"ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც სცე­ნა­ზე პრო­ფე­სი­ო­ნალ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ერ­თად დავ­დე­ქი. მოკ­ლედ, ბავ­შვო­ბი­დან "სცე­ნის მტვე­რი" ვყლა­პე და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა", - ამ­ბობს მსა­ხი­ო­ბი კოკო რო­ი­ნიშ­ვი­ლი, რო­მელ­საც დღეს­დღე­ო­ბით ორი თე­ატ­რის - მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლი­სა და ახ­მე­ტე­ლის სცე­ნა­ზე უწევს თა­მა­ში და ტე­ლე­სე­რი­ალ­შიც - "შუა ქა­ლაქ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ობს.

- რო­გორც ამ­ბობ, ძა­ლი­ან პა­ტა­რას და­გი­წყია მსა­ხი­ო­ბო­ბა...

- 7 წლის ვი­ყა­ვი, როცა "თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში" ოთარ ეგა­ძის "ქვი­რი­თო­ბა­ში" ვთა­მა­შობ­დი; მერე თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში, ნუგ­ზარ ბაგ­რა­ტი­ო­ნის სპექ­ტაკ­ლებ­ში: "ნუ მიგ­ვა­ტო­ვებ, მზეო" და "ჰა­რა­ლე­თი" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი; ვი­თა­მა­შე "ანა კა­რე­ნი­ნა­შიც"... მსა­ხი­ო­ბო­ბა ძა­ლი­ან ადრე და­ვი­წყე, რაც ჩემს მშობ­ლებს - არც თამ­რი­კოს (ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე. - ავტ.) და არც გიას (რო­ი­ნიშ­ვი­ლი. - ავტ.) დი­დად არ მოს­წონ­დათ.

- ახლა რო­მელ სპექ­ტაკ­ლებ­ში ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- ერთი წლის წინ ახ­მე­ტე­ლის თე­ატ­რში, სპექ­ტაკლში - "ტაქ­სის­ტი გი­ვის სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია" ერთი კარ­გი მსა­ხი­ო­ბი შევ­ცვა­ლე და სა­ოც­რად შე­მიყ­ვარ­და არა მარ­ტო ეს წარ­მოდ­გე­ნა, არა­მედ ჩემი პერ­სო­ნა­ჟიც. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მომ­წონს ახ­მე­ტე­ლის თე­ატ­რი, იქ კარ­გი ატ­მოს­ფე­როა და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მსა­ხი­ო­ბე­ბიც ჰყავთ... ასე­ვე, ვთა­მა­შობ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში, სპექ­ტაკლში - "ჰამ­ლე­ტი". ამას­თან, "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში" ჩვე­ნი სა­კურ­სო სპექ­ტაკ­ლი - "გუ­შინ­დელ­ნი" აღ­ვად­გი­ნეთ და ივ­ნის­ში წარ­მო­ვად­გენთ.

- თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვის ჯგუფ­ში სწავ­ლობ­დი?

- გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვი­ლის ჯგუ­ფი და­ვამ­თავ­რე, სამ­სა­ხი­ო­ბო გან­ხრით. ჩემი ჯგუ­ფე­ლე­ბი არი­ან: ნა­თია კვა­შა­ლი, თორ­ნი­კე გოგ­რი­ჭი­ა­ნი, ჩემი სიძე - გი­ორ­გი მა­ხა­რა­ძე, რო­მე­ლიც "შუა ქა­ლაქ­ში" ჩემს მე­გო­ბარს ასა­ხი­ე­რებს... ჩემი თავი სხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნად ვერც კი წარ­მო­მიდ­გე­ნია, მაგ­რამ პა­რა­ლე­ლუ­რად, სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე, ბა­ტონ გიზო ჟორ­და­ნი­ას­თან ვსწავ­ლობ, მა­გის­ტრა­ტუ­რის კურსს წელს ვამ­თავ­რებ.

- გა­სა­გე­ბია, რომ თე­ატ­რი­სად­მი ინ­ტე­რე­სი ოჯახ­ში გა­გიჩ­ნდა, რად­გა­ნაც მამა მსა­ხი­ო­ბი გყავს, მაგ­რამ აღ­ნიშ­ნე, - მშობ­ლებს არ სურ­დათ, მსა­ხი­ო­ბი გავმხდა­რი­ყა­ვიო...

- გია მირ­ჩევ­და და მი­ბიძ­გებ­და, სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. არ უნ­დო­დათ, მსა­ხი­ო­ბი გავმხდა­რი­ყა­ვი, მაგ­რამ მათ სურ­ვილს ჩემ­მა სურ­ვილ­მა სძლია!

- შენ­ზე ამ­ბო­ბენ, რომ ლა­პა­რა­კი არ გიყ­ვარს...

- ვცდი­ლობ, უფრო მეტი გა­ვა­კე­თო და ნაკ­ლე­ბი ვი­ლა­პა­რა­კო. ბავ­შვო­ბა­ში კი შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ არ ვლა­პა­რა­კობ­დი (იღი­მის)... ვიდ­რე რა­ი­მეს ვი­ტყვი, კარ­გად უნდა დავ­ფიქ­რდე და სათ­ქმე­ლი ამის შემ­დეგ ვთქვა. არ მინ­და, და­უ­ფიქ­რებ­ლად რა­ღაც "წა­მო­ვის­რო­ლო" და მერე სა­ნა­ნე­ბე­ლი გა­მიხ­დეს.

- მსა­ხი­ო­ბო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად რე­ჟი­სო­რო­ბა რომ გა­და­წყვი­ტე, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ სა­ბო­ლო­ოდ, ან­გა­რი­ში მა­მა­საც გა­უ­წიე?

- არა, უბ­რა­ლოდ, რე­ჟი­სუ­რაც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. მარ­თა­ლია, მსა­ხი­ო­ბი სათ­ქმელს სცე­ნი­დან ამ­ბობს, მაგ­რამ მა­ინც შე­ზღუ­დუ­ლია, რე­ჟი­სორს კი ამ მხრივ უფრო მეტი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა აქვს. მინ­და, ჩემი სათ­ქმე­ლი რო­გორც რე­ჟი­სორ­მაც, ისე ვთქვა!..

- ბოლო დროს პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი, რაც ტე­ლე­სე­რი­ა­ლის - "შუა ქა­ლაქ­ში" დამ­სა­ხუ­რე­ბაა... ალ­ბათ სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რო­დე­საც ქუ­ჩა­ში ვი­ღაც გცნობს, არა?

- "შუა ქა­ლაქ­ში" ძა­ლი­ან კარ­გი სე­რი­ა­ლია. მას შემ­დეგ, რაც ამ სე­რი­ალ­ში გა­მოვ­ჩნდი, ხალ­ხმა უფრო მე­ტად გა­მიც­ნო და ამას სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბი­თაც ვხვდე­ბი, - "ფე­ის­ბუკ­ზე" დღე­ში უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მთხოვს და­მე­გობ­რე­ბას. ქუ­ჩა­შიც მი­ღი­მი­ან, რაც ძალ­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნოა. არ მეს­მის იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის, ვი­საც პო­პუ­ლა­რო­ბა აწუ­ხებს. ადა­მი­ა­ნე­ბი ყუ­რა­დღე­ბას რომ გაქ­ცე­ვენ, თბი­ლად გხვდე­ბი­ან, გი­ღი­მი­ან, - განა, ეს ცუ­დია?

- მოგ­წონს შენი გმი­რი - ბე­ქუ­ნა?

- მომ­წონს, ოღონდ - კოკო რო­ი­ნიშ­ვილს არ ჰგავს. ის კომ­პი­უ­ტერს მი­ჯაჭ­ვუ­ლი, თა­ვი­სე­ბუ­რი ტი­პია, მე კი ასე­თი არ გახ­ლა­ვართ. თუმ­ცა, ბე­ქუ­ნა მი­რო­ტა­ძე უარ­ყო­ფი­თი პერ­სო­ნა­ჟი არ არის.

- ძა­ლი­ან უც­ნა­უ­რი მშობ­ლე­ბი (გია და მა­რი­ნა) კი ჰყავს: ზედ­მი­წევ­ნით მზრუნ­ვე­ლი დედა და მის მი­მართ ინ­დი­ფე­რენ­ტუ­ლად გან­წყო­ბი­ლი მამა...

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თამ­რი­კოც და გიაც შვი­ლე­ბის მი­მართ მზრუნ­ვე­ლე­ბი არი­ან, ის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ჩემს მშობ­ლებს არ ჰგვა­ნან.

- რო­გო­რი პარტნი­ო­რე­ბი არი­ან შენი უფ­რო­სი კო­ლე­გე­ბი - ქეთი გე­გე­ში­ძე და დიმა ტა­ტიშ­ვი­ლი?

- ვერ აღ­გი­წერთ, რო­გორ მეხ­მა­რე­ბი­ან. შე­იძ­ლე­ბა, სი­ტყვი­ე­რად არც არა­ფე­რი მი­თხრან და მირ­ჩი­ონ, მაგ­რამ მათ დახ­მა­რე­ბა­სა და გვერ­დში დგო­მას მუდ­მი­ვად ვგრძნობ. ორი­ვე თე­ატ­რის კარ­გი მსა­ხი­ო­ბია და აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ მა­გა­რი პარტნი­ო­რე­ბიც არი­ან. მად­ლო­ბა მათ ამის­თვის!

- სე­რი­ალ­ში კას­ტინ­გის გავ­ლის შემ­დეგ მოხ­ვდი?

- პირ­ვე­ლად "შუა ქა­ლაქ­ში" და­ახ­ლო­ე­ბით, 4 წლის წინ, ერთ ეპი­ზოდ­ში "გა­ვი­ელ­ვე". ახლა კი ამა­ვე სე­რი­ალ­ში კას­ტინ­გის გზით მოვ­ხვდი.

- მშობ­ლე­ბის სა­ხე­ლებ­მა გარ­კვე­უ­ლი როლი ხომ არ ითა­მა­შა შენს წარ­მა­ტე­ბა­ში?

- დიდი იმე­დი მაქვს, რომ არა! პა­ტა­რა­ო­ბი­დან თუ რა­ი­მე წარ­მა­ტე­ბას მი­ვაღ­წევ­დი, მერე სულ იმა­ზე ვფიქ­რობ­დი: ნე­ტავ, ამა­ზე გიას და თამ­რი­კოს სა­ხელ­მა ხომ არ იმოქ­მე­და-მეთ­ქი? ეს კომ­პლექ­სი ახლა ნაკ­ლე­ბად, მაგ­რამ სა­დღაც, გუ­ლის სიღ­რმე­ში მა­ინც მა­წუ­ხებს... ძა­ლი­ან მინ­და, წარ­მა­ტე­ბას არა მშობ­ლე­ბის ხელ­შე­წყო­ბით, არა­მედ და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­ვაღ­წიო, მაგ­რამ მე­ო­რე მხრივ, სა­სი­ხა­რუ­ლოა, როცა ასე­თი, ხალ­ხის­გან და­ფა­სე­ბუ­ლი მშობ­ლე­ბი გყავს...

- არას­დროს გი­ფიქ­რია იმა­ზე, რომ შენი დის მსგავ­სად, მომ­ღერ­ლის კა­რი­ე­რა აგე­წყო?

- სა­შუ­ა­ლოდ ვმღე­რი. მე უფრო მე­ტად, სიმ­ღე­რის მოს­მე­ნა მიყ­ვარს. მაქვს გა­ტა­ცე­ბა, ჰობი - მუ­სი­კა­ლურ საკ­რა­ვებს ვაგ­რო­ვებ და მერე ვცდი­ლობ, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვის­წავ­ლო მათ­ზე დაკ­ვრა... ისე, ვნა­ნობ, რომ ნო­ტე­ბი არ ვიცი. ბავ­შვო­ბა­ში ამის შეს­წავ­ლის არც ინ­ტე­რე­სი მქონ­და და არც - სურ­ვი­ლი.

- კოკო, შენ და მა­რი­ამს რო­გო­რი დაძ­მო­ბა გაქვთ?

- მა­რი­ა­მი ჩემ­ზე ზუს­ტად ერთი წლით არის უფ­რო­სი, ერ­თსა და იმა­ვე დღეს - 9 დე­კემ­ბერს ვართ და­ბა­დე­ბუ­ლე­ბი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ტყუ­პი­ვით გა­ვი­ზარ­დეთ: ბაღ­სა და სკო­ლა­შიც ერ­თად დავ­დი­ო­დით, უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­შიც ერ­თსა და იმა­ვე წელს ჩა­ვა­ბა­რეთ. მოკ­ლედ, აქამ­დე მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ერ­თად გა­ვი­ა­რეთ. სა­ო­ცა­რი დაძ­მო­ბა გვაქვს. სი­ტყვე­ბით ვერც ვი­ტყვი, რას ნიშ­ნავს და ვინ არის ჩემ­თვის მა­რი­ა­მი...

- მა­რი­ამ­მა გა­და­წყვი­ტა, რომ კა­რი­ე­რა სა­ო­პე­რო მი­მარ­თუ­ლე­ბით წარ­მარ­თოს და ამის­თვის სე­რი­ო­ზულ ნა­ბი­ჯებს დგამს. ალ­ბათ ძნე­ლია, სა­კუ­თა­რი და ამ კუ­თხით შე­ა­ფა­სო...

- ეს სუ­ლაც არ არის რთუ­ლი. მე რე­ა­ლის­ტი ვარ და ვფიქ­რობ, თუ ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თარ თავ­ზე იმუ­შა­ვებს, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­უ­ვა. ვი­ნა­ი­დან მა­რი­ამს შრო­მა არ ეზა­რე­ბა, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ბევ­რს მი­აღ­წევს!

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მსა­ხი­ობ კო­კოს რო­გორ აფა­სე­ბენ?

- მა­რი­ა­მიც, თამ­რი­კოც და გიაც კო­რექ­ტულ შე­ნიშ­ვნებს მაძ­ლე­ვენ. უბ­რა­ლოდ, დედა და და უფრო მინ­დო­ბენ ხოლ­მე, გია კი სათ­ქმელს პირ­და­პირ მე­უბ­ნე­ბა. მთა­ვა­რი ის არის, რომ ყვე­ლა­ნი თე­ატ­რის კარ­გი მა­ყუ­რებ­ლე­ბი არი­ან და ყვე­ლა­ფერს სწო­რად აღიქ­ვა­მენ... ანი - ჩემი მე­უღ­ლეც მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლავთ. გა­მი­მარ­თლა, რომ გვერ­დით ასე­თი ადა­მი­ა­ნი მყავს.

- რო­გორ შე­იქ­მნა თქვე­ნი ოჯა­ხი?

- მე და ანი ერ­თმა­ნეთს სე­რი­ა­ლის - "მე­სა­მე თა­ო­ბა" გა­და­ღე­ბი­სას შევ­ხვდით. პრინ­ციპ­ში, თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­და­ნაც ვიც­ნობ­დით ერ­თმა­ნეთს, მაგ­რამ იქ ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გვქონ­და. ჩვენ სე­რი­ალ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას დავ­მე­გობ­რდით, მერე სამი წელი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, ბო­ლოს კი ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნით.

- ანი რო­გო­რი გო­გოა?

- ძა­ლი­ან მა­გა­რი ადა­მი­ა­ნია. რო­გორც მსა­ხი­ობს, კარ­გი პო­ტენ­ცი­ა­ლი აქვს და ამას­თან, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ცო­ლია - მზრუნ­ვე­ლი და თბი­ლი.

- რამ­დე­ნი ხა­ნია, რაც ერ­თად ხართ?

- ზა­ფხულ­ში ერთი წელი გახ­დე­ბა, რაც ოფი­ცი­ა­ლუ­რად (ხე­ლის­მო­წე­რა­სა და ჯვრის­წე­რას ვგუ­ლის­ხმობ) ცოლ-ქმა­რი გავ­ხდით; მა­ნამ­დე, ნა­ხე­ვა­რი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში უბ­რა­ლოდ, ერ­თად ვი­ცხოვ­რეთ.

- მშობ­ლე­ბი­სა­გან ცალ­კე, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბა არ გი­ჭირთ?

- ახალ­გაზ­რდა წყვი­ლის­თვის ცალ­კე ცხოვ­რე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია! სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მას მერე, რაც მე და ანი სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე გა­და­ვე­დით, გა­ვი­გე, რა არის სი­ნამ­დვი­ლე­ში ცხოვ­რე­ბა. ყვე­ლა ახალ­გაზ­რდა წყვილს ვურ­ჩევ, შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად და­მო­უ­კი­დებ­ლად იცხოვ­რონ... მე და ანი ცოტა ხან­ში გო­გო­ნას ვე­ლო­დე­ბით. ჯერ სა­ხე­ლი არ მოგ­ვი­ფიქ­რე­ბია, მაგ­რამ ის კი ვი­ცით, რომ ბავ­შვი მო­მა­ვალ­ში ტუ­რიზ­მის გან­ხრით ის­წავ­ლის (იცი­ნის).

- რა­ტომ?

- დე­და­მისს ფეხ­მძი­მო­ბი­სას მოგ­ზა­უ­რო­ბა მო­უხ­და - გას­ტრო­ლებ­ზე იყო შან­ხა­ი­ში, ორ­ჯერ - თურ­ქეთ­ში...

- ფეხ­მძი­მე მე­უღ­ლეს ანე­ბივ­რებ?

- ვცდი­ლობ, ხში­რად მი­ვე­ფე­რო, სურ­ვი­ლე­ბი ავუს­რუ­ლო...

სა­უ­ბარ­ში ჩარ­თვა კო­კოს მე­უღ­ლეს, ანი იმ­ნა­ძეს ვთხო­ვე:

- კოკო ისე­თი მე­უღ­ლეა, რო­გო­რიც მინ­დო­და, გვერ­დით მყო­ლო­და და ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ეს სურ­ვი­ლი ამიხ­და... მან თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ში გარ­კვე­ულ წარ­მა­ტე­ბას უკვე მი­აღ­წია და ვიცი, მო­მა­ვალ­შიც ბევ­რს მი­აღ­წევს. ცოტა ხან­ში მის პირ­ველ სა­რე­ჟი­სო­რო ნა­მუ­შე­ვარს ვი­ხი­ლავთ და ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მთე­ლი გუ­ლით ვგულ­შე­მატ­კივ­რობთ.

- ერთი და იმა­ვე პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბი რომ ხართ, ეს თქვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში არა­ფერს ცვლის?

- არა, პი­რი­ქით - ეს სა­სი­ა­მოვ­ნოც კია... ერ­თმა­ნეთს ისე და­ვუ­ახ­ლოვ­დით, არც გვი­მე­სი­ჯია, არც ინ­ტერ­ნე­ტით გვქო­ნია კონ­ტაქ­ტი, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის­თა­ვად მოხ­და.

- სიყ­ვა­რულ­ში პირ­ვე­ლი რო­მე­ლი გა­მო­უ­ტყდით?

- არც ერთი; ორი­ვე ერ­თდრო­უ­ლად მივ­ხვდით, რომ რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რად იყო საქ­მე და ის რა­ღაც მერე დიდ სიყ­ვა­რულ­ში გა­და­ი­ზარ­და. კოკო სა­ოც­რად და­დე­ბი­თი ადა­მი­ა­ნია.

- შენი რამ­დე­ნი­მე როლი ამა თუ იმ ფილმში ნა­ნა­ხი მაქვს. ამ­ჟა­მად, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, რას საქ­მი­ა­ნობ?

- ამ­ჟა­მად, ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვის­ვე­ნებ; მხო­ლოდ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ერთ სპექ­ტაკლს ვთა­მა­შობ, სა­დაც ფეხ­მძი­მეს როლი მაქვს (იღი­მის)...

- ანი, რას გვე­ტყვი კო­კოს ოჯა­ხის წევ­რებ­ზე. რო­გორ შე­ე­წყვე ამ ადა­მი­ა­ნებს?

- ყვე­ლას მშვე­ნივ­რად შე­ვე­წყვე. იმას, რომ კო­კოს ოჯახ­ში ყვე­ლა ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნია, ჩემ­თვის დის­კომ­ფორ­ტი არ შე­უქ­მნია. არ ვარ კომ­პლექ­სი­ა­ნი, პი­რი­ქით - ვა­მა­ყობ მა­თით და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს დე­დამ­თი­ლიც, მა­მამ­თი­ლიც და მუ­ლიც... აქვე გე­ტყვით, რომ მე და კოკო ბუ­ნე­ბით მშვი­დე­ბი ვართ, მაგ­რამ კო­კოს ეს გრძნო­ბა გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლი აქვს...

კოკო:

- (აწყვე­ტი­ნებს) და ამი­ტო­მაც, უფრო მეტი სიმ­შვი­დის­კენ მო­ვუ­წო­დებ (იცი­ნის)...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)