უკ­რა­ი­ნა­ში მცხოვ­რებ­მა მწე­რალ­მა, მთარ­გმნელ­მა და დიპ­ლო­მატ­მა რაულ ჩი­ლა­ჩა­ვამ ცე­ცხლში გახ­ვე­უ­ლი უკ­რა­ი­ნი­დან პო­ლო­ნე­თის გავ­ლით, სამ­შვი­დო­ბოს ვა­ი­ვაგ­ლა­ხით გა­მო­აღ­წია, დრო­ე­ბით და­ტო­ვა უკ­რა­ი­ნა და ამ­ჟა­მად სამ­შობ­ლო­შია. მწე­რალ­მა, თა­ვის დრო­ზე, უკ­რა­ი­ნუ­ლი მა­იდ­ნის მოვ­ლე­ნებ­ზე წიგ­ნი და­წე­რა და რო­გორც მე­უბ­ნე­ბა, ახ­ლაც აუ­ცი­ლებ­ლად და­წერს. და­წერს ორი უზარ­მა­ზა­რი ძა­ლის და­პი­რის­პი­რე­ბა­ზე, ომზე, რო­მელ­შიც "ერთ მხა­რეს და­სავ­ლუ­რი ცი­ვი­ლუ­რი სამ­ყა­რო დგას და მე­ო­რე მხა­რეს - იმ­პე­რი­ა­ლის­ტუ­რი, შავ­ბნე­ლი, კა­ცი­ჭა­მია რე­ჟი­მი, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ე­ცეს“, - გვე­უბ­ნე­ბა რაულ ჩი­ლა­ჩა­ვა, რო­მე­ლიც მა­ნამ­დე "ფე­ის­ბუქ­ზე“ მისი საყ­ვა­რე­ლი ძაღ­ლის - ჩა­პას სა­ხე­ლით, ომის კვალ­დაკ­ვალ გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი წე­რი­ლე­ბით, უკ­რა­ი­ნის ის­ტო­რი­ის გა­მა­ოგ­ნებ­ლად ტკი­ვი­ლი­ან ფურ­ცელს წერს.

• "სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­დეგ უკ­რა­ი­ნა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სია“

- 55 წე­ლი­წა­დია უკ­რა­ი­ნა­ში ვცხოვ­რობ და სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­დეგ ის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია. ზოგ­ჯერ მე­უბ­ნე­ბი­ან, შენი მე­ო­რე სამ­შობ­ლო­აო, მაგ­რამ ასეთ ფორ­მუ­ლი­რე­ბას კა­ტე­გო­რი­უ­ლად არ ვე­თან­ხმე­ბი. მე­ო­რე სამ­შობ­ლო არ შე­იძ­ლე­ბა არ­სე­ბობ­დეს, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა არ­სე­ბობ­დეს ქვე­ყა­ნა, რო­მე­ლიც შენი სამ­შობ­ლოს შემ­დეგ, ყვე­ლა­ზე მე­ტად გიყ­ვარ­დეს და აფა­სებ­დე. ამ ქვე­ყა­ნა­ში მოხ­და ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, რაც შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში მოხ­დეს - იქ შე­ვირ­თე მე­უღ­ლე, იქ მე­ყო­ლა შვი­ლე­ბი, იქ გა­მო­ვი­და ჩემი პირ­ვე­ლი წიგ­ნი, იქ და­ვი­ცა­ვი დი­სერ­ტა­ცი­ე­ბი, იქ გავ­ხდი მთავ­რო­ბის წევ­რი, ელჩი და ა.შ. ასე რომ, სა­ქარ­თვე­ლოს შემ­დეგ, უკ­რა­ი­ნა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი ქვე­ყა­ნაა, რომ­ლის წი­ნა­შეც ვალ­ში ვარ...

• "უკ­რა­ი­ნა ყო­ველ­თვის იყო ძვა­ლი რუ­სუ­ლი იმ­პე­რი­ის ყელ­ში“

- უკ­რა­ი­ნა­ში ომი, სამ­წუ­ხა­როდ, ახლა არა და­წყე­ბუ­ლა, 8 წე­ლი­წა­დია მი­დის, მაგ­რამ ეს ომი თუ ასეთ მას­შტა­ბურ ხა­სი­ათს მი­ი­ღებ­და, ამას არა თუ მე, ალ­ბათ უკ­რა­ი­ნელ­თა აბ­სო­ლუ­ტუ­რი უმ­რავ­ლე­სო­ბა არ ელო­და. არც ერთ ჭკუ­ათ­მყო­ფელს არ უნდა მოს­ვლო­და თავ­ში ის, რაც პუ­ტინ­მა გა­ა­კე­თა. ეს არის ფსი­ქი­კუ­რად და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის რე­აქ­ცია. არა ერთხელ მით­ქვამს, ამ კაცს აქვს ავად­მყო­ფუ­რი ბი­ო­ლო­გი­უ­რი სი­ძულ­ვი­ლი უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბის მი­მართ და მისი მი­ზა­ნია მოს­პოს ეს სა­ხელ­მწი­ფო, ერი და უკ­რა­ი­ნა აქ­ცი­ოს უბ­რა­ლო ტე­რი­ტო­რი­ად. მის ქმე­დე­ბებს სხვა გა­მარ­თლე­ბას ვერ ვუ­ძებ­ნი... უკ­რა­ი­ნის მი­მართ ასე­თი სი­ძულ­ვი­ლი, არა მარ­ტო პუ­ტინს აქვს, იყ­ვნენ სხვა რუსი მმარ­თვე­ლე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ასე­თი­ვე შე­უ­რი­გებ­ლო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ოდ­ნენ ამ ქვეყ­ნის მი­მართ. უკ­რა­ი­ნა ყო­ველ­თვის ძვა­ლი იყო რუ­სუ­ლი იმ­პე­რი­ის ყელ­ში, მას­ში ხე­დავ­დნენ მე­ტო­ქეს, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ ძა­ლას, იმ გან­სხვა­ვე­ბულ სლა­ვურ ენერ­გი­ას, რო­მე­ლიც ყო­ველ­თვის იგ­რძნო­ბო­და უკ­რა­ი­ნე­ლებ­ში. რუ­სებს ერ­თგვა­რი შუ­რიც ამოძ­რა­ვებ­დათ და ამოძ­რა­ვებთ უკ­რა­ი­ნის მი­მართ, რად­გან ისი­ნი არი­ან კი­ე­ვის რუ­სე­თის ერ­თგვა­რი შთა­მო­მავ­ლე­ბი, ცხოვ­რო­ბენ იმ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე, სა­დაც ჩა­ი­სა­ხა ეს ძვე­ლი ფე­ო­და­ლუ­რი სა­ხელ­მწი­ფო და "რუს“ იყო იმ ხალ­ხის სა­ხელ­წო­დე­ბა, რო­მელ­თაც დღეს უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბად ვიც­ნობთ. რუ­სებ­სა და უკ­რა­ი­ნე­ლებს შო­რის კონ­ფლიქ­ტი ის­ტო­რი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის სხვა­დას­ხვა პე­რი­ოდ­ში ყო­ველ­თვის არ­სე­ბობ­და, რუ­სე­ბი კრძა­ლავ­დნენ უკ­რა­ი­ნულ ენას, არ აღი­ა­რებ­დნენ მის არ­სე­ბო­ბას... რუ­სუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფოს ის­ტო­რი­ა­ში, და­ახ­ლო­ე­ბით 30-ჯერ აიკ­რძა­ლა უკ­რა­ი­ნუ­ლი ენის გა­მო­ყე­ნე­ბა სა­ჯა­რო სივ­რცე­ში, რაც იმა­ზე მი­უ­თი­თებ­და, რომ ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მოს­კო­ვი, თუ პე­ტერ­ბურ­გი, თა­ვის დრო­ზე, ხელს უშ­ლი­და ამ ერის გან­ვი­თა­რე­ბას, მისი ენის წინსვლას. ასე რომ, ომი, რო­მელ­საც დღეს ვხე­დავთ, არის დიდი სი­ძულ­ვი­ლის ერ­თგვა­რი გად­მონ­თხე­ვა, ოღონდ, ისე­თი სას­ტი­კი სა­ო­მა­რი მოქ­მე­დე­ბე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით, რაც სი­ძულ­ვილ­თან ერ­თად, სიკ­ვდილს, ნგრე­ვას და უბე­დუ­რე­ბას ნიშ­ნავს..

• "პუ­ტი­ნი საბ­რალ­დე­ბო სკამ­ზე?“

- ბუჩა, მა­რი­უ­პო­ლი, ხარ­კო­ვი... რა ვიცი, სა­დაც რუ­სე­ბი მი­ვიდ­ნენ, სის­ხლის გუ­ბე­ე­ბი და­ა­ყე­ნეს... ჯერ ამ­ბობ­დნენ, მარ­ტო სამ­ხედ­რო ინფრას­ტრუქ­ტუ­რას ვებ­რძვი­თო, პრაქ­ტი­კუ­ლად კი, ისი­ნი უკ­რა­ი­ნელ ერს, მშვი­დო­ბი­ან მო­სახ­ლე­ო­ბას, მათ ინფრას­ტრუქ­ტუ­რას ებ­რძვი­ან. რაც მთა­ვა­რია, ვი­ხი­ლეთ ადა­მი­ან­თა სა­ო­ცა­რი წა­მე­ბის, შე­უ­რა­ცხყო­ფის კად­რე­ბი, უფრო მე­ტიც, ისი­ნი აწა­მე­ბენ ცხო­ვე­ლებს, ამით ერ­თო­ბი­ან...

ასევე დაგაინტერესებთ

09:43 / 13-04-2022

ზელენსკი რუსეთს პუტინის ნათლიმამის უკრაინელ ტყვეებში გაცვლას სთავაზობს - "გაცვალეთ ეს თქვენი ბიჭი ჩვენს ბიჭებსა და გოგოებზე"

10:06 / 13-04-2022

"ადამიანი ვერ დამარცხდება... ურჩხული ვერ გაიმარჯვებს! ვტიროდი. ვტიროდი სასოწარკვეთით" - რას წერს ლანა ღოღობერიძე უკრაინაზე?

პუ­ტი­ნი საბ­რალ­დე­ბო სკამ­ზე? - თა­ნა­მედ­რო­ვე ცვე­და­ნი სა­ერ­თა­შო­რი­სო კა­ნონ­მდებ­ლო­ბის და სა­მარ­თლის ფონ­ზე ეს ძნე­ლად წარ­მო­მიდ­გე­ნია. ერთ-ერთი, ვინც ბოლო დროს დას­ვეს საბ­რალ­დე­ბო სკამ­ზე, მი­ლო­შე­ვი­ჩი იყო და პუ­ტი­ნის ად­გი­ლიც, თა­ვის დამ­ქა­შებ­თან ერ­თად, დიდი ხა­ნია, იქ არის. თუ სა­ერ­თა­შო­რი­სო თა­ნა­მე­გობ­რო­ბა, სა­მარ­თა­ლი, ნატო, ევ­რო­კავ­ში­რი, აშშ, გა­ე­რო ერ­თთ­სუ­ლოვ­ნე­ბას გა­მო­ი­ჩე­ნენ, ალ­ბათ შე­საძ­ლე­ბე­ლია ასე­თი რა­ღაც მოხ­დეს, მაგ­რამ, თავ­და­პირ­ვე­ლად, პუ­ტი­ნი და­მარ­ცხე­ბუ­ლი უნდა გა­ვი­დეს უკ­რა­ი­ნი­დან და მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ შე­იძ­ლე­ბა ამა­ზე ლა­პა­რა­კი. ის უმაღ­ლეს რის­ხვას და სას­ჯელს იმ­სა­ხუ­რებს, რაც კი შე­იძ­ლე­ბა სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მარ­თალ­ში არ­სე­ბობ­დეს.

• "2008 წელს ჩვენ რომ ამ მხარ­და­ჭე­რის მე­ა­თე­დი გვქო­ნო­და...“

- დღეს მი­დის ბრძო­ლა სი­კე­თე­სა და ბო­რო­ტე­ბას - უკ­რა­ი­ნა­სა და ბნელ რუ­სეთს შო­რის. ჰუმა­ნუ­რი კა­ნო­ნე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მსოფ­ლი­ოს­თვის ძნე­ლია მხა­რი არ და­უ­ჭი­როს ქვე­ყა­ნას, რო­მე­ლიც იბ­რძვის სა­კუ­თა­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის­თვის და რო­მე­ლიც ერ­თგვა­რი ფორ­ფოს­ტია რუ­სეთ­სა და ევ­რო­კავ­შირს შო­რის. არ მინ­და პე­სი­მის­ტი ვიყო და და­ვი­ჯე­რო, რომ ამე­რი­კა, ნატო და ევ­რო­კავ­ში­რი მი­ა­ტო­ვებს უკ­რა­ი­ნას. ერთ რა­მე­ზე მწყდე­ბა გული, რომ იქ­ნე­ბა უზარ­მა­ზა­რი მსხვერ­პლი, ეს გარ­და­უ­ვა­ლია. ამ შემ­თხვე­ვა­ში რუ­სეთს, რა თქმა უნდა, მეტი რე­სურ­სი აქვს, ვგუ­ლის­ხმობ ცო­ცხალ ძა­ლას, რო­მელ­საც არ ით­ვლის და სულ არ ედარ­დე­ბა ჯა­რის­კა­ცე­ბის სიკ­ვდი­ლი. უკ­რა­ი­ნა კი სხვა სუ­ლი­ე­რი წყო­ბის და მო­ტი­ვა­ცი­ის ქვე­ყა­ნაა, იბ­რძვის სა­კუ­თა­რი არ­სე­ბო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის­თვის, ამი­ტომ იძუ­ლე­ბუ­ლია ამ უზარ­მა­ზარ ადა­მი­ა­ნურ მსხვერ­პლზე წა­ვი­დეს. მა­ინც მი­მაჩ­ნია, რომ უკ­რა­ი­ნამ ამ ომში უნდა გა­ი­მარ­ჯვოს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, ძა­ლი­ან ფან­ტას­ტი­კუ­რად ჟღერს, უკ­რა­ი­ნელ­თა სი­მა­მა­ცის, შე­უდ­რე­კე­ლო­ბის და იმ მარ­თლაც წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი მსოფ­ლიო მხარ­და­ჭე­რის ფონ­ზე, რა­საც დღეს ვხე­დავთ, რუ­სე­თის და­მარ­ცხე­ბა შე­უძ­ლებ­ლად არ მი­მაჩ­ნია. 2008 წელს, ამ მხარ­და­ჭე­რის მე­ა­თე­დი რომ გვქო­ნო­და, ჩვენც საკ­მაო ხანს გა­ვუმკლავ­დე­ბო­დით რუ­სე­თის არ­მი­ას და შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც ისე­თი მომ­ხდა­რი­ყო, ტე­რი­ტო­რი­ე­ბიც არ დაგ­ვე­კარ­გა. მა­შინ რუ­სე­თი არ იყო მიჩ­ნე­უ­ლი ასეთ შავ­ბნელ და ბო­როტ ძა­ლად და მხარ­და­ჭე­რის თვალ­საზ­რი­სით, და­სავ­ლე­თიც უფრო თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი იყო. მეს­მის, მსოფ­ლი­ოს რუ­კა­ზე უკ­რა­ი­ნა და სა­ქარ­თვე­ლო ორი სხვა­დას­ხვა წო­ნის სა­ხელ­მწი­ფოა, მაგ­რამ ჩვენც ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სტრა­ტე­გი­უ­ლი ქვე­ყა­ნა ვართ სა­ერ­თა­შო­რი­სო თვალ­საზ­რი­სით. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩვენ მა­შინ ვერ მი­ვი­ღეთ სა­ერ­თა­შო­რი­სო მხარ­და­ჭე­რა, მაგ­რამ ამ 14 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა და ისი­ნი ხე­და­ვენ, რომ დღეს თუ უკ­რა­ი­ნას დათ­მო­ბენ, ხვალ მო­უ­წევთ ევ­რო­კავ­ში­რის ქვეყ­ნე­ბის დათ­მო­ბაც.

რუ­სეთ­მა უკ­რა­ი­ნას­თან ომი თუ წა­ა­გო, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ რუ­სეთს აღარ ექ­ნე­ბა ის რე­სურ­სი, რომ­ლი­თაც ის მხარს უჭერს დღე­ვან­დელ ოკუ­პი­რე­ბულ ქარ­თულ ტე­რი­ტო­რი­ებს, ის აუ­ცი­ლებ­ლად იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­დე­ბა შე­წყვი­ტოს ეს მხარ­და­ჭე­რა და თა­ვი­სი სამ­ხედ­რო ნა­წი­ლე­ბით გა­ვი­დეს ჩვე­ნი ტე­რი­ტო­რი­ე­ბი­დან. თუ არ გავა, მა­შინ მისი იძუ­ლე­ბა ისევ და ისევ სა­ერ­თა­შო­რი­სო მხარ­და­ჭე­რით იქ­ნე­ბა გა­ცი­ლე­ბით ად­ვი­ლი, ვიდ­რე ეს დღე­საა შე­საძ­ლე­ბე­ლი. დღეს სა­ქარ­თვე­ლოს ამის არა­ნა­ი­რი რე­სურ­სი არ გა­აჩ­ნია, მაგ­რამ უკ­რა­ი­ნის ფრონტზე რუ­სე­თი თუ და­სუს­ტდე­ბა და ომს წა­ა­გებს, მსოფ­ლიო თუ გა­ნაგ­რძობს რუ­სე­თის მი­მართ გა­მო­ცხა­დე­ბულ წნეხს სან­ქცი­ე­ბის და ა.შ. სა­ხით, რუ­სე­თი ნამ­დვი­ლად ვერ შეძ­ლებს ამ ორი მუქ­თა­ხო­რა თვით­გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი ტე­რი­ტო­რი­ის შე­ნახ­ვას. ისი­ნი არა­ფერს აწარ­მო­ე­ბენ, სრუ­ლად და­მო­კი­დე­ბულ­ნი არი­ან რუ­სულ დო­ტა­ცი­ებ­ზე, რო­მელ­საც ისევ რუ­სუ­ლი ბი­უ­როკ­რა­ტია ხრავს ად­გი­ლობ­რივ ბი­უ­როკ­რა­ტი­ას­თან შე­თან­ხმე­ბით. ისევ და ისევ სა­ერ­თა­შო­რი­სო მხარ­და­ჭე­რით შევ­ძლებთ ამ ტე­რი­ტო­რი­ე­ბის მშვი­დო­ბი­ა­ნი გზით დაბ­რუ­ნე­ბას, ისი­ნი ვე­ღარ შეძ­ლე­ბენ სა­კუ­თა­რი თა­ვის შე­ნახ­ვას და ვფიქ­რობ, ამ ტე­რი­ტო­რი­ებ­ზეც გა­მო­ი­ძებ­ნე­ბი­ან ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ისევ გა­მო­ი­ხე­და­ვენ ჩვენ­სკენ.

ეს არის უდი­დე­სი მოვ­ლე­ნა დე­და­მი­წის ზურ­გზე - ხდე­ბა ორი უზარ­მა­ზა­რი ძა­ლის და­პი­რის­პი­რე­ბა. მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის შემ­დეგ, მსგავ­სი არ მომ­ხდა­რა, როცა ერთ მხა­რეს და­სავ­ლუ­რი ცი­ვი­ლუ­რი სამ­ყა­რო დგას და მე­ო­რე მხა­რე­საა იმ­პე­რი­ა­ლის­ტუ­რი, შავ­ბნე­ლი, კა­ცი­ჭა­მია რე­ჟი­მი, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ე­ცეს. ძა­ლი­ან ძნე­ლი იქ­ნე­ბა რუ­სე­თის და­მარ­ცხე­ბა, იმი­ტომ რომ არ მჯე­რა, რომ მას ტყვია-წა­მა­ლი გა­უ­თავ­და, რომ ჯარი აკ­ლია, რა­კე­ტე­ბი გა­უ­თავ­და... რუ­სეთს აქვს ეს ყვე­ლა­ფე­რი და თუ ბო­ლომ­დე გა­მო­ი­ყე­ნა, მას­თან ომი ძა­ლი­ან რთუ­ლი იქ­ნე­ბა. ვფიქ­რობ, მა­ინც და­სავ­ლუ­რი ძალა გა­ი­მარ­ჯვებს და ისევ და ისევ მე­დარ­დე­ბა და მე­ნა­ნე­ბა ის დიდი მსხვერ­პლი, რო­მე­ლიც წინ გვე­ლო­დე­ბა, სამ­წუ­ხა­როდ...

• "ზე­ლენ­სკი სი­ტუ­ა­ცი­ამ აქ­ცია გმი­რად“

- სი­მარ­თლეს გე­ტყვით: მე არ მი­მი­ცია ხმა ზე­ლენ­სკის­თვის, არ ვთვლი­დი მას პო­ლი­ტი­კურ ფი­გუ­რად და მი­მაჩ­ნდა, რომ ის სრუ­ლი­ად შე­უ­ფე­რე­ბე­ლი იყო უკ­რა­ი­ნის პრე­ზი­დენ­ტის თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე. სი­ტუ­ა­ცი­ამ იგი აქ­ცია გმი­რად, დღეს ის უკ­რა­ი­ნის უპი­რო­ბო ლი­დე­რია. მე­ო­მა­რი ქვეყ­ნის ლი­დერ­ზე ცუდს ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი. უფრო მე­ტიც, მი­მაჩ­ნია, რომ დღეს ზე­ლენ­სკი საკ­მა­ოდ ეფექ­ტი­ა­ნად ხელ­მძღვა­ნე­ლობს ყვე­ლა­ფერს, რაც კი უკ­რა­ი­ნა­ში ხდე­ბა. რაც მთა­ვა­რია და რა­საც მის ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე და­სა­ფა­სე­ბელ ღირ­სე­ბად მი­ვიჩ­ნევ არის ის, რომ არ ერე­ვა სამ­ხედ­რო­ე­ბის საქ­მე­ებ­ში. იცის, რომ დი­ლე­ტან­ტია ამ სფე­რო­ში და სრუ­ლი კარტბ­ლან­ში მის­ცა პრო­ფე­სი­ო­ნალ სამ­ხედ­რო­ებს, ვხე­დავთ შე­დეგ­საც - ისი­ნი თა­ვი­ანთ საქ­მეს კარ­გად აკე­თე­ბენ, პუ­ტი­ნის საბ­ჭო­თა სკო­ლა­გა­მოვ­ლილ გე­ნერ­ლებს ებ­რძვის და­მო­უ­კი­დე­ბელ უკ­რა­ი­ნა­ში აღ­ზრდი­ლი ახალ­გაზ­რდა გე­ნე­რა­ლი­ტე­ტი, რომ­ლის სიმ­ბო­ლო­დაც იქცა გე­ნე­რა­ლი ვა­ლე­რი ზა­ლუ­ჟ­ნი ( უკ­რა­ი­ნის შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბის მე­თა­უ­რი - ნ.ფ.). ის ჯერ ორ­მოც­და­ა­თი­საც არაა და არც საბ­ჭო­თა ჯარ­ში უმ­სა­ხუ­რია. მინ­და მჯე­რო­დეს, რომ ის და მისი თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბი კვლა­ვაც არა­ერთ წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წე­ვენ და ბო­ლოს და ბო­ლოს გან­დევ­ნი­ან სა­ძულ­ველ ოკუ­პან­ტებს. ზე­ლენ­სკის ძა­ლი­ან ეფექ­ტი­ა­ნად მიჰ­ყავს საქ­მის პო­ლი­ტი­კუ­რი მხა­რე, რო­გორც პი­ა­რის კარ­გად მცოდ­ნე კაცს, რო­მე­ლიც აკე­თებს სწორ გან­ცხა­დე­ბებს და ამას ამ­ბობს საკ­მა­ოდ ეფექ­ტუ­რად. ზე­ლენ­სკის არ აქვს არა­ნა­ი­რი პო­ლი­ტი­კუ­რი წარ­სუ­ლი, 2 წე­ლია, რაც ქვეყ­ნის პრე­ზი­დენ­ტია და ძა­ლი­ან მძი­მე პე­რი­ოდ­ში მო­უ­წია დიდ პო­ლი­ტი­კა­ში შე­მოს­ვლა, თუმ­ცა საკ­მა­ოდ სწრა­ფად ით­ვი­სებს ამ მეც­ნი­ე­რე­ბას. ომი არის ყვე­ლაფ­რის დე­ტო­ნა­ტო­რი, მათ შო­რის, მეც­ნი­ე­რე­ბის და პო­ლი­ტი­კუ­რი სიბ­რძნის. ასე რომ, დღეს უკ­რა­ი­ნა­ში ყვე­ლა მის მხა­რეს არის, ის არის ქვეყ­ნის მთა­ვარ­სარ­და­ლი და არ არის ოპო­ზი­ცი­უ­რი აზ­რე­ბის დრო. უკ­რა­ი­ნამ უნდა გა­ი­მარ­ჯვოს, ახლა მთა­ვა­რი ესაა. უინ­სტონ ჩერ­ჩილ­მა, რო­მე­ლიც ფა­შიზ­მზე გა­მარ­ჯვე­ბის ერთ-ერთი არ­ქი­ტექ­ტო­რი იყო, ომის დამ­თავ­რე­ბამ­დეც კი არ­ჩევ­ნებ­ში ვერ გა­ი­მარ­ჯვა. ასეც ხდე­ბა... ზე­ლენ­სკის პო­ლი­ტი­კურ მო­მა­ვალს ვერ ვი­წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლებ, მაგ­რამ გა­მო­უც­დე­ლი პო­ლი­ტი­კო­სის და მსა­ხი­ო­ბის კვა­ლო­ბა­ზე, საკ­მა­ოდ კარ­გად და ეფექ­ტი­ა­ნად მუ­შა­ობს.

• "ეს ჩვენ­თვის მძი­მე ბრალ­დე­ბაა“

- ხში­რად მსმე­ნია, უკ­რა­ი­ნას ჩვე­ნი ომში ჩათ­რე­ვა უნ­დაო... ეს არ არის უკ­რა­ი­ნის მი­ზა­ნი. ვფიქ­რობ, და­სავ­ლეთ­შიც შე­იძ­ლე­ბა ბევრ ვინ­მეს აწყობ­დეს სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­იხ­სნას მე­ო­რე ფრონ­ტი, რო­მე­ლიც უკ­რა­ი­ნის ფრონ­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით დარ­ტყმებს შე­ამ­სუ­ბუ­ქებ­და. ჩვენ რომ ყვე­ლა­ნა­ი­რად ძლი­ე­რი, შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფო ვი­ყოთ, გვქონ­დეს იმის ზურ­გი, რომ ფრონტს გავ­შლით და აქე­დან რა­ღაც მიზ­ნებს მი­ვაღ­წევთ, უპირ­ვე­ლე­სად ჩვენ­თვის და უკ­რა­ი­ნის­თვი­საც, შეგ­ვეძ­ლო ამ ნა­ბიჯ­ზე წას­ვლაც. ნე­ბის­მი­ე­რი ნა­ბი­ჯი გათ­ვლი­ლი უნდა იყოს შე­დეგ­ზე. რა უნდა მი­აღ­წი­ოს სა­ქარ­თვე­ლომ, როცა რუ­სის ტან­კე­ბი გორ­ში, გალ­ში, ენ­გურს გა­დაღ­მა დგა­ნან და შე­მოს­ვლაც კი არ სჭირ­დე­ბათ ქვე­ყა­ნა­ში? ამი­ტომ ეს, რბი­ლად რომ ვთქვათ, საკ­მა­ოდ და­უ­ფიქ­რე­ბე­ლი მო­წო­დე­ბაა სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის. სა­ქარ­თვე­ლო არაა ის ქვე­ყა­ნა, რო­მელ­საც შე­უძ­ლია ფრონ­ტის გახ­სნა და ამის მერე და­დე­ბი­თი შე­დე­გის მიღ­წე­ვა. თვით და­სავ­ლე­თიც კი, მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის დროს, აჭი­ა­ნუ­რებ­და მე­ო­რე ფრონ­ტის გახ­სნას და ელო­და შე­დე­გებს. ჩვენ არც და­სავ­ლე­თი ვართ, არც ჩერ­ჩი­ლი და რუზ­ველ­ტი, რომ ეს გა­ვა­კე­თოთ და შევ­ძლოთ. ასე რომ, ჩვე­ნი უკ­რა­ი­ნე­ლი მე­გობ­რე­ბი ჩვენ­გან იმა­ზე მეტს მო­ი­თხო­ვენ, ვიდ­რე შეგ­ვიძ­ლია.

უკ­რა­ი­ნის სა­დაზ­ვერ­ვო სამ­სა­ხუ­რის გან­ცხა­დე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, ეს მძი­მე ბრალ­დე­ბაა სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის. ფაქ­ტე­ბი უნდა და­ი­დოს, ასე არაა - ბრალს დაგ­დებ და მერე მიდი და თავი იმარ­თლე, ამ­ტკი­ცე, რომ აქ­ლე­მი არ ხარ. ეს ჯერ შენ უნდა და­მიმ­ტკი­ცო. ჩემ­თვის ასე­თი რამ ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლია. სა­უ­ბა­რი მი­დის იმა­ზე, რომ ეს არაა მარ­ტო უკ­რა­ი­ნის სა­დაზ­ვერ­ვო სამ­სა­ხუ­რის მო­ნა­ცე­მე­ბი, მას სხვა დიდი ქვეყ­ნე­ბი აწ­ვდი­ან ინ­ფორ­მა­ცი­ას. ეს თუ მარ­თლა ასეა, ძა­ლი­ან ცუ­დია. აქ ერთი ვა­რი­ან­ტია: თუ ეს ხდე­ბა ისე, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბამ არ იცის და სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვრი­დან რა­ღაც­ნა­ი­რად აპა­რე­ბენ ტვირთს, ე.ი. სა­ქარ­თვე­ლომ უნდა მი­ი­ღოს ზო­მე­ბი - ჯერ გა­ნა­ცხა­დოს, რომ მარ­თლა ყო­ფი­ლა ასე­თი შემ­თხვე­ვა, ჩვენ ამას კა­ტე­გო­რი­უ­ლად ვე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბი­თო და შემ­დეგ ყვე­ლა გზე­ბი უნდა გა­და­კე­ტოს, რათა თვი­თონ არ გა­ის­ვა­როს ამ ის­ტო­რი­ა­ში. მე­ო­რე მხა­რემ უნდა და­ამ­ტკი­ცოს, რომ ეს ასე ხდე­ბა, ან არა და, ბო­დი­ში მო­ი­ხა­დოს სა­ქარ­თვე­ლოს წი­ნა­შე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ უკ­რა­ი­ნა ომ­შია და მტკივ­ნე­უ­ლად გა­ნიც­დის იმას, რაც ხდე­ბა, ეს ჩვენ­თვის ძა­ლი­ან მძი­მე ბრალ­დე­ბაა.

• "პრო­რუ­სი რა­ღაც აუხ­სნე­ლი ფე­ნო­მე­ნია“

- ეს ხალ­ხი - პრო­რუ­სე­ბი, რა­ღაც აუხ­სნე­ლი ფე­ნო­მე­ნია. ბევ­რნი არი­ან და ამ ომმა კი­დევ უფრო გა­მო­ა­აშ­კა­რა­ვა ეს ხალ­ხი. მგო­ნია, ისი­ნი ის ფე­ნაა, რო­მელ­საც ძალ­ზე და­ბა­ლი ინ­ტე­ლექ­ტი გა­აჩ­ნია და მი­აჩ­ნია, რომ რუ­სეთ­თან თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის წლე­ბი, ბევ­რი თვალ­საზ­რი­სით, ყვე­ლა­ზე სა­უ­კე­თე­სო იყო. მათ ვერ წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ ის ვექ­ტო­რი, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლომ აირ­ჩია, ანუ - და­სავ­ლუ­რი. ეს კა­ტე­გო­რია მის­ჩე­რე­ბია რუ­სულ პრო­პა­გან­დის­ტულ არ­ხებს და მა­თით იკ­ვე­ბე­ბა. ჩემს ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებ­თა­ნაც მქო­ნია კა­მა­თი, რომ­ლე­ბიც გა­ი­ძა­ხი­ან - აი, რა მის­ცა უკ­რა­ი­ნას ურუ­სე­თო­ბამ, ურუ­სე­თოდ ჩვენ ვერ გავძლებთ, რუ­სე­თია ყვე­ლა­ფე­რი და ა.შ. არ ვიცი, სა­ი­დან მო­დის ეს... 30 წე­ლია უკვე და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ქვე­ყა­ნა ვართ და მა­ინც ცო­ცხლობს ეს ნა­რა­ტი­ვი, რაც ძალ­ზე სამ­წუ­ხა­როა. უკ­რა­ი­ნის იმ რე­გი­ო­ნებ­ში, სა­დაც რუ­სუ­ლე­ნო­ვა­ნი მო­სახ­ლე­ო­ბა სჭარ­ბობს, ომში უკ­რა­ი­ნის მხა­რეს დად­გა, ვი­ნა­ი­დან ეს ომი შე­ე­ხო მათ, რო­გორც პი­როვ­ნე­ბებს, რო­გორც მე­სა­კუთ­რე­ებს. რუსი მო­ვი­და ცე­ცხლით და მახ­ვი­ლით, რა­კე­ტა და ტყვია ხომ არ ხე­დავს და ან­სხვა­ვებს სად რუსი დგას და სად - ეთ­ნი­კუ­რად უკ­რა­ი­ნე­ლი, ხომ არ არ­ჩევს ამას მოვ­კლავ, იმას დავ­ტო­ვე­ბო. ჩვენ და­ვი­ნა­ხეთ მა­რი­უ­პო­ლის მა­ცხოვ­რებ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ყვი­რი­ან, - არ გვინ­და თქვე­ნი გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, შეგ­ვეშ­ვი­თო! სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ეს ხალ­ხი არას­დროს უკ­რა­ი­ნუ­ლად არ ლა­პა­რა­კობ­და, არც უკ­რა­ი­ნუ­ლი უნ­დო­და, მაგ­რამ დღეს იძუ­ლე­ბუ­ლია და­იც­ვას ის ტე­რი­ტო­რია და ის ად­გი­ლი, სა­დაც ცხოვ­რობს იმი­ტომ, რომ ის არის მისი სა­არ­სე­ბო არე­ა­ლი. ამან შე­ა­დუ­ღა­ბა დღეს უკ­რა­ი­ნა და ის ხალ­ხიც, ვინც პრო­რუ­სად მო­ი­აზ­რე­ბო­და. ვისი იმე­დი­თაც რუ­სე­თი უკ­რა­ი­ნა­ში შე­მო­იჭ­რა, დღეს ისი­ნიც კი სა­პი­რის­პი­როდ გან­წყო­ბი­ლია რუ­სე­ბის მი­მართ. ამ შემ­თხვე­ვა­ში პუ­ტინ­მა მი­ი­ი­ღო სრუ­ლი­ად სა­პი­რის­პი­რო ეფექ­ტი, ვიდ­რე ელო­და. ღმერ­თმა ნუ ქნას, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­შიც და­ი­წყოს ომი. იმე­დია, ის რუ­სე­თუ­მე­ე­ბიც მალე მიხ­ვდე­ბი­ან შეც­დო­მას და ქარ­თულ პო­ზი­ცი­ას და­ი­კა­ვე­ბენ. ნუთუ მა­ინც და მა­ინც პუ­ტი­ნის შე­მოჭ­რაა აქ სა­ჭი­რო, ამას რომ მიხ­ვდე? სამ­წუ­ხა­როდ, არაა გა­მო­რი­ცხუ­ლი, პუ­ტინ­მა ჩვენ­თვი­საც მო­ი­ცა­ლოს...

• ეპი­ლო­გის ნაც­ვლად

- ჩემი 7 წლის მე­გო­ბა­რი - ჩაპა ახლა ჩემს გვერ­დით ზის და უს­მენს ჩვენს სა­უ­ბარს. მან ყვე­ლა­ფე­რი სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­და­ი­ტა­ნა და ახლა ვერ მიმხვდა­რა, სად არის და რა­ტომ არის აქ. ვუხ­სნი და ჯერ ვერ გა­ი­გო.. ადრე უკ­რა­ი­ნულ მა­ი­დან­ზე დავ­წე­რე წიგ­ნი და ალ­ბათ ამა­ზეც მო­მი­წევს და­წე­რა, შე­უძ­ლე­ბე­ლია ამ ომზე არ და­ი­წე­როს. სა­ქარ­თვე­ლო ამ ომში მენ­ტა­ლუ­რად, სუ­ლი­ე­რად, ყვე­ლა­ნა­ი­რად ჩარ­თუ­ლია, ეს ჩვე­ნი ომი­ცაა და ჩვე­ნი პო­ზი­ცი­აც უნდა ჩან­დეს. სი­ტუ­ა­ცი­ამ ამ მოვ­ლე­ნე­ბის შუ­ა­გულ­ში მო­მაქ­ცია და რო­გორც მწე­რალს, არც მაქვს უფ­ლე­ბა, ამა­ზე არ დავ­წე­რო, დუ­მი­ლი არ გა­მო­ვა. რა­ზეც ვი­სა­უბ­რე, ვიცი, ვი­ღა­ცას ბევ­რი რამ არ მო­ე­წო­ნე­ბა, ვი­ღა­ცას - მო­ე­წო­ნე­ბა, თუმ­ცა ყვე­ლას მო­სა­წონს ვე­რა­ვინ იტყვის...