15 იან­ვარს ვახ­ტანგ კი­კა­ბი­ძე ზე­ცი­ურ სა­ქარ­თვე­ლოს შე­უ­ერ­თდა, თუმ­ცა დარ­ჩა ლე­გენ­და, სა­ხე­ლად: ბუბა...

მსა­ხი­ობს და მომ­ღე­რალს, უამ­რა­ვი ტი­ტუ­ლის, წო­დე­ბის, პრე­მი­ის, ჯილ­დოს, დამ­სა­ხუ­რე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ანს, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ჭეშ­მა­რიტ მო­ქა­ლა­ქეს, პატ­რი­ოტს, ნაღდ თბი­ლი­სელს წარ­მა­ტე­ბას­თან ერ­თად, ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რი რამ უნა­ხავს, რა არ გა­და­უ­ტა­ნია, მაგ­რამ ბუბა ყო­ველ­თვის იყო ბუბა და ასე­ვე დარ­ჩა. პეწი არას­დროს და­უ­კარ­გავს, სი­ტყვაც და საქ­მეც ერთი ჰქონ­და...

ვე­ცა­დეთ, მისი სხვა­დას­ხვა ინ­ტერ­ვი­უ­დან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეპი­ზო­დე­ბი გაგ­ვეხ­სე­ნე­ბი­ნა...

• დედა, ბავ­შვო­ბა, ღმერ­თი...

მომ­ღერ­ლის ცხოვ­რე­ბა, რო­გორც "ომის­დრო­ინ­დე­ლი ბავ­შვის“ - ასე მისი თა­ო­ბის ახალ­გაზ­რდებს უწო­დებ­დნენ ხოლ­მე, დალ­ხე­ნი­ლი არ ყო­ფი­ლა. მამა მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომი­დან არ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა და დედა მარ­ტო ზრდი­და.

ასევე დაგაინტერესებთ

16:29 / 15-01-2023

"რეანიმაციაში გარდაიცვალა... ყოველ მეორე დღეს დიალიზს იკეთებდა" - ბუბა კიკაბიძის ბოლო წუთები და რუსული მედიის გამოხმაურება: ლეგენდას სოსო პავლიაშვილი და ალა პუგაჩოვა ემშვიდობებიან

18:02 / 15-01-2023

"ბოლოს კლინიკაში რომ მოხვდა, მაშინ ვნახე. ძლივს გაახილა თვალი, ოდნავ აწია ხელი და შემდეგ ვაჟკაცურად: რუსეთის დედაო!" - რას წერს გიორგი ჩალაძე ბუბა კიკაბიძეზე

19:08 / 15-01-2023

"დიდებული ხალხის დიდებული ადამიანი. მეგობარი, რომელიც მუდამ ჩვენ გვერდით იდგა!.. " - რას წერს ვოლოდიმირ ზელენსკი ბუბა კიკაბიძის გარდაცვალებაზე

10:16 / 16-01-2023

გიული ალასანიას ინფორმაციით, ვოლოდიმირ ზელენსკის ბუბა კიკაბიძის დაკრძალვის ორგანიზებაში ჩართვა სურს

13:51 / 17-01-2023

"ვკითხულობ ბუბაზე ირონიულ პოსტებს და... იმ ხალხისგან მიკვირს, "მიმინოს" ჩუმად რომ უსმენენ" - კიკაბიძის ფოტო და ორად გაყოფილი აფხაზები: რას წერენ მომღერლის შესახებ?

15:29 / 17-01-2023

"მეუბნებოდა, - შინ რომ ჩავჯდე, არ მინდა, რა მნიშვნელობა აქვს, სად მოვკვდები, სახლში თუ გადასაღებ მოედანზეო" - ბუბა კიკაბიძის უკანასკნელი როლი: ფილმის პრემიერა მარტში იგეგმება

"კი­კა­ბი­ძე­ე­ბის გვარ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ვიცი, რომ ჩვე­ნი გვა­რი XII სა­უ­კუ­ნი­დან მო­დის. უმე­ტე­სო­ბა სამ­ხედ­რო პირი ყო­ფი­ლა, მერე ვი­ღა­ცის­თვის აზ­ნა­უ­რო­ბა უბო­ძე­ბი­ათ... მა­მა­ჩე­მი ჟურ­ნა­ლის­ტი იყო. დე­და­ჩემს სულ ვე­ხუმ­რე­ბო­დი, ბაგ­რა­ტი­ო­ნის ქალი კი­კა­ბი­ძეს რო­გორ გაჰ­ყე­ვი ცო­ლად-მეთ­ქი...

დედა სა­ო­ცა­რი ქალი იყო. სი­ო­ნის ეკ­ლე­სი­ა­ში 40 წელ­ზე მეტ­ხანს გა­ლობ­და, მაგ­რამ გა­ლო­ბას არ მას­წავ­ლი­და, ჩემი ხმა არ მოს­წონ­და, მე­უბ­ნე­ბო­და, ხრინ­წი­ა­ნი ხმა გაქვს, არ გრცხვე­ნია, რომ მღე­რიო? თით­ქმის ყო­ველ­დღე ეკ­ლე­სი­ა­ში ვი­ყა­ვი, ჯერ კი­დევ პატ­რი­არქ კა­ლის­ტრა­ტე ცინ­ცა­ძის დროს. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ...

დე­დას­გან ვიცი, ჩვენს ოჯახ­ში ასე­თი ფრა­ზა იყო ყო­ველ­თვის, - ღმერ­თი ყვე­ლა ადა­მი­ან­შია, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნიც ხარ, ისე­თი ღმერ­თი გყავს. თუ კარ­გი კაცი ხარ, კარ­გი ღმერ­თი გყავს, თუ ცუდი კაცი ხარ, - უღ­მერ­თო ხარო...

მძი­მე ბავ­შვო­ბა გვქონ­და, ჩემი მე­გობ­რე­ბი, ვინც იყ­ვნენ, ყვე­ლას მამა ომში ჰყავ­და და მათ­გან მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე დაბ­რუნ­და... რთუ­ლი დრო იყო, სი­ნათ­ლე არ გვქონ­და, წიგ­ნებს ჭრა­ქის შუქ­ზე ვკი­თხუ­ლობ­დით. კი­ნო­ში ყვე­ლა ერ­თად დავ­დი­ო­დით და ერ­თად ვჭამ­დით... ხატ­ვა მინ­დო­და, სულ რა­ღა­ცას ვჯღაბ­ნი­დი, მაგ­რამ მხატ­ვა­რი ვერ გა­მო­ვე­დი,“ - იხ­სე­ნებ­და მომ­ღე­რა­ლი...

• პირ­ვე­ლი არ­ცთუ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მცდე­ლო­ბა...

"გე­პე­ის“ ორ­კესტრი მოს­კოვ­ში პირ­ვე­ლად ფეს­ტი­ვალ­ზე რომ მი­დი­ო­და, ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი ჯანო ბაგ­რა­ტი­ონი ავად გახ­და. ჯა­ნომ უთხრა, ჩემი მა­მი­დაშ­ვი­ლი წა­იყ­ვა­ნე­თო. კოს­ტი­უ­მი არ მქონ­და, ჩემ­მა ძმა­კაც­მა მა­თხო­ვა, შარ­ვალ­საც გა­და­კე­თე­ბა დას­ჭირ­და. 2 სიმ­ღე­რა ვიმ­ღე­რე და გა­და­ვი­რიე, ისე მო­მე­წო­ნა... მერე ძია ჯა­ნოს, დე­და­ჩე­მის ძმას ვუ­თხა­რი, - იქ­ნებ ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში მო­მის­მი­ნონ-მეთ­ქი. რა­ტომ­ღაც მე­გო­ნა, რომ იქ ჩემი ნამ­ღე­რი ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნე­ბო­დათ. უცხო­ე­ლი ვარ­სკვლა­ვე­ბის სიმ­ღე­რებს ვმღე­რო­დი. ის სიმ­ღე­რე­ბი ახალ­გაზ­რდებს მოგ­ვწონ­და, მაგ­რამ რომ მო­მის­მი­ნეს, და­მი­წუ­ნეს, და­სავ­ლე­თის ხრინ­წი­ან ხმას გვა­გო­ნებ­სო, თუ არ მოვ­კვდე­ბო­დი, არ მე­გო­ნა“... - ამ­ბობ­და ბუბა კი­კა­ბი­ძე.

• "ვახ­ტანგ ბაგ­რა­ტი­ო­ნი “

მერე ფი­ლარ­მო­ნი­ის საბ­ჭო­დან, სა­დაც ბუ­ბას ხმა და­უ­წუ­ნეს, ერთ-ერ­თმა პი­როვ­ნე­ბამ და­უ­რე­კა და სთხო­ვა, მის ჯგუფს რუ­სეთ­ში წაჰ­ყო­ლო­და იმ პი­რო­ბით, თუ სხვა გვა­რით გა­მო­ვი­დო­და და ამას დი­რექ­ცია არ გა­ი­გებ­და. მა­შინ დე­დამ ურ­ჩია, ბაგ­რა­ტი­ო­ნე­ბის გვა­რით გა­მო­სუ­ლი­ყო. ბუ­ბას პირ­ვე­ლი გას­ტრო­ლიც შედ­გა, აფი­შებ­ზე კი "ვახ­ტანგ კი­კა­ბი­ძის“ ნაც­ვლად, "ვახ­ტანგ ბაგ­რა­ტი­ო­ნი“ ეწე­რა. იქი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი, უცხო ენე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტი­დან უკვე გა­რი­ცხუ­ლი იყო.

მერე ვო­კა­ლურ-ინ­სტრუ­მენ­ტულ ან­სამ­ბლ "დი­ე­ლო­ში“ გა­და­ვი­და და იმ ჯგუფ­თან ერ­თად უცხო­ე­თის ბევ­რი ქვე­ყა­ნა მო­ი­ა­რა.

• "ორე­რა“

გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 60-იან წლებ­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი "ბიტლზის“ გავ­ლე­ნით რო­ბერტ ბარ­ძი­მაშ­ვილ­მა ან­სამ­ბლი "ორე­რა“ შექ­მნა. ან­სამ­ბლთან ერ­თად პრო­ფე­სი­ულ სცე­ნა­ზე და­ი­წყო კი­კა­ბი­ძის წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მოღ­ვა­წე­ო­ბა.

"პირ­ვე­ლი სიმ­ღე­რას ვერ ვიხ­სე­ნებ, მაგ­რამ მახ­სოვს, რო­მელ­მა გა­და­წყვი­ტა ჩემი "ორე­რა­ში“ და ესტრა­და­ზე ყოფ­ნა. ეს იყო გოგი ცა­ბა­ძის "უკა­ნას­კნე­ლი მე­ფა­ი­ტო­ნე“. მიხ­ვდი, რომ მხო­ლოდ ამ ჟანრ­ში უნდა მემ­ღე­რა“, - აღ­ნიშ­ნავ­და ბუბა.

• კი­ნო­კა­რი­ე­რა

"ორე­რამ­დე“ 1965 წელს, კო­ლია სა­ნიშ­ვილ­მა ფილმში "შეხ­ვედ­რა მთა­ში“ მი­იწ­ვია:

"მა­შინ "დი­ე­ლო­ში” ვმღე­რო­დი. ვუ­თხა­რი: თუ ჩემს მე­გობ­რებ­საც გა­და­ი­ღებთ, დავ­რჩე­ბი, ჯგუ­ფი ვერ გა­ჩერ­დე­ბა-მეთ­ქი. დამ­თან­ხმდნენ. ფილმში "დი­ე­ლოც“ გა­და­ი­ღეს. ოთხი წლის შემ­დეგ მოს­კო­ვი­დან, გია და­ნე­ლი­ას და­ვა­ლე­ბით და­მი­კავ­შირ­დნენ. რე­ჟი­სო­რი "არ და­ი­დარ­დო­ზე“ იწყებს მუ­შა­ო­ბას, თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვალთ და როლ­ზე უნდა გაგ­სინ­ჯო­თო. და­ნე­ლია თა­ვად ჩა­მო­ვი­და და სას­ტუმ­რო "სა­ქარ­თვე­ლო­ში“ და­მი­ბა­რეს. მა­ღა­ლი, გამ­ხდა­რი, მხრებ­ში მოხ­რი­ლი ბიჭი იყა­ვი, გა­ხე­ხი­ლი ჯინ­სით, პირ­ში სი­გა­რეტ გაჩ­რი­ლიო, - გია ასე იხ­სე­ნებ­და ხოლ­მე... არა­და, სცე­ნარ­ში ბენ­ჟა­მე­ნი სულ სხვა­ნა­ი­რი იყო - მსუ­ქა­ნი, წი­თუ­რი თმით... მის გმირს არ ვგავ­დი. რომ შე­ვე­დი ნო­მერ­ში და და­ნე­ლია და­ვი­ნა­ხე, არ მო­მე­წო­ნა. იქვე ჩა­მოვ­ჯე­ქი... უცებ მე­უბ­ნე­ბა: - აბა, და­იყ­ვი­რეო. -კაცო, რო­გორ და­ვიყ­ვი­რო, სას­ტუმ­რო­ში ხალ­ხს სძი­ნავს, ად­რეა-მეთ­ქი. იცით, რა, თუ გინ­დათ, გა­და­მი­ღეთ, თუ არა და, წა­ვალ, არ მცა­ლია-მეთ­ქი... მოკ­ლედ, როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცა და და­ი­წყო ჩემი კი­ნო­კა­რი­ე­რაც...

და­ნე­ლი­ას ოთხ სუ­რათ­ში ვი­თა­მა­შე. ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან, - რა უფრო გირ­ჩევ­ნი­ათ, კინო თუ სიმ­ღე­რაო და, ვუ­პა­სუ­ხებ, სიმ­ღე­რა-მეთ­ქი, იმი­ტომ რომ, უფილ­მოდ ცხოვ­რე­ბა შე­მიძ­ლია, სიმ­ღე­რის გა­რე­შე - არა. სცე­ნა ჩემი სახ­ლია. ცუ­და­დაც რომ ვიყო, იქ გა­სულს ყვე­ლა­ფე­რი მა­ვი­წყდე­ბა“...

• ბუ­ბას ცხოვ­რე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი

რო­გორც ამ­ბობ­დნენ, ლე­გენ­და­რუ­ლი თბი­ლი­სე­ლი დონ­ჟუ­ა­ნი ბუბა ყო­ველ­თვის ეძებ­და ქალს, ვის­თანც ცხოვ­რე­ბა სა­ი­მე­დო და სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბო­და... და როცა ასე­თი ქალი იპო­ვა, იგი იდე­ა­ლუ­რი მე­ო­ჯა­ხე გახ­და.

თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი მას ფე­რად-ფე­რა­დი ფარ­ვა­ნე­ბი­ვით დას­დევ­დნენ - ბევრ ქალს სურ­და უცო­ლო მუ­სი­კოს-მომ­ღერ­ლის მე­გო­ბა­რი გამ­ხდა­რი­ყო, მაგ­რამ ვახ­ტან­გი კარ­გა ხანს ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბებს გა­ურ­ბო­და.

ისე ჩან­და, რომ სა­მუ­და­მოდ უცოლ­შვი­ლო დარ­ჩე­ბო­და, მაგ­რამ იგი ერთხელ ერთ ქალს შეხ­ვდა და მიხ­ვდა: დიახ, ის მისი ცოლი გახ­დე­ბო­და. ირი­ნა თბი­ლი­სის აკა­დე­მი­უ­რი სა­ო­პე­რო თე­ატ­რის პრი­მა-ბა­ლე­რი­ნა იყო, ზრდი­და რვა წლის გო­გო­ნას პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან და სა­ერ­თოდ არ შე­დი­ო­და ლე­გენ­და­რუ­ლი ბუ­ბას თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­თა რაზმში... მაგ­რამ ისე გა­მო­ვი­და, რომ ისი­ნი ერ­თად აღ­მოჩ­ნდნენ ბუ­და­პეშ­ტში, გას­ტროლ­ზე.

და იქ, უნ­გრე­თის დე­და­ქა­ლაქ­ში ერთ სა­ღა­მოს მშვი­დო­ბი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა და­ირ­ღვა: ავ­ტო­მან­ქა­ნებ­მა სიგ­ნა­ლი ჩარ­თეს, ხალ­ხი ყვი­რო­და, სა­დღაც გარ­ბო­და... შემ­დეგ მათ გა­ი­გეს, რომ იმ დღეს ამე­რი­კა­ში პრე­ზი­დენ­ტი ჯონ კე­ნე­დი მოკ­ლეს... ირი­ნა და ვახ­ტან­გი ხალ­ხის მჭიდ­რო ტალ­ღა­ში მოხ­ვდნენ. მან გამ­ხდარ ბა­ლე­რი­ნას ხელი მოხ­ვია და მიხ­ვდა, რომ გაშ­ვე­ბა აღარ უნ­დო­და. და როცა მათ უფრო ახ­ლოს გა­იც­ნეს ერ­თმა­ნე­თი, ვახ­ტან­გმა იგ­რძნო, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ირი­ნას ელო­და. 1965 წელს იქორ­წი­ნეს და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერ­თად გა­ა­ტა­რეს...

"ქალი, პირ­ველ რიგ­ში, უნდა იყოს ჭკვი­ა­ნი და კარ­გად აღ­ზრდი­ლი, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი - რათა მას­თან ყოფ­ნა ყო­ველ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო იყოს და - არა მხო­ლოდ სა­წოლ­ში. საქ­მე მხო­ლოდ სი­ლა­მა­ზე­ში არ არის. ლა­მა­ზი სხვა ბევ­რი რა­ღა­ცაც არის. მე ცხოვ­რე­ბას ასე ვუ­ყუ­რებ".

პირ­ველ ხა­ნებ­ში ახალ­გაზ­რდა წყვი­ლი ირი­ნას მშობ­ლებ­თან, პა­ტა­რა ბი­ნა­ში ცხოვ­რობ­და, თით­ქმის, ნა­ხე­ვარ­სარ­დაფ­ში. ჯერ ერ­თმა­ნეთს ეჩ­ვე­ოდ­ნენ: ვახ­ტან­გი უცო­ლო კა­ცის ჩვე­ვებს ემ­შვი­დო­ბე­ბო­და, მე­გობ­რებ­თან ქე­ი­ფებს, თა­ვის მხრივ, ირი­ნას ქმრი­სა­გან უსა­ზღვრო ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის გა­და­ტა­ნაც კი მო­უხ­და... შემ­დეგ და­ი­ბა­და ვაჟი კონ­სტან­ტი­ნე და ოჯა­ხი ბედ­ნი­ე­რი გახ­და ორ შვილ­თან ერ­თად.

სა­ერ­თოდ, და­ცოლ­შვი­ლე­ბის შემ­დეგ ვახ­ტან­გის საქ­მე­ე­ბი წარ­მა­ტე­ბით აე­წყო. იგი ფილ­მებ­ში გა­და­ი­ღეს, მისი ან­სამ­ბლი "ორე­რა" კი მთელ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში ცნო­ბი­ლი გახ­და. მომ­ღერ­ლებ­მა მთე­ლი ქვე­ყა­ნა მო­ი­ა­რეს…

2001 წელს ქმარ­მა ცოლს ისე­თი სახ­ლი და ბაღი აჩუ­ქა, რო­მელ­ზეც ირი­ნა ოც­ნე­ბობ­და.

ბუბა თურ­მე ხში­რად ამ­ბობ­და, ბევ­რს ვფიქ­რობ­დი, რა­ტომ ვი­ყა­ვი ცოლ­თან ერ­თად ასე ბედ­ნი­ე­რი და ერთხე­ლაც პა­სუ­ხი ვი­პო­ვეო:

"საქ­მე ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა­შია. მუ­დამ უნდა გახ­სოვ­დეს, რომ შენ გვერ­დით არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც თა­ვი­სი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი აქვს, თა­ვი­სი აზ­რე­ბი, რწმე­ნა, ჩვე­ვე­ბი... არ უნდა ეცა­დო მის "გა­და­კე­თე­ბას" - აი, ბედ­ნი­ე­რი ცოლ-ქმრო­ბის მთე­ლი სა­ი­დუმ­ლო“.

ირი­ნა 2021 წლის ოქ­ტომ­ბერ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა, ბუ­ბა­საც აღარ უცო­ცხლია დიდ­ხანს...

• "ვარ თუ არა ვარ­სკვლა­ვი, მე არ ვიცი“...

რო­დე­საც ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, ვარ­სკვლა­ვი ხარ­თო, ამა­ზე ასე პა­სუ­ხობ­და:

"მე­რი­დე­ბა თქმა, მაგ­რამ, იმა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა რა არის, როცა ხალ­ხს უყ­ვარ­ხარ... ვარ თუ არა ვარ­სკვლა­ვი, ეს ხალ­ხმა თქვას, მე არ ვიცი... ქუ­ჩა­ში რომ მი­ყუ­რე­ბენ, სა­სი­ა­მოვ­ნოა, მაგ­რამ, ცოტა უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვვარ­დე­ბი“...

• ბუ­ბას თბი­ლი­სი

"მიყ­ვარს ის თბი­ლი­სი და მისი უბ­ნე­ბი, ქუ­ჩე­ბი, სა­დაც ადრე სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბი და­დი­ოდ­ნენ. სიმ­ღე­რის და სიყ­ვა­რუ­ლის ქა­ლა­ქი იყო. სახ­ლის კა­რე­ბი არ იკე­ტე­ბო­და. შენი ჩემი არ იყო კარ­გი მე­ზობ­ლო­ბა, მხი­ა­რუ­ლე­ბა იყო სულ... ახლა თბი­ლი­სი თა­ვის თავს არ ჰგავს...

...კი, ძველ უბან­ში გა­ვი­ზარ­დე, ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დით, ჩვე­ნი უბ­ნის გო­გო­ებს ვინ ჰყავ­დათ მო­არ­ში­ყე ბი­ჭე­ბი. თუ ვინ­მეს ჩვე­ნი უბ­ნე­ლი გოგო უყ­ვარ­და, იმ გო­გოს ზედ­მე­ტად არა­ვინ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და. იმა­ნაც იცო­და, გო­გოს­თვის რამე რომ ეწყე­ნი­ნე­ბი­ნა, უბ­ნე­ლე­ბი არ აპა­ტი­ებ­დნენ... მოკ­ლედ, მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი ყვე­ლა­ნი მა­ინც ბავ­შვო­ბი­დან მოვ­დი­ვართ და რაც არ უნდა ვთქვათ, მა­ინც ქუ­ჩა­ში გა­ვი­ზარ­დეთ, მაგ­რამ ყვე­ლა კარ­გი კაცი გა­მო­ვე­დით. და­ნას არა­ვინ ატა­რებ­და ჯი­ბით. თუ ჩხუ­ბობ­დნენ, მხო­ლოდ ხე­ლით.

მე და ჩემი ძმა­კა­ცე­ბი ენ­გელ­სის ქუ­ჩა­ზე, სკო­ლის მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე, ორი თვე ვმუ­შა­ობ­დით, ფული რომ მოგ­ვეგ­რო­ვე­ბი­ნა და მერე ზღვა­ზე წავ­სუ­ლი­ყა­ვით. ჯერ კი­დევ სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი ვი­ყა­ვით და რამე ხომ უნდა მეს­წავ­ლა?!“

• "მი­მი­ნო“ კადრს მიღ­მა...

"ვერ­ტმფრე­ნის მარ­თვა რთუ­ლი საქ­მეა. მე დავფრი­ნავ­დი ვერ­ტმფრე­ნით, რო­მელ­საც ორ­მა­გი მო­წყო­ბი­ლო­ბა ჰქონ­და, სას­წავ­ლო იყო და გვერ­დით პი­ლო­ტი მეჯ­და, მაგ­რამ ის კადრში არ ჩან­და. სხვა­თა შო­რის, მა­საც ვა­ლი­კო ერ­ქვა. ჩვე­ნი ხრი­კე­ბი გვქონ­და. შე­ნა­ქო­ში ვცხოვ­რობ­დით. აზერ­ბა­ი­ჯან­ში სა­ზამ­თრო­ე­ბის სე­ზო­ნი როცა იყო, მე და ვა­ლი­კო დი­ლით ჩავ­სხდე­ბო­დით იმ ვერ­ტმფრენ­ში, 15 წუთ­ში აზერ­ბა­ი­ჯან­ში ვი­ყა­ვით, სა­ი­და­ნაც სა­ზამ­თრო­ე­ბი მოგვქონ­და. მთე­ლი სო­ფე­ლი გვე­ლო­დე­ბო­და".

• მო­უ­ლოდ­ნე­ლი ელდა და სო­ხუ­მე­ლი მკი­თხა­ვი...

"80-იან წლებ­ში სო­ხუმ­ში ერთ უსი­ნათ­ლო მკი­თხავ­თან შემ­თხვე­ვით აღ­მოვ­ჩნდი. უც­ნა­უ­რი ქალი იყო, შა­ვო­სა­ნი, რომ მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და, თვალს ვერ ვუს­წო­რებ­დი. ყვე­ლა­ფე­რი გი­თხრაო? კი-მეთ­ქი. ძა­ლი­ან ავად გახ­დე­ბი, თბი­ლის­ში ხელს ჩა­იქ­ნე­ვენ, ისე იქ­ნე­ბა შენი მდგო­მა­რე­ო­ბა, სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­გიყ­ვა­ნენ და გა­დარ­ჩე­ბი. ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი ავად­მყო­ფო­ბა გექ­ნე­ბა თავ­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თო... ვე­რა­ფე­რი გა­ვი­გე, თან გა­მე­ცი­ნა კი­დეც და იქი­დან წა­მო­სულს ის ამ­ბა­ვი და­მა­ვი­წყდა...

დე­და­ჩე­მის ძმა, უფ­რო­სი ჯანო ბაგ­რა­ტი­ო­ნი, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში იწვა. მე­უღ­ლემ მი­თხრა, სას­წრა­ფოდ ბუბა მო­ვი­დეს, ჯანო ძა­ლი­ან ცუ­დად არის და გკი­თხუ­ლობ­სო. წა­ვე­დი, მაგ­რამ ცო­ცხალს ვე­ღარ მი­ვუს­წა­რი, უკვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო. რომ დავ­ხე­დე მიც­ვა­ლე­ბულს, დიდი ჩა­ქუ­ჩი რომ ამო­გარ­ტყან თავ­ში შიგ­ნი­დან, ისე­თი რა­ღა­ცა ვიგ­რძე­ნი, გული წა­მი­ვი­და, და­ვე­ცი და თა­ვის ტკი­ვი­ლე­ბი და­მე­წყო. ძა­ლი­ან ცუ­დად ვი­ყა­ვი. არა­და, იმ დროს "მე­ტეხ­ზე“ კონ­ცერ­ტე­ბი გვქონ­და და ხე­ლით გავ­ყავ­დით სცე­ნა­ზე, 25 კონ­ცერ­ტი ვი­მუ­შა­ვე, მაგ­რამ ჩე­მით ნა­ბიჯს ვერ ვდგამ­დი. კონ­ცერ­ტე­ბი რომ და­ვამ­თავ­რეთ, დავ­ვარ­დი...

...მოს­კოვ­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო კე­თილ­თვი­სე­ბი­ა­ნი სიმ­სივ­ნე აღ­მო­მაჩ­ნდა. რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში მე­ექ­ვსე დღეს იმ ქა­ლის სი­ტყვე­ბი გა­მახ­სენ­და... მარ­თლაც იმა­ვე წელს მოხ­და ის ყვე­ლა­ფე­რი და ისე­თი თან­მიმ­დევ­რო­ბით“.

• "მიყ­ვარს მარ­თა­ლი კაცი“

"ჩვენ ვართ "მრა­ვალ­ჟა­მი­ე­რის“ ხალ­ხი, ნე­ბის­მი­ერ სუფ­რას­თან რომ დავ­სხდეთ, ათი უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნი­დან ხუთი კაცი მა­ინც იმ­ღე­რებს ერ­თად. მოდი, ჩავ­კი­დოთ ხელი ერ­თმა­ნეთს, შე­მოვ­ძა­ხოთ მრა­ვალ­ხმი­ა­ნი სიმ­ღე­რა, ავა­შე­ნოთ ქვე­ყა­ნა, ნუ ვი­ჩხუ­ბებთ და ერ­თმა­ნეთს ნუ შე­ვა­გი­ნებთ... მიყ­ვარს მთქმე­ლი და მარ­თა­ლი კაცი, შე­იძ­ლე­ბა, ხში­რად ცუდ დღე­შიც ჩა­ვარ­დეს, მაგ­რამ მარ­თალ სი­ტყვას ხომ ამ­ბობს. ეს ღმერ­თმაც იცის. კაცი სუფ­თა უნდა იყოს. ჩემი და­წე­რი­ლი არ არის, მაგ­რამ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბაა, "კაცი იყავ კა­ცუ­რი და სა­დაც გინ­და, იქ ილო­ცე“.

• ბუბა და უკ­რა­ი­ნა

უკ­რა­ი­ნის პრე­ზი­დენ­ტმა ვო­ლო­დი­მირ ზე­ლენ­სკიმ ომამ­დე ბუბა კი­კა­ბი­ძე და­ა­ჯილ­დო­ვა. უკ­რა­ი­ნის და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის დღეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით ქარ­თველ­მა ხე­ლო­ვან­მა ჯილ­დოდ ია­როს­ლავ ბრძე­ნის მე­ხუ­თე ხა­რის­ხის ორ­დე­ნი მი­ი­ღო.

2022 წლის 26 თე­ბერ­ვალს ბუბა კი­კა­ბი­ძემ უკ­რა­ი­ნე­ლებს მი­მარ­თა, რომ ისიც უკ­რა­ი­ნე­ლია: "ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან გვიყ­ვარ­ხართ და გან­ვიც­დით, რაც უკ­რა­ი­ნა­ში ხდე­ბა. ღმერ­თი თქვენ­თა­ნაა, რად­გან სა­კუ­თარ სამ­შობ­ლოს იცავთ. ეს უბ­რა­ლო რამ არ არის, ეს გმი­რო­ბაა. ოპ­ტი­მის­ტი ვარ და დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი პრე­ზი­დენ­ტი გყავთ - ახალ­გაზ­რდა, ჭკვი­ა­ნი, ვაჟ­კა­ცი, ნი­ჭი­ე­რი. გა­უფრ­თხილ­დით მას. დი­დე­ბა უკ­რა­ი­ნას! მეც უკ­რა­ი­ნე­ლი ვარ“.

გა­სუ­ლი წლის აგ­ვის­ტო­ში კი 84 წლის იუ­ბი­ლე­ზე მო­წყო­ბი­ლი გრან­დი­ო­ზუ­ლი კონ­ცერ­ტის შე­მო­სავ­ლით უკ­რა­ი­ნის შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებს მიკ­რო­ავ­ტო­ბუ­სი უყი­და. ამის თა­ო­ბა­ზე ინ­ფორ­მა­ცია, "ფე­ის­ბუ­ქის" გვერ­დის სა­შუ­ა­ლე­ბით, გე­ნე­რალ დაშ­კე­ვი­ჩის სა­ხე­ლო­ბის 26-ე სა­არ­ტი­ლე­რიო ბრი­გა­დამ გა­ავ­რცე­ლა.

"გუ­ლი­თა­დი მად­ლო­ბა ვახ­ტანგ კი­კა­ბი­ძეს, იმ ადა­მი­ა­ნის საქ­ცი­ე­ლის­თვის, რო­მელ­საც გული სტკი­ვა უკ­რა­ი­ნის გამო და ისურ­ვებს უკ­რა­ი­ნის შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის გა­მარ­ჯვე­ბას რუს ოკუ­პან­ტებ­ზე", - ვკი­თხუ­ლობთ ინ­ფორ­მა­ცი­ა­ში.

დღეს უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი ქარ­თვე­ლებ­ზე ნაკ­ლე­ბად არ გლო­ვო­ბენ ბუ­ბას...

• იხი­ლეთ ასე­ვე: "დი­დე­ბუ­ლი ხალ­ხის დი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი. მე­გო­ბა­რი, რო­მე­ლიც მუ­დამ ჩვენ გვერ­დით იდგა!.. " - რას წერს ვო­ლო­დი­მირ ზე­ლენ­სკი ბუბა კი­კა­ბი­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა­ზე

P.S. ვე­ცა­დეთ, გაგ­ვეხ­სე­ნე­ბი­ნა ბუბა კი­კა­ბი­ძის ცხოვ­რე­ბის სხვა­დას­ხვა ეპი­ზო­დი, მაგ­რამ მისი გზა იმ­დე­ნად ვრცე­ლი, მა­რა­ვალ­მხრი­ვი და სა­ინ­ტე­რე­სო იყო, რომ ერთი სტა­ტია ნამ­დვი­ლად ვერ და­ი­ტევს...

• ambebi.ge უერ­თდე­ბა სა­ყო­ველ­თაო მწუ­ხა­რე­ბას ლე­გენ­და­რუ­ლი არ­ტის­ტის ბუბა კი­კა­ბი­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო და სამ­ძი­მარს უცხა­დებს ხე­ლო­ვა­ნის ოჯახს, ახ­ლობ­ლებს და სა­ქარ­თვე­ლოს.

ნა­ხეთ ბუბა კი­კა­ბი­ძის უკა­ნას­კნე­ლი სიმ­ღე­რა კლინ­კა­ში, რო­მე­ლიც "მთა­ვარ­მა არ­ხმა" გა­ავ­რცე­ლა