პრო­ფე­სი­ით ექი­მი და შსს-ს სა­სა­ზღვრო პო­ლი­ცი­ის სამ­მარ­თვე­ლოს წამ­ყვა­ნი სპე­ცი­ა­ლის­ტი მი­ხე­ილ ჭინ­ჭა­რა­უ­ლი წლე­ბია, მშობ­ლი­ურ შა­ტილ­ში ერ­თა­დერ­თი ექი­მია და რამ­დე­ნი­მე სო­ფელს უან­გა­როდ ემ­სა­ხუ­რე­ბა. ხე­ო­ბის იმედს მუდ­მი­ვად ექ­სტრე­მა­ლურ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში უწევს მუ­შა­ო­ბა. ამ გა­რე­მო­ში ის უფრო საკ­ვირ­ვე­ლია, ლექ­სე­ბი არ წე­როო და უკვე ლექ­სე­ბის ორი კრე­ბუ­ლის ავ­ტო­რი­ცაა.

"ბარ­ში ვი­ყავ და მუდ­მი­ვად მთის­კენ მი­მი­წევ­და გული. მთის კაცი ვარ და ვა­ჟა­სი არ იყოს, "თუ მთის ნი­ა­ვი არა მცემს, გული ქა­ლე­ბურ ტი­რი­სო“.. ბარ­ში სუნ­თქვა მი­ჭირ­და, წა­მო­ველ და დავ­რჩი. 74 წლის ვარ, ვიდ­რე ხალ­ხის დახ­მა­რე­ბა შე­მიძ­ლია, აქ ვიქ­ნე­ბი და მათ გა­მო­ვად­გე­ბი. ჰი­პოკ­რა­ტეს ფიცი მაქვს და­დე­ბუ­ლი და ჩე­მი­ანს კი არა, მტერ­საც არ ვე­ტყვი უარს მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე. ზო­გა­დი ქი­რურ­გი­აა ჩემი სპე­ცი­ა­ლო­ბა, თუმ­ცა გი­ნე­კო­ლო­გიც ვყო­ფილ­ვარ, თე­რა­პევ­ტიც და ტრავ­მა­ტო­ლო­გო­ბაც შე­მი­თავ­სე­ბია... სო­ფელ-სო­ფელ დავ­დი­ვარ, მუ­ცო­ში - ზამ­თარ-ზა­ფხულს ფე­ხით მი­წევს კი­ლო­მეტ­რე­ბის გავ­ლა. ვინ მოთ­ვლის, რამ­დენ­ჯერ გა­და­ვურ­ჩი სიკ­ვდილს", - გვე­უბ­ნე­ბა ბა­ტო­ნი მი­ხე­ი­ლი და მის სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა­ზე გვიყ­ვე­ბა.

• "ყვე­ლაფ­რის ექი­მი“

- ექი­მი ვარ და ყვე­ლას უნდა მო­ვემ­სა­ხუ­რო. პა­ცი­ენ­ტებ­თან სო­ფელ-სო­ფელ ფე­ხით დავ­დი­ვარ. პრო­ფე­სი­ით ქი­რურ­გი აქ უკვე ყვე­ლაფ­რის ექი­მი ვარ, ხალ­ხმა "დოხ­ტუ­რი“ შე­მარ­ქვა. არ­დოტ­ში, არ­ჭი­ლო­ში, ხო­ნის­ჭა­ლა­ში, გი­ორ­გიწ­მინ­და­ში, მუ­ცო­ში ზამ­თარ-ზა­ფხულს ფე­ხით მი­წევს კი­ლო­მეტ­რე­ბის გავ­ლა, ვინ მოთ­ვლის, რამ­დენ­ჯერ გა­და­ვურ­ჩი სიკ­ვდილს. ერთხელ ფეხ­მო­ტე­ხი­ლი პა­ცი­ენ­ტი მიმ­ყავ­და სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, ტუ­რის­ტებს და­ვემ­გზავ­რეთ, გუ­და­ურ­ში მან­ქა­ნა ხევ­ში გა­და­ვარ­და, სამი ოპე­რა­ცია დამ­ჭირ­და, ძლივს გა­დავ­რჩი. როცა ბა­რი­სა­ხო­ში, სა­ზღვრის დაც­ვა­ში ვმუ­შა­ობ­დი, ქალს ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა ჰქონ­და და მის შვილს მივ­ყავ­დი მან­ქა­ნით არა­ბუ­ლებ­თან. გზე­ბი მოყი­ნუ­ლი იყო, მან­ქა­ნა და­ცურ­და და ავა­რი­ის შე­დე­გად ნეკ­ნე­ბი ჩა­მემტვრა. უამ­რა­ვი ხი­ფა­თი შემმ­თხვე­ვია, მაგ­რამ ღვთის მად­ლით, გა­დავ­რჩე­ნილ­ვარ.

გან­სა­კუთ­რე­ბით ზამ­თარ­ში ჭირს ავად­მყო­ფამ­დე მის­ვლა. ყვე­ლა მე­დი­კა­მენ­ტი თან და­მაქვს, ჩან­თით, თუ სა­ჭი­როა, ად­გილ­ზე გა­დას­ხმა­საც ვა­კე­თებ, მო­ტე­ხი­ლო­ბის დროს თა­ბა­შირ­საც ვა­დებ, ნა­კე­რებს - თა­ვის­თა­ვად... ად­გილ­ზე თუ ვე­რა­ფერს გავ­ხდი, მერე ვი­ძა­ხებ ვერ­ტმფრენს (ზა­ფხულ­ში - სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის ეკი­პაჟს) და სა­დაც სა­ჭი­როა, იქ გა­დაგ­ვყავს პა­ცი­ენ­ტი. სა­დაც მი­მუ­შა­ვია, ერთი თეთ­რი არა­ვის­თვის გა­მო­მირ­თმე­ვია, სხვი­სა მე­ჯავ­რე­ბა, ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, წამ­ლებ­საც კი ჩემი ხელ­ფა­სი­დან ვყი­დუ­ლობ. ყუ­რა­დღე­ბას არა­ვინ გვაქ­ცევს, ადრე მან­ქა­ნაც უნდა გა­მო­ე­ყოთ, არც ეგაა, შარ­შან დე­ნის პრობ­ლე­მა ძლივს გა­მო­ას­წო­რეს... სო­ფელ­ში ექიმს ყვე­ლა პრო­ფი­ლის ცოდ­ნა მარ­თებს. იყო შემ­თხვე­ვე­ბი, ქა­ლე­ბიც მიმ­შო­ბი­ა­რე­ბია. ოჯა­ხის ექი­მის კურ­სე­ბიც გა­ვი­ა­რე, ტრავ­მა­ტო­ლო­გი­საც, ასე რომ, კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ას არ ვუ­ჩი­ვი.. ახლა თე­რა­პევ­ტიც ვარ, ქი­რურ­გიც, ტრავ­მა­ტო­ლო­გიც (ცხო­ნე­ბულ ოთარ ღუ­დუ­შა­ურ­თან გა­ვი­ა­რე კურ­სი), გი­ნე­კო­ლო­გიც და კარ­დე­ო­ლო­გიც..

• "თუ მთის ნი­ა­ვი არა მცემს, გული ქა­ლე­ბურ ტი­რი­სო“

- 5 წელი თბი­ლის­ში, რკი­ნიგ­ზის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ვი­მუ­შა­ვე ქი­რურ­გად, შემ­დეგ იყო რუს­თა­ვის მე­ტა­ლურ­გი­უ­ლი ქარ­ხნის სა­ა­ვად­მყო­ფო. მა­ინც მთის­კენ მი­მი­წევ­და გული, ბარ­ში გა­ჩე­რე­ბა მი­ჭირ­და.1999 წელს ჩემი ძმა, რო­მე­ლიც შა­ტილ­ში გამ­გე­ბე­ლი და სა­გუ­შა­გოს უფ­რო­სი იყო, ჩა­მო­ვი­და რუს­თავ­ში და მთხო­ვა, ჩეჩ­ნე­თი­დან დაჭ­რი­ლი ქის­ტე­ბი შე­მოჰ­ყავთ, ხალ­ხი იხო­ცე­ბა, ძა­ლი­ან გვი­ჭირს და იქ­ნებ წა­მოხ­ვი­დე, და­მეხ­მა­როო. მეც წა­მო­ველ და მას მერე აქ ვარ. მთის კაცი ვარ და ვა­ჟა­სი არ იყოს, "თუ მთის ნი­ა­ვი არა მცემს, გული ქა­ლე­ბურ ტი­რი­სო“, ბარ­ში სუნ­თქვა მი­ჭირ­და... ახ­ლაც მთხო­ვენ, წა­მო­დი, დაბ­რუნ­დიო, მაგ­რამ არა! 74 წლის ვარ, ვიდ­რე ხალ­ხის დახ­მა­რე­ბა შე­მიძ­ლია, აქ ვიქ­ნე­ბი და მათ გა­მო­ვად­გე­ბი.

• ექი­მი, მე­სა­ზღვრე, მაშ­ვე­ლი...

- ექ­სტრე­მა­ლურ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­შიც აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ და მაშ­ვე­ლის ფუნ­ქცი­აც შე­მის­რუ­ლე­ბია. იყო ასე­თი შემ­თხვე­ვა: მე­სა­ზღვრე­ებ­მა რა­ცი­ით გად­მოგ­ვცეს, რომ მუ­ცოს ხე­ო­ბა­ში მდი­ნა­რე­ში რუსი ტუ­რის­ტე­ბის მან­ქა­ნა გა­და­ვარ­და და იყ­ვნენ და­შა­ვე­ბუ­ლე­ბი. მა­შინ­ვე გა­ვე­დი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მგზავ­რებ­მა მი­ნებ­ჩა­ტე­ხი­ლი ფან­ჯრე­ბი­დან გად­მოძ­რო­მა და წყლი­დან ამოს­ვლა შეძ­ლეს. რვი­დან 2 ად­გილ­ზე და­ღუ­პუ­ლა, ხუთს კი სხე­უ­ლის და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი ჰქონ­და - ნეკ­ნე­ბის, მხრის და სხვა მო­ტე­ხი­ლო­ბე­ბი. მათ სხვა­დას­ხვა სა­ხის პრო­ცე­დუ­რე­ბი სჭირ­დე­ბო­დათ. და­შა­ვე­ბუ­ლე­ბი შა­ტილ­ში, ჩემს სახ­ლში გა­და­ვიყ­ვა­ნეთ, სა­დაც ჭრი­ლო­ბე­ბი და­ვუ­მუ­შა­ვე, სის­ხლდე­ნა შე­ვა­ჩე­რე, ნა­კე­რე­ბიც და­ვა­დე და თა­ბა­ში­რიც, მერე სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის ბრი­გა­და გა­მო­ვი­ძა­ხეთ და ღა­მის 10-ის ნა­ხე­ვარ­ზე მან­ქა­ნე­ბით უღელ­ტე­ხი­ლამ­დე ავიყ­ვა­ნეთ, სა­ი­და­ნაც სას­წრა­ფომ ისი­ნი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­იყ­ვა­ნა.

რუ­სე­ბი ექ­სკურ­სი­ა­ზე ყო­ფი­ლან, მუ­ცოს კოშ­კე­ბის ქვე­მოთ ვიწ­რო გზაა, იქ მო­ცუ­რე­ბუ­ლა მან­ქა­ნა და შიგ მდი­ნა­რე­ში - არ­ღუნ­ში ჩა­ვარ­დნი­ლა. მდი­ნა­რეს შა­რო­არ­ღუნს, ანუ შა­რი­ან არ­ღუნს ეძა­ხი­ან. მარ­თლაც შა­რი­ა­ნი და სა­ში­შია ეს მდი­ნა­რე, ღრი­ა­ლით მო­ე­დი­ნე­ბა. მდი­ნა­რემ მან­ქა­ნა იქეთ მხა­რეს, ნა­პი­რის­კენ გა­და­აგ­დო, თო­რემ შუ­ა­ში რომ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო, ვერ­ცერ­თი ვერ გა­დარ­ჩე­ბო­და. არ­ღუ­ნი ძა­ლი­ან ცოდ­ვი­ა­ნი მდი­ნა­რეა, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე იმ­სხვერ­პლა, მათ შო­რის გელა და­ი­ა­უ­რის ოჯა­ხი. ჩემი პირ­ვე­ლი მე­უღ­ლეც მანდ და­ი­ღუ­პა 2000 წელს - ყი­ნულ­ზე ფეხი და­უს­რი­ალ­და და წყალ­ში ჩა­ვარ­და, ცხე­და­რი მე­სა­მე დღეს ვი­პო­ვეთ მდი­ნა­რე­ში... ზო­გა­დად, აქ გზე­ბი ვიწ­როა და მიხ­ვე­ულ-მოხ­ვე­უ­ლი, ამი­ტო­მაა საფრ­თხი­ლო, ყვე­ლა მძღო­ლი ფრთხი­ლობს, სწრა­ფად არა­ვინ და­დის, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, მა­ინც ხში­რად ხდე­ბა უბე­დუ­რი შემ­თხვე­ვე­ბი.

• მგლებს და ზვავს გა­დარ­ჩე­ნი­ლი

- რად­გან ამ­ბუ­ლა­ტო­რი­ა­ში წყალ­გაყ­ვა­ნი­ლო­ბა არ არის, ხში­რად პა­ცი­ენ­ტებს ჩემს სახ­ლში ვაწ­ვენ და ვმკურ­ნა­ლობ, ად­გილ­ზე მი­წევს ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა. ზამ­თარ­ში მე­ზო­ბელ სო­ფელ­ში მივ­დი­ო­დი ავად­მყო­ფის მო­სა­ნა­ხუ­ლებ­ლად, მუ­ცოს ხე­ო­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით 4 მგე­ლი და­მე­დევ­ნა და ხეზე ას­ვლამ გა­და­მარ­ჩი­ნა. კარ­გა ხანს მდა­რა­ჯობ­დნენ, ბო­ლოს წა­ვიდ­ნენ, თავი და­მა­ნე­ბეს. იყო ასე­თიც, ხე­ვებ­ში გა­სას­ვლელ­ში წა­მო­სულ ზვავს ერთ ნა­ბიჯ­ზე რომ გა­და­ვურ­ჩი. რა ვქნა, აქ ექი­მი მარ­ტო მე ვარ და ხალ­ხს ჩემი იმე­დი აქვს, ხომ არ ვუ­ღა­ლა­ტებ? აქა­უ­რი კაცი ვარ თო­რემ, სხვა ვინ გა­უძ­ლებ­და ამას? რა­საც ვა­კე­თებ, ყვე­ლა­ფე­რი ვიცი და რაც არ ვიცი, იმას არც ვე­ხე­ბი, პა­ცი­ენ­ტის გარ­თუ­ლე­ბა არას­დროს მქო­ნია, უმ­ძი­მე­სია თუა და ად­გილ­ზე ვე­რა­ფერს გავ­ხდე­ბი, ვი­ძა­ხებ დახ­მა­რე­ბას - ზა­ფხულ­ში სას­წრა­ფოს, ზამ­თარ­ში - ვერ­ტმფრენს და გა­დაგ­ვყავს პა­ცი­ენ­ტე­ბი.

• ტრა­გიზ­მით სავ­სე 2000 წელი

- პირ­ვე­ლი მე­უღ­ლე არ­ხო­ტე­ლი ქალი მყავ­და - სა­ნა­თა გა­ბუ­რი. ჩვენ კლა­სე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, სკო­ლა­ში შეგ­ვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი და როცა და­ვამ­თავ­რეთ, მან პე­და­გო­გი­ურ­ზე ჩა­ა­ბა­რა, მე - სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე. მა­ლე­ვე დავ­ქორ­წინ­დით და სამი შვი­ლი გვე­ყო­ლა - 2 ვაჟი და ერთი ქა­ლიშ­ვი­ლი. 2000 წელი ჩემ­თვის უტ­რა­გი­კუ­ლე­სი იყო - ერთ წელ­ში სამი უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გე - გარ­და­მეც­ვა­ლა დედა, ძმამ - ირაკ­ლიმ თავი მო­იკ­ლა, ცოლი კი არ­ღუნ­ში და­მეხრჩო. მას მერე გავ­ხდი ჰი­პერ­ტო­ნი­კი, სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, ამ­დენს ატა­ნა არ უნ­დო­და? წლე­ბის მერე მე­ო­რედ და­ვო­ჯახ­დი და ელი­სოს­თან ორი ვაჟი მყავს - მან­გია და კონ­სტან­ტი­ნე. წელს მან­გია აბი­ტუ­რი­ენ­ტია, სამ­ხედ­რო აკა­დე­მი­ა­ში აბა­რებს და მალე გა­მოც­დე­ბი ეწყე­ბა, ამ­ბობს, პოლ­კოვ­ნი­კი უნდა გა­მო­ვი­დეო. კონ­სტან­ტი­ნე მე-11 კლას­შია, ჯერ არ აურ­ჩე­ვია პრო­ფე­სია.

• "რაღა სიზ­მარ­ში მეც­ქი­რა და მე­მოგ­ზა­უ­რა, ავ­დექ და წა­მო­ველ“

- ნა­დი­რო­ბაც მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ 10 წე­ლია და­ვა­ნე­ბე თავი, სა­ერ­თოდ არაფ­რის მოკ­ვლა არ მინ­და. აქ რომ ჰა­ე­რია და მთის წყა­რო­ე­ბი, ისე­თი სა­დაა? სიზ­მარ­ში სულ მთა­ში ვი­ყა­ვი და რაღა სიზ­მარ­ში მეც­ქი­რა და მე­მოგ­ზა­უ­რა, ავ­დექ და წა­მო­ველ. ახლა სა­დღა წა­ვი­დე? ჩემ­თვის აქა­უ­რო­ბა ყვე­ლა­ფე­რია, ერთი ისაა, ზამ­თარ­ში გზა რომ იკე­ტე­ბა და მთებ­ში ვემ­წყვდე­ვით, ამას ვერ ვი­ტან. ზა­ფხულ­ში არის რია-რია, იმ­დე­ნი ხალ­ხია, გულს უხა­რია. წელს ჯერ ხალ­ხის ნაკ­ლე­ბო­ბაა, ალ­ბათ ჩა­მოვ­ლენ. შა­ტილ­ში 12 კომ­ლია, სოფ­ლე­ბი­ა­ნად კი სულ 50-60-მდე იქ­ნე­ბა. რე­გი­ო­ნის მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბა და ხელ­შე­წყო­ბა თუ იქ­ნე­ბა, ბევ­რს უნდა ხევ­სუ­რეთს დაბ­რუ­ნე­ბა, ბი­ნებს აშე­ნე­ბენ შა­ტილ­შიც, მუ­ცოს ხე­ო­ბის­კე­ნაც, ვნა­ხოთ, რო­გორ წავა ცხოვ­რე­ბა და რა პი­რო­ბე­ბი იქ­ნე­ბა. 2-3 წლის წინ გზა კი გა­კეთ­და, მაგ­რამ ცუდი ამინ­დე­ბი რომ იყო, ქვა-ღორ­ღი და ქვი­შა ჩა­მო­ი­ტა­ნა. ზა­ფხუ­ლის პირ­ვე­ლი თვე ისე წა­ვი­და, მა­გა­რი წვი­მე­ბი იყო... ჟინ­ვა­ლი მიყ­ვარს - მთას­თა­ნაც ახ­ლოა, ბარ­თა­ნაც, იქ წყა­ლიც კარ­გია და ჰა­ე­რიც. გა­და­სახ­ლე­ბა მინ­დო­და ჟინ­ვალ­ში, მაგ­რამ აქ ზამ­თარ­ში ექი­მი სჭირ­დე­ბათ და ვერ მივ­დი­ვარ, ადა­მი­ა­ნებს ვერ ვტო­ვებ, არ გა­მო­დის...