ამ ბო­ლო­ხანს მე­ტის­მე­ტად მო­ვუხ­ში­რე ზემო იმე­რეთ­ში სტუმ­რო­ბას - ზე­დი­ზედ სამ­ჯერ ვი­ყა­ვი და აშ­კა­რად ემო­ცი­ე­ბიც გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლად მო­მე­ძა­ლა. პირ­ვე­ლად მა­მი­სე­ულ სა­ჩხე­რეს და სო­ფელ გა­მოღ­მა არ­გვეთს მი­ვა­შუ­რე, სა­დაც ეთ­ნო­მუ­ზე­უ­მი და მა­რა­ნი "ჭუ­რის­თა­ვი“ სტუმ­რებს ელო­და და მინ­დო­და, მეც მო­მეს­მი­ნა მათი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი. მი­ხა­რია, ყვე­ლა აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი რომ ტო­ვებს "ჭუ­რის­თავს“...

კე­რის აღორ­ძი­ნე­ბა კი ამ ეზო­ში ბავ­შვო­ბა გა­ტა­რე­ბუ­ლი და შემ­დეგ დე­და­ქა­ლაქ­ში გაზ­რდი­ლი გო­გო­ნას, დღეს უკვე ქალ­ბა­ტო­ნის, ჩემ­თვის ბავ­შვო­ბი­დან სა­ნი­მუ­შო ადა­მი­ა­ნის - მეღ­ვი­ნე და მე­ურ­ნე მაია-მა­რი­ამ ხარ­ში­ლა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, ცხა­დია, თა­ვი­სი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის თა­ნად­გო­მით. ალ­ბათ, და­მერ­წმუ­ნე­ბით, რომ მეღ­ვი­ნე ქალს იშ­ვი­ა­თად შეხ­ვდე­ბი ჩვენ­ში, მან კი სწო­რედ ეს გზა აირ­ჩია. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან ინ­ტე­რე­სი­ა­ნი იყო, უფ­რო­სე­ბის მო­ყო­ლილ­საც ხში­რად უგ­დებ­და ყურს და იმახ­სოვ­რებ­და, უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბა ინ­ჟი­ნერ-ქი­მი­კოს-ტექ­ნო­ლო­გის აქვს, მეღ­ვი­ნე­ო­ბამ რომ გა­ი­ტა­ცა, მემ­კვიდ­რე­ო­ბით გად­მო­ცე­მულ ცოდ­ნას, სა­ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ებ­სა და ინ­ტერ­ნეტ­ში ამო­კი­თხუ­ლი და სხვა­დას­ხვა სას­წავ­ლო კურ­სზე მი­ღე­ბუ­ლიც და­ა­მა­ტა, გზა­დაგ­ზა ახ­ლაც ეც­ნო­ბა სი­ახ­ლე­ებს, თა­ვა­დაც და­უგ­როვ­და გა­მოც­დი­ლე­ბა და ეკო­ლო­გი­უ­რად სუფ­თა ღვი­ნი­სა და არ­ყის დამ­ზა­დე­ბა და­ი­წყო.

წლე­ბია, მე­უღ­ლეს­თან - ნუგ­ზარ ჩხე­ი­ძეს­თან ერ­თად სოფ­ლად გა­და­სახ­ლდა და მთელ დროს მამა-პა­პი­სე­ულ კე­რა­ზე მუხლჩა­უხ­რე­ლად, შრო­მა­ში ატა­რებს. სახ­ლსაც და­ე­ტყო მისი ხელი და სა­ო­ჯა­ხო მე­ურ­ნე­ო­ბა­საც სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად გა­უ­ძღვა. ეგ კი არა, შარ­შან, ზა­ფხულ­ში მან და ნუგ­ზარ­მა სა­კუ­თა­რი ხე­ლით ეზო­ში ფან­ჩა­ტუ­რიც კი აა­შე­ნეს! თბი­ლის­ში გაზ­რდილ მა­ი­ა­სა და მის მე­უღ­ლე ნუგ­ზარს სამი შვი­ლი და სამი შვი­ლიშ­ვი­ლი ჰყავთ და ორი­ვე ისე გა­ი­ტა­ცა სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბამ, კან­ტი­კუნ­ტად თუ ჩა­მო­ირ­ბე­ნენ ქა­ლა­ქად. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ მისი სოფ­ლად გა­და­სახ­ლე­ბის მი­ზე­ზე­ბის ძი­ე­ბა და­ვი­წყე და უყოყ­მა­ნოდ გა­მო­მი­ცხა­და, - ამის მი­ზე­ზი, უპირ­ვე­ლე­სად, ფეს­ვე­ბი და ის სიყ­ვა­რუ­ლია, რაც ამ სო­ფელ­ში, ამ ეზო­ში მაქვს გან­ცდი­ლი და რაც დღემ­დე მომ­ყვე­ბა. გა­დავ­წყვი­ტე, ამე­ღორ­ძი­ნე­ბია და გა­მე­ცო­ცხლე­ბია აქა­უ­რო­ბა - ასე, უფრო ახ­ლოს ვარ ადა­მი­ა­ნებ­თან, ვინც ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, მე ასე­თი რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი; ამით, თით­ქოს, ვალ­საც ვუხ­დი მათ, რად­გან ის, რაც აქ ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და ძვირ­ფა­სი იყო ჩემ­თვის, მინ­და, ჩემი შვი­ლე­ბი­სა და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის­თვი­საც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გახ­დეს. მა­შინ ეს კერა მუ­დამ იარ­სე­ბებს. ახლა ჩემი შვი­ლე­ბი - სა­ლო­მე, თაკო და მიშო უკვე დი­დე­ბი არი­ან, უჩე­მო­დაც უძღვე­ბი­ან თა­ვის ოჯა­ხებ­სა და საქ­მე­ებს, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბიც, მეტ-ნაკ­ლე­ბად, წა­მო­ი­ზარ­დნენ, ამი­ტომ მშვი­დად ვარ. თუ ვჭირ­დე­ბი ხოლ­მე, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სას­წრა­ფოდ ჩავ­დი­ვარ თბი­ლის­ში, მაგ­რამ ეს უკვე იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბაო.

• აღორ­ძი­ნე­ბუ­ლი მა­რა­ნი და ტრა­დი­ცი­ე­ბი

მა­ი­ამ და ნუგ­ზარ­მა ეზო­ში უძ­ვე­ლე­სი, ორ სა­უ­კუ­ნე­ზე მეტი ხნის მა­რა­ნი აა­ღორ­ძი­ნეს, ძვე­ლი ჭუ­რე­ბის გვერ­დით ახა­ლიც ჩა­ყა­რეს, კი­დევ უფრო დიდი "ასა­კის“ ბე­ღე­ლი შე­ა­კე­თეს და ეთ­ნო­მუ­ზე­უ­მად აქ­ცი­ეს, ეზო გა­ა­ლა­მა­ზეს, ნარ­გა­ვე­ბი შე­მა­ტეს, სახ­ლსაც და­ა­შე­ნეს, გა­ა­ფარ­თო­ვეს და მისი მე­ო­რე სარ­თუ­ლი­დან პირ­და­პირ გაჰ­ყუ­რებ ულა­მა­ზეს მთებს, ერთ-ერ­თის წვერ­ზე - გო­რი­ჯვარს, წმინ­და გი­ორ­გის სა­ხე­ლო­ბის უძ­ვე­ლეს ტა­ძარს და კლდე­ებ­ზე შე­ფე­ნილ მო­დი­ნა­ხეს ის­ტო­რი­ულ ცი­ხეს - გე­გო­ნე­ბა, ხე­ლის გაწ­ვდე­ნა­ზეა და იქი­დან გიხ­მობ­სო... იმ­წამს აკა­კი წე­რეთ­ლის ლექ­სი გა­გახ­სენ­დე­ბა: "ღრუბ­ლებ­ში ამაღ­ლე­ბუ­ლა,/ რო­გორც ოც­ნე­ბა კა­ცი­სა,/ შო­რი­დან ასე გგო­ნია,/ არც მი­წი­საა არც ცისა./ მოდი, ნახე და იცა­ნი,/ არც შენ ინა­ნებ არც ისა“...

რაც შე­ე­ხე­ბა მა­რანს, მას­ზე აჯო­ბებს, თა­ვად მა­ი­ამ გვი­ამ­ბოს:

- ეზო­ში ბევ­რი სიძ­ვე­ლე შე­მო­ვი­ნა­ხეთ და სწო­რედ ამ სიძ­ვე­ლე­ებ­მა გა­მი­ტა­ცა - ჭა, რომ­ლი­თაც დღე­საც ვსარ­გებ­ლობთ, მუ­ხის ძვე­ლი ბე­ღე­ლი, რო­მე­ლიც და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი და სა­რეს­ტავ­რა­ციო იყო, მაგ­რამ მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ შე­ვა­კე­თეთ და გა­ვა­ლა­მა­ზეთ. სამ­წუ­ხა­როდ, ყვე­ლა ნა­გე­ბო­ბამ ვერ გა­უძ­ლო წლებს, მაგ­რამ უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი რამ შე­მოგ­ვრჩა - ის­ტო­რი­უ­ლი, მარ­თლაც უძ­ვე­ლე­სი მა­რა­ნი, თა­ვი­სი საწ­ნახ­ლე­ბი­თა და ჭუ­რე­ბით.

ჩემი ბა­ბუ­ის - ვა­სილ ხარ­ში­ლა­ძის მამა არ­გვე­თის წმინ­და გი­ორ­გის სა­ხე­ლო­ბის ეკ­ლე­სი­ის მღვდე­ლი იყო და შვილს კარ­გი გა­ნათ­ლე­ბაც მის­ცა. XX სა­უ­კუ­ნის და­სა­წყის­ში ბა­ბუ­ამ ქუ­თა­ი­სის გიმ­ნა­ზია და­ამ­თავ­რა. არ­გვეთ­ში სწო­რედ ის იყო პირ­ვე­ლი წერა-კი­თხვის მცოდ­ნე ადა­მი­ა­ნი. ამი­ტო­მაც მას მწერ­ლად მო­იხ­სე­ნი­ებ­დნენ და იმ­ხა­ნად სო­ფელ­ში ყვე­ლა დო­კუ­მენტს ის ად­გენ­და. სხვა­თა შო­რის, მისი ვექ­სი­ლე­ბი და სხვა­დას­ხვა საქ­მი­ა­ნი მი­მო­წე­რე­ბი დღემ­დე შე­ნა­ხუ­ლი გვაქვს.

ბა­ბუა ვა­სი­ლის ოჯა­ხი ყო­ველ­თვის კარგ ღვი­ნოს აწარ­მო­ებ­და. სა­ერ­თოდ, აქ, ზემო იმე­რეთ­ში, ვა­ზის ძვე­ლი ჯი­შე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მეა გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი და მათ შო­რი­საა - ძველ­შა­ვიც (ძელ­შა­ვი). ზუს­ტად ვერ გე­ტყვით, რა პე­რი­ო­დი­დან, მაგ­რამ ის კი ვიცი, რომ მისი ზვრე­ბი ძა­ლი­ან დიდი ხნის წი­ნა­თაც ჰქონ­დათ ჩემს წი­ნაპ­რებს. სხვა ჯი­შე­ბიც გვქონ­და, ოღონდ - თეთ­რი: ციცქა, ცო­ლი­კა­უ­რი და ქვიშ­ხუ­რი. სა­ერ­თოდ, ოჯახ­ში ღვი­ნის კულ­ტუ­რა უპი­რა­ტე­სი იყო. ამის დას­ტუ­რია ეს ჩვე­ნი უძ­ვე­ლე­სი და უნი­კა­ლუ­რი მა­რა­ნი, სა­დაც ორი, ასე­ვე, უძ­ვე­ლე­სი, საკ­მა­ოდ კარ­გად შე­მო­ნა­ხუ­ლი საწ­ნა­ხე­ლი დგას: ერთი - თხი­ლის, მე­ო­რე - ცა­ცხვის. ორი და თა­ნაც - სხვა­დას­ხვა ხის საწ­ნა­ხე­ლი იშ­ვი­ა­თო­ბაა აქა­ურ ოჯა­ხებ­ში, მით უფრო - თხი­ლის. ხის საწ­ნახ­ლე­ბი, თურ­მე, და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის ყო­ფი­ლა და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი და მის და­სამ­ზა­დებ­ლად სა­უ­კე­თე­სო ხედ ცა­ცხვს მი­იჩ­ნევ­დნენ. ძვე­ლი იმერ­ლე­ბი სა­საწ­ნახ­ლე ხეს წი­ნას­წარ არ­ჩევ­დნენ, ზამ­თრის დამ­დეგს მოჭ­რიდ­ნენ და ერთ წლამ­დე ად­გილ­ზე ტო­ვებ­დნენ. მერე ნა­ჯა­ხით გათ­ლიდ­ნენ, გულს ამო­უ­ღებ­დნენ და, სა­ბო­ლო­ოდ, და­სა­მუ­შა­ვებ­ლად სახ­ლში მი­ი­ტან­დნენ ხოლ­მე.

ჩვე­ნი მა­რა­ნი სახ­ლი­დან მო­შო­რე­ბით დგას და ესეც და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლოს, უფრო კი - იმე­რეთს ახა­სი­ა­თებს. ჩვენს მარ­ნებ­ში ქვევ­რე­ბი (იმე­რეთ­ში - ჭუ­რე­ბი) ღია ცის ქვე­შაა გან­ლა­გე­ბუ­ლი და მას ჭუ­რის­თა­ვი ჰქვია. ეს ადრე ეზოს ყვე­ლა­ზე სუფ­თა ად­გი­ლი ყო­ფი­ლა, სა­დაც სა­ქო­ნე­ლი ვერ უნდა შე­სუ­ლი­ყო. ამი­ტო­მაც ჰქონ­დათ შე­მო­ღო­ბი­ლი. ქვევ­რე­ბის­თვის მზეს რომ არ და­ე­ხე­და და ღვი­ნო არ წა­ეხ­დი­ნა, ჭუ­რის­თავს, ტრა­დი­ცი­უ­ლად, კომ­შის, თხი­ლის ან რცხი­ლის ხე­ე­ბით ჩრდი­ლავ­დნენ. უმე­ტეს­წი­ლად - კომ­შით, რად­გან მისი ფეს­ვე­ბი მი­წა­ში ღრმად და სწო­რად მი­დის, რის გა­მოც ქვევ­რებს და­ზი­ა­ნე­ბა არ ემუქ­რე­ბა.

ბავ­შვო­ბი­დან მახ­სოვს, ჩვე­ნე­ბი თხი­ლის საწ­ნა­ხელს რომ გა­ავ­სებ­დნენ, 11 კოკა (1 კოკა 40 ლიტრს უდ­რის) ყუ­რძნის წვე­ნი ჩა­მო­დი­ო­და, ცა­ცხვის საწ­ნახ­ლი­დან კი - 9 კოკა. ჩვე­ნი მარ­ნის წინ ახ­ლაც გვაქვს უძ­ვე­ლე­სი ქვევ­რე­ბი. ერთ-ერ­თზე ბა­ბუა ამ­ბობ­და, ეს 20-კო­კი­ა­ნი ჭური იმ­დე­ნად ძვე­ლია, ჩემ­მა ბა­ბუ­ა­მაც კი არ იცო­და, ვინ ჩა­აგ­დოო. ქვევ­რის სიძ­ვე­ლეს მის გვერ­დით, სა­ვა­რა­უ­დოდ, საჩ­რდი­ლობ­ლად დარ­გუ­ლი უზარ­მა­ზა­რი, დი­ა­მეტ­რით 1,5 მეტ­რის კაკ­ლის ხეც ადას­ტუ­რებ­და. რო­გორც ჩანს, ჯერ ჭური ჩა­აგ­დეს და ამის შემ­დეგ დარ­გეს კაკ­ლის პა­ტა­რა ნერ­გი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან კი გა­ი­ზარ­და, მაგ­რამ ქვევ­რი არ და­უ­ზი­ა­ნე­ბია. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ ამ კა­კალ­მა ნელ-ნელა ხმო­ბა და­ი­წყო და, სა­ბო­ლო­ოდ, სამი წლის წინ გახ­მა, ამი­ტო­მაც მოვ­ჭე­რით. მარ­ნის მე­ო­რე ნა­წილ­ში მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ახა­ლი ქვევ­რე­ბი ჩავ­ყა­რეთ, ოღონდ ის ძვე­ლებ­ზე პა­ტა­რე­ბია.

დღე­ის­თვის ძვე­ლებ­თან ერ­თად ამ ქვევ­რებ­საც ვი­ყე­ნებთ. ქვევ­რე­ბიც მო­ვა­პირ­კე­თეთ და ზო­გა­დად - მა­რა­ნიც. აქ უძ­ვე­ლე­სი ყუ­რძნის ჯი­შის - ძველ­შა­ვის ღვი­ნოს ვა­ყე­ნებთ. ეს ჯიში გა­და­შე­ნე­ბის პი­რას იყო და მინ­და, მისი ზვრე­ბი გა­ვა­შე­ნო, მეტი ძირი ჩავ­ყა­რო. ციც­კა-ცო­ლი­კო­უ­რის ვა­ზიც გვაქვს და იმე­რულ თეთრ ღვი­ნოს ვა­ყე­ნებთ. კა­ხურ ჯი­შებ­ზეც ვი­ფიქ­რეთ და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად კა­ხეთ­ში სა­ფე­რა­ვი­სა და კა­ხუ­რი მწვა­ნის ვე­ნა­ხი შე­ვი­ძი­ნეთ, დაკ­რე­ფი­ლი ყუ­რძე­ნი იმე­რეთ­ში ჩა­მოგ­ვაქვს და ჩვენს მა­რან­ში იმე­რუ­ლი წე­სით ვა­ყე­ნებთ ღვი­ნოს, უკვე დაღ­ვი­ნე­ბუ­ლი წვენს ქვევ­რებ­ში ვი­ნა­ხავთ. ჭა­ჭის­გან კი, ცხა­დია, არაყს ვხდით. რო­მე­ლი წე­სით და­ყე­ნე­ბუ­ლი ღვი­ნოც ყვე­ლა­ზე დიდ მო­წო­ნე­ბას და­იმ­სა­ხუ­რებს ხოლ­მე, შემ­დე­გი სე­ზო­ნის­თვის იმ წე­სით ვა­ყე­ნებთ დიდ ქვევრში ღვი­ნოს.

• ეთ­ნო­მუ­ზე­უ­მი უძ­ვე­ლეს ბე­ღელ­ში

ცოტა უც­ნა­უ­რი კი არის ბე­ღელ­ში ეთ­ნო­მუ­ზე­უ­მის მო­წყო­ბა, მაგ­რამ რო­გორც მაია ამ­ბობს, - მარ­თა­ლია, ბე­ღელ­მა სა­უ­კუ­ნე­ებს გა­უძ­ლო, მაგ­რამ თა­ვი­სი ძი­რი­თა­დი ფუნ­ქცია მა­ინც და­კარ­გა - ჭირ­ნა­ხუ­ლი, რა­საც მას­ში ინა­ხავ­დნენ, ვთქვათ, ხორ­ბა­ლი და ა.შ. დღეს აღარ მოგ­ვყავს. ამი­ტომ ვი­ფიქ­რე, ჩვე­ნი ოჯა­ხის ძვე­ლი სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო ნივ­თე­ბი სწო­რედ აქ გა­მო­მე­ფი­ნა და ბე­ღე­ლი ეთ­ნო­მუ­ზე­უ­მად მექ­ცია. აქ მაქვს ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის შამ­ფუ­რე­ბი, მარ­ცვლო­ვა­ნი კულ­ტუ­რე­ბის შე­სა­ნა­ხი ხის სა­თავ­სო­ე­ბი, მა­ტყლის სა­ჩე­ჩე­ლი და თი­თის­ტა­რე­ბი, ძვე­ლი რა­დი­ო­ლა, ჩემ­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლი ნივ­თი - სარ­წე­ვე­ლა სა­წო­ლი, რო­მელ­შიც ჩემ­თვის უძ­ვირ­ფა­სე­სი ადა­მი­ა­ნი - დედა გა­ი­ზარ­დაო... ეს მცი­რე ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია იმ ნივ­თე­ბის, რაც ამ მუ­ზე­უმ­ში შე­გიძ­ლი­ათ, ნა­ხოთ.

ულა­მა­ზე­სია მა­ი­ას ეზო...

- სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მი­წას­თან მუ­შა­ო­ბა, ყვა­ვი­ლე­ბი, ზო­გა­დად - მცე­ნა­რე­ე­ბი და ამ­გვარ გრძნო­ბას მხო­ლოდ სო­ფელ­ში თუ გა­ნიც­დიო, - მე­უბ­ნე­ბა და მა­ინც უწინ­დე­ლის სი­ლა­მა­ზეს უს­ვამს ხაზს, - ბე­ბი­ას, ვა­სი­ლის მე­უღ­ლე ნინა ია­კო­ბაშ­ვილს, ულა­მა­ზეს ყვა­ვი­ლებ­თან ერ­თად, ათას­გვა­რი ჯი­შის ხე­ხი­ლი ჰქონ­და გა­შე­ნე­ბუ­ლი. ეს ჯი­შე­ბი თვი­თონ გა­მოჰ­ყავ­და, ამი­ტომ ეზო სავ­სე იყო ვაშ­ლით, ატ­მით, მსხლით, ალუ­ჩით, ტყემ­ლით, ღოღ­ნა­შო­თი, ბლით, ალუბ­ლით და ა. შ. იმ ხე­ე­ბის დიდი ნა­წი­ლი დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გახ­მა, თუმ­ცა ეზოს გამ­რა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა მეც და­ვი­წყე - თი­ა­ნე­თის სო­ფელ საყ­დრი­ო­ნი­დან, ქალ­ბა­ტო­ნი ევა ოთა­რაშ­ვი­ლის­გან ჯუჯა კაკ­ლის ნერ­გე­ბი წა­მო­ვი­ღე და ჩავ­ყა­რე, ბევ­რნა­ი­რი ხე­ხი­ლი და ათას­გვა­რი ყვა­ვი­ლიც დავრგე. ცოტა ხან­ში, ალ­ბათ, ბე­ბია-ბა­ბუ­ის ეზოს კვლავ ძვე­ლე­ბურ სი­ლა­მა­ზეს და­ვუბ­რუ­ნებთ. ჩემი მე­უღ­ლე ძა­ლი­ან მიდ­გას მხარ­ში, როცა სცა­ლი­ათ, შვი­ლე­ბი და სიძე-რძა­ლიც გვი­ერ­თდე­ბი­ან. შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი პა­ტა­რე­ბი არი­ან და ხში­რად მსტუმ­რო­ბენ თბი­ლი­სი­დან. მა­თაც ნელ-ნელა ვა­პა­რებ მი­წის სიყ­ვა­რულს - რა­ღა­ცებს ვა­ვა­ლებ ხოლ­მე და ისი­ნიც ცდი­ლო­ბენ, და­მეხ­მა­რონ. იმე­დი მაქვს, მი­ზანს მი­ვაღ­წევ და აქა­უ­რო­ბას მა­თაც ძა­ლი­ან შე­ვაყ­ვა­რე­ბო.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე