"აუ, ძა­ლი­ან გთხოვთ, თქვენს რუბ­რი­კა­ში და­თუ­ნა მგე­ლა­ძე მო­იწ­ვი­ეთ, რა. ამ მომ­ღე­რალ­ზე ვაფ­რენ. ეკა"; "კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ "გზა­ში" წა­ვი­კი­თხავ და­თუ­ნას ინ­ტერ­ვი­უს. ეს ბიჭი, გარ­და იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან კარ­გად მღე­რის, სა­ოც­რად სიმ­პა­თი­უ­რიც გახ­ლავთ. ძა­ლი­ან მინ­და, მას კი­თხვე­ბი და­ვუს­ვა და იმე­დია, ამას თქვე­ნი მეშ­ვე­ო­ბით მო­ვა­ხერ­ხებ. თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის ერ­თგუ­ლი მკი­თხვე­ლი"; "კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ ამ რუბ­რი­კა­ში მგე­ლა­ძეს მო­იწ­ვევთ. მერ­წმუ­ნეთ, ის ისე­თი­ვე არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი რეს­პონ­დენ­ტი იქ­ნე­ბა, რო­გო­რი - ადა­მი­ა­ნი­ცაა. ნი­ნუ­ცა", - ეს ის მე­სი­ჯე­ბია, რომ­ლე­ბიც ცოტა ხნის წინ მი­ვი­ღე. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის გარ­და, და­თუ­ნას ჩა­წე­რას კი­დევ ბევ­რი მისი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მთხოვ­და. იმე­დია, ინ­ტერ­ვი­უს გას­ვლის შემ­დეგ, მომ­ღე­რა­ლი მის სა­ხელ­ზე მო­სულ მე­სი­ჯებს გა­ეც­ნო­ბა და თი­თო­ე­უ­ლი თქვენ­გა­ნის ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე­ო­ბას და­აკ­მა­ყო­ფი­ლებს...

- უდარ­დე­ლი ბავ­შვო­ბა მქონ­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არც შუქი გვქონ­და, არც - გაზი და ბევ­რი რამ გვაკ­ლდა კი­დეც, ვფიქ­რობ, კარ­გი პე­რი­ო­დი გა­მო­ვი­ა­რე. მახ­სოვს, მშობ­ლე­ბი ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­დნენ სა­ი­მი­სოდ, რომ შვი­ლე­ბის­თვის დღე­ე­ბი გა­ე­ლა­მა­ზე­ბი­ნათ. არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა ბავ­შვო­ბა­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლი ახა­ლი წლის დღე­სას­წა­უ­ლე­ბი, როცა ოჯახ­ში დიდ ნაძ­ვის ხეს ვრთავ­დით და კორ­პუ­სის ყვე­ლა ბავ­შვი ჩვენ­თან იკ­რი­ბე­ბო­და. ვდგამ­დით სპექ­ტაკ­ლებს, ვმღე­რო­დით, ვცეკ­ვავ­დით. ამან ყვე­ლა ჩემს თა­ნა­ტოლ­თან ძა­ლი­ან და­მა­ახ­ლო­ვა და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა დღემ­დე გრძელ­დე­ბა.

- ვინ არი­ან შენი მშობ­ლე­ბი?

- ჩემი მშობ­ლე­ბი არი­ან უსაყ­ვარ­ლე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი არა მარ­ტო ჩემ­თვის, არა­მედ ყვე­ლა იმ პი­როვ­ნე­ბის­თვის, ვი­საც მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქო­ნია. მამა - ვახ­ტანგ მგე­ლა­ძე პრო­ფე­სი­ით ეკო­ნო­მის­ტია. ის ამ­ჟა­მად სა­ზღვარ­გა­რეთ იმ­ყო­ფე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა დე­დას - მა­რი­ნე მგე­ლა­ძე პე­და­გო­გია და ბავ­შვებს რუ­სულ ენას ას­წავ­ლის. ესე­ნი არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც მა­ჩუ­ქეს და გა­მი­ლა­მა­ზეს ცხოვ­რე­ბა. მათ­ზე შე­მიძ­ლია, ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­ლა­პა­რა­კო, მაგ­რამ ახლა მხო­ლოდ ერთს ვი­ტყვი - ისი­ნი უწე­სი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან და მე ვა­მა­ყობ, რომ ასე­თი კარ­გი მშობ­ლე­ბი მყავს.

- მშობ­ლებ­თან მე­გობ­რო­ბა თუ გა­მოგ­დი­ო­და? იყო თუ არა რა­ი­მე ისე­თი, რის გა­კე­თე­ბა­საც ისი­ნი გიკ­რძა­ლავ­დნენ? შვი­ლის აღ­ზრდის რო­გო­რი მე­თო­დე­ბი ჰქონ­დათ?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან კე­თი­ლი და მშვი­დი ბუ­ნე­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, ჩემი და ჩემი დის მი­მართ საკ­მა­ოდ მომ­თხოვ­ნე­ბი იყ­ვნენ. თუმ­ცა ყო­ველ­თვის ვმე­გობ­რობ­დით, უფრო მე­ტიც - მამა ძა­ლი­ან მა­თა­მა­მებ­და და ოჯახს ფული ჰქონ­და თუ არა, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფერ იმას ყი­დუ­ლობ­დნენ, რაც მჭირ­დე­ბო­და. მე და ჩემს დას არას­დროს გვიგ­რძნია, მა­მას რა­ი­მე პრობ­ლე­მა ჰქონ­და თუ არა. ძა­ლი­ან ცუდი პე­რი­ო­დი გა­მო­ვი­ა­რეთ, მაგ­რამ ცეკ­ვა-სიმ­ღე­რი­სა და იმ დიდი სიყ­ვა­რუ­ლის წყა­ლო­ბით, რო­მელ­საც მშობ­ლე­ბი მჩუქ­ნიდ­ნენ, ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და... სხვა­თა შო­რის, ისი­ნი დღემ­დე ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მე­გობ­რე­ბი არი­ან.

- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვი? კლა­სე­ლებ­თან, მას­წავ­ლებ­ლებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და?

- რომ გი­თხრა, - ძა­ლი­ან კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი, - მო­გა­ტყუ­ებ. გა­მომ­დი­ნა­რე იქი­დან, რომ სკო­ლის ან­სამ­ბლში ვმღე­რო­დი და ხში­რად მი­წევ­და სხვა­დას­ხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, ბევრ რა­ღა­ცას მპა­ტი­ობ­დნენ. რაც შე­ე­ხე­ბა კლა­სე­ლებს, ძა­ლი­ან კარ­გი კლა­სი გვქონ­და. მათ­თან დღემ­დე ვმე­გობ­რობ; არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა გან­წყო­ბას, ჭი­რია თუ ლხი­ნი, ჩვენ უბ­რა­ლოდ, ერ­თად ვართ.

- რას­თან ასო­ცირ­დე­ბა შენ­თვის სი­ტყვე­ბი: "გარ­და­ტე­ხის ასა­კი"? ამ ასაკ­ში შენ რით ერ­თო­ბო­დი? რა­ი­მე გა­ტა­ცე­ბა, ჰობი ხომ არ გქონ­და?

- პი­რა­დად მე, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში სპორ­ტით, კერ­ძოდ კი კა­ლათ­ბურ­თით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. სპორ­ტის ეს სა­ხე­ო­ბა დღემ­დე მიყ­ვარს. მა­შინ ბევ­რი კონ­ცერ­ტი იმარ­თე­ბო­და, რო­მელ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი; ეს იყო პე­რი­ო­დი, როცა პირ­ვე­ლად გა­ვეგ­ზავ­რე სა­ქარ­თვე­ლო­დან და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ვი­ღე ერთ-ერთ ძა­ლი­ან დიდ კონ­კურ­სში - "სლა­ვი­ანსკი ბა­ზა­რი", სა­დაც ქარ­თვე­ლებს დიდი წარ­მა­ტე­ბა გვხვდა წი­ლად და ჩა­მო­ვი­ტა­ნეთ პრი­ზიც - "ზა ტვორ­ჩეს­კი პო­ისკ". თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ო­დი ჩემ­თვის და­უ­ვი­წყა­რი იყო.

- სკო­ლა­ში პე­და­გო­გებს ხომ არ აბ­რა­ზებ­დი? "შა­ტა­ლო­ზე" ხში­რად მი­დი­ო­დით?

- რო­გორც სკო­ლის ბან­კეტ­ზე გა­ირ­კვა, თურ­მე, პე­და­გო­გებს მეც ვაბ­რა­ზებ­დი, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ყვე­ლას ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი. ჩემი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის და­ნახ­ვა მე დღე­საც დიდ სი­ხა­რულს მა­ნი­ჭებს... რა თქმა უნდა, კლა­სე­ლე­ბი "შა­ტა­ლო­საც" ვა­წყობ­დით ხოლ­მე და ხან სად მივ­დი­ო­დით, ხან - სად...

- კლას­ში "სას­ტა­ვე­ბად" თუ იყა­ვით და­ყო­ფი­ლე­ბი? სა­ინ­ტე­რე­სოა, მე­გობ­რებს რის მი­ხედ­ვით ირ­ჩევ­დი?

- ჩვე­ნი კლა­სი იყო ერთი დიდი "სას­ტა­ვი". ყვე­ლას­თან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ გა­მორ­ჩე­უ­ლად ოთხ კლა­სელ­თან ვმე­გობ­რობ­დი...

- გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გად რო­მელ სა­განს სწავ­ლობ­დი? მხატ­ვრულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას თუ კი­თხუ­ლობ­დი?

- ჰუ­მა­ნი­ტა­რუ­ლი საგ­ნე­ბი უფრო მე­ტად მი­ზი­დავ­და, ვიდ­რე - ტექ­ნი­კუ­რი. მხატ­ვრულ ლი­ტე­რა­ტუ­რას რა თქმა უნდა, ვკი­თხუ­ლობ­დი.

- იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა მო­ზარ­დი იყა­ვი, რა მი­იჩ­ნე­ო­და "მა­გარ ბი­ჭო­ბად"?

- ვის­თვის რო­გორ, მაგ­რამ ჩემ­თვის "მა­გა­რი ბი­ჭია" ის, ვინც სხვის ცუ­დად შე­ხე­ბას, და­ჩაგ­ვრას არ ცდი­ლობს. "კარგ ტი­პად" მი­მაჩ­ნდა ადა­მი­ა­ნი, ვი­საც უბან­სა თუ სკო­ლა­ში, თა­ვა­წე­ულს შე­ეძ­ლო სი­ა­რუ­ლი.

- ისე­ვე, რო­გორც ბევრ მო­ზარდს, ალ­ბათ ქუ­ჩა­ში "ბირ­ჟა­ო­ბა" შენც გხიბ­ლავ­და. "ქუ­ჩის ინ­სტი­ტუ­ტი" გავ­ლი­ლი გაქვს?

- ქუ­ჩა­ში ძა­ლი­ან ბევრ დროს ვა­ტა­რებ­დი და აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, "ქუ­ჩის ინ­სტი­ტუ­ტიც" გავ­ლი­ლი მაქვს. ეს არის სკო­ლა, რო­მე­ლიც ბი­ჭებს კა­ცად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში ძა­ლი­ან დიდ როლს თა­მა­შობს. ცი­ო­და, ცხე­ლო­და, თოვ­და თუ წვიმ­და, თა­ნა­ტო­ლე­ბი ქუ­ჩა­ში "ვბირ­ჟა­ობ­დით"...

- რით გან­სხვავ­დე­ბო­დი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან? სა­კუ­თარ იმიჯ­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ზრუ­ნავ­დი?

- ჩემს იმიჯ­ზე ყო­ველ­თვის თა­ვად ვზრუ­ნავ­დი. მიზ­ნად არას­დროს და­მი­სა­ხავს, სხვე­ბის­გან გა­მორ­ჩე­უ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი - ეს ჩემ­და უნე­ბუ­რად გა­მომ­დი­ო­და. ვფიქ­რობ, თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი იმი­ჯი მქონ­და.

- რა იყო შენი თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში მო­და­ში და გქონ­და თუ არა იმის ფუ­ფუ­ნე­ბა, რომ ის გე­ყი­და, რაც გინ­დო­და? რო­გორ ვარ­ცხნი­ლო­ბას ატა­რებ­დი?

- თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­შიც ვცდი­ლობ­დი, მო­დის ტენ­დენ­ცი­ე­ბის­თვის შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ამე­წყო ფეხი. ჩემი სტი­ლი გახ­ლდათ თა­ვი­სუ­ფა­ლი, სპორ­ტუ­ლი. ძა­ლი­ან მომ­წონ­და ღია, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში - გა­ხე­ხი­ლი და ფარ­თხუ­ნა ჯინ­სი, თეთ­რი "კე­ტა­სე­ბი". რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს თმას, მა­ში­ნაც მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბა მქონ­და.

- სვი­რინ­გის გა­კე­თე­ბის სურ­ვი­ლი არას­დროს გქო­ნია?

- სხვა­თა შო­რის, თი­ნე­ი­ჯე­რი ვი­ყა­ვი, როცა სვი­რინ­გის გა­კე­თე­ბა მო­და­ში შე­მო­ვი­და და მეც, მო­დას აყო­ლილ­მა, ტა­ტუს გა­კე­თე­ბა გან­ვიზ­რახ­ვე.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რა ამო­ის­ვი­რინ­გე?

- მარ­ჯვე­ნა მხარ­ზე მხო­ლოდ კირჩხი­ბი და­ვი­ხა­ტე, თუმ­ცა ბევ­რი სხვა იდე­აც მქონ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლა ტა­ტუს აუ­ცი­ლებ­ლად, თა­ვი­სე­ბუ­რი ახ­სნა უნდა ჰქო­ნო­და. ჰოდა, კირჩხი­ბი იმი­ტომ ამო­ვის­ვი­რინ­გე, რომ ეს ჩემი ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- სიმ­ღე­რამ რა ასაკ­ში გა­გი­ტა­ცა?

- რაც ჩემი თავი მახ­სოვს, სულ ვმღე­რი, გა­მომ­დი­ნა­რე იქი­დან, რომ ჩემს ოჯახ­ში ყვე­ლა მღე­რო­და. სე­რი­ო­ზუ­ლი სკო­ლა გა­ვი­ა­რე არ­ტოს ბაღ­ში არ­სე­ბულ ფოლკ­ლო­რულ ცენ­ტრში.

- ბავ­შვო­ბა­ში ვისი ფანი იყა­ვი?

- ბავ­შვო­ბი­დან სტივ უან­დე­რი­სა და ჯექ­სო­ნის ფანი ვი­ყა­ვი.

- შენი ფა­ნო­ბა რაში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და?

- დღე იყო თუ ღამე, გა­მუდ­მე­ბით მათ სიმ­ღე­რებს ვუს­მენ­დი. ვინ იცის, რამ­დენ­ჯერ გა­წყვე­ტი­ლა კა­სე­ტის ლენ­ტი ამ­დე­ნი დატ­რი­ა­ლე­ბის­გან და რამ­დენ­ჯერ გახ­ლდათ და­წე­ბე­ბუ­ლი... შემ­დეგ უკვე მო­და­ში იყო 2პაც და ამ რე­პე­რის ყვე­ლა სიმ­ღე­რა ზე­პი­რად ვი­ცო­დი (იღი­მის).

- როცა გა­ი­ზარ­დე და თა­ვა­დაც პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დი, ალ­ბათ მო­გე­ცა იმის შან­სი, რომ გა­გეც­ნო ისე­თი ადა­მი­ა­ნი, ვის­თვი­საც ხე­ლის ჩა­მორ­თმე­ვა­ზე ბავ­შვო­ბა­ში ოც­ნე­ბობ­დი. ვინ არის ასე­თი პი­როვ­ნე­ბა შენ­თვის და რა გრძნო­ბა და­გე­უფ­ლა, როცა ოც­ნე­ბა აგიხ­და?

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ჯგუ­ფი Kool and the Gang . ამ ჯგუ­ფის წევ­რე­ბის გაც­ნო­ბა ჯერ კი­დევ მა­ნამ­დე მო­ვა­ხერ­ხე, ვიდ­რე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდე­ბო­დი: როცა Kool and the Gang თბი­ლის­ში პირ­ვე­ლად ჩა­მო­ვი­და, ამ ჯგუ­ფის წევ­რე­ბის გაც­ნო­ბი­სა და თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნის­თვის ხე­ლის ჩა­მორ­თმე­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­მე­ცა. ცხა­დია, ამ ამ­ბით აჟი­ტი­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და თავი უბედ­ნი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი მე­გო­ნა.

- პა­ტა­რა­ო­ბი­სას გო­გო­ნებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­და და ახლა რა შე­იც­ვა­ლა ამ მხრივ?

- მახ­სოვს, პა­ტა­რა­ო­ბი­სას სახ­ლი­დან ჩემი დის სა­თა­მა­შო­ე­ბი მიმ­ქონ­და და მათ ჩემს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლებს ვჩუქ­ნი­დი. ცოტა რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, ში­ნი­დან სა­თა­მა­შო­ე­ბის გა­ზიდ­ვა შევ­წყვი­ტე, სა­მა­გი­ე­როდ, დე­და­ჩე­მის ოქ­როს სამ­კა­უ­ლებს "შე­ვუჩ­ნდი". იმ გო­გო­ნე­ბის მშობ­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც ამ ნივ­თებს ვჩუქ­ნი­დი, დე­დას ყვე­ლა­ფერს უბ­რუ­ნებ­დნენ, მე კი ეს ძა­ლი­ან მწყინ­და... ახ­ლაც ყვე­ლა­ფე­რი მე­მე­ტე­ბა გო­გო­ნე­ბის­თვის, მაგ­რამ სახ­ლი­დან აღა­რა­ფე­რი გა­მაქვს...

- პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი, პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი გა­იხ­სე­ნე.

- რაც შე­ე­ხე­ბა პირ­ველ სიყ­ვა­რულს - ეს იყო ბა­ღის ასაკ­ში, პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი კი სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში მქონ­და. გო­გო­ნებს პა­ე­მანს ახ­ლაც ვუ­ნიშ­ნავ ხოლ­მე იმ იმე­დით, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი მოვა (იღი­მის). მოკ­ლედ, დიდი გრძნო­ბის მო­ლო­დინ­ში ვარ.

- თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს შენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას თუ აძ­ლევ? სხვე­ბის მსგავ­სად, ხომ არ ფიქ­რობ, რომ პო­პუ­ლა­რო­ბა დამ­ღლე­ლია?

- მერ­წმუ­ნეთ, პო­პუ­ლა­რო­ბა­ში დამ­ღლე­ლი არა­ფე­რია! ჩემს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებს ძა­ლი­ან დიდ პა­ტივს ვცემ და შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვხვდე­ბი კი­დეც. სხვა­თა შო­რის, გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი ჩემ­თან შეხ­ვედ­რას თით­ქმის ყო­ვე­ლი კონ­ცერ­ტის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ახერ­ხე­ბენ.

- შენს მავ­ნე ჩვე­ვებ­ზე რა შე­გიძ­ლია გვი­თხრა?

- მავ­ნე ჩვე­ვა, რო­მე­ლიც მა­წუ­ხებს, სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვაა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ამ პრობ­ლე­მას მალე მო­ვაგ­ვა­რებ. მიყ­ვარს ძილი და ხში­რად, ეს საქ­მის კე­თე­ბა­ში მიშ­ლის ხელს...

- რას ნიშ­ნავს შენ­თვის ინ­ტერ­ნე­ტი, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი? და სა­ერ­თო­დაც, რას ფიქ­რობ ვირ­ტუ­ა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე?

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში "ხე­ტი­ა­ლი" ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბაა. ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის აბა, რა გი­თხრა? თუმ­ცა, გა­მო­გი­ტყდე­ბი და ვირ­ტუ­ა­ლურ ნაც­ნობს ბევ­რჯერ შევ­ხვედ­რი­ვარ.

- შენი აზ­რით, დღე­ვან­დე­ლი მო­ზარ­დე­ბი შენი თა­ო­ბის თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის­გან რით გან­სხვავ­დე­ბი­ან ან რა სა­ერ­თო და­მა­ხა­სი­ა­თებ­ლე­ბი აქვთ?

- ახ­ლან­დე­ლი მო­ზარ­დე­ბი, ჩემი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, უფრო მე­ტად ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი და თა­ვი­სუფ­ლე­ბი არი­ან. თან, ძა­ლი­ან პრაქ­ტი­კუ­ლი ხედ­ვა აქვთ. სხვა სა­კი­თხია, რამ­დე­ნად მომ­წონს მათი ასე­თი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა...

- რას და­არ­ქმევ­დი შენი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს?

- ჩემს თა­ო­ბა­ში ბევ­რი რო­მან­ტი­კო­სია, ბევ­რი - იდე­ა­ლის­ტი, სუ­ლით მებ­რძო­ლი და ა.შ.

- ოდეს­მე ია­რა­ღი თუ გი­ტა­რე­ბია?

- სხვე­ბის მსგავ­სად, ია­რა­ღი მეც მქონ­და და ვა­ტა­რებ­დი კი­დეც...

- ქა­ლის გამო თუ გი­ჩხუ­ბია?

- რო­გორ არ მი­ჩხუ­ბია?! სხვა­თა შო­რის, ხში­რად სწო­რედ გო­გოს გამო მიხ­დე­ბო­და "საქ­მის გარ­ჩე­ვა". ისე, ძა­ლი­ან "ფეთ­ქე­ბა­დი" ვარ. უსა­მარ­თლო­ბის, ტყუ­ი­ლის, შე­უ­რა­ცხყო­ფის, უზ­რდე­ლო­ბის მოთ­მე­ნა და ატა­ნა არ შე­მიძ­ლია.

- რას ურ­ჩევ იმ მო­ზარ­დებს, რომ­ლებ­საც მომ­ღერ­ლო­ბა აქვთ გა­და­წყვე­ტი­ლი?

- ასეთ ადა­მი­ა­ნებს ვურ­ჩევ, მო­უს­მი­ნონ გე­მოვ­ნე­ბი­ან მუ­სი­კას, ბევ­რი იშ­რო­მონ და იმუ­შა­ონ სა­კუ­თარ თავ­ზე, ხმის დახ­ვე­წა­ზე; იყ­ვნენ ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რე­ბი და შე­ე­ცა­დონ, თა­ვი­ან­თი სათ­ქმე­ლი თქვან - ეს მათ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად ძა­ლი­ან გაზ­რდის. ვფიქ­რობ, მთა­ვა­რი შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბაა. თუ მუ­შა­ო­ბა არ და­ე­ზა­რე­ბათ, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­უ­მარ­თლებთ!

- რა სი­ახ­ლეა შენს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში? ვინ­მეს­თან დუ­ეტს ხომ არ წერ?

- ძა­ლი­ან მალე და­ვი­წყებთ კლი­პი­სა გა­და­ღე­ბას, რო­მელ­საც უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში იხი­ლავს ჩემი მსმე­ნე­ლი. რაც შე­ე­ხე­ბა დუ­ეტს, გე­ტყვით, რომ ერთ კარგ შემ­სრუ­ლე­ბელ­თან ერ­თად ვა­პი­რებ სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რას, მაგ­რამ მის ვი­ნა­ო­ბას ვერ და­გი­სა­ხე­ლებთ - ეს ერ­თგვა­რი სი­ურპრი­ზი იქ­ნე­ბა ჩემი გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის­თვის...

- და­ბო­ლოს, ვინ არის დღეს და­თუ­ნა მგე­ლა­ძე და ვინ იყო წლე­ბის წინ?

- და­თუ­ნა მგე­ლა­ძე იყო, არის და იქ­ნე­ბა ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყო­ველ­თვის უყ­ვარ­და, ახ­ლაც უყ­ვარს და მო­მა­ვალ­შიც ეყ­ვა­რე­ბა თა­ვი­სი სარ­წმუ­ნო­ე­ბა, ქვე­ყა­ნა, ოჯა­ხი, თა­ვი­სი საძ­მა­კა­ცო და საქ­მე...

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)