ნო­დარ ხა­დურს თა­ვის სა­მუ­შაო კა­ბი­ნეტ­ში ვეს­ტუმ­რეთ. უკვე 9 სა­ა­თი იყო და­წყე­ბუ­ლი, ჩვენ გარ­და მი­ნისტრს კი­დევ ელო­დე­ბოდ­ნენ ტე­ლე­ვი­ზი­ის ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი, სა­ა­ხალ­წლო კო­მენ­ტა­რის ჩა­სა­წე­რად. კა­ბი­ნეტ­ში შე­სუ­ლებს სიმ­ყუდ­რო­ვე დაგ­ვხვდა, მი­ნისტრს რამ­დე­ნი­მე თარო წიგ­ნე­ბის ტო­მე­უ­ლე­ბით აქვს სავ­სე, მე­ო­რე თა­რო­ზე კი სა­ინ­ტე­რე­სო ნივ­თე­ბი უწყვია. მა­გი­დაც დაგ­ვათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა, სა­დაც მე­უღ­ლის და­წე­რი­ლი წე­რი­ლი უდევს. კე­დელ­ზე სტუ­დენ­ტე­ბის მიერ მი­ძღვნი­ლი კა­რი­კა­ტუ­რა უკი­დია. მი­ნის­ტრო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ნო­დარ ხა­დუ­რი სტუ­დენ­ტებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას გა­ნაგ­რძობს, ყვე­ლა­ზე მონ­დო­მე­ბუ­ლებს სა­შუ­ა­ლე­ბა აქვთ, ლექ­ტო­რის ახალ სამ­სა­ხურ­ში სტა­ჟი­რე­ბა გა­ი­ა­რონ. მი­ნისტრს ცოტა ფი­ნან­სებ­ზე ვე­სა­უბ­რეთ, ბევ­რი - პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე.

- დილა იწყე­ბა ინ­ტერ­ვი­უ­თი და სა­ღა­მო მთავ­რდე­ბა ინ­ტერ­ვი­უ­თი, მაგ­რამ ამის შემ­დეგ კი­დევ სამი შეხ­ვედ­რა მაქვს.

- რო­გორ გრძნობთ თავს აი, იმ სა­ვარ­ძელ­ში, იქ რომ დგას?

- (იცი­ნის) ძა­ლი­ან რი­ტო­რი­კუ­ლი შე­კი­თხვაა, რად­გან მეს­მის, რომ დღეს ძნე­ლია იყო სა­ქარ­თვე­ლოს მთავ­რო­ბის წევ­რი, გან­სა­კუთ­რე­ბით ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრი. ქვე­ყა­ნა არა­ორ­დი­ნა­რულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­შია, პირ­ვე­ლად სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა არ­ჩევ­ნე­ბით შე­იც­ვა­ლა, თუმ­ცა არის რე­ცი­დი­ვე­ბი, ძვე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ცდი­ლობს კლან­ჭე­ბის გა­მო­ჩე­ნას, მაგ­რამ ჩვე­ნი ნება ურ­ყე­ვია - ქვე­ყა­ნა­ში დამ­თავ­რდა ერთი ჯგუ­ფის, რბი­ლად რომ ვთქვათ, ფუ­ფუ­ნე­ბა­ზე ფიქ­რის დრო და იწყე­ბა ხალ­ხზე, ეკო­ნო­მი­კა­ზე ფიქ­რი­სა და ზრუნ­ვის დრო და ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ ამ სა­ვარ­ძელ­ში ვზი­ვარ, მეძ­ლე­ვა სა­შუ­ა­ლე­ბა, უშუ­ა­ლოდ მი­ვი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ამ პრო­ცეს­ში.

- რო­გო­რია თქვენ­თვის მი­ნის­ტრო­ბა, სირ­თუ­ლედ აღიქ­ვამთ, გი­ნა­ნი­ათ?

- არა­თავ­მდაბ­ლუ­რად გა­მო­მი­ვა თქმა, მაგ­რამ არ მი­ნა­ნია. ბევ­რი სირ­თუ­ლეა, დიდი სა­მუ­შა­ოა, მაგ­რამ ამ საქ­მეს დიდი სი­ხა­რუ­ლით ვა­კე­თებ, რად­გან ვიცი, ეს გა­მო­ად­გე­ბა ჩვენს შვი­ლებს, სა­ერ­თო მო­მა­ვალს. კი, შე­იძ­ლე­ბო­და, უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბა მქო­ნო­და, სა­დაც ნაკ­ლე­ბი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მექ­ნე­ბო­და და ნაკ­ლე­ბად ვიქ­ნე­ბო­დი ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში. დღეს კი ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრი საკ­მა­ოდ დიდი ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრშია, მაგ­რამ კარ­გად მაქვს გა­აზ­რე­ბუ­ლი ის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, რაც ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტროს და პი­რა­დად მე მაქვს, ასე რომ, ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მეძ­ლე­ვა სა­შუ­ა­ლე­ბა, გა­ვა­კე­თო ის, რაც შე­მიძ­ლია. ხან­და­ხან ცო­ტას ვნერ­ვი­უ­ლობ ხოლ­მე, რად­გან ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტრო ისეთ თე­მებ­თან ასო­ცირ­დე­ბა, რაც შე­საძ­ლოა, სუ­ლაც არ იყო წინ წა­მო­სა­წე­ვი, მა­გა­ლი­თად, გა­მო­ძი­ე­ბე­ბი, კო­რუფ­ცი­უ­ლი სქე­მე­ბის გა­შიფვ­რა. გა­ცი­ლე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვან საქ­მე­ებს ვა­კე­თებთ, მა­გა­ლი­თად, ქვეყ­ნის ბი­უ­ჯე­ტი მო­ვამ­ზა­დეთ, ამ კუ­თხით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ის, რომ ეს სა­მი­ნის­ტრო და მისი საქ­ვე­უ­წყე­ბო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბე­ბი სე­რი­ო­ზუ­ლად მუ­შა­ო­ბენ იმის­თვის, რომ ქვე­ყა­ნა­ში ბი­უ­ჯე­ტიც კარ­გი იყოს, ეკო­ნო­მი­კაც და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბაც აღ­დგეს. თი­თო­ე­ულ­მა ადა­მი­ან­მა, მეც, თქვენც, ჩვენ­მა ამომ­რჩე­ველ­მა, ჩემ­მა ბე­ბი­ამ, შვი­ლე­ბის, სტუ­დენ­ტე­ბის თა­ო­ბის, ჩვე­ნი თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნებ­მა იგ­რძნონ ის სი­კე­თე­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც მთავ­რო­ბას შე­უძ­ლია მო­უ­ტა­ნოს მათ.

- თქვე­ნი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი რო­გორ შეხ­ვდნენ თქვე­ნი მი­ნის­ტრად და­ნიშ­ვნის ამ­ბავს?

- დე­და­ჩე­მი ძა­ლი­ან ფრთხი­ლი ადა­მი­ა­ნია. სა­ღა­მოს რომ მივ­დი­ვარ ხოლ­მე, გა­მო­ხა­ტავს, რომ ნერ­ვი­უ­ლობს. არის თე­მე­ბი, რომ­ლებ­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მირ­ჩე­ვენ, ცოტა ფრთხი­ლად ვიყო, მაგ­რამ, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მე ვე­რა­ნა­ირ საფრ­თხეს ვერ ვხე­დავ. შვი­ლე­ბი ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი არი­ან იმის­თვის, რომ გა­აც­ნო­ბი­ე­რონ, რა ხდე­ბა. ბიჭი 5 წლი­საა, გო­გო­ნა - 8 წლის. მე უფრო დიდი თა­ნამ­დე­ბო­ბაც მაქვს, ვიდ­რე ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრო­ბაა. ვარ კა­თედ­რის გამ­გე, ხელ­ფა­სიც უფრო მეტი აქვს უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სორს, ვიდ­რე ფი­ნანსთა მი­ნისტრს. პა­რა­ლე­ლუ­რად იქ მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა მაქვს, მაგ­რამ სრულ შტატ­ზე ვე­ღარ ვმუ­შა­ობ, რად­გან დრო არ მყოფ­ნის. მხო­ლოდ ოთხ ლექ­ცი­ას ვკი­თხუ­ლობ კვი­რა­ში, რაც მი­ნი­მა­ლუ­რი დატ­ვირ­თვაა. ძა­ლი­ან ამა­ყო­ბენ ჩემი შვი­ლე­ბი ჩე­მით, მაგ­რამ თუკი პა­ტა­რას ჰკი­თხავთ, მამა ვინ არი­სო, გე­ტყვით, პრო­ფე­სო­რი­აო (იღი­მე­ბა). რაც შე­ე­ხე­ბა დღე­ვან­დელ თა­ნამ­დე­ბო­ბას, ვფიქ­რობ, თუკი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის მი­ნის­ტრო­ბა სა­ა­მა­ყო არ არის, წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბიც არ არი­ან.

- რო­გორ გზრდიდ­ნენ მშობ­ლე­ბი, პირ­ვე­ლო­ბის სურ­ვი­ლი თუ ჩა­გი­ნერ­გეს?

- ჩვე­უ­ლებ­რივ ოჯახ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი, სკო­ლა­ში ცუ­დად არ ვსწავ­ლობ­დი, აქ­ტი­უ­რიც გახ­ლდით, თუმ­ცა დიდი პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც ვი­ცო­დი, თუკი არ­სე­ბობ­და თა­ნამ­დე­ბო­ბა - მი­ნის­ტრი. ჩემ გარ­შე­მო ინ­ჟინ­რე­ბი იყ­ვნენ, მშობ­ლე­ბი ჩარ­ხმშე­ნე­ბელ ქარ­ხა­ნა­ში მუ­შა­ობ­დნენ, სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ მეც იქ მო­ვე­წყვე. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში მი­ნის­ტრე­ბი პო­ლიტ­ბი­უ­როს წევ­რებ­თან იყ­ვნენ გა­ი­გი­ვე­ბუ­ლი. მოკ­ლედ, არას­დროს მი­ფიქ­რია ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე.

თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, ჩემი ლექ­ტო­რი გახ­ლდათ ლადო პა­პა­ვა, რო­მე­ლიც იმ პე­რი­ოდ­ში ეკო­ნო­მი­კის მი­ნის­ტრი იყო. ის გახ­ლდათ პირ­ვე­ლი "ცო­ცხა­ლი" მი­ნის­ტრი, რო­მე­ლიც ვნა­ხე. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სამ­სა­ხუ­რი შე­მომ­თა­ვა­ზა. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ბა­ტო­ნი ლადო და მი­ვიჩ­ნევ, რომ ჩემ ეკო­ნო­მის­ტად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში დიდი როლი ითა­მა­შა. გახ­ლდით მისი ას­პი­რან­ტი, და­ვი­ცა­ვი ხა­რის­ხი და მისი თა­ნა­შემ­წეც გავ­ხდი. შემ­დეგ გა­და­ვე­დი ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტრო­ში, ეს იყო 15 წლის წინ, ჯერ მი­ნის­ტრის მრჩე­ვე­ლი ვი­ყა­ვი, მერე - აპა­რა­ტის უფ­რო­სი, შემ­დეგ - შიდა ქარ­თლის სამ­ხა­რეო-სა­ფი­ნან­სო ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის უფ­რო­სი. ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტროს ორად გა­ყო­ფის შემ­დეგ თბი­ლის­ში დავ­ბრუნ­დი და ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტრო­ში აპა­რა­ტის უფ­რო­სად და­ვი­ნიშ­ნე. ბა­ტო­ნი ლა­დოს შემ­დეგ მი­ნის­ტრად ერთი ადა­მი­ა­ნი და­ი­ნიშ­ნა, რომ­ლის ვი­ნა­ო­ბას ახლა არ და­ვა­სა­ხე­ლებ. და­მი­ძა­ხა, სამი სა­ა­თი ვი­ლა­პა­რა­კეთ, რას და რო­გორ ვა­კე­თებ­დი, ბო­ლოს კი მი­თხრა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან კარ­გია, მაგ­რამ გა­რეთ რომ გახ­ვალთ, ერთი ყმაწ­ვი­ლი გე­ლო­დე­ბათ და ის იქ­ნე­ბა აპა­რა­ტის უფ­რო­სი, თქვენ კი თა­ვი­სუ­ფა­ლი ბრძან­დე­ბით სამ­სა­ხუ­რი­და­ნო. თა­ვის­თა­ვად ცხა­დია, წა­მო­ვე­დი, შემ­დეგ პარ­ლა­მენ­ტში ვი­მუ­შა­ვე ერთ-ერთი კო­მი­ტე­ტის აპა­რა­ტის უფ­რო­სად, 2003 წლის აპ­რილ­ში და­ვი­ნიშ­ნე ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლედ. იქ ათი თვე ვი­მუ­შა­ვე. ამას მოჰ­ყვა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პე­რი­ო­დი ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ერთ დღეს გა­ვიღ­ვი­ძე და მივ­ხვდი, რომ სამ­სა­ხურ­ში წა­სას­ვლე­ლი არ ვი­ყა­ვი, რაც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მძი­მე იყო. მი­ხა­რო­და ერ­თა­დერ­თი დღე, შა­ბა­თი, რო­დე­საც უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ლექ­ცი­ე­ბის წა­სა­კი­თხად მივ­დი­ო­დი. ის პე­რი­ო­დი უმუ­შე­ვა­რი გახ­ლდით.

- ეს სტრე­სუ­ლი პე­რი­ო­დი ყო­ფი­ლა თქვენ­თვის.

- თა­ვის­თა­ვად. ჩემი მე­უღ­ლე ფეხ­მძი­მედ იყო, ახა­ლი მოყ­ვა­ნი­ლი მყავ­და ცოლი. რთუ­ლი იყო იმის გა­აზ­რე­ბა, რომ უმუ­შე­ვა­რი დავ­რჩი. მთლი­ა­ნად გა­და­ვერ­თე მეც­ნი­ე­რე­ბა­ში, ოთხი წელი ვი­მუ­შა­ვე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში, მერე კი, ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, გავ­ხდი პო­ლი­ტი­კო­სი (იღი­მის).

- მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რა­ტომ?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, პო­ლი­ტი­კო­სო­ბას არ ვა­პი­რებ­დი, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის მქონ­და ში­ნა­გა­ნი პრო­ტეს­ტი. თუკი ჩემს ინ­ტერ­ვი­უ­ებს გა­და­ხე­დავთ, არას­დროს გა­მი­კე­თე­ბია ნე­იტ­რა­ლუ­რი გან­ცხა­დე­ბაც კი, მუდ­მი­ვად ეკო­ნო­მი­კას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ გან­ცხა­დე­ბებს ვა­კე­თებ­დი და არა პო­ლი­ტი­კურს, თუმ­ცა ეს იყო კრი­ტი­კუ­ლი მო­საზ­რე­ბე­ბი. "დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი მოძ­რა­ო­ბა - ერ­თი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლოს" წევ­რი და პო­ლი­ტი­კუ­რი საბ­ჭოს წევ­რი გახ­ლდით, თუმ­ცა გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტე, რომ პო­ლი­ტი­კა ჩემი საქ­მე არ იყო და ისევ მეც­ნი­ე­რე­ბას და­ვუბ­რუნ­დი, არ­ცთუ დიდი ხნით... ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის თხოვ­ნით, მას 2011 წლის იან­ვრის ბო­ლოს შევ­ხვდი. მან შე­მომ­თა­ვა­ზა, მი­მე­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, რო­გორც ორ­გა­ნი­ზა­ტორს, პარ­ტი­ის ფორ­მი­რე­ბა­ში. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მა­შინ უარი ვუ­თხა­რი, რო­გორც ეკო­ნო­მის­ტი, პროგ­რა­მის შე­მუ­შა­ვე­ბა­ზე გახ­ლდით თა­ნახ­მა. ორი დღის შემ­დეგ ბა­ტონ ბი­ძი­ნას კვლავ შევ­ხვდი და მივ­ხვდი, ეს იყო ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი შან­სი იმი­სა, რომ ქვე­ყა­ნა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი რე­ფორ­მე­ბი და­წყე­ბუ­ლი­ყო და დავ­თან­ხმდი მის წი­ნა­და­დე­ბას. არ ვნა­ნობ ამ არ­ჩე­ვანს, საკ­მა­ოდ ბევ­რი გა­ვა­კე­თეთ იმის­თვის, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ პი­არ­ზე, ფა­სა­დებ­ზე ფიქ­რობ­და, შეც­ვლი­ლი­ყო იმ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბით, რო­მე­ლიც ხალ­ხზე, ეკო­ნი­მი­კა­ზე იფიქ­რებ­და. დღეს, რო­გორც ეკო­ნო­მის­ტი, უფრო მეტ და კარგ საქ­მეს ვა­კე­თებ და მაქვს შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რა­საც წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნოდ დავ­პირ­დით სა­ქარ­თვე­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბას, ის ავას­რუ­ლოთ. მი­ხა­რია, რომ ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნამ და გუნ­დმა, რო­მე­ლიც 1-ლი ოქ­ტომ­ბრის არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ მო­ვე­დით ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში, მომ­ცა შან­სი, ვა­კე­თო საქ­მე, რო­მე­ლიც ვიცი და მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ვი­ხარ­ჯო. თავ­და­უ­ზო­გა­ვად ვშრო­მობთ. ზო­გა­დად ბი­უ­ჯე­ტის გა­კე­თე­ბას 10 თვე სჭირ­დე­ბა, ჩვენ კი ერთ თვე­ში მო­ვამ­ზა­დეთ. ასე­თი რამ ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თია, თა­ნაც, თვი­სობ­რი­ვად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ბი­უ­ჯე­ტი შე­ვი­ტა­ნეთ პარ­ლა­მენ­ტში. ჩემს კო­ლე­გებ­თან ერ­თად, რო­მელ­თა­გა­ნაც უმე­ტე­სო­ბა დიდი ხა­ნია, ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტროს თა­ნამ­შრო­მე­ლია, ასე­თი, ერთი შე­ხედ­ვით, შე­უძ­ლე­ბე­ლი ამო­ცა­ნა შე­ვას­რუ­ლე.

- გვსმე­ნია ამ ბი­უ­ჯე­ტის კრი­ტი­კაც და თქვე­ნი პი­როვ­ნე­ბი­საც. რო­გორ იღებთ კრი­ტი­კას?

- საქ­მი­ა­ნი კრი­ტი­კა არ მსმე­ნია. მე ზო­გა­დად ძა­ლი­ან გახ­სნი­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლა­ვართ, ალა­ლი და რა­საც ვფიქ­რობ, იმას ვლა­პა­რა­კობ. არ მჩვე­ვია მი­კი­ბულ-მო­კი­ბუ­ლი ლა­პა­რა­კი. რო­დე­საც ვხე­დავ, რო­გორ უსა­მარ­თლოდ იქ­ცე­ვი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც ცხრა წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში თითი თით­ზე არ და­უ­კა­რე­ბი­ათ იმის­თვის, რომ პენ­სი­ე­ბი გაზ­რდი­ლი­ყო, გა­და­სა­ხა­დე­ბი შემ­ცი­რე­ბუ­ლი­ყო, ეკო­ნო­მი­კუ­რი ზრდა და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი­ყო, არ ყო­ფი­ლი­ყო პრობ­ლე­მე­ბი და­საქ­მე­ბა­ში, დღეს გა­მო­დი­ან და მო­ძღვრა­ვენ ახ­ლად არ­ჩე­ულ მთავ­რო­ბას. თით­ქოს 2009 წელს მე დავ­პირ­დი სა­ქარ­თვე­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბას 100-დო­ლა­რი­ან პენ­სი­ას. სა­ერ­თოდ არ ახ­სოვთ ასე­თი თე­მე­ბი, ამი­ტომ ამა­ზე ხან­და­ხან გული მომ­დის, მაგ­რამ არ გა­მოვ­ხა­ტავ, რად­გან საქ­მე მაქვს. დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე ჩემს თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან ერ­თად ვმუ­შა­ობ, არ მცა­ლია სხვა რა­ღა­ცე­ბის­თვის, ჩემი გაბ­რა­ზე­ბა ნაკ­ლე­ბად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. პი­რო­ბას გაძ­ლევთ, რომ ყვე­ლა და­პი­რე­ბას შე­ვას­რუ­ლებთ. ახლა ამა­ზე ბრა­ზო­ბენ, რა­ტომ ას­რუ­ლე­ბენ თა­ვი­ანთ და­პი­რე­ბებ­სო.

- კი აღ­ნიშ­ნეთ, ჩემი გაბ­რა­ზე­ბა არ არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნიო, მაგ­რამ მა­ინც მა­ინ­ტე­რე­სებს, როცა თქვენს გვარ­ზე ხუმ­რო­ბენ, ამა­ზეც არ ბრაზ­დე­ბით?

- არა, მარ­თლა არ ვბრაზ­დე­ბი (იცი­ნის). მე­ო­თხე კლას­ში გახ­ლდით, რო­დე­საც ჩემ­მა რუ­სუ­ლის მას­წავ­ლე­ბელ­მა, ლა­მა­რა ცი­მა­კუ­რი­ძემ მკი­თხა სრუ­ლი­ად სე­რი­ო­ზუ­ლად, ხა­დუ­რი რა გვა­რი ხარო. გა­სა­გე­ბია, რომ უც­ნა­უ­რი გვა­რი მაქვს. არ ვბრაზ­დე­ბი, პი­რი­ქით...

- სა­უბ­რი­სას ვანო ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის ხუმ­რო­ბაც კი გა­მო­ი­ყე­ნეთ, სა­ნამ ინ­ტერ­ვი­უს და­ვი­წყებ­დით - რო­გო­რი? ხა­დუ­რი!..

- (იცი­ნის) სა­ფირ­მო ნიშ­ნად გა­და­იქ­ცა ეს ფრა­ზა ბოლო პე­რი­ოდ­ში ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრის­თვის. მად­ლო­ბა ვანო ჯა­ვა­ხიშ­ვილს ჩემს პი­არ­ზე ზრუნ­ვის­თვის.

- არის რა­ი­მე ისე­თი, ვთქვათ, გა­ტა­ცე­ბა, რაც არ ვი­ცით თქვენ შე­სა­ხებ...

- რა თქმა უნდა, არის. ახლა ისეთ რა­მეს გე­ტყვით, რაც არა­ვის­თვის მით­ქვამს. ბავ­შვო­ბა­ში დავ­დი­ო­დი პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში გე­ოგ­რა­ფია-გე­ო­ლო­გი­ის წრე­ზე, ექ­ვსი წელი ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი გე­ო­ლო­გი­ით და დღე­საც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ექ­სპე­დი­ცი­ებ­ში დავ­დი­ო­დი. სხვა­თა შო­რის, 1983 წელს, აგ­ვის­ტო­ში, ვინ­მემ რა­ი­მე რომ არ და­მაბ­რა­ლოს, იმი­ტომ ვა­კონ­კრე­ტებ თა­რიღს, ირ­კუტსკში ვი­ყა­ვი, ნორჩ გე­ო­ლოგ­თა სა­კავ­ში­რო ყრი­ლო­ბა­ზე, სა­დაც მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. მიყ­ვარს გე­ო­ლო­გებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, მი­ნე­რა­ლე­ბი. ვაკე-სა­ბურ­თა­ლოს გზა­ზე რომ გა­ვივ­ლი, ვიცი, რომ იქ ქვი­შა ქვე­ბია, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ხუთი წელი სწავ­ლობ­დნენ გე­ო­ლო­გი­ას, მე ერთი წლით მეტი ვის­წავ­ლე პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში. ასე რომ, ამ სფე­რო­ში არ­ცთუ ცუ­დად ვერ­კვე­ვი. ახლა ვე­ღარ ვას­წრებ, რომ ეს ჩემი მის­წრა­ფე­ბა რა­ღა­ცად ვაქ­ციო, თუმ­ცა კარგ ურ­თი­ერ­თო­ბებს ვი­ნარ­ჩუ­ნებ პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში ჩემს ყო­ფილ მას­წავ­ლებ­ლებ­თან. ყო­ველ­თვის დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვსა­უბ­რობ გე­ო­ლო­გი­ა­ზე და ვიცი, რომ წი­ა­ღი­სე­უ­ლი ჩვე­ნი ერთ-ერთი დიდი სიმ­დიდ­რეა. ისიც ვიცი, სად რას შე­იძ­ლე­ბა ვე­ლო­დეთ ამ კუ­თხით.

- თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო არაფ­რის­თვის არ გრჩე­ბათ?

- ჩემი ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან და­იტ­ვირ­თა. სა­ღა­მოს მო­ად­გი­ლე­ებ­სა და სამ­სა­ხუ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლებ­თან დღეს ვა­ჯა­მებ, დი­ლას 10-ის ნა­ხე­ვარ­ზე მოვ­დი­ვარ. ერ­თა­დერ­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სია შა­ბა­თი დღე, რო­დე­საც აქ გვი­ან მოვ­დი­ვარ, ამ დღეს ვარ თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რი.

- თქვენს სტუ­დენ­ტებს მოს­წონთ მი­ნის­ტრი ლექ­ტო­რი?

- მე თა­ვა­დაც მყავ­და მი­ნის­ტრი ლექ­ტო­რი (იღი­მე­ბა). ძა­ლი­ან მოს­წონთ. თუ კარ­გად მო­იქ­ცე­ვი­ან, შე­უძ­ლი­ათ, ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტრო­ში სტა­ჟი­რე­ბა გა­ი­ა­რონ. სხვა­თა შო­რის, კარ­გად იქ­ცე­ვი­ან. სა­უ­კე­თე­სო სტუ­დენ­ტე­ბი მყავს.

- გან­ტვირ­თვას რო­გორ ახერ­ხებთ, სას­მე­ლი გიყ­ვართ?

- სასმლის სიყ­ვა­რუ­ლი ცოტა გაზ­ვი­ა­დე­ბუ­ლი ნათ­ქვა­მია. სა­ნამ მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლე გავ­ხდე­ბო­დი და ცოლს მო­ვიყ­ვან­დი, მა­ნამ­დე კი­დევ ვა­ხერ­ხებ­დი იმას, რაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და გან­ტვირ­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბაა - ქუ­ჩა­ში ხე­ტი­ალს. ეკო­ნო­მი­კის სა­მი­ნის­ტრო ალექ­სან­დრეს ბაღ­თან არის. იქი­დან რომ გა­მო­ვი­დო­დი ხოლ­მე, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სე­ბი ან ავ­ტო­ბუ­სი ჩა­მო­ივ­ლიდ­ნენ და ნა­ძა­ლა­დევ­ში, ჩემს სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლამ­დე მივ­დი­ო­დი, თუმ­ცა მა­ინც ფე­ხით სი­ა­რუ­ლი მა­ნი­ჭებ­და დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას, რუს­თა­ველ­ზე მივ­სე­ირ­ნობ­დი ხოლ­მე. მთელ რუს­თა­ველს ჩა­ვივ­ლი­დი და მერე მეტ­რო­თი ვბრუნ­დე­ბო­დი შინ. ამ დროს ფიქ­რობ, ხალ­ხს ათ­ვა­ლი­ე­რებ, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო რა­ღა­ცე­ბი შე­იძ­ლე­ბა შე­ნიშ­ნო ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­მო­ხედ­ვი­სას. ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი შეგ­ხვდე­ბა, ბევ­რი ნაც­ნო­ბი... სამ­წუ­ხა­როდ, აღარ მახ­სოვს, ფე­ხით რუს­თა­ველ­ზე ბო­ლოს რო­დის ვი­სე­ირ­ნე. ძა­ლი­ან კარ­გი იქ­ნე­ბო­და... ხან­და­ხან მძღოლს ვთხოვ ხოლ­მე, რომ რუს­თა­ვე­ლით წა­მიყ­ვა­ნოს სახ­ლში, რათა პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლეს შე­ვავ­ლო თვა­ლი, რო­მელ­საც ჩემი ბავ­შვო­ბის უბედ­ნი­ე­რე­სი წლე­ბი უკავ­შირ­დე­ბა, პარ­ლა­მენ­ტსაც შევ­ხე­დავ ხოლ­მე, რომ­ლის წევ­რიც მხო­ლოდ ხუთი დღე გახ­ლდით, მი­ნის­ტრო­ბამ­დე, პირ­ველ სკო­ლას­თან რომ ჩა­ვივ­ლი, მახ­სენ­დე­ბა, კარ­გი შუ­რით რომ მშურ­და იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის, რომ­ლე­ბიც ამ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დნენ.

- თქვენ რო­მე­ლი სკო­ლა და­ამ­თავ­რეთ?

- მე-14 სკო­ლა, ნა­ძა­ლა­დევ­ში. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და კარ­გი სკო­ლა იყო. იმ გა­მოშ­ვე­ბა­ში, რო­მე­ლიც მე და­ვამ­თავ­რე, უკვე მე­ო­რე ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრია. პირ­ვე­ლი მი­ხე­ილ ჭკუ­ა­სე­ლი გახ­ლდათ, რო­მე­ლიც ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე 1997 წელს და­ი­ნიშ­ნა. მე კი იმ გა­მოშ­ვე­ბი­დან მე­ო­რე გახ­ლა­ვართ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი სკო­ლა. თუკი სე­ირ­ნო­ბის თე­მას გა­ვაგ­რძე­ლებთ, მიყ­ვარ­და წიგ­ნე­ბის მა­ღა­ზი­ა­ში შეს­ვლა, რუს­თა­ველ­ზე "სა­უნ­ჯე­ში", რო­მე­ლიც ახლა აღარ არ­სე­ბობს, ტექ­ნი­კის მა­ღა­ზი­ა­შიც სი­ა­მოვ­ნე­ბით შე­ვივ­ლი­დი ხოლ­მე.

- საკ­მა­ოდ ბევ­რი ინ­ტე­რე­სის სფე­რო გქო­ნი­ათ.

- მიყ­ვარს წიგ­ნე­ბი. ამ თა­რო­ზე, სა­დაც გრი­გოლ რო­ბა­ქი­ძის ტო­მე­უ­ლე­ბი აწყვია, ასე­ვე სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ის ოთხტო­მე­უ­ლი, უწ­მინ­დე­სის ნა­ჩუ­ქა­რი გა­მო­ცე­მა შე­გიძ­ლი­ათ ნა­ხოთ ჩემი და ჩემი კო­ლე­გე­ბის მიერ ინ­გლი­სუ­რი­დან ნა­თარ­გმნი მაკ­რო­ე­კო­ნო­მი­კის წიგნ­თან ერ­თად. შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ წიგ­ნე­ბით მიდ­გას სული. ჩემი ინ­სტრუ­მენ­ტი წიგ­ნი, კა­ლა­მი და ცოდ­ნაა.

- ისე რო­მან­ტი­კუ­ლად და­ხა­ტეთ რუს­თა­ველ­ზე სე­ირ­ნო­ბის ამ­ბა­ვი, რომ არ შე­მიძ­ლია, არ გკი­თხოთ, რო­გორ გა­ი­ცა­ნით მე­უღ­ლე?

- მის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე (იცი­ნის). თუმ­ცა იქ იმ მიზ­ნით არ მოვ­ხვედ­რილ­ვარ, რომ ერ­თმა­ნე­თი გაგ­ვეც­ნო. ეს იყო 2003 წლის 20 აგ­ვის­ტო. მა­შინ 33 წლის გავ­ხდი, ჩემი მე­უღ­ლე ნინო ცი­რე­კი­ძე კი 24 წლის იყო.

- დაგ­გვი­ა­ნე­ბი­ათ და­ქორ­წი­ნე­ბა...

- ასეა. სა­ნამ მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლე არ გავ­ხდი, ცო­ლად არა­ვინ გა­მომ­ყვა (იცი­ნის). ნინო გაც­ნო­ბი­დან სამ თვე­ში მო­ვიყ­ვა­ნე ცო­ლად. ესეც სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვია. ის დღე ყო­ველ­თვის მე­მახ­სოვ­რე­ბა, 2003 წლის 2 ნო­ემ­ბე­რი. არ­ჩევ­ნე­ბის დღე გახ­ლდათ, რო­მელ­საც ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცია მოჰ­ყვა. მა­შინ შე­და­რე­ბით მეტი დრო მქონ­და და ნაკ­ლე­ბი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა. გა­ვიხ­სე­ნებ ერთ ის­ტო­რი­ას - ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრის მო­ად­გი­ლე­ო­ბი­სას, რო­დე­საც ასე­ვე სა­მი­ნის­ტროს სა­პარ­ლა­მენ­ტო მდი­ვა­ნი გახ­ლდით, მივ­ლი­ნე­ბით პე­ტერ­ბურ­გში გა­ვემ­გზავ­რე. სა­ქარ­თვე­ლო მა­შინ დსთ-ს წევ­რი იყო და პე­ტერ­ბურ­გში დსთ-ს სა­პარ­ლა­მენ­ტო ასამ­ბლეა იმარ­თე­ბო­და. იქი­დან სა­ჩუქ­რად "მატ­რი­ოშ­კე­ბი" ჩა­მო­ვუ­ტა­ნე. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის ჩა­მო­ტა­ნა მიყ­ვარ­და, რად­გან მი­მაჩ­ნდა, რომ ეს სიმ­ბო­ლუ­რი სა­ჩუ­ქა­რი იყო, მას შე­იძ­ლე­ბა, სხვა რამ გა­ხა­რე­ბო­და, თუმ­ცა არ შე­უმ­ჩნე­ვია (იცი­ნის). ახლა ჩემი სა­ხელ­ფა­სო ბა­რა­თე­ბი მის გან­კარ­გუ­ლე­ბა­შია, მარ­თა­ლია, არ არის ბევ­რი, მაგ­რამ... მე ბა­რა­თი არა­ფერ­ში მჭირ­დე­ბა, რად­გან ფი­ნანსთა სა­მი­ნის­ტრო­ში ჩემს კა­ბი­ნეტ­ში ბან­კო­მა­ტი არ დგას და სხვა­გან არ დავ­დი­ვარ (იცი­ნის).

- მე­უღ­ლე რას საქ­მი­ა­ნობს?

- ექი­მი გახ­ლავთ. ვიდ­რე ცო­ლად მო­ვიყ­ვან­დი, მუ­შა­ობ­და. ჩვენ გლ­დან­ში ვცხოვ­რობთ, ჩემი გო­გო­ნა პირ­ველ ექ­სპე­რი­მენ­ტულ სკო­ლა­ში სწავ­ლობს, ასე რომ, სკო­ლამ­დე გზა შო­რია, მას მიყ­ვა­ნა და მოყ­ვა­ნა უნდა, ასე­ვე და­დის ინ­გლი­სურ­სა და სიმ­ღე­რა­ზე. ვამ­ბობ ხოლ­მე, რომ ჩემს შვი­ლებს ჰყავთ მძღო­ლი უმაღ­ლე­სი სა­მე­დი­ცი­ნო გა­ნათ­ლე­ბით.

- არ უნდა მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა?

- რა თქმა უნდა, სურს, მაგ­რამ სა­ნამ მი­ნის­ტრი ვარ, მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა არ გა­მო­უ­ვა, რად­გან ყვე­ლა იტყვის, რომ მე და­ვა­წყე­ბი­ნე სამ­სა­ხუ­რი. მე არ მი­ვეხ­მა­რე­ბი. მო­მა­ვალ წელს ნი­კო­ლო­ზი სკო­ლა­ში წავა და ნი­ნოს დატ­ვირ­თვა კი­დევ გა­ეზ­რდე­ბა. ცხა­დია, ნი­ნომ უნდა იმუ­შა­ოს, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თმა­ნეთ­თან სინ­თეზ­ში უნდა მო­ა­ხერ­ხოს.

- რო­გო­რი მე­უღ­ლე ხართ? სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის გვერ­დი­დან თუ შე­გი­ხე­დავთ?

- შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ადა­მი­ან­მა სა­კუ­თარ თავს გვერ­დი­დან შე­ხე­დოს. ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან სუ­ბი­ექ­ტუ­რი იქ­ნე­ბა სა­კუ­თა­რი თა­ვის შე­ფა­სე­ბი­სას.

- ეს სუ­ბი­ექ­ტუ­რი შე­ფა­სე­ბა გვი­თხა­რით.

- არ გე­ტყვით (იცი­ნის)!..

- თქვე­ნი მე­უღ­ლე რას გე­უბ­ნე­ბათ?

- გაჩ­ვე­ნოთ, რას მე­უბ­ნე­ბა?.. ესეც არა­ვის­თვის მიჩ­ვე­ნე­ბია (სა­მუ­შაო მა­გი­დის­კენ მიგ­ვი­ძღვე­ბა, სა­დაც დევს პა­ტა­რა ფურ­ცე­ლი წარ­წე­რით - "ნო­და­რი­კო, მიყ­ვარ­ხარ!.."). ნინო ერთ დღეს აქ იყო მო­სუ­ლი, ხომ უნდა მნა­ხოს ხოლ­მე ხან­და­ხან (იცი­ნის) და და­მი­ტო­ვა ეს ფურ­ცე­ლი, რო­მე­ლიც აქ იქ­ნე­ბა ყო­ველ­თვის, სა­ნამ მე აქ ვარ.

- მი­ნის­ტრი რომ აღარ იქ­ნე­ბით, რო­გორ ფიქ­რობთ, ეს გარ­კვე­უ­ლი სტრე­სი არ იქ­ნე­ბა თქვენ­თვის?

- პრო­ფე­სო­რი გახ­ლა­ვართ და საქ­მე ყო­ველ­თვის მექ­ნე­ბა. სულ მი­ნის­ტრი ხომ არ ვიქ­ნე­ბი?!. სხვა­თა შო­რის, ეს სუ­რა­თი ჩემ­მა სტუ­დენ­ტებ­მა და­ა­ხატ­ვი­ნეს ზაალ სუ­ლა­კა­ურს, ჩემი კა­რი­კა­ტუ­რაა, ჩუ­მად გა­და­მი­ღეს ფოტო და მი­უ­ტა­ნეს. ეს დიდი სუ­რა­თი იყო, სა­დაც ყვე­ლა ლექ­ტო­რი გა­მო­სა­ხეს, მე კი ჩემი ფოტო და­ვას­კა­ნი­რე­ბი­ნე და ახლა ჩემს კა­ბი­ნეტ­ში მი­კი­დია. მი­ხა­რია სტუ­დენ­ტებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა და მათ­გა­ნაც იმა­ვეს ვგრძნობ.

- რა კომ­პლი­მენტს გე­უბ­ნე­ბი­ან?

- ბა­ტო­ნო ნო­დარ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ნი­შა­ნი არ და­მი­წე­რეთ, მა­ინც ძა­ლი­ან ჯი­გა­რი ლექ­ტო­რი ხარ­თო, - ერ­თმა სტუ­დენ­ტმა და­მი­წე­რა "ფე­ის­ბუქ­ზე" (იცი­ნის). მყავს სტუ­დენ­ტე­ბი, რომ­ლე­ბიც კურ­სზე დარ­ჩნენ იმის გამო, რომ ნი­შა­ნი არ და­ვუ­წე­რე, მაგ­რამ რო­დე­საც მხვდე­ბი­ან, დიდ სიყ­ვა­რულს გამ­ოხა­ტა­ვენ ჩემ მი­მართ. ვფიქ­რობ, ამი­სი მი­ზე­ზი ჩემი ობი­ექ­ტუ­რო­ბაა, ნი­შა­ნი პი­რად ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე არ აი­სა­ხე­ბა. ჩემი ამო­ცა­ნა სტუ­დენ­ტის კურ­სზე და­ტო­ვე­ბა, ჩაჭ­რა და ორი­ა­ნის და­წე­რა არას­დროს ყო­ფი­ლა, ბევ­რი კარ­გი სტუ­დენ­ტი მყავს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, როცა მი­ნის­ტრი აღარ იქ­ნე­ბით, ხალ­ხი კარ­გად გა­გიხ­სე­ნებთ? ამა­ზე თუ ფიქ­რობთ?

- ამა­ზე ნამ­დვი­ლად ვფიქ­რობ. ლი­ლოს ბაზ­რო­ბა­ზე გახ­ლდით, სა­დაც სი­ტუ­ა­ცია და­ი­ძა­ბა, იქ სა­ქარ­თვე­ლოს მო­ქა­ლა­ქე, ეროვ­ნე­ბით აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა, სა­ყიდ­ლებ­ზე გახ­ლდათ მი­სუ­ლი, თუმ­ცა გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ სა­გა­და­სა­ხა­დო შე­მო­სავ­ლე­ბის სამ­სა­ხუ­რის ჯა­რი­მის გამო გარ­და­იც­ვა­ლა. გა­დავ­წყვი­ტე, ყო­ველ­გვა­რი კა­მე­რე­ბის გა­რე­შე წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, იმ ხალ­ხს შევ­ხვედ­რო­დი. ძა­ლი­ან თბი­ლად შემ­ხვდნენ. იცი­ან, რომ სა­ხელ­მწი­ფო არას­დროს იქ­ნე­ბა ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი მათ მი­მართ. ხან­და­ხან, როცა ქუ­ჩა­ში გა­მოს­ვლა მი­წევს, ვხვდე­ბი ხალ­ხს და კარ­გი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვთ. ვიცი, რომ ადა­მი­ა­ნებს ძა­ლი­ან უჭირთ და დიდი იმე­დით უყუ­რე­ბენ ახალ მთავ­რო­ბას. ეს დიდი ავან­სია ჩვენ­თვის. ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ ჩემი შრო­მი­თა და თავ­და­დე­ბით ას­მა­გად და­ვუბ­რუ­ნო ეს სიყ­ვა­რუ­ლი. ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ მი­ნის­ტრო­ბის შემ­დეგ ქა­ლაქ­ში თა­ვი­სუფ­ლად ვი­ა­რო. ვე­რა­ვინ ვე­რას­დროს იტყვის, რომ მე კო­რუმ­პი­რე­ბუ­ლი მი­ნის­ტრი ვი­ყა­ვი და აქ ფული ვი­შო­ვე, ან რა­ღაც პრი­ვი­ლე­გია ჩემ­თვის გა­მო­ვი­ყე­ნე.

- და­ბო­ლოს, არ შე­მიძ­ლია, არ გკი­თხოთ იმ არა­მიზ­ნობ­რი­ვი ხარ­ჯე­ბის შე­სა­ხებ, რომ­ლებ­ზეც თქვენს პო­ლი­ტი­კურ ძა­ლას და პი­რა­დად თქვენ არა­ერ­თხელ გი­ლა­პა­რა­კი­ათ. სა­ა­ხალ­წლო კონ­ცერ­ტი, რო­მე­ლიც ყო­ველ წელს იმარ­თე­ბო­და, აღარ ჩა­ტარ­და და მომ­ღერ­ლე­ბი ამის გამო უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას გა­მოთ­ქვამ­დნენ.

- ეს ჩვე­ნი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მიერ ნათ­ქვა­მი და გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის სპე­ცი­ა­ლუ­რად და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლი ინ­ტერპრე­ტა­ცი­აა. არას­დროს გვით­ქვამს, რომ კონ­ცერ­ტი არ უნდა ჩა­ტარ­დეს, ჩვენ ის ვთქვით, რომ არ შე­იძ­ლე­ბა, ერთ მომ­ღე­რალს გა­და­უ­ხა­დო 2 მი­ლი­ო­ნი, ან ერთ სპექ­ტაკლში გა­და­ი­ხა­დო ამ­დე­ნი­ვე. ეს არის უაზ­რო ხარ­ჯი, რო­დე­საც ჩა­მოგ­ყავს მომ­ღე­რა­ლი, რო­მელ­საც სა­კუ­თარ ქვე­ყა­ნა­ში არა­ვინ უს­მენს და უხდი 2 მი­ლი­ონს. კონ­ცერ­ტებს რაც შე­ე­ხე­ბა, უნდა იყოს კონ­ცერ­ტიც და სხვა სა­ა­ხალ­წლო ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბიც. არას­დროს გვით­ქვამს, რომ ას­კე­ტუ­რი ცხოვ­რე­ბა უნდა და­ვი­წყოთ. ყვე­ლა­ფერს აქვს თა­ვი­სი ად­გი­ლი, კულ­ტუ­რის და­ფი­ნან­სე­ბა ისე­ვე გაგ­რძელ­დე­ბა, თუმ­ცა არ უნდა იმარ­თე­ბო­დეს პო­ლი­ტი­კუ­რი კონ­ცერ­ტე­ბი, არ შე­იძ­ლე­ბა, შენს მხარ­დამ­ჭერ მომ­ღე­რალს ყვე­ლა კონ­ცერ­ტზე და­უ­ძა­ხო და ის, ვინც მხარს არ გი­ჭერს, სა­ერ­თოდ არ ამ­ღე­რო. ადა­მი­ა­ნებს უნდა ჰქონ­დეთ შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო სა­სი­ა­მოვ­ნოდ გა­ა­ტა­რონ, მაგ­რამ ღრმად ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ ახა­ლი წლის კარ­გად შეხ­ვედ­რას სუ­ლაც არ სჭირ­დე­ბა ტოტო კუ­ტუ­ნი­ოს ჩა­მოყ­ვა­ნა. ამის­თვის ჩვე­ნი რე­სურ­სე­ბი სავ­სე­ბით საკ­მა­რი­სია. ვე­რა­ნა­ი­რად ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი იმას, რომ კონ­ცერ­ტე­ბი არ გვინ­და, პი­რი­ქით, ძა­ლი­ა­ნაც გვინ­და. გვსურს, რომ ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რა გან­ვი­თარ­დეს და მომ­ღერ­ლებს ჰქონ­დეთ შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, გნე­ბავთ ახალ წელს და არა ახალ წელს, მსმე­ნელს სა­კუ­თა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბა გა­აც­ნონ.

- ახალ წელს რა სურ­ვი­ლი ჩა­უთ­ქვით?

- მხო­ლოდ ერთი სურ­ვი­ლი მაქვს - მო­მა­ვალ წელს ვიყო კმა­ყო­ფი­ლი ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბით და ბედ­ნი­ე­რი ოჯახ­თან ერ­თად.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)