"გავოგნდი, როცა კონსულის მოადგილემ საკუთარი ბინა შემოგვთავაზა" - ქართველი ქალი, რომელიც საფრანგეთში საჯარო მოხელეა: რა აკავშირებს ირინა გრიგოლიას ქართველ ოლიმპიელებთან?

ირინა გრიგოლიას პროფილი სოციალურ ქსელში პარიზის ოლიმპიადის დროს, შემთხვევით აღმოვაჩინე, როდესაც ქართველ ოლიმპიელებზე ინფორმაციას ვაგროვებდი. წარმოშობით სოხუმელი ქალი ორჯერ მოხვდა ემიგრაციაში, პირველად საკუთარ სამშობლოში, როდესაც 17 წლის ასაკში ომის გამო სოხუმი დატოვა და მეორედ 2012 წელს, როდესაც ბედის საძიებლად სამ შვილთან და მეუღლესთან ერთად საფრანგეთში გაემგზავრა.

როგორია ემიგრანტობა როდესაც შენს ქვეყანაში აწყობილ კარიერას ტოვებ და როგორ ცხოვრობს ახლა საფრანგეთში ქალი, რომელმაც 12 წელიწადში მოახერხა და ახლა საფრანგეთში საჯარო მოხელეა.

- სოხუმში დავიბადე და გავიზარდე, ცნობილი მოვლენების გამო 17 წლის ვიყავი, როდესაც ქალაქი დავტოვე. საუკეთესო ბავშვობა მქონდა, პირველ საშუალო სკოლაში ვსწავლობდი, დღემდე ვინარჩუნებთ ურთიერთობას მაშინდელ გარემოცვასთან. ომი დაიწყო და ერთ დღეში შეიცვალა ყველაფერი. სოხუმის დატოვების შემდეგ ოჯახს ბათუმში მოგვიწია ყოფნა, შემდეგ თბილისში გადმოვედით, დავფუძნდით. სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში დავიწყე სწავლა. ოჯახი შევქმენი და შვილები შემეძინა.

- ემიგრაციაში როგორ აღმოჩნდით?

- 2012 წელს დავტოვე საქართველო. უცხო ენები მაქვს დამთავრებული და თავიდან ამერიკაში ვფიქრობდი წასვლას, მაგრამ შემდეგ ევროპისკენ გადავწყვიტე. თბილისში ჯერ იუსტიციაში ვმუშაობდი, შემდეგ ჯანდაცვაში, ადვოკატის გამოცდებიც ჩავაბარე. საირმეზე ვცხოვრობდით, შვილები პირველ ექსპერიმენტულ სკოლაში სწავლობდნენ, მეუღლეც მუშაობდა. იოლი არ იყო ოჯახისთვის ჩემი გადაწყვეტილება, მაგრამ მე ავიღე ეს ტვირთი საკუთარ თავზე.

- პარიზი როგორ შეგხვდათ?

- მაშინ უვიზო რეჟიმი იყო, ახლობლებისთვის შოკი აღმოჩნდა ჩემი აქ დარჩენა, ფოტოები რომ გამოვაქვეყნე, ეგონათ, რომ რამდენიმე დღით ვიყავი ჩასული. თავიდან მე და ბიჭები წამოვედით, შემდეგ მეუღლე შემოგვიერთდა. ძალიან დამეხმარა ქართული დიასპორის წარმომადგენელი, ბავშვებისთვის, რომ ქართული რიტმი შემენარჩუნებინა, აქაურ ქართულ ცენტრ „ლაზში“ მივიყვანე. შეიძლება გამართლებაც დავარქვა, რადგან როდესაც ბავშვების სკოლაში შესვლის საკითხი დადგა, ძალიან კარგ სკოლაში მოხვდნენ. იყო ფინანსური პრობლემებიც, არ მქონდა მუშაობის უფლება, საბუთებს დიდი დრო მიაქვს, მაგრამ ძალიან დამეხმარა ენების ცოდნა.

ერთ დღეს ჩემი უფროსი შვილი ველოსიპედით წავიდა სკოლაში, აღმოჩნდა, რომ გამაფრთხილებელი ჟილეტი არ ეცვა და მშობელთან ერთად დაიბარეს. როდესაც ადგილზე მივედი, ვუთხარი, რომ აქაური წესები არ ვიცოდით. ავუხსენი ჩემი პროფილი, რომ ინგლისურად, რუსულად ვსაუბრობდი, მითხრეს, რომ თარჯიმანი სჭირდებოდათ. შემდეგ ქვეყანამ ჩემი იურიდიული ბაკალავრის დიპლომი აღიარა. ვმუშაობდი „წითელ ჯვარში“, ასევე გავხდი მოხალისე ორგანიზაციაში, სადაც ადამიანები ლტოლვილის სტატუსის მისაღებად ბარდებიან, იურიდიულ კონსულტაციას ვუწევ, მათთან დღემდე ვთანამშრომლობ. ლამის 40 წლის ვიყავი, რომ იურიდული კუთხით მაგისტრატურაც დავამთავრე, რომ სტაბილური სამსახური მქონოდა. ამისთვის კი უნდა განვითარდე და ისწავლო.

- ქართველები საფრანგეთში ძირითადად სამკურნალოდ ბარდებიან...

- დიახ, ბევრი, განსაკუთრებულად პატარა ბავშვები. არ ვიცი, რა ფონია ქვეყანაში, ამ პატარა ერისთვის ამდენი სიმსივნური დაავადება. ჩემი შვილი 18 წლის რომ გახდა, აქაურ პრეფექტურაში მომიწია საბუთებზე მისვლა. მახსოვს, ადგილზე მისულს ახალგაზრდა წყვილი დამხვდა ბავშვით, ნიღბები ეკეთათ, მაშინ ჯერ პანდემია დაწყებული არ იყო. ქართულად საუბარს რომ მოვკარი ყური, მივედი და ვკითხე, რითი შემეძლო დახმარება. ორი შვილი ჰყავდათ, ერთს სიმსივნე დაემართა და სამკურნალოდ ჰყავდათ ჩამოყვანილი. საბედნიეროდ, ეს ბავშვი გამოჯანმრთელდა, დღემდე მაქვს მათთან ურთიერთობა, ახლახანს მესამე შვილიც შეეძინათ.

- ბინაზე პრობლემა არ შეგქმნიათ?

- ამაზე საოცარი ისტორია მაქვს, თავიდან ძალიან გვიჭირდა უსაბუთოდ. ერთ-ერთ საიტზე ბინის ძებნისას გამომეხმაურა ქალბატონი, მითხრა, რომ მეუღლე ფრანგი ჰყავდა და ჩემი საბუთები გამეგზავნა, ძალიან გამიხარდა. დამთანხმდა, რომ ბინას მომაქირავებდა. უკვე მის ბინაში ვცხოვრობდით და ჩვენს გასაცნობად მოვიდა. აღმოჩნდა, რომ ლიტვის საელჩოში, კონსულის მოადგილე იყო, მეუღლე - ცნობილი ფრანგი ჟურნალისტი.

გაცნობისას მითხრა, რომ დასასვენებლად მიდიოდა. რამდენიმე დღეში კი დამირეკა და მითხრა, ჩვენ ხომ იცით, წასული ვართ და მე ვთვლი, ძალიან პატარაა ის ბინა თქვენი ოჯახისთვის, თან ცხელა და მოდით, ჩვენს ბინაში გადადით და იქ იცხოვრეთო. სამ შვილს გეფიცებით, წარმოუდგენელი იყო. ორი დღე გაოგნებული დავდიოდი, უარი ვუთხარი. ბოლოს მითხრა, დიდი ტერასა მაქვს, მორწყვა უნდა და ჩვენთვისაც კარგი იქნება თუ მოუვლითო. გადავედით ბინაში და ათ დღეში მირეკავს და მეუბნება, ამ ზაფხულს ბავშვებს ვერ დაასვენებთ, ჩვენ ახლა სხვაგან გადავდივართ და მინდა, ბავშვები აქ წამოიყვანოო. როგორ არ დავაფასო ასეთი ადამიანობა. რამდენი კარგი მახსოვს ამ ქვეყნისგან, სასწაული ერია.

- ახლა მუდმივი სამსახური თუ გაქვთ?

- ყოფილი საჯარო მოხელე ვარ და მინდოდა ამ კუთხით გამეგრძელებინა აქაც მუშაობა. 2019 წლამდე ამის უფლება არ მქონდა და ახლა ვმუშაობ პარიზში ტექნოლოგიური უნივერსიტეტში, რომელიც განათლებისა და სოფლის მეურნეობის სამინისტროს დაქვემდებარებაშია. მე ადმინისტრაციაში ვმუშაობ, უცხოელი სტუდენტების ჩამოსვლას, დაბინავებას, ვიზებს ვკურირებ. ამჟამად 49 ქვეყნის სტუდენტი მყავს და როგორც საჯარო მოხელე ვაგრძელებ მუშაობას. ჩემი უფროსი შვილი ბერკლში ამთავრებს მაგიტრატურას, მეორე შვილი ნანტეში სწავლობს, სარკოზის უნივერსიტეტში მაგიტრატურას აგრძელებს. პატარა სკოლის მოსწავლეა და ძიუდოთია დაკავებული. თუმცა პროფესიულად არ გააგრძელა ვარჯიში, ჰობის დონეზე აქვს, მომავალში ეკონომისტობას აპირებს.

- ფრანგები თუ იცნობენ ჩვენს პრეზიდენტს სალომე ზურაბიშვილს?

- ხშირად დაურეკავთ აქაურ მეგობრებს, რომ ფრანგულ არხებზე საქართველოზე გადაცემა ნახეს, სადაც ჩვენი პრეზიდენტი ფრანგულად საუბრობდა. ყველას უკვირს, ვინც არ იცის, უკვირთ, ასე კარგად როგორ საუბრობს, რა განათლება აქვს მიღებული. ჩვენი ოჯახი სულ საუბრობს საქართველოზე, გვინდა, რომ მეტი გაიგონ, მაგრამ ახლა უფრო ბევრი ქართველი ჩამოდის. თან ამდენი ოლიმპიური ჩემპიონი გვყავს. ასევე მირეკავდნენ ხოლმე, როდესაც ევროპის ჩემპიონატზე ქართველები თამაშობდნენ, მილოცავდნენ. ჩემი შვილებიც გახარებულები იყვნენ, მეუბნებოდნენ, დედა, იცი, დღეს ჩემმა მეგობარმა ქართველი ფეხბურთელის მაისური შეიძინაო. აქ კარგად იცნობენ გიორგი მიქაუტაძეს, მისი და ჩემი უფროის შვილის მეგობარია. მარგალიტებივით გვიხარია საფრანგეთში წარმატებული ქართველები.

- ლაშა ბექაურის პოპულარულ ვიდეოში, სადაც ის გიტარის თანხლებით მღერის, თქვენი შვილიც ჩანს, სად გაიცნო ოლიმპიური ჩემპიონი.

- სანდრო თავისი კლუბიდან ყოველ წელს ესწრება დიდი სლემის ღონისძიებას, აქაური ბავშვები სულ საქართველოს გულშემატკივრობდნენ. ლაშასთან შეხვედრაზე ოცნებობდა, როდესაც მარიმ, ძიუდოს თანამშრომელმა დამირეკა და მითხრა, ვიცით, ბიჭები სადაც გროვდებიანო და სასტუმროში მიიყვანეს გასაცნობად. ახლაც მზად ვიყავით აქაური ქართველები პარიზში ჩვენი ოლიმპიელებისთვის ღონისძიება ჩაგვეტარებინა, მაგრამ გვითხრეს, ბიჭები დაძაბულ რეჟიმში არიანო და ვერ მოიცლიანო. ლაშა ტალახაძეს რომ ველოდებოდით, ოლიმპიურ სოფელში დაგვპატიჟა, მაგრამ დოპინგ ტესტზე შეიყვანეს და ვეღარ მოვახერხეთ.

- როგორც ვიცი, ლაშა ტალახაძის მეუღლეს კარგად იცნობთ და ოჯახთან მეგობრობთ.

- როგორც ინტერვიუს დასაწყისში გითხარით, მე სოხუმიდან ვარ, მაგრამ ჩემს მშობლების ძირი სენაკში აქვთ. დევნილობის ჟამს, ბებია-ბაბუასთვის სენაკში სახლში შევიძინეთ, აღმოჩნდა, რომ ჩემს წინ ცხოვრობდა ანა დემურია, ლაშას მეუღლე, რომელიც მაშინ 2-3 წლის იქნებოდა. ჩემს წინ გაზრდილი ბავშვია. ძალიან ახლობლები ვართ. პირადად ვიცნობ ტალახაძეებსაც და დემურიებსაც. სამი წლის წინ პარიზში რომ ჩამოვიდნენ, ანაც აქ იყო და მაშინ ამბობდა ლაშა, პარიზში ოლიმპიადაზე რომ ჩამოვალ, უნდა მოვიგოო.

- სხვა ქართველების გამოსვლებსაც ესწრებოდით?

- არა, საჯარო მოხელეებს ოლიმპიადის დროს სხვა რეჟიმი გვქონდა. რთული იყო ივლისი-აგვისტო. გარკვეული შიში იყო, რომ არ მომხდარიყო ტერორისტიული აქტები. თუმცა წელს ქართველებმა ძალიან გვასახელეს, პიკში ვიყავით საფრანგეთში...