ამ ადა­მი­ანს ძა­ლი­ან კარ­გად გა­მოს­დის სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გა­ო­ცე­ბა. მისი და­ო­ჯა­ხე­ბაც მო­უ­ლოდ­ნე­ლი აღ­მოჩ­ნდა ყვე­ლას­თვის. ერეკ­ლე დე­ი­სა­ძემ და კრა­ვაი ტყე­მა­ლა­ძემ ერ­თმა­ნე­თი სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით გა­იც­ნეს. გო­გო­ნას ბიჭ­ზე მე­გობ­რის­გან ბევ­რი გა­ე­გო, მაგ­რამ თა­ვად არც ისე მო­ხიბ­ლუ­ლი გახ­ლდათ. პირ­ველ შეხ­ვედ­რას მე­ო­რე მოჰ­ყვა, მე­ო­რეს მე­სა­მე და ერთ დღეს კრა­ვაი მიხ­ვდა, რომ ერეკ­ლე შე­უყ­ვარ­და. ბიჭი უფრო ადრე მო­ი­ხიბ­ლა, ამ­ბობს, რომ ჯერ კი­დევ მისი სუ­რა­თე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­სას დაქლი­ავ­და, შემ­დეგ კი ნახ­ვი­სას, რო­დე­საც უთხრა, რომ ისი­ნი აუ­ცი­ლებ­ლად გახ­დე­ბოდ­ნენ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი.

ერეკ­ლე:

- კრა­ვაი "ფე­ის­ბუ­ქის" სა­შუ­ა­ლე­ბით გა­ვი­ცა­ნი, ოღონდ მე­გობ­რო­ბის თხოვ­ნა თა­ვად გა­მო­მიგ­ზავ­ნა (იღი­მე­ბა).

კრა­ვაი:

- იმი­ტომ არ გა­მიგ­ზავ­ნია, რომ მომ­წონ­და. ჩემი ახლო მე­გო­ბა­რი ახა­ლი ჩა­მო­სუ­ლი იყო უცხო­ე­თი­დან, რო­დე­საც ნახა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერეკ­ლეს სა­ხით ასე­თი ადა­მი­ა­ნი არ­სე­ბობ­და, ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა და ხში­რად მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და. ერთ დღეს მე­გობ­რის "ფე­ის­ბუქ­ზე" ვი­ღაც სხვას ვე­ძებ­დი, ვისი და­მა­ტე­ბაც მინ­დო­და და შემ­თხვე­ვით აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ მე­გობ­რებ­ში ერეკ­ლე დე­ი­სა­ძეც ჰყავ­და და მე­გობ­რო­ბის თხოვ­ნა გა­ვუგ­ზავ­ნე. მერე ეს ამ­ბა­ვი სა­ერ­თოდ და­მა­ვი­წყდა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში ერეკ­ლე ქა­ლაქ­ში არ იყო და ერთი კვი­რის შემ­დეგ დამ­თან­ხმდა მე­გობ­რო­ბა­ზე. მა­შინ გა­მახ­სენ­და, რომ მე­გობ­რო­ბის თხოვ­ნა მქონ­და გაგ­ზავ­ნი­ლი და მისი სუ­რა­თე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა და­ვი­წყე. ამ დროს მომ­წე­რა - "ლა­მა­ზი ხარ".

ერეკ­ლე:

- პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვა­ზე ვუ­თხა­რი, შე­იძ­ლე­ბა, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი გავ­ხდეთ-მეთ­ქი და ძა­ლი­ან გაბ­რაზ­და. შეხ­ვედ­რის დღეს ნას­ვა­მი ვი­ყა­ვი. მერე მარ­თლა უცებ გავ­ხდით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი. თა­ვი­დან კრა­ვა­ის ფო­ტო­ე­ბი რომ და­ვათ­ვა­ლი­ე­რე, ერთი ნახ­ვით გა­მოქლი­ა­ვე­ბა და­მე­მარ­თა და რე­ა­ლუ­რად რომ ვნა­ხე, უფრო მო­მე­წო­ნა.

- კრა­ვაი, შენ რით მოგ­ხიბ­ლა ერეკ­ლემ?

- თა­ვი­სი პი­როვ­ნე­ბით. ხში­რად ვამ­ბობ, რომ რო­გო­რიც მე­გო­ნა, ისე­თი არ აღ­მოჩ­ნდა, უფრო უკე­თე­სია.

- სახ­ლში რო­გორ გა­ამ­ხი­ლე, ვინ იყო შენი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი?

- (იღი­მე­ბა) დე­დამ იცო­და, რომ ვმე­გობ­რობ­დით, მაგ­რამ მის­თვის ეს პრობ­ლე­მას არ წარ­მო­ად­გენ­და. მერე ხვდე­ბო­და, რომ მარ­ტო მე­გობ­რე­ბი არ ვი­ყა­ვით და რჩე­ვებს მაძ­ლევ­და, რომ არ მეჩ­ქა­რა, ცოტა თავი და­მე­ფა­სე­ბი­ნა, ხომ იცით, რო­გორ იცი­ან მშობ­ლებ­მა. რო­დე­საც ერეკ­ლეს ცო­ლად გავ­ყე­ვი, დე­დამ მა­შინ გა­ი­გო, რომ რე­ა­ლუ­რად ერ­თმა­ნე­თი გვიყ­ვარ­და.

- ერეკ­ლე, მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლეს მო­სა­ხიბ­ლად სა­კუ­თარ ლექ­სებს თუ უკი­თხავ­დი?

- კრა­ვა­ის­თვის ჩემი ლექ­სე­ბი არა­სო­დეს წა­მი­კი­თხავს, შე­იძ­ლე­ბა, ასე უფრო არ მოვ­წო­ნე­ბო­დი. თან ახ­ლან­დე­ლი პო­ე­ტე­ბი დე­ბი­ლე­ბი არი­ან. მათ ვი­დე­ო­ებს რომ ვუ­ყუ­რებ, სა­დაც ლექ­სებს კი­თხუ­ლო­ბენ, მი­ტყდე­ბა, სი­ტყვა - პო­ე­ტი რო­გორ გა­ა­ფუ­ჭეს.

კრა­ვაი:

- ერეკ­ლეს შე­მოქ­მე­დე­ბაც მომ­წონს, მაგ­რამ, პირ­ველ რიგ­ში, მისი გე­მოვ­ნე­ბა, რა მუ­სი­კას უს­მენს, ვის ნა­წარ­მო­ე­ბებს კი­თხუ­ლობს, ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ერ­თნა­ი­რი გე­მოვ­ნე­ბა გვაქვს, ყვე­ლა­ფე­რი ემ­თხვე­ვა.

ერეკ­ლე:

- წიგ­ნებს ორი­ვე შუ­ა­ღა­მემ­დე ვკი­თხუ­ლობთ, მერე დი­ლას ვაგ­რძე­ლებთ. არ მომ­წონს ძი­ლის წინ კი­თხვა, ვფიქ­რობ­დი, ისე­თი მე­უღ­ლე შემ­ხვდე­ბო­და, რომ ამას გა­და­მაჩ­ვევ­და, მაგ­რამ ესეც ჩემ­ნა­ი­რი აღ­მოჩ­ნდა.

- რამ­დენ ხანს გაგ­რძელ­და თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია?

კრა­ვაი:

- ოთხი-ხუთი თვე ვხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს. ბო­ლოს უკვე ტყუ­ილს მი­ვეჩ­ვიე, მე­რი­დე­ბო­და, დედა რომ მენ­დო­ბო­და და მე პა­ე­მან­ზე მივ­დი­ო­დი. თან აბი­ტუ­რი­ენ­ტი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არ ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი. არც ვემ­ზა­დე­ბო­დი, მაგ­რამ მა­ინც მეყო ჩემი ჭკუა, რომ 70%-იანი გრან­ტი ავი­ღე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. მა­ნამ­დე ერეკ­ლე მპირ­დე­ბო­და, თუ გრანტს ავი­ღებ­დი, ნა­ყინს მი­ყიდ­და, მაგ­რამ არ და­უ­კონ­კრე­ტე­ბია, ერთ ცალს თუ სა­ო­ჯა­ხოს. ჩა­ბა­რე­ბის შემ­დეგ ვუ­თხა­რი, რომ ჩემ­თვის სა­ო­ჯა­ხო ნა­ყი­ნი ეყი­და, გაბ­რაზ­და, მე ერთ ცალს შეგ­პირ­დიო და ბო­ლოს ის სა­ო­ჯა­ხო ნა­ყი­ნიც მის­მა მე­გო­ბარ­მა მი­ყი­და (იღი­მე­ბა).

- კრა­ვაი, შენს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­ზე არ ეჭ­ვი­ა­ნობ­და?

- ერეკ­ლე მიყ­ვარ­და და ამის სა­ბა­ბი არ ჰქო­ნია. თან არ არის ეჭ­ვი­ა­ნი, რომ ეთ­ქვა, აბა, ვის უყ­ვარ­ხა­რო. არც მე ვარ ის ტიპი, რომ ამით თავი მო­მე­წო­ნე­ბი­ნა.

ერეკ­ლე:

- კრა­ვა­ის ერთი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი ჰყავ­და, არ გე­ტყვით ვინ, ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი რე­ჟი­სო­რია, თან უამ­რავ რა­მეს დაჰ­პირ­და.

- რო­მელ­საც შენ აჯო­ბე?

- დიახ, ბევ­რმა ფაქ­ტმა შე­უ­წყო ამას ხელი. რო­დე­საც წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, მო­მა­ვალ­ში უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში რამ­დენს მო­ე­წო­ნე­ბო­და, ვი­ფიქ­რე, რომ ჯობ­და, მა­ნამ­დე მო­მეყ­ვა­ნა ცო­ლად, თან ისე­თი გან­ცდა მქონ­და, ბავ­შვია და გავზრდი-მეთ­ქი და ახლა აქეთ მზრდის.

კრა­ვაი:

- ერეკ­ლე ძა­ლი­ან ჯი­უ­ტია, შე­იძ­ლე­ბა იცო­დეს, რომ კარ­გია, რა­საც ეუბ­ნე­ბი­ან, მაგ­რამ არ გა­ა­კე­თოს, რად­გან ეს მის იმიჯს და­ან­გრევს. მე მაქვს ის პლუ­სი, რომ ჩემ­თან არ დას­ჭირ­დეს ეს ყვე­ლა­ფე­რი. მას არა­ფერს ვთხოვ, რამე რომ არ მომ­წო­ნე­ბო­და, ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას არ მი­ვი­ღებ­დი. შე­იძ­ლე­ბა იყოს პა­ტა­რა ნი­უ­ან­სე­ბი, რაც არ მომ­წონს და ვურ­ჩიო, ასე აღარ მო­იქ­ცეს.

- ცო­ლო­ბა რო­გორ შე­მოგ­თა­ვა­ზა?

- ძა­ლი­ან უნ­დო­და ჩემს ოჯახ­ში მოს­ვლა და დე­დას გაც­ნო­ბა, მაგ­რამ ვა­კა­ვებ­დი, არ ვი­ცო­დი, დედა რო­გორ მი­ი­ღებ­და. ივ­ნი­სის და­სა­წყის­ში მი­თხრა, გა­მოც­დებს რომ მოვ­რჩე­ბო­დი, ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე გვე­ფიქ­რა. თა­ვი­დან სე­რი­ო­ზუ­ლად არ მი­მი­ღია. პირ­ვე­ლი გა­მოც­და რომ ჩა­ვა­ბა­რე, მე­გო­ბარ­მა სა­ჯა­რო ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში გა­ლა­კტი­ო­ნის ახა­ლი წიგ­ნის პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე დამ­პა­ტი­ჟა. იქ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ერეკ­ლეც გა­მოჩ­ნდა, მაგ­რამ მალე წა­მო­ვე­დით, არ მოგ­ვე­წო­ნა იქა­უ­რი სი­ტუ­ა­ცია, თან ერეკ­ლე გა­მა­ღი­ზი­ა­ნებ­ლად იქ­ცე­ო­და. უკან იდგა და ტაშს უკ­რავ­და, ყვე­ლა მას უყუ­რებ­და. იქი­დან საქ­ველ­მოქ­მე­დო აქ­ცი­ა­ზე წა­ვე­დით და შემ­დეგ მის მე­გო­ბარ­თან. იმ დღეს შე­ვუღლდით.

ერეკ­ლე:

- გა­და­წყვე­ტი­ლი არ მქონ­და, რომ იმ დღეს მო­მეყ­ვა­ნა ცო­ლად, მაგ­რამ მინ­დო­და, იქ ერთი სა­ა­თი კი­დევ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. დე­დამ მოს­წე­რა, ერთ სა­ათ­ში სახ­ლში იყა­ვიო. კრა­ვაი რუს­თა­ვი­დან არის და ვთხო­ვე, დე­დას­თვის მი­ე­წე­რა, რომ ორ სა­ათ­ში მი­ვი­დო­და, მაგ­რამ უარი მი­ი­ღო.

კრა­ვაი:

- ერეკ­ლემ რომ მი­თხრა, მოდი, დარ­ჩიო, ვუ­თხა­რი, ბა­რემ სამ გა­მოც­და­საც ჩა­ვა­ბა­რებ და მერე გა­მოგ­ყვე­ბი-მეთ­ქი. უკე­თე­სად ჩა­ა­ბა­რებ, ჩემი ცოლი რომ იქ­ნე­ბი, დრო და­გე­ზო­გე­ბა და ღამე აღარ ვი­მე­სი­ჯებ­თო. შემ­დეგ უკვე მე­გობ­რებ­მაც იაქ­ტი­უ­რეს, კარი გა­და­კე­ტეს, გა­სა­ღე­ბი გა­დაყ­ლა­პეს (იცი­ნი­ან). ყვე­ლა­ზე სა­სა­ცი­ლო დე­დას­თან და­რეკ­ვის სცე­ნა იყო. მე ტე­ლე­ფო­ნი გა­მოვ­რთე და ერეკ­ლეს ვთხო­ვე და­ე­რე­კა. ამ დროს კა­რის უკან და­ვი­მა­ლე და თავი მქონ­და გა­მო­ყო­ფი­ლი. უთხრა, ეთე­რი დე­ი­და, კრა­ვაი გა­თხოვ­და, ცო­ლად მო­ვიყ­ვა­ნეო. დე­დამ ტე­ლე­ფო­ნი ცი­ვად გა­უ­თი­შა. შემ­დეგ ნა­თე­სა­ვებ­მა და­მი­რე­კეს, აინ­ტე­რე­სებ­დათ, რო­გორ მი­ვი­ღე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, ბო­ლოს ყვე­ლა გვი­ლო­ცავ­და.

ერეკ­ლე:

- დე­და­ჩემს მა­ნამ­დე ვუ­თხა­რი, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავ­და და ცო­ლად მოყ­ვა­ნას ვა­პი­რებ­დი. დღეს ძა­ლი­ან უყ­ვართ კრა­ვაი. ჩემი და­ო­ჯა­ხე­ბი­დან ერთ თვე­ში ჩემ­მა ძმამ მომ­ღე­რალ ანი ჯა­ლა­ღო­ნი­ა­ზე იქორ­წი­ნა.

- კრა­ვაი, ერეკ­ლეს წიგ­ნე­ბი თუ წა­ი­კი­თხე?

- მისი და­წე­რი­ლი ლექ­სე­ბი და ჰა­ი­კუ­ე­ბი ყო­ველ­თვის მომ­წონ­და. "სა­ი­დუმ­ლო სი­რო­ბის" რამ­დე­ნი­მე მო­თხრო­ბა გა­თხო­ვე­ბის შემ­დეგ წა­ვი­კი­თხე და ერეკ­ლეს ახალ წიგნს "დამ­ლა­გე­ბელს" ვერც შე­ვა­და­რებ. აქ აღარ არის იმ­დე­ნი ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბა და ერო­ტი­კა. როცა პა­ო­ლო კო­ე­ლი­ო­სა­ვით, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ია­ფ­ფა­სი­ა­ნი პორ­ნოგ­რა­ფი­აა, ამას მხო­ლოდ იმი­ტომ აკე­თებ, რომ ბილ­წად წერო, ჩემ­თვის ეს მხო­ლოდ სი­სუს­ტეა, მაგ­რამ როცა ამას იმის­თვის აკე­თებ, რომ რა­ღა­ცას მალე მი­აღ­წიო და წლე­ბი არ დაგ­ჭირ­დეს, მი­სა­ღე­ბია.

ერეკ­ლე:

- ახა­ლი რო­მა­ნის წერა და­ვი­წყე, ისე­თია, რომ თა­ვად მე­ში­ნია. წიგნ­ში მთლი­ა­ნად ჩავ­დე ჩემი ზი­ზღი და პრო­ტეს­ტი პო­ლი­ტი­კის მი­მართ. ყვე­ლა პო­ლი­ტი­კო­სი იც­ნო­ბა, რე­ა­ლურ ფაქ­ტებ­ზე ავა­გე. ისე­თი ის­ტო­რი­ე­ბი მო­ვი­ძიე, რო­მე­ლიც სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ არ იცის. აბ­სურ­დის თე­ატ­რია თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე.

- პო­ლი­ტი­კუ­რა­დაც ერთ აზ­რზე ხართ?

- კრა­ვა­ის პო­ლი­ტი­კა არ აინ­ტე­რე­სებს. მა­გა­ზე ვკა­მა­თობთ, ამ ქვე­ყა­ნა­ში რომ ცხოვ­რობ, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, შენც არ გე­ხე­ბო­დეს. მე ად­რეც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და პო­ლი­ტი­კა.

კრა­ვაი:

- მერე ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის მხარ­დამ­ჭე­რი იყა­ვი.

ერეკ­ლე:

- რო­გორ არ ვი­ყა­ვი, მა­შინ ყვე­ლა ვი­ყა­ვით (იღი­მე­ბა).

კრა­ვაი:

- წლე­ბი ისე გა­დი­ო­და, რომ დედა და ბე­ბია პო­ლი­ტი­კით არ ინ­ტე­რეს­დე­ბოდ­ნენ. პრო­ტეს­ტი ჰქონ­დათ შე­ვარ­დნა­ძის რე­ჟი­მის მი­მართ, მაგ­რამ ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცია რომ მოხ­და, მათ­თვის ისე­თი­ვე სა­სა­ცი­ლო იყო, რო­გორც ჩემ­თვის, მა­შინ ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მი­შას ყვი­რო­და და დრო­შებს აფ­რი­ა­ლებ­და. დედა იჯდა და მო­წყე­ნით ამ­ბობ­და, კი­დევ ერთი შე­ვარ­დნა­ძის ეპო­ქა და­ი­წყოო. ახ­ლაც შე­იძ­ლე­ბა, ასე მოხ­დეს, ახა­ლი ადა­მი­ა­ნი მო­ვი­დეს და არც ის იყოს უკე­თე­სი.

ერეკ­ლე:

- მე ხალ­ხზე ვბრაზ­დე­ბი, თო­რემ მათ ად­გი­ლებ­ზე რომ დამ­სვა, შე­იძ­ლე­ბა, მეც ცუდი ტიპი ვიყო. ცოტა ხნის წინ, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" სა­არ­ჩევ­ნო პროგ­რა­მა წა­ვი­კი­თხე, რა­ღა­ცე­ბი მო­მე­წო­ნა, რა­ღაც - არა. ვა­პი­რებ, და­ნარ­ჩე­ნი პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ე­ბის პროგ­რა­მე­ბიც წა­ვი­კი­თხო. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ხალ­ხის დიდი ნა­წი­ლი არ წა­ი­კი­თხავს, არა­და, რას აძ­ლევ ხმას, ხომ უნდა იცო­დე. იქ­ნებ, რას წე­რენ?.. "კუ­რი­ერ­სა" და "ქრო­ნი­კას" რომ უყუ­რე­ბენ, ეგ უფრო სა­ზი­ზღრო­ბა არ არის? მა­გას არ ჯო­ბია, რომ ყვე­ლას პროგ­რა­მა წა­ი­კი­თხონ და მერე პო­ზი­ცი­აც ექ­ნე­ბათ.

- პო­ლი­ტი­კი­დან ისევ პი­რად­ზე გა­და­ვი­დეთ, თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის შემ­დეგ ახა­ლი რა აღ­მო­ა­ჩი­ნეთ ერ­თმა­ნეთ­ში?

კრა­ვაი:

- მა­ნამ­დეც ვი­ცო­დი, რომ ერეკ­ლე მშობ­ლებს, ნა­თე­სა­ვებს პა­ტივს სცემ­და, მაგ­რამ ახლა ვნა­ხე, რომ დე­და­ზე გიჟ­დე­ბა. სა­ერ­თოდ სხვა­ნა­ი­რია საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში.

- ამ­ბო­ბენ, რომ და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ ძა­ლი­ან შე­იც­ვა­ლა.

- და­ო­ჯა­ხე­ბის ბრა­ლი არ არის, გა­ი­ზარ­და.

ერეკ­ლე:

- მეც ასე ვფიქ­რობ, შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღა­ცებს ამით იმე­დი გა­ვუც­რუე, თუმ­ცა რო­გო­რიც ვი­ყა­ვი, ის ტიპი დავ­რჩე­ბი, მაგ­რამ უფრო განვვი­თარ­დე­ბი ჩემს საქ­მე­ში. არ­სე­ბობს ცუდი, სა­შუ­ა­ლო და კარ­გი ეპა­ტა­ჟი. აქამ­დე სა­შუ­ა­ლო ეპა­ტაჟს ვა­კე­თებ­დი, ახლა უფრო ხა­რის­ხი­ანს გა­ვა­კე­თებ, თო­რემ არც მა­ნამ­დე მიყ­ვარ­და ტყუ­ი­ლი და უსა­მარ­თლო­ბა და არც ახლა მიყ­ვარს.

- ერეკ­ლე, ახლა სად ცხოვ­რობთ, მახ­სოვს, ადრე ინ­ტერ­ვი­უ­ში მი­თხა­რი, რომ არ მუ­შა­ობ­დი და მე­გობ­რე­ბი გი­ნა­ხავ­დნენ.

- ახლა მივ­ხვდი, რომ უნდა ვი­მუ­შაო, მაგ­რამ ამ ეტაპ­ზე ბლო­გებს ვწერ და მცი­რე შე­მო­სა­ვა­ლი მაქვს. სამ­სა­ხურ­ზე ოქ­ტომ­ბრის შემ­დეგ ვი­ფიქ­რებ, როცა არ­ჩევ­ნე­ბი ჩა­ივ­ლის. ვნა­ხოთ, რა მოხ­დე­ბა ქვე­ყა­ნა­ში. წი­ნათ­გრძნო­ბა მაქვს, რომ ძა­ლი­ან აი­რე­ვა ყვე­ლა­ფე­რი და შე­იძ­ლე­ბა, ცუდი რა­ღა­ცე­ბიც მოხ­დეს. ამ ეტაპ­ზე ჩემს დე­ი­დაშ­ვილ­თან ვცხოვ­რობთ, ისე შე­უყ­ვარ­და ჩემი მე­უღ­ლე, რომ მი­თხრა, აქ იყა­ვი­თო. რამ­დე­ნი­მე თვე­ში ბი­ნას ვი­გი­რა­ვებთ და ცალ­კე გა­და­ვალთ.

- კრა­ვაი, შენ არ წერ?

- დიახ. მო­თხრო­ბებს უფრო ვე­რი­დე­ბო­დი, ჩა­ნა­ხა­ტებ­სა და ლექ­სებს ვწერ.

ერეკ­ლე:

- თან იცით, რო­გორ წერს, რა­ღაც მო­მენ­ტში შუ­რის გრძნო­ბა გა­მიჩ­ნდა, კი­ნა­ღამ წავ­შა­ლე ყვე­ლა­ფე­რი. ძა­ლი­ან კარ­გი ფრა­ზე­ბი აქვს. ლექ­სე­ბი არ წა­მი­კი­თხავს, ქა­ლე­ბის პო­ე­ზი­ა­ზე ვი­ცი­ნი. ჩარლზ ბუ­კოვ­სკის აქვს ერთი ძა­ლი­ან კარ­გი გა­მო­ნათ­ქვა­მი: რო­დე­საც საყ­ვა­რე­ლი ქალი ფე­ხებს არ გიშ­ლის, ან პო­ე­ტია, ან შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი (იღი­მე­ბა). რამ­დე­ნი­მე ფრა­ზა კრა­ვა­ის ჩა­ნა­ხა­ტე­ბი­დან მო­ვი­პა­რე და ჩემს ახალ ტექ­სტში გა­მო­ვი­ყე­ნე.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)