"Depressed Georgian in South Korea" (დეპ­რე­სი­უ­ლი ქარ­თვე­ლი სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში) - ასე ჰქვია "ფე­ის­ბუქ­ზე" ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რულ გვერდს, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე თვის წინ გა­მოჩ­ნდა ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში და უკვე 100 ათას­ზე მეტი მიმ­დე­ვა­რი ჰყავს.

ქარ­თვე­ლი დები - სო­ფია და ანა კვი­ნი­კა­ძე­ე­ბი წარ­მო­შო­ბით ქუ­თა­ი­სი­დან არი­ან და წლე­ბია სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში ცხოვ­რო­ბენ და სწავ­ლო­ბენ.

გო­გო­ნე­ბის დე­დაც ემიგ­რან­ტია და მათი ბავ­შვო­ბა მარ­ტი­ვი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ დეპ­რე­სი­ი­დან თა­ვის და­საღ­წე­ვად, უცხო და მათ­თვის საყ­ვა­რელ ქვე­ყა­ნა­ში იღე­ბენ ვი­დე­ო­ებს კო­რე­ულ ფილ­მებ­ზე, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ზე, კულ­ტუ­რა­სა და მუ­სი­კა­ზე, რი­თაც ქარ­თველ მა­ყუ­რე­ბელს ახა­ლი­სე­ბენ.

AMBEBI.GE ინ­ტერ­ვი­უს­თვის გო­გო­ნებს და­უ­კავ­შირ­და. ვე­სა­უბ­რეთ სო­ფი­ას, რო­მელ­მაც პირ­ველ­მა გაჭ­რა გზა შო­რე­უ­ლი სამ­ხრეთ კო­რე­ის­კენ და შემ­დეგ თა­ვი­სი და წა­იყ­ვა­ნა.

- სამ­ხრეთ კო­რე­ა­სა და ჩემი შეხ­ვედ­რა ჯერ კი­დევ მე­ა­თე კლას­ში მოხ­და, როცა შემ­თხვე­ვით ინ­ტერ­ნეტ­ში ანი­მე პერ­სო­ნა­ჟე­ბის ძებ­ნი­სას კო­რე­უ­ლი ფილ­მის რე­ა­ლურ პერ­სო­ნა­ჟებს გა­და­ვა­წყდი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სულ სხვა პრო­ფი­ლით ვა­პი­რებ­დი სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და­ვი­წყე კო­რე­უ­ლი ენის სწავ­ლა.

თა­ვი­სუ­ფალ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბა საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო, არა­და მხო­ლოდ იქ ის­წავ­ლე­ბო­და კო­რე­უ­ლი ენა, მე­გო­ნა, რომ ეს აუ­ცი­ლებ­ლად მომ­ცემ­და შანსს, კო­რე­ა­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. თუმ­ცა, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბის შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ ბრძო­ლა ახლა იწყე­ბო­და, რად­გან კო­რეა სა­მოგ­ზა­უ­რო­დაც კი რთუ­ლი ქვე­ყა­ნაა, სიძ­ვი­რის გამო.

მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, და­ვი­წყე სა­ბუ­თე­ბის შევ­სე­ბა გაც­ვლით პროგ­რა­მებ­ზე, ბევ­რი სირ­თუ­ლე იყო გზად, ბევ­რი არ გა­მო­სუ­ლი წა­მო­წყე­ბე­ბიც, მაგ­რამ მა­ინც ბო­ლომ­დე მჯე­რო­და, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად წა­ვი­დო­დი ჩემი ოც­ნე­ბის ქვე­ყა­ნა­ში. მარ­თლაც, გა­მი­მარ­თლა და კო­რე­ულ ენა­ზე სი­ტყვით გა­მოს­ვლის კონ­კურ­სი ჩა­ტარ­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში. კავ­კა­სი­ის რე­გი­ო­ნის ქვეყ­ნის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი იყ­ვნენ მოწ­ვე­უ­ლი და სწო­რედ აქ მი­პო­ვა ჩემი ახ­ლან­დე­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრე­ზი­დენ­ტმაც. კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ კი მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ზე სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბა და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ა­ში სტუ­დენტ-თა­ნამ­შრომ­ლის პო­ზი­ცია მი­ვი­ღე.

- მოგ­ვი­ა­ნე­ბით შენი დაც ჩა­მო­ვი­და კო­რე­ა­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად, ეს რო­გორ მოხ­და?

- ჩემს დას კო­რე­ა­ში სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბი­სა და ჩა­მოს­ვლის გეგ­მე­ბი არ ჰქო­ნია. ქუ­თა­ის­ში სწავ­ლობ­და, აკა­კი წე­რეთ­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. უბ­რა­ლოდ ფა­კულ­ტე­ტი ბევ­რჯერ შე­იც­ვა­ლა, უკ­მა­ყო­ფი­ლო იყო. კო­რე­ას­თან რაც აკავ­ში­რებ­და იყო ის, რომ მე რომ შე­მიყ­ვარ­და მე­ა­თე კლას­ში, ისეც ჩემ­თან ერ­თად მოვ­წამ­ლე და დავ­პირ­დი - წა­ვალ და აი, ნახე, წა­გიყ­ვან­მეთ­ქი.

- რო­გორ გაჩ­ნდა გვერ­დის Depressed Georgian in South korea შექ­მნის იდეა?

- გვერ­დი შევ­ქმე­ნი იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­სა­ხა­რებ­ლად, ვი­საც კო­რეა უყ­ვარს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევ­რმა არ იცის „კო­რე­უ­ლი ტალ­ღის“ ფე­ნო­მე­ნი რას ნიშ­ნავს. ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად რომ ავ­ხსნათ, ჰო­ლი­ვუ­დი, ბო­ლი­ვუ­დის ანა­ლოგ სი­ტყვად შე­იძ­ლე­ბა გა­ი­გოთ. ანუ კო­რე­უ­ლი მუ­სი­კა, ფილ­მე­ბი გახ­და ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი და „ხალ­ხს წამ­ლავს“. ასე მო­ვი­წამ­ლე მეც თა­ვის დრო­ზე და ვიცი, რას ნიშ­ნავს, როცა დაგ­ცი­ნი­ან სკო­ლა­ში, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში - "რამ გა­დაგ­რია ამ „ჩი­ნე­ლებ­ზეო“.

მე მგო­ნია, რომ ამა­ში ცუდი არა­ფე­რია, პი­რი­ქით, ჩემ­თვის სწავ­ლა­სა და წარ­მა­ტე­ბის გზა­ზე უდი­დე­სი მო­ტი­ვა­ცია იყო და გა­დავ­წყვი­ტე სწო­რედ ასე ჩემ­სა­ვით კო­რე­ით მო­წამ­ლუ­ლი ბავ­შვე­ბის­თვის გა­მეხ­სნა გვერ­დი და და­ვი­წყე ვი­დე­ო­ე­ბის და­დე­ბა კო­რე­ის კულ­ტუ­რა­ზე, სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა­ზე კო­რე­ა­ში და ა.შ.

- სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად მუ­შა­ობ, რო­გო­რია ცხოვ­რე­ბა, ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა ამ ქვე­ყა­ნა­ში?

- სამ­ხრეთ კო­რე­ას ეძა­ხი­ან „სწრაფ“ ქვე­ყა­ნას, რად­გან აქ ხალ­ხი არ და­დის, დარ­ბის. ყვე­ლა და­კა­ვე­ბუ­ლია და საქ­მი­ა­ნობს, უსაქ­მუ­რი ადა­მი­ა­ნი სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში არ არ­სე­ბობს. ძა­ლი­ან მშრო­მე­ლე­ბი არი­ან, ყვე­ლა­ზე მეტ­საც მუ­შა­ო­ბენ სა­ა­თობ­რი­ვი გა­ნაკ­ვე­თით მგო­ნი მსოფ­ლი­ო­ში.

მეც აქა­უ­რი ქუდი და­ვი­ხუ­რე, რად­გან აქა­ურ სიჩ­ქა­რეს ან ფეხი უნდა აუ­წყო, ან სახ­ლში უნდა წახ­ვი­დე. თუ ფეხს აუ­წყობ, კარ­გად იცხოვ­რებ! ძა­ლი­ან ბევ­რი უცხო­ე­ლი 2-3 წელი რჩე­ბა და ვერ უძ­ლებს, სახ­ლში გარ­ბის

კო­რე­ე­ლე­ბის ტრა­დი­ცი­ებს ჩა­მოს­ვლამ­დეც ვიც­ნობ­დი, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე იყო ისე­თი, რა­მაც სა­სი­ა­მოვ­ნოდ გა­მაკ­ვირ­ვა. მა­გა­ლი­თად, ბუ­დიზ­მის, კონ­ფუ­ცი­ო­ნიზ­მის გამო, კო­რე­ელ­თა კულ­ტუ­რა საკ­მა­ოდ „ჩა­კე­ტი­ლი“ და „მკაც­რია“, ამის გამო მე­გო­ნა, რომ უცხო­ე­ლე­ბის მი­მართ არც ისე თბი­ლე­ბი იქ­ნე­ბოდ­ნენ, გან­სა­კუთ­რე­ბით უფ­რო­სი თა­ო­ბა. მაგ­რამ, ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ სა­სი­ა­მოვ­ნოდ გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რჩი, მო­ფე­რე­ბის მეტს არა­ფერს აკე­თე­ბენ, არას­დროს მი­ნა­ხავს უცხო­ე­ლის მი­მართ უზ­რდე­ლი ან უხე­ში და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, მიყ­რუ­ე­ბულ სოფ­ლებ­შიც კი, სულ გი­ღი­მი­ან.

რაც დრო გა­ვი­და, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ამას მხო­ლოდ იმი­ტომ არ აკე­თე­ბენ, რომ უცხო­ე­ლე­ბი უყ­ვართ, კულ­ტუ­რა აქვთ ასე­თი, რომ გი­ნე­ბა, უხე­შო­ბა, ძა­ლა­დობ­რი­ვი საქ­ცი­ე­ლე­ბი სირ­ცხვი­ლად ით­ვლე­ბა.

- ცხოვ­რე­ბა რამ­დე­ნად ია­ფია, სახ­ლი, საკ­ვე­ბი, ტან­საც­მე­ლი...

- ცხოვ­რე­ბა კო­რე­ა­ში ძა­ლი­ან ძვი­რია. მა­გა­ლი­თად, დე­და­ქა­ლაქ­ში სახ­ლი რომ იქი­რა­ოთ დე­პო­ზი­ტი (ჩვე­ნე­ბურ გი­რა­ოს ჰგავს) თან­ხა უნდა გა­და­ი­ხა­დოთ 10 000 დო­ლა­რი და­ახ­ლო­ე­ბით და პა­რა­ლე­ლუ­რად თვი­უ­რად ბი­ნის ფული 500 დო­ლა­რი­დან იწყე­ბა. თან პა­ტა­რა, მო­ცუცქნულ ოთა­ხებ­ზეა სა­უ­ბა­რი, რომ გა­ნა­ხათ, ვა­ი­მე­ეე... დე­პო­ზიტს უკან გიბ­რუ­ნე­ბენ შემ­დეგ.

- რას გვე­ტყვი კო­რე­ელ მა­მა­კა­ცებ­ზე?

- კო­რე­ელ მა­მა­კა­ცებს ევ­რო­პუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბის გო­გო­ნე­ბი ძა­ლი­ან მოს­წონთ. ფლირ­ტში, ძა­ლი­ან რო­მან­ტი­კუ­ლე­ბი არი­ან, ყო­ველ­თვის ცდი­ლო­ბენ ფილ­მი­დან რა­ღაც სცე­ნე­ბის გა­თა­მა­შე­ბას.

გა­მომ­დი­ნა­რე იქი­დან, რომ კო­რე­ა­ში კოც­ნა, ჩა­ხუ­ტე­ბა და ა.შ. სა­ზო­გა­დო ად­გი­ლებ­ში არ არის მი­ღე­ბუ­ლი, ფლირ­ტი ხდე­ბა თა­ვა­ზი­ა­ნო­ბით, ლა­პა­რა­კით, ლა­მა­ზი მა­ნე­რე­ბით - კა­რე­ბის გა­ღე­ბით, ჩან­თის და­ჭე­რით.

თუ საჭ­მელს ჭამთ ერ­თად, მა­გა­ლი­თად ხორცს, და­გიჭ­რი­ან ხორცს სა­ნამ ჭა­მას და­ი­წყებთ. თუ წვიმს გა­იქ­ცე­ვი­ან ქოლ­გას მო­გი­ტა­ნენ, გზა­ზე სი­ა­რუ­ლის დროს, მო­ტო­ციკ­ლე­ტი თუ მო­დის, აუ­ცი­ლებ­ლად მხარს შე­იც­ვლი­ან და შენ შიდა მხა­რეს და­გა­ყე­ნე­ბენ, რომ უსაფრ­თხო მხა­რეს იყო. სახ­ლამ­დე აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მი­გა­ცი­ლონ, ბო­ლოს არა­ფორ­მა­ლურ, ში­ნა­ურ სა­უბ­რის ფორ­მა­ზე რომ გა­დახ­ვალთ, უნდა ელო­დოთ, რომ გთხო­ვენ „შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბას“...

- სო­ფია, შენი დე­დაც ემიგ­რან­ტია, ოჯახ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვი, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში და­ტო­ვე...

- დედა ჯერ კი­დევ მა­შინ წა­ვი­და სა­ბერ­ძნეთ­ში სა­მუ­შა­ოდ, როცა მე შვი­დი წლის ვი­ყა­ვი... ეს ის პე­რი­ო­დია, ხალ­ხი წას­ვლას რომ იწყებ­და სა­ქარ­თვე­ლო­დან, სკა­ი­პი და კომ­პი­უ­ტე­რი რა ხილი იყო, რომ არ ვი­ცო­დით, მო­ნატ­რე­ბას დედა ჩვენს ტან­საც­მელ­ზე გა­ყო­ლე­ბუ­ლი სუ­ნით იკ­ლავ­და... მე ბე­ბომ გამ­ზარ­და, ძა­ლი­ან პა­წა­წუ­ნა ვი­ყა­ვი, ბე­ბომ რომ მი­მი­ბა­რა და მიჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი დე­დის გა­რე­შე ყოფ­ნას, ჩემს დას ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­და, სულ ტი­რო­და, დე­დის კალ­თას არ იყო მო­შო­რე­ბუ­ლი...

პირ­ვე­ლი წას­ვლის შემ­დეგ დედა რომ ჩა­მო­ვი­და, ჩემი და გად­მო­ვიყ­ვა­ნეთ ქუ­თა­ის­ში და გვე­გო­ნა, რომ აი, ერ­თად ვართ, დე­დამ ბიზ­ნე­სის წა­მო­წყე­ბა სცა­და, მაგ­რამ გა­მო­უ­ვა­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო, ისევ წას­ვლა მო­უ­წია. წლე­ბი ისევ ასე ერ­თმა­ნე­თის გა­რე­შე ვი­ყა­ვით. აბი­ტუ­რი­ენ­ტი რომ გავ­ხდი, ჩა­მო­ვი­და და ისევ წას­ვლა მო­უ­წია, რად­გან მე „თა­ვი­სუ­ფალ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში“ მო­ვინ­დო­მე ჩა­ბა­რე­ბა და სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბი­სა და სტი­პენ­დი­ის მი­უ­ხე­და­ვად, თბი­ლის­ში გა­დას­ვლას მეტი სახ­სრე­ბი სჭირ­დე­ბო­და.

მამა ამ დროს გვერ­დით არ გვედ­გა და სხვა რა გზა იყო, დედა ისევ წა­ვი­და, ახ­ლაც იქ არის. სა­ნამ კო­რე­ა­ში წა­მო­ვი­დო­დი, დე­დამ სა­ჩუ­ქა­რი გაგ­ვი­კე­თა წაგ­ვიყ­ვა­ნა იტა­ლი­ა­ში ორი კვი­რით, ვი­სიყ­ვა­რუ­ლეთ და წა­მო­ვე­დი მე აქეთ, ჩემი ცხოვ­რე­ბის მო­სა­წყო­ბად...

- სო­ფია, ინ­ტერ­ვი­უს და­სას­რულს, ჩრდი­ლო კო­რე­ა­ზე მოგ­ვი­ყე­ვი. რას ამ­ბო­ბენ სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში, მე­ზო­ბელ სა­ხელ­მწი­ფო­ზე, რომ­ლის მი­მარ­თაც მსოფ­ლი­ოს ინ­ტე­რე­სი ძა­ლი­ან დი­დია?

- იქა­ურ დიქ­ტა­ტუ­რას თავ­დაღ­წე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ნახ­ვა, არც ისე ად­ვი­ლია, ძა­ლი­ან ცო­ტა­ნი არი­ან. სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში ჩრდი­ლო­ეთ კო­რე­ე­ლებ­ზე არ ლა­პა­რა­კო­ბენ და ზო­გა­დად, კო­რე­ე­ლებს პო­ლი­ტი­კა­ზე ლა­პა­რა­კი არ უყ­ვართ. არას­დროს ჩემს გა­რე­მოც­ვა­ში ამა­ზე ლა­პა­რაკს არ შევ­სწრე­ბი­ვარ. თუმ­ცა გა­რეთ, სხვა ქვეყ­ნებს ჰგო­ნი­ათ, რომ სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში ჩრდი­ლო­ეთ კო­რე­ის ში­შით ღამე კარ­გად არ სძი­ნავთ, რაც ასე ნამ­დვი­ლად არ არის. ხუმ­რო­ბა და სი­ცი­ლის მეტს არა­ფერს აკე­თე­ბენ, ანუ ამას სე­რი­ო­ზუ­ლად არ აღიქ­ვა­მენ.

სამ­ხრეთ კო­რე­ა­ში არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვი­საც გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა უნ­დათ და ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც ფიქ­რო­ბენ, რომ გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა სამ­ხრეთ კო­რე­ის ეკო­ნო­მი­კას ჩა­ძი­რავს. მა­გა­ლი­თად, ჩემი ლექ­ტო­რი, ასა­კი­ა­ნი კა­ცია და რამ­დენ­ჯერ­მე წა­მოს­ცდა, რომ ჩვე­ნი პრე­ზი­დენ­ტი ვერ არის კარ­გად, გა­ერ­თი­ა­ნე­ბა უნდა ჩრდი­ლო­ეთ კო­რე­ას­თან და ჩვენც უნდა გვა­შიმ­ში­ლო­სო. მაგ­რამ აქ სა­ინ­ტე­რე­სო ფაქ­ტი არის ის, რომ კო­რე­ა­ში ქვეყ­ნის წამ­ყვან პირ­ზე ასე სა­უ­ბა­რი უზ­რდე­ლო­ბად ით­ვლე­ბა და პრე­ზი­დენტს ვე­რა­ვინ რომ ვერ იტან­დეს, ამას ყვე­ლა უზ­რდე­ლო­ბად თვლის...