იმ სახ­ლს ჯა­დოს­ნურ ოთახს და­ვარ­ქმევ­დი. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, და­თას ბა­ბუ­ის, მუ­რაზ მურ­ვა­ნი­ძის სა­ხე­ლოს­ნო იყო, სა­დაც მთე­ლი ოჯა­ხი ერ­თად ცხოვ­რობ­და. სუ­რა­თე­ბით, პა­ტარ-პა­ტა­რა აქ­სე­სუ­ა­რე­ბით, ორი­გი­ნა­ლუ­რი ჭა­ღე­ბით მორ­თულ სამ­ყა­რო­ში გა­ი­ზარ­და რე­ჟი­სო­რი და მსა­ხი­ო­ბი დათა თა­ვა­ძე. რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, სწო­რედ ამ ოთახ­მა გან­სა­ზღვრა მისი მო­მა­ვა­ლი.

მუ­სი­კას ჩემს სპექ­ტაკ­ლებ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დატ­ვირ­თვა აქვს. გარ­და ამი­სა, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის მერე, როცა პი­ე­სა ზე­პი­რად ვიცი, ტექსტს აღარ ვუს­მენ. მსა­ხი­ო­ბე­ბის ბგე­რე­ბი მუ­სი­კა­ლურ პარ­ტი­ტუ­რა­სა­ვით მეს­მის. ამით ვხვდე­ბი, რამ­დე­ნად სწო­რად თა­მა­შო­ბენ. სწო­რი ბგე­რა სწო­რი რიტ­მია

- ამ სახლზე ხში­რად სა­უბ­რობ­დნენ ოჯა­ხის უფ­რო­სი წევ­რე­ბი. რო­გორ აღიქ­ვამ­და ამ გა­რე­მოს ოჯა­ხის უმ­ცრო­სი წევ­რი?

- ახლა თუ ნა­ხეთ, ის სახ­ლი აღა­რაა. ის გა­რე­მო სრუ­ლი­ად შე­იც­ვა­ლა, გა­ი­ზარ­და, ერთი სარ­თუ­ლი და­შენ­და და გა­და­კეთ­და. ადრე ერთი დიდი ოთა­ხი იყო. ერთი შე­ხედ­ვით ასეთ პა­ტა­რა სივ­რცე­ში ამ­ხე­ლა ოჯა­ხის ყოფ­ნა არა­კომ­ფორ­ტუ­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ერთ ოთახ­ში ექ­ვსი ადა­მი­ა­ნი ვცხოვ­რობ­დით, მაგ­რამ სა­ო­ცა­რი ატ­მოს­ფე­რო ტრი­ა­ლებ­და. ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და მე­ნატ­რე­ბა ის სახ­ლი, შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ ბავ­შვო­ბას უკავ­შირ­დე­ბო­და, ანუ იმ პე­რი­ოდს, როცა ყვე­ლა­ზე კარ­გად გრძნობ თავს.

ოთახს სულ ორი კარი ჰქონ­და. ისე იყო და­ყო­ფი­ლი, რომ გან­მარ­ტო­ე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა ყვე­ლას გვქონ­და. ყო­ველ­თვის შე­გეძ­ლო გან­მარ­ტო­ე­ბა, მა­ში­ნაც კი, როცა ოთახ­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ირე­ო­და. ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გა­რე­მო იყო. იმა­საც ვერ იტყო­დი, რომ არე­უ­ლო­ბა გვქონ­და. პი­რი­ქით, სწო­რად გათ­ვლი­ლი და დე­ტა­ლებ­ში ნა­ფიქ­რი იყო ყვე­ლა­ფე­რი. მთე­ლი ატ­მოს­ფე­რო გი­ბიძ­გებ­და, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად გე­ცხოვ­რა. იქ გა­ვი­ზარ­დეთ მე და ჩემი დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი. ჩვე­ნი თა­მა­შე­ბიც ფარ­თის სიმ­ცი­რეს იყო მორ­გე­ბუ­ლი, ხში­რად ვფიქ­რობ ამა­ზე. რა­ი­მეს კე­თე­ბი­სას ყო­ველ­თვის იმ მო­ცე­მუ­ლო­ბი­დან გა­მოვ­დი­ვართ, რა­საც გა­რე­მო გვთა­ვა­ზობს. რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, მივ­ხვდი, - ჩემი ცხოვ­რე­ბა ისე­თი­ვეა, რო­გო­რიც ის სახ­ლი იყო - ფე­რა­დი და შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბით დატ­ვირ­თუ­ლი. დათო დო­ი­აშ­ვი­ლი თა­ვი­სი პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლის, "ცხოვ­რე­ბა იდი­ო­ტი­სა", რე­პე­ტი­ცი­ებს ჩვენ­თან ატა­რებ­და. მთელ თბი­ლის­ში შუქი არ იყო. ჩვენ­თან იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ მსა­ხი­ო­ბე­ბი და ჩვენს ნივ­თებს რეკ­ვი­ზი­ტე­ბად იყე­ნებ­დნენ. სახ­ლი კი არა თე­ატ­რი იყო. მერე ეს სახ­ლი გა­და­სა­ღებ მო­ედ­ნად ფილ­მებ­შიც გა­მო­ი­ყე­ნეს და ფო­ტო­სე­სი­ებ­შიც. 13 წლის ვი­ყა­ვი, როცა სხვა სახ­ლში გა­და­ვე­დით. ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. სა­ნამ რე­მონტს და­ი­წყებ­დნენ ძველ სახ­ლში ხში­რად მივ­დი­ო­დი და ვრჩე­ბო­დი. ამ "რა­ღა­ცას­თან", ალ­ბათ ბავ­შვო­ბას­თან გან­შო­რე­ბას, დიდ­ხანს გან­ვიც­დი­დი.

ეს სივ­რცე ჩემ­თვის "სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რში" გაგ­რძელ­და. ბევ­რი ნივ­თი იქი­დან წა­მო­ვი­ღეთ. ალ­ბათ ამი­ტომ მინ­და სულ აქ ყოფ­ნა და სხვა თე­ატ­რში სპექ­ტაკ­ლის დად­გმის სურ­ვი­ლი არას­დროს გამ­ჩე­ნია.

- ხში­რად გა­მი­გია ამ ოჯა­ხის უმ­ცრო­სი წევ­რის სე­რი­ო­ზულ გა­ტა­ცე­ბა­ზე. გა­ტა­ცე­ბა არა, ეს უფრო მზა­დე­ბა იყო მო­მა­ვა­ლი პრო­ფე­სი­ის­თვის. მცი­რე ასა­კი­დან, მა­შინ როცა სხვა ბავ­შვე­ბი ნა­ყი­ნის გამ­ყიდ­ვე­ლო­ბა­სა და კოს­მო­ნავ­ტო­ბა­ზე ოც­ნე­ბობ­დნენ, დათა დი­რი­ჟო­რო­ბის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და?

- ეს იყო სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, რო­მე­ლიც ად­რე­ულ ასაკ­ში მი­ვი­ღე. რე­ჟი­სო­რის პრო­ფე­სია რა­ღა­ცით დი­რი­ჟო­რი­სას ჰგავს. ისი­ნი გარ­კვე­ულ პრო­ცე­სებს ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბენ. ჩემ­თვის დი­რი­ჟო­რი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ, რო­მე­ლიც მშვე­ნი­ე­რე­ბას ქმნი­და. ეს არ­ჩე­ვა­ნი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბის ნა­ზა­ვი იყო. სამი წლი­სა ოპე­რის სცე­ნა­ზე აღ­მოვ­ჩნდი, ჩემი სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლა ორ­კესტრთან ურ­თი­ერ­თო­ბა­საც უკავ­შირ­დე­ბა - მუ­სი­კა­ლურ სივ­რცეს­თან პირ­ველ შეხ­ვედ­რას. როცა იზ­რდე­ბი და აზ­როვ­ნე­ბას ან მო­მა­ვალ პრო­ფე­სი­ა­ზე ფიქ­რს იწყებ, მერე ამო­გი­ტივ­ტივ­დე­ბა ეს შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი. ახლა რომ ვუ­ფიქ­რდე­ბი, მუ­სი­კას ინ­ტენ­სი­უ­რად ვსწავ­ლობ­დი. კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, ის დრო სხვა­ნა­ი­რად გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა, ბევ­რი რამ გვერ­დზე გა­დავ­დე, მა­გა­ლი­თად, უცხო ენე­ბის სწავ­ლა. მუ­სი­კა ის ენაა, რო­მელ­საც ყვე­ლა გა­ი­გებს და იგ­რძნობს. ახლა მუ­სი­კის­გან შორს აღ­მოვ­ჩნდი. თე­ატ­რი კონ­კრე­ტულ ენას ემ­ყა­რე­ბა და ხში­რად აქ­ტი­უ­რი სა­ხის პი­რო­ბი­თო­ბა­საც გა­მო­რი­ცხავს. მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ხში­რად ვგრძნობ, რამ­დე­ნად კარ­გი იყო ჩემ­თვის მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა. ამ გა­მოც­დი­ლე­ბას ხში­რად ვი­ყე­ნებ. მუ­სი­კას ჩემს სპექ­ტაკ­ლებ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დატ­ვირ­თვა აქვს. გარ­და ამი­სა, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის მერე, როცა პი­ე­სა ზე­პი­რად ვიცი, ტექსტს აღარ ვუს­მენ. მსა­ხი­ო­ბე­ბის ბგე­რე­ბი მუ­სი­კა­ლურ პარ­ტი­ტუ­რა­სა­ვით მეს­მის. ამით ვხვდე­ბი, რამ­დე­ნად სწო­რად თა­მა­შო­ბენ. სწო­რი ბგე­რა სწო­რი რიტ­მია. შე­იძ­ლე­ბო­და სა­ო­პე­რო სცე­ნის რე­ჟი­სო­რო­ბა­ზე მე­ფიქ­რა, მაგ­რამ ეს ფა­კულ­ტე­ტი ჩვენ­თან არ არის. თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­ო­პე­რო სპექ­ტაკ­ლე­ბის დად­გმაც ისეთ გრან­დი­ო­ზულ თან­ხებ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, მხო­ლოდ ოც­ნე­ბა თუ შე­იძ­ლე­ბა. რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე და რე­ა­ლუ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის დრო დად­გა, იმ წელს სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე გიზო ჟორ­და­ნი­ამ აიყ­ვა­ნა ჯგუ­ფი და ამ ჯგუფ­ში ჩა­ვი­რი­ცხე.

- ნი­ჭი­ერ შე­მოქ­მედ­თა­გან შემ­დგა­რი დიდი ოჯა­ხის ყო­ვე­ლი წევ­რის ცხოვ­რე­ბა და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ის­ტო­რი­აა. რა და­გი­ტო­ვეს და რო­გორ შეგცვა­ლეს ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა?

- ყო­ველ მათ­განს ჩემს ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი როლი ჰქონ­და. იმ სი­ხა­რულს, რო­მე­ლიც ჩემი თა­ო­ბის რე­ჟი­სო­რებს წარ­მა­ტე­ბის დროს ეუფ­ლე­ბათ, მე ნაკ­ლე­ბად გან­ვიც­დი, თით­ქოს ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის წარ­მა­ტე­ბის გზა­ზე მეც ვი­ა­რე. ყო­ველ მათ­გან­თან სა­კუ­თა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მქონ­და, მათ­გა­ნაც გა­მორ­ჩე­ულ ყუ­რა­დღე­ბას ვგრძნობ­დი. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ერ­თა­დერ­თი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, რო­მელ­მაც მათი გზის გაგ­რძე­ლე­ბა აირ­ჩია. მახ­სოვს, რო­გორ ცდი­ლობ­დნენ სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბას. ბოლო წლებ­ში, ბე­ბი­ას­თან, მე­დეა ჩა­ხა­ვას­თან, ვმე­გობ­რობ­დი. სხვა­ნა­ი­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩა­მოგ­ვი­ყა­ლიბ­და. ხში­რად მიყ­ვე­ბო­და თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის ინ­ტი­მურ დე­ტა­ლებს (შე­იძ­ლე­ბა შვილ­თაშ­ვი­ლის­თვის პი­რა­დი ამ­ბე­ბი არც უნდა მო­ე­ყო­ლა, რად­გან ასეთ სე­რი­ო­ზულ თე­მებ­ზე ბავ­შვებ­თან არ სა­უბ­რო­ბენ), ამი­ტომ, ერ­თმა­ნეთს ძა­ლი­ან და­ვუ­ახ­ლოვ­დით. გა­მი­ჭირ­და მისი წას­ვლა, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ ის-ის იყო ვხვდე­ბო­დი, რო­გორ ადა­მი­ან­თან მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა. ბა­ბუა, კოტე მა­ხა­რა­ძე რომ გარ­და­იც­ვა­ლა, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. უც­ნა­უ­რი წელი იყო... კო­ტეს გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან ორ კვი­რა­ში ბე­ბია, იზა გი­გოშ­ვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. უც­ნა­უ­რი შეგ­რძნე­ბა და­მი­ტო­ვა ამ გარ­დაც­ვა­ლე­ბე­ბის სე­რი­ამ. მა­შინ დამ­თავ­რდა ჩემი ბავ­შვო­ბა.

- იზა?

- იზა გრძნო­ბე­ბის ადა­მი­ა­ნი იყო. ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ თავ­ზე იღებ­და ტრა­გე­დი­ებს. არ იშო­რებ­და, არ ივი­წყებ­და არა­ფერს. დიდ გა­მოწ­ვე­ვებს მკერდს უშ­ვერ­და. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, იზა სხვა­ნა­ი­რი პერ­სო­ნა იყო. ოჯა­ხის სხვა წევ­რე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ნაკ­ლე­ბად მხი­ა­რუ­ლი და ხა­ლი­სი­ა­ნი. რა­ღაც­ნა­ი­რად ებღა­უ­ჭე­ბო­და ამ შეგ­რძნე­ბებს და უნ­დო­და, გა­ე­მარ­ჯვა. ჩემი მო­საზ­რე­ბით, მისი ცხოვ­რე­ბა ერთი დიდი ბრძო­ლა იყო. გან­სა­კუთ­რე­ბით ბოლო 6 წელი, როცა უკურ­ნე­ბელ სენს უმკლავ­დე­ბო­და. ეს მტან­ჯვე­ლი ავად­მყო­ფო­ბა წლე­ბი გრძელ­დე­ბო­და. მისი სცე­ნა­ზე ყოფ­ნა წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი რამ იყო, მაგ­რამ ბო­ლომ­დე დად­გა. თე­ატ­რში ყა­ვარ­ჯნე­ბით მო­დი­ო­და, რო­მელ­საც სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ, კუ­ლი­სებ­ში ტო­ვებ­და. არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თაც ასე ად­ვი­ლად არ ეთ­მო­ბათ ცხოვ­რე­ბა. იმ­დე­ნად დატ­ვირ­თუ­ლი და სავ­სეა მათი შეგ­რძნე­ბე­ბი, რომ მისი მი­ტო­ვე­ბა ენა­ნე­ბათ. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვერ ამ­ბო­ბენ: ახლა კარ­გად იყა­ვით, ჩემი დრო წა­ვი­და. მე­დი­კოც ბო­ლომ­დე სცე­ნა­ზე იდგა. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მის­მა სპექ­ტაკლმა სე­ზო­ნი და­ხუ­რა და ორ თვე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა.

- მგო­ნია, რომ დედა, ნატო მურ­ვა­ნი­ძე სცე­ნის მი­მართ მათ­ზე გა­ცი­ლე­ბით თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი და ჩა­კე­ტი­ლია, შე­ეძ­ლო აქ­ტი­უ­რი სამ­სა­ხი­ო­ბო ცხოვ­რე­ბით ეცხოვ­რა, მაგ­რამ სხვა გზა აირ­ჩია

- შე­იძ­ლე­ბა გა­რე­შე თვა­ლით ასე აღიქ­მე­ბა. ნატო ყვე­ლა როლს არ თან­ხმდე­ბა. მისი პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბაა, რომ უა­რის თქმა შე­უძ­ლია. შე­სა­ბა­მი­სად, არას­დროს მოხ­ვედ­რი­ლა იმ პრობ­ლე­მე­ბის ეპი­ცენ­ტრში, რო­მე­ლიც თე­ატრს ახა­სი­ა­თებს. თავს კი არ არი­დებ­და, ასე­თი პრობ­ლე­მე­ბი არას­დროს შე­ხე­ბია, შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ მის­თვის სცე­ნა არ იყო პირ­ვე­ლი. ეჭვი მაქვს, რომ მის­თვის მთა­ვა­რი მა­ინც ოჯა­ხია.

- ან ში­ნა­გა­ნი ცხოვ­რე­ბა.

- დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, არც ნა­ტოს შე­უძ­ლია სცე­ნის გა­რე­შე სი­ცო­ცხლე, ისე­ვე რო­გორც მე­დი­კოს, ან იზას, მაგ­რამ მათ ცხოვ­რე­ბა­ში ოჯა­ხი და სცე­ნა თა­ნაბ­რად ინა­წი­ლებ­და ად­გი­ლებს. ეს პრო­ფე­სია დიდ საფრ­თხეს უქ­მნის მსა­ხი­ობს. მა­ყუ­რე­ბელს თავი არ უნდა მო­ა­ბეზ­რო. ის სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბი, რო­მელ­საც ყო­ველ მომ­დევ­ნო როლ­ში დებ, არ უნდა გა­ა­უ­ფა­სუ­რო, არ უნდა და­უშ­ვა შენი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­როს დე­საკ­რა­ლი­ზა­ცია.

- მა­მა­კა­ცე­ბი თქვენს ოჯახ­ში - ძლი­ე­რი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის გვერ­დით ხომ არ იჩაგ­რე­ბოდ­ნენ?

- რა თქმა უნდა, არა! ოჯა­ხის წევ­რე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა ყო­ველ­თვის დიდ მე­გობ­რო­ბა­ზე იდგა. ბუ­ნებ­რი­ვია, მათი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლი იყო. დიდ ინ­დი­ვი­დებს დიდი გრძნო­ბა­თა სამ­ყა­როც აქვთ და დიდი დეპ­რე­სი­ე­ბიც. მაგ­რამ მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი იმი­ტომ გყავს, რომ ეს გა­ი­გოს, მი­ი­ღოს, ხელი არა მხო­ლოდ ამ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მოს­ვლას, არა­მედ იქ ყოფ­ნა­საც შე­უ­წყოს. შე­მოქ­მე­დი ადა­მი­ა­ნის­თვის სევ­და სა­ჭი­როა. სწო­რედ ასე­თი სევ­დით იქ­მნე­ბო­და დიდი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი. აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არაა ყო­ველ­თვის მხი­ა­რუ­ლე­ბი ვი­ყოთ. თე­ატ­რის ხალ­ხმა კარ­გად უწყის, რომ ხში­რად კო­მე­დი­ა­ზე აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ტრა­გე­დი­აა. ხან­და­ხან შე­მოქ­მედ ადა­მი­ანს სი­ა­მოვ­ნებს კი­დეც დეპ­რე­სი­უ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა. თით­ქოს­და იბე­რე­ბი ამ გრძნო­ბე­ბით და ვულ­კა­ნი­ვით ამო­ხეთ­ქს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში. შე­დე­გი ყვე­ლა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო პრო­ცე­სია და ეს არ ეთ­მო­ბათ ხე­ლო­ვან ადა­მი­ა­ნებს. შე­მოქ­მედ ადა­მი­ა­ნებს ხში­რად პრობ­ლე­მე­ბი არ ელე­ვათ. ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი სტრინ­ბერ­გია. სულ ახ­ლა­ხან მისი "ფრე­კენ ჟული" დავ­დგი თე­ატ­რში. ის ყო­ველ­თვის თა­ვის თავ­სა და პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე წერ­და. ყო­ველ­თვის პრობ­ლე­მე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში იყო.

- თა­ვად რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი ხარ?

- საკ­მა­ოდ დეპ­რე­სი­უ­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი უფრო ვარ, ჩემ­ში არის თვი­სე­ბე­ბი, რო­მე­ლიც ასე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან თა­ვის დაღ­წე­ვა­ში მეხ­მა­რე­ბა. ვიცი, რო­გორ გა­ვარ­თო სა­კუ­თა­რი თავი. მეხ­მა­რე­ბა ბევ­რი რამ, უპირ­ვე­ლე­სად ჩემი პრო­ფე­სია. ეს პრო­ფე­სია სხვა ადა­მი­ა­ნებ­თან, მა­გა­ლი­თად, მსა­ხი­ო­ბებ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ის გა­რე­შე წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. შე­სა­ბა­მი­სად, ძა­ლი­ა­ნაც რომ გინ­დო­დეს, ვერ ჩა­ი­კე­ტე­ბი. კო­ლე­გებ­თან ჯან­სა­ღი ურ­თი­ერ­თო­ბა რომ გქონ­დეს, იძუ­ლე­ბუ­ლი ხარ, ტო­ნუს­ში იყო. ამ შემ­თხვე­ვა­ში ტო­ნუ­სი ისევ ეს, თე­ატ­რა­ლუ­რი სივ­რცეა.

- ამა­სო­ბა­ში სამი სპექ­ტაკ­ლი დად­გი...

- გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ, მაგ­რამ ეს სპექ­ტაკ­ლე­ბი ჩემ­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად დავ­დგი. მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. პირ­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლი და­ვით გა­ბუ­ნი­ას პი­ე­სის მი­ხედ­ვით "სხვი­სი შვი­ლე­ბი" იყო. ამ სპექ­ტაკ­ლის დამ­დგმე­ლი რე­ჟი­სო­რი ავად გახ­და და დად­გმის გაგ­რძე­ლე­ბა ვერ შეძ­ლო. სპექ­ტაკლში ვთა­მა­შობ­დი და იმ­დე­ნად ჩარ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი ამ პრო­ცე­სებ­ში, რომ რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი გა­ვაგ­რძე­ლე. "ფრე­კენ ჟული" სამ თვე­ში დავ­დგი. შემ­დე­გი სპექ­ტაკ­ლი იყო "მა­ხინ­ჯი", რო­მე­ლიც გო­ე­თეს ინ­სტი­ტუ­ტის დაკ­ვე­თით დავ­დგი. და­სას­რულ, - "ფრე­კენ ჟული". ეს უკა­ნას­კნე­ლი შვე­დე­თის ინ­სტი­ტუტ­მა გვთხო­ვა. სტრინ­ბერ­გის გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან 100 წლის­თავს აღ­ნიშ­ნავ­დნენ. "ფრე­კენ ჟული" ამ დრა­მა­ტურ­გის ყვე­ლა­ზე ცნო­ბი­ლი პი­ე­საა და გა­საკ­ვი­რია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არას­დროს დად­გმუ­ლა. ასე რომ, ყო­ვე­ლი სპექ­ტაკ­ლის დად­გმის სტი­მუ­ლი გა­რე­დან მო­დი­ო­და. ეს იმი­ტომ რომ სპექ­ტაკლზე მუ­შა­ო­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბაა და ასეთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზე დიდ­ხანს ვფიქ­რობ. ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნით სას­წო­რი ვარ და ვწო­ნი ყვე­ლა­ფერს ეს ხუმ­რო­ბით, რა თქმა უნდა.

- "არას­დროს არც ერთ საქ­ველ­მოქ­მე­დო აქ­ცი­ა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არ მი­მი­ღია... არას­დროს არ­სად არ და­მი­რე­კავს... სა­ნამ სა­კუ­თარ თავ­ზე არ გა­მოც­დი, ვერ ხვდე­ბი, რამ­ხე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ერთ "უმ­ნიშ­ვნე­ლო" ზარს..."

- დათა, ეს სტა­ტუ­სი მსა­ხი­ობ გი­ორ­გი ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლის და­სახ­მა­რებ­ლად დადე. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას მე­გობ­რო­ბის მარ­თლაც უდი­დე­სი მა­გა­ლი­თი აჩ­ვე­ნე.

- სამ­წუ­ხა­როა, რომ იმ­დე­ნად დიდ თან­ხა­ზეა სა­უ­ბა­რი, შეგ­რო­ვე­ბა ჭირს. პირ­ვე­ლად ჩა­ვე­ბი ასეთ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში... ძა­ლი­ან რთუ­ლი ყო­ფი­ლა, დიდ ძა­ლის­ხმე­ვა­სა და ემო­ცი­ას უკავ­შირ­დე­ბა. მინ­და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო იმ ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ბან­კის ან­გა­რიშ­ზე 3, 5 ან 7 ლარი გად­მო­რი­ცხეს. თქვენ ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რამ­ხე­ლა გზა გა­ი­ა­რეს ბან­კამ­დე, შე­იძ­ლე­ბა რიგ­შიც კი იდ­გნენ, რომ რაც შე­ეძ­ლოთ იმ თან­ხით დახ­მა­რე­ბოდ­ნენ. ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნის თავ­გან­წირ­ვის მი­უ­ხე­და­ვად, თან­ხა ისევ ვერ შეგ­როვ­და. აქ­ცია გრძელ­დე­ბა.

ქეთი დარ­ჩია

ყო­ველ­თვი­უ­რი ჟურ­ნა­ლი "ბო­მონ­დი"