ჩვე­ნი რუბ­რი­კის სტუ­მა­რია პო­ე­ტი ნანა ცინ­ცა­ძე.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანა, თქვე­ნი პო­ე­ზია არაფ­რით არ ჰგავს ქა­ლის შექ­მნილ ლექ­სებს, რით შე­გიძ­ლი­ათ ახ­სნათ ასე­თი "ხელ­წე­რა"?

- ვა­ღი­ა­რებ, რომ არ ვაზ­როვ­ნებ, რო­გორც ქალი. ამ­ბო­ბენ, რომ ქა­ლის ტვი­ნი არ მაქვს. სა­ოც­რად ძლი­ე­რია ჩემ­ში ანა­ლი­ზი­სა და სინ­თე­ზის მო­მენ­ტი, თუმ­ცა სუსტ სქესს ვე­კუთ­ვნი, მა­ინც სტაბ­რე­ზი მირ­ჩევ­ნია წყევ­ლას, როცა მაბ­რა­ზე­ბენ, სტაბ­რე­ზი გამ­რავ­ლე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბაა, გამ­რავ­ლე­ბა არ სჯო­ბია გა­ცამ­ტვე­რე­ბა­სა და მი­წის პი­რი­სა­გან აღგ­ვას?... ზო­დი­ა­ქო­თი ქალ­წუ­ლი ვარ და ვა­ტა­რებ ყვე­ლა იმ ნი­შანს, რაც ახა­სი­ა­თებს ქალ­წულს. ჩემი ზო­დი­ა­ქოს თა­ნახ­მად, მა­ინ­ტე­რე­სებს იდუ­მა­ლე­ბით მო­ცუ­ლი სამ­ყა­რო, ეზო­თე­რი­კა, სა­კუ­თა­რი სუ­ლის ლა­ბი­რინ­თებ­ში წვდო­მა, ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მაქვს ძლი­ე­რი ინ­ტუ­ი­ცია, ხში­რად ჩემს ინ­ტუ­ი­ცი­ურ მგრძნო­ბე­ლო­ბას ფსი­ქო­ლო­გი­ურ გა­მოც­დი­ლე­ბას ახ­ლად გაც­ნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებ­თან ვა­მოწ­მებ სხვა­დას­ხვა მე­თო­დე­ბით, ყა­ვის ფინ­ჯნის მო­მარ­ჯვე­ბით და ვი­თომ მარ­ჩი­ე­ლო­ბით. სი­ნამ­დვი­ლე­ში ვა­მოწ­მებ ჩემს მე­ექ­ვსე გრძნო­ბას მიჩ­ქმა­ლულ პო­ტენ­ცი­ას მის­ტი­კუ­რი ხედ­ვი­სას, რაც ყვე­ლა ადა­მი­ანს მეტ-ნაკ­ლე­ბად გვაქვს გახ­სნი­ლი. ტე­ლე­პა­თი­უ­რად ყო­ველ­თვის ვგრძნობ, ჩემს საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს რო­დის რა უჭირთ, ამი­ტო­მაც, სა­ჭი­რო დროს და სა­ჭი­რო ად­გი­ლას ვჩნდე­ბი იმათ­თან. სწო­რედ, ეს ინ­ტუ­ი­ცია მეხ­მა­რე­ბა, გა­ვარ­ჩიო, ჩემ­თან მო­სულ პა­ცი­ენტს ორ­გა­ნუ­ლი პა­თო­ლო­გია სჭირს, შავი მა­გი­ის თუ ენერ­გო­ზე­მოქ­მე­დე­ბის მსხვერ­პლია, მა­გი­უ­რი ზე­მოქ­მე­დე­ბა ძა­ლი­ან ჰგავს ფსი­ქი­კურ აშ­ლი­ლო­ბას, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ უნდა იყოს სკეპ­ტი­კო­სი, უნდა გა­ვი­დეს შორს ეზო­თე­რი­კუ­ლი წი­ა­ღი­დან, რად­გან სწო­რედ ამ ცოდ­ნი­დან მო­დის ყვე­ლა სნე­უ­ლე­ბის წა­მა­ლი - მა­ლა­მო. ყვე­ლა ეს სა­ი­დუმ­ლო ბუ­ნე­ბა­შია გან­ფე­ნი­ლი და არც ისე ძნე­ლია მიგ­ნე­ბა, თუ გუ­ლის­ყუ­რით მო­ვუს­მენთ "ბუ­ნე­ბის სა­ი­დუმ­ლო" ენას, რო­მე­ლიც ჟა­მის და­სა­ბა­მი­დან არ­სე­ბობს, რო­გორც ნი­კო­ლოზ ბა­რა­თაშ­ვი­ლი იტყო­და, "არ­სე­ბობს ენა რამ სა­ი­დუმ­ლო, უა­სა­კოს და უსუ­ლოს შო­რის". ალ­ბათ, გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ, რომ პრო­ფე­სი­ით ექი­მი-თე­რა­პევ­ტი არა­სო­დეს არ ვსვამ მე­დი­კა­მენ­ტებს, თუკი არ­სე­ბობს მისი შემ­ცვლე­ლი, ეფექ­ტის მომ­ტა­ნი ფი­ტო­თე­რა­პი­უ­ლი სა­შუ­ა­ლე­ბა. სა­ზო­გა­დო­ე­ბა პო­ე­ტუ­რი კრე­ბუ­ლე­ბით უფრო მიც­ნობს, მაგ­რამ გა­მო­ცე­მუ­ლი მაქვს წიგ­ნე­ბი მკურ­ნალ მცე­ნა­რე­ებ­ზე, სა­დაც წი­ნა­პარ­თა ცოდ­ნა­სა და ძველ ფეს­ვებს ვუბ­რუნ­დე­ბი ტექ­ნი­კუ­რი პროგ­რე­სის ორომ­ტრი­ა­ლით დაღ­ლი­ლი და გაბ­რუ­ე­ბუ­ლი. ეს, ალ­ბათ, სი­გი­ჟეა, რო­მე­ლიც მე­პა­ტი­ე­ბა. მსოფ­ლი­ო­ში შე­მოქ­მედ­თა­გან მხო­ლოდ პო­ეტს უწო­დე­ბენ გიჟს, მსოფ­ლიო პო­ე­ზი­ას­თან და პო­ეტ­თა ხვედრთან ჩემ­მა შე­ხე­ბამ და­მარ­წმუ­ნა, რომ ეს რე­ა­ლო­ბაა...

- რო­გო­რია ნანა ცინ­ცა­ძის­თვის პო­ე­ტუ­რი სი­გი­ჟე, ექ­სტა­ზი, თუ გნე­ბავთ, ზე­ნა­არ­თან კავ­ში­რი?

- ზე­ცი­დან მკარ­ნა­ხობს სათ­ქმელს და

მეც ვწერ არე­ულ სტრი­ქო­ნებს,

მერე თა­ვის­თა­ვად ლაგ­დე­ბა,

რა­საც მა­მაღ­მერ­თი იგო­ნებს.

- ამ­ბო­ბენ, სიყ­ვა­რუ­ლი პო­ე­ზი­ის და­ბა­დე­ბის პირ­ვე­ლი მი­ზე­ზი­აო. სატ­რფი­ა­ლო ლექ­სის შექ­მნას სჭირ­დე­ბა კონ­კრე­ტუ­ლი ად­რე­სა­ტი?

- პი­რა­დად ჩემ­თვის საკ­მა­რი­სია ვნა­ხო ფილ­მი, ეპი­ზო­დი, რომ ადა­მი­ან­თა და­ნახ­ვა­საც მო­აქვს იმ­პულ­სე­ბი, ასე­ვე მუ­სი­კას, რა­ი­მე ლექსს. ასე რომ, ხში­რად

ლექ­სი ეძღვნე­ბა თა­ვად სიყ­ვა­რულს,

ზოგ­ჯერ ად­რე­ულს, ხან­და­ხან გვი­ანს,

არ და­ი­ჯე­რო, რომ ჩემს ად­რე­სატს

კერ­ძოდ ვი­ღა­ცის სა­ხე­ლი ჰქვია.

გარ­და ამი­სა, ალ­ბათ, ყვე­ლა პო­ე­ტი ელო­დე­ბა ცხოვ­რე­ბის შე­მოდ­გო­მამ­დე კი­დევ ერთი აპ­რი­ლის წა­კი­დე­ბას და თუ ეჭ­ვე­ბის­გან გა­გი­ჟე­ბუ­ლი ოტე­ლო მოვა ჩემ­თან, რო­გორ­მე ავიც­დენ დახ­რჩო­ბას (იცი­ნის) და ისეთ ლექსს შევ­ქმნი, რო­მე­ლიც თვი­თონ იქ­ნე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის წყა­რო:

ვარ მა­თხო­ვა­რი, ხელ­გაწ­ვდი­ლი ვით მეფე ლირი,

გვირ­გვინს და შიმ­შილს ერ­თდრო­უ­ლად დაღ­ლი­ლი ვტი­რი,

ვარ კა­ლი­გუ­ლა, ბალ­თა­ზა­რი, ნე­რო­ნი თა­ვად,

თუ დამ­ჭირ­დე­ბა წიხლს და­ვა­ჭერ მო­ნას და თა­ვადს,

ან თა­ვად ლამა, უც­ნა­უ­რი ცო­ცხა­ლი ღმერ­თი,

მა­ინ­ტე­რე­სებს ყვე­ლა­ფე­რი, რად­გან ვარ ევა,

ფეხ­ზე მკი­დია, ედემ­ში თუ ვე­რა­ვინ შევა.

ვარ ან­გე­ლო­ზი, ხან ეშ­მა­კი, მაც­დუ­რი ფრი­ად,

და ჩემს უმ­სგავ­სო მოქ­მე­დე­ბებს თუ ვუ­წერ ფრი­ადს,

მაგ­რამ არა ვარ ეჭ­ვე­ბის­გან მოკ­ლუ­ლი მავ­რი,

და სიყ­ვა­რუ­ლის არ დამ­ყვე­ბა ნი­ა­დაგ ჯავ­რი,

ვერ შე­ვი­ცო­დე კა­ლი­გუ­ლა, ნე­რო­ნი, ლირი,

დეზ­დე­მო­ნას­თან ისევ ერ­თად სიყ­ვა­რულს ვტი­რი,

მა­თხო­ვა­რი­ვით გა­მიწ­ვდია ორი­ვე ხელი

და ეჭ­ვე­ბის­გან გა­გი­ჟე­ბულ ოტე­ლოს ველი.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანა, რო­გორ ფიქ­რობთ, ჩვე­ნი ბედ-იღ­ბა­ლი ჩვენს ხელ­თაა, თუ წი­ნას­წარ და მკაც­რად გან­სა­ზღვრუ­ლი გზით მი­დის?

- კარ­გია, თუ ადა­მი­ა­ნი შე­ერ­კი­ნე­ბა მის­თვის მი­უ­ღე­ბელ ბე­დის­წე­რას, არ შე­ე­გუ­ე­ბა არა­ფერს, რაც არ მოს­წონს, მაგ­რამ მა­ინც მგო­ნია, რომ სა­დღაც უჩე­მოდ და­ი­წე­რა ჩემი ცხოვ­რე­ბა და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ჩვენს თავს ხდე­ბა, უფ­ლის ნე­ბაა.

ათა­სი ღამე გა­ი­მე­ტა ჩემ­თვის გან­გე­ბამ,

ათას­მე­ერ­თე მო­ი­ძი­ეს მცხოვ­რებ­თა მი­წის

ვე­რა­ფერს შევ­ცვლით, არ გვინ­და და მა­ინც ღამ­დე­ბა,

ბე­დის მწე­რალ­მა ყვე­ლა­ფე­რი უჩ­ვე­ნოდ იცის.

სხვა­თა შო­რის, ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ამ უც­ნა­უ­რი იდუ­მა­ლი სამ­ყა­როს შეც­ნო­ბის ყვე­ლა ნი­უ­ან­სი, მქონ­და ბედ­ნი­ე­რე­ბა, მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ა­ში დავ­სწრე­ბო­დი ამო­უც­ნო­ბი მოვ­ლე­ნე­ბის უდი­დე­სი მკვლე­ვა­რის აკა­დე­მი­კოს ივე­რი ფრან­გიშ­ვი­ლის ლექ­ცი­ებს, ხოლო სუ­ლი­სა და სხე­უ­ლის გაყ­რის მის­ტე­რია სა­კუ­თარ თავ­ზე გა­მოვ­ცა­დე.

- კლი­ნი­კუ­რი სიკ­ვდი­ლი გა­მოს­ცა­დეთ?

- არ ვიცი, რა სა­ხე­ლი და­ვარ­ქვა ამ ყვე­ლა­ფერს. სა­ში­ნე­ლი სტრე­სი მქონ­და, ტაქ­სი გა­მო­ვი­ძა­ხე კლი­ნი­კა­ში წა­სას­ვლე­ლად, მე­გო­ნა, ცო­ცხა­ლი ვერ მი­ვაღ­წევ­დი კლი­ნი­კამ­დე. უცებ ვიგ­რძე­ნი, სული რო­გორ მოს­წყდა სხე­ულს და ზე­ვი­დან რო­გორ ვუ­ყუ­რებ­დი ჩემს თავს, რო­გორც სხვა ადა­მი­ანს, მაგ­რამ რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში სული დაბ­რუნ­და კუთ­ვნილ ად­გი­ლას (სა­სუ­ლე), ვიგ­რძე­ნი ეს პრო­ცე­სი და დავ­მშვიდ­დი. ტაქ­სის მძღოლს ვუ­თხა­რი: შე­გიძ­ლი­ათ, ნელა ია­როთ, ახლა აღა­რა­ფე­რი და­მე­მარ­თე­ბა-მეთ­ქი.

- თქვენს პო­ე­ზი­ას და­ვუბ­რუნ­დეთ, რო­დის და­წე­რეთ პირ­ვე­ლი ლექ­სი და რო­დის იგ­რძე­ნი თავი ნამ­დვილ შე­მოქ­მე­დად?

- პირ­ვე­ლი ლექ­სი 12 წლი­სამ დავ­წე­რე, თუმ­ცა ნამ­დვილ შე­მოქ­მე­დად თავი 30 წლის ასაკ­ში ვიგ­რძე­ნი. მე მი­მაჩ­ნია, რომ მო­ზღვა­ვე­ბუ­ლი ტკი­ვი­ლი ქმნის ნამ­დვილ პო­ე­ზი­ას, მე მქონ­და მი­ზე­ზი, ტკი­ვი­ლით შექ­მნი­ლი პო­ე­ზი­ის, მგო­ნია, რომ ბედ­ნი­ერ­სა და გა­ხა­რე­ბულ ადა­მი­ანს არა­ფე­რი შე­უქ­მნია ფა­სე­უ­ლი პო­ე­ზი­ა­ში, რად­გან რო­გორც ლადო ასა­თი­ა­ნი ამ­ბობს, - "ლექ­სი შვე­ლის ყო­ველ­გვარ ტკი­ვილს და ლექ­სი თვი­თონ ტკი­ვი­ლი არის". თუმ­ცა მი­მაჩ­ნია, რომ ამ ტკი­ვილ­მა, რო­მე­ლიც ლექსს შობს, არ უნდა შე­ა­წუ­ხოს მკი­თხვე­ლი და ყვე­ლა­ფე­რი ლა­მა­ზად და მა­ღალ­მხატ­ვრუ­ლად მი­ი­ტა­ნოს მკი­თხვე­ლის გუ­ლამ­დე. მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემი პირ­ვე­ლი პო­ე­ტი კრე­ბუ­ლი ექ­სპრომ­ტე­ბის წიგ­ნია, სა­დაც სტრი­ქონ­თა დახ­ვე­წა­ზე და მხატ­ვრულ ფორ­მებ­ზე ყუ­რა­დღე­ბა არ გა­მი­მახ­ვი­ლე­ბია, მე მად­ლო­ბე­ლი ვარ პო­ე­ტე­ბის, რომ­ლებ­მაც გა­აკ­რი­ტი­კეს ჩემი ლექ­სე­ბი, მათ­მა შე­ნიშ­ვნებ­მა, რო­გორც პო­ე­ტი, გამ­ზარ­დეს. სამ­წუ­ხა­როა, რომ მათ იცი­ან პო­ე­ტი­კის წე­სე­ბი, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც არ იყე­ნე­ბენ. სა­ხა­რე­ბი­სე­ულ სიბ­რძნეს გვი­ან ვე­ზი­ა­რე, ერ­თგან წერს ლადო ასა­თი­ა­ნი: სა­ხა­რე­ბას სი­ტყვის შე­საც­ნო­ბად უნდა კი­თხუ­ლობ­დე და სი­ცო­ცხლე წარ­მარ­თი­ვით უნდა გიყ­ვარ­დეს. მარ­თლმა­დი­დებ­ლო­ბა მი­ხა­რია იმით, რომ ღვთის შეც­ნო­ბა მი­წევს კა­ცი­სა და ღმერ­თის სა­ხით. ჩე­მე­უ­ლი ხედ­ვა მაქვს და ჩე­მე­უ­ლი აღ­ქმა სა­ხა­რე­ბის, სა­დაც ადა­მი­ა­ნუ­რიც ბევ­რია და ღვთა­ებ­რი­ვიც.

- ნანა ცინ­ცა­ძის ლექ­სე­ბი თით­ქმის ყვე­ლა ქარ­თველ­მა კომ­პო­ზი­ტორ­მა სიმ­ღე­რე­ბად აქ­ცია, რო­გორ ფიქ­რობთ, ლექ­სის გა­და­სარ­ჩე­ნად სწო­რად მიგ­ნე­ბუ­ლი მუ­სი­კა საკ­მა­რი­სია?

- არ არის საკ­მა­რი­სი, ლექ­სი თვი­თო­ნაც უნდა იყოს მუ­სი­კა, თუნ­დაც მარ­ტი­ვი, მაგ­რამ ხა­ტო­ვა­ნი და ლა­მა­ზი. ქარ­თულ­მა ესტრა­დამ უამ­რა­ვი მა­გა­ლი­თი მოგ­ვცა, როცა მდა­რე ტექსტს ლა­მა­ზი მუ­სი­კა ვერ შვე­ლის, ლა­მა­ზი სიმ­ღე­რა ხა­ტო­ვა­ნი ლექ­სი­სა და მუ­სი­კის სინ­თე­ზია, რო­მე­ლიც ვერ იტანს ჩარ­ჩო­ებს.

ლექ­სის­თვის მოხ­სნი­ლია ტაბუ ჩარ­ჩო­ე­ბით,

რით­მა ხან­ძა­რია ას­ტრალ­ში თა­კა­რა,

იქ და­ნა­ვარ­დო­ბენ ლა­ღად მა­ჩო­ე­ბი

და ერთი სი­ცო­ცხლე ლექ­სის­თვის არ კმა­რა.

- სიზ­მარ­თა სა­უფ­ლო რო­გო­რია ნანა ცინ­ცა­ძის­თვის?

- პო­ე­ტუ­რი, ხან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი. სიზ­მრის ფე­ნო­მე­ნი დღემ­დე ვე­რა­ვინ ახ­სნა და მა­ინც მგო­ნია, სიზ­მარს ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­აქ­ციო ნიშ­ნავს, ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის ვნე­ბის მე­სი­ჯე­ბი არ წა­ი­კი­თხო, ან უპას­ხუ­ოდ და­ტო­ვო, რად­გან სიზ­მა­რი ბევ­რჯერ ცდი­ლობს ფა­თე­რა­კი აგა­ცი­ლოს თა­ვი­დან, ან გა­გაფრ­თხი­ლოს, ან მი­გა­ნიშ­ნოს მოქ­მე­დე­ბის სტრა­ტე­გია და ტაქ­ტი­კა. მოკ­ლედ, სა­ჭი­რო რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო სიზ­მა­რი, არ მოგ­ვე­ცე­მო­და. კოშ­მა­რუ­ლი სიზ­მრე­ბი იმა­ზე მიგ­ვი­თი­თებს, რა უჭირს ქვეც­ნო­ბი­ერს და ზოგ­ჯერ ლა­მა­ზი სიზ­მა­რი მთელ სი­ცო­ცხლე­დაც ღირს. სიზ­მარ­ში არ არ­სე­ბობს რა­ი­მე ბა­რი­ე­რი, მი­უწ­ვდო­მე­ლი, ზოგ­ჯერ სიზ­მა­რი წა­მის მა­რა­დი­სო­ბას გა­ნატ­რე­ბი­ნებს, სიზ­მარ­ში ყვე­ლაფ­რის შეც­ვლა შე­იძ­ლე­ბა, რა­საც ცხა­დად ფიქ­რით ვერ უშ­ვე­ლი, თუ გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი მე­ოც­ნე­ბე არ ხარ. ამ­ბო­ბენ, პო­ე­ტე­ბი სიმ­ღე­რის ჟამ­საც ბავ­შვე­ბად რჩე­ბი­ა­ნო, რამ­დე­ნად ახ­ლო­ბე­ლია თქვენ­თვის ბავ­შვე­ბის­დრო­ინ­დე­ლი რე­ა­ლო­ბა, სხვე­ბის არ ვიცი, მე კი უკვე დიდი ხა­ნია სი­ბე­რეს სილა გა­ვა­წა­ნი...

- რო­გორ?

- ყვე­ლას, ყვე­ლა ახალ­გაზ­რდას შე­მიძ­ლია გულ­წრფე­ლად ვუ­თხრა:

მე შენი ტოლი ვარ, გული არ ბერ­დე­ბა,

კა­ბა­საც ჩა­ვიც­ვამ მოკ­ლეს,

ნუ მე­ტყვი ვი­ღა­ცამ მო­მი­წყო თავ­დას­ხმა,

შენი ბავ­შვო­ბა მოკ­ლეს.

სი­ცო­ცხლეს სჭირ­დე­ბა ჭექა და ქუ­ხი­ლი,

მერე მოწ­მენ­დი­ლი დილა,

სი­ბე­რემ მეს­რო­ლა თეთ­რი ხელ­თათ­მა­ნი,

რად­გან გა­ვა­წა­ნი სილა.

- სი­ბე­რის­თვის სი­ლის გაწ­ვნას მხო­ლოდ პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გია არ ემ­სა­ხუ­რე­ბა, მსოფ­ლი­ოს მე­დი­ცი­ნა მი­მარ­თუ­ლია იქით, რომ ახალ­გაზ­რდო­ბა გა­ა­ხან­გრძლი­ვოს. ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წე­სია სუფ­თა გული, რო­მე­ლიც შორს არის შუ­რი­სა და ღვარ­ძლის­გან, სი­ბე­რეს სი­ლის გაწ­ვნა სიჭრ­დე­ბა. ამი­ტო­მაც ვე­ცა­დოთ, დიდ­ხანს ვი­ყოთ ახალ­გაზ­რდე­ბი, სი­ბე­რე­შიც შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნოთ სი­ლა­მა­ზე, რად­გან ჩვენ ეს გვინ­და თუ არ გვინ­და, სი­ბე­რეს­თან ახ­ლოს დევს სიკ­ვდი­ლის ცელი, სი­ცო­ცხლე კი უფ­ლის სა­ბოძ­ვარ­თა­გან ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სია. თუმ­ცა ისიც სა­ყუ­რა­დღე­ბოა, რომ ღმერ­თი თა­ვის ბრწყინ­ვა­ლე ქმნი­ლე­ბას ადა­მი­ანს სა­ბო­ლო­ოდ გა­სა­წი­რად ვერ იმე­ტებს, რომ გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დე­გაც აგ­რძე­ლებს მის ყო­ფი­ე­რე­ბას.

მაია ია­სეშ­ვი­ლი

გა­ზე­თი "ქრო­ნი­კა"