ქე­თე­ვან მა­მი­სე­იშ­ვი­ლი ახლა 43 წლი­საა, აშშ-ში, არ­კან­ზა­სის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში აკა­დე­მი­უ­რი და სტუ­დენ­ტუ­რი სა­კი­თხე­ბის ასო­ცი­რე­ბუ­ლი დე­კა­ნის პო­ზი­ცი­ას იკა­ვებს და წარ­მა­ტე­ბულ სა­მეც­ნი­ე­რო საქ­მი­ა­ნო­ბას ეწე­ვა, თუმ­ცა 18 წლის წინ ვერც კი წარ­მო­იდ­გენ­და, რომ მისი ცხოვ­რე­ბა ასე­თი იქ­ნე­ბო­და.

ქე­თე­ვან­მა, რო­გორც სას­კო­ლო, ისე უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბა, ინ­გლი­სუ­რი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ქუ­თა­ის­ში მი­ი­ღო, 2001 წელს კი, 25 წლის ასაკ­ში, გაც­ვლი­თი პროგ­რა­მით აშშ-ში წა­ვი­და. მისი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად სწო­რედ ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ შეც­ვა­ლა. რო­გორც AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბო, გაც­ვლი­თი პროგ­რა­მის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, ისევ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბას გეგ­მავ­და, თუმ­ცა სა­დოქ­ტო­რო ნაშ­რო­მის დაც­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცა და აშშ-ში დარ­ჩე­ნა გა­და­წყვი­ტა.

თავ­და­პირ­ვე­ლად, ქე­თე­ვან­მა მი­სუ­რის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო ლი­დე­რო­ბი­სა და პო­ლი­ტი­კის ანა­ლი­ზის სფე­რო­ში მა­გის­ტრის ხა­რის­ხი მო­ი­პო­ვა, 2008 წლი­დან კი სა­მუ­შა­ოდ არ­კან­ზა­სის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­და­ვი­და. რამ­დე­ნი­მე პო­ზი­ცი­ის შეც­ვლის შემ­დეგ, ასო­ცი­რე­ბუ­ლი დე­კა­ნის პო­ზი­ცი­ა­ზე აირ­ჩი­ეს.

ქე­თე­ვა­ნი იხ­სე­ნებს, რომ ყველ­გან, სა­დაც მუ­შა­ობ­და, მხარ­და­ჭე­რა­სა და ხელ­შე­წყო­ბას გრძნობ­და, რის გა­რე­შეც ალ­ბათ, წარ­მა­ტე­ბის მიღ­წე­ვა გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, ეგო­ნა, რომ ძა­ლი­ან იღ­ბლი­ა­ნი იყო, თუმ­ცა ერთხელ ამ მო­საზ­რე­ბის გა­მოთ­ქმი­სას არ­კან­ზა­სის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­რექ­ტორ­მა უპა­სუ­ხა, რომ "იღ­ბლი­ა­ნი კი არ არის, ძა­ლი­ან ბევ­რს მუ­შა­ობს". სწო­რედ ამის შემ­დეგ უკეთ გა­ი­აზ­რა და და­ი­ჯე­რა, რომ წარ­მა­ტე­ბა რე­ა­ლუ­რად, ბევ­რი შრო­მი­თა და მო­ტი­ვა­ცი­ით მო­დის.

2016 წელს ქე­თე­ვან­მა მი­ი­ღო ფა­კულ­ტე­ტის ჯილ­დო S.T.A.R. (service, teaching, advising, research), რო­გორც ფა­კულ­ტე­ტის გა­მორ­ჩე­ულ­მა წევ­რმა. გარ­და ამი­სა, ის წამ­ყვან რე­ცენ­ზი­რე­ბად ჟურ­ნა­ლებ­თან თა­ნამ­შრომ­ლობს, რამ­დე­ნი­მე სა­მეც­ნი­ე­რო ნაშ­რო­მი აქვს გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი, თუმ­ცა აღ­ნიშ­ნავს, რომ "ისე­თი სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბით არ უცხოვ­რია, მას­ზე რომ და­წე­რონ".

აშშ-ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ქარ­თვე­ლი მეც­ნი­ე­რი, სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ AMBEBI.GE-ს მკი­თხველს თა­ვად უამ­ბობს.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო ლი­დე­რო­ბი­სა და პო­ლი­ტი­კის ანა­ლი­ზის სფე­რო აგერ­ჩი­ათ?

- ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბა­ზე შემ­თხვე­ვით მოვ­ხვდი. ინ­გლი­სუ­რად ვსწავ­ლობ­დი და სა­ერ­თოდ არც ვი­ცო­დი ასე­თი სპე­ცი­ა­ლო­ბა თუ არ­სე­ბობ­და. როცა ჩა­ვე­დი, იქ ერთი ქარ­თვე­ლი მე­გო­ბა­რი დამ­ხვდა. სა­ერ­თა­შო­რი­სო ცენ­ტრს საგ­ნე­ბის აღე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი, მსურ­და, აშშ-ს გა­ნათ­ლე­ბის სის­ტე­მა მე­ტად შე­მეს­წავ­ლა, მან კი აშშ-ს გა­ნათ­ლე­ბის ის­ტო­რი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბა მირ­ჩია. ეს სა­გა­ნი ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ვინც ამას მას­წავ­ლი­და, შემ­დეგ სწო­რედ ის გახ­და ჩემი სა­მა­გის­ტრო და სა­დოქ­ტო­რო ნაშ­რო­მე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლიც. შემ­დეგ და­ვა­ნე­ბე თავი ინ­გლი­სურ ენას და გა­და­ვე­დი ამ სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ზე.

2013 წელს ერთ-ერთი კა­თედ­რის გამ­გე გავ­ხდი. კა­თედ­რა შედ­გე­ბო­და 6 საგ­ნობ­რი­ვი სპე­ცი­ა­ლო­ბის­გან, ჩემი მი­მარ­თუ­ლე­ბა უმაღ­ლე­სი გა­ნათ­ლე­ბის მარ­თვაა. ამ კა­თედ­რა­ზე 40 პრო­ფე­სო­რი და 800-ზე მეტი სტუ­დენ­ტია. 4 წელი კა­თედ­რის გამ­გედ ვი­მუ­შა­ვე, 2017 წელს კი ასო­ცი­რე­ბუ­ლი დე­კა­ნის პო­ზი­ცია და­ვი­კა­ვე. დე­კანს სულ 3 მო­ად­გი­ლე ჰყავს, მე პირ­ვე­ლი მო­ად­გი­ლე ვარ, აკა­დე­მი­ურ და სტუ­დენ­ტურ დარ­გში.

ჩემი მე­უღ­ლე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­ვი­ცა­ნი, ისიც პრო­ფე­სო­რია. სულ 2 წე­ლია, დავ­ქორ­წინ­დით. სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ ბევ­რი რამ ის­წავ­ლა, ამ ქვე­ყა­ნა­ზე ჩემ­ზე მე­ტა­დაა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. სულ კი­თხუ­ლობს ქარ­თულ ახალ ამ­ბებს და მიყ­ვე­ბა, აქ რა მოხ­და. ქუ­თა­ი­სის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გაც­ვლი­თი პროგ­რა­მით იყო ჩა­მო­სუ­ლი, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა კი იმი­ტომ მი­ი­ღო, რომ აქ ეცხოვ­რა და ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და მე­გობ­რე­ბი გა­ეც­ნო. მგო­ნი, ხალ­ხის­გან ძა­ლი­ან დიდი სით­ბო იგ­რძნო.

- 18 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­დან წახ­ვე­დით, ალ­ბათ, ბევ­რი შრო­მა და ბრძო­ლა მო­გიხ­დათ, რომ მსოფ­ლი­ო­ში უდი­დეს და უძ­ლი­ე­რეს სა­ხელ­მწი­ფო­ში წარ­მა­ტე­ბის­თვის მი­გეღ­წი­ათ. რამ­დე­ნად რთუ­ლი გზა გა­ი­ა­რეთ?

- შრო­მაა სა­ჭი­რო. მე ძა­ლი­ან ბევ­რს ვშრო­მობ­დი. თა­ვი­დან უფრო რთუ­ლი იყო. მე ინ­გლი­სუ­რი ენი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის სპე­ცი­ა­ლო­ბით წა­ვე­დი, ენა ასე თუ ისე კარ­გად მეს­მო­და, მაგ­რამ მა­ინც რთუ­ლი იყო ჯერ ინ­გლი­სუ­რის სწავ­ლა, შემ­დეგ სა­მა­გის­ტრო და სა­დოქ­ტო­რო ნაშ­რო­მის გა­კე­თე­ბა.

სულ ვამ­ბობ, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ისე­თი გა­რე­მოა, ადა­მი­ან­მა რომ არ ის­წავ­ლოს, ტრა­გი­კუ­ლი იქ­ნე­ბა. ძა­ლი­ან ხელ­შემ­წყო­ბი გა­რე­მოა, რა რე­სურ­სიც გჭირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი ხელ­მი­საწ­ვდო­მია და თუ მონ­დო­მე­ბუ­ლი ხარ, გა­მო­გი­ვა. არას­დროს მი­ფიქ­რია, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ლი­დე­რის პო­ზი­ცი­ა­ზე გა­და­ვი­დო­დი, რად­გან ისიც მი­უღ­წევ­ლად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, უბ­რა­ლოდ, პრო­ფე­სო­რის ად­გი­ლი რომ მი­მე­ღო.

რაც პრო­ფე­სო­რი გავ­ხდი, ხან­და­ხან მე­ცი­ნე­ბა, როცა ჩემს სა­ხელ­სა და გვარს ვერც კი­თხუ­ლო­ბენ და ვერც ამ­ბო­ბენ. ზოგი ვერც იმას ხვდე­ბა, ქალი ვარ თუ კაცი. წე­რი­ლე­ბი მომ­სვლია, სა­დაც ეწე­რა - Mr Ketevan. სულ ვამ­ბობ, რომ არ­კან­ზა­სის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბაა, რა­მის გა­კე­თე­ბა თუ გინ­და, თუ შრო­მობ და რა­ღა­ცებ­ში თავს გა­მო­ი­ჩენ, შე­გამ­ჩნე­ვენ და "და­გა­ჯილ­დო­ვე­ბენ".

სა­ქარ­თვე­ლო პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნაა. მის შე­სა­ხებ აშშ-ში ბევ­რმა არა­ფე­რი არ იცის. როცა ვამ­ბობ-ხოლ­მე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან ვარ, რა თქმა უნდა, მა­შინ­ვე შტა­ტი ახ­სენ­დე­ბათ; ბევ­რს კი სი­ტყვა Georgia ეს­მის, რო­გორც Jordan (იორ­და­ნია), არ ვიცი, რა­ტომ.

ამ არ­ცოდ­ნის ერთი პრი­ო­რი­ტე­ტი არის ის, რომ როცა ქვე­ყა­ნა­ზე არა­ფე­რი იცი­ან, შან­სი გაქვს, შენ გა­აც­ნო პო­ზი­ტი­უ­რად. ზო­გი­ერთ ქვე­ყა­ნა­ზე, უკვე აქვთ სტე­რე­ო­ტი­პე­ბი ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი, ჩემ­ზე ვერ ექ­ნე­ბათ, რად­გან სა­ქარ­თვე­ლოს შე­სა­ხებ არ იცი­ან.

- რო­გორ აგირ­ჩი­ეს ასო­ცი­რე­ბუ­ლი დე­კა­ნის პო­ზი­ცი­ა­ზე?

- როცა ჩემი კა­თედ­რის გამ­გე სხვა პო­ზი­ცი­ა­ზე გა­და­დი­ო­და, ხალ­ხმა და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი, მის ად­გილ­ზე ვინ და­ი­ნიშ­ნე­ბო­და. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ერთ-ერ­თმა პრო­ფე­სორ­მა მი­თხრა, რომ მე ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე კარ­გი ვიქ­ნე­ბო­დი და მკი­თხა, მი­ფიქ­რია თუ არა ამა­ზე.

ჩემ­თვის ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო, არც არა­სო­დეს მე­ფიქ­რა და არც წარ­მო­მედ­გი­ნა, რომ ასე მოხ­დე­ბო­და. ჯერ ახალ­გაზ­რდა ვი­ყა­ვი, სულ 5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მქონ­და ნა­მუ­შე­ვა­რი, როცა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ბევ­რი პრო­ფე­სო­რი წლო­ბით ას­წავ­ლი­და და ჩემ­ზე მა­ღა­ლი სტა­ტუ­სიც ჰქონ­დათ.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რა­ტომ შე­გარ­ჩი­ეს თქვენ, რა და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბე­ბი და­ი­ნა­ხეს თქვენ­ში?

- საქ­მეს არ ვუ­შინ­დე­ბი, უბ­რა­ლოდ, ვა­კე­თებ. როცა ისეთ ვი­თა­რე­ბა­ში აღ­მოვ­ჩ­ნე­ბო­დი, რომ თუნ­დაც საქ­მე, რო­მე­ლიც მე არ მე­ხე­ბო­და, თა­ვად უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, აუ­ცი­ლებ­ლად ვას­რუ­ლებ­დი, ლი­დე­რის პო­ზი­ცი­ას ვი­ჩენ­დი.

საქ­მე არ მე­ზა­რე­ბო­და და ყო­ველ­თვის იმა­ზე მეტს ვა­კე­თებ­დი, რაც მე­ვა­ლე­ბო­და. ასე­ვე, ყვე­ლას­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, მე­გობ­რუ­ლიც, ზო­გი­ერ­თის მი­მართ პა­ტი­ვის­ცე­მა მქონ­და, სა­ერ­თო ენის გა­მო­ნახ­ვა ყვე­ლას­თან შევ­ძე­ლი. მგო­ნი ამა­ნაც შე­უ­წყო ხელი, რომ ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე დამ­ნიშ­ნეს.

გარ­და აღ­ნიშ­ნუ­ლი პრო­ფე­სო­რი­სა, სხვებ­მაც მი­თხრეს და შე­მომ­თა­ვა­ზეს ამ პო­ზი­ცი­ის და­კა­ვე­ბა, შემ­დეგ, რა თქმა უნდა, ჩემ­მა ყო­ფილ­მა დე­კან­მა დამ­ნიშ­ნა ამ პო­ზი­ცი­ა­ზე. ეს ჩემ მი­მართ ძა­ლი­ან დიდი მხარ­და­ჭე­რა იყო.

სა­კუ­თარ თავს ყო­ველ­თვის იღ­ბლი­ა­ნად მი­ვიჩ­ნევ­დი. ერთხელ ჩემს უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვთქვი, რომ ძა­ლი­ან იღ­ბლი­ა­ნი ვარ და პრო­რექ­ტორ­მა მი­თხრა, რომ „იღ­ბლი­ა­ნი კი არ ხარ, ძა­ლი­ან ბევ­რს მუ­შა­ო­ბო“. ამ ფრა­ზის შემ­დეგ შევ­ცვა­ლე ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, სულ რომ მე­გო­ნა, რომ მი­მარ­თლებ­და. ვფიქ­რობ, კი არ გა­მი­მარ­თლა, ამის­თვის მე ბევ­რი ვიშ­რო­მე და იმა­ზე მეტი გა­ვა­კე­თე, ვიდ­რე სხვამ.

- რაც აშშ-ში ას­წავ­ლით, თუ შე­გი­და­რე­ბი­ათ ქარ­თვე­ლი და ამე­რი­კე­ლი სტუ­დენ­ტე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­თვის და რო­გორ ფიქ­რობთ, რა გან­სხვა­ვე­ბაა მათ შო­რის?

- მე თვი­თონ ვას­წავ­ლი­დი სა­ქარ­თვე­ლო­ში, სა­ნამ აშშ-ში წა­ვი­დო­დი. შარ­შან კი სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­მოც­დი­ლე­ბა ჩემ­მა მე­უღ­ლე­მაც მი­ი­ღო - ჩა­ა­ტა­რა ლექ­ცი­ე­ბი და ამ­ბობ­და, რომ ქარ­თველ სტუ­დენ­ტებ­ში ინ­ტე­რე­სი თით­ქოს ცოტა და­ბა­ლია, ვიდ­რე აშშ-ში. აშშ-ში ლექ­ცი­ა­ზე რომ შე­დი­ხარ, სტუ­დენტს შენ­თან ძა­ლი­ან დიდი მო­თხოვ­ნა აქვს და შენც მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ხარ. ამის მი­ზე­ზი არის ის, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის­თვის ძა­ლი­ან დიდი თან­ხაა გა­და­სახ­დე­ლი. ბევ­რი მუ­შა­ობს და თვი­თონ იხ­დის, ბევ­რს მშობ­ლე­ბი უხ­დი­ან და, შე­სა­ბა­მი­სად, აქვთ შეგ­რძნე­ბა, რომ თუ ლექ­ცი­ა­ზე სხე­დან, დრო ტყუ­ი­ლად არ უნდა და­კარ­გონ.

აშშ-ში, თვი­თონ სტუ­დენ­ტე­ბი ისეთ საგ­ნებს ირ­ჩე­ვენ, რა­საც სამ­სა­ხურს და­უ­კავ­ში­რე­ბენ, ამი­ტომ რო­გორც პრო­ფე­სო­რი, შენც პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას გრძნობ. ცდი­ლობ, დრო ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ი­ყე­ნო, რომ 20-30 ადა­მი­ა­ნის­თვის მი­ძღვნი­ლი 1 სა­ა­თი ძა­ლი­ან სა­სარ­გებ­ლო იყოს. თვი­თონ სტუ­დენ­ტე­ბიც ამას ცდი­ლო­ბენ, მი­აჩ­ნი­ათ, რომ დრო ფუ­ჭად არ უნდა გაფ­ლან­გონ. აქ თით­ქოს არ იჩე­ნენ ასე­თი ინ­ტე­რესს.

ალ­ბათ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ინ­ტე­რე­სის ნაკ­ლე­ბო­ბა სტუ­დენ­ტე­ბის ბრა­ლიც არ არის, შე­იძ­ლე­ბა, მი­მარ­თუ­ლე­ბებ­საც ვერ ვარ­ჩევთ ისე, რომ მათი გა­მო­ყე­ნე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა და­ი­ნა­ხონ და იფიქ­რონ, რომ რა­საც სწავ­ლო­ბენ, სამ­სა­ხურ­ში გა­მო­ად­გე­ბათ. რა თქმა უნდა, ეს ყვე­ლას არ ეხე­ბა და ნაკ­ლე­ბად­და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი სტუ­დენ­ტე­ბი ყველ­გან არი­ან, მაგ­რამ მგო­ნი, სა­ერ­თო მიდ­გო­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­ინც ასე­თია.

- რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, სა­ქარ­თვე­ლოს­თან კავ­შირს არ წყვეტთ. ძი­რი­თა­დად, რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა ეს?

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში მყავს მე­გობ­რე­ბი, რო­გორც სკო­ლი­დან, ისე უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან. ძა­ლი­ან კარ­გი სა­მე­გობ­რო წრე მყავს. ამე­რი­კა­ში ხან­და­ხან შურთ ხოლ­მე ჩემი.

18 წე­ლია, წა­სუ­ლი ვარ, ჩვე­ნი კი­დევ ერთი მე­გო­ბა­რი ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რობს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ყო­ველ წელს, ჩვენს და­ბა­დე­ბის დღე­ზე მე­გობ­რე­ბი ჩვენ­თან სახ­ლებ­ში ოჯა­ხის წევ­რებ­თან მი­დი­ან. ყო­ველ წელს მგო­ნია, რომ აღარ მივ­ლენ, ამი­ტომ ვუ­რე­კავ ხოლ­მე დე­და­ჩემს და როცა ვე­კი­თხე­ბი, რა ხდე­ბა, მპა­სუ­ხობს „ვემ­ზა­დე­ბი და მოვ­ლენ ალ­ბათ“. მერე კი ვარ­კვევ, რომ მარ­თლაც მი­დი­ან. ჯერ არ­ცერ­თი წელი არ გა­მო­უ­ტო­ვე­ბი­ათ.

- აკა­დე­მი­უ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით გაქვთ სა­ქარ­თვე­ლოს­თან შე­ხე­ბა?

- ქუ­თა­ი­სის უნი­ვერ­სი­ტეტ­თან მაქვს კავ­ში­რი. ლექ­ცი­ე­ბი არ წა­მი­კი­თხავს, თუმ­ცა დი­სერ­ტა­ცი­ის ნაშ­რო­მებს რე­ცენ­ზი­ე­ბის­თვის მიგ­ზავ­ნი­ან ხოლ­მე, როცა ექ­სპერ­ტის დას­კვნა სჭირ­დე­ბათ.

ასე­ვე, „შავი ზღვის სა­ერ­თა­შო­რი­სო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის“ ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვან კა­თედ­რას­თა­ნაც მი­თა­ნამ­შრომ­ლია. მა­გა­ლი­თად, ჟურ­ნალს გა­მოს­ცე­მენ და მისი რე­ცენ­ზენ­ტი ვარ. ამით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბა ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა სა­ქარ­თვე­ლოს­თან.

ვამ­ბობ, რომ როცა პენ­სი­ა­ზე გა­ვალ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დე­ბი, მაგ­რამ ჯერ არ ვიცი.