"ბევ­რი ისე­თი პრობ­ლე­მაა სას­წრა­ფოდ მო­საგ­ვა­რე­ბე­ლი, და­სა­ნა­ნია, რომ "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას" ჯერ არ აქვს ძა­ლა­უფ­ლე­ბა.

პირ­ველ რიგ­ში, სას­წრა­ფოდ უნდა ეშ­ვე­ლოს ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც აუ­ტა­ნელ პი­რო­ბებ­ში იმ­ყო­ფე­ბი­ან: ბავ­შვებს, რომ­ლე­ბიც შიმ­ში­ლო­ბენ, უწამ­ლო­ბი­თა და უო­პე­რა­ცი­ო­ბით იღუ­პე­ბი­ან; ბავ­შვებს, რომ­ლე­ბიც გა­და­უ­დე­ბელ ფსი­ქი­კურ რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას სა­ჭი­რო­ე­ბენ; პა­ტიმ­რებს, უდა­ნა­შა­უ­ლოდ რომ იხ­დი­ან სას­ჯელს, ან ნა­წა­მე­ბი და მძი­მედ და­ა­ვა­დე­ბულ­ნი არი­ან; დევ­ნი­ლებს, სი­ღა­ტა­კე­ში, სი­ცი­ვე­სა და ან­ტი­სა­ნი­ტა­რი­ა­ში რომ ღა­ფა­ვენ სულს; სას­წრა­ფოდ უნდა შე­ჩერ­დეს უკა­ნო­ნო მშე­ნებ­ლო­ბე­ბი, ყო­ველ­გვა­რი მეც­ნი­ე­რუ­ლი ექ­სპერ­ტი­ზის გა­რე­შე რომ მიმ­დი­ნა­რე­ობს, მშე­ნებ­ლო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამა­ხინ­ჯე­ბენ ძველ და ახალ თბი­ლისს, აღარ ტო­ვე­ბენ სა­სუნ­თქ ჰა­ერს, ხედ­სა და სივ­რცეს; და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ უნდა შე­ჩერ­დეს ჰე­სე­ბის შე­ნე­ბა, ეს მო­რი­გი დამ­თხვე­უ­ლი, ლა­მის აპო­კა­ლიფ­სუ­რი პრო­ექ­ტი, სრუ­ლი­ად ან­ტი­მეც­ნი­ე­რუ­ლი და ან­ტი­ე­კო­ლო­გი­უ­რი, რო­მე­ლიც გა­ნად­გუ­რე­ბას უქა­დის სა­ქარ­თვე­ლოს უნი­კა­ლურ ბუ­ნე­ბას, ადა­მი­ან­თა ჯან­მრთე­ლო­ბას, რო­მე­ლიც და­ა­ცა­რი­ე­ლებს ისე­დაც და­ცა­რი­ე­ლე­ბულ და ჩამ­კვდარ ქარ­თულ სოფ­ლებს... რო­მე­ლი ერთი ჩა­მოვ­თვა­ლო, დრო არ ით­მენს, ამა­თი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბით ყო­ველ სა­ათ­ში ვი­ღაც ან რა­ღაც ზი­ან­დე­ბა..." - ამ­ბობს ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რე­ლი მწე­რა­ლი ნა­ი­რა გე­ლაშ­ვი­ლი.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნა­ი­რა, ელო­დით, რომ სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბი ასე­თი შე­დე­გით დას­რულ­დე­ბო­და?

- რა­ღაც შე­რე­უ­ლი წი­ნათ­გრძნო­ბა მქონ­და, თან კარ­გი, თან ცუდი... წინა დღე­ებ­ში ისე­ვე სა­შინ­ლად ვი­ყა­ვი და­ძა­ბუ­ლი, რო­გორც ხალ­ხის უმე­ტე­სო­ბა... ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბა ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის შე­სა­ხებ სრუ­ლი­ად არა­ო­რი­გი­ნა­ლუ­რი იყო: მეც ისე აღ­ვიქ­ვამ­დი მას, რო­გორც ჩვე­ნი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სულ ცოტა 80%. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში თავი მო­ი­ყა­რეს ისეთ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა, რო­მელ­თაც ყვე­ლაფ­რის კად­რე­ბა და ჩა­დე­ნა შე­ეძ­ლოთ. ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ველ­თვის არ არი­ან ქვეყ­ნის სა­თა­ვე­ში. კი ბა­ტო­ნო, არი­ან კო­რუმ­პი­რე­ბუ­ლე­ბი, კა­ნონ­დამ­რღვე­ვე­ბი, მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბი ჰქონ­დეთ. ამ რვა წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში კი ქვე­ყა­ნა­ში ჩა­მო­ყა­ლიბ­და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა, რო­მე­ლიც კო­რუმ­პი­რე­ბუ­ლიც იყო, ადა­მი­ა­ნიც სძულ­და, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც აბუ­ჩად იგ­დებ­და, და­უნ­დობ­ლად აღა­ტა­კებ­და და ტან­ჯავ­და და თან ფა­რი­სევ­ლობ­და კი­დეც. ამ მწა­რე გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ხალ­ხი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას თა­ვის უდი­დეს მტრად აღიქ­ვამ­და და მისი ბნე­ლი ფან­ტა­ზი­ის უკი­დე­გა­ნო გაშ­ლას, ანუ ყვე­ლა­ნა­ირ უბე­დუ­რე­ბას ელო­და. თუმ­ცა, იყო ბევ­რი ოპ­ტი­მის­ტიც, რომ­ლე­ბიც ირ­წმუ­ნე­ბოდ­ნენ, ბევ­რს ვე­რა­ფერს გა­ბე­და­ვენ და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად ჩა­ივ­ლი­სო. მეც ხან ასე ვფიქ­რობ­დი, ხან ისე, მოკ­ლედ, ყვე­ლა­სა­ვით ციებ-ცხე­ლე­ბა­ში ვი­ყა­ვი...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მოთ­მი­ნე­ბის ფი­ა­ლის ასავ­სე­ბად ბოლო წვე­თი ცი­ხის კად­რე­ბი გახ­და თუ ეს მას­შტა­ბუ­რი გა­მოს­ვლე­ბი გარ­და­უ­ვა­ლი იყო?

- ცი­ხის კოშ­მარ­მა ალ­ბათ მარ­თლაც ბოლო წვე­თის როლი შე­ას­რუ­ლა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ერ­თმა ნა­წილ­მა ისე­დაც იცო­და, ჩვენს ცი­ხე­ებ­ში რაც ხდე­ბო­და. ჟურ­ნალ-გა­ზე­თებ­შიც ჟო­ნავ­და ინ­ფორ­მა­ცია და გარ­და ამი­სა, ამ პა­ტა­რა ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც მა­სობ­რი­ვი და­პა­ტიმ­რე­ბე­ბი და წა­მე­ბე­ბი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ მმარ­თვე­ლო­ბის სტი­ლად და ცხოვ­რე­ბის წე­სად აქ­ცია, მგო­ნი, თით­ქმის ყვე­ლას აღ­მო­აჩ­ნდა ახ­ლო­ბე­ლი ან ნაც­ნო­ბი პა­ტი­მა­რი, ური­ცხვი ოჯა­ხი ნერ­ვე­ბით ცი­ხეს მი­ე­ბა. ყვე­ლა სხვა მი­ზეზ­თან ერ­თად ესეც გა­ნა­პი­რო­ბებ­და იმას, რომ დღეს თუ ხვალ სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი აფეთ­ქე­ბა გარ­და­უ­ვა­ლი გახ­და, და წარ­მო­უდ­გენ­ლად კარ­გი რამ მოხ­და, ეს მუხ­ტი და ამ­ბო­ხი სა­მარ­თლი­ა­ნი არ­ჩევ­ნე­ბის­თვის ბრძო­ლის კა­ლა­პოტ­ში რომ მო­ექ­ცა, რაც ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის გა­რე­შე ვერ გან­ხორ­ცი­ელ­დე­ბო­და. ამ ადა­მი­ან­მა ის­ტო­რი­უ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბა შე­ი­ძი­ნა. მხო­ლოდ მის გარ­შე­მო მოხ­და ყვე­ლას კონ­სო­ლი­და­ცია.

სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ა­ღი­დან უეც­რად ამო­ი­ზარ­და პი­როვ­ნე­ბა, რო­მელ­მაც გა­მო­ა­ცო­ცხლა და თა­ვის გარ­შე­მო შეკ­რა ყვე­ლა­ზე კე­თილ­შო­ბი­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნუ­რი იმ­პულ­სი: შე­უ­გუ­ებ­ლო­ბა უსა­მარ­თლო­ბას­თან.

- თუმ­ცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წილს დღემ­დე არა­ერ­თგვა­რო­ვა­ნი შე­ხე­დუ­ლე­ბა აქვს მისი გუნ­დის წევ­რე­ბის მი­მართ...

- გე­თან­ხმე­ბით. ეს სა­ერ­თოდ ძა­ლი­ან მძი­მე პრობ­ლე­მაა ჩვენ­ნა­ირ ქვეყ­ნებ­ში. ამ შემ­თხვე­ვა­ში კი სპე­ცი­ფი­კუ­რად იმით არის დამ­ძი­მე­ბუ­ლი, რომ ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი უშუ­ა­ლოდ არ იც­ნობ­და ქარ­თველ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას. ის ამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში არ ტრი­ა­ლებ­და და რა უნდა ექნა. თან ძა­ლი­ან ცოტა დრო ჰქონ­და და თა­ნაც ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ ისე­თი უღირ­სი და უმო­წყა­ლო დევ­ნა-შე­ვიწ­რო­ე­ბა და­უ­წყო, რომ კი­დევ კარ­გად გა­არ­თვა თავი.

რა თქმა უნდა, არა­ვის სჯე­რა, რომ ვინც "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" მხა­რეს არის და ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა, ყვე­ლა გო­ნი­ე­რი, უან­გა­რო და გა­მო­სა­დე­გი ადა­მი­ა­ნია. ასე მარ­ტი­ვად არ არის საქ­მე. უან­გა­რო­ბა ხომ სან­თლი­თაა სა­ძი­ე­ბე­ლი დღე­ვან­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში... მაგ­რამ ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა რა ქნას! ახალ ხალ­ხს ხომ ვერ შექ­მნის, ეგ ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძემ ვერ მო­ა­ხერ­ხა! იმე­დი იმა­ზე უნდა და­ვამ­ყა­როთ, რომ ამ დიდი ბიზ­ნეს­მე­ნი­სა და ქველ­მოქ­მე­დის გულ­კე­თი­ლო­ბა მის გამ­ჭრი­ა­ხო­ბას­თან და პრაგ­მა­ტიზ­მთან არის და­წყვი­ლე­ბუ­ლი, და მალე მიხ­ვდე­ბა, ვის რისი თავი აქვს და რა იმ­პულ­სი ამოძ­რა­ვებს.

- არ­ჩევ­ნე­ბის წი­ნას­წა­რი შე­დე­გე­ბი ასეც შე­ა­ფა­სეს, - "ფულ­მა და­ა­მარ­ცხა დე­მოკ­რა­ტია".

- იცით, ადა­მი­ან­ში, ხალ­ხში არ­სე­ბობს ისე­თი სა­წყი­სი და იმ­პულ­სი, რა­საც მსოფ­ლი­ოს ერ­თი­ა­ნი კა­პი­ტა­ლი­თაც ვერ იყი­დი. ამ სი­ტყვე­ბის ავ­ტო­რი ძა­ლი­ან ღა­რი­ბი სუ­ლის ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­საც მო­ჩ­ლუნ­გე­ბუ­ლი აქვს მგრძნო­ბე­ლო­ბა სი­ნამ­დვი­ლის მი­მართ. ის ვერ გრძნობს ადა­მი­ა­ნის ტრა­გე­დი­ას, ვა­ე­ბას... არც ადა­მი­ა­ნის სუ­ლის სიღ­რმე­ში მფეთ­ქა­ვი ღირ­სე­ბის გან­ცდი­სა სჯე­რა, რო­მე­ლიც ხში­რად ითე­ლე­ბა და მა­ინც ცო­ცხლობს. ან დე­მოკ­რა­ტია სად მო­ე­ლან­და, ან თა­ვი­სი ხალ­ხის უდი­დეს ნა­წილს შე­უ­რა­ცხყო­ფას რა­ტომ აყე­ნებს?! არც ანა­ლი­ტი­კო­სად გა­მოდ­გე­ბა, თუკი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლად გა­სარ­კუ­ლი ფა­სა­დის მიღ­მა ბნელ, ყი­ნუ­ლო­ვან და სის­ხლი­ან ინ­ტე­რი­ერს აქამ­დე ვერ ჰკი­და (ლი­ბე­რა­ლუ­რი) თვა­ლი. მოკ­ლედ, როცა ამ­ტკი­ცებ, ყო­ველ­თვის ფუ­ლია ადა­მი­ან­თა მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი ძა­ლაო, ცხოვ­რე­ბას სა­კუ­თა­რი სა­ზო­მით ზო­მავ. ეგ არის და ეგ.

- ახალ­გაზ­რდე­ბის გა­აქ­ტი­უ­რე­ბა­ზე მინ­და გკი­თხოთ, - ბოლო წლებ­ში არ გვახ­სოვს ასე ერთ მუშ­ტად შეკ­რუ­ლი სტუ­დენ­ტო­ბა...

- ხში­რად და­მიგ­დია ყური ახალ­გაზ­რდე­ბის ერ­თმა­ნეთ­თან სა­უბ­რის­თვის და ეს სა­უ­ბა­რი იმ­დე­ნად უინ­ტე­რე­სოდ და გა­მო­შიგ­ნუ­ლად მომჩვე­ნე­ბია, რომ ყვე­ლა­ნა­ი­რი იმე­დი გა­დამ­წურ­ვია... მაგ­რამ ახლა მათ­მა უში­შარ­მა და უპა­ტი­ე­ბელ­მა რე­აქ­ცი­ამ სი­სას­ტი­კე­ზე რუსი მო­აზ­როვ­ნის ბერ­დი­ა­ე­ვის სი­ტყვე­ბი გა­მახ­სე­ნა ერის შე­სა­ხებ: - ერი მის­ტი­კუ­რი ორ­გა­ნიზ­მი­აო.

ახალ­გაზ­რდო­ბი­დან წა­მო­სუ­ლი ეს უზარ­მა­ზა­რი მუხ­ტი ამ გა­დამ­წყვეტ საპ­რო­ტეს­ტო მოძ­რა­ო­ბა­ში, რო­მელ­მაც ეს რე­ჟი­მი ხერ­ხე­მალ­ში გა­და­ტე­ხა, ერ­თა­დერთ დღეს, 1978 წლის 14 აპ­რილს მა­გო­ნებს. იმ ძა­ლი­ან სა­შიშ ეპო­ქა­ში სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი, სტუ­დენ­ტო­ბა და მათი მშობ­ლე­ბი ქუ­ჩა­ში გა­მო­ვიდ­ნენ. ცხა­დი იყო, რომ შე­ვარ­დნა­ძე, თუნ­დაც თა­ვის წინ­და­ხე­დუ­ლო­ბის გამო, ქარ­თვე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბის სის­ხლს არ დაღ­ვრი­და, მაგ­რამ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი იყო უაზ­რო და სას­ტი­კი.

თბი­ლის­ში მერ­ვე პოლ­კი შე­მო­იყ­ვა­ნეს და სა­დღაც-სა­დღაც თურ­მე ტან­კე­ბიც იდგა. მა­შინ ლექ­ტო­რი ვი­ყა­ვი. ამ ყვე­ლა­ფერს წინ უს­წრებ­და ქარ­თუ­ლი ენის და­სა­ცა­ვად კრემლში გა­საგ­ზავ­ნი მა­სობ­რი­ვი საპ­რო­ტეს­ტო ხელ­მო­წე­რე­ბის შეგ­რო­ვე­ბა, რო­მელ­საც "კა­გე­ბე" უთ­ვალ­თვა­ლებ­და. სტუ­დენ­ტებს წა­რა­მა­რა იბა­რებ­დნენ.. 14 აპ­რილს ლე­ნი­ნის მო­ედ­ნი­დან ლა­მის უნი­ვერ­სი­ტე­ტამ­დე ქუჩა გა­და­ი­ჭე­და. სტუ­დენ­ტებს თან სტუდ­ბი­ლე­თე­ბი და პას­პორ­ტე­ბი ჰქონ­დათ, თუ დაგ­ვხო­ცა­ვენ, ამით ამოგ­ვიც­ნო­ბე­ნო. ეს სა­ქარ­თვე­ლოს ის­ტო­რი­ა­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე ნა­თე­ლი დღე იყო. ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დო­ბი­ა­ნად და შე­დე­გი­ა­ნად დას­რულ­და... თუმ­ცა, შემ­დეგ, ცხოვ­რე­ბა­ში ქარ­თუ­ლი ენა კრემ­ლის მიერ კი არა, ქარ­თვე­ლე­ბის მიერ სა­ხიჩ­რდე­ბო­და და პრი­მი­ტი­ულ­დე­ბო­და, რაც დღეს კულ­მი­ნა­ცი­ას აღ­წევს, მაგ­რამ ეს სხვა თე­მაა.

- შე­ვარ­დნა­ძის გა­დად­გო­მა­საც ულო­ცავ­დნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თმა­ნეთს...

- ბევ­რი მა­სობ­რი­ვი აღ­ტკი­ნე­ბა მი­ნა­ხავს. ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ას არ­ჩე­ვი­სას, მის მიერ სამ­ხრეთ ოსე­თის ავ­ტო­ნო­მი­უ­რი ოლ­ქის გა­უქ­მე­ბი­სას, როცა მთე­ლი ღამე მან­ქა­ნებს ასიგ­ნა­ლებ­დნენ... არა­და, ეს ნა­ბი­ჯი გახ­და სა­მა­ჩაბ­ლოს და­კარ­გვის წი­ნა­პი­რო­ბა... 2003 წლის ძა­ლი­ან სა­ეჭ­ვო და ყალ­ბი რე­ვო­ლუ­ცი­ი­სას, რომ­ლის ახალ­გაზ­რდა აქ­ტი­ვის­ტებს უცხო­ე­თის მიერ და­ფი­ნან­სე­ბუ­ლი ტრე­ნინ­გე­ბი ჰქონ­დათ გავ­ლი­ლი... მაგ­რამ ამ ყვე­ლა­ფერს სა­ში­ნე­ლი შე­დე­გე­ბი მოჰ­ყვა... ბო­ლოს კი თან­და­თან ჩა­მო­იქ­ნა სრუ­ლი­ად ან­ტი­ა­და­მი­ა­ნუ­რი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა და ქვე­ყა­ნამ ფსკე­რის­კენ და­ი­წყო სვლა...

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნა­ი­რა, თქვენ კარ­გად იც­ნობთ ქარ­თვე­ლი კა­ცის ბუ­ნე­ბას. არ გიკ­ვირთ, რო­გორ ჩა­მო­ყა­ლიბ­და ასე­თი სას­ტი­კი ადა­მი­ა­ნე­ბის გუნ­დი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში?

- ადა­მი­ა­ნის ფსი­ქი­კა­სა და ქცე­ვას მრა­ვა­ლი დარ­გი სწავ­ლობს. აღ­ზრდა-გა­ნათ­ლე­ბა, რე­ლი­გია, კულ­ტუ­რა, ლი­ტე­რა­ტუ­რა იმას ეს­წრაფ­ვის, ადა­მი­ან­ში ადა­მი­ა­ნი გა­დარ­ჩეს, გა­ი­ზარ­დოს, თა­ვი­სი სუ­ლი­ე­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­ნი­ვი­თა­როს... დღემ­დე ამო­უც­ნო­ბია, თუ რო­გორ იკარ­გე­ბა ადა­მი­ან­ში ადა­მი­ა­ნი და რო­გორ იღ­ვი­ძებს მას­ში მონ­სტრი. ერთ ოჯახ­ში აღ­ზრდი­ლი ორი ახალ­გაზ­რდი­დან შე­იძ­ლე­ბა, ერთი ავა­ზა­კი გა­მო­ვი­დეს და მე­ო­რე ბრწყინ­ვა­ლე ადა­მი­ა­ნი. და მა­ინც, მთა­ვა­რი უბე­დუ­რე­ბა ის არის, რომ ჩვენ აღარ ვი­ცით, რა არის აღ­ზრდა. გა­ნათ­ლე­ბა სრუ­ლი­ად აბუ­ჩად არის აგ­დე­ბუ­ლი. კულ­ტუ­რა ზედ­მე­ტი გახ­და. ეს ნე­ბის­მი­ერ ქვე­ყა­ნას და­ღუ­პავს. ვე­ლუ­რე­ბის ქვეყ­ნად აქ­ცევს.

- ისევ ახალ­გაზ­რდებს და­ვუბ­რუნ­დეთ. რო­გორ უყუ­რებთ სტუ­დენ­ტე­ბის პარ­ლა­მენ­ტში მოღ­ვა­წე­ო­ბის იდე­ას?

- ახალ­გაზ­რდე­ბი შე­იძ­ლე­ბა, ძა­ლი­ან ძლი­ე­რე­ბი იყ­ვნენ საპ­რო­ტეს­ტო აქ­ცი­ებ­ში, მაგ­რამ ქვეყ­ნის მარ­თვას მცოდ­ნე, გა­მოც­დი­ლი, მომ­წი­ფე­ბუ­ლი, ზრდას­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი სჭირ­დე­ბა. ჩვენ­თან კი მა­მა­კა­ცე­ბი ძა­ლი­ან გვი­ან აღ­წე­ვენ სიმ­წი­ფის ასაკს. გვი­ან ხდე­ბი­ან ზრდა­დას­რუ­ლე­ბუ­ლე­ბი. ამა­ზე, სხვას ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფებ­ში და­ღუ­პუ­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბაც მი­ა­ნიშ­ნებს.

ახლა გოგო-ბი­ჭე­ბი, ჯერ რომ არ უშ­რო­მი­ათ და არა­ფე­რი შე­უქ­მნი­ათ, უზარ­მა­ზა­რი ჯი­პე­ბით მე­დი­დუ­რად დაქ­რი­ან. ზე­მო­დან უყუ­რე­ბენ უმან­ქა­ნო­ებს და სა­ერ­თოდ, უზარ­მა­ზა­რი უგ­ვა­ნო­ბი­სა და უწეს­რი­გო­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვან ნა­წილს წარ­მო­ად­გე­ნენ. მშობ­ლე­ბი შვი­ლებს ვე­რა­ნა­ირ სუ­ლი­ერ სიმ­დიდ­რეს ვერ გა­დას­ცე­მენ და მა­ტე­რი­ა­ლუ­რით ახ­დე­ნენ ამის კომ­პენ­სა­ცი­ას. შვი­ლე­ბის მი­მართ სიყ­ვა­რულს ავ­ტო­მან­ქა­ნის ჩუ­ქე­ბით გა­მო­ხა­ტა­ვენ და ხში­რად უბე­დუ­რე­ბის­კენ უკა­ფა­ვენ გზას. ევ­რო­პა­ში ასე­თი რამ არ ხდე­ბა. იქ ახალ­გაზ­რდე­ბი გა­ცი­ლე­ბით უფრო და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი არი­ან და თა­ვი­ანთ ცხოვ­რე­ბას ძი­რი­თა­დად თა­ვად იწყო­ბენ.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნა­ი­რა, ისევ არ­ჩევ­ნე­ბის თე­მას და­ვუბ­რუნ­დე­ბი. ყვე­ლამ ვი­ცით, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­მართ რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაა მთელ ქვე­ყან­ში, მაგ­რამ ამის მი­უ­ხე­და­ვად, რამ­დე­ნი­მე რე­გი­ონ­ში მა­ინც მმარ­თვე­ლი გუნ­დი ლი­დე­რობს.

- არის რამ­დე­ნი­მე მო­მენ­ტი, რი­თაც ჩემი ბედ­ნი­ე­რე­ბის გან­ცდა დაჩ­რდი­ლუ­ლია. სა­მარ­თალ­მა პური ბო­ლომ­დე ვერ ჭამა. ჭეშ­მა­რი­ტად სა­მარ­თლი­ა­ნი არ­ჩევ­ნე­ბის ჩა­ტა­რე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი გა­ცი­ლე­ბით ნაკ­ლებ ხმებს მი­ი­ღებ­დნენ. მთელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მყავს ნაც­ნო­ბე­ბი და ახ­ლობ­ლე­ბი და ვიცი, რო­გო­რია გან­წყო­ბა. იმ რე­გი­ო­ნებ­ში, სა­დაც მათ უპი­რა­ტე­სო­ბა მო­ი­პო­ვეს, ვე­რა­ვინ და­მარ­წმუ­ნებს, რომ ტე­რო­რი და გა­ყალ­ბე­ბა არ ყო­ფი­ლა. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ ზუგ­დიდ­ში ირაკ­ლი ალა­სა­ნი­ამ გა­ი­მარ­ჯვა და სიღ­ნაღ­ში - გელა გე­ლაშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც ჩემი ნა­თე­სა­ვი არ არის. და სხვა­გა­ნაც ასე იქ­ნე­ბა.

და ახლა მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის­თვის ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად სრუ­ლი­ად აუ­ტა­ნე­ლია, რომ ისევ ამ წაშ­ლილ სა­ხე­ებს უნდა უყუ­რონ და ამ ხმებს უს­მი­ნონ, "ხმებს სა­მა­რი­დამ", მით უმე­ტეს, რომ ნა­ცი­ო­ნა­ლებს არა­ფე­რი ეტყო­ბათ არც და­ნა­შა­უ­ლის შეგ­რძნე­ბის, არც სირ­ცხვი­ლი­სა და არც სი­ნა­ნუ­ლის. მაგ­რამ მთა­ვა­რი ის არის, რომ ახლა, ჩვე­ნი ბოლო მარ­ცხის შემ­დეგ, ვგუ­ლის­ხმობ ამ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, ცი­ხის ჯო­ჯო­ხეთს და გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ბოლო, სრუ­ლი­ად გა­მა­ნად­გუ­რე­ბელ კადრს და სიმ­ბო­ლოს - ქვევრში ჩამ­ხრჩვალ ჩვილს, - მთელ ჩვენს ცხოვ­რე­ბას, მის ძველ და ახალ მან­კი­ე­რე­ბებს, აღ­ზრდა-გა­ნათ­ლე­ბას, კულ­ტუ­რას რე­ვი­ზია უნდა გა­ვუ­კე­თოთ. უნდა ვე­ძი­ოთ რო­დის, სა­ი­დან და რო­გორ და­ი­წყო ეს სა­ში­ნე­ლი ავად­მყო­ფო­ბა! ეს და­ცე­მა?! უნდა და­ვად­გი­ნოთ სი­მარ­თლე და სა­მარ­თა­ლი. მოვ­ლე­ნე­ბი ნამ­დვი­ლი სა­ხე­ლე­ბის გა­რე­შე და და­ნა­შა­უ­ლე­ბე­ბი სას­ჯე­ლის გა­რე­შე იმ კარ­გსაც გა­ა­პარ­ტა­ხებს, რაც კი­დევ შე­მოგ­ვრჩა.

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)