ამ 87 წლის ქალ­ბა­ტონს ჩვენ­ში მისი საქ­მე­ე­ბით იც­ნო­ბენ. მუ­დამ შრო­მა­შია და ნაშ­რო­მიც ყო­ველ­თვის სა­უ­კე­თე­სო აქვს. ევა ოთა­რაშ­ვი­ლის ჯუჯა კაკ­ლებ­მა სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში უკვე კარ­გა ხა­ნია სა­ხე­ლი გა­ით­ქვა.

• წლე­ბის წინ მიზ­ნად და­ი­სა­ხა, სა­კუ­თა­რი კაკ­ლის ბაღი ჰქო­ნო­და და სა­წა­დელ­საც ძა­ლი­ან მალე მი­აღ­წია - სა­უ­კე­თე­სო ბაღი გა­ა­შე­ნა. ის მხო­ლოდ მე­ბა­ღე არ არის, პრო­ფე­სი­ით ბიბ­ლი­ო­თე­კა­რი, მეყ­ვა­ვი­ლე და მე­ფუტკრეც არის, მოკ­ლედ, მრა­ვალ­მხრი­ვი ადა­მი­ა­ნია და ამა­ში მისი ინ­ტერ­ვი­უს წა­კი­თხვი­სას დარ­წმუნ­დე­ბით.

ევა ოთა­რაშ­ვი­ლი:

- და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე ახალ­სო­ფელ­ში, თი­ა­ნე­თი­დან სამი კი­ლო­მეტ­რით ზე­მო­თაა ჩემი სო­ფე­ლი. ტექ­ნი­კუ­მი რომ და­ვამ­თავ­რე, ერთი წელი უმუ­შე­ვა­რი ვი­ყა­ვი და 1960 წელს საყ­დრი­ო­ნის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში დავ­საქმდი. მერე პუშ­კი­ნის სა­ხე­ლო­ბის პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე და და­ვამ­თავ­რე. 1972 წელს საყ­დრი­ონ­ში და­ვო­ჯახ­დი. მა­ნამ­დე, საყ­დრი­ო­ნის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში მუ­შა­ო­ბის 11 წლის სტა­ჟი მქონ­და და გო­გო­ებს ვა­ცი­ნებ­დი ხოლ­მე, სირ­ცხვი­ლიც კი იყო, აქ რომ არ გავ­თხო­ვი­ლი­ყა­ვი-მეთ­ქი... საყ­დრი­ონ­ში სა­ბიბ­ლი­ო­თე­კო საქ­მი­ა­ნო­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ გა­ვა­ჩა­ღე - 500 წიგ­ნამ­დე ჩა­ვი­ბა­რე და ბო­ლოს 6000 წიგ­ნამ­დე ავე­დი. 13 წე­ლი­წა­დი და­ქი­რა­ვე­ბულ ბი­ნა­ში ვი­ყა­ვით, ერთი ოთა­ხი გვქონ­და. მერე კულ­ტუ­რის გან­ყო­ფი­ლე­ბამ ფი­ნუ­რი კო­ტე­ჯი ჩაგ­ვიდ­გა, იქ დავ­ბი­ნავ­დით და საქ­მე იქ გა­ვაგ­რძე­ლეთ... იმ წლებ­ში დიდი სო­ფე­ლი იყო (780 მცხოვ­რე­ბი) და 500 მკი­თხვე­ლი სულ ყო­ველ­თვის მყავ­და. ახლა სოფ­ლის მო­სახ­ლე­ო­ბა შემ­ცი­რე­ბუ­ლია - 200 მო­სახ­ლეა. ახალ­გაზ­რდო­ბა წა­ვი­და - ზოგი ქა­ლაქ­ში, ზოგი - უცხო­ეთ­ში.

- ალ­ბათ ბევრ ადა­მი­ანს, მათ შო­რის ბავ­შვს, შე­აყ­ვა­რეთ წიგ­ნის კი­თხვა?

- ისე იყო თა­რო­ებ­ზე წიგ­ნე­ბი გან­ლა­გე­ბუ­ლი, რომ ყვე­ლა მოს­წავ­ლის­თვის მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო და თი­თო­ე­ულ­მა იცო­და, წიგ­ნი სა­ი­დან უნდა აეღო და რა წა­ე­კი­თხა. ლი­ტე­რა­ტუ­რა ასე­ვე ეწყო მოზ­რდი­ლე­ბის­თვის - გან­ლა­გე­ბა ან­ბა­ნის და ავ­ტო­რე­ბის მი­ხედ­ვით იყო... მთა­ვა­რია მკი­თხვე­ლი გიყ­ვარ­დეს. ისე უნდა იმუ­შაო, რომ ისი­ნი და­ა­ინ­ტე­რე­სო და წიგ­ნი შე­აყ­ვა­რო. ჩემს ხელ­ში ბევ­რი ბავ­შვი გა­ი­ზარ­და. თუ რო­მე­ლი­მე წიგნს ისე და­აბ­რუ­ნებ­და, რომ წა­კი­თხუ­ლი არ ჰქონ­და, უკან გა­ვა­ტან­დი... ერთი მკი­თხვე­ლი წლე­ბის მერე გა­მო­მი­ტყდა, - თქვე­ნი ისე მე­ში­ნო­და, წიგ­ნი უკან არ გა­მა­ტა­ნო­სო. კი, ბევ­რი გავ­ზარ­დე და მე­ა­მა­ყე­ბა. მერე უფ­რო­სებ­თა­ნაც მივ­დი­ო­დი ოჯა­ხებ­ში, რომ წიგ­ნი წა­ე­კი­თხათ... ერთ მო­ხუცს ის­ტო­რი­უ­ლი წიგ­ნე­ბი უყ­ვარ­და, რომ წა­ი­ღებ­და და წა­ი­კი­თხავ­და, მერე მო­დი­ო­და და ში­ნა­არსს მიყ­ვე­ბო­და. შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მი­ზი­ა­რებ­და. მას­წავ­ლე­ბელს მე­ძახ­დნენ, მას­წავ­ლე­ბელ­თან ვი­ყა­ვი გა­ტო­ლე­ბუ­ლი.

- მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან შე­გიყ­ვარ­დათ საყ­დრი­ო­ნი და იქა­უ­რი მო­სახ­ლე­ო­ბა...

- კი... დიდი და კარ­გი სო­ფე­ლია. თა­ვი­დან ამ სო­ფელ­ში სა­მუ­შა­ოდ იმი­ტომ წა­მო­ვე­დი, რომ ნა­თე­სა­ვე­ბი გვყავ­და. კარ­გი ხალ­ხი ცხოვ­რობ­და, ბევ­რი ბავ­შვი დარ­ბო­და, ისე შე­მიყ­ვარ­და. მერე ხალ­ხსაც შე­ვუყ­ვარ­დი და მეც შე­ვიყ­ვა­რე ისი­ნი.

- ასე აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ობ­დით და ოჯახ­შიც უამ­რავ საქ­მეს აკე­თებ­დით, შვი­ლებს ზრდი­დით, თავს რო­გორ არ­თმევ­დით ამ­დენ საქ­მეს?

- ბავ­შვო­ბი­დან ასე ვი­ყა­ვი ყვე­ლა­ფერ­ში, სა­დაც ვყო­ფილ­ვარ, სკო­ლა­ში, ტექ­ნი­კუმ­ში, უმაღ­ლეს­ში პირ­ვე­ლი უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ყვე­ლა ამ­ხა­ნაგს ჩემ­თან უნ­დო­და ურ­თი­ერ­თო­ბა... საყ­დრი­ო­ნის ბიბ­ლი­ო­თე­კაც რა­ი­ონ­ში პირ­ვე­ლი იყო. როცა და­ვო­ჯახ­დი და ამ სახ­ლში მო­ვე­დი, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვი­დან გა­სა­კე­თე­ბე­ლი იყო. სახ­ლი 3 წე­ლი­წად­ში ყვე­ლა­ნა­ი­რად გავ­მარ­თე. არც ერთ საქ­მეს ზე­და­პი­რუ­ლად არ ვა­კე­თებ­დი, რომ და­ვი­წყებ­დი, ბო­ლომ­დე მივ­ყვე­ბო­დი. რაც ოჯახს, შვი­ლებს სჭირ­დე­ბო­და, ხელი არაფ­რის­თვის და­მიკ­ლია. ახ­ლაც ასე ვარ. თან წი­ნას­წარ ვგეგ­მავ­დი საქ­მე­ებს... ერთი ისაა, რომ პირ­ვე­ლი შვი­ლი, ბიჭი მაკ­ლია. ღმერ­თმა მომ­ცა და სამი თვი­სა წა­მარ­თვა. ამან ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და ჩემ­ზე...

- ამ­დენ საქ­მით ხომ შე­იძ­ლე­ბა ოდეს­ღაც და­ი­ღა­ლოს ადა­მი­ა­ნი. დას­ვე­ნე­ბა არ გიყ­ვართ?

- ბავ­შვო­ბი­დან ასე მოვ­დი­ვარ, დედა გვყავ­და ძა­ლი­ან მშრო­მე­ლი. მარ­ტო ქალ­მა გაგვზარ­და 4 შვი­ლი - ორი ძმა და ორი და - უფ­რო­სი ძმა უკვე აღარ მყავს... ოთხი­ვე "პუშ­კი­ნე­ლე­ბი" ვი­ყა­ვით, ყვე­ლამ პე­და­გო­გი­უ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი და­ვამ­თავ­რეთ. უმა­მოდ ვიზ­რდე­ბო­დით და ხომ გი­თხა­რით, ჩვენც ძა­ლი­ან მშრო­მე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, დე­დას შრო­მა­ში გვერ­დით ვე­დე­ქით და სწავ­ლაც გვიყ­ვარ­და. ჩვენ­თან არ არ­სე­ბობ­და, სი­ტყვა, რომ გვე­ზა­რე­ბა... რომ გავ­თხოვ­დი, ოჯახ­ში საქ­მე­ში წინ წამ­ძღო­ლი მე ვი­ყა­ვი და მე­უღ­ლეც მომ­ყვე­ბო­და. ახა­ლი და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლე­ბი რომ ვი­ყა­ვით, ერთხელ რა­ღა­ცა­ზე ვუ­თხა­რი, - ეს გა­ვა­კე­თოთ და მე­ზა­რე­ბაო. პირ­ვე­ლად გა­ვი­გო­ნე სი­ტყვა მე­ზა­რე­ბა და გა­მიკ­ვირ­და... სა­ერ­თოდ მე­დი­კო­სე­ბის მიერ რე­კო­მენ­დე­ბუ­ლია, რომ ადა­მი­ან­მა დღე­ში რამ­დე­ნი­მე სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რი საქ­მე უნდა გა­ა­კე­თოს. რა თქმა უნდა, ვის­ვე­ნებ, - მეც­ნი­ე­რე­ბის ასე­თი კვლე­ვაა, რომ მოქ­მე­დე­ბა და დას­ვე­ნე­ბა თა­ნა­ბა­რი მო­ნაც­ვლე­ო­ბი­თაა სა­ჭი­რო. თან როცა ადა­მი­ა­ნი შრო­მის­გან დაღ­ლი­ლია, წა­მო­წო­ლილ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში უნდა და­ის­ვე­ნოს - ორ­გა­ნიზ­მი და­კარ­გულ ენერ­გი­ას ასე აღიდ­გენს... 1999 წლი­დან დღი­ურს ვავ­სებ, ყო­ველ დღე ვწერ, რას ვა­კე­თებ...

- რო­გორც ვიცი, მე­ფუტკრე­ო­ბა­საც მის­დევთ...

- როცა და­ვო­ჯახ­დი, აქ ჩემ­მა ძმებ­მა 3-4 სკა ჩა­მიდ­გეს, რამ­დე­ნი­მე წელი ვუვ­ლი­დი, მერე სხვა საქ­მე­ებ­ზე გა­და­ვერ­თე ამ საქ­მე­ზე ხელი ავი­ღე. 1995 წელს ჩემ­მა ძმამ მი­თხრა, ფუტკრის მოვ­ლა შე­გიძ­ლია და უნდა იყო­ლი­ოო. ჩა­მო­მიყ­ვა­ნა და მეც გან­ვა­ახ­ლე მე­ფუტკრე­ო­ბა. ამ საქ­მე­საც გუ­ლი­ა­ნად მივ­ხე­დე, სა­ერ­თოდ, ამ დარ­გს ასე უნდა - მას­ში გუ­ლით და გო­ნე­ბით უნდა იყო ჩარ­თუ­ლი. ჩემს ძმებს მე­ფუტკრე­ო­ბა სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად ჰქონ­დათ ნას­წავ­ლი. უფ­რო­სი, რო­მე­ლიც ცო­ცხა­ლი აღარ არის, სე­რი­ო­ზუ­ლი სპე­ცი­ა­ლის­ტი იყო... მოკ­ლედ, უნდა იყო­ლიო, თუ მოვ­ლა შე­გიძ­ლი­აო. ჰოდა, ისე ვაქ­ტი­უ­რობ­დი, რომ ჩემი შე­მო­სავ­ლის წყა­რო ფუტ­კა­რი იყო. 200-300 კილო თაფლს ვწუ­რავ­დი. 2010 წელს 400 კილო დავ­წუ­რე. თაფ­ლის შე­მო­სავ­ლით ბევ­რი რამ გა­ვა­კე­თე... სა­კუ­თა­რი თავი ისეთ რე­ჟიმ­ში მყავ­და - სულ თვი­თონ ვა­კონ­ტრო­ლებ­დი. გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის შემ­დეგ ფუტ­კარს რა­ღაც შე­მო­ე­სია, გუნ­დად და­დი­ო­და და ფუტკრებს ანად­გუ­რებ­დნენ, რა­მაც კი­დევ უფრო მეტი საზ­რუ­ნა­ვი გა­მი­ჩი­ნა...

- ისე­თი ყო­ჩა­ღი ქალ­ბა­ტო­ნი ხართ, სო­ფელ­საც ბევრ კარგ საქ­მე­ში და­ეხ­მა­რე­ბო­დით... რას იტყვით?

- კი, სოფ­ლის­თვის, მო­სახ­ლე­ო­ბის­თვის მხო­ლოდ ბიბ­ლი­ო­თე­კა­რი არ ვი­ყა­ვი. ნე­ბის­მი­ერ სა­კი­თხში ყვე­ლას ვპატ­რო­ნობ­დი. რაც კი ჩემს უბან­ში უნდა გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო ჭირ­სა თუ ლხინ­ში, ადა­მი­ა­ნე­ბის გვერ­დით ვი­ყა­ვი. სოფ­ლის ოჯა­ხე­ბის ჭი­რის და ლხი­ნის სუფ­რის მო­თა­ვე გახ­ლდით... მუდ­მი­ვად აზრს მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ... ქსე­ნია კო­ტო­შაშ­ვი­ლი მო­წი­ნა­ვე მწვე­ლა­ვი უმაღ­ლეს საბ­ჭო დე­პუ­ტა­ტი იყო და მისი სა­შუ­ა­ლე­ბით სოფ­ლის­თვის ბევ­რი რამ გა­ვა­კე­თე. ასე აშენ­და სა­შუ­ა­ლო სკო­ლის ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი შე­ნო­ბა, გა­იხ­სნა სა­ფერ­შლო-სა­ბე­ბიო პუნ­ქტი და სოფ­ლის მო­თხოვ­ნით სა­კუ­თა­რი ფოს­ტაც. 80-იან წლებ­ში VI სა­უ­კუ­ნე­ში აშე­ნე­ბუ­ლი ეკ­ლე­სი­ის აღ­დგე­ნა და­ვი­წყეთ. გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი იყო, არა­და, თურ­მე ადრე ისე­თი ზარი ეკი­და, მისი ხმა გარ­შე­მო ყვე­ლა სო­ფელ­ში ის­მო­და. ის ზარი თავ­მჯდო­მა­რეს გად­მო­აგ­დე­ბი­ნეს, იმის გად­მოგ­დე­ბა­ში ვინც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, არ­ცერ­თმა ოჯახ­მა არ იხე­ი­რა. მოკ­ლედ, სო­ფელ­ში ფული ავ­კრი­ბეთ და თან­და­თა­ნო­ბით აღ­ვად­გი­ნეთ ეკ­ლე­სია...

- შემ­დეგ კი, რო­გორც ვიცი, კაკ­ლის მო­შე­ნე­ბამ და­გა­ინ­ტე­რე­სათ და ადა­მი­ა­ნებ­მა რო­გორც კაკ­ლის სპე­ცი­ა­ლის­ტი, ისე გა­გიც­ნეს...

- კი, ეს ჩემ­თვის მო­სავ­ლე­ლად ახა­ლი საქ­მე გახ­და. ეტა­პობ­რი­ვად მივ­ყე­ვი მე­კაკ­ლე­ო­ბას. ბო­ლოს მე­ო­რე ბა­ღიც გა­ვა­კე­თე - 40/100-ზე. 120 ძირი კა­კა­ლი დავრგე. კაკ­ლი­დან მი­ღე­ბუ­ლი შე­მო­სავ­ლით 2020 წელს ბაღი შე­მოვ­ღო­ბე, ჯერ ხის ბო­ძე­ბით და მერე არ­მა­ტუ­რის ბო­ძე­ბით. რა ვქნა, უნდა ვა­კე­თო, ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა მა­ინ­ტე­რე­სებს და ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა მიყ­ვარს. ყვე­ლა­ფე­რი წეს­რიგ­ში მინ­და, რომ იყოს. კაკ­ლებს დიდი ყუ­რა­დღე­ბა უნდა. ცოტა ხნის წინ 80 ძირი ჩემი ხე­ლით შე­ვა­თეთ­რე. კაკ­ლე­ბის შუ­ა­ლედ­ში მი­წას ვხნავ და ლო­ბი­ოც მომ­ყავს... მი­წის მოხ­ვნა კაკ­ლებ­საც სჭირ­დე­ბა. ჩემს კაკ­ლის ნერ­გებს ბევ­რი ემად­ლი­ე­რე­ბა, რაც ჩემ­თვის დიდ რა­მეს ნიშ­ნავს. როცა მი­აქვთ, ვეხ­ვე­წე­ბი, რომ მო­უ­ა­რონ, მერე შე­მა­ტყო­ბი­ნონ, რო­გორ უვ­ლი­ან და ნერ­გე­ბი რო­გორ ხა­რობს.

- ამ ცოტა ხნის წინ შვე­დეთ­ში შვილ­თან იყა­ვით ჩა­სუ­ლი, რო­მე­ლიც იქ არის გა­თხო­ვი­ლი... მო­გე­წო­ნათ იქა­უ­რო­ბა?

- შე­მოდ­გო­მით ბევ­რი საქ­მე მქონ­და, ყვე­ლა­ფე­რი რომ და­ვას­რუ­ლე, და­ვა­ბი­ნა­ვე, და­გეგ­მი­ლი იყო, რომ შვე­დეთ­ში უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. მგზავ­რო­ბა ჩემ­თვის არა­ფერს ნიშ­ნავს, თვითმფრი­ნა­ვით სხვა დრო­საც მიმ­გზავ­რია... ჩემს შვი­ლებს უნ­დო­დათ, რომ შო­ბას ყვე­ლა­ნი ერ­თად იქ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით... შვე­დი სიძე მყავს, ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ, პა­ტივს მცემს. კო­პე­ნ­ჰა­გენ­ში ხომ ჩა­ვე­დით, მა­ტა­რებ­ლით უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვით და თა­ვი­სი მან­ქა­ნით დამ­ხვდა... იქა­უ­რო­ბა მოვ­ლი­ლია, მე ხომ მიყ­ვარს ასე­თი ნა­პატ­რო­ნე­ბი გა­რე­მო... მინ­დვ­რე­ბი სულ ამ­წვა­ნე­ბუ­ლი და გაკ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი იყო. ნა­ტას ოჯა­ხი გა­რე­უ­ბან­ში ცხოვ­რობს და ამას ვერც იგ­რძნობ. კოპ­წია სახ­ლე­ბია - 4-5 სარ­თულ­ზე მა­ღა­ლი არ­ცერ­თი არ არის. ასე­ვე მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ეზო­ე­ბი აქვთ, მწვა­ნე ნარ­გა­ვე­ბით სავ­სეა იქა­უ­რო­ბა, და­ბა­ლი ღო­ბე­ე­ბი აქვთ, სა­უ­კე­თე­სო გზე­ბი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი თვალ­ში სა­ცე­მია და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. მოკ­ლედ, შო­ბას იქ შევ­ხვდით. ორი თვე უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და ორი კვი­რა რომ გა­ვი­და, გუ­ნე­ბა შე­მეც­ვა­ლა. ვუ­თხა­რი, რომ წა­მიყ­ვა­ნეთ-მეთ­ქი და მე­სა­მე კვი­რას წა­მო­ვე­დი.

- უცხო ქვე­ყა­ნა მო­გე­წო­ნათ, მაგ­რამ თქვენს ქვე­ყა­ნა­ში მა­ლე­ვე დაბ­რუნ­დით, ხომ?

- ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა, კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო ჩემი სამ­შობ­ლოა. დავ­ბრუნ­დი თუ არა აქ, ქუ­თა­ი­სი­დან ავ­ტო­ბუსს რომ მოვ­ყავ­დით, ფან­ჯრი­დან ვუ­ყუ­რებ­დი მო­უვ­ლელ, აბა­ლა­ხე­ბულ მინ­დვ­რებს. ის სი­კოხ­ტა­ვე კი იქ დარ­ჩა, შვე­დეთ­ში... ერთი ამ­ბა­ვიც უნდა მო­გიყ­ვეთ - სა­ა­ხალ­წლოდ სი­ძემ თა­ვი­სი უფ­რო­სი მე­უღ­ლით და­პა­ტი­ჟა, ახა­ლი წლის ღა­მეს ვუ­მას­პინ­ძლეთ. ნა­ტამ მათ ჩემი მოყ­ვა­ნი­ლი კა­კა­ლი და თხი­ლი გა­ა­სინ­ჯა. იმ კაც­მა თქვა, ასე­თი ნი­გო­ზი არ მი­ჭა­მი­აო. მერე ნა­ტას უთხრა, დე­და­შე­ნი ოღონდ დარ­ჩეს, კაკ­ლის ბაღი გა­ა­შე­ნოს, ხელ­ფას­საც და­ვუ­ნიშ­ნავ, მუ­შებ­საც ავუყ­ვან, უარს ნუ იტყვი­სო. ნა­ტამ მი­თხრა, - სამ­სა­ხუ­რი გა­მო­გიჩ­ნდაო. რა თქმა უნდა, უარი ვუ­თხა­რი. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვე­დი. თუმ­ცა შვე­დე­თის მო­ნატ­რე­ბაც მაქვს, ნა­ტას სახ­ლი­საც და მისი ოჯა­ხი­საც... იქ 3 კვი­რა, იცით, რო­გორ გავ­ძე­ლი? სულ ვქსოვ­დი. 2-2 წყვი­ლი წინ­და და­ვუქ­სო­ვე ყვე­ლას. გულს საქ­მით ვა­ყო­ლებ­დი. უსაქ­მოდ სი­ცო­ცხლე ხომ არ შე­მიძ­ლია.

- ახალ­გაზ­რდებს მომ­დევ­ნო თა­ო­ბას თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან რას ეტყო­დით?

- ცხოვ­რე­ბის ყო­ვე­ლი დღე გა­მო­ზო­მეთ. წუ­თი­სო­ფე­ლი სწრა­ფად გარ­ბის, არ­ცერ­თი წუთი არ გა­აც­დი­ნოთ და უაზ­როდ არ გა­ა­ტა­როთ, ნა­ყო­ფი­ე­რად გა­მო­ი­ყე­ნოთ. გიყ­ვარ­დეთ მი­წას­თან მუ­შა­ო­ბა, - ეს სი­ცო­ცხლის გა­ხან­გრძლი­ვე­ბის ტოლ­ფა­სია. ვინც რა საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ხართ ჩარ­თუ­ლი, გუ­ლით გიყ­ვარ­დეთ, იფიქ­რეთ ცხოვ­რე­ბის ყო­ველ მო­მა­ვალ წელ­ზე. სი­ბე­რე­ზეც იფიქ­რეთ, მა­შინ რა უნდა აკე­თოთ, ახალ­გაზ­რდო­ბი­დან უნდა და­სა­ხოთ ეს გეგ­მე­ბი. ყო­ველ­მა ადა­მი­ან­მა ხე უნდა დარ­გოს და იმის ჩრდილ­ში და­ის­ვე­ნოს. საქ­მემ არ უნდა შე­გა­ში­ნოთ...