მა­მა­თა და შვილ­თა ბრძო­ლა მა­რა­დი­უ­ლი თე­მაა - წინა თა­ო­ბას არას­დროს მოს­წონს ახა­ლი თა­ო­ბის ნა­მოქ­მე­და­რი. ასე იყო ად­რეც და ასეა ახ­ლაც, თუმ­ცა მა­მე­ბი, თა­ვის სათ­ქმელს ყო­ველ­თვის მა­ინც ამ­ბო­ბენ და შვი­ლებს ზოგ­ჯერ ან­დერ­ძად, ზოგ­ჯერ და­რი­გე­ბად, შე­გო­ნე­ბად უტო­ვე­ბენ, რო­მელ­შიც მო­ცე­მუ­ლია მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის სა­მოქ­მე­დო პროგ­რა­მა, თუ გნე­ბავთ, კა­ნო­ნიც კი.

Ambebi.ge ასეთ ოთხ "წე­რილ-ან­დერძს" გთა­ვა­ზობთ, რომ­ლე­ბიც მსოფ­ლიო კლა­სი­კო­სებს ეკუთ­ვნით და სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბი­სად­მია მი­წე­რი­ლი.

კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დია - "წე­რი­ლი ვა­ჟი­სად­მი":

"მე სულ მგო­ნია, როცა შენს ახ­ლოს არა ვარ, შენ ჭკვი­ა­ნად იქ­ნე­ბი. მე, ერ­თის მხრით, გული მტკი­ვა, რომ შენი ბავ­შვო­ბა თავ­დე­ბა. მე­ო­რეს მხრით, მი­ხა­რია, რომ შენ სა­და­ცაა, ყვე­ლა ჩემს სურ­ვილს გა­ი­გებ და მალე მხარ­ში ამო­მიდ­გე­ბი. ალ­ბათ, შენ­თვის და­მი­წე­რია (თუ მი­თარ­გმნია) მე ჰო­მე­რო­სის სი­ტყვე­ბი: "ზევსს გე­ფი­ცე­ბი, აგე­ლაი, ზევსს და მა­მა­ჩე­მის ტკი­ვი­ლებს". ჩვენ ვცხოვ­რობთ ძლი­ერ სე­რი­ო­ზულ დრო­ში და აწი, დროა, შენ სე­რი­ო­ზუ­ლად ემ­ზა­დო, რათა შეძ­ლო, გახ­დე ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ღირ­სე­უ­ლი შვი­ლი. გზა­ში მე გა­და­ვი­კი­თხე შენი საყ­ვა­რე­ლი მუ­სი­კო­სე­ბის ბი­ოგ­რა­ფი­ე­ბი. ყვე­ლა­ნი უკვე სიყრმი­დან­ვე ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ დიდი ამ­ბე­ბი­სათ­ვის. გახ­სოვ­დეს, ეს ცხოვ­რე­ბა მო­სა­წყენ­ზე მო­სა­წყე­ნია, თუ ადა­მი­ა­ნი არ იწ­ვის რა­ი­მე მა­ღა­ლი და ზე­აღმტა­ცი ამ­ბე­ბი­სათ­ვის. ამის გა­რე­შე სხვა ყვე­ლა­ფე­რი ემ­სგავ­სე­ბა იმ სა­ცო­დავ და უში­ნა­არ­სო ცხოვ­რე­ბას, რო­მელ­საც ეწე­ვი­ან ხოლ­მე მცე­ნა­რე­ე­ბი და ცხო­ვე­ლე­ბი. თუნ­დაც ჩემი გამ­წა­რე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბაც რომ აიღო, მე რომ დიდი იდე­ე­ბის მო­ლაშ­ქრედ არ წარ­მო­მედ­გი­ნა ჩემი თავი, ვე­ღარ გა­ვუძ­ლებ­დი იმ ქა­რიშ­ხლებს, რო­მელ­თა გა­და­ტა­ნაც ასე თუ ისე შევ­ძე­ლი.

შენი მა­მი­კო. 1955 წელი".

პ.ს. ქარ­თვე­ლი კაცი, მი­თუ­მე­ტეს ქარ­თვე­ლი მეც­ნი­ე­რი, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა უნდა ემ­სა­ხუ­რე­ბო­დეს თა­ვის ერს და სამ­შობ­ლოს, არ უნდა მო­დი­ო­დეს წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა­ში ერის ინ­ტე­რე­სებ­თან, უნდა იღწ­ვო­დეს მხო­ლოდ ერის ინ­ტე­რე­სე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე და არ უნდა ემ­სა­ხუ­რე­ბო­დეს სხვა ათას­ნა­ირ "ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას!" მა­შინ ხარ ბრძენ­კა­ციც და მხო­ლოდ ამას ჰქვია ერის­კა­ცო­ბაც, სხვას კი არა­ფერს!

ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნის წე­რი­ლი ქა­ლიშ­ვი­ლი­სად­მი:

"ჩემო გო­გო­ნა!

ახლა ღა­მეა. შობა ღამე. ჩემს პა­ტა­რა ცი­ხე­სი­მაგ­რე­ში ყვე­ლა უაბ­ჯრო მე­ცი­ხოვ­ნემ ძილს მის­ცა თავი. სძი­ნავს შენს და-ძმას. დე­და­შენ­საც კი ჩა­ე­ძი­ნა. შენ ისე შორს ხარ ჩემ­გან,… მაგ­რამ დაე, თვა­ლის­ჩი­ნი წა­მერ­თვას, თუ ახ­ლაც, ამ წუთს, შენს სუ­რათს არ ვუმ­ზერ­დე. ის აქ არის, მა­გი­და­ზე, ჩემს გულ­თან ახ­ლოს. შენ კი სადა ხარ? შორს, ზღაპ­რულ პა­რიზ­ში. ელი­სეს მინ­დვ­რე­ბის თე­ატ­რში. დი­დე­ბულ სცე­ნა­ზე ცეკ­ვავ. ხომ კარ­გად ვიცი ეს, მაგ­რამ მა­ინც, წყნა­რი ღა­მის მდუ­მა­რე­ბა­ში თით­ქოს ცხა­დად ჩა­მეს­მის შენი ნა­ბი­ჯე­ბის ხმა. ვხე­დავ შენს თვა­ლებს, ზამ­თრის ცაზე გაბ­ნე­უ­ლი ვარ­სკვლა­ვე­ბი­ვით რომ კი­ა­ფო­ბენ. ვიცი, ამ ლა­მაზ სპექ­ტაკლში ხა­ნის­გან და­ტყვე­ვე­ბუ­ლი სპარ­სე­ლი მზე­თუ­ნა­ხა­ვის როლს ას­რუ­ლებ. იყა­ვი მზე­თუ­ნა­ხა­ვი და იცეკ­ვე. იყა­ვი ვარ­სკვლა­ვი და იკაშ­კა­შე. მაგ­რამ თუკი მა­ყუ­რებ­ლის მად­ლო­ბამ და აღ­ტა­ცე­ბამ და­გათ­როს, თუ მორ­თმე­უ­ლი ყვა­ვი­ლე­ბის სურ­ნე­ლე­ბამ თავ­ბრუ და­გას­ხას, გან­მარ­ტოვ­დი სად­მე კუ­თხე­ში და ჩემი წე­რი­ლი წა­ი­კი­თხე, ყური მი­უგ­დე მა­მა­შე­ნის ხმას. მე მა­მა­შე­ნი ვარ ჯე­რალ­დი­ნა! მე ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნი ვარ, ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნი!

იცი კი, რამ­დენ­ჯერ დამ­თე­ნე­ბია შენს სას­თუ­მალ­თან? სულ პა­წია ზღაპ­რებს გიყ­ვე­ბო­დი! ხან მძი­ნა­რი მზე­თუ­ნა­ხა­ვი­სას, ხან ბო­რო­ტი გვე­ლე­შა­პი­სას. ხოლო როცა ჩემს ბე­ბერ თვა­ლებს ძილი წა­მო­ე­პა­რე­ბო­და, დავ­ცი­ნო­დი მას და ასე ვე­უბ­ნე­ბო­დი: "გამ­შორ­დი!" მე ჩემი გო­გოს ოც­ნე­ბე­ბი მეზ­მა­ნე­ბი­ან! მე ვხე­დავ­დი შენს ოც­ნე­ბებს, ჯე­რალ­დი­ნა. ვხე­დავ­დი შენს მო­მა­ვალს, შენს დღე­ვან­დელ დღეს! ვხე­დავ­დი სცე­ნა­ზე მო­ცეკ­ვა­ვე ასულს, ცაზე მო­ფარ­ფა­ტე ფე­რი­ას. მეს­მო­და, რო­გორ ლა­პა­რა­კობ­დნენ ხალ­ხში: "ხე­დავთ ამ გო­გო­ნას? ერთი ბე­ბე­რი კლო­უ­ნის ქა­ლიშ­ვი­ლია, არ გახ­სოვთ, ჩარ­ლის რომ ეძახ­დნენ?"

ჰო, მე ჩარ­ლი ვარ! ბე­ბე­რი მას­ხა­რა. დღეს შენი ჯე­რია. იცეკ­ვე! მე ფარ­თხუ­ნა, და­კონ­კი­ლი შარ­ვლით ვცეკ­ვავ­დი, შენ პრინ­ცე­სას აბ­რე­შუ­მის სა­მო­სი გმო­სავს. ეგ ცეკ­ვა და ტა­შის გრი­ა­ლი დრო­დად­რო ცაში აგ­ტყორ­ცნის. გაფ­რინ­დი, გაფ­რინ­დი იქით, მაგ­რამ ხან­და­ხან მი­წა­ზეც და­ეშ­ვი! შენ უნდა ნახო ხალ­ხის ცხოვ­რე­ბა, ცხოვ­რე­ბა იმ ქუ­ჩის მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი­სა, შიმ­ში­ლი­სა­გან და­ო­სე­ბულ­ნი, სი­ცი­ვი­თა და სი­ღა­ტა­კით ათრთო­ლე­ბულ­ნი რომ რო­კა­ვენ! მათი ხვედ­რი მეც მიწ­ვნე­ვია, ჯე­რალ­დი­ნა. იმ ჯა­დოს­ნურ ღა­მე­ებ­ში, შენ რომ ჩემს ზღაპ­რებ­თან იძი­ნებ­დი, მე არ მე­ძი­ნა. დავ­ყუ­რებ­დი შენს საყ­ვა­რელ სა­ხეს, ვუს­მენ­დი შენი გუ­ლის­ფეთ­ქვას და ჩემს თავს ვე­კი­თხე­ბო­დი: "ჩარ­ლი, ნუთუ ეს ღლა­პი შენ ოდეს­მე გა­გიც­ნობს?" შენ არ მიც­ნობ მე ჯე­რალ­დი­ნა, იმ შო­რე­ულ ღა­მე­ებ­ში უამ­რავ ზღა­პარს გიყ­ვე­ბო­დი, მაგ­რამ ჩემი ზღა­პა­რი არა­სო­დეს მი­ამ­ბია. ისიც ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ზღა­პა­რია, ჯე­რალ­დი­ნა. ზღა­პა­რი მში­ე­რი მას­ხა­რი­სა, ლონ­დო­ნის ღა­ტაკ­თა კვარტლებ­ში რომ მღე­რო­და და ცეკ­ვავ­და, მერე კი მო­წყა­ლე­ბას აგ­რო­ვებ­და! აი, ჩემი ზღა­პა­რი! მე ვიცი, რა არის შიმ­ში­ლი, ვიცი, რას ნიშ­ნავს უსახ­ლკა­რო­ბა! ეგ კი­დევ რაა, მე გა­მოვ­ცა­დე და­მამ­ცი­რე­ბე­ლი ტკი­ვი­ლი მო­ხე­ტი­ა­ლე მას­ხა­რი­სა, რომ­ლის მკერ­დში მო­ბო­ბოქ­რე სი­ა­მა­ყის ოკი­ა­ნე სა­მო­წყა­ლოდ გა­დაგ­დე­ბულ მო­ნე­ტებს უნდა და­ეშ­რო. მაგ­რამ მა­ინც, მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ცო­ცხა­ლი ვარ, ცო­ცხლებ­ზე კი მუ­დამ ცო­ტას ლა­პა­რა­კო­ბენ.

შენ ჩემი გვა­რი­სა ხარ - ჩაპ­ლი­ნი! ლა­მის ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნე ეს გვა­რი მთელს დე­და­მი­წას აცი­ნებ­და, მაგ­რამ ის სი­ცი­ლი რაა იმას­თან, რაც მე მი­ტი­რია, ჯე­რალ­დი­ნა. სამ­ყა­რო სა­დაც შენ ცხოვ­რობ, მარ­ტო ცეკ­ვის და მუ­სი­კის სა­უფ­ლო რო­დია!…

ჯე­რალ­დი­ნა! შუ­ა­ღა­მი­სას იმ დი­დე­ბუ­ლი დარ­ბა­ზი­დან რომ გა­მოხ­ვალ, და­ი­ვი­წყე შენი მდი­და­რი თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი, მაგ­რამ არ და­გა­ვი­წყდეს ტაქ­სის მძღოლს ცო­ლის ამ­ბა­ვი გა­მოჰ­კი­თხო. შე­იძ­ლე­ბა ცოლი ფეხ­მძი­მედ ჰყავს და იმის ფუ­ლიც არა აქვთ, რომ თა­ვი­ან­თი პირ­მ­შო­სათ­ვის სახ­ვე­ვე­ბი იყი­დონ. თუ ასეა, ადე­ქი და ჩა­უ­დე ფული ჯი­ბე­ში. მე ბან­კში ნათ­ქვა­მი მაქვს, რომ ეს ხარ­ჯე­ბი გა­გის­ტუმ­რონ. სხვას კი მუ­დამ ყვე­ლას ზუს­ტად გა­და­უ­ხა­დე! დრო­დად­რო მეტ­რო­ში ჩადი. ქა­ლა­ქი და­ათ­ვა­ლი­ე­რე, იარე ფე­ხით ან ავ­ტო­ბუ­სით. ხალ­ხს და­აკ­ვირ­დი! ქვრივ-ობ­ლებს შე­ხე­დე! და თუნ­დაც დღე­ში ერთხელ მა­ინც შენს თავს უთხა­რი: "მეც ერთ-ერთი ამათ­გა­ნი ვარ!"

დიახ, შენ ერთ-ერთი იმათ­გა­ნი ხარ, ჩემო გო­გო­ნა. ხე­ლოვ­ნე­ბა, სა­ნამ ცაში ასაფ­რე­ნად ფრთებს უბო­ძებ­დეს ადა­მი­ანს, ჯერ ფე­ხებ­ში ურტყამს. როცა დად­გე­ბა წამი და იგ­რძნობ, რო­გორ მაღ­ლდე­ბი მა­ყუ­რე­ბელ­ზე, მა­შინ­ვე გადი სცე­ნი­დან. პირ­ვე­ლი­ვე ტაქ­სი და­ი­ჭი­რე და პა­რი­ზის გა­რე­უბ­ნებს მი­ა­შუ­რე. მე კარ­გად ვიც­ნობ ამ უბ­ნებს. იქ იხი­ლავ მო­ცეკ­ვა­ვე ქა­ლიშ­ვი­ლებს - შენ­სა­ვე მსგავ­სთ, შენ­ზე უფრო გრა­ცი­ო­ზუ­ლებს, შენ­ზე ამა­ყებს. შენი თე­ატ­რის ჩი­რაღ­დნე­ბის თვა­ლის­მომჭრელ ელ­ვა­რე­ბას იქ ვერ­სად ნა­ხავ! მათი სცე­ნის პრო­ჟექ­ტო­რი მთვა­რეა. და­აკ­ვირ­დი, აბა, კარ­გად და­აკ­ვირ­დი: შენ­ზე უკეთ ხომ არ ცეკ­ვა­ვენ? გა­მო­ტყდი, ჩემო გო­გო­ნა. ცო­ტას როდი შეხ­ვდე­ბი ისეთს, ვინც შენ­ზე უკეთ ცეკ­ვავს, ვინც შენ­ზე კარ­გად თა­მა­შობს და ეს გახ­სოვ­დეს: ჩარ­ლის ოჯახ­ში არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ვინ­მე ისე­თი ხეპ­რე, რომ მე­ეტ­ლი­სათ­ვის უკ­მე­ხი სი­ტყვა ეთ­ქვას ან სე­ნის სა­ნა­პი­რო­ზე მჯდა­რი მა­თხოვ­რის­თვის და­ე­ცი­ნოს…

ჩარ­ლი წავა, ჯე­რალ­დი­ნა, და შენ იცო­ცხლებ. არ მინ­და, ოდეს­მე სი­ღა­ტა­კე გა­მოს­ცა­დო. ამ წე­რილ­თან ერ­თად გიგ­ზავ­ნი ჩე­კის წიგ­ნაკს - ხარ­ჯე, რამ­დენ­საც მო­ი­სურ­ვებ, ოღონდ, გახ­სოვ­დეს: ორ ფრანკს რომ და­ხარ­ჯავ, შენს თავს უთხა­რი, მე­სა­მე მო­ნე­ტა ჩემი არ არის-თქო. იგი ეკუთ­ვნის ვინ­მე სხვას, უც­ნობს, ვი­საც ის ერთი ფრან­კიც სა­ნატ­რე­ლი აქვს. მისი პოვ­ნა არ გა­გი­ჭირ­დე­ბა. საკ­მა­რი­სია მო­ინ­დო­მო და ამ უც­ნობ ღა­ტა­კებს ყო­ველ ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე ნა­ხავ. ფულ­ზე იმი­ტომ გე­ლა­პა­რა­კე­ბი, რომ კარ­გად ვიცი, ამ დე­მო­ნის მაც­დუ­რი ძალა,…ჯე­რალ­დი­ნა, დიდ­ხანს გა­მოვ­დი­ო­დი ცირ­კში და მუ­დამ ში­შით შევ­ცქე­რო­დი ბა­გირ­ზე ასულ ჯამ­ბა­ზებს, მაგ­რამ აი, რა მინ­და გი­თხრა, ჩემო გო­გო­ნა, - ადა­მი­ანს ძირს, მყარ მი­წა­ზე უფრო ად­ვი­ლად შე­იძ­ლე­ბა ფეხი და­უც­დეს, ვიდ­რე ჯამ­ბაზს იმ ვე­რაგ თოკ­ზე. შე­იძ­ლე­ბა ამ სა­ღა­მოს თვა­ლი მოგ­ტა­ცოს რო­მე­ლი­მე ბრი­ლი­ან­ტის ელ­ვა­რე­ბამ და მა­შინ შენი და­ცე­მა გარ­და­უ­ვა­ლია. შე­იძ­ლე­ბა დად­გეს დღე და უცხო პრინ­ცის მშვე­ნი­ერ­მა სა­ხემ და­გა­ტყვე­ვოს. იმ წუ­თი­დან შენ უცა­დი მუ­შა­ი­თი ხარ, გა­მო­უც­დე­ლებს კი ბა­გი­რი მუ­დამ ღა­ლა­ტობს, ნუ გა­ყი­დი შენს გულს ოქ­რო­სა და სამ­კა­უ­ლის­თვის. იცო­დე, ყვე­ლა­ზე დიდი ბრი­ლი­ან­ტი მზეა, ის კი, ჩვენ­და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ყვე­ლას ერ­თი­ა­ნად დაგ­ვნა­თის, ხოლო, როცა ჟამი დაჰ­კრავს და სიყ­ვა­რუ­ლი გეწ­ვე­ვა, გუ­ლით შე­იყ­ვა­რე შენი რჩე­უ­ლი…სა­მუ­შაო ძნე­ლი გაქვს. ვიცი სხე­ულს სიფ­რი­ფა­ნა აბ­რე­შუ­მის ნა­ჭე­რი გი­ფა­რავს. ხე­ლოვ­ნე­ბის სა­ხე­ლით სცე­ნა­ზე შე­იძ­ლე­ბა შიშ­ვე­ლიც გა­მოხ­ვი­დე, მაგ­რამ იქი­დან კი­დევ უფრო უმ­წიკ­ვლო და შე­მო­სი­ლი უნდა დაბ­რუნ­დე.…

ან­გე­ლო­ზი არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ მუ­დამ ვცდი­ლობ­დი, ადა­მი­ა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი.

მე ბე­ბე­რი ვარ და ჩემი სი­ტყვე­ბი შე­იძ­ლე­ბა სა­სა­ცი­ლოდ ჟღერს, მაგ­რამ მა­ინც, ასე მგო­ნია, შენი შიშ­ვე­ლი სხე­უ­ლი იმას უნდა ეკუთ­ვნო­დეს, ვინც შენს გა­შიშ­ვლე­ბულ სულს შე­იყ­ვა­რებს. რა ვუ­ყოთ მერე, თუ ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბა ამ სა­კი­თხზე მოძ­ვე­ლე­ბუ­ლი გა­მოჩ­ნდე­ბა, თუ ასე ჯერ კი­დევ ათი წლის წი­ნათ ფიქ­რობ­დნენ. ნუ გე­ში­ნია, ეგ ათი წელი ვერ და­გა­ბე­რებს ჯე­რალ­დი­ნა, მე მინ­და, რომ შენ ამ შიშ­ველ­თა კუნ­ძუ­ლის უკა­ნას­კნე­ლი ქვე­შევ­რდო­მი იყო.

ვიცი, მა­მებს და შვი­ლებს ნი­ა­დაგ ბრძო­ლა აქვთ ერ­თმა­ნეთ­ში. მე­ო­მე ჩემო გო­გო­ნა, ჩემს აზ­რებს ეომე. მე არ მიყ­ვარს მორ­ჩი­ლი შვი­ლე­ბი. და ვიდ­რე ამ ბა­რათს ჩემი ცრემ­ლი არ დას­დე­ნია, მინ­და მჯე­რო­დეს, რომ ეს შო­ბა­ღა­მე სას­წა­უ­ლე­ბის ღა­მეა. მინ­და, მოხ­დეს სას­წა­უ­ლი და შენ მარ­თლა გა­ი­გო ყვე­ლა­ფე­რი, - ყვე­ლა­ფე­რი, რაც შენ­თვის მინ­დო­და მეთ­ქვა.

ჩარ­ლი და­ბერ­და, ჯე­რალ­დი­ნა! ადრე თუ გვი­ან თეთ­რი სას­ცე­ნო კა­ბის მა­გი­ერ შა­ვებ­ში უნდა გა­მო­ე­წყო და ჩემს საფ­ლავ­ზე მოხ­ვი­დე. ახლა არ მინ­და, გული გატ­კი­ნო, მაგ­რამ ხან­და­ხან სარ­კე­ში ჩა­ი­ხე­დე - იქ მე და­მი­ნა­ხავ. შენს ძარ­ღვებ­ში ჩემი სის­ხლი ჩქეფს. მინ­და, რომ მა­ში­ნაც კი, როცა ჩემს ძარ­ღვებ­ში სის­ხლი დი­ნე­ბას შე­წყვეტს, არ და­ი­ვი­წყო მა­მა­შე­ნი ჩარ­ლი. ან­გე­ლო­ზი არ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ მუ­დამ ვცდი­ლობ­დი, ადა­მი­ა­ნი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ეცა­დე შენც.

გკოც­ნი, ჯე­რალ­დი­ნა

შენი ჩარ­ლი"

ლევ ტოლსტო­ის წე­რი­ლი შვი­ლებს - "ვიდ­რე და­ქორ­წინ­დე­ბო­დეთ":

"ჩემო ძვირ­ფა­სო მე­გო­ბა­რო ილია, შენ მიერ ტა­ნი­ას­თვის მი­წე­რი­ლი წე­რი­ლი უკვე მო­ვი­და. ვხე­დავ, თან­და­თან უახ­ლოვ­დე­ბი და­სა­ხულ მი­ზანს. მსურს ორი­ვეს მოგ­წე­როთ - ეჭ­ვიც არ მე­პა­რე­ბა, რომ ყვე­ლა­ფერს ეტყვი ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბის შე­სა­ხებ. ჩემ­თვის ეს დიდი შე­საძ­ლებ­ლო­ბაა, რო­მელ­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით და ამავდრო­უ­ლად ში­შით ვუ­ყუ­რებ. ასე ვფიქ­რობ: თუ ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თა­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბის­თვის ქორ­წინ­დე­ბა, ამის­გან კარ­გი არა­ფე­რი გა­მო­ვა. აქ­ციო ქორ­წი­ნე­ბა ძი­რი­თად მიზ­ნად ისე, რომ სხვა ყვე­ლა­ფე­რი გვერ­დზე გა­და­დო - ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში, ქორ­წი­ნე­ბა რო­გორც კავ­ში­რი მას­თან, ვინც გიყ­ვარს, დიდი შეც­დო­მა იქ­ნე­ბა. ეს ძალ­ზე ნა­თე­ლია, თუ და­უ­ფიქ­რდე­ბი. მი­ზა­ნი ქორ­წი­ნე­ბაა? კარ­გი და­ქორ­წინ­დი, მაგ­რამ შემ­დეგ? თუ სხვა მი­ზა­ნი არ გაქვს ცხოვ­რე­ბა­ში, ორ­ჯერ რთუ­ლი გახ­დე­ბა შენ­თვის რომ იპო­ვო.

რო­გორც წესი, ადა­მი­ა­ნე­ბი ქორ­წინ­დე­ბი­ან და ივი­წყე­ბენ ამის შე­სა­ხებ. მათ ხომ მშვე­ნი­ე­რი მოვ­ლე­ნე­ბი ელო­დე­ბათ წინ: ცოლ­ქმრო­ბა, ბავ­შვე­ბი... ეს მოვ­ლე­ნე­ბი თით­ქოს­და აყა­ლი­ბე­ბენ კი­დეც ცხოვ­რე­ბას, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ეს სა­ში­ში ილუ­ზი­აა.

მშობ­ლე­ბი რომ­ლე­ბიც, ყო­ველ დღეს, მხო­ლოდ ბავ­შვე­ბის აღ­ზრდა­ში ატა­რე­ბენ და სხვა მი­ზა­ნი არ გა­აჩ­ნი­ათ, სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის არ­სის შეც­ნო­ბას გვერ­დზე დე­ბენ და სას­ჯე­ლი, რო­მე­ლიც მათ სა­ბო­ლო­ოდ ეწ­ვე­ვათ, არის ის, რომ არ იცი­ან რის­თვის ცხოვ­რო­ბენ. ისი­ნი გვერ­დზე დე­ბენ ამ კი­თხვას, მაგ­რამ ვერ­საც გა­ექ­ცე­ვი­ან, რად­გან მო­უ­წევთ აღ­ზარ­დონ შვი­ლე­ბი, წინ გა­უ­ძღვნენ, მაგ­რამ ვე­რა­ფერ ღი­რე­ბულს ვერ ას­წავ­ლი­ან. ამის შემ­დეგ ისი­ნი სა­კუ­თარ ღირ­სე­ბებს კარ­გა­ვენ და ბედ­ნი­ე­რე­ბას, რო­მე­ლიც მათ ქო­ნა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და მხო­ლოდ მო­სა­შე­ნე­ბელ ნა­ხირს ემ­სგავ­სე­ბი­ან.

ამი­ტო­მაც ვთვლი, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა, რომ­ლე­ბიც და­ქორ­წი­ნე­ბას აპი­რე­ბენ, რად­გან ფიქ­რო­ბენ, რომ უკვე მზად არი­ან ამის­თვის, უფრო მე­ტად უნდა აი­ძუ­ლონ თავი, ნათ­ლად გა­ერ­კვნენ სა­კუ­თარ აზ­რებ­ში. იმი­სათ­ვის, რომ გა­ერ­კვე, სა­ჭი­როა, გა­ნი­ხი­ლო ის ვი­თა­რე­ბა და პი­რო­ბე­ბი, რო­მელ­შიც გი­წევს და გი­წევ­და ცხოვ­რე­ბა. გან­სა­ზღვრე, რას მი­იჩ­ნევ მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად ცხოვ­რე­ბა­ში და რას - არა. გა­ი­გე რისი გწამს, რას მი­იჩ­ნევ მუდ­მივ და შე­უც­ვლელ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბად და რით ხელ­მძღვა­ნე­ლობ ცხოვ­რე­ბა­ში. და არა მხო­ლოდ აღ­მო­ა­ჩი­ნე, არა­მედ და­ა­ლა­გე კი­დეც გო­ნე­ბა­ში და ეცა­დე პრაქ­ტი­კა­ში გა­ა­ტა­რო. ის­წავ­ლე რო­გორ გა­მო­ი­ყე­ნო პრაქ­ტი­კუ­ლად, ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ში, რად­გან ვიდ­რე არ გა­მოც­დი, ვერ შეძ­ლებ თქვა გრწამს თუ არა.

ვიცი შენი რწმე­ნის შე­სა­ხებ და ეს რწმე­ნა, ან შენს საქ­ცი­ელ­ში მისი ყო­ვე­ლი გა­მოვ­ლი­ნე­ბა, უფრო ნათ­ლად ვიდ­რე ოდეს­მე, უნდა ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბო გო­ნე­ბა­ში და პრაქ­ტი­კუ­ლი გზით გა­ნაწ­რთო.

შენი რწმე­ნა ისაა, რომ შენი კე­თილ­დღე­ო­ბა შედ­გე­ბა იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან, რო­მელ­თაც უყ­ვარ­ხარ და გიყ­ვარს. ამის მი­საღ­წე­ვად, მაქვს სამი სტრა­ტე­გია, რო­მელ­საც მუდ­მი­ვად ვი­ყე­ნებ. მათი პრაქ­ტი­კა­ში გა­ტა­რე­ბა არას­დროს არის საკ­მა­რი­სი და ახლა ეს შენ აუ­ცი­ლებ­ლად გჭირ­დე­ბა.

პირ­ვე­ლი, იმი­სათ­ვის, რომ შეძ­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი და მათ­გა­ნაც და­იმ­სა­ხუ­რო, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა მი­ეჩ­ვიო, რომ რაც შე­იძ­ლე­ბა ნაკ­ლებს ელო­დე მათ­გან - ეს ძალ­ზე რთუ­ლი რა­მაა. თუ ბევ­რს ველი მათ­გან და ამის გამო, ხში­რად მიც­რუვ­დე­ბა იმე­დი, სა­ბო­ლო­ოდ იძუ­ლე­ბუ­ლი ვარ, უფრო საყ­ვე­დუ­რე­ბით ავივ­სო მათ მი­მართ, ვიდ­რე მიყ­ვარ­დეს.

მე­ო­რე, იმი­სათ­ვის, რომ გიყ­ვარ­დეს ადა­მი­ა­ნე­ბი საქ­ცი­ე­ლით და არა სი­ტყვე­ბით, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა აკე­თო ის, რა­საც მათ­თვის სარ­გე­ბე­ლი მო­აქვს. ამა­საც მძი­მე შრო­მა სჭირ­დე­ბა, გან­სა­კუთ­რე­ბით შენს ასაკ­ში, რო­დე­საც ამის სწავ­ლა ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნებ­რი­ვი მო­ვა­ლე­ო­ბაა.

მე­სა­მე, იმი­სათ­ვის, რომ გიყ­ვარ­დეს ადა­მი­ა­ნე­ბი და მა­თაც უყ­ვარ­დე, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ის­წავ­ლო თა­ნაგ­რძნო­ბა, მორ­ჩი­ლე­ბა და რთულ ადა­მი­ა­ნებ­თან და საგ­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა - მათ­თან ისე მოქ­ცე­ვის ხე­ლოვ­ნე­ბა, რომ არ აწყე­ნი­ნო. ეს ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი სა­მუ­შა­ოა, რო­მე­ლიც არ უნდა შე­წყვი­ტო იმ წუ­თი­დან როცა გა­იღ­ვი­ძებ, წუ­თამ­დე როცა ისევ ძილს მის­ცემ თავს. ამას­თან, ის ყვე­ლა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო საქ­მეა, რად­გან დღი­დან დღემ­დე იზე­ი­მებ შენი ზრდი­სა და გან­ვი­თა­რე­ბის წარ­მა­ტე­ბას და სა­ბო­ლო­ოდ მი­ი­ღებ და­მა­ტე­ბით ჯილ­დოს, რო­მელ­საც თავ­და­პირ­ვე­ლად ვერ შე­ამ­ჩნევ, მაგ­რამ ძალ­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო გახ­დე­ბა მო­მა­ვალ­ში - ეს იქ­ნე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლი სხვა ადა­მი­ან­თა მხრი­დან.

ასე რომ, ჩემო მე­გო­ბა­რო ილია, გირ­ჩევთ ორ­თა­ვეს, იცხოვ­რეთ და იფიქ­რეთ იმ­დე­ნად გულ­წრფე­ლად, რამ­დე­ნა­დაც შე­გიძ­ლი­ათ, რად­გან ეს ერ­თა­დერ­თი გზაა, რომ აღ­მო­ა­ჩი­ნოთ ნამ­დვი­ლად ერთ გზა­ზე მი­დი­ხართ თუ არა და ჭკვი­ა­ნუ­რია თუ არა, რომ დღეს ერ­თმა­ნეთს ხე­ლე­ბი ჩა­კი­დეთ? და თუ გულ­წრფე­ლე­ბი ხართ, მო­მავ­ლის­თვი­საც მზად ხართ.

თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბის მი­ზა­ნი ქორ­წი­ნე­ბის­გან სი­ა­მოვ­ნე­ბის მი­ღე­ბა კი არ უნდა იყოს, არა­მედ უნდა იღ­ვწო­დეთ, რათა სიყ­ვა­რუ­ლი და ნდო­ბა და­ნერ­გოთ დე­და­მი­წა­ზე. ქორ­წი­ნე­ბის მი­ზა­ნია, ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს და­ეხ­მა­რონ ამ მიზ­ნის მიღ­წე­ვა­ში.

ყვე­ლა­ზე დიდი და­ნა­შა­უ­ლი და ეგო­იზ­მი ისაა, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბი მხო­ლოდ იმის­თვის არი­ან ერ­თად, რომ ცხოვ­რე­ბით ისი­ა­მოვ­ნონ. და ყვე­ლა­ზე ღირ­სე­უ­ლი მო­წო­დე­ბა ამ სამ­ყა­რო­ში იმათ აქვთ, ვინც იმის­თვის ცო­ცხლობს, რომ უფალს ემ­სა­ხუ­როს ამ სამ­ყა­რო­ში კარ­გი საქ­მის კე­თე­ბით.

ნუ აუ­რევ ერ­თმა­ნეთ­ში მცი­რედ­სა და რე­ა­ლურს. რა­ტო­მაც არ უნდა აირ­ჩი­ოს ადა­მი­ან­მა ყვე­ლა­ზე დიდი მი­ზა­ნი?! მა­შინ როცა ყვე­ლა­ზე დიდ მი­ზანს აირ­ჩევ, უნდა მთე­ლი გუ­ლით მის­დიო მას. ნუ აირ­ჩევ მცი­რე მიზ­ნებს, უბ­რა­ლოდ მათ არაფ­რის­კენ მივ­ყა­ვართ. და­ვი­ღა­ლე წე­რით, თუმ­ცა კი­დევ ბევ­რი დამ­რჩა სათ­ქმე­ლი. გკოც­ნი."

მი­ხე­ილ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის ან­დერ­ძი

მწე­რალ­მა მი­ხე­ილ ჯა­ვა­ხიშ­ვილ­მა თა­ვის 10 წლის შვილს - ქე­თე­ვან ჯა­ვა­ხიშ­ვილს ალ­ბომ­ში ჩა­უ­წე­რა - "ჩვე­ნი დრო­ის ათი მცნე­ბა".

"ჩვე­ნი დრო­ის ათი მცნე­ბა

1. შენ ხარ მა­რა­დი­უ­ლი, გა­ნუყ­რე­ლი და ერ­თგუ­ლი წევ­რი და მსა­ხუ­რი შენი მშო­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­სი.

2. შენი სამ­შობ­ლოს მტე­რი შენი პი­რა­დი მტე­რია, ხოლო მისი მე­გო­ბა­რი, შენი პი­რა­დი მე­გო­ბა­რი.

3. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც გაქვს და გექ­ნე­ბა, შენი სი­ცო­ცხლეც კი, შენს მა­მულს ეკუთ­ვნის. შენ ხარ მისი მუდ­მი­ვი მო­ვა­ლე და გა­ნუყ­რე­ლი შვი­ლი.

4. მი­ე­ცი მას წრფე­ლი გუ­ლით ყო­ვე­ლი­ვე და ისიც მოგ­ცემს ყო­ვე­ლი­ვეს.

5. მა­ინც მუდ­მივ მხო­ლოდ შენი თა­ვის იმე­დი იქო­ნიე. ისე იცხოვ­რე, ვი­თომ ამ ქვეყ­ნად არც მო­ვა­ლე გყო­ლია და არც მშვე­ლე­ლი.

6. გა­ნა­გე თავი შენი და და­უ­მორ­ჩი­ლე გო­ნე­ბას შენი ჟინი, კერ­პი გული და ურჩი სურ­ვი­ლე­ბი.

7. გზის გაკ­ვლე­ვა და გა­მარ­ჯვე­ბა შე­იძ­ლე­ბა მხო­ლოდ შრო­მით და პა­ტი­ოს­ნე­ბით. ზარ­მა­ცო­ბა, ცუღ­ლუ­ტო­ბა, სიც­რუე და სი­ყალ­ბე ადა­მი­ანს ადრე თუ გვი­ან უეჭ­ვე­ლად და­ღუ­პავს.

8. სა­ნამ სა­კუ­თარ ფეხ­ზე არ დამ­დგარ­ხარ, მშობ­ლებს ყვე­ლა­ფე­რი და­უ­ჯე­რე. იმათ შენ­თვის მხო­ლოდ სი­კე­თე უნ­დათ. ჯერ­ჯე­რო­ბით სა­კუ­თარ ჭკუ­ას, ჟინს და გუ­ლის ზრახ­ვას ნუ აჰ­ყვე­ბი.

9. თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა შე­ი­ძი­ნე და თა­ვის თა­ვის ფასი ის­წავ­ლე, მაგ­რამ ნუ გა­და­ა­ჭარ­ბებ. არ გა­ა­მაყ­დე.

10. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ყო­ველ­თვის სჯობს სამი რამ: პირ­ვე­ლი - შრო­მა, მე­ო­რე - შრო­მა და მე­სა­მე - შრო­მა.

შენი მო­სიყ­ვა­რუ­ლე მამა, მი­ხე­ილ ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი"

ლალი ფა­ცია

მომ­ზა­დე­ბუ­ლია სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის