ამ ზა­ფხულს 9 წელი გახ­და, რაც გუ­და­მაყ­რე­ლე­ბის რძა­ლი გახ­და. ამ ხნის მან­ძილ­ზე კი ხე­ო­ბა, ად­გი­ლობ­რი­ვი ყოფა კარ­გად გა­იც­ნო. სამი წლის წინ კი, უკვე ოჯახ­თან ერ­თად, იქ მუდ­მი­ვად სა­ცხოვ­რებ­ლად გა­და­ვი­და. რო­გო­რია ქა­ლა­ქე­ლი გო­გოს თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი გუ­და­მა­ყა­რი, რო­გორ ცხოვ­რობს არც ისე მარ­ტივ პი­რო­ბებ­ში, ამას AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

მა­ნამ­დე გე­ტყვით, რომ ხატია სუ­ხაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით მხატ­ვა­რია, ფერმ­წე­რი, მაგ­რამ თა­ვი­სი პრო­ფე­სი­ის­თვის ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ იც­ლის, უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვან სა­კითხს არის შე­ჭი­დე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც მე­უღ­ლეს­თან, გი­ორ­გი ბე­ქა­ურ­თან ერ­თად და­გეგ­მა. შე­გახ­სე­ნებთ, რომ ეს ის წყვი­ლია, რო­მელ­მაც 2015 წელს ჯვა­რი მყინ­ვარწვერ­ზე არ­სე­ბულ სამ­ლოც­ვე­ლო­ში და­ი­წე­რა...

ხა­ტია სუ­ხაშ­ვი­ლი:

- რაც დავ­ქორ­წინ­დით, მთელ ზა­ფხულს აქ ვა­ტა­რებ­დით, შეჩ­ვე­უ­ლი ვი­ყა­ვი აქა­ურ სი­ტუ­ა­ცი­ას, ყვე­ლა­ფე­რი დე­ტა­ლუ­რად ვი­ცო­დი, რას­თან მო­მი­წევ­და შე­ჯა­ხე­ბა და რა სირ­თუ­ლე­ებ­თან იყო ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. გი­ორ­გის ძა­ლი­ან უყ­ვარს გუ­და­მა­ყა­რი და მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვე­ცა­დე, ამ ყვე­ლა­ფერს მეც ავ­წყო­ბო­დი... მინ­დო­და, ისე­თი რამ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რაც სი­ა­მოვ­ნე­ბას მო­მა­ნი­ჭებ­და და მის­თვი­საც სა­სი­ა­მოვ­ნო იქ­ნე­ბო­და. კო­ტე­ჯის აშე­ნე­ბა მო­ვი­ფიქ­რე, რომ ხე­ო­ბა გა­მოგ­ვე­ცო­ცხლე­ბი­ნა, თან ტუ­რის­ტუ­ლად აქ­ტი­უ­რი გაგ­ვე­ხა­და. ამ კუ­თხით ჩვე­ნი ხე­ო­ბა ვერ და­იკ­ვეხ­ნის, არ არის აქ­ტი­უ­რი.

- რა არის ამის მი­ზე­ზი?

- ჩემი აზ­რით, ამას რამ­დე­ნი­მე ფაქ­ტო­რი გა­ნა­პი­რო­ბებს. პირ­ველ რიგ­ში - გზა, რად­გან უკვე ყვე­ლა შე­ეჩ­ვია იმას, რომ მა­ღალმთი­ან ად­გი­ლებ­შიც ას­ფალ­ტი­ა­ნი გზით, მარ­ტი­ვად მი­დი­ან. აქ ზო­გან მოხ­რე­ში­ლი და ზო­გან გრუნ­ტის გზაა, ამ გზა­ზე რომ არ ია­რონ და ავ­ტო­მო­ბი­ლიც არ და­ა­ზი­ა­ნონ, ურ­ჩევ­ნი­ათ, ბუ­ნე­ბა სხვა­გან ნა­ხონ... მე­ო­რე მი­ზე­ზი ის არის, რომ ჩვენ­თან ისე­თი ღირ­სშე­სა­ნიშ­ნა­ო­ბე­ბი, რო­გო­რიც ვთქვათ, თუ­შეთ­სა და სვა­ნეთ­შია, არ არის. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ტბე­ბი ხე­ო­ბა­ში გვაქვს, მაგ­რამ ხალ­ხის­თვის ისი­ნი ცნო­ბი­ლი არ არის... ამი­ტომ ცნო­ბა­დო­ბის ამაღ­ლე­ბაა სა­ჭი­რო. სა­ნამ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, მეც არ ვი­ცო­დი, გუ­და­მა­ყა­რი სად იყო. ერ­თა­დერ­თი გო­დერ­ძი ჩო­ხე­ლის წიგ­ნე­ბით და ფილ­მე­ბით ვიც­ნობ­დი აქა­უ­რო­ბას... ჩვენს კო­ტე­ჯშიც ხალ­ხი რომ მო­დის, მე­კი­თხე­ბი­ან, - სად არის გუ­და­მა­ყა­რი, რო­გორ მო­ვი­დე­თო. ზოგს გუ­და­მა­ყა­რი ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი სო­ფე­ლი ჰგო­ნია, ზოგს - ხევ­სუ­რე­თი და ა.შ.

- რა უნდა გა­კეთ­დეს იმის­თვის, რომ ეს მხა­რე ისე­თი­ვე პო­პუ­ლა­რუ­ლი გახ­დეს ტუ­რის­ტუ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, რო­გორც უკვე ნახ­სე­ნე­ბი კუ­თხე­ე­ბი?

- მეტი სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო და კო­ტე­ჯი უნდა იყოს. მით უფრო, რომ აქა­უ­რო­ბა, სხვა ხე­ო­ბებ­თან შე­და­რე­ბით ქა­ლაქთან ახ­ლო­საა. არ არის ასე­ვე კვე­ბის ობი­ექ­ტე­ბი. ზა­ფხულ­ში ძა­ლი­ან ცოტა სა­ო­ჯა­ხო სას­ტუმ­რო მუ­შა­ობს. ჩვენც მხო­ლოდ ერთი კო­ტე­ჯი გვაქვს, მაგ­რამ მო­თხოვ­ნა მეტ­ზეა, ამი­ტომ ვერ ვაკ­მა­ყო­ფი­ლებთ და უა­რის თქმა მი­წევს. მოკ­ლედ, ასე­თი ბევ­რი სივ­რცეა სა­ჭი­რო და ასე­ვე კვე­ბის ობი­ექ­ტი - აქ ამომ­სვლე­ლებს ეს აინ­ტე­რე­სებთ. მე კვე­ბას ჯერ ვერ ვთა­ვა­ზობ, მხო­ლოდ გა­სა­ჩე­რე­ბე­ლი ად­გი­ლი გვაქვს. კო­ტე­ჯი მთა­ზეა, ხე­დებ­სა და დას­ვე­ნე­ბა­ზეა გათ­ვლი­ლი. მე­სა­მე წე­ლია, რაც ვა­მუ­შა­ვებთ, მაგ­რამ ჩვენს საქ­მეს კი­დევ გან­ვი­თა­რე­ბა აკ­ლია. ჯერ­ჯე­რო­ბით მო­გე­ბა­ზე არ ვართ, აქ რა თან­ხე­ბიც ჩავ­დეთ, იმის ამო­ღე­ბას ვცდი­ლობთ. საქ­მე თუ კარ­გად გაგ­რძელ­და, იქ­ნებ და­ვა­მა­ტოთ ის, რაც გვაკ­ლია და მო­გე­ბა­ზე მერე ვი­ფიქ­როთ... მუ­შა­ო­ბაც მხო­ლოდ ზა­ფხულ­შია, ზამ­თარ­ში ხან­და­ხან წყლის პრობ­ლე­მა იქ­მნე­ბა ხოლ­მე, თუ ეს სა­კი­თხი მოგ­ვარ­და, იქ­ნებ თოვ­ლის დრო­საც მი­ვი­ღოთ სტუმ­რე­ბი.

- ზამ­თა­რი ალ­ბათ ხან­გრძლი­ვი და სუს­ხი­ა­ნი იცის...

- ზამ­თა­რი მკაც­რია, თოვ­ლიც საკ­მა­რის­ზე მეტი გვაქვს. ამას­თან, გუ­და­მა­ყარ­ში გაზი არაა, ამი­ტომ გათ­ბო­ბის პრობ­ლე­მა­ცაა. ისევ და ისევ ტექ­ნი­კურ სა­კი­თხე­ბამ­დე მივ­დი­ვართ...

- ხომ არ ნა­ნობთ, რომ სა­ცხოვ­რებ­ლად აქეთ გად­მოხ­ვე­დით?

- ...ვერ ვი­ტყვი, რომ ეს ამ­ბა­ვი გი­ორ­გიმ გა­და­მა­წყვე­ტი­ნა, მგო­ნი, უფრო პი­რი­ქით იყო, - მე გა­და­ვა­წყვე­ტი­ნე. ისიც ქა­ლაქ­შია გაზ­რდი­ლი და ჩე­მამ­დე არ ჰქონ­და გეგ­მა­ში ამ ასაკ­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად აქეთ წა­მო­სუ­ლი­ყო. რე­ა­ლუ­რად გეგ­მე­ბი ერ­თად დავ­სა­ხეთ... მთე­ლი ბავ­შვო­ბა და ახალ­გაზ­რდო­ბა ქა­ლაქ­ში მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი, სო­ფე­ლი არ მქონ­და. მგო­ნი, ბავ­შვო­ბის ის გან­ცდე­ბი ჩამ­რჩა და ალ­ბათ ახლა ამის ანა­ზღა­უ­რე­ბას ვცდი­ლობ. სი­ნა­ნუ­ლით ნამ­დვი­ლად არ მი­ნა­ნია, კომ­ფორ­ტუ­ლად ვარ, აქ ცხოვ­რე­ბის პრობ­ლე­მა ნამ­დვი­ლად არ მაქვს. მხო­ლოდ არის, რომ ტექ­ნი­კუ­რად არის ხოლ­მე პრობ­ლე­მე­ბი. ისიც დამ­ღლე­ლია, ზამ­თრის გას­ვლას რომ ელო­დე­ბი, აგ­ვი­ა­ნებს და გა­ზა­ფხუ­ლიც რომ ჯერ კი­დევ ზამ­თა­რია, რა­ღაც­ნა­ი­რი მე­ლან­ქო­ლი­უ­რი გან­წყო­ბა გე­უფ­ლე­ბა. არის მო­მენ­ტე­ბი, როცა ემო­ცი­უ­რა­დაც ცუდ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ხარ... მერე აქ მო­სახ­ლე­ო­ბაც არ არის, მხო­ლოდ ასა­კო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, ვინც ზამ­თარ­ში რჩე­ბი­ან. რა­ღაც ასე­თი მო­მენ­ტე­ბი მაქვს ხოლ­მე. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში კი ამ პე­რი­ო­დულ მო­წყე­ნი­ლო­ბას პო­ზი­ტი­უ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა მი­ვე­ცი, ბლო­გე­ბის გა­კე­თე­ბა და­ვი­წყე. რთუ­ლი ეპი­ზო­დე­ბი, ვცდი­ლობ, სხვა რა­ღა­ცე­ბით შე­ვივ­სო. ქა­ლაქ­ში წას­ვლა­ზეც არ მაქვს პრობ­ლე­მა, იმ მო­წყე­ნი­ლო­ბის დროს თბი­ლის­ში მივ­დი­ვართ. მოკ­ლედ, აქა­ურ გარ­კვე­ულ დაბ­რკო­ლე­ბებს სე­რი­ო­ზულ პრობ­ლე­მად ვერ აღ­ვიქ­ვამ. გზა რომ არ იყოს და ქა­ლაქთან და­კავ­ში­რე­ბა მი­ჭირ­დეს, ალ­ბათ უფრო სხვა ემო­ცია მექ­ნე­ბო­და.

- გამსში, თქვენს სო­ფელ­ში რამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობს?

- ზამ­თარ­ში სულ 5 ოჯა­ხი რჩე­ბა, რო­გორც გი­თხა­რით, ასა­კი­ა­ნი ხალ­ხი, რომ­ლებ­საც შვი­ლე­ბი და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ქა­ლაქ­ში ჰყავთ. გუ­და­მა­ყა­რი ივ­ლი­სი-აგ­ვის­ტო­ში შე­და­რე­ბით შევ­სე­ბუ­ლია. ტუ­რის­ტე­ბიც მაგ დროს აქ­ტი­უ­რო­ბენ. ჩვენს სო­ფელ­ში სა­დღაც 14-15 ოჯა­ხი ცხოვ­რობს. აქა­ურ სოფ­ლებ­თან შე­და­რე­ბით, გამ­სი კი­დევ დი­დია. ზო­გან სა­ერ­თოდ ნა­სახ­ლა­რე­ბია დარ­ჩე­ნი­ლი და ხალ­ხი არც არის. წლი­დან-წლამ­დე მო­სახ­ლე­ო­ბა კლე­ბუ­ლობს და ასე­ვე თა­ვი­ანთ სახ­ლებ­ში ჩა­მომ­სვლე­ლი ხალ­ხიც, - რაც სამ­წუ­ხა­რო ამ­ბა­ვია.

- ახალ­გაზ­რდე­ბი უფრო კომ­ფორ­ტულ ად­გი­ლებს ეძე­ბენ გა­სარ­თო­ბად და და­სას­ვე­ნებ­ლად...

- ასეა. მერე აქ რომ ჩა­მო­ვიდ­ნენ, ამას ფი­ზი­კუ­რი შრო­მაც მოჰ­ყვე­ბა. ამით ტე­ლე­ვი­ზორს, ტე­ლე­ფონს, კომ­პი­უ­ტერს სცილ­დე­ბი­ან, რაც ძა­ლი­ან უჭირთ. სკო­ლა­ში მიმ­სვლე­ლი ბავ­შვე­ბიც აღარ არი­ან... აქ გად­მოს­ვლა რომ მო­ვი­ფიქ­რეთ, ჩვე­ნი გო­გო­ნა, ელე­ნე სკო­ლის ასა­კის ჯერ არ იყო. ვფიქ­რობ­დი, რომ კო­ტეჯს მა­ნამ­დე და­ვამ­თავ­რებ­დით, სა­ნამ ელე­ნე ბაღს და­ას­რუ­ლებ­და და მერე წა­მო­ვი­დო­დით. ისე მოხ­და, რომ პან­დე­მია დაგ­ვემ­თხვა, ავ­დე­ქით და ქა­ლა­ქი­დან ყვე­ლა­ნი აქეთ წა­მო­ვე­დით. ელე­ნეს ისე მო­უ­წია, რომ ბაღ­ში ბოლო წელს ვერ იარა და სკო­ლა­ში პირ­და­პირ გუ­და­მა­ყარ­ში შე­ვი­და. სკო­ლა სო­ფელ ზან­დუკ­შია - გამ­სამ­დე 2-3 კი­ლო­მეტრში. ახლა უკვე მე­სა­მე კლას­ში გა­და­ვი­და...

ამ სკო­ლა­ში 12 კლას­საც ამ­თავ­რე­ბენ, უბ­რა­ლოდ იქ ახლა აღარც მიმ­სვლე­ლია და წელს არც არა­ვის და­უმ­თავ­რე­ბია... სკო­ლას 9 მოს­წავ­ლე ჰყავს. ესეც იმი­ტომ, რომ ფა­სა­ნა­უ­რის სკო­ლა­ში რე­მონ­ტი და­ი­წყო და 2 მოს­წავ­ლე აქეთ წა­მო­ვი­და, ვი­საც ხე­ო­ბა­ში ახ­ლობ­ლე­ბი ჰყავ­და. ელე­ნე კლას-კომ­პლექ­ტშია და ერ­თად სამ­ნი სხე­დან. კლას-კომ­პლექ­ტე­ბი ასე დგე­ბა - პირ­ვე­ლი-მე­სა­მე კლა­სი ერ­თა­დაა და მე­ო­რე-მე­ო­თხე - ერ­თად. იმ მე­სა­მე ბავ­შვმა და­წყე­ბი­თე­ბი და­ამ­თავ­რა და ახლა კლას­ში ორნი დარ­ჩე­ბი­ან.

- ელე­ნეს მოს­წონს ეს სი­ტუ­ა­ცია?

- ძა­ლი­ან, თან სხვა სკო­ლა­ში არ უვ­ლია, დიდ სკო­ლა­სა და მრა­ვალ მოს­წავ­ლი­ან კლას­ში სი­ა­რუ­ლის გა­მოც­დი­ლე­ბა არ აქვს. ამი­ტომ არც არა­ფერს ამ­ბობს. თუ მისი კლა­სე­ლი იმ დღეს სკო­ლა­ში არ არის, ისეთ გან­წყო­ბა­ზეა, სკო­ლა­ში წას­ვლა არ უნდა. სკო­ლა მას­თან სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად გარ­თო­ბას­თა­ნაც ასო­ცირ­დე­ბა, მას­წავ­ლე­ბე­ლი შე­სა­ბა­მის გან­წყო­ბას უქ­მნის. ზა­ფხუ­ლი არ უხა­რო­და, სკო­ლა­ში რომ აღარ ვივ­ლიო...

- რო­გორც თქვე­ნი ვი­დე­ო­ე­ბით და ფო­ტო­ე­ბით ვიცი, ში­ნა­ურ ცხო­ვე­ლებ­თან - ცხენ­თან, კვიც­თან, ცი­კან­თან, ლეკ­ვებ­თან მე­გობ­რობს...

- ძა­ლი­ან პა­ტა­რა­ო­ბი­დან შე­ვაჩ­ვი­ეთ ცხო­ვე­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას და მზრუნ­ვე­ლო­ბას. მთლად ასეც არ არის, რომ მათ მი­მართ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას გრძნობ­დეს, ჯერ პა­ტა­რაა, მაგ­რამ ყუ­რა­დღე­ბას და სით­ბოს მათ მი­მართ ნამ­დვი­ლად იჩენს. თა­ვი­დან ბა­ჭი­ე­ბით და­ვი­წყეთ, რომ ყუ­რა­დღე­ბა გა­და­ე­ტა­ნა და თავი მარ­ტო არ ეგ­რძნო. მერე ძაღ­ლი გავ­ზარ­დეთ, ცხე­ნიც აჩუ­ქეს, ახლა კვი­ცი ჰყავს და იმას უთ­ვალ­თვა­ლებს... ბო­ლოს ცი­კა­ნი გა­სარ­თო­ბად და გა­საზ­რდე­ლად მო­ვუყ­ვა­ნეთ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თვის, რომ ზრუნ­ვა ეს­წავ­ლა და სო­ფელ­ში მე­ტად ადაპ­ტი­რე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო, სი­ტუ­ა­ცი­ას მორ­გე­ბო­და. ამას­თან, და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბიც ჰქო­ნო­და. ეს რა­ღაც დო­ნე­ზე გა­მოგ­ვდის. თბი­ლის­ში რომ ჩავ­დი­ვართ, მე­უბ­ნე­ბა, - ვიცი, დედა აქ რა­ტო­მაც არ ვცხოვ­რობ­თო... რა­ღა­ცე­ბი ქა­ლაქ­ში არ მოს­წონს... სი­ცხეც არ სი­ა­მოვ­ნებს, აქა­ურ კლი­მატ­საა უკვე შეჩ­ვე­უ­ლი. ახლა სო­ფელ­ში მისი მე­გობ­რე­ბი არი­ან და ცდი­ლობს, ეს ზა­ფხუ­ლი ბავ­შვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით შე­ირ­გოს. იცის, რომ სკო­ლა რომ და­ი­წყე­ბა, ისი­ნი წავ­ლენ...

- მოკ­ლედ, თქვე­ნი წილი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა აი­ღეთ, ხე­ო­ბა გა­მო­ა­ცო­ცხლეთ, კე­რაც არ არის ჩამ­ქრა­ლი...

- ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ისაა, რომ ასეთ გა­რე­მო­ში ხარ და ვი­ღა­ცას შენი იმე­დი აქვს. მსი­ა­მოვ­ნებს, როცა ვიცი, რომ ვი­ღა­ცას ვე­ი­მე­დე­ბი და მისი დახ­მა­რე­ბა შე­მიძ­ლია. აქ სულ ახ­ლო­ბე­ლი ოჯა­ხე­ბი ვართ... როცა იცი, რომ ადა­მი­ანს შენი იმე­დი აქვს, ცდი­ლობ, იმე­დი მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­უ­მარ­თლო. ეს სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ცაა. მგო­ნია, რომ მთა­ში ცხოვ­რე­ბით ადა­მი­ა­ნი ბევრ რა­მეს სწავ­ლობ. ასე­თი გა­მოც­დი­ლე­ბა თუ უმე­ტე­სო­ბას ექ­ნე­ბა, მეტი მზრუნ­ვე­ლო­ბა, პა­ტი­ვის­ცე­მა და სხვა გა­რე­მო გვექ­ნე­ბა... კი, აქა­უ­რო­ბა სი­კე­თის კე­თე­ბას მუდ­მი­ვად გას­წავ­ლის. მერე რო­გორც მხატ­ვა­რი, ამ ბუ­ნე­ბას სხვა­ნა­ი­რად აღ­ვიქ­ვამ. ჩემი პრო­ფე­სი­ის­თვის დრო მარ­თა­ლია, არ მრჩე­ბა, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი ფო­ტოგ­რა­ფი­ა­ში გა­და­ვი­ტა­ნე. ასე­ვე ვი­დე­ო­ებს ვი­ღებ და გუ­და­მა­ყარს სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით სხვებს ვაც­ნობ. ხე­ო­ბი­დან დიდი ხნის წა­სუ­ლე­ბი რომ არი­ან, ჩემი ვი­დე­ო­ე­ბით იგე­ბენ აქა­ურ ამ­ბებს. ზოგ­ჯერ ისეთ ფო­ტოს გა­და­ვი­ღებ, რომ გამ­სე­ლე­ბი მე­კი­თხე­ბი­ან - სა­ი­დან და რო­გო­რო? აქ ადა­მი­ა­ნე­ბი ისეთ წვა­ლე­ბა­ში ცხოვ­რო­ბენ, რომ ასე­თი აღ­ქმის დროც აღარ რჩე­ბათ. ჩემი ფო­ტო­ე­ბი კი ძა­ლი­ან მოს­წონთ... ასე ვცხოვ­რობთ გუ­და­მა­ყარ­ში...