ფო­ტო­ხე­ლო­ვა­ნი იური მე­ჩი­თო­ვი წლე­ბის მან­ძილ­ზე თა­ვი­სი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბას არას­დროს იწ­ვევ­და, ბოლო დროს კი საკ­მა­ოდ მწვა­ვე კრი­ტი­კი­სა და ქი­ლი­კის ობი­ექ­ტი გახ­და. გარ­კვე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ჯერ კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლედ მის­მა და­ნიშ­ვნამ აღაშ­ფო­თა, ამას კი სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი ის ცნო­ბი­ლი ვი­დეო და ფო­ტო­მა­სა­ლაც მოჰ­ყვა, რო­მე­ლიც მის მი­მართ უარ­ყო­ფი­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის გა­სამ­ყა­რებ­ლად, მი­სი­ვე სა­ჯა­რო სა­ი­ტი­დან აი­ღეს. თა­ვად ფო­ტოგ­რა­ფი ამ ყვე­ლა­ფერს უგუ­ნუ­რე­ბას უწო­დებს და ამ­ბობს, რომ მშობ­ლი­უ­რი ქვეყ­ნის წი­ნა­შე ბო­დი­შის მოხ­და და სიყ­ვა­რუ­ლის დამ­ტკი­ცე­ბა არ სჭირ­დე­ბა.

- ბა­ტო­ნო იური, სა­მი­ნის­ტრო­ში მუ­შა­ო­ბის ხან­მოკ­ლე გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე დაყ­რდნო­ბით, რო­გორ გე­სა­ხე­ბათ ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის გან­ვი­თა­რე­ბა და არ­სე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბა?

- ჩვენ ვცხოვ­რობთ ეპო­ქა­ში, როცა სამ­წუ­ხა­როდ, კულ­ტუ­რის დონე სულ უფრო და უფრო ეცე­მა. არ შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი თბი­ლი­სით გა­ნი­სა­ზღვროს. ად­რეც ვი­ცო­დი, რე­გი­ო­ნებ­ში არ­სე­ბუ­ლი მწვა­ვე პრობ­ლე­მე­ბის შე­სა­ხებ, რა­ზეც ყუ­რა­დღე­ბა მი­ნის­ტრმაც გა­ა­მახ­ვი­ლა. ყვე­ლა­ფე­რი მო­ის­პო. ის კულ­ტუ­რის სახ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც საბ­ჭო­თა დროს არ­სე­ბობ­და, თა­ვის ფუნ­ქცი­ას ას­რუ­ლებ­და, ხალ­ხი და­დი­ო­და, ახლა კი სახ­ლებ­ში გა­მო­ი­კეტ­ნენ და ტე­ლე­ვი­ზო­რებს მის­ჩე­რე­ბი­ან. ნორ­მა­ლუ­რია ის ფაქ­ტი, რომ მთელ ქვე­ყა­ნა­ში სულ სამი კი­ნო­თე­ატ­რია? თე­ლა­ვის თე­ატ­რში ბი­ლე­თის ფასი მხო­ლოდ 3 ლა­რია, თბი­ლის­ში კი, კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლი რომ ჩა­ტარ­და - 2 ლარი ღირ­და. არ­სე­ბულ სი­ტუ­ა­ცი­ას მხო­ლოდ წინა ხა­ლი­სუფ­ლე­ბა­საც ვერ და­ვაბ­რა­ლებთ, უკულ­ტუ­რო­ბის ტენ­დენ­ცია - მსოფ­ლიო პრობ­ლე­მაა. ადრე ცოდ­ნა, გა­ნათ­ლე­ბა მე­ტად პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი იყო, ახლა კი სა­მომ­ხმა­რებ­ლო, ყო­ფით დო­ნე­ზე და­ვი­და. ხე­ლოვ­ნე­ბის აღ­ქმაც შე­მოქ­მე­დე­ბაა. ამი­ტო­მა­ცაა, რომ ნამ­დვი­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­ში დას­რუ­ლე­ბუ­ლი არას­დრო­საა - ის მნახ­ველს ფან­ტა­ზი­ის გაღ­ვი­ვე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს. ქვე­ყა­ნა­ში ტო­ტა­ლუ­რი უმუ­შევ­რო­ბა, გა­ჭირ­ვე­ბა, თვით­გა­დარ­ჩე­ნა­ზე ზრუნ­ვაა პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ხალ­ხს თე­ატ­რში, ოპე­რა­ში, კონ­ცერ­ტზე სი­ა­რუ­ლის სურ­ვი­ლი და სა­შუ­ა­ლე­ბა აღარ აქვს. ეს სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მაა და ამას მხო­ლოდ კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო ვერ უშ­ვე­ლის. ადა­მი­ა­ნუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი მხო­ლოდ Facebook-ის დო­ნე­ზე და ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი არ უნდა იყოს.

- თუ გაქვთ რა­ი­მე ინ­ფორ­მა­ცია, იყო თუ არა გა­მო­ყო­ფი­ლი თან­ხე­ბი რე­გი­ო­ნუ­ლი კულ­ტუ­რის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის?

- კომ­პე­ტენ­ტუ­რი ვერ ვიქ­ნე­ბი, გი­პა­სუ­ხოთ, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ იქ ცხოვ­რე­ბა ჩამ­კვდა­რია. ახლა რამ­დე­ნი­მე კო­მი­სია იქ­მნე­ბა, პრი­ო­რი­ტე­ტად 10 მი­მარ­თუ­ლე­ბა დავ­სა­ხეთ - სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო გა­ნათ­ლე­ბა, თე­ატ­რი, კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კა და ა.შ. ერთ-ერთი - რე­გი­ო­ნუ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბაა. ვფიქ­რობთ, რომ არ­სე­ბუ­ლი კულ­ტუ­რის სახ­ლე­ბი, შე­ნო­ბე­ბი, სა­დაც შე­მორ­ჩა, ან უნდა გა­რე­მონტდეს, ან რა­ი­მე სხვა გზა გა­მოვ­ნა­ხოთ. ერთ-ერთი იაფი სა­შუ­ა­ლე­ბა, ვი­დე­ო­გამ­შვე­ბე­ბის დად­გმაა. ხე­ლო­ვა­ნე­ბი თბი­ლი­სი­და­ნაც უნდა ჩა­ვი­დეთ რე­გი­ო­ნებ­ში და იქ ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ვა­ცო­ცხლოთ. მთე­ლი რიგი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბია გან­სა­ხორ­ცი­ე­ლე­ბე­ლი. მუ­შავ­დე­ბა კა­ნო­ნი მე­ცე­ნა­ტო­ბის შე­სა­ხებ, რო­მელ­საც პარ­ლა­მენ­ტი მი­ი­ღებს და ეს უამ­რავ ადა­მი­ანს ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში ფუ­ლის ჩა­დე­ბას გა­უ­ად­ვი­ლებს. გვინ­და, უფა­სო დარ­ბა­ზე­ბი შევ­ქმნათ, სა­დაც მხატ­ვრე­ბი და ფო­ტო­ოს­ტა­ტე­ბი გა­მო­ფე­ნებს მო­ა­წყო­ბენ. უცხო­ეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და ფო­ტო­ე­ბის გა­ყიდ­ვა ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი სამ­ყა­როს მეშ­ვე­ო­ბი­თაც შე­უძ­ლი­ათ. ახალ­გაზ­რდა კი­ნო­რე­ჟი­სორ თა­მარ სუ­ლა­მა­ნი­ძეს­თან ერ­თად, ვმუ­შა­ობ 700-გვერ­დი­ან წიგნ­ზე, სა­დაც შე­სუ­ლია 160 ფო­ტოგ­რა­ფი, 3000 ფო­ტო­ნა­მუ­შე­ვა­რი და მო­ი­ცავს 1955 წლი­დან პე­რი­ოდს, როცა ქარ­თულ­მა ფო­ტოგ­რა­ფი­ამ ფრთე­ბი გა­შა­ლა. ამ პრო­ექტს სა­მი­ნის­ტროს ნუ მი­ა­წერთ, ბევ­რად ადრე და­ვი­წყეთ.

- რას გვე­ტყვით ახალ კა­ნონპ­რო­ექ­ტზე, რო­მე­ლიც თე­ატ­რის მმარ­თვე­ლი­სა და სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლის სა­კითხს გან­სა­ზღვრავს?

- ეს სა­კი­თხი პი­რა­დად მე კარ­გად შეს­წავ­ლი­ლი არ მაქვს, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, მხო­ლოდ მმარ­თვე­ლის დო­ნე­ზე არ უნდა გა­და­წყდეს თე­ატ­რის ბედი და სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, უბ­რა­ლოდ მათი უფ­ლე­ბა­მო­სი­ლე­ბა კარ­გად გან­სა­ზღვრუ­ლი უნდა იყოს, რომ და­ვე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში გა­უ­გებ­რო­ბა არ მოხ­დეს.

- რო­ბერტ სტუ­რუ­ამ წა­მო­ა­ყე­ნა მო­თხოვ­ნა, თა­ვად გახ­დეს თე­ატ­რის მმარ­თვე­ლი. გა­მო­დის, რომ ახ­ლან­დელ­მა მმარ­თველ­მა პოს­ტი უნდა და­ტო­ვოს... რას ფიქ­რობთ ამის შე­სა­ხებ? და კი­დევ - შე­საძ­ლე­ბე­ლია, სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი­სა და მმარ­თვე­ლის თა­ნამ­დე­ბო­ბე­ბის ერთი ადა­მი­ა­ნის ხელ­ში მოქ­ცე­ვა?

- დე იურე - შე­იძ­ლე­ბა, ასე ხდე­ბო­და, მაგ­რამ დე ფაქ­ტო - არა. ამის­თვის არ­სე­ბო­ბენ მო­ად­გი­ლე­ე­ბი. ადა­მი­ანს არ შე­უძ­ლია ამ ორი ფუნ­ქცი­ის შე­თავ­სე­ბა. ბა­ტო­ნი რო­ბი­კო დიდი ადა­მი­ა­ნია, მაგ­რამ კა­ნო­ნის მხო­ლოდ ერთ ადა­მი­ან­ზე მორ­გე­ბა არ უნდა მოხ­დეს. ის ისეთ მო­თხოვ­ნას აყე­ნებს, რო­მე­ლიც მას მუ­შა­ო­ბას გა­უ­ად­ვი­ლებს და ეს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მეს­მის. ამის­თვის, რო­ბი­კოს თე­ატ­რი უნდა შე­იქ­მნას და მგო­ნი, უკვე შენ­დე­ბა კი­დეც. ამა­ვე პრობ­ლე­მა­ზე სხვა რე­ჟი­სო­რებ­თა­ნაც ვი­სა­უბ­რე. სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლის პოს­ტი "გა­წე­რი­ლი" არ არის. კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბის თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლად ქეთი დო­ლი­ძის დაბ­რუ­ნე­ბას მი­ვე­სალ­მე­ბი, მისი პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით გაშ­ვე­ბა ყვე­ლა­ნა­ი­რად მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო. ამ ნიშ­ნით არა­ვინ არ უნდა დავბლო­კოთ. ამ ეტაპ­ზე მე გე­სა­უბ­რე­ბით რო­გორც პი­როვ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც მეტ-ნაკ­ლე­ბად ჩა­ხე­დუ­ლია ამ საქ­მე­ში და არა რო­გორც თა­ნამ­დე­ბო­ბის პირი, რად­გან ჩემი სტა­ტუ­სი ჯერ­ჯე­რო­ბით გარ­კვე­უ­ლი არ არის.

- ეს სტა­ტუ­სი რო­დის გა­ირ­კვე­ვა?

- ვერ გე­ტყვით. წლის ბო­ლომ­დე რე­ორ­გა­ნი­ზა­ცია ხდე­ბა. ერთი რამ შე­მიძ­ლია გი­თხრათ: ჩემი მხრი­დან თა­ნამ­დე­ბო­ბის მო­პო­ვე­ბის არა­ნა­ი­რი სურ­ვი­ლი არ იყო, მე ხე­ლოვ­ნე­ბა - თე­ატ­რი და კინო მიყ­ვარს, ასე თუ ისე, ვერ­კვე­ვი კი­დეც. სა­მი­ნის­ტრო­ში იმ შემ­თხვე­ვა­ში ვი­მუ­შა­ვებ, თუ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ას­პა­რე­ზი მექ­ნე­ბა. მხო­ლოდ ჩი­ნოვ­ნი­კი და შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი თუ გავ­ხდე­ბი, ასეთ ამ­პლუ­ა­ში ძნე­ლად წარ­მო­მიდ­გე­ნია თავი. ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა - მი­ნის­ტრი და მო­ად­გი­ლე ინი­ცი­ა­ტი­ვის გა­მო­ჩე­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბას გვაძ­ლე­ვენ და ეს ძა­ლი­ან მომ­წონს.

- მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლის თა­ნამ­დე­ბო­ბი­დან თქვენს გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე რას იტყვით?

- ჩემი მე­გობ­რე­ბი ჩემ­ზე მე­ტად შე­წუხ­დნენ იმ სა­ში­ნე­ლი კამ­პა­ნი­ით, რაც ამ ამ­ბებს მოჰ­ყვა. დე­და­ჩე­მი 81 წლის ქა­ლია და მის­თვის ამ­დე­ნი, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად და­უმ­სა­ხუ­რე­ბე­ლი სი­ბინ­ძუ­რის მოს­მე­ნა საკ­მა­ოდ მძი­მეა. შო­ვი­ნიზმს რომ მაბ­რა­ლე­ბენ, ეს უბ­რა­ლოდ სა­სა­ცი­ლოა. ის­ტო­რი­ულ ფაქ­ტებს უკ­რა­ი­ნელ ჟურ­ნა­ლისტს ვუხ­სნი­დი, ამა­ში გან­სა­კუთ­რე­ბულს ვე­რა­ფერს ვხე­დავ. სა­ერ­თოდ, ეთ­ნოფ­სი­ქო­ლო­გი­ა­სა და ეთ­ნო­კუ­ლი­ნა­რი­ას ვსწავ­ლობ, სა­ქარ­თვე­ლოს რე­გი­ო­ნებ­ში დავ­დი­ვარ და ფო­ტო­ებს ვი­ღებ. ამა­ზე წლე­ბია ვმუ­შა­ობ, ასე­ვე - ანეკ­დო­ტებ­ზე: კუ­თხუ­რი ანეკ­დო­ტე­ბი მაქვს შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი და ვა­პი­რებ, წიგ­ნად გა­მოვ­ცე, მერე გა­ვახ­მო­ვა­ნო ან ვი­დე­ო­ვერ­სია გა­ვა­კე­თო, ვნა­ხოთ. ეს კულ­ტუ­რის ნა­წი­ლია - ანეკ­დო­ტი მოკ­ლე ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ჟან­რია. სხვა­თა შო­რის, ჩემი გვა­რი ქარ­თლი­და­ნაა, ჩემი პა­ტა­რა შვი­ლიშ­ვი­ლი კი გუ­რუ­ლი გახ­ლავთ.

- თქვენ­მა ფო­ტო­მაც დიდი აჟი­ო­ტა­ჟი გა­მო­იწ­ვია...

- ეს ჩემი დიდი პრო­ექ­ტის, 12-წლი­ა­ნი ნაშ­რო­მის ნა­წი­ლია. ერო­ტი­კულ სუ­რა­თებს და­ახ­ლო­ე­ბით 1998 წლი­დან ვი­ღებ, მას მერე, რაც ჩავ­თვა­ლე, რომ ამის გა­მოც­დი­ლე­ბა და ასა­კი უკვე მქონ­და. შიშ­ვე­ლი ნა­ტუ­რის გა­და­ღე­ბა ფო­ტო­ხე­ლოვ­ნე­ბის ერთ-ერთი ჟან­რი და ფა­ქი­ზი თე­მაა, მეც გა­მი­ტა­ცა და პირ­ვე­ლი გა­მო­ფე­ნა 1999 წელს მო­ვა­წყვე, რო­მელ­საც "შე­ფუ­თულს მიღ­მა" ერ­ქვა. პე­რი­ო­დუ­ლად კი­დევ ვი­ღებ­დი და დაგ­როვ­და. ის ჯგუ­ფუ­რი კად­რი კი, რო­მელ­ზეც ერთი ამ­ბა­ვი ატე­ხეს, მე თა­ვად დავ­დე ჩემს ოფი­ცი­ა­ლურ სა­ჯა­რო სა­იტ­ზე, გუ­შინ არ გავ­რცე­ლე­ბუ­ლა. და­საძ­რა­ხი მანდ ჩემ­თვის არა­ფე­რია. ყვე­ლა­ფე­რი გა­გე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ასე­თი ნა­მუ­შევ­რე­ბით ფეს­ტი­ვა­ლე­ბი ტარ­დე­ბა და ხალ­ხი პრი­ზებს იღებს... ხე­ლო­ვა­ნი და­ნაღ­მულ ველ­ზე, ბეწ­ვის ხიდ­ზე და­დის. ერთ-ერთი და­დას­ტუ­რე­ბა იმი­სა, რომ საქ­მე ხე­ლოვ­ნე­ბას­თან გვაქვს, ვინ­მეს­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია. ნი­კებს ამო­ფა­რე­ბუ­ლი ხალ­ხი "ფე­ის­ბუკ­ზე" სხვებს ლან­ძღავს და პა­სუ­ხი არა­ფერ­ზე მო­ე­კი­თხე­ბა...

- რას იტყვით ხა­თუ­ნა ხუნ­და­ძე­ზე, რო­მე­ლიც "ფე­ის­ბუ­კის" კო­მენ­ტა­რე­ბის გამო, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან ასე­ვე დიდი კრი­ტი­კის ობი­ექ­ტად იქცა?

- ხა­თუ­ნა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ადა­მი­ა­ნია. მან გერ­მა­ნი­ა­ში კარ­გი სამ­სა­ხუ­რი მი­ა­ტო­ვა და აქ ჩა­მო­ვი­და, რომ ჩვე­ნი კულ­ტუ­რის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის ხელი შე­ე­წყო, აქ კი რა­ღაც ტექ­სტებ­ზე გა­მო­ე­დავ­ნენ. აღელ­ვე­ბუ­ლი, გულ­წრფე­ლი პატ­რი­ო­ტის მიერ გა­კე­თე­ბუ­ლი შე­ფა­სე­ბე­ბი იყო იმ სა­ში­ნელ პე­რი­ოდ­ში და ეს მის­თვის ჩირ­ქის მო­სა­ცხე­ბად არ უნდა გა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ. ის ერთ-ერთ დე­პარ­ტა­მენ­ტში იმუ­შა­ვებს და კარგ საქ­მე­ებს გა­ა­კე­თებს.

- სა­მი­ნის­ტროს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში თქვე­ნი როლი ყვე­ლა­ზე ნა­ყო­ფი­ე­რად რო­მე­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ?

- ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ჩემ­თვის და ყვე­ლას­თვის - ქარ­თუ­ლი კი­ნოს აღორ­ძი­ნე­ბაა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ძვე­ლი "კი­ნოშ­ნი­კი" ვარ, ახ­ლაც კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფის­ტთა სახ­ლში ვცხოვ­რობ და კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში დიდი ხნის მან­ძილ­ზე ოპე­რა­ტო­რა­დაც მი­მუ­შა­ვია, ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტა­დაც და მხატ­ვარ-ფო­ტოგ­რა­ფა­დაც. მსოფ­ლი­ო­ში 5 კი­ნოს­კო­ლა იყო და ერთ-ერთი - ქარ­თუ­ლი, ახლა კი... არის რა­ღაც, რაც არ უნდა მოკ­ვდეს და არ უნდა დამ­თავ­რდეს, ეს - ქარ­თუ­ლი კი­ნოა. 2012 წელს ქარ­თუ­ლი კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის 100 წლის იუ­ბი­ლე იყო: 1912 წელს პირ­ვე­ლი სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი - "აკა­კი წე­რეთ­ლის მოგ­ზა­უ­რო­ბა რაჭა-ლე­ჩხუმ­ში" გა­და­ი­ღეს, რო­მე­ლიც დღეს ფან­ტას­ტი­კუ­რა­დაა აღ­დგე­ნი­ლი. ეს ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი, დი­დე­ბუ­ლი რამ არის.

და­ბო­ლოს, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით მინ­და ვთქვა, რომ ის მო­თხოვ­ნა - ერის წი­ნა­შე ბო­დი­ში მო­ვი­ხა­დო, აბ­სო­ლუ­ტუ­რი სიბ­რიყ­ვეა. ძა­ლი­ან დიდი და მა­გა­რი სა­მე­გობ­რო წრე მყავს, ამ ადა­მი­ა­ნებს იუ­მო­რის გრძნო­ბაც აქვთ; ისი­ნი კარ­გად მიც­ნო­ბენ და ასეთ რე­აქ­ცი­ებ­ზე ბრაზ­დე­ბი­ან, მაგ­რამ ვე­უბ­ნე­ბი, რომ ამა­ზე ხმა­უ­რის ატე­ხა სა­ჭი­რო არ არის. უსა­ხუ­რო­ბის ეპო­ქაა, რა­შიც წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­საც დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის. ის ადა­მი­ა­ნე­ბი მე­ცო­დე­ბი­ან... ანეკ­დო­ტე­ბის მო­ყო­ლას კვლა­ვაც გა­ვაგ­რძე­ლებ, ჭიქა ღვი­ნო­საც დავ­ლევ, ქა­ლებ­საც გა­და­ვი­ღებ და "შე­ფუ­თულს მიღ­მა­საც" გა­მო­ვუშ­ვებ წიგ­ნად. "ფე­ის­ბუკ­ზე" ბევ­რი ილა­პა­რა­კეს ჩემს სომ­ხურ წარ­მო­შო­ბა­ზეც: ეგ რა ფო­ტოგ­რა­ფია, სულ ერთი-ორი სუ­რა­თი გა­და­უ­ღი­აო. ბევ­რი კარ­გი რამ გა­მი­კე­თე­ბია და ჩემს სკო­ლა­ში თა­ო­ბებს ვზრდი, რომ­ლებ­თა­ნაც მუდ­მი­ვად ვმე­გობ­რობ, სა­ქარ­თვე­ლოს შვი­ლი რომ ვარ და ეს ქვე­ყა­ნა რომ მიყ­ვარს - ქარ­თვე­ლი ხალ­ხის წი­ნა­შე ამის დამ­ტკი­ცე­ბა არ უნდა მჭირ­დე­ბო­დეს!

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)