ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ას ვაჟი, კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე ფრან­გი მწერ­ლი­სა და ფი­ლო­სო­ფო­სის ალენ დე ბე­ნუ­ას ნაშ­რო­მის თარ­გმანს აქ­ვეყ­ნებს, რო­მე­ლიც სამ­ყა­როს ბოლო ჟამს შე­ე­ხე­ბა.

"ალენ დე ბე­ნუა, (Alain de Benoist) თა­ნა­მედ­რო­ვე ფრან­გი ფი­ლო­სო­ფო­სი, მწე­რა­ლი და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი სამ­ყა­როს ბოლო ჟამ­ზე. სა­თა­ურ­მა არ შეგ­ვა­ში­ნოს: თუ დაკ­ვირ­ვე­ბით წა­ვი­კი­თხავთ, ავ­ტო­რი გა­მო­სა­ვალ­ზეც მსჯე­ლობს. (თარ­გმა­ნი ჩე­მია)", - წერს გამ­სა­ხურ­დია.

***

"სამ­ყა­როს ბოლო ჟამი სი­ნამ­დვი­ლე­ში უკვე დად­გა. ეს მოხ­და არა კონ­კრე­ტულ დღეს, არა­მედ რა­მო­დე­ნი­მე ათწლე­ულ­ში გა­ი­წე­ლა. სამ­ყა­რო, რო­მე­ლიც გაქ­რა, იყო ის, რო­მელ­შიც ბავ­შვე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბამ იცო­და წერა და კი­თხვა. სამ­ყა­რო, რო­მელ­შიც აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბულ­ნი იყ­ვნენ გმი­რე­ბით, არა მსხვერ­პლე­ბით. სამ­ყა­რო, რო­მელ­შიც პო­ლი­ტი­კუ­რი მე­ქა­ნიზ­მე­ბი არ იქ­ცე­ოდ­ნენ სუ­ლის და­საფ­ქველ დაზ­გე­ბად. სამ­ყა­რო, რო­მელ­შიც ჩვენ მეტი რო­ლის მო­დე­ლი გვქონ­და, ვიდ­რე უფ­ლე­ბე­ბი. სამ­ყა­რო, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბო­და გა­გე­ბა თუ რას გუ­ლის­ხმობ­და პას­კა­ლი, რო­დე­საც წერ­და, რომ გარ­თო­ბე­ბი გვა­შო­რე­ბენ რე­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნუ­რი ცხოვ­რე­ბის­გან. სამ­ყა­რო, სა­დაც სა­ზღვრე­ბი უსაფრ­თხო­ე­ბის გა­რან­ტი­ებს აძ­ლევ­დნენ მათ, ვინც თა­ვი­სი სა­კუ­თა­რი კა­ნო­ნე­ბით და სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობ­და.

დიახ, ამ სამ­ყა­როს თა­ვი­სი ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბე­ბი ჰქონ­და, და ზოგ­ჯერ ეს სა­ზა­რე­ლი სამ­ყა­რო იყო, მაგ­რამ ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი­სა უკი­დუ­რეს შემ­თხვე­ვა­ში რე­გუ­ლირ­დე­ბო­და საზ­რის­თა სიმ­რავ­ლის მიერ, რო­მე­ლიც თა­ვის ორი­ენ­ტი­რებს სთა­ვა­ზობ­და მათ. მო­გო­ნე­ბის ხა­რისხში ეს იყო სამ­ყა­რო, ბევ­რი ჩვენთგა­ნის­თვის კარ­გად ნაც­ნო­ბი. ზო­გი­ერთს უნდა, რომ იგი გარ­და­ვი­დეს. და ეს სამ­ყა­რო მეტი აღა­რა­სო­დეს დაბ­რუნ­დე­ბა.

ახა­ლი სამ­ყა­რო - თხე­ვა­დია. დრო და სივ­რცე გა­უქ­მე­ბუ­ლია. სა­კუ­თარ ტრა­დი­ცი­ულ შუ­ა­მავ­ლო­ბას მოკ­ლე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა სულ უფრო მეტა დე­ნა­დი და სეგ­მენ­ტი­რე­ბუ­ლი ხდე­ბა, რაც უფრო აად­ვი­ლებს მის გა­ნივ­თე­ბას. ზო­გი­ერ­თი მას­ში "გა­დაწ­ვის" გზით ცხოვ­რობს. მსხვი­ლი კო­ლექ­ტი­უ­რი პრო­ექ­ტე­ბის გაქ­რო­ბას­თან ერ­თად, რომ­ლე­ბიც ოდეს­ღაც სხვა­დას­ხვა მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბე­ბის მა­ტა­რებ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ეგო-ს რე­ლი­გი­ამ, და­ფუძ­ნე­ბულ­მა პი­რა­დი ნარ­ცი­სუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის შე­უ­ზღუ­დავ თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე, რო­მე­ლიც სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა სა­კუ­თა­რი თავი არაფ­რის­გან წარ­მოქ­ნას - მიგ­ვიყ­ვა­ნა სა­ყო­ველ­თაო დე­ტე­რი­ტო­რი­ა­ლი­ზა­ცი­ას­თან, რო­მე­ლიც დღეს ხე­ლი­ხელ­ჩა­კი­დე­ბუ­ლი მი­დის სამ­ყა­რო­ში ყვე­ლა ორი­ენ­ტი­რის გაქ­რო­ბის გზით. ეს ადა­მი­ანს სულ უფრო ელას­ტი­ურს ხდის, პი­რო­ბითს, მო­წყვლადს და მომ­თა­ბა­რეს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის წე­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე.

გან­მან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბე­ლი "მო­დერ­ნი­ზა­ცი­ის" სა­ფარ­ველ­ქვეშ, "სულ რა­ღაც ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის მან­ძილ­ზე იდე­ო­ლო­გი­ურ­მა ოს­მოს­მა ად­გი­ლი და­ი­კა­ვა მე­მარ­ჯვე­ნე ფი­ნან­სებ­სა და მე­მარ­ცხე­ნე მულ­ტი­კულ­ტუ­რა­ლიზმს შო­რის." (მე­თიუ ბოკ-კოტი) და­ა­კავ­ში­რა რა ეკო­ნო­მი­კუ­რი ლი­ბე­რა­ლიზ­მი სო­ცი­ა­ლურ ლი­ბე­რა­ლიზ­მთან, ხოლო სა­ბაზ­რო ეკო­ნო­მი­კა - კულ­ტუ­რის პე­რი­ფე­რი­ულ ელე­მენ­ტებ­თან. და ეს ყვე­ლა­ფე­რი გა­კეთ­და, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, სურ­ვი­ლის იდე­ო­ლო­გი­ის მერ­კან­ტი­ლუ­რი გა­და­მუ­შა­ვე­ბის­თვის და სპე­კუ­ლა­ცი­ის­თვის ტრა­დი­ცი­უ­ლი სო­ცი­ა­ლუ­რი ფორ­მე­ბის გა­დაგ­ვა­რე­ბის ირ­გვლივ. სა­ერ­თო აზრი მდგო­მა­რე­ობს ზო­გა­დი საზ­რი­სე­ბის ლიკ­ვი­და­ცი­ა­ში, რომ­ლე­ბიც უარს ამ­ბო­ბენ იმოქ­მე­დონ ბაზ­რის ლო­გი­კის შე­სა­ბა­მი­სად.

ამა­სო­ბა­ში, ზო­გი­ერ­თი რე­ა­ლუ­რი ანტრო­პო­ლო­გი­უ­რი გარ­დაქ­მნა მარ­თლაც მოხ­და. ისი­ნი ზე­მოქ­მე­დე­ბენ ჩვენს მე-სთან მი­მარ­თე­ბებ­ზე, ასე­ვე სხვებ­თან, სხე­ულ­თან, ტექ­ნო­ლო­გი­ას­თან მი­მარ­თე­ბებ­ზე. ხვალ ამ გარ­დაქ­მნებს შე­უძ­ლი­ათ უფრო მე­ტად წაგ­ვწი­ონ წინ ელექტრო­ნი­კი­სა და სა­კუ­თა­რი სხე­უ­ლე­ბის და­გეგ­მი­ლი ურ­თი­ერ­თშერ­წყმის­კენ.

რო­დე­საც მოხ­ვე­ჭის სურ­ვი­ლი ერ­თა­დერთ მო­ტი­ვა­ცი­ად იქ­ცე­ვა ყვე­ლა და­ნარ­ჩე­ნის ხარ­ჯზე, მისი ქმე­დე­ბის რე­ზულ­ტა­ტი აღ­მოჩ­ნდე­ბა მერ­კან­ტი­ლუ­რო­ბის სუ­ლის თან­და­თა­ნო­ბით გან­ვრცო­ბა, რო­მელ­საც თა­ვის მხრივ მივ­ყა­ვართ მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რი­ო­ბის და­ცე­მის­კენ ჩვე­უ­ლებ­რივ კლი­ენ­ტებ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში. ამ კონ­ტექ­სტში "პო­ლი­ტი­კუ­რი კო­რექ­ტუ­ლო­ბა" რო­დია შემ­თხვე­ვი­თო­ბა და სა­სა­ცი­ლო უც­ნა­უ­რო­ბე­ბი, არა­მედ მძლავ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბაა აზ­რის პრო­ცე­სის ტრანსფორ­მი­რე­ბის­თვის, რო­მე­ლიც სულ უფრო მე­ტად შე­ზღუ­დავს ზო­გად სივ­რცეს ორ­მხრივ მო­ვა­ლე­ო­ბა­თა გე­ნე­რა­ტო­რის სა­ხით და შე­უძ­ლე­ბელს გახ­დის მნიშ­ვნე­ლო­ბა­თა სამ­ყა­როს მი­ღე­ბას, რო­მე­ლიც თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბა­ში გაქ­რა.

ჩვენ ვხდე­ბით მოწ­მე­ნი "მარ­თვის" რე­ა­ლი­ზა­ცი­ი­სა - ერ­თგვა­რი ფი­ნან­სუ­რი ცე­ზა­რიზ­მი­სა, რო­მე­ლიც მი­დის იქამ­დე, რომ გა­ბა­ტონ­დეს ერებ­ზე და იყო­ლი­ოს ისი­ნი ში­შის ქვეშ.

თა­ვის მხრივ თე­რა­პევ­ტუ­ლი და მარ­თვის გან­მა­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლი სა­ხელ­მწი­ფო, არის რა სო­ცი­ა­ლუ­რი ინ­ჟი­ნე­რი­ის მე­ნე­ჯე­რი და გვევ­ლი­ნე­ბა უზე­ნა­ეს ზე­დამ­ხედ­ვე­ლად, მუ­შა­ობს ყვე­ლა ბა­რი­ე­რის მოხ­სნა­ზე, რო­მე­ლიც წეს­რიგს ქა­ო­სის­გან ყოფს. მარ­თვა ამ­კვიდ­რებს თა­ვის ძა­ლა­უფ­ლე­ბას, სრუ­ლი­ად გა­მიზ­ნუ­ლად ნერ­გავს რა სუბ-ქა­ო­ტურ სი­ტუ­ა­ცი­ას არაფ­რის­კენ მისი სა­მო­მავ­ლო მოძ­რა­ო­ბის ფონ­ზე, გან­ზო­გა­დო­ე­ბულ უდ­რო­ო­ბას­თან ერ­თად და ამი­თი ქმნის ცივი სა­მო­ქა­ლა­ქო ომის სი­ტუ­ა­ცი­ას.

მსხვერ­პლის სო­ცი­ო­ლო­გია უარ­ყოფს თა­ვად სო­ცი­ა­ლუ­რი კლა­სის ცნე­ბას, მის ად­გილ­ზე აყე­ნებს რა "გა­მო­ნაკ­ლისს" და "ბრძო­ლას დის­კრი­მი­ნი­ა­ცი­ის წი­ნა­აღ­მდეგ", ასე­ვე ეკო­ნო­მი­კურ "მეც­ნი­ე­რე­ბას", რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნის ცნე­ბას და მის კა­ტე­გო­რი­ებს მო­ნარ­ჩე­ნის პრინ­ცი­პით მო­ი­აზ­რებს.

იმავდრო­უ­ლად უფრო მე­ტად, ვიდ­რე სხვა დროს, კლა­სობ­რი­ვი ბრძო­ლა თა­ვი­სი სის­რუ­ლით მიმ­დი­ნა­რე­ობს.

ევ­რო­პა­ში "მტკი­ცე ეკო­ნო­მი­კის" პო­ლი­ტი­კის გავ­ლე­ნით მიმ­დი­ნა­რე­ობს რე­ცე­სი­ა­ში, თუ არა დეპ­რე­სი­ა­ში გა­დას­ვლის პრო­ცე­სი. მა­სობ­რი­ვი უმუ­შევ­რო­ბა იზ­რდე­ბა, სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვი მომ­სა­ხუ­რე­ბის დე­მო­ნა­ტა­ჟი სო­ცი­ა­ლუ­რი სი­კე­თე­ე­ბის შემ­ცი­რე­ბას იწ­ვევს, მა­შინ რო­დე­საც მსყიდ­ვე­ლო­ბი­თი უნა­რე­ბი გა­ნაგ­რძობს დაქ­ვე­ი­თე­ბას. ევ­რო­პის მო­სახ­ლე­ო­ბის ერთ მე­ო­თხედს (120 მი­ლი­ო­ნი) დღეს სი­ღა­ტა­კე­ში გა­და­ვარ­დნა ემუქ­რე­ბა.

წარ­სულ­ში რე­ვო­ლუ­ცი­ე­ბი ხდე­ბო­და ბევ­რად ნაკ­ლე­ბად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მი­ზე­ზე­ბის გამო, ვიდ­რე დღე­ვან­დე­ლი პრობ­ლე­მე­ბია. აუტ­სორ­სინგს, მუშა-მო­სამ­სა­ხუ­რე­თა შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბებს და ე.წ."სო­ცი­ა­ლურ რესტრუქ­ტუ­რი­ზა­ცი­ას" შე­უძ­ლი­ათ გა­მო­იწ­ვი­ონ სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ტეს­ტე­ბი - მაგ­რამ არ­სად ჰო­რი­ზონტზე არ ჩანს სო­ლი­და­რო­ბის გა­ფიც­ვე­ბი, რომ არა­ფე­რი ვთქვათ სა­ყო­ველ­თაო გა­ფიც­ვა­ზე. ერ­თა­დერ­თი საზ­რუ­ნა­ვია სა­კუ­თა­რი სა­მუ­შა­ოს შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა.

რა­ტომ იტა­ნენ ამ კრი­ზისს ამ ზო­მამ­დე პა­სი­უ­რად? ნუთუ ერე­ბი ამ ზო­მამ­დე გა­მო­ი­ფიტ­ნენ და დაბრმავ­დნენ, ამ ზო­მამ­დე ას­ცდნენ გეზს? ნუთუ მათ მი­ი­ღეს ის იდეა, რომ ალ­ტერ­ნა­ტი­ვა არ არ­სე­ბობს?

ერე­ბი ცხოვ­რო­ბენ სა­სიკ­ვდი­ლო გა­მო­უ­ვა­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. ყვე­ლა რა­ღა­ცას ელო­დე­ბა. მაგ­რამ ეს არ მოხ­დე­ბა, რად­გან კა­პი­ტა­ლიზ­მი მთე­ლი ობი­ექ­ტუ­რო­ბით თა­ვის აბ­სო­ლუ­ტურ ის­ტო­რი­ულ სა­ზღვრებს აღ­წევს.

ჩვენ გავ­დი­ვართ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად უპ­რე­ცე­დენ­ტო მას­შტა­ბის კრი­ზისს, რო­მე­ლიც ზე­მოქ­მე­დებს კა­პი­ტა­ლის­ტურ სის­ტე­მა­ზე დაგ­რო­ვე­ბის და წარ­მო­ე­ბის დო­ნე­ზე, რაც ადრე არა­სო­დეს მომ­ხდა­რა. მე-19 სა­უ­კუ­ნის კრი­ზი­სე­ბის გა­და­ლახ­ვა შე­იძ­ლე­ბო­და, რად­გან კა­პი­ტა­ლი ჯე­რაც არ და­უფ­ლე­ბო­და სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი კვლავ­წარ­მო­ე­ბის ყვე­ლა სა­შუ­ა­ლე­ბას. 1929 წლის კრი­ზი­სი და­იძ­ლია ფორ­დიზ­მის სა­შუ­ა­ლე­ბით, კე­ი­სი­ა­ნურ რე­გუ­ლი­რე­ბას­თან კავ­შირ­ში მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის გამო. ეხ­ლან­დე­ლი კრი­ზი­სი, რო­მე­ლიც მიმ­დი­ნა­რე­ობს მე­სა­მე სამრწე­ვე­ლო რე­ვო­ლუ­ცი­ის ფონ­ზე არის უკვე სტრუქ­ტუ­რუ­ლი კრი­ზი­სი, რო­მე­ლიც გავ­რცელ­და ფი­ნან­სუ­რი ბაზ­რე­ბის ტო­ტა­ლურ გა­ფარ­თო­ე­ბას­თან ერ­თად და და­ე­მა­ტა სა­ხელ­მწი­ფოს ვა­ლებს.

მისი ერთ-ერთი უშუ­ა­ლო შე­დე­გია ის, რომ პო­ლი­ტი­კუ­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ფაქ­ტობ­რი­ვად და­ნებ­და Goldman Sachs-ის (ანუ აშშ-ს უდი­დე­სი ბან­კის, კ.გ.) წა­მო­მად­გენ­ლებს. მაგ­რამ არც ერთ მსგავს სტრუქ­ტუ­რას არ შე­უძ­ლია გა­დაჭ­რას ეს პრობ­ლე­მა, ვი­ნა­ი­დან არ არის მე­ქა­ნიზ­მი, რომ­ლი­თაც შე­იძ­ლე­ბო­და დღე­ვან­დე­ლი კრი­ზი­სის გა­და­ლახ­ვა. ფი­ნან­სუ­რი ბუშ­ტე­ბი, სა­ხელ­მწი­ფო კრე­დი­ტი და ფუ­ლის ბეჭდ­ვა - ანუ ფიქ­ტი­უ­რი ფუ­ლა­დი კა­პი­ტა­ლის ბეჭდ­ვა - ვერ გა­და­წყვეტს სუბსტან­ცი­ის კა­პი­ტა­ლის და­კარ­გვის პრობ­ლე­მას. რე­ა­ლუ­რი ზრდის გა­რე­შე, იმის­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად, რომ ვი­ღაც მოძ­რა­ობს უკონ­ტრო­ლო ინფლა­ცი­ის­კენ ან ფარ­თო სო­ცი­ა­ლუ­რი დე­ფოლ­ტის­კენ - ამ ყვე­ლა­ფერს სა­ბო­ლოო ჯამ­ში და­ას­რუ­ლებს კა­ტას­ტრო­ფა.

ისეთ დრო­ში, რო­გო­რიც ჩვე­ნია, არ­სე­ბო­ბენ 4 ტი­პის ადა­მი­ა­ნე­ბი.

ზო­გი­ერ­თებს შეგ­ნე­ბუ­ლად სურთ ქა­ო­სი­სა და სიბ­ნე­ლის უფსკრულ­ში ჩა­ძირ­ვა.

ზო­გი­ერ­თე­ბი ნებ­სით თუ უნებ­ლი­ედ მზად არი­ან მო­ით­მი­ნონ ყვე­ლა­ფე­რი.

ამას გარ­და არი­ან ასე­ვე "დი­ნო­ზავ­რე­ბი" მარ­ჯვნივ, რომ­ლე­ბიც მოთ­ქვა­მენ დღე­ვან­დე­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ის გამო. რო­გორც არ უნდა იყოს, მათ წა­მო­უდ­გე­ნი­ათ, რომ ძველ წეს-წყო­ბი­ლე­ბას და­იბ­რუ­ნე­ბენ, - და აქე­დან გა­სა­გე­ბია, რა­ტომ მარ­ცხდე­ბი­ან ისი­ნი გა­მუდ­მე­ბით.

მაგ­რამ არი­ან ისე­თე­ბიც, ვინც ხე­ლა­ხა­ლი და­სა­წყი­სის­კენ მი­ის­წრა­ფი­ან. ისი­ნი, ვინ სიბ­ნე­ლე­ში ცხოვ­რო­ბენ, მაგ­რამ სიბ­ნე­ლეს არ ეკუთ­ვნი­ან. ისი­ნი, ვინც ის­წრა­ფი­ან, ხე­ლახ­ლა წარ­მოშ­ვან სი­ნათ­ლე. ისი­ნი, ვინც იცი­ან, რომ სი­ნამ­დვი­ლის ფარ­გლებს მიღ­მა ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. მათ უყ­ვართ ჯორჯ ორუ­ე­ლის ცი­ტი­რე­ბა: "სა­ყო­ველ­თაო სიც­რუ­ის დრო­ში სი­მარ­თლის ლა­პა­რა­კი რე­ვო­ლუ­ცი­უ­რი აქ­ტია".