"გა­მარ­ჯო­ბა. გთხოვთ, ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მი­მიწ­ვი­ოთ. მინ­და გული გა­და­გი­შა­ლოთ და გი­ამ­ბოთ, თუ რო­გორ გა­მამ­წა­რა მა­მამ­თილ­მა მას მერე, რაც საყ­ვა­რელ­თან ერ­თად მყოფს, შემ­თხვე­ვით მოვ­კა­რი თვა­ლი. ნე­ტავ, იმ დღეს სახ­ლი­დან არ გავ­სუ­ლი­ყა­ვი... "ნა­შას­თან" ერ­თად რომ არ მე­ნა­ხა, ვფიქ­რობ, ისევ ბედ­ნი­ე­რად ვი­ცხოვ­რებ­დი ქმრის გვერ­დით და ჩემს ოჯახს დან­გრე­ვის საფრ­თხე არ და­ე­მუქ­რე­ბო­და... ძა­ლი­ან გთხოვთ, მო­მე­ცით სა­შუ­ა­ლე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი გი­ამ­ბოთ. იქ­ნებ ამ წე­რი­ლის წა­კი­თხვის შემ­დეგ მა­ინც მიხ­ვდეს ჩემი მა­მამ­თი­ლი, რომ ყვე­ლა­ზე დიდი შეც­დო­მა მა­შინ და­უშ­ვა, როცა ჩემ­ში "ჩამ­შვე­ბი" და­ი­ნა­ხა და ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თა იმის­თვის, რომ დე­დამ­თილ­თან, ქმარ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ამ­რე­ო­და..." - ეს წე­რი­ლი 23 წლის ია კა­ხელ­მა მომ­წე­რა. გო­გო­ნას ერთ-ერთ პარკში შევ­ხვდი. მის­მა მო­ნა­თხრობ­მა და მა­მამ­თი­ლის შუ­რის­ძი­ე­ბის მე­თო­დებ­მა, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ძა­ლი­ან გა­მაკ­ვირ­ვა.

- ნა­ად­რე­ვად, 18 წლის ასაკ­ში გავ­თხოვ­დი. მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე ნა­თე­სა­ვის ქორ­წილ­ში გა­ვი­ცა­ნი. იქ იყ­ვნენ მისი მშობ­ლე­ბიც. სა­მამ­თი­ლო­საც ისე მო­ვე­წო­ნე, გა­ხა­რე­ბუ­ლი ამ­ბობ­და: ამ ქორ­წილ­ში ჩა­მოს­ვლა, ქე­ი­ფის გარ­და, იმი­ტო­მაც ღირ­და, ეს გო­გო­ნა რომ გაგ­ვეც­ნოო. მერე ჩემს მშობ­ლებ­საც და­ე­ლა­პა­რაკ­ნენ: თქვე­ნი შვი­ლი რძლად გვინ­და და თუ სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო არა­ფე­რი გექ­ნე­ბათ, მოგ­ვა­თხო­ვე­თო. დე­დამ "და­მიც­ვა", - არ­სად გვეჩ­ქა­რე­ბა, ჯერ რა დროს მისი გა­თხო­ვე­ბა­აო? მაგ­რამ ხომ იცით, სო­ფელ­ში მცხოვ­რებ ადა­მი­ა­ნებს რო­გორ უჭირთ თა­ვის გა­ტა­ნა, შვი­ლის­თვის გა­ნათ­ლე­ბის მი­ცე­მა და მა­მამ თქვა: დავ­ფიქ­რდეთ, ნუ ავჩ­ქარ­დე­ბით, იქ­ნებ ბავ­შვებს მარ­თლა მოს­წონთ ერ­თმა­ნე­თიო. ქორ­წი­ლის მე­ო­რე დღეს კა­ხას მშობ­ლე­ბი თბი­ლის­ში დაბ­რუნ­დნენ, კახა კი ნა­თე­სა­ვის ოჯახ­ში და­ტო­ვეს. ის ჩემ­ზე 5 წლით იყო უფ­რო­სი, არ­სად სწავ­ლობ­და და ეტყო­ბა, მისი და­ო­ჯა­ხე­ბა ამი­ტო­მაც ეჩ­ქა­რე­ბო­დათ.

- შენს მშობ­ლებს რამ მო­ა­წო­ნა უსაქ­მუ­რი სა­სი­ძო?

- უსაქ­მუ­რი არ იყო, მუ­შა­ობ­და. მარ­თა­ლია, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში არ სწავ­ლობ­და, მაგ­რამ ინ­გლი­სუ­რი იცო­და, კომ­პი­უ­ტე­რის აწყო­ბა ეხერ­ხე­ბო­და და სამ­სა­ხუ­რიც ჰქონ­და, თან - რამ­დე­ნი­მე ად­გი­ლას მუ­შა­ობ­და და ხელ­ფა­სიც კარ­გი ჰქონ­და; თავს იმის უფ­ლე­ბა­საც აძ­ლევ­და, თან­ხა სურ­ვი­ლი­სა­მებრ გა­ეფ­ლან­გა. მა­გა­ლი­თად, ქორ­წი­ლის დღეს დამ­კვრე­ლე­ბი გა­ამ­დიდ­რა. ნე­ტავ გე­ნა­ხათ, მათ­კენ მი­მა­ვალ კა­ხას რომ და­ი­ნა­ხავ­დნენ, სი­ხა­რუ­ლის­გან რო­გორ ჭყვი­ტი­ნებ­დნენ. რო­გორც მერე გა­ვი­გე, და­ახ­ლო­ე­ბით 200 ლა­რამ­დე უჩუ­ქე­ბია მათ­თვის.

- ცო­ლო­ბა­ზე რო­გორ და­გი­თან­ხმა?

- ეს არ გას­ჭირ­ვე­ბია (იღი­მის). მე­ო­რე დღე­საც შევ­ხვდი. მეც ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა თბი­ლი­სე­ლი ბიჭი და მო­მა­ვალ­ში თბი­ლის­ში ცხოვ­რე­ბის პერ­სპექ­ტი­ვაც. მა­ნამ­დეც მყავ­დნენ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი, მაგ­რამ ისე­თე­ბი, რომ­ლე­ბიც მშობ­ლებს ხე­ლებ­ში შეჰ­ყუ­რებ­დნენ და ხში­რად, ჯი­ბე­ში გახ­ვრე­ტი­ლი თეთ­რი­ა­ნიც არ ეგ­დოთ, ისე­ვე, რო­გორც მე... მე­ო­რე დღე­საც მშვე­ნივ­რად გა­ვერ­თეთ ქორ­წი­ლის ნა­სუფ­რალ­ზე, მე­სა­მე დღეს კი შინ მო­მად­გა, ჩემს მშობ­ლებს კი­დევ ერთხელ და­ე­ლა­პა­რა­კა. დე­დამ უთხრა, - მინ­დო­და, ჯერ ეს­წავ­ლა. ნი­ჭი­ე­რი მოს­წავ­ლე იყოო. კახა დაჰ­პირ­და, სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა რა პრობ­ლე­მაა? თა­ნაც, სტუ­დენ­ტი შვი­ლის­თვის ბი­ნის და­ქი­რა­ვე­ბაც აღარ მო­გი­წევთ და აღარც მისი სწავ­ლის ფუ­ლის შოვ­ნა­ზე ფიქ­რი დაგ­ჭირ­დე­ბა­თო. მა­მას სი­ხა­რუ­ლის­გან ლა­მის ტვინ­ში სის­ხლი ჩა­ექ­ცა, - არი­ქა, ეშ­ვე­ლა ჩემს გო­გო­ნა­სო, მაგ­რამ უთხრა: შვი­ლო, ჯერ კარ­გად და­ფიქ­რდი და თუ რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დე­გაც ამ აზ­რზე იქ­ნე­ბი, მოდი და ია და­ნიშ­ნეო. ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი მშობ­ლე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით. ისი­ნიც გა­ხა­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ოჯა­ხის უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლი რომ და­ა­ყე­ნეს გზა­ზე, რად­გან შინ ჩემ­ნა­ი­რი კი­დევ სამი ჰყავ­დათ (იღი­მის)... მოკ­ლედ, კახა წა­ვი­და, მე სო­ფელ­ში დავ­რჩი, მაგ­რამ გული მას გა­ვა­ტა­ნე.

- რამ­დენ ხან­ში შეხ­ვდით ისევ ერ­თმა­ნეთს?

- ზუს­ტად ერთი თვის თავ­ზე მა­მას­თან და მე­გო­ბარ ბი­ჭთან ერ­თად გვეს­ტუმ­რა, მა­მას ჩემი ხელი სთხო­ვა. კა­ხას მა­მამ თით­ზე ნიშ­ნო­ბის ბე­ჭე­დი მო­მარ­გო და თქვა: დღე­ი­დან ჩემი შვი­ლი ხარ, მე კი შენი მამა. კახა თუ გა­წყე­ნი­ნებს, ჩემ­თან ექ­ნე­ბა საქ­მეო. თავი რო­მე­ლი­ღაც ზღაპ­რის გმი­რი მე­გო­ნა. მე­ში­ნო­და, ეს ყვე­ლა­ფე­რი სიზ­მა­რი არ ყო­ფი­ლი­ყო და თვა­ლის გა­ხე­ლის შემ­თხვე­ვა­ში, ზღა­პა­რი არ დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო... კა­ხამ პი­რო­ბა შე­ას­რუ­ლა და ხელი შე­მი­წყო სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა­ში. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ, ინ­გლი­სუ­რი ენის კურ­სებ­ზეც დავ­დი­ო­დი, რად­გან სო­ფელ­ში ამ ენის შეს­წავ­ლა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო. მე­უღ­ლის მშობ­ლე­ბი ცდი­ლობ­დნენ, ჩემ­თვის კომ­ფორ­ტი შე­ექ­მნათ და მათ მეც გა­მუდ­მე­ბით თვა­ლებ­ში შევ­ცი­ცი­ნებ­დი. სას­წავ­ლებ­ლი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი სახ­ლს ვა­ლა­გებ­დი, კერ­ძებს ვამ­ზა­დებ­დი და რო­გორც კარგ დი­ა­სახ­ლისს შე­ე­ფე­რე­ბა, ოჯა­ხის წევ­რებს ისე ვხვდე­ბო­დი. მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ერ, შეკ­რულ ოჯა­ხად ვცხოვ­რობ­დით. დე­დამ­თი­ლი ამ­ბობ­და: იმ სო­ფელ­ში ოქ­როს კვერ­ცხი ვი­პო­ვეთ, რომ­ლი­და­ნაც ულა­მა­ზე­სი წი­წი­ლა გა­მო­ი­ჩე­კა და ის ახლა ჩვენს სახ­ლში იზ­რდე­ბა. მად­ლო­ბა, რომ შინ დაბ­რუ­ნე­ბულს მა­ნე­ბივ­რებ და აქაც საქ­მე არ მხვდე­ბაო. მოკ­ლედ, ერ­თმა­ნე­თის პა­ტი­ვის­ცე­მა­ში ვი­ყა­ვით. სულ მე­ში­ნო­და, ასე­თი დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბის. მქონ­და მო­ლო­დი­ნი, რომ ერთ დღე­საც შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო, რა­ღაც მომ­ხდა­რი­ყო და ჩემი ბედ­ნი­ე­რე­ბაც დას­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო, მაგ­რამ ნამ­დვი­ლად ვერ ვი­ფიქ­რებ­დი, ამის მი­ზე­ზი მა­მამ­თი­ლი თუ გახ­დე­ბო­და.

- მა­მამ­თი­ლი საყ­ვა­რელ­თან ერ­თად, რა ვი­თა­რე­ბა­ში გა­მო­ი­ჭი­რე?

- მაღ­ლივ კორ­პუ­სამ­დე რა­ღაც მან­ძილს ფე­ხით გავ­დი­ო­დი. შო­რი­დან მა­მამ­თი­ლის მან­ქა­ნა რომ შევ­ნიშ­ნე, გა­მიკ­ვირ­და, - აქ რა უნდა-მეთ­ქი? წე­სით, სამ­სა­ხურ­ში უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, თა­ვის სა­ქა­ღალ­დე­ებ­ში თავ­ჩარ­გუ­ლი. შე­მე­შინ­და, - და­ვი­ჯე­რო, ჩემს გა­სა­კონ­ტრო­ლებ­ლად მო­ვი­და-მეთ­ქი? ჯერ ვი­ფიქ­რე, ისე მო­ვიქ­ცე­ვი, თით­ქოს ვერ და­ვი­ნა­ხე-მეთ­ქი, მაგ­რამ მერე სა­კუ­თარ თავს გა­ვუბ­რაზ­დი: "და­სა­მა­ლი რა გაქვს? უნდა მიხ­ვი­დე და უთხრა, რომ ტყუ­ი­ლად ში­შობს, რომ მის შვილს არას­დროს უღა­ლა­ტებ!" ჰოდა, იმის ნაც­ვლად, რომ სას­წავ­ლე­ბელ­ში შევ­სუ­ლი­ყა­ვი, გზი­დან გა­და­ვუხ­ვიე, მის მან­ქა­ნას მი­ვა­დე­ქი. ის და მისი ქალი ისე იყ­ვნენ ლა­პა­რაკ­ში გარ­თუ­ლე­ბი, მხო­ლოდ მა­შინ შე­მამ­ჩნი­ეს, როცა მათ თავს და­ვა­დე­ქი. მეც გვი­ან შევ­ნიშ­ნე, მან­ქა­ნა­ში ქალი რომ იჯდა, თო­რემ შე­იძ­ლე­ბო­და, უკან და­მე­ხია...

- რომ და­გი­ნა­ხა, რო­გო­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და?

- აღელ­და, მე კი მო­ვუ­ბო­დი­შე და სწრა­ფად გა­ვე­ცა­ლე... იმ დღეს ლექ­ცი­ა­ზე დაშ­ტე­რე­ბუ­ლი ვი­ჯე­ქი და ლექ­ტორ­მაც შე­ნიშ­ვნა მომ­ცა. ვუ­თხა­რი, - თავს შე­უძ­ლოდ ვგრძნობ-მეთ­ქი და სახ­ლში გა­მიშ­ვა. ქუ­ჩა­ში ვი­ხე­ტი­ა­ლე, მერე სახ­ლთან ახ­ლოს, პარკში ჩა­მოვ­ჯე­ქი და დავ­ფიქ­რდი, რო­გორ მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი? დე­დამ­თი­ლის მო­ტყუ­ე­ბა ჩემ­თვის ად­ვი­ლი არ იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ვი­ცო­დი, არც მა­მამ­თი­ლის "ჩაშ­ვე­ბა" ივარ­გებ­და. ამი­ტომ ვარ­ჩიე, პირ­ში წყა­ლი ჩა­მე­გუ­ბე­ბი­ნა. ფიქ­რებ­მა შე­მი­ყო­ლია და შინ მის­ვლა და­მაგ­ვი­ან­და. შე­სა­ბა­მი­სად, მხო­ლოდ სახ­ლის მი­ლა­გე­ბა მო­ვას­წა­რი. ჯერ კახა მო­ვი­და, მერე - დე­დამ­თი­ლი. მა­მამ­თილ­მა რომ და­იგ­ვი­ა­ნა, ჯერ ცოლ­მა და­უ­რე­კა, მერე შვილ­მა, - სად ხარ, რა ხდე­ბაო? - უჩე­მოდ ივახ­შმეთ, მაგ­ვი­ან­დე­ბაო. კა­ხას­თვის უკი­თხავს: ჩემი რძა­ლი რო­გორ არის? ხომ კარგ ხა­სი­ათ­ზე­აო? როცა გა­ი­გო, რომ კარ­გად ვი­ყა­ვი, ეტყო­ბა, შვე­ბით ამო­ი­სუნ­თქა და ცოტა ხან­ში შინ მობ­რძან­და. თვა­ლებ­ში მი­ყუ­რებ­და, აინ­ტე­რე­სებ­და, რას ვფიქ­რობ­დი, რისი გამ­კე­თე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი. მუც­ლის ტკი­ვი­ლი მო­ვი­მი­ზე­ზე და სა­ძი­ნე­ბელ ოთახ­ში გა­ვე­დი. ცნო­ბის­თვის, ამ დრო­ის­თვის უკვე 2 თვის ფეხ­მძი­მე ვი­ყა­ვი. დი­ლით ოთა­ხი­დან გვი­ან გა­ვე­დი. მა­მამ­თი­ლი სახ­ლში დამ­ხვდა და მი­თხრა, - მოდი, და­ვი­ლა­პა­რა­კო­თო. - სა­ლა­პა­რა­კო არა­ფე­რია, თქვე­ნი თა­ვი­სა თა­ვად­ვე იცით, მაგ­რამ ეს რომ ნა­ტამ (ჩემ­მა დე­დამ­თილ­მა) გა­ი­გოს, გული ძა­ლი­ან ეტ­კი­ნე­ბა-მეთ­ქი. - მერე სა­ი­დან გა­ი­გებს, ამის თქმას შენ ხომ არ აპი­რე­ბო? - კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, რომ შე­მეძ­ლოს, მაგ­რამ ამას ვერ გა­ვა­კე­თებ, ასე­თი გმი­რიც არ ვარ. ამი­ტომ, თქვე­ნი არ იყოს, მეც ტყუ­ილ­ში მო­მი­წევს ცხოვ­რე­ბა-მეთ­ქი. და­მი­წყო ახ­სნა, - ის ქალი ჩემი საყ­ვა­რე­ლი კი არა, უბ­რა­ლოდ, ძვე­ლი ნაც­ნო­ბია. რა­ღაც პრობ­ლე­მა ჰქონ­და, და­მი­რე­კა, უნდა გე­ლა­პა­რა­კოო და უარს ხომ არ ვე­ტყო­დი? თან, უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც საქ­მე ჰქონ­და და იქ ამი­ტომ მი­ვე­დიო. არა­და, ის გოგო მის ძველ ნაც­ნობს კი არა, სტუ­დენტს უფრო ჰგავ­და, ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რდა იყო. ვუ­თხა­რი, - არაფ­რის ახ­სნა არ არის სა­ჭი­რო. უბ­რა­ლოდ, კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ ცოლს უერ­თგუ­ლებთ, მე კი ამ საქ­მე­ში ჩა­რე­ვის უფ­ლე­ბა არ მაქვს და გთხოვთ, ნუ­რა­ფერ­ში გამ­რევთ-მეთ­ქი. ეტყო­ბა, ჩემი სი­ტყვე­ბი არ მო­ე­წო­ნა, რად­გან მას მერე, სულ ეჭ­ვის თვა­ლით მი­ყუ­რებ­და, ჩემს დამ­ცი­რე­ბას ცდი­ლობ­და და ცოლს ჩემ­ზე რა­ღა­ცებს ეჩურ­ჩუ­ლე­ბო­და. არ ვიცი, ნერ­ვი­უ­ლო­ბამ იმოქ­მე­და თუ რა იყო, მუ­ცე­ლი მო­მე­შა­ლა. ეს გახ­და მი­ზე­ზი იმი­სა, რომ კი­დევ უფრო მე­ტად და­ვე­ჩაგ­რე. კა­ხას ეუბ­ნე­ბო­და, - რა გახ­და, ამ­დენ ხანს შვი­ლიშ­ვი­ლი რომ ვერ მა­ჩუ­ქე­თო?.. ერთხელ ყური მოვ­კა­რი, ცოლს ეუბ­ნე­ბო­და: ჯერ ვერ და­ფეხ­მძიმ­და, ახლა კი, როცა გვე­გო­ნა, გვეშ­ვე­ლა, მუ­ცე­ლი მო­ე­შა­ლა. ეს და კახა ერ­თად დიდ­ხანს ვერ გაძ­ლე­ბე­ნო. დე­დამ­თილ­მა რა უპა­სუ­ხა, არ ვიცი, რად­გან ამ სი­ტყვე­ბის გა­გო­ნე­ბამ ჩემ­ზე ცუ­დად იმოქ­მე­და და გო­ნე­ბა დავ­კარ­გე.

- როცა მა­მამ­თილ­თან მარ­ტო რჩე­ბო­დი, არა­ფერს ეუბ­ნე­ბო­დი? არ საყ­ვე­დუ­რობ­დი, რომ უსა­მარ­თლოდ გექ­ცე­ო­და?

- ერთხელ ვუ­თხა­რი: გა­ვი­გო­ნე, ჩემ­ზე რაც თქვით-მეთ­ქი. გა­ი­ცი­ნა: აბა, რა გე­გო­ნა? ხომ იცი, სხვის საქ­მე­ში ცხვი­რის ჩა­ყო­ფა არ შე­იძ­ლე­ბაო! - კი, მაგ­რამ მე ხომ არა­ვის­თვის არა­ფე­რი მით­ქვამს და რა­ღას მერ­ჩით-მეთ­ქი? - ჩემ­თვის ჭკუ­ის და­რი­გე­ბის უფ­ლე­ბა არ გაქვს. სოფ­ლი­დან, ჯურღმუ­ლი­დან გა­მო­გათ­რიე, შენ კი ახლა მტრად გა­და­მე­ქე­ციო. ვუმ­ტკი­ცებ­დი, ასე არ არის, ძა­ლი­ან მინ­და, მხარ­ში ამო­გიდ­გეთ და თუ მე­ცო­დი­ნე­ბა, რომ იმ ქალ­თან აღა­რა­ფე­რი გა­კავ­ში­რებთ, მეც სუფ­თა სინ­დი­სით ვი­ცხოვ­რებ, გულ­ში ბოღ­მას არ და­ვი­ტო­ვებ-მეთ­ქი. დამ­ცი­ნა: მეტი საქ­მე არ მაქს, "ბულ­კი­ვით" გოგო რძლის გამო მი­ვა­ტო­ვო. ხმა­საც ვერ ამო­ი­ღებ. თუ ზედ­მეტს იტყვი, ამ სახ­ლს და­ტო­ვე­ბო... ბოლო დროს ურ­თი­ერ­თო­ბა დე­დამ­თილ­თა­ნაც და­მე­ძა­ბა. სულ ჰგო­ნია, რომ ვა­ტყუ­ებ; ეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვი­ღა­ცებს ვეპ­რან­ჭე­ბი და სულ და­კი­თხვას მი­წყობს, - სად იყა­ვი, რას აკე­თებ­დიო? ამას წი­ნათ მი­თხრა: გი­ნე­კო­ლოგ­თან უნდა წა­გიყ­ვა­ნო, მარ­თლა უშ­ვი­ლოდ არ და­ტო­ვო ჩემი ვა­ჟიო. მის­გან ეს ყვე­ლა­ფე­რი მწყინს, მაგ­რამ ხმა­საც ვერ ვი­ღებ: ბო­ლოს და ბო­ლოს, მას ხომ პირ­ვე­ლად თა­ვად ვუ­ღა­ლა­ტე, როცა ქმრის უსაქ­ცი­ე­ლო­ბის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი ვუ­თხა­რი? ჰოდა, ახლა შე­დეგს ვიმ­კი და როცა გულს მტკენს, ღი­მი­ლით ვე­უბ­ნე­ბი: ნუ გე­ში­ნი­ათ, კა­ხას და სა­კუ­თარ თავს ბავ­შვს აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვუ­ჩენ-მეთ­ქი...

- კახა ვე­რა­ფერს ხვდე­ბა?

- ბოლო დროს მგო­ნი, მა­მამ კა­ხა­საც მი­ა­წო­და "შხა­მი" და ახლა მა­საც ვე­ღარ ვცნობ - სულ ცუდ ხა­სი­ათ­ზეა, ბუ­ზღუ­ნებს, თით­ქოს ეჭ­ვი­ა­ნობს კი­დეც და რამ­დენ­ჯერ­მე შე­ვუს­წა­რი, ჩან­თას, ტე­ლე­ფონს რომ მი­მოწ­მებ­და. აღარ ვიცი, ამ ყვე­ლა­ფერს რო­დემ­დე ავი­ტან. უკვე ისე­თი და­ძა­ბუ­ლი ვარ, შე­იძ­ლე­ბა, ნე­ბის­მი­ერ დროს "ავ­ფეთ­ქდე" და სი­მარ­თლე ვთქვა, მაგ­რამ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში, ისევ მე და­მა­და­ნა­შა­უ­ლე­ბენ. მა­მამ­თი­ლი და­მე­მუქ­რა: რა­მეს თუ იტყვი, იცო­დე, მეც შე­მიძ­ლია იმის თქმა, რომ თა­ვად და­გი­ნა­ხე ვი­ღაც ბი­ჭთან ერ­თად, მაგ­რამ შვი­ლის გამო პირ­ში წყა­ლი ჩა­ვი­გუ­ბე. იცო­დე, ცოლი და­მი­ჯე­რებს, შენ კი კახა აუ­ცი­ლებ­ლად გა­გაგ­დებს სახ­ლი­და­ნო. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ასეც მოხ­დე­ბა... ერთ წამ­ში აღ­მოვ­ჩნდი ჯო­ჯო­ხეთ­ში და გა­მო­სა­ვალს ვერ ვპო­უ­ლობ. არა­და, მარ­თლა მიყ­ვარს ქმა­რი, დე­დამ­თი­ლი და რო­გორც უნდა გა­გიკ­ვირ­დეთ, მა­მამ­თი­ლის მი­მართ დღემ­დე თბი­ლი გრძნო­ბა მაქვს. ერ­თა­დერ­თი, რისი გა­გე­ბაც მსურს, ის არის, რომ მას საყ­ვა­რე­ლი აღარ ჰყავს. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში ვი­ფიქ­რებ, რომ სწო­რად მო­ვი­ქე­ცი, როცა სი­მარ­თლე დავ­მა­ლე. ვი­ფიქ­რებ, რომ ამ საქ­ცი­ე­ლით მათი ოჯა­ხი დან­გრე­ვის­გან ვიხ­სე­ნი, მაგ­რამ მა­მამ­თი­ლი სუ­ლაც არ ცდი­ლობს, და­მარ­წმუ­ნოს, რომ ცო­ლის ერ­თგუ­ლია.

P.S. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უ­ტყდეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზრი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვწე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)