მსა­ხი­ობ სო­ფია სე­ბის­კვე­რა­ძეს ბრი­ტა­ნე­ლი რე­ჟი­სო­რი ბენ ჰო­პ­კინ­სი ახალ ფილმში იღებს, რო­მე­ლიც წარ­მო­სახ­ვით ქვე­ყა­ნა ყა­რას­ტანს ეხე­ბა, რე­ა­ლუ­რად კი ფილმში პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბა იქ­ნე­ბა აღ­წე­რი­ლი. არაა გა­მო­რი­ცხუ­ლი, ფილმში ქარ­თვე­ლებ­მა სა­კუ­თა­რი ქვე­ყა­ნა და ის­ტო­რი­აც ამო­ვიც­ნოთ. გა­და­ღე­ბე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას მიმ­დი­ნა­რე­ობს. სო­ფი­ას პარტნი­ო­რო­ბას ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი მე­თიუ მა­კ­ფა­ი­დე­ნი გა­უ­წევს, რო­მე­ლიც "ანა კა­რე­ნი­ნას" 2012 წელს გა­და­ღე­ბულ ვერ­სი­ა­ში კირა ნა­იტ­ლის­თან ერ­თად თა­მა­შობს.

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ არ მაქვს სამ­სა­ხუ­რი, რო­მე­ლიც მა­ვალ­დე­ბუ­ლებს გრა­ფიკ­ში ყოფ­ნას, ჩემი ყო­ვე­ლი დღე ერ­თმა­ნე­თის­გან გან­სხვავ­დე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ყო­ველ დი­ლით 7 სა­ა­თი­დან 8-ის 15 წუ­თამ­დე ვიღ­ვი­ძებ, რად­გან ჩემი შვი­ლი სკო­ლა­ში წა­სას­ვლე­ლად უნდა გა­ვაღ­ვი­ძო. მარი უკვე დი­დია და არ სჭირ­დე­ბა გა­ცი­ლე­ბა, მთა­ვა­რია გა­ვაღ­ვი­ძო, მერე და­მო­უ­კი­დებ­ლად ემ­ზა­დე­ბა და გა­დის სახ­ლი­დან, რის შემ­დე­გაც კარს ვკე­ტავ და ძილს ვაგ­რძე­ლებ, თუ ამის დრო და სა­შუ­ა­ლე­ბა მაქვს, მიყ­ვარს გვი­ა­ნო­ბამ­დე ძილი. ახალ­გაღ­ვი­ძე­ბულს გა­მო­ფხიზ­ლე­ბა­ში შხა­პი მეხ­მა­რე­ბა, რის შემ­დე­გაც ვსვამ ყა­ვას, ვრთავ ლეპ­ტოპს და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ "ფე­ის­ბუ­ქი­თა" და ყა­ვით ვფხიზ­ლდე­ბი.

რაც უფრო მეტი საქ­მე მაქვს, მით უფრო მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი ვარ და ყვე­ლა­ფერს ვას­წრებ. ალ­ბათ, პირ­ვე­ლი არ ვარ, ვინც ამას ამ­ბობს, მაგ­რამ მარ­თლა ასეა. როცა თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ, ვზარ­მა­ცობ, შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი დღე პი­ჟა­მით ვი­ა­რო, და­ვა­ლა­გო სახ­ლი და გა­ვა­კე­თო სა­დი­ლი. როცა მარი პა­ტა­რა იყო, სკო­ლი­დან მო­სულს აუ­ცი­ლებ­ლად სახ­ლში უნდა დავ­ხვედ­რო­დი, ახლა ეს პრობ­ლე­მა მო­მეხ­სნა, გა­ი­ზარ­და, თა­ვი­სი გა­სა­ღე­ბი აქვს და უჩე­მო­დაც შე­მო­დის სახ­ლში, მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მა­ინც ვცდი­ლობ, სკო­ლი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულს შინ დავ­ხვდე და მერე გა­ვი­დე საქ­მე­ებ­ზე.

სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ სახ­ლში მხო­ლოდ მე და ჩემი შვი­ლი ვცხოვ­რობთ, ოჯა­ხის მოვ­ლა და სა­დილ­ზე ზრუნ­ვა მე მი­წევს. მეგ­რუ­ლი ხარ­ჩო­დან და­წყე­ბუ­ლი, უკ­რა­ი­ნუ­ლი ბორშჩით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ყვე­ლაფ­რის მომ­ზა­დე­ბა შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ უნდა ვთქვა, რომ კერ­ძებს სი­ა­მოვ­ნე­ბით ნამ­დვი­ლად არ ვა­კე­თებ, თუმ­ცა, რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ყო­ველ­თვის გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის. ახლა გა­გიმ­ხელთ ერთ-ერთი კერ­ძის რე­ცეპტს, ეს გახ­ლავთ ქა­თა­მი ბრინ­ჯით, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია და ამას­თა­ნა­ვე მარ­ტი­ვად მზად­დე­ბა. უნდა ავი­ღოთ ქათ­მის ფილე ან ქა­თა­მი, სა­სურ­ვე­ლია გა­და­ვა­ცა­ლოთ კანი. პი­რა­დად მე, რა­საც უნდა ვამ­ზა­დებ­დე, ქა­თამს ყო­ველ­თვის ვაც­ლი კანს. ამო­ვავ­ლოთ მეგ­რულ აჯი­კა­ში, დავ­დოთ ტა­ფა­ზე და ერთი მხა­რე შევ­ბრა­წოთ, სა­ნამ მომ­ზად­დე­ბა, 200-300 გრა­მი ბრინ­ჯი მოვ­ხარ­შოთ. ქა­თამს რომ გად­მო­ვაბ­რუ­ნებთ, ზე­მო­დან და­ვა­ყა­როთ ბრინ­ჯი, და­ვა­ხე­ხოთ ყვე­ლი, მო­ვა­ყა­როთ შავი პილ­პი­ლი, მა­რი­ლი და თავ­და­ხუ­რუ­ლი დავ­ტო­ვოთ და­ბალ ცე­ცხლზე 35 წუ­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში. და­მერ­წმუ­ნეთ, ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია და თან ად­ვი­ლად მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი. გარ­და სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი­სა, ასე­ვე ვზრუ­ნავ ძაღლზე, სა­ხე­ლად ჰეფ­ზე და თუ­თი­ყუ­შ­ზე, დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში მა­თაც ვუთ­მობ გარ­კვე­ულ დროს.

სარ­კეს­თან

- თუ სახ­ლი­დან არ მი­წევს გას­ვლა, მა­კი­აჟს არ ვი­კე­თებ. მიყ­ვარს ვარ­ჯი­ში, მაგ­რამ ფიტ­ნესკლუბ­ში სი­ა­რუ­ლი მე­ზა­რე­ბა, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ წო­ნის პრობ­ლე­მა არ მა­წუ­ხებს. ისე კი, ვარ­ჯი­ში ენერ­გი­ის­თვის და გა­სამ­ხნე­ვებ­ლად ძა­ლი­ან კარ­გია, ამი­ტომ, როცა დროს ვპო­უ­ლობ, ვრთავ მუ­სი­კას და ვვარ­ჯი­შობ, რათა სხე­ულ­მა ფორ­მა არ და­კარ­გოს, თან ეს კარგ გან­წყო­ბა­ზე მა­ყე­ნებს. რაც შე­ე­ხე­ბა სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნებს, შე­იძ­ლე­ბა ხალ­ხს ჰგო­ნია, რომ სულ ეს­თე­ტი­კურ ცენ­ტრებ­ში ვზი­ვარ, მაგ­რამ ასე ნამ­დვი­ლად არ არის, ამის ფუ­ფუ­ნე­ბა და სახ­სრე­ბი ჯერ არ მაქვს, როცა გავ­მდიდ­რდე­ბი, უარს ნამ­დვი­ლად არ ვი­ტყვი. თუ ადა­მი­ანს სა­შუ­ა­ლე­ბა აქვს, რა­ტომ არ უნდა მო­უ­ა­როს თავს?! სა­ლონ­ში ძი­რი­თა­დად მა­შინ მივ­დი­ვარ, როცა თმის შეჭ­რა მინ­და, სა­კუ­თა­რი თა­ვის ფორ­მა­ში მოყ­ვა­ნას კი თა­ვად­ვე ვუმკლავ­დე­ბი. სწო­რი თმა მაქვს და სუ­ლაც არაა რთუ­ლად მო­სავ­ლე­ლი.

შო­პინ­გი

- იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა ნამ­დვი­ლად არ მაქვს, რომ სა­შო­პინ­გოდ სა­ზღვარ­გა­რეთ ვი­ა­რო, ამი­ტომ ან ინ­ტერ­ნე­ტით ვი­წერ, ან კი­დევ თბი­ლი­სურ მა­ღა­ზი­ებს ვსტუმ­რობ. სამ­წუ­ხა­როდ, ძი­რი­თა­დად სულ ერ­თნა­ირ სა­მოსს ვა­წყდე­ბი, აქ რამე გან­სა­კუთ­რე­ბულს იშ­ვი­ა­თად ნა­ხავ, ამი­ტომ კარ­გი გა­მო­სა­ვა­ლი ვი­პო­ვე, მიყ­ვარს და მე­ხერ­ხე­ბა გა­და­კე­თე­ბა, ვყი­დუ­ლობ სა­მოსს და ისე ვუც­ვლი იერ­სა­ხეს, რომ სულ სხვა რა­ღაც გა­მო­დის. შე­იძ­ლე­ბა, თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე სა­მო­სი ვერ შევ­კე­რო და სა­კე­რავ მან­ქა­ნას­თან ვერ ვი­მუ­შაო, მაგ­რამ რა­ღა­ცის მოჭ­რა, მი­კე­რე­ბა და გამ­რა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა ნამ­დვი­ლად მე­ხერ­ხე­ბა. ვერ ვი­ტყვი, რომ სამ­კა­უ­ლე­ბის გა­რე­შე ში­ნი­დან ვერ გავ­დი­ვარ, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, ამით უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო იერი შევ­ძი­ნო სა­მოსს, მიყ­ვარს მე­ტა­ლის, ტყა­ვის აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი, ძვირ­ფას ლი­თონს დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას არ ვა­ნი­ჭებ, ვი­კე­თებ იმას, რაც აქ­ტუ­ა­ლუ­რია. შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც მო­მე­წო­ნოს, რო­მე­ლიც სუ­ლაც არ აკ­მა­ყო­ფი­ლებ­დეს მო­დის ბოლო ტენ­დენ­ცი­ებს, მაგ­რამ მა­ინც გა­ვი­კე­თო. მას შემ­დეგ, რაც ჩემი შვი­ლი გა­ი­ზარ­და, ერ­თნა­ი­რი ზო­მის სა­მო­სი გვჭირ­დე­ბა და ერ­თმა­ნე­თის გარ­დე­რო­ბით სარ­გებ­ლო­ბაც შეგ­ვიძ­ლია. უნდა გა­მოვ­ტყდე, რომ მე უფრო ხში­რად ვძვრე­ბი მის კა­რა­და­ში, ვიდ­რე ის (იღი­მის). როცა ბე­ბოს­თან მი­დის, უკან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, პირ­ველ რიგ­ში, კა­რა­დას ამოწ­მებს და თუ არე­უ­ლია, მა­შინ­ვე ხვდე­ბა, რომ დე­დამ მისი სა­მო­სი გა­მო­ი­ყე­ნა (იღი­მე­ბა).

მარი

- საკ­მა­ოდ მე­გობ­რუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვაქვს მე და მა­რის, მაგ­რამ ჩვენ შო­რის არც დე­დაშ­ვი­ლუ­რი ზღვა­რი და ბა­რი­ე­რია და­კარ­გუ­ლი. ერ­თა­დერ­თი სა­კი­თხი, რა­ზეც ვკა­მა­თობთ, ინ­ტერ­ნე­ტის­თვის დიდი დრო­ის დათ­მო­ბაა, უკვე თა­ვი­სი ინ­ტე­რე­სე­ბი აქვს, უყუ­რებს სე­რი­ა­ლებს, უს­მენს საყ­ვა­რელ ჯგუ­ფებს, მე ვე­უბ­ნე­ბი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი გაკ­ვე­თი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბის შემ­დეგ უნდა გა­ა­კე­თოს, მაგ­რამ მა­ინც ისე ახერ­ხებს, რო­გორც თვი­თონ უნდა (იღი­მის).

წიგ­ნე­ბი, პრე­სა, ტე­ლე­ვი­ზო­რი...

- ტე­ლე­ვი­ზორს იშ­ვი­ა­თად ვუ­ყუ­რებ, რათა ნაკ­ლე­ბად და­ვით­რგუ­ნო, არა­ნა­ი­რი სურ­ვი­ლი არ მაქვს ამ­დენ ნე­გა­ტი­ურ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვუს­მი­ნო. პრე­სა­საც ყო­ველ­დღი­უ­რად ნამ­დვი­ლად არ ვეც­ნო­ბი, "ფე­ის­ბუ­ქი" მიკ­მა­ყო­ფი­ლებს იმ ინ­ტე­რესს, რაც პრე­სამ უნდა მომ­ცეს. აი, წიგ­ნე­ბის კი­თხვა კი ნამ­დვი­ლად მიყ­ვარს. სტუ­დენ­ტო­ბა­ში უფრო კლა­სი­კურ ლი­ტე­რა­ტუ­რას ვა­ნი­ჭებ­დი უპი­რა­ტე­სო­ბას, ახლა თა­ნა­მედ­რო­ვე მწერ­ლებ­ზე გა­და­ვე­დი.

გარ­თო­ბა

- მიყ­ვარს, რო­გორც კლუ­ბებ­ში სი­ა­რუ­ლი, ასე­ვე მშვიდ ად­გი­ლებ­ში მე­გობ­რებ­თან ერ­თად დრო­ის გა­ტა­რე­ბა. გან­წყო­ბის მი­ხედ­ვით ვირ­ჩევ ად­გილს, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა კარ­გად გარ­თო­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა პო­პუ­ლა­რო­ბას, ვერ ვი­ტყვი, იმ­დე­ნად პო­პუ­ლა­რუ­ლი ვარ, ეს დის­კომ­ფორ­ტს მიქ­მნის-მეთ­ქი, ზო­მი­ე­რე­ბა ყველ­გან და ყვე­ლა­ფერ­ში სა­ჭი­როა, არა აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, კლუბ­ში იქ­ნე­ბი თუ სხვა ად­გი­ლას, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა გცნობს თუ არა. ერ­თა­დერ­თი, რაც მა­ღი­ზი­ა­ნებს, უზ­რდე­ლი ადა­მი­ა­ნია, თუ ვინ­მეს ჩემი გაც­ნო­ბის სურ­ვი­ლი უჩ­ნდე­ბა, ვეც­ნო­ბი და ამით ვამ­თავ­რებ ყვე­ლა­ფერს, ზედ­მე­ტი ლა­ი­ლაი სა­ჭი­რო არ არის, მაგ­რამ თუ თავს მა­ბეზ­რე­ბენ და უზ­რდე­ლო­ბა­ში გა­და­დი­ან, კონ­კრე­ტუ­ლი და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის დაც­ვას მივ­მარ­თავ და ასე ვაგ­ვა­რებ პრობ­ლე­მას.

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს, მოკ­ლედ რაც შე­მიძ­ლია აღ­ვნიშ­ნო, არის ის, რომ მი­უ­ხე­და­ვად და­კა­ვე­ბუ­ლი რე­ჟი­მი­სა, მე და გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა ერ­თმა­ნე­თის­თვის დრო­ის გა­მო­ნახ­ვას მა­ინც ვა­ხერ­ხებთ. ისე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, რო­გორც სხვა და­ნარ­ჩენ წყვი­ლებს. მარ­თა­ლია, ის რე­ჟი­სო­რია და, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერთ სფე­რო­ში ვმოღ­ვა­წე­ობთ, მაგ­რამ საქ­მე­ზე დი­დად არ ვსა­უბ­რობთ, როცა რა­ღაც ხდე­ბა, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­ღებ, რად­გან ვიცი, გი­ორ­გი მა­ინც ისე გა­და­წყვეტს, რო­გორც მე მე­სი­ა­მოვ­ნე­ბა.

კა­რი­ე­რა

- ბრი­ტა­ნე­ლი რე­ჟი­სო­რი ბენ ჰო­პ­კინ­სი სა­ქარ­თვე­ლო­ში იღებს ფილ­მს, რო­მელ­შიც ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბიც თა­მა­შო­ბენ. ერთ-ერთი მათ­გა­ნი მე­თიუ მა­კ­ფა­დე­ნი გახლვათ, რო­მე­ლიც კირა ნა­იტ­ლის უწევ­და პარტნი­ო­რო­ბას "ანა კა­რე­ნი­ნა­ში". ფილმში ვთა­მა­შობ ამე­რი­კელ მსა­ხი­ობს, მე­თი­უს გმი­რის ცოლს. ასეთ ცნო­ბილ ადა­მი­ან­თან ერ­თად ჯერ არას­დროს მი­თა­მა­შია, ვფიქ­რობ, მუ­შა­ო­ბა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო იქ­ნე­ბა. მარ­თა­ლია, ეპი­ზო­დუ­რი როლი მაქვს, მაგ­რამ ჩემი პერ­სო­ნა­ჟის კეტ­რინ ქრო­სის პლა­კა­ტე­ბი ფილ­მის დროს საკ­მა­ოდ ხში­რად ჩანს, ჩემი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით სცე­ნე­ბი კი უფრო ფი­ნა­ლის­კენ იქ­ნე­ბა. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ თე­ბერ­ვლის შუა რი­ცხვებ­შია და­გეგ­მი­ლი ჩემი სცე­ნე­ბის გა­და­ღე­ბა, ჯერ­ჯე­რო­ბით მხო­ლოდ ფო­ტო­სე­სია გავ­მარ­თეთ ფილმში გა­მო­სა­ყე­ნე­ბე­ლი პლა­კა­ტე­ბის­თვის, სა­დაც ქერა თმით ვიქ­ნე­ბი, შემ­დეგ მო­მი­წევს ყა­ვის­ფრად შე­ღებ­ვა, ასე მო­ი­თხო­ვეს და წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა არც გა­მი­წე­ვია. მოქ­მე­დე­ბა წარ­მო­სახ­ვით ქვე­ყა­ნა­ში ვი­თარ­დე­ბა, რო­მელ­საც ყა­რას­ტა­ნი ჰქვია. სცე­ნა­რი რომ წა­ვი­კი­თხე, ძა­ლი­ან და­ვინ­ტე­რეს­დი, პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნის ცხოვ­რე­ბაა აღ­წე­რი­ლი, ნე­ბის­მი­ერ­მა ქვე­ყა­ნამ შე­იძ­ლე­ბა მას­ში სა­კუ­თა­რი თავი ამო­იც­ნოს, მათ შო­რის სა­ქარ­თვე­ლო­მაც, თუმ­ცა კონ­კრე­ტუ­ლად ერთი სა­ხელ­მწი­ფოს მდგო­მა­რე­ო­ბა არ არის გად­მო­ტა­ნი­ლი. სი­უ­ჟე­ტის მი­ხედ­ვით, ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად ამე­რი­კი­დან იწ­ვე­ვენ რე­ჟი­სორს, რო­მელ­მაც უნდა გა­და­ი­ღოს ფილ­მი ყა­რას­ტა­ნის იმ მე­ფე­ზე, რო­მელ­მაც ქვე­ყა­ნა აა­ღორ­ძი­ნა.

- სხვა დროს თუ შე­გიც­ვლია გა­რეგ­ნო­ბა რო­ლის გამო?

- მკვეთ­რად არა. ერთხელ რეკ­ლა­მა­ში გა­და­სა­ღე­ბად მთხო­ვეს თმის შა­ვად შე­ღებ­ვა, მაგ­რამ საკ­მა­ოდ ცო­ტას იხ­დიდ­ნენ და არ მი­ღირ­და ამის გა­კე­თე­ბა. რო­დე­საც საქ­მე ფილ­მს ეხე­ბა, მივ­დი­ვარ დათ­მო­ბებ­ზე, მაგ­რამ რეკ­ლა­მის­თვის უფრო ძნე­ლად ვი­ღებ ასეთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას.

- რო­გორ მოხ­ვდი ამ ფილმში და რა ენა­ზე სა­უბ­რობთ?

- კას­ტინ­გით შე­მარ­ჩი­ეს. რაც შე­ე­ხე­ბა ენას, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ინ­გლი­სუ­რი კარ­გად არ ვიცი თარ­ჯიმ­ნის დახ­მა­რე­ბით მი­წევს კონ­ტაქ­ტი, მაგ­რამ, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჩემს გმირს ბევ­რი სა­ლა­პა­რა­კო არ აქვს. ისე, ფილმში გა­მო­გო­ნილ ენა­ზე, ე.წ. ყა­რას­ტა­ნულ­ზე სა­უბ­რო­ბენ, რო­გორც ქვე­ყა­ნაა გა­მო­გო­ნი­ლი, ასე­ვე ენაც წარ­მო­სახ­ვი­თია. რო­გორც გი­თხა­რით, ჯერ­ჯე­რო­ბით გა­და­ღე­ბე­ბი არ გვქო­ნია, ამი­ტომ უფრო მე­ტის თქმა არ შე­მიძ­ლია (იღი­მის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)