"თი­ნე­ი­ჯე­რუ­ლი პონ­ტე­ბის" მკი­თხვე­ლე­ბი ხში­რად მიგ­ზავ­ნი­ან მე­სიჯს და მწე­რენ, თუ ვისი ინე­ტერ­ვი­უს ნახ­ვას ისურ­ვებ­დნენ "გზის" მომ­დევ­ნო ნო­მერ­ში. ბოლო დროს, რა­ტომ­ღაც, ჩემ­თვის მი­უწ­ვდო­მე­ლი - მსოფ­ლიო ვარ­სკვლა­ვე­ბის მოწ­ვე­ვას მთხო­ვენ, ამ ყვე­ლა­ფერს კი იმით ხსნი­ან, რომ თურ­მე, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ეგუ­ლე­ბათ ისე­თი მომ­ღერ­ლე­ბი ან მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლის ფა­ნიც შე­იძ­ლე­ბა გახ­დნენ და ვის­თან შეხ­ვედ­რა­საც ისურ­ვებ­დნენ. ჰოდა, ვი­ნა­ი­დან მათ სურ­ვილს ვერ ვუს­რუ­ლებ, ბევ­რი მათ­გა­ნი მიგ­ზავ­ნის საყ­ვე­დუ­რით სავ­სე წე­რი­ლებს...

მა­გა­ლი­თად, 15 წლის მა­კას ძა­ლი­ან დიდი სურ­ვი­ლი აქვს, "გზა­ში" წა­ი­კი­თხოს მომ­ღერ­ლის - შა­კი­რას ინ­ტერ­ვიუ, რო­მელ­საც ჩვე­ნი მეშ­ვე­ო­ბით, სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მის შე­სა­ხებ მო­უყ­ვე­ბა და რჩე­ვებ­საც მი­ი­ღებს:

"იმე­დია, ჩემს სურ­ვილ­საც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნებთ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს მომ­ღე­რა­ლი შა­კი­რა. ვგიჟ­დე­ბი მის სიმ­ღე­რებ­სა და ცეკ­ვა­ზე. უდი­დე­სი სურ­ვი­ლი მაქვს, მას­თან ინ­ტერ­ვიუ ჩა­წე­როთ და მერე მეც მომ­ცეთ სა­შუ­ა­ლე­ბა, მას შევ­ხვდე, ჩემს პრობ­ლე­მებ­ზე ვე­სა­უბ­რო და მის­გან რჩე­ვე­ბიც მი­ვი­ღო. თუ გა­და­მაგ­დებთ, გი­სურ­ვებთ, ქარ­თველ რეს­პონ­დენ­ტებს "გა­და­ეგ­დოთ"...

18 წლის ქე­თას ჯას­ტინ ბი­ბერ­თან შეხ­ვედ­რა სურს. ვი­ნა­ი­დან მისი თხოვ­ნა ვერ და­ვაკ­მა­ყო­ფი­ლე, გაბ­რა­ზე­ბულ­მა მომ­წე­რა: "მა­ტყუ­ა­რე­ბი ყო­ფილ­ხართ, მე კი მე­გო­ნა, ამ ოც­ნე­ბას ამიხ­დენ­დით". დიდი იმე­დი მაქვს, რომ ქე­თიმ იხუმ­რა და როცა პირ­ველ მე­სიჯს მწერ­და, მა­ში­ნაც იცო­და, რომ ბი­ბერს ვე­რაფ­რით შევხდე­ბო­დი...

"ძა­ლი­ან გთხოვთ, ოც­ნე­ბა მეც ამიხ­დი­ნეთ და ჩემი სიზ­მრე­ბის პრინცს - ჯას­ტინ ბი­ბერს შე­მახ­ვედ­რეთ. იმე­დია, შეძ­ლებთ მას­თან და­კავ­ში­რე­ბას. ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის­თვის ხომ ეს პრობ­ლე­მას არ წარ­მო­ად­გენს. მო­უთ­მენ­ლად გე­ლო­დე­ბით..."

სა­ლუ­ნას თურ­მე, ჯგუ­ფის - Jonas Brothers წევ­რე­ბის გაც­ნო­ბა სურს. იმედს იტო­ვებს, რომ ისი­ნი ოდეს­მე სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოვ­ლენ და ჩვე­ნი ანუ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის წყა­ლო­ბით მათ­თან შეხ­ვედ­რას მო­ა­ხერ­ხებს.

"Jonas Brothers" მა­გა­რი ბი­ჭე­ბის­გან შედ­გე­ბა. მე და ჩემ­მა და­ქა­ლებ­მა ისი­ნი უკვე გა­ვი­ნა­წი­ლეთ. გა­რეგ­ნუ­ლად არ და­ვი­წუ­ნე­ბით და თუ ამ ბი­ჭებს შეგ­ვახ­ვედ­რებთ, სირ­ცხვილს არ გაჭ­მევთ. ცნო­ბი­სათ­ვის, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ უამ­რა­ვი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მყავს..."

17 წლის გი­გამ მთხო­ვა, ინ­ტერ­ვიუ ჩა­მე­წე­რა მსა­ხი­ობ­თან და მომ­ღე­რალ­თან - ვა­ნე­სა ჰა­ჯენ­სის­თან.

"ამ გო­გო­ზე ვგიჟ­დე­ბი. სა­ო­ცა­რი ვინ­მეა და თან - ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი. სი­ა­მოვ­ნე­ბით გავ­ხდე­ბო­დი მისი "ბო­იფ­რენ­დი"...

უც­ნა­უ­რი თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბი, ჩემ­და სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მხო­ლოდ უცხო­ე­ლი ვარ­სკვლა­ვე­ბის ჩა­წე­რას არ მთხო­ვენ - ასე­თი მო­ზარ­დე­ბის თხოვ­ნა კი შე­და­რე­ბით იოლი შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლია. თუმ­ცა, ზოგ­ჯერ ჟურ­ნა­ლის­ტებს ქარ­თვე­ლი ცნო­ბი­ლე­ბი გვე­მა­ლე­ბი­ან ან მათ­თან და­კავ­ში­რე­ბა უბ­რა­ლოდ, სხვა­დას­ხვა მი­ზე­ზის გამო ვერ ხერ­ხდე­ბა. ერთ-ერთი ასე­თი მო­უ­ხელ­თე­ბე­ლი რეს­პონ­დენ­ტია რე­პე­რი ბერა, რო­მელ­თა­ნაც შეხ­ვედ­რა უამ­რავ­მა მო­ზარ­დმა მთხო­ვა, მათ შო­რის კი ყვე­ლა­ზე ორი­გი­ნა­ლუ­რი მე­სი­ჯი მის­მა მტი­რა­ლა თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­მა მომ­წე­რა:

"მო­გე­სალ­მე­ბით. ჩემი უდი­დე­სი თხოვ­ნაა, "გზის" შემ­დეგ ნო­მერ­ში ვი­ხი­ლო ბერა ივა­ნიშ­ვი­ლი. მინ­და, მას რამ­დე­ნი­მე სი­ტყვა ვუ­თხრა: ბერა, არ ვიცი, რო­გორ გი­თხრა, რომ მიყ­ვარ­ხარ, სა­ა­მი­სოდ სი­ტყვე­ბი არ მე­ყო­ფა... გაღ­მერ­თებ იმი­ტომ, რომ შენ­ში სა­კუ­თარ თავს ვხე­დავ. იცო­დე, უდი­დე­სი გულ­წრფე­ლო­ბით აღ­სავ­სე შენს სიმ­ღე­რებს ბევ­რჯერ ავუ­ტი­რე­ბი­ვარ. შენ ჩემი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­გზავ­რი ხარ. ვოც­ნე­ბობ, ოდეს­მე პი­რა­დად გნა­ხო და გე­სა­უბ­რო - ამით ძა­ლი­ან გა­მა­ბედ­ნი­ე­რებ. ჩემო უსაყ­ვარ­ლე­სო ადა­მი­ა­ნო, შენ ისურ­ვებ­დი ჩემ­თან შეხ­ვედ­რას?" გო­გო­ნამ არ და­ი­ზა­რა და სა­კუ­თა­რი და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღიც მოგ­ვწე­რა, ალ­ბათ იმ იმე­დით, რომ ას­ტრო­ლო­გის­გან მი­ი­ღებ­და რჩე­ვას და იმა­საც შე­ი­ტყობ­და, რამ­დე­ნად შეძ­ლებ­და ბერა მის გა­გე­ბას, თუ რა თქმა უნდა, მისი გაც­ნო­ბის შან­სი მი­ე­ცე­მო­და...

რუბ­რი­კა "თი­ნე­ი­ჯე­რუ­ლი პონ­ტე­ბი" დიდი ხა­ნია, არ­სე­ბობს და არ­ქივ­ში უამ­რა­ვი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის ინ­ტერ­ვი­უც დაგ­ვიგ­როვ­და. ამ უც­ნა­უ­რი მე­სი­ჯე­ბის წა­კი­თხვის შემ­დეგ, სწო­რედ ამ არ­ქივს გა­დავ­ხე­დე იმის გა­სარ­კვე­ვად, ოდეს­მე თა­ვად ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი თუ იყ­ვნენ ვინ­მეს ფა­ნე­ბი? ისი­ნიც მხო­ლოდ უცხო­ე­ლებ­თან შეხ­ვედ­რას ლა­მობ­დნენ თუ არა?..

პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასაკ­ში სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძის ფანი ვი­ყა­ვი. მის შე­სა­ხებ რა­ღა­ცებს ყო­ველ­თვის ვკი­თხუ­ლობ­დი. არ იფიქ­რო, რომ მუ­სი­კა არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, მაგ­რამ რომ გი­თხრა, - გა­მორ­ჩე­უ­ლად რო­მე­ლი­მე მომ­ღე­რალს ვცემ­დი პა­ტივს-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებ. შე­მიძ­ლია, ჯაზ­საც მო­ვუს­მი­ნო, რუ­სულ სა­ესტრა­დო სიმ­ღე­რებ­საც, აზრბა­ი­ჯა­ნულ მე­ლო­დი­ებ­საც, მაგ­რამ გა­აჩ­ნია, სად და რო­გორ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვარ. დუ­დუ­კე­ბის თან­ხლე­ბით ქე­იფს კი არა­ფე­რი ჯო­ბია.

- პა­ა­ტა, შენ თუ გა­წუ­ხე­ბენ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი?

- სა­ერ­თოდ, მე­ზი­ზღე­ბა ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამ­ბო­ბენ, დამ­ღა­ლეს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­მა, სულ მი­რე­კა­ვენ, მათი ატა­ნა აღარ შე­მიძ­ლია, რა ძნე­ლი ყო­ფი­ლა ეს პო­პუ­ლა­რო­ბაო. იცი, ასე­თი ტი­პე­ბი მა­ტყუ­ა­რე­ბი არი­ან. არ არ­სე­ბობს ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც მისი შე­მოქ­მე­დე­ბის დამ­ფა­სე­ბელ­თან შეხ­ვედ­რა არ სი­ა­მოვ­ნებს. და­მი­ჯე­რე, ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ველ­თვის იმა­ზე ფიქ­რო­ბენ: ნე­ტავ, ახლა ვინ­მემ და­მირ­ე­კო­სო და ტე­ლე­ფო­ნის ზარს გი­ჟე­ბი­ვით ელო­დე­ბი­ან...

ნინო ჩხე­ი­ძე, მომ­ღე­რა­ლი:

- არა­ვის­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი, გოგი დო­ლი­ძის გარ­და. მის სუ­რა­თებ­სა და მას­ზე გავ­რცე­ლე­ბულ ნე­ბის­მი­ერ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვაგ­რო­ვებ­დი. როცა გარ­და­იც­ვა­ლა, მისი ამ­ბა­ვი ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე. ვუს­მენ­დი ყვე­ლა მის ჩა­ნა­წერს... სხვა­თა შო­რის, დღემ­დე ვაგ­რო­ვებ ყვე­ლა ქარ­თუ­ლი კონ­ცერ­ტი­სა თუ კლი­პის ჩა­ნა­წერს...

თა­მუ­ნა ამო­ნაშ­ვი­ლი, მომ­ღე­რა­ლი:

- ჩემს ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში არც რეპი არ­სე­ბობ­და და არც როკი, თა­ნა­მედ­რო­ვე ესტრა­და სა­ქარ­თვე­ლო­ში შე­მოჭ­რი­ლი არ იყო. ტე­ლე­ვი­ზი­ით მხო­ლოდ ქარ­თულ ფილ­მებს უჩ­ვე­ნებ­დნენ... 20 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ჩვენ­თან ნელ-ნელა გაჟ­ღერ­და უცხო­უ­რი მუ­სი­კა და მახ­სოვს, "ივე­რი­ის" ახალ­გაზ­რდა თა­ო­ბა დიდი ამ­ბით ვუს­მენ­დით ჯინო ვა­ნე­ლის სიმ­ღე­რებს (მას­ზე დღე­საც ვგიჟ­დე­ბი). მა­შინ ასე­ვე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­ლდნენ: სტინ­გი, ფრენკ სი­ნატ­რა და ა.შ.

- რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და თქვე­ნი ფა­ნო­ბა?

- ფა­ნო­ბა ფა­ნო­ბაა, მას ერ­თნა­ი­რი გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბა აქვს ყვე­ლა თა­ო­ბა­ში...

- ახლა მომ­ღერ­ლის გამო შე­იძ­ლე­ბა იტი­რონ, იკივ­ლონ, თმა და­ი­პუ­ტონ, მათი პლა­კა­ტე­ბით სახ­ლის კედ­ლე­ბი ააჭ­რე­ლონ და ა.შ.

- ასე­თი რამ ჩვენ­თან არა, მაგ­რამ უცხო­ეთ­ში ნამ­დვი­ლად ხდე­ბო­და... სა­ქარ­თვე­ლო­ში პლა­კა­ტე­ბი კი არა, ჟურ­ნა­ლე­ბიც არ იყი­დე­ბო­და. ერ­თა­დერ­თი, სა­ხელ­მწი­ფო რა­დიო არ­სე­ბობ­და, რო­მე­ლიც ყვე­ლა სახ­ლში, კე­დელ­ზე "ეკი­და". მისი მეშ­ვე­ო­ბით შე­გეძ­ლო მო­გეს­მი­ნა "ივე­რი­ის", ნანი ბრეგ­ვა­ძის და სხვა შემ­სრუ­ლებ­ლე­ბის ქა­ლა­ქუ­რი სიმ­ღე­რე­ბი... ხომ ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არ მახ­სოვს, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ასე დამ­ხვე­ოდ­ნენ. მოკ­ლედ, ჩვე­უ­ლებ­რივ ქარ­თულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვცხოვ­რობ­დით.

იმე­და კა­ხი­ა­ნი, მსა­ხი­ო­ბი:

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და მსა­ხი­ო­ბი სპარ­ტაკ ბა­ღაშ­ვი­ლი. მის მიერ გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი გამ­ზრდე­ლი (ფილ­მი­დან "აკა­კის აკ­ვა­ნი") სა­მუ­და­მოდ ჩამ­რჩა მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში. ეკ­რან­ზე მა­მა­კა­ცის ასე­თი სახე არ მი­ნა­ხავს. ბედ­ნი­ე­რე­ბა მხვდა წი­ლად, რომ ის გა­ვი­ცა­ნი. ფილმში - "თეთ­რი ქა­რა­ვა­ნი" მე მთა­ვარ როლს ვთა­მა­შობ­დი, ის კი მა­მა­ჩე­მი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. იქ არის ასე­თი სცე­ნა, როცა მა­მას რა­ღა­ცა­ზე ავუ­ხირ­დე­ბი და ვამ­ბობ: არ მინ­და ცხვარ­ში სი­ა­რუ­ლი, ეს საქ­მე მი­ვა­ტო­ვოთ და სა­ცხოვ­რებ­ლად ქა­ლაქ­ში გა­და­ვი­დეთ-მეთ­ქი. ჩვე­ნი დი­ა­ლო­გი ისე მწვავ­დე­ბა, რომ მა­მამ სილა უნდა გა­მაწ­ნას. რა თქმა უნდა, 7-8-ჯერ მა­ინც მო­უ­წია ამის გა­კე­თე­ბამ და ყო­ვე­ლი გარ­ტყმის შემ­დეგ მეხ­ვე­ო­და და მე­კი­თხე­ბო­და: ხომ არ გე­წყი­ნაო? სა­ო­ცა­რი კაცი და თა­ვი­სი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი იყო...

თიკა ფა­ცა­ცია, მომ­ღე­რა­ლი:

- არას­დროს არა­ვის ფანი არ ვყო­ფილ­ვარ. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, კი­სერ­ზეც არა­ვის ჩა­მოვ­კი­დე­ბი­ვარ. ისე, ბავ­შვო­ბი­დან ძა­ლი­ან მომ­წონ­და მა­დო­ნა, რა­ღა­ცებ­ში მას ვბა­ძავ­დი კი­დეც... ამ ასაკ­ში გო­გო­ნე­ბი ვი­ღაც ჰო­ლი­ვუ­დის ვარ­სკვლა­ვებ­ზე კარ­გა­ვენ ჭკუ­ას, მა­გა­ლი­თად, ბრედ პიტ­ზე, მე კი პი­რი­ქით - ვამ­ბობ­დი: ეს ტიპი რამ მო­გა­წო­ნათ-მეთ­ქი?..

ლელა ოთა­რაშ­ვი­ლი, ჯგუ­ფი - "რონ­დოს" წევ­რი:

- რო­კიც მომ­წონ­და და რე­პიც, ორი­ვეს ვუს­მენ­დი. თით­ქმის ყვე­ლა მუ­სი­კა­ლუ­რი მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბა მომ­წონს, ტრან­სიც კი, როცა დის­კო­თე­კა­ზე ვარ... ბავ­შვო­ბა­ში "ბით­ლო­მა­ნი" ვი­ყა­ვი.

- შენი ფა­ნო­ბა რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და?

- რას ამ­ბობ, "რონ­დო" მათი სიყ­ვა­რუ­ლით შე­იქ­მნა. მე და ჩემი და ვმღე­რო­დით "ბითლზის" 80-მდე სიმ­ღე­რას, გი­ტა­რით ხელ­ში. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ვარ­ცხნი­ლო­ბაც კი მათი მსგავ­სი გვქონ­და. ელე­ნე პოლ მა­კარტნი იყო, მე - ჯორჯ ჰა­რი­სო­ნი. ჭკუ­ა­ზე არ ვი­ყა­ვით, წე­რი­ლებს ვწერ­დით, მათ სიზ­მრებ­შიც ვხე­დავ­დით.

- შენ რას ხე­დავ­დი სიზ­მარ­ში?

- ვნა­ხე, ვი­თომ ჩვენ­თან სახ­ლში მო­ვიდ­ნენ (იცი­ნის)... მოკ­ლედ, მაგ­რად ვა­ფა­ნა­ტებ­დი... ბავ­შვო­ბი­დან მიყ­ვარ­და ფილ­მი "რო­მა­უ­ლი არ­და­დე­გე­ბი" და შე­სა­ბა­მი­სად, გრე­გო­რი პეკი და ოდრი ჰე­პ­ბერ­ნი. ეს ორი მსა­ხი­ო­ბი დღემ­დე მომ­წონს.

ეკა გა­ბი­ტაშ­ვი­ლი, მომ­ღე­რა­ლი:

- 13 წლი­დან ვუს­მენ სტივ უან­დერს და ერთი პე­რი­ო­დი მქონ­და "გა­დახ­რა" "ქვინ­ზე". გა­ვი­ცა­ნი ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი "ქვი­ნო­მა­ნე­ბი", რომ­ლებ­მაც მერე მა­ჩუ­ქეს წიგ­ნი ფრე­დი მერ­კუ­რი­ზე. სხვა­თა შო­რის, ზუს­ტად იმ პე­რი­ოდ­ში რა­ღაც ფეს­ტი­ვალ­ზე, მოს­კოვ­ში წა­ვე­დი, სა­დაც ეს­პა­ნე­თი­და­ნაც იყ­ვნენ ჩა­მო­სუ­ლე­ბი და სწო­რედ მათ მა­ჩუ­ქეს ვი­დე­ო­კა­სე­ტა, რო­მელ­ზეც ჩა­წე­რი­ლი იყო ის კონ­ცერ­ტი, რო­მე­ლიც "ქვინ­მა" უემბლის სტა­დი­ონ­ზე გა­მარ­თა. კა­სე­ტას მოჰ­ყვე­ბო­და წიგ­ნი­ვით და­კე­ცი­ლი, და­სუ­რა­თე­ბუ­ლი და წარ­წე­რე­ბი­ა­ნი ბუკ­ლე­ტი. ასე­თი "წიგ­ნი" მა­შინ პირ­ვე­ლად ვნა­ხე და რო­დე­საც თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დი, ყვე­ლა უკან დამ­დევ­და, მეხ­ვე­წე­ბოდ­ნენ: გვა­თხო­ვეო. ბო­ლოს, ის ბუკ­ლე­ტი ვი­ღა­ცამ და­მი­კარ­გა...

ანრი ჯო­ხა­ძე, მომ­ღე­რა­ლი:

- ფრე­დი მერ­კუ­რი­სა და უიტ­ნი ჰი­უს­ტო­ნის ფანი ვი­ყა­ვი და სხვა­თა შო­რის, დღემ­დე მათი ფანი ვარ.

- ფა­ნო­ბა რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და?

- ნე­ბის­მი­ერ დროს შე­მეძ­ლო, მათი სიმ­ღე­რის მოს­მე­ნა, მქონ­და მათი პლა­კა­ტე­ბი. სხვა­თა შო­რის, ერ­თმა მე­გო­ბარ­მა მერ­კუ­რის დიდი, წი­თე­ლი პლა­კა­ტი მო­მი­ტა­ნა, რო­მელ­ზეც მისი ავ­ტოგ­რა­ფი თეთ­რად იყო მი­წე­რი­ლი და ის დღემ­დე ჩემს ოთახ­ში, სა­წოლ­თან მაქვს მიკ­რუ­ლი.

- როცა ამ მომ­ღერ­ლებ­ზე რა­ი­მე ცუდს იგებ­დი, ამ ამ­ბავს არ გა­ნიც­დი­დი?

- რო­გორ არა! მა­გა­ლი­თად, რო­დე­საც უიტ­ნი­ზე გა­ვი­გე, რომ წა­მალს "იჩხი­რავ­და", გული ძა­ლი­ან მეტ­კი­ნა...

- შენც ბევ­რი ფანი გყავს. რო­გორ ფიქ­რობ, მათი სიყ­ვა­რუ­ლი რო­გორ და­იმ­სა­ხუ­რე?

- ალ­ბათ იმით, რომ ყველ­გან და ყო­ველ­თვის ბუ­ნებ­რი­ვი ვარ, არ მიყ­ვარს სი­ყალ­ბე და ვამ­ბობ იმას, რა­საც ვფიქ­რობ.

- სხვე­ბი ასე არ იქ­ცე­ვი­ან?

- ვიც­ნობ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ერთს ფიქ­რო­ბენ და მე­ო­რეს ამ­ბო­ბენ, ლა­მის "პე­რო­ებს იყ­რი­ან" და უაზ­როდ იპ­რან­ჭე­ბი­ან, რათა ხალ­ხის გული მო­ი­გონ. ვფიქ­რობ, ეს გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლია.

ნატო გე­ლაშ­ვი­ლი, მომ­ღე­რა­ლი:

- იპო­ლი­ტე ხვი­ჩი­ას, სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის ფანი ვი­ყა­ვი და დღემ­დე გან­ვიც­დი იმას, რომ მათ არ ვიც­ნობ­დი, უზო­მოდ მიყ­ვარს ორი­ვე. ვფიქ­რობ, ქალ­ბა­ტო­ნი სე­სი­ლია და მე ერ­თმა­ნეთს კარ­გად გა­ვუ­გებ­დით. რა­ტომ­ღაც, ყვე­ლა სე­სი­ლი­ას მე­ძა­ხის, მას მამ­სგავ­სე­ბენ: ასი­ნე­თა ხარ, მა­სა­ვით კვი­მა­ტი ენა გაქ­ვსო და ა.შ. ის ჩემ­თვის ბე­ბი­ის კულ­ტია, ყვე­ლა როლ­ში უგო­ნოდ მიყ­ვარ­და... ცოტა მოზ­რდილ ასაკ­ში ძა­ლი­ან მომ­წონ­დნენ: ზურა ყიფ­ში­ძე, ნი­ნე­ლი ჭანკვე­ტა­ძე. ვგიჟ­დე­ბო­დი ალა პუ­გა­ჩო­ვა­ზე, რომ­ლის ყვე­ლა სიმ­ღე­რას ვსწავ­ლობ­დით და მერე, ჩვე­ნი კვარ­ტე­ტი ხმებ­ში ვშლი­დით. დიდი პა­ტივს ვცემ­დი ან­სამ­ბლ "ორე­რას", რომ­ლის სიმ­ღე­რებ­ზეც გა­ვი­ზარ­დე. მოკ­ლედ, ყო­ველ­თვის მიყ­ვარ­და მუ­სი­კა და ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც ხე­ლოვ­ნე­ბას უკავ­შირ­დე­ბო­და.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის გმი­რე­ბის მსგავ­სი ბე­ბია იქ­ნე­ბით?

- არ ვიცი, ამას რამ­დე­ნად შევ­ძლებ, მაგ­რამ დიდი სურ­ვი­ლი კი მაქვს... ძა­ლი­ან მა­ღი­ზი­ა­ნებს 40 წლის, "ჯიპ­ზე" შე­მომხტა­რი ბე­ბი­ე­ბი, რად­გან ეს სა­ხე­ლი ჩემ­თვის ჭა­ღა­რა თმას­თან, ნა­ო­ჭებ­თან ასო­ცირ­დე­ბა.

ია ჩანტლა­ძე, მომ­ღე­რა­ლი:

- ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბი და მომ­ღე­რა­ლი მომ­წონ­და. ისეთ კონ­ცერ­ტებ­საც დავ­სწრე­ბი­ვარ, სა­დაც ტაში და­მიკ­რავს და მი­ტი­რია კი­დეც. მახ­სოვს, ჯაზ­მე­ნის - მი­შელ პეტ­რუ­ჩი­ა­ნის კონ­ცერ­ტი იყო და როცა ის სცე­ნა­ზე გა­მო­ვი­და, ავ­ტირ­დი, ხოლო როცა დაკ­ვრა და­ი­წყო, ლა­მის ჭკუ­ი­დან შე­ვი­შა­ლე (ახ­ლაც მბუ­რძგლავს), ფე­ხებ­ზე მე­კი­და, ვინ მი­ყუ­რებ­და და ვინ - არა... მაგ­რამ ეს მხო­ლოდ და მხო­ლოდ ემო­ცი­ით იყო გა­მოწ­ვე­უ­ლი; ასე იმის გამო არ მოვ­ქცე­ულ­ვარ, რომ ის შემ­ხე­ბო­და, ჩემ­თვის ხელი და­ექ­ნია და ა.შ. არ მეს­მის იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის, რომ­ლე­ბიც ვი­ღა­ცას აფე­ტი­შე­ბენ - ჩემ­თვის კერ­პთაყ­ვა­ნის­მცემ­ლო­ბა კოშ­მა­რის ტოლ­ფა­სია.

- ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის პლა­კა­ტებს აგ­რო­ვებ­დი?

- ამ მხრივ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, სტან­დარ­ტუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. მახ­სოვს, ძა­ლი­ან მომ­წონ­და კე­ვინ კოსტნე­რი (ფილ­მის - "პი­რა­დი მცვე­ლის" ნახ­ვის შემ­დეგ) და მქონ­და მისი ულა­მა­ზე­სი პლა­კა­ტი.

ანი გი­უნ­ტე­რი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- მე ფეხ­ბურ­თე­ლის - ოლი­ვერ ბირ­ჰო­ფის ფანი ვი­ყა­ვი. სახ­ლში ყველ­გან მის პლა­კა­ტებს ვაკ­რავ­დი. მას­ზე ვინ­მეს ცუდი რომ ეთ­ქვა, გავ­გიჟ­დე­ბო­დი. სხვა­თა შო­რის, როცა გა­ვი­გე, რომ ცოლი და 3 შვი­ლი ჰყავ­და, ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე (იღი­მის)...

ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვი­ლი, მომ­ღე­რა­ლი:

- თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბი­დან­ვე ვგიჟ­დე­ბი სტინგზე, რომ­ლის ალ­ბო­მე­ბი­თაც ჩემი მე­გო­ბა­რი - კახა კი­ლა­ძე მა­მა­რა­გებ­და. ეს მა­შინ, როცა მო­და­ში რუ­სუ­ლი ესტრა­და იყო და ჩემს კლას­ში, ჰი­ტად გახ­ლდათ ქცე­უ­ლი ბუ­ლა­ნო­ვას - "ნე პლაჩ". სხვა­თა შო­რის, ფილ­მე­ბის არ­ჩე­ვა­შიც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გე­მოვ­ნე­ბა მქონ­და - თუ სხვე­ბი კო­მე­დი­ას და "ბო­ე­ვი­კებს" უყუ­რებ­დნენ, მე სე­რი­ო­ზულ ფილ­მებ­ზე ვა­ფა­ნა­ტებ­დი და მერე, როცა მათ მო­ყო­ლას ვი­წყებ­დი ან ჩემს იდე­ებს გად­მო­ვაფ­რქვევ­დი, თა­ნა­ტო­ლე­ბი დამ­ცი­ნოდ­ნენ - არა­ნორ­მა­ლუ­რი ხარო.

ნინო ლეჟა­ვა, მსა­ხი­ო­ბი:

- ხუმ­რო­ბით ვბა­ძავ­დი რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძეს, თამ­რი­კო გვერდწი­თელს და სხვა ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს, მაგ­რამ არას­დროს არა­ვის ფანი არ ვყო­ფილ­ვარ. მახ­სოვს, თბი­ლის­ში ცნო­ბი­ლი ფრან­გი მსა­ხი­ო­ბი - პიერ რი­შა­რი რომ ჩა­მო­ვი­და, გა­და­ი­ღეს ფილ­მი - "შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი კუ­ლი­ნა­რის ათას ერთი რე­ცეპ­ტი", სა­დაც მა­სობ­რივ სცე­ნებ­ში მეც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, არც ერთი სუ­რა­თი არ გა­და­მი­ღია მას­თან - მა­შინ, რო­დე­საც თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბით გარს შე­მოხ­ვე­უ­ლი, სა­წყა­ლი რი­შა­რი, დათ­ვი - მულ­ტფილ­მი­დან "მაშა და დათ­ვი" და მა­ი­მუ­ნი ჩიკო მე­გო­ნა - როცა ის იჯდა და მას­თან სუ­რა­თის გა­და­ღე­ბის მსურ­ველ­თა უზარ­მა­ზა­რი რიგი იდგა..

- შენ რა­ტომ არ გა­და­ი­ღე სუ­რა­თი?

- იმი­ტომ, რომ შე­მე­ცო­და; არ მინ­დო­და, მეც შე­მე­წუ­ხე­ბი­ნა. სა­წყა­ლი, გაკ­რე­ჭი­ლი სა­ხით სკამ­ზე ერთ პო­ზა­ში იჯდა და გი­ჟი­ვით იყუ­რე­ბო­და... მახ­სოვს, მა­შინ ინ­დურ ფილ­მებ­საც ბევ­რი ფანი ჰყავ­და.

- შენ არ და­დი­ო­დი ინ­დუ­რი ფილ­მე­ბის სა­ნა­ხა­ვად?

- სხვა­თა შო­რის, ეს ფილ­მე­ბი, უფრო სწო­რად, მსა­ხი­ო­ბე­ბის ფე­რა­დი კოს­ტი­უ­მე­ბი და ცეკ­ვე­ბი მომ­წონ­და. ვინ­მეს ინ­დუ­რი ფილ­მის სა­ყუ­რებ­ლად თუ მივ­ყავ­დი, მა­მა­ჩე­მის ყვი­რი­ლი ან­გრევ­და სახ­ლს: - ნუ უფუ­ჭებთ ამ ბავ­შვს გე­მოვ­ნე­ბა­სო!..

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)