარჩენის პრინციპით მოიაზრებს.

იმავდროულად უფრო მეტად, ვიდრე სხვა დროს, კლასობრივი ბრძოლა თავისი სისრულით მიმდინარეობს.

ევროპაში "მტკიცე ეკონომიკის" პოლიტიკის გავლენით მიმდინარეობს რეცესიაში, თუ არა დეპრესიაში გადასვლის პროცესი. მასობრივი უმუშევრობა იზრდება, სახელმწიფოებრივი მომსახურების დემონატაჟი სოციალური სიკეთეების შემცირებას იწვევს, მაშინ როდესაც მსყიდველობითი უნარები განაგრძობს დაქვეითებას. ევროპის მოსახლეობის ერთ მეოთხედს (120 მილიონი) დღეს სიღატაკეში გადავარდნა ემუქრება.

წარსულში რევოლუციები ხდებოდა ბევრად ნაკლებად მნიშვნელოვანი მიზეზების გამო, ვიდრე დღევანდელი პრობლემებია. აუტსორსინგს, მუშა-მოსამსახურეთა შეურაცხმყოფელი გათავისუფლებებს და ე.წ."სოციალურ რესტრუქტურიზაციას" შეუძლიათ გამოიწვიონ სოციალური პროტესტები - მაგრამ არსად ჰორიზონტზე არ ჩანს სოლიდარობის გაფიცვები, რომ არაფერი ვთქვათ საყოველთაო გაფიცვაზე. ერთადერთი საზრუნავია საკუთარი სამუშაოს შენარჩუნება.

რატომ იტანენ ამ კრიზისს ამ ზომამდე პასიურად? ნუთუ ერები ამ ზომამდე გამოიფიტნენ და დაბრმავდნენ, ამ ზომამდე ასცდნენ გეზს? ნუთუ მათ მიიღეს ის იდეა, რომ ალტერნატივა არ არსებობს?

ერები ცხოვრობენ სასიკვდილო გამოუვალობის მდგომარეობაში. ყველა რაღაცას ელოდება. მაგრამ ეს არ მოხდება, რადგან კაპიტალიზმი მთელი ობიექტურობით თავის აბსოლუტურ ისტორიულ საზღვრებს აღწევს.

ჩვენ გავდივართ აბსოლუტურად უპრეცედენტო მასშტაბის კრიზისს, რომელიც ზემოქმედებს კაპიტალისტურ სისტემაზე დაგროვების და წარმოების დონეზე, რაც ადრე არასოდეს მომხდარა. მე-19 საუკუნის კრიზისების გადალახვა შეიძლებოდა, რადგან კაპიტალი ჯერაც არ დაუფლებოდა საზოგადოებრივი კვლავწარმოების ყველა საშუალებას. 1929 წლის კრიზისი დაიძლია ფორდიზმის საშუალებით, კეისიანურ რეგულირებასთან კავშირში მეორე მსოფლიო ომის გამო. ეხლანდელი კრიზისი, რომელიც მიმდინარეობს მესამე სამრწეველო რევოლუციის ფონზე არის უკვე სტრუქტურული კრიზისი, რომელიც გავრცელდა ფინანსური ბაზრების ტოტალურ გაფართოებასთან ერთად და დაემატა სახელმწიფოს ვალებს.

მისი ერთ-ერთი უშუალო შედეგია ის, რომ პოლიტიკური ხელისუფლება ფაქტობრივად დანებდა Goldman Sachs-ის (ანუ აშშ-ს უდიდესი ბანკის, კ.გ.) წამომადგენლებს. მაგრამ არც ერთ მსგავს სტრუქტურას არ შეუძლია გადაჭრას ეს პრობლემა, ვინაიდან არ არის მექანიზმი, რომლითაც შეიძლებოდა დღევანდელი კრიზისის გადალახვა. ფინანსური ბუშტები, სახელმწიფო კრედიტი და ფულის ბეჭდვა - ანუ ფიქტიური ფულადი კაპიტალის ბეჭდვა - ვერ გადაწყვეტს სუბსტანციის კაპიტალის დაკარგვის პრობლემას. რეალური ზრდის გარეშე, იმისგან დამოუკიდებლად, რომ ვიღაც მოძრაობს უკონტროლო ინფლაციისკენ ან ფართო სოციალური დეფოლტისკენ - ამ ყველაფერს საბოლოო ჯამში დაასრულებს კატასტროფა.

ისეთ დროში, როგორიც ჩვენია, არსებობენ 4 ტიპის ადამიანები.

ზოგიერთებს შეგნებულად სურთ ქაოსისა და სიბნელის უფსკრულში ჩაძირვა.

ზოგიერთები ნებსით თუ უნებლიედ მზად არიან მოითმინონ ყველაფერი.

ამას გარდა არიან ასევე "დინოზავრები" მარჯვნივ, რომლებიც მოთქვამენ დღევანდელი სიტუაციის გამო. როგორც არ უნდა იყოს, მათ წამოუდგენიათ, რომ ძველ წეს-წყობილებას დაიბრუნებენ, - და აქედან გასაგებია, რატომ მარცხდებიან ისინი გამუდმებით.

მაგრამ არიან ისეთებიც, ვინც ხელახალი დასაწყისისკენ მიისწრაფიან. ისინი, ვინ სიბნელეში ცხოვრობენ, მაგრამ სიბნელეს არ ეკუთვნიან. ისინი, ვინც ისწრაფიან, ხელახლა წარმოშვან სინათლე. ისინი, ვინც იციან, რომ სინამდვილის ფარგლებს მიღმა ყოველთვის არსებობს შესაძლებლობა. მათ უყვართ ჯორჯ ორუელის ციტირება: "საყოველთაო სიცრუის დროში სიმართლის ლაპარაკი რევოლუციური აქტია".