გა­მორ­ჩე­უ­ლად შრო­მის­მოყ­ვა­რე, შე­სა­შუ­რად მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი და მე­ტის­მე­ტად თვითკრი­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა სა­ხელ­გან­თქმულ და ლე­გენ­დად ქცე­ულ ან­სამ­ბლში უკ­რავ­და და ში­გა­და­შიგ მღე­რო­და კი­დეც. მუ­შა­ობ­და და მუ­შა­ობს ყვე­ლა პრო­ფე­სი­ო­ნალ ქარ­თველ მომ­ღე­რალ­თან ერ­თად. ღი­მი­ლით მე­უბ­ნე­ბა: სა­ქარ­თვე­ლოს მხო­ლოდ ორ პო­პუ­ლა­რულ ან­სამ­ბლში არ და­მიკ­რავს - "მზი­ურ­სა" და "ნერ­გებ­ში", სა­მა­გი­ე­როდ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, უკვე გაზ­რდილ "მზი­უ­რე­ლებ­თან" - მაია ჯა­ბუ­ას­თან, თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძეს­თან, თამ­რი­კო გვერდწი­თელ­თან ვმე­გობ­რობ­დი და ვთა­ნამ­შრომ­ლობ­დიო. იც­ვლე­ბო­და ან­სამ­ბლე­ბი, სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზე­ბი, შემ­დეგ - გე­ოგ­რა­ფი­უ­ლი არე­ა­ლი და მას­შტა­ბე­ბი, შე­სა­ბა­მი­სად კი იხ­ვე­წე­ბო­და შე­მოქ­მე­დე­ბა და შე­მოქ­მე­დიც სულ უფრო და უფრო პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხდე­ბო­და არა მხო­ლოდ სამ­შობ­ლო­ში, არა­მედ მთელ მსოფ­ლი­ო­ში... და მა­ინც, სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი მუ­სი­კო­სის, გი­ტა­რის­ტის, ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო კომ­პო­ზი­ცი­ის ავ­ტო­რი­სა და მომ­ღერ­ლის­თვის - თე­მურ ყვი­თე­ლაშ­ვი­ლის­თვის ყვე­ლა­ფე­რი თბი­ლი­სუ­რი გა­მოს­ვლე­ბით და­ი­წყო.

- ჩემი ცხოვ­რე­ბა, ბევ­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, სხვაგ­ვა­რად წა­რი­მარ­თა. ბუ­ნე­ბი­თაც ბევ­რის­გან გან­ვსხვავ­დე­ბი - დის­ციპ­ლი­ნის კაცი ვარ და ის გა­რე­მო მიყ­ვარს, სა­დაც წეს­რი­გია, სა­დაც სი­ტყვა - სი­ტყვაა, სა­დაც არა­ვინ აგ­ვი­ა­ნებს და ყვე­ლას თა­ვი­სი ად­გი­ლი აქვს; სა­დაც ერ­თგუ­ლე­ბაა - მოკ­ლედ, ვიდ­რე სცე­ნამ­დე მი­ვალთ, ჯერ სხვა პრინ­ცი­პებს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ და მერე ვლა­პა­რა­კობ მუ­სი­კა­ზე; ჯერ თე­მუ­რი ვარ და მერე - გი­ტა­რის­ტი. სწო­რედ ამ პრინ­ცი­პე­ბის გამო უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გე და კი­დევ იმ­დენს დავ­კარ­გავ, რამ­დე­ნიც სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბა. რა ვქნა, ვე­რა­ვის ახი­რე­ბებს ვერ ავი­ტან! ვა­კონ­ტრო­ლებ სა­კუ­თარ თავს და ვცდი­ლობ, მი­ცე­მუ­ლი სი­ტყვა არ და­ვარ­ღვიო, ვინ­მეს არა­ფე­რი გა­ვუ­ფუ­ჭო და დის­კომ­ფორ­ტი არ შე­ვუქ­მნა. ჰოდა, არ მეს­მის, სხვამ რა­ტომ უნდა გა­მი­ფუ­ჭოს რამე? იმას არ ვამ­ბობ, - გვერ­დით არა­ვინ დამ­დგო­მია-მეთ­ქი, - ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ველ­თვის იყ­ვნენ და არი­ან ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ რა­საც მი­ვაღ­წიე, მა­ინც სა­კუ­თა­რი შრო­მი­თა და შე­საძ­ლებ­ლო­ბით. მამა 1977 წელს გარ­და­მეც­ვა­ლა. "ძლი­ე­რი ზურ­გი" არას­დროს მქო­ნია და არც არა­ვის წა­უკ­რავს ჩემ­თვის ხელი. თა­ნაც, ჩემი ბუ­ნე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვე­რა­ვის ვე­რა­ფერს ვთხოვ­დი. ამი­ტომ ჩემი პრობ­ლე­მა ყო­ველ­თვის მხო­ლოდ ჩემი იყო და არა­ვის ვახ­ვევ­დი თავს. სა­კუ­თა­რი წარ­მა­ტე­ბე­ბით კი ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბით ყვე­ლა­ფერს მი­ვაღ­წიე, რისი მიღ­წე­ვაც შე­იძ­ლე­ბო­და, დღე­საც ძა­ლი­ან მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლად ვცხოვ­რობ. სხვი­სი არ ვიცი და ჩემ­თვის ფა­სე­უ­ლია, სა­კუ­თა­რი შრო­მით, წე­სი­ე­რი ცხოვ­რე­ბი­თა და პრინ­ცი­პე­ბის დაც­ვით ამ­დენს რომ მი­აღ­წევ, მაგ­რამ შენ­მა პრინ­ცი­პებ­მა არა­ვის უნდა ავ­ნოს. თუ რა­მეს აკე­თებ, კარ­გად უნდა გა­ა­კე­თო, თუ არა და, სა­ერ­თოდ არ უნდა გა­ა­კე­თო. მა­გა­ლი­თად, თუ ვთქვათ, ჟურ­ნა­ლისტს ან სხვას ხვდე­ბი და თან იცი, წამ­და­უ­წუმ სა­ათ­ზე მო­გი­წევს ყუ­რე­ბა, ჯო­ბია, სა­ერ­თოდ არ შეხ­ვდე. ჩემ­თან რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე ვინ­მემ სა­ათს რომ და­უ­წყოს ყუ­რე­ბა, იქა­უ­რო­ბას და­ვა­ტო­ვე­ბი­ნებ! სა­ქარ­თვე­ლო­სა თუ მსოფ­ლი­ოს მას­შტა­ბით, ვის­თა­ნაც მი­მუ­შა­ვია სოლო კა­რი­ე­რის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ყო­ველ­თვის იმ ხალ­ხის ინ­ტე­რე­სე­ბით ვცხოვ­რობ­დი ანუ არას­დროს ვი­ყუ­რე­ბო­დი სა­ათ­ზე და სა­კუ­თარ თავ­ზეც არ ვფიქ­რობ­დი; ვფიქ­რობ­დი მხო­ლოდ იმა­ზე, რა სარ­გებ­ლის მო­ტა­ნა შე­მეძ­ლო იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის. ასე ვცხოვ­რობ და სხვის­გა­ნაც ამა­ვეს მო­ვი­თხოვ.

- 2013 წლის ბო­ლოს მერ­ვე ალ­ბო­მი - "ჩემი თბი­ლი­სი" გა­მო­ე­ცით, ცოტა ხნის წინ კი სიმ­ღე­რა­ზე - "შო­რე­უ­ლი გზე­ბი", რომ­ლის მუ­სი­კაც კომ­პო­ზი­ტორ მე­რაბ მა­მუ­ლაშ­ვილს ეკუთ­ვნის, თა­ვად მე­რა­ბის რე­ჟი­სო­რო­ბი­თა და თქვე­ნი შეს­რუ­ლე­ბით კლი­პიც გა­და­ი­ღეთ. ალ­ბათ უნდა ვი­ვა­რა­უ­დოთ, რომ წლის ან ბოლო წლე­ბის ნა­მუ­შე­ვა­რი შე­ა­ჯა­მეთ. მა­ინც რო­გო­რი იყო თქვენ­თვის 2013 წელი?

- არც ჰო­როს­კო­პით ვინ­ტე­რეს­დე­ბი და არც ცრუ­მორ­წმუ­ნე ვარ, ამი­ტომ ბევ­რის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, არც რი­ცხვი "13" მი­მაჩ­ნია თარ­სად. ასე რომ, რი­ცხვიც მშვე­ნი­ე­რია და 2013 წე­ლიც ძა­ლი­ან ნა­ყო­ფი­ე­რი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მქონ­და გას­ტრო­ლე­ბის, მას­ტერკლა­სე­ბი­სა და სა­ერ­თოდ, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით. რამ­დე­ნი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვან ფაქტს გა­მოვ­ყოფ: ციმ­ბირ­ში ჩა­ვა­ტა­რე საქ­ველ­მოქ­მე­დო კონ­ცერ­ტი, რო­მე­ლიც ეკ­ლე­სი­ის მშე­ნებ­ლო­ბას მი­ე­ძღვნა. ვა­მა­ყობ, რომ ჩვენს უწ­მინ­დეს­სა და უნე­ტა­რესს - ილია მე­ო­რეს ძა­ლი­ან უყ­ვარს ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბა. მან ციმ­ბირ­ში მშე­ნე­ბა­რე ეკ­ლე­სი­ის­თვის სა­ჩუ­ქა­რიც გა­მა­ტა­ნა. რო­დე­საც უწ­მინ­დე­სის სა­ხე­ლით ეს სა­ჩუ­ქა­რი ეკ­ლე­სი­ის წი­ნამ­ძღვარ­სა და ირ­კუტსკის ოლ­ქის გუ­ბერ­ნა­ტორს სა­ხალ­ხოდ გა­და­ვე­ცი, იქვე გა­მო­ვა­ცხა­დე: ამ­ჯე­რად თა­ნა­მიმ­დევ­რო­ბას და­ვარ­ღვევ და კონ­ცერტს პატ­რი­არ­ქის უსაყ­ვარ­ლე­სი ნა­წარ­მო­ე­ბით და­ვი­წყებ-მეთ­ქი. და და­ვი­წყე შუ­ბერ­ტის "ავე მა­რია"... ძა­ლი­ან ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი და ამაღ­ლე­ბუ­ლი კონ­ცერ­ტი გა­მო­ვი­და.

შემ­დეგ მო­ნა­კო­ში გახ­ლდით, მერე მოს­კოვ­ში უკვე მე­ცხრა­მე­ტედ - მუ­სი­კა­ლუ­რი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბის გა­მო­ფე­ნა­ზე, რო­მე­ლიც ტრა­დი­ცი­უ­ლად, სა­ხელ­წო­დე­ბით "მუ­ზი­კა მოსკვა" იმარ­თე­ბა, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად უჩ­ვე­უ­ლო ფორ­მა­ტით მო­ე­წყო: ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის "ნამ შოუმ", გერ­მა­ნი­ის "მუ­ზიკ მე­სამ" და "მუ­ზი­კა მოსკვამ" ერ­თობ­ლი­ვად ჩა­ა­ტა­რეს, სა­პა­ტიო სტუმ­რად მი­მიწ­ვი­ეს, რად­გან მსოფ­ლი­ოს რამ­დე­ნი­მე წამ­ყვა­ნი ბრენ­დის სახე გახ­ლა­ვართ. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, იმ გა­მო­ფე­ნა­ზე და­ვუ­კა­რი და რამ­დე­ნი­მე მას­ტერკლა­სიც ჩა­ვა­ტა­რე. შემ­დეგ ჩე­რე­პო­ვე­ცის სა­ერ­თა­შო­რი­სო რო­კ­ფეს­ტი­ვალ­შიც სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლით დიდი წარ­მა­ტე­ბით გა­მო­ვე­დი და 2013 წელსვე გად­მომ­ცეს სა­ხე­ლო­ბი­თი გი­ტა­რა - ამე­რი­კა­ში მოღ­ვა­წე მსოფ­ლიო მას­შტა­ბის გი­ტა­რე­ბის ოს­ტატს, არ­მენ ბულ­ბუ­ლი­ანს ერე­ვან­ში სა­ღა­მო მი­უ­ძღვნეს, მე კი სტუმ­რის სტა­ტუ­სით მი­მიწ­ვი­ეს და ერთი გან­ყო­ფი­ლე­ბა ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბას და­უთ­მეს. და­ვუ­კა­რი ჩემი სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის ინი­ცი­ა­ლე­ბით დამ­შვე­ნე­ბულ ბა­ტო­ნი არ­მე­ნის გი­ტა­რა­ზე, სა­ღა­მოს ბო­ლოს კი ეს გი­ტა­რა მი­სახ­სოვ­რეს... აქვე გა­ვიხ­სე­ნებ ახალ­ცი­ხე­ში შარ­შან­წინ ჩა­ტა­რე­ბულ კონ­ცერტს, სა­დაც იმ­დე­ნი მა­ყუ­რე­ბე­ლი მო­ვი­და, სცე­ნა­ზეც კი იჯდა ხალ­ხი. აც­რემ­ლე­ბუ­ლი ვუკ­რავ­დი, რად­გან ცხო­ნე­ბუ­ლი ჩემი მშობ­ლე­ბი მედგნენ თვალ­წინ. ისი­ნი წარ­მო­შო­ბით ახალ­ცი­ხი­დან იყ­ვნენ. მა­მამ მხო­ლოდ 55 წე­ლი­წადს იცხოვ­რა და აქე­დან 40 წელი ახალ­ცი­ხე­ში გა­ა­ტა­რა. მათ იქვე იქორ­წი­ნეს, მაგ­რამ მე თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე. ახ­ლაც ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლის, ამ ამ­ბავს რომ ვიხ­სე­ნებ: იმ კონ­ცერ­ტი­დან რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ, 2013 წლის 30 ივ­ნისს "ახალ­ცი­ხე­ლო­ბა­ზე" ახალ­ცი­ხის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქედ ამირ­ჩი­ეს. წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ?.. წლე­ბი გა­ვი­და და სწო­რედ იმ ქა­ლა­ქის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქე გავ­ხდი, რო­მე­ლიც ჩემს მშობ­ლებს ასე გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარ­დათ!.. კი­დევ ცოტა ხანი გა­ვი­და და და­მი­რე­კეს, 6 ოქ­ტომ­ბერს, "თბი­ლი­სო­ბას" აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ეს­წროთ, თბი­ლი­სის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქედ აგირ­ჩი­ე­სო. ეს ჩემ­თვის შოკი იყო! ხაზ­გას­მით ვამ­ბობ: რა მიღ­წე­ვა არ მქო­ნია, 37 წლი­სა ღირ­სე­ბის ორ­დე­ნის კა­ვა­ლე­რიც კი გავ­ხდი, მაგ­რამ თბი­ლი­სის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა ჩემ­თვის უმაღ­ლე­სი ჯილ­დო აღ­მოჩ­ნდა. ეს ჯილ­დო მა­ნამ­დეც მქონ­და, ვიდ­რე ბა­ტო­ნი გიგი უგუ­ლა­ვა საქ­ვეყ­ნოდ გად­მომ­ცემ­და, რად­გან თბი­ლის­ში უდი­დეს სიყ­ვა­რულს ვგრძნობ­დი, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად კი­დევ ერთხელ, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად და­მი­დას­ტუ­რეს ეს აღი­ა­რე­ბა. 6 რი­ცხვში და­მა­ჯილ­დო­ეს "ქარ­ვას­ლა­ში", 7 ოქ­ტომ­ბერს კი დიდ სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბაზ­ში ახა­ლი ალ­ბო­მის - "ჩემი თბი­ლი­სის" პრე­ზენ­ტა­ცია და სოლო კონ­ცერ­ტი მო­ვა­წყვე. უბედ­ნი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი ვი­ყა­ვი და ამის­თვის დიდ მად­ლო­ბას ვუხ­დი ბა­ტო­ნებს გიგი უგუ­ლა­ვა­სა და მა­მუ­კა ქა­ცა­რა­ვას, ქალ­ბა­ტონ ნეკა სე­ბის­კვე­რა­ძეს და ბა­ტონ ონი­სე მეტ­რე­ველს...

- ბა­ტო­ნო თე­მურ, მა­ინც რო­გო­რია თქვე­ნი თბი­ლი­სი?

- ჩემი თბი­ლი­სი გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლია, ჩემი თბი­ლი­სი ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ქა­ლა­ქია. ჩემი ახა­ლი ალ­ბო­მის ბუკ­ლე­ტის უკა­ნა მხა­რეს, თბი­ლი­სის ფო­ტოს თავ­ზე წარ­წე­რაა: "ვუ­ძღვნი ჩემ­თვის მსოფ­ლი­ო­ში ნო­მერ პირ­ველ ქა­ლაქს - ჩემს თბი­ლისს". უამ­რა­ვი ჯილ­დო მი­მი­ღია, მაგ­რამ არც ერთ მათ­განს ჩემი ცხოვ­რე­ბა ფი­ნან­სუ­რად არ შე­უც­ვლია - რო­გორც აქამ­დე ვცხოვ­რობ­დი, დღე­საც ზუს­ტად ისე ვცხოვ­რობ, მაგ­რამ ბედ­ნი­ე­რი ვარ იმით, რომ იმ საქ­მეს ვა­კე­თებ, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს - ეს პრო­ფე­სია კი არ არის, ჩემი ცხოვ­რე­ბაა, რო­მელ­საც მთე­ლი სი­ცო­ცხლე მი­ვუ­ძღვე­ნი.

- მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე პრეს­ტი­ჟულ სა­კონ­ცერ­ტო დარ­ბა­ზებ­ში და­გიკ­რავთ. ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად რო­მე­ლი გა­მოს­ვლა მი­გაჩ­ნი­ათ?

- არ გა­გიკ­ვირ­დეთ, რა­საც ვი­ტყვი, მაგ­რამ გულ­წრფე­ლად ვამ­ბობ: ხომ ზე­დარ­ბა­ზებ­ზე ვლა­პა­რა­კობთ, მაგ­რამ ახლა 2013 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში, ქა­რელ­ში მო­წყო­ბილ კონ­ცერტს გა­ვიხ­სე­ნებ. ქა­რე­ლი­დან და­მი­რე­კეს და მთხო­ვეს, მათი სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი­სა და მას­წავ­ლებ­ლე­ბის­თვის კონ­ცერ­ტი ჩა­მე­ტა­რე­ბი­ნა. დავ­თან­ხმდი და ორ­გა­ნი­ზა­ტორს ერ­თა­დერ­თი რამ ვთხო­ვე: გა­მო­მიგ­ზავ­ნეთ მან­ქა­ნა, სა­დაც უკან თა­ვი­სუფ­ლად დავ­ჯდე­ბი-მეთ­ქი. გა­უკ­ვირ­დათ, მაგ­რამ შე­მის­რუ­ლეს და მხო­ლოდ ბო­ლოს, ქა­რელ­ში შე­ი­ტყვეს მძღო­ლის­გან, რომ მთე­ლი გზა, საათ-ნა­ხევ­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქა­რე­ლე­ლებ­თან შე­სახ­ვედ­რად ვრე­პე­ტი­ცი­ობ­დი. თქვენს კი­თხვას ასე ვუ­პა­სუ­ხებ: თუ წე­სი­ე­რი და ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი ხარ და შენს მო­სას­მე­ნად მო­სულ მა­ყუ­რე­ბელს პა­ტივს სცემ, ყვე­ლა გა­მოს­ვლა ერ­თნა­ი­რად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ხოლო თუ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ზრდის, ახ­ლის აღ­მო­ჩე­ნის მხრივ მნიშ­ვნე­ლო­ვან, გა­მორ­ჩე­ულ გა­მოს­ვლას ვი­გუ­ლის­ხმებთ, იმ­დე­ნი მქო­ნია, მარ­თლაც შე­მიძ­ლია და­ვიტ­რა­ბა­ხო - მსოფ­ლი­ოს ლე­გენ­დებ­თან ერ­თად და­მიკ­რავს, რო­მელ­თა ნა­წი­ლი უკვე ცო­ცხა­ლიც აღარ არის. მათ კონ­ცერ­ტებ­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რი სტუმ­რის სტა­ტუ­სით გა­მოვ­სულ­ვარ. რამ­დე­ნი ცდუ­ნე­ბაა ცხოვ­რე­ბა­ში და არა­ფერს გა­ვუ­გი­ჟე­ბი­ვარ, სა­მა­გი­ე­როდ იცით, რა მი­ვი­ღე? ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, რაც და ვის­ზეც ენ­ციკ­ლო­პე­დი­ებ­ში წა­მი­კი­თხავს და მათ­თან შეხ­ვედ­რა არა­რე­ა­ლუ­რად, მი­უწ­ვდომ­ლად მი­მიჩ­ნე­ვია, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლა! მა­გა­ლი­თად, თუნ­დაც ლე­გენ­დურ ლეს პოლს მო­ვიყ­ვან, ვის მიერ გა­მო­გო­ნილ გი­ტა­რა­ზეც მთე­ლი მსოფ­ლიო უკ­რავს. სწო­რედ მან მი­მიწ­ვია ნიუ-იორკში და 91 წლის ლე­გენ­დამ ტა­იმს-სქვე­რის გულ­ში, 51-ე ქუ­ჩა­ზე თვი­თონ­ვე გა­მო­მა­ცხა­და, - დღეს ჩვენ­თან მსოფ­ლი­ოს ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო გი­ტა­რის­ტი თე­მურ ყვი­თე­ლაშ­ვი­ლი იმ­ყო­ფე­ბა და ახლა მას ვთხოვ სცე­ნა­ზეო! ასეთ მო­მენ­ტში ხომ შე­იძ­ლე­ბა, ინ­ფარ­ქტი და­გე­მარ­თოს ადა­მი­ანს? ეს რომ გა­ვი­გო­ნე, მახ­სოვს, ცივ­მა ოფ­ლმა და­მას­ხა. კი­დევ ბევ­რმა ლე­გენ­დამ მი­მიწ­ვია სცე­ნა­ზე, უამ­რავ დარ­ბაზ­შიც და­მიკ­რავს, "კარ­ნე­გი-ჰო­ლით" და­წყე­ბუ­ლი, სა­დაც ჩემ გარ­და პოსტსაბ­ჭო­თა რეს­პუბ­ლი­კე­ბი­დან არც ერთ გი­ტა­რისტს არ ჩა­უ­ტა­რე­ბია სოლო კონ­ცერ­ტი; ასე­ვე, მსოფ­ლი­ოს რამ­დე­ნი სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი ბრენ­დის სახე ვი­ყა­ვი და ვარ.

- გი­ნე­სის რე­კორდსმე­ნო­ბის ამ­ბა­ვიც გა­იხ­სე­ნეთ...

- ამა­ზე იშ­ვი­ა­თად ვსა­უბ­რობ - რა­საც მი­ვაღ­წიე, იმ წარ­მა­ტე­ბე­ბის ფონ­ზე გი­ნე­სი რა მო­სა­ტა­ნია?! თუმ­ცა ამ რე­კორდმა კი­დევ ერთხელ აჩ­ვე­ნა ჩემი დის­ციპ­ლი­ნა, ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბა, იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის უნა­რი, მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბი­სა და ცოდ­ნის მა­რა­გი და სხვა. ეს სპორ­ტუ­ლი შე­ჯიბ­რე­ბა არ იყო, ეს იყო მა­რა­თო­ნი, რო­მელ­საც ციმ­ბი­რის ქა­ლაქ ან­გარ­სკში მცხოვ­რებ­მა ჩემ­მა დიდ­მა მე­გო­ბარ­მა - და­ვით ტა­ტუ­ლაშ­ვილ­მა "გი­ნე­სის" სახე მის­ცა - მან­ვე და­ა­ფი­ნან­სა და ინ­გლი­სი­დან დამ­კვირ­ვებ­ლე­ბიც ჩა­მო­იყ­ვა­ნა (სხვა­თა შო­რის, და­ვით­მა და­ა­ფი­ნან­სა ჩემი ახა­ლი ალ­ბო­მიც "ჩემი თბი­ლი­სი"). 30 სა­ათ­ზე მეტ­ხანს ვუკ­რავ­დი და სა­ათ­ში მხო­ლოდ 3 წუთს შე­მეძ­ლო შე­მეს­ვე­ნა, ამ დრო­ში კი ვე­რა­ფერს მო­ას­წრებ­დი ადა­მი­ა­ნი. 4 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერთი მუ­სი­კა­ლუ­რი ფრა­ზაც კი არ უნდა გა­მე­ო­რე­ბუ­ლი­ყო. მე ეს შევ­ძე­ლი და თა­ნაც - მა­ღალ დო­ნე­ზე. და­ვამ­ტკი­ცე, რომ ადა­მი­ა­ნის შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს სა­ზღვა­რი არ აქვს. მთე­ლი დარ­ბა­ზი ფეხ­ზე ამ­დგა­რი მიკ­რავ­და ტაშს, ერ­თმა კომ­პა­ნი­ამ სა­ხე­ლო­ბი­თი გი­ტა­რაც გად­მომ­ცა, გუ­ბერ­ნა­ტორ­მა კი ჩემს პა­ტივ­სა­ცე­მად დიდი წვე­უ­ლე­ბა გა­მარ­თა. მე­ო­რე დი­ლით, ვი­თომ 33 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც და­მიკ­რავს, ჩვე­უ­ლე­ბი­სა­მებრ, დი­ლის 6 სა­ათ­ზე გა­ვიღ­ვი­ძე და ამი­თაც ყვე­ლა გა­ვა­ოგ­ნე, ხოლო ირ­კუტსკი­დან სა­ქარ­თვე­ლო­ში რომ მოვფრი­ნავ­დი, მთე­ლი 6 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში თვითმფრი­ნა­ვის მგზავ­რე­ბი ავ­ტოგ­რაფს მარ­თმევ­დნენ (იცი­ნის).

- თქვენს ახალ კლიპ­ში გი­ტა­რა­ზე თე­მურ ყვი­თე­ლაშ­ვი­ლი-უმ­ცრო­სი ანუ თქვე­ნი ვა­ჟიც უკ­რავს. თქვენს ოჯახ­ზე მი­ამ­ბეთ..

- ჩემი მე­უღ­ლე - ლანა ყო­ფი­ლი ბა­ლე­რი­ნაა. ცო­ლად რომ შე­ვირ­თე, თბი­ლი­სის ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რის ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდა ბა­ლე­რი­ნა იყო. ლა­ნამ კარ­გად იცის ხე­ლოვ­ნე­ბის ფასი; იცის, ეს რა შრო­მას მო­ი­თხოვს და ჩემ­თვის ხელი რომ შე­ე­წყო, სა­კუ­თა­რი კა­რი­ე­რა დათ­მო. ახლა დი­ა­სახ­ლი­სია და მეც და შვი­ლებ­საც ძა­ლი­ან გვეხ­მა­რე­ბა. ორი შვი­ლი გვყავს - მაია და თე­მუ­რი. ვოც­ნე­ბობ­დი, ბავ­შვე­ბი უპირ­ვე­ლე­სად, კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბი, პი­როვ­ნე­ბე­ბი გა­მო­სუ­ლიყ­ვნენ. მა­ი­ამ ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა და ახლა მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში სწავ­ლობს. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, კარ­გი ად­ვო­კა­ტი გა­მო­ვა, თე­მუ­რი კი... კა­რა­ტის­ტია და მე რომ ახალ­ცი­ხის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა მო­მა­ნი­ჭეს, სწო­რედ მა­შინ, მან იე­რუ­სა­ლი­მი­დან, მა­კა­ბი­ა­დის ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბი­დან ოლიმ­პი­უ­რი ოქ­როს მე­და­ლი ჩა­მო­უ­ტა­ნა სა­ქარ­თვე­ლოს. რაც შე­ე­ხე­ბა მუ­სი­კას, მარ­თა­ლია, ჩემი ვაჟი 15 წლი­საა, ჯერ სკო­ლა­ში სწავ­ლობს, მაგ­რამ ფაქ­ტობ­რი­ვად, მუ­სი­კით ცხოვ­რობს და თა­ვი­სი ასა­კი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ფან­ტას­ტი­კუ­რად უკ­რავს. პირ­ვე­ლად 11 წლი­სა გა­მო­ვიყ­ვა­ნე ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში, ჩემს ერთ-ერთ კონ­ცერ­ტზე და მა­ყუ­რე­ბელს ძა­ლი­ან მო­ა­წო­ნა თავი. 7 ოქ­ტომ­ბრის კონ­ცერ­ტზეც და­უკ­რა და მა­ყუ­რებ­ლის სიმ­პა­თია კვლავ და­იმ­სა­ხუ­რა. ვნა­ხოთ, რას იზამს მო­მა­ვალ­ში უმ­ცრო­სი თე­მურ ყვი­თე­ლაშ­ვი­ლი.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)