ირი­ნა გრი­გო­ლი­ას პრო­ფი­ლი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში პა­რი­ზის ოლიმ­პი­ა­დის დროს, შემ­თხვე­ვით აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რო­დე­საც ქარ­თველ ოლიმ­პი­ე­ლებ­ზე ინ­ფორ­მა­ცი­ას ვაგ­რო­ვებ­დი. წარ­მო­შო­ბით სო­ხუ­მე­ლი ქალი ორ­ჯერ მოხ­ვდა ემიგ­რა­ცი­ა­ში, პირ­ვე­ლად სა­კუ­თარ სამ­შობ­ლო­ში, რო­დე­საც 17 წლის ასაკ­ში ომის გამო სო­ხუ­მი და­ტო­ვა და მე­ო­რედ 2012 წელს, რო­დე­საც ბე­დის სა­ძი­ებ­ლად სამ შვილ­თან და მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად საფ­რან­გეთ­ში გა­ემ­გზავ­რა.

რო­გო­რია ემიგ­რან­ტო­ბა რო­დე­საც შენს ქვე­ყა­ნა­ში აწყო­ბილ კა­რი­ე­რას ტო­ვებ და რო­გორ ცხოვ­რობს ახლა საფ­რან­გეთ­ში ქალი, რო­მელ­მაც 12 წე­ლი­წად­ში მო­ა­ხერ­ხა და ახლა საფ­რან­გეთ­ში სა­ჯა­რო მო­ხე­ლეა.

- სო­ხუმ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, ცნო­ბი­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის გამო 17 წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ქა­ლა­ქი დავ­ტო­ვე. სა­უ­კე­თე­სო ბავ­შვო­ბა მქონ­და, პირ­ველ სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, დღემ­დე ვი­ნარ­ჩუ­ნებთ ურ­თი­ერ­თო­ბას მა­შინ­დელ გა­რე­მოც­ვას­თან. ომი და­ი­წყო და ერთ დღე­ში შე­იც­ვა­ლა ყვე­ლა­ფე­რი. სო­ხუ­მის და­ტო­ვე­ბის შემ­დეგ ოჯახს ბა­თუმ­ში მოგ­ვი­წია ყოფ­ნა, შემ­დეგ თბი­ლის­ში გად­მო­ვე­დით, დავ­ფუძნ­დით. სო­ხუ­მის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და­ვი­წყე სწავ­ლა. ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნი და შვი­ლე­ბი შე­მე­ძი­ნა.

- ემიგ­რა­ცი­ა­ში რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით?

- 2012 წელს დავ­ტო­ვე სა­ქარ­თვე­ლო. უცხო ენე­ბი მაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და თა­ვი­დან ამე­რი­კა­ში ვფიქ­რობ­დი წას­ვლას, მაგ­რამ შემ­დეგ ევ­რო­პის­კენ გა­დავ­წყვი­ტე. თბი­ლის­ში ჯერ იუს­ტი­ცი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი, შემ­დეგ ჯან­დაც­ვა­ში, ად­ვო­კა­ტის გა­მოც­დე­ბიც ჩა­ვა­ბა­რე. სა­ირ­მე­ზე ვცხოვ­რობ­დით, შვი­ლე­ბი პირ­ველ ექ­სპე­რი­მენ­ტულ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დნენ, მე­უღ­ლეც მუ­შა­ობ­და. იოლი არ იყო ოჯა­ხის­თვის ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, მაგ­რამ მე ავი­ღე ეს ტვირ­თი სა­კუ­თარ თავ­ზე.

- პა­რი­ზი რო­გორ შეგ­ხვდათ?

- მა­შინ უვი­ზო რე­ჟი­მი იყო, ახ­ლობ­ლე­ბის­თვის შოკი აღ­მოჩ­ნდა ჩემი აქ დარ­ჩე­ნა, ფო­ტო­ე­ბი რომ გა­მო­ვაქ­ვეყ­ნე, ეგო­ნათ, რომ რამ­დე­ნი­მე დღით ვი­ყა­ვი ჩა­სუ­ლი. თა­ვი­დან მე და ბი­ჭე­ბი წა­მო­ვე­დით, შემ­დეგ მე­უღ­ლე შე­მოგ­ვი­ერ­თდა. ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა ქარ­თუ­ლი დი­ას­პო­რის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, ბავ­შვე­ბის­თვის, რომ ქარ­თუ­ლი რიტ­მი შე­მე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა, აქა­ურ ქარ­თულ ცენ­ტრ „ლაზ­ში“ მი­ვიყ­ვა­ნე. შე­იძ­ლე­ბა გა­მარ­თლე­ბაც და­ვარ­ქვა, რად­გან რო­დე­საც ბავ­შვე­ბის სკო­ლა­ში შეს­ვლის სა­კი­თხი დად­გა, ძა­ლი­ან კარგ სკო­ლა­ში მოხ­ვდნენ. იყო ფი­ნან­სუ­რი პრობ­ლე­მე­ბიც, არ მქონ­და მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა, სა­ბუ­თებს დიდი დრო მი­აქვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა ენე­ბის ცოდ­ნა.

ერთ დღეს ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლი ვე­ლო­სი­პე­დით წა­ვი­და სკო­ლა­ში, აღ­მოჩ­ნდა, რომ გა­მაფრ­თხი­ლე­ბე­ლი ჟი­ლე­ტი არ ეცვა და მშო­ბელ­თან ერ­თად და­ი­ბა­რეს. რო­დე­საც ად­გილ­ზე მი­ვე­დი, ვუ­თხა­რი, რომ აქა­უ­რი წე­სე­ბი არ ვი­ცო­დით. ავუხ­სე­ნი ჩემი პრო­ფი­ლი, რომ ინ­გლი­სუ­რად, რუ­სუ­ლად ვსა­უბ­რობ­დი, მი­თხრეს, რომ თარ­ჯი­მა­ნი სჭირ­დე­ბო­დათ. შემ­დეგ ქვე­ყა­ნამ ჩემი იუ­რი­დი­უ­ლი ბა­კა­ლავ­რის დიპ­ლო­მი აღი­ა­რა. ვმუ­შა­ობ­დი „წი­თელ ჯვარ­ში“, ასე­ვე გავ­ხდი მო­ხა­ლი­სე ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­ბი ლტოლ­ვი­ლის სტა­ტუ­სის მი­სა­ღე­ბად ბარ­დე­ბი­ან, იუ­რი­დი­ულ კონ­სულ­ტა­ცი­ას ვუ­წევ, მათ­თან დღემ­დე ვთა­ნამ­შრომ­ლობ. ლა­მის 40 წლის ვი­ყა­ვი, რომ იუ­რი­დუ­ლი კუ­თხით მა­გის­ტრა­ტუ­რაც და­ვამ­თავ­რე, რომ სტა­ბი­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რი მქო­ნო­და. ამის­თვის კი უნდა გან­ვი­თარ­დე და ის­წავ­ლო.

- ქარ­თვე­ლე­ბი საფ­რან­გეთ­ში ძი­რი­თა­დად სამ­კურ­ნა­ლოდ ბარ­დე­ბი­ან...

- დიახ, ბევ­რი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბი. არ ვიცი, რა ფო­ნია ქვე­ყა­ნა­ში, ამ პა­ტა­რა ერის­თვის ამ­დე­ნი სიმ­სივ­ნუ­რი და­ა­ვა­დე­ბა. ჩემი შვი­ლი 18 წლის რომ გახ­და, აქა­ურ პრე­ფექ­ტუ­რა­ში მო­მი­წია სა­ბუ­თებ­ზე მის­ვლა. მახ­სოვს, ად­გილ­ზე მი­სულს ახალ­გაზ­რდა წყვი­ლი დამ­ხვდა ბავ­შვით, ნიღ­ბე­ბი ეკე­თათ, მა­შინ ჯერ პან­დე­მია და­წყე­ბუ­ლი არ იყო. ქარ­თუ­ლად სა­უ­ბარს რომ მოვ­კა­რი ყური, მი­ვე­დი და ვკი­თხე, რითი შე­მეძ­ლო დახ­მა­რე­ბა. ორი შვი­ლი ჰყავ­დათ, ერთს სიმ­სივ­ნე და­ე­მარ­თა და სამ­კურ­ნა­ლოდ ჰყავ­დათ ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ეს ბავ­შვი გა­მო­ჯან­მრთელ­და, დღემ­დე მაქვს მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ახ­ლა­ხანს მე­სა­მე შვი­ლიც შე­ე­ძი­ნათ.

- ბი­ნა­ზე პრობ­ლე­მა არ შე­გქმნი­ათ?

- ამა­ზე სა­ო­ცა­რი ის­ტო­რია მაქვს, თა­ვი­დან ძა­ლი­ან გვი­ჭირ­და უსა­ბუ­თოდ. ერთ-ერთ სა­იტ­ზე ბი­ნის ძებ­ნი­სას გა­მო­მეხ­მა­უ­რა ქალ­ბა­ტო­ნი, მი­თხრა, რომ მე­უღ­ლე ფრან­გი ჰყავ­და და ჩემი სა­ბუ­თე­ბი გა­მეგ­ზავ­ნა, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. დამ­თან­ხმდა, რომ ბი­ნას მო­მა­ქი­რა­ვებ­და. უკვე მის ბი­ნა­ში ვცხოვ­რობ­დით და ჩვენს გა­საც­ნო­ბად მო­ვი­და. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ლიტ­ვის სა­ელ­ჩო­ში, კონ­სუ­ლის მო­ად­გი­ლე იყო, მე­უღ­ლე - ცნო­ბი­ლი ფრან­გი ჟურ­ნა­ლის­ტი.

გაც­ნო­ბი­სას მი­თხრა, რომ და­სას­ვე­ნებ­ლად მი­დი­ო­და. რამ­დე­ნი­მე დღე­ში კი და­მი­რე­კა და მი­თხრა, ჩვენ ხომ იცით, წა­სუ­ლი ვართ და მე ვთვლი, ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა ის ბინა თქვე­ნი ოჯა­ხის­თვის, თან ცხე­ლა და მო­დით, ჩვენს ბი­ნა­ში გა­და­დით და იქ იცხოვ­რე­თო. სამ შვილს გე­ფი­ცე­ბით, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო. ორი დღე გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი დავ­დი­ო­დი, უარი ვუ­თხა­რი. ბო­ლოს მი­თხრა, დიდი ტე­რა­სა მაქვს, მორ­წყვა უნდა და ჩვენ­თვი­საც კარ­გი იქ­ნე­ბა თუ მო­უვ­ლი­თო. გა­და­ვე­დით ბი­ნა­ში და ათ დღე­ში მი­რე­კავს და მე­უბ­ნე­ბა, ამ ზა­ფხულს ბავ­შვებს ვერ და­ას­ვე­ნებთ, ჩვენ ახლა სხვა­გან გა­დავ­დი­ვართ და მინ­და, ბავ­შვე­ბი აქ წა­მო­იყ­ვა­ნოო. რო­გორ არ და­ვა­ფა­სო ასე­თი ადა­მი­ა­ნო­ბა. რამ­დე­ნი კარ­გი მახ­სოვს ამ ქვეყ­ნის­გან, სას­წა­უ­ლი ერია.

- ახლა მუდ­მი­ვი სამ­სა­ხუ­რი თუ გაქვთ?

- ყო­ფი­ლი სა­ჯა­რო მო­ხე­ლე ვარ და მინ­დო­და ამ კუ­თხით გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა აქაც მუ­შა­ო­ბა. 2019 წლამ­დე ამის უფ­ლე­ბა არ მქონ­და და ახლა ვმუ­შა­ობ პა­რიზ­ში ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, რო­მე­ლიც გა­ნათ­ლე­ბი­სა და სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბის სა­მი­ნის­ტროს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა­შია. მე ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ა­ში ვმუ­შა­ობ, უცხო­ე­ლი სტუ­დენ­ტე­ბის ჩა­მოს­ვლას, და­ბი­ნა­ვე­ბას, ვი­ზებს ვკუ­რი­რებ. ამ­ჟა­მად 49 ქვეყ­ნის სტუ­დენ­ტი მყავს და რო­გორც სა­ჯა­რო მო­ხე­ლე ვაგ­რძე­ლებ მუ­შა­ო­ბას. ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლი ბერკლში ამ­თავ­რებს მა­გიტ­რა­ტუ­რას, მე­ო­რე შვი­ლი ნან­ტე­ში სწავ­ლობს, სარ­კო­ზის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მა­გიტ­რა­ტუ­რას აგ­რძე­ლებს. პა­ტა­რა სკო­ლის მოს­წავ­ლეა და ძი­უ­დო­თია და­კა­ვე­ბუ­ლი. თუმ­ცა პრო­ფე­სი­უ­ლად არ გა­აგ­რძე­ლა ვარ­ჯი­ში, ჰო­ბის დო­ნე­ზე აქვს, მო­მა­ვალ­ში ეკო­ნო­მის­ტო­ბას აპი­რებს.

- ფრან­გე­ბი თუ იც­ნო­ბენ ჩვენს პრე­ზი­დენტს სა­ლო­მე ზუ­რა­ბიშ­ვილს?

- ხში­რად და­უ­რე­კავთ აქა­ურ მე­გობ­რებს, რომ ფრან­გულ არ­ხებ­ზე სა­ქარ­თვე­ლო­ზე გა­და­ცე­მა ნა­ხეს, სა­დაც ჩვე­ნი პრე­ზი­დენ­ტი ფრან­გუ­ლად სა­უბ­რობ­და. ყვე­ლას უკ­ვირს, ვინც არ იცის, უკ­ვირთ, ასე კარ­გად რო­გორ სა­უბ­რობს, რა გა­ნათ­ლე­ბა აქვს მი­ღე­ბუ­ლი. ჩვე­ნი ოჯა­ხი სულ სა­უბ­რობს სა­ქარ­თვე­ლო­ზე, გვინ­და, რომ მეტი გა­ი­გონ, მაგ­რამ ახლა უფრო ბევ­რი ქარ­თვე­ლი ჩა­მო­დის. თან ამ­დე­ნი ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნი გვყავს. ასე­ვე მი­რე­კავ­დნენ ხოლ­მე, რო­დე­საც ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ქარ­თვე­ლე­ბი თა­მა­შობ­დნენ, მი­ლო­ცავ­დნენ. ჩემი შვი­ლე­ბიც გა­ხა­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ, მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, დედა, იცი, დღეს ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ქარ­თვე­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლის მა­ი­სუ­რი შე­ი­ძი­ნაო. აქ კარ­გად იც­ნო­ბენ გი­ორ­გი მი­ქა­უ­ტა­ძეს, მისი და ჩემი უფ­რო­ის შვი­ლის მე­გო­ბა­რია. მარ­გა­ლი­ტე­ბი­ვით გვი­ხა­რია საფ­რან­გეთ­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი.

- ლაშა ბე­ქა­უ­რის პო­პუ­ლა­რულ ვი­დე­ო­ში, სა­დაც ის გი­ტა­რის თან­ხლე­ბით მღე­რის, თქვე­ნი შვი­ლიც ჩანს, სად გა­იც­ნო ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნი.

- სან­დრო თა­ვი­სი კლუ­ბი­დან ყო­ველ წელს ეს­წრე­ბა დიდი სლე­მის ღო­ნის­ძი­ე­ბას, აქა­უ­რი ბავ­შვე­ბი სულ სა­ქარ­თვე­ლოს გულ­შე­მატ­კივ­რობ­დნენ. ლა­შას­თან შეხ­ვედ­რა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, რო­დე­საც მა­რიმ, ძი­უ­დოს თა­ნამ­შრო­მელ­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა, ვი­ცით, ბი­ჭე­ბი სა­დაც გროვ­დე­ბი­ა­ნო და სას­ტუმ­რო­ში მი­იყ­ვა­ნეს გა­საც­ნო­ბად. ახ­ლაც მზად ვი­ყა­ვით აქა­უ­რი ქარ­თვე­ლე­ბი პა­რიზ­ში ჩვე­ნი ოლიმ­პი­ე­ლე­ბის­თვის ღო­ნის­ძი­ე­ბა ჩაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა, მაგ­რამ გვი­თხრეს, ბი­ჭე­ბი და­ძა­ბულ რე­ჟიმ­ში არი­ა­ნო და ვერ მო­იც­ლი­ა­ნო. ლაშა ტა­ლა­ხა­ძეს რომ ვე­ლო­დე­ბო­დით, ოლიმ­პი­ურ სო­ფელ­ში დაგვპა­ტი­ჟა, მაგ­რამ დო­პინგ ტესტზე შე­იყ­ვა­ნეს და ვე­ღარ მო­ვა­ხერ­ხეთ.

- რო­გორც ვიცი, ლაშა ტა­ლა­ხა­ძის მე­უღ­ლეს კარ­გად იც­ნობთ და ოჯახ­თან მე­გობ­რობთ.

- რო­გორც ინ­ტერ­ვი­უს და­სა­წყის­ში გი­თხა­რით, მე სო­ხუ­მი­დან ვარ, მაგ­რამ ჩემს მშობ­ლე­ბის ძირი სე­ნაკ­ში აქვთ. დევ­ნი­ლო­ბის ჟამს, ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თვის სე­ნაკ­ში სახ­ლში შე­ვი­ძი­ნეთ, აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჩემს წინ ცხოვ­რობ­და ანა დე­მუ­რია, ლა­შას მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც მა­შინ 2-3 წლის იქ­ნე­ბო­და. ჩემს წინ გაზ­რდი­ლი ბავ­შვია. ძა­ლი­ან ახ­ლობ­ლე­ბი ვართ. პი­რა­დად ვიც­ნობ ტა­ლა­ხა­ძე­ებ­საც და დე­მუ­რი­ებ­საც. სამი წლის წინ პა­რიზ­ში რომ ჩა­მო­ვიდ­ნენ, ანაც აქ იყო და მა­შინ ამ­ბობ­და ლაშა, პა­რიზ­ში ოლიმ­პი­ა­და­ზე რომ ჩა­მო­ვალ, უნდა მო­ვი­გოო.

- სხვა ქარ­თვე­ლე­ბის გა­მოს­ვლებ­საც ეს­წრე­ბო­დით?

- არა, სა­ჯა­რო მო­ხე­ლე­ებს ოლიმ­პი­ა­დის დროს სხვა რე­ჟი­მი გვქონ­და. რთუ­ლი იყო ივ­ლი­სი-აგ­ვის­ტო. გარ­კვე­უ­ლი შიში იყო, რომ არ მომ­ხდა­რი­ყო ტე­რო­რის­ტი­უ­ლი აქ­ტე­ბი. თუმ­ცა წელს ქარ­თვე­ლებ­მა ძა­ლი­ან გვა­სა­ხე­ლეს, პიკ­ში ვი­ყა­ვით საფ­რან­გეთ­ში...