და­ვით დვალ­მა ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბას გაჩა ზვე­რა­ძის უარ­ყო­ფი­თი პერ­სო­ნა­ჟით (სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი") და­ა­მახ­სოვ­რა თავი, ახ­ლა­ხან კი სე­რი­ალ "მარ­ჯვე­ნა სა­ნა­პი­რო­შიც" გა­მოჩ­ნდა. მას პარტნი­ო­რო­ბას ალექ­სან­დრა პა­ი­ჭა­ძე უწევს...

- "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში", ჩემს პერ­სო­ნაჟ­თან და­კავ­ში­რე­ბულ­მა დიდ­მა აჟი­ო­ტაჟ­მა ჩემი ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან შეც­ვა­ლა - ეკ­რანს უფრო და­ვუ­ახ­ლოვ­დი: წი­ნათ, არც ერთ სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში არ ვი­ყა­ვი და­რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი, ახლა "იუ­თუბ" არ­ხიც კი მაქვს. მა­ყუ­რებ­ლებ­თან ასე ვკონ­ტაქ­ტობ, რომ­ლებ­თა­ნაც ალ­ბათ, ბევ­რი სა­ერ­თო გა­მიჩ­ნდა, ვერ­თო­ბით... ასე­ვე, სე­რი­ალ "მარ­ჯვე­ნა სა­ნა­პი­რო­ში" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ. კი­დევ, რა­ღაც კას­ტინ­გი გა­ვი­ა­რე, ოღონდ - ჯერ­ჯე­რო­ბით, ამ ამ­ბავს სა­ი­დუმ­ლოდ დავ­ტო­ვებ. აქაც სე­რი­ალ­ზეა სა­უ­ბა­რი...

- "იუ­თუბ­ზე" რა მი­მარ­თუ­ლე­ბით აქ­ტი­უ­რობთ, რო­გორ კონ­ტენტს ქმნით?

- ხან­და­ხან ვმღე­რი, ხან - რა­ღა­ცას ვამ­ბობ, ზღა­პარ­საც ვყვე­ბი (იცი­ნის)... გა­სარ­თო­ბი კონ­ტენ­ტია, ოღონდ - არა იუ­მო­რის­ტუ­ლი.

- ვინ­მე გეხ­მა­რე­ბათ?

- არა, არა­ვინ და ალ­ბათ, ეს შე­სამ­ჩნე­ვიც არის, რად­გან აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა ვი­დეო და­უ­მონ­ტა­ჟე­ბე­ლია. ყვე­ლა ვი­დე­ოს პირ­და­პირ, ერთი ჩა­წე­რით, მონ­ტა­ჟის გა­რე­შე "ვა­კე­თებ". სა­ერ­თოდ, ხან­და­ხან მონ­ტა­ჟი, გა­ფორ­მე­ბა ვი­დე­ოს უხ­დე­ბა, მაგ­რამ ამის გა­კე­თე­ბა არ ვიცი, სხვის­თვის დახ­მა­რე­ბის თხოვ­ნა კი მე­რი­დე­ბა... მგო­ნია, რომ ნა­ტუ­რა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­საც არა უშავს - მგო­ნი, და­უ­მონ­ტა­ჟე­ბელ მა­სა­ლას მა­ყუ­რე­ბე­ლი ნორ­მა­ლუ­რად აღიქ­ვამს...

- სხვა პლატ­ფორ­მებ­ზეც ხომ არ გა­აქ­ტი­ურ­დით?

- არა. ხომ იცით, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში ხში­რად სა­ში­ნელ კო­მენ­ტა­რებს წე­რენ. ძა­ლი­ან ვწუხ­ვარ, მაგ­რამ ზოგი გა­ბო­რო­ტე­ბუ­ლია, ზოგს - სა­ერ­თოდ, სახე აქვს და­კარ­გუ­ლი. ცდი­ლო­ბენ, სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში რამე მავ­ნებ­ლო­ბა ჩა­ი­დი­ნონ. ნე­გა­ტი­ურ კო­მენ­ტა­რებ­ზე რე­აქ­ცია არას­დროს მქო­ნია, რად­გან ვიცი, რა კა­ტე­გო­რი­ის ხალ­ხი წერს ამას. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, ერ­თა­დერ­თი შემ­თხვე­ვა იყო, როცა კო­მენ­ტარ­მა ისე გა­მა­ღი­ზი­ა­ნა, რომ პა­სუ­ხი გა­ვე­ცი, ოღონდ - კორ­პო­რა­ცი­უ­ლი გვერ­დი­დან. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ან­მა ალექ­სან­დრა პა­ი­ჭა­ძის შე­სა­ხებ თქვას, მა­ხინ­ჯი­აო?! შე­იძ­ლე­ბა არ მოს­წონ­დეს, მის გე­მოვ­ნე­ბას არ შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­დეს, მაგ­რამ - მა­ხინ­ჯი (იცი­ნის)?!. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის წერა დიდი სულმდაბ­ლო­ბაა. ძა­ლი­ან გავ­ღი­ზი­ან­დი... შემ­დეგ იმ ადა­მი­ან­ზე და­ი­წყეს ზე­წო­ლა, ვინც ის ნე­გა­ტი­უ­რი კო­მენ­ტა­რი და­წე­რა. ამა­ნაც გული დამ­წყვი­ტა, რა თქმა უნდა. ზუს­ტად ასე­თი ამ­ბე­ბის გამო არ ვარ სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში. ეს ად­გი­ლი ინ­ტრი­გე­ბის, ჭო­რე­ბის და მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბის წყა­როა, მე კი მშვი­დი, წყნა­რი და ნა­ტუ­რა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბა მიყ­ვარს.

- სე­რი­ალ "მარ­ჯვე­ნა სა­ნა­პი­რო­ში" რო­გორ მოხ­ვდით?

- ალე­კო მალ­ხა­ზიშ­ვილ­თან სტუ­დენ­ტო­ბი­დან ვმე­გობ­რობ. სე­რი­ა­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბით გუნდს ის ხელ­მძღვა­ნე­ლობს. და­მი­რე­კა, - ჩვენ­თან ხომ არ მოხ­ვა­ლო? სხვა­თა შო­რის, პირ­ვე­ლად უარი ვუ­თხა­რი, რად­გან სხვა პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა­ზე თან­ხმო­ბა მქონ­და ნათ­ქვა­მი. 2 პრო­ექ­ტში ერ­თდრო­უ­ლად "ჩარ­თვა" სწო­რად არ მი­მაჩ­ნდა. ისე მოხ­და, რომ სხვა პრო­ექ­ტი გა­და­ი­დო. ალე­კო კი­დევ შემ­ხვდა - ხომ არ გა­და­გი­ფიქ­რე­ბი­აო?.. მოკ­ლედ, "მარ­ჯვე­ნა სა­ნა­პი­რო­ში" მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას დავ­თან­ხმდი.

- ჯერ სე­ზო­ნის რამ­დე­ნი­მე სე­რია გა­მოქ­ვეყ­ნდა, სა­დაც კარ­გად არ იკ­ვე­თე­ბა, თუ რო­გო­რი ტი­პის ადა­მი­ა­ნია თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟი. გახ­მა­უ­რე­ბულ გაჩა ზვე­რა­ძეს ჰგავს?

- არა, მას­თან არა­ფე­რი აქვს სა­ერ­თო, პი­რი­ქით... არ მინ­და, მა­ყუ­რებ­ლე­ბი "და­ვას­პო­ი­ლე­რო", მაგ­რამ და­ახ­ლო­ე­ბით მე­ხუ­თე სე­რი­ა­ში კვან­ძი გა­იხ­სნე­ბა და გა­მოჩ­ნდე­ბა, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია.

- ხალ­ხი ზვე­რა­ძეს­თან ხომ არ აი­გი­ვებს?

- კი, ჯერ­ჯე­რო­ბით, ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი არის. და­წე­რეს - სხვა­ნა­ი­რი ვერ წარ­მოგ­ვიდ­გე­ნია. ალ­ბათ, ისე­თი­ვე­აო... რე­ა­ლუ­რად, სე­რი­ა­ლის 2 პა­ტა­რა მო­ნაკ­ვეთ­ში გა­მოვ­ჩნდი. პერ­სო­ნაჟ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, იქი­დან დას­კვნას ვე­რა­ვინ გა­მო­ი­ტანს, ვერ შე­ა­ფა­სე­ბენ. მით უმე­ტეს, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი სცე­ნე­ბი იყო - ჩემს გმირს არა­ვი­თა­რი რა­დი­კა­ლუ­რი ქმე­დე­ბა არ ჩა­უ­დე­ნია, მაგ­რამ ეტყო­ბა, ადა­მი­ა­ნებს გაჩა უფრო მე­ტად და­უ­ახ­ლოვ­და და ჰგო­ნი­ათ, რომ "მარ­ჯვე­ნა სა­ნა­პი­რო­შიც" ის უნდა იყოს. პი­რა­დად მე, ეს ახა­ლი პერ­სო­ნა­ჟი მინ­და ისე­თი წარ­მო­ვა­ჩი­ნო, რო­გო­რიც არის. ალ­ბათ, გარ­კვე­ულ­წი­ლად, ჩემ­თვის ეს პა­ტა­რა ბა­რი­ე­რის დაძ­ლე­ვა იქ­ნე­ბა, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა სხვა პერ­სო­ნა­ჟა­დაც აღ­მიქ­ვან.

- გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე რა ხდე­ბა? თქვენს ეკ­რა­ნულ პარტნი­ორს - ალექ­სან­დრა პა­ი­ჭა­ძეს რო­გორ შე­ე­წყვეთ?

- მუ­შა­ო­ბა­ში ძა­ლი­ან მოქ­ნი­ლია, ყვე­ლა­ნა­ი­რად "მოგ­ყვე­ბა" - კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. რო­გორც პარტნი­ო­რი, კომ­ფორ­ტუ­ლია.

- და­მე­გობ­რდით?

- კი. რა თქმა უნდა, უკვე ყვე­ლა­ნი ვმე­გობ­რობთ. ძა­ლი­ან გულ­თბი­ლი, კარ­გი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან. გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე, ხან­და­ხან მი­ზან­სცე­ნა იც­ვლე­ბა. ერ­თად ვთათ­ბი­რობთ, გა­და­ღე­ბა რო­გორ სჯობს და ა.შ. მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი მე­გობ­რუ­ლად მიმ­დი­ნა­რე­ობს.

- ახლა სად ხართ, ზა­ფხუ­ლის ცხელ დღე­ებს რო­გორ ატა­რებთ?

- ახლა ბა­თუმ­ში ვარ: გა­და­ზიდ­ვე­ბის კომ­პა­ნია მაქვს და მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი საქ­მე­ე­ბის გამო ჩა­მო­ვე­დი. ვინ­ტა­ჟუ­რი ნივ­თე­ბის მა­ღა­ზი­ა­საც ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ... მერე გა­და­ღე­ბა­ზე გავ­რბი­ვარ, შემ­დეგ - რა­ღაც მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე... ბევრ თე­მას ვარ "მო­დე­ბუ­ლი" - ვცდი­ლობ, "ცო­ცხა­ლი ცხოვ­რე­ბა" მქონ­დეს. დღეს ფან­ტას­ტი­კუ­რი მზის ჩას­ვლა იყო - ისე­თი, რომ გულ­მა ვერ გა­მიძ­ლო და წყალ­ში ჩავ­ხტი! მზის ჩას­ვლი­სას ასე­თი სა­ო­ცა­რი ფე­რე­ბი იშ­ვი­ა­თად მი­ნა­ხავს... შემ­დეგ, ამის ამ­სახ­ვე­ლი ვი­დეო "იუ­თუბ­ზეც" ავ­ტვირ­თე, მაგ­რამ რა თქმა უნდა, ვი­დე­ო­ში ისე არ არის ასა­ხუ­ლი, რო­გო­რი სა­ო­ცა­რიც რე­ა­ლუ­რად იყო... რო­გორ­ღაც, საქ­მის პა­რა­ლე­ლუ­რად, გან­ტვირ­თვა­საც ვა­ხერ­ხებ - ადა­მი­ანს სა­სი­ცო­ცხლო ენერ­გი­ის სა­ი­დან­მე მი­ღე­ბა სჭირ­დე­ბა. ამ­ჯე­რად, სა­სი­ცო­ცხლო ენერ­გია ზღვამ, მზემ და იმ ადა­მი­ა­ნებ­მა მომ­ცეს, რომ­ლე­ბიც თბი­ლი მზე­რით მი­ყუ­რე­ბენ, მი­მე­გობ­რდე­ბი­ან, ჩემ­თან ერ­თად ფო­ტო­ებს იღე­ბენ და ძა­ლი­ან მა­ხა­რე­ბენ. მარ­თა­ლია, "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" უარ­ყო­ფით პერ­სო­ნაჟს ვა­სა­ხი­ე­რებ­დი, მაგ­რამ ჩემ მი­მართ ადა­მი­ა­ნე­ბი და­დე­ბი­თად, გულ­თბი­ლად, მე­გობ­რუ­ლად გან­წყო­ბი­ლი არი­ან. მეც ძა­ლი­ან "მე­საყ­ვარ­ლე­ბი­ან" (იღი­მის)...

- გან­ტვირ­თვი­სას ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ყოფ­ნა დის­კომ­ფორ­ტს არ გიქ­მნით?

- ჯერ­ჯე­რო­ბით - არა. ისეთს არა­ფერს ვა­კე­თებ, რომ და­სა­მა­ლი იყოს, თუმ­ცა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა მარ­თლა მაქვს, რად­გან მა­გა­ლი­თად, ფი­ცხი მძღო­ლი ვარ. შე­იძ­ლე­ბო­და, წი­ნათ, ვი­ღა­ცის­თვის "შე­მე­კურ­თხე­ბი­ნა", ახლა ამას ვე­ღარ ვა­კე­თებ, რად­გან ძა­ლი­ან უხერ­ხუ­ლი იქ­ნე­ბა. ერთი ფაქ­ტის შე­სა­ხებ მო­გიყ­ვე­ბით: "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" ჩემი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით გა­და­ღე­ბუ­ლი სე­რი­ე­ბი ეთერ­ში ახა­ლი გა­სუ­ლი იყო, როცა სა­ჭეს­თან მჯდომ­მა ვი­ღა­ცას "შე­ვუ­კურ­თხე", რად­გან ძა­ლი­ან ცუ­დად იქ­ცე­ო­და. ავ­ტო­მო­ბი­ლი გვერ­დით რომ მო­მი­ყე­ნა, ვი­ფიქ­რე, ახლა ცუდი ამ­ბა­ვია ატყდე­ბა-მეთ­ქი, მან კი მი­თხრა, - აუ, მაგ­რად მე­ვა­სე­ბიო! იცი, რო­გორ "გა­მი­ტყდა"? ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, ეს რა გა­ვა­კე­თე-მეთ­ქი?! მას მერე, ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში თავს ძა­ლი­ან ვა­კონ­ტრო­ლებ.

- რო­გორც ვიცი, მსა­ხი­ო­ბო­ბა ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან­ვე გსურ­დათ...

- რა თქმა უნდა, ბავ­შვო­ბა­ში ეს პრო­ფე­სია თით­ქმის ყვე­ლას მოს­წონს, ალ­ბათ - თა­ვის გა­მო­ჩე­ნის, თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის, მხი­ა­რუ­ლე­ბის, კარ­გი სი­ტუ­ა­ცი­ის გამო... "ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლი" და­ვამ­თავ­რე - პრო­ფე­სი­ით ეკო­ნო­მის­ტი ვარ. სტუ­დენ­ტო­ბი­სას "მან­სან­კან­ში" ვთა­მა­შობ­დი. შემ­დეგ ეტყო­ბა, სცე­ნა­ზე დგო­მამ ისე გა­მი­ტა­ცა, რომ თე­ატ­რის რე­ჟი­სო­რის­გან შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა მი­ვი­ღე. თე­ატ­რში სი­ა­რუ­ლი ხუმ­რო­ბა-ხუმ­რო­ბით და­ვი­წყე, მაგ­რამ ისე მო­მე­წო­ნა, რომ ამ საქ­მეს სე­რი­ო­ზუ­ლად მივ­ყა­ვი ხელი. რა თქმა უნდა, იქ თე­ატ­რა­ლუ­რი სტუ­დია იყო, სა­დაც სამ­სა­ხი­ო­ბო ხე­ლოვ­ნე­ბა­საც გვას­წავ­ლიდ­ნენ. იქ შე­მიყ­ვარ­და თე­ატ­რი, მსა­ხი­ო­ბო­ბა... სწავ­ლა ისეთ დროს და­ვამ­თავ­რე, როცა მსა­ხი­ო­ბო­ბით ოჯა­ხის რჩე­ნა, თა­ვის გა­ტა­ნა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად რთუ­ლი იყო, მით უმე­ტეს, თუკი და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რე­ბა გინ­დო­და, მე კი ცო­ლის მოყ­ვა­ნა მსურ­და, რად­გან შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გახ­ლდით. ცოლი მო­ვიყ­ვა­ნე და თე­ატრს თავი და­ვა­ნე­ბე (იცი­ნის). გარ­კვე­უ­ლი შე­მო­თა­ვა­ზე­ბე­ბი იყო, პრო­ფე­სი­ულ თე­ატ­რში რომ გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი, თუმ­ცა ეს არ გახ­მა­უ­რე­ბუ­ლა. ამი­ტომ ახლა ამა­ზე სა­უ­ბარს აზრი არა აქვს... მოკ­ლედ, თე­ატ­რის მი­მართ სიყ­ვა­რუ­ლი სულ თან მდევ­და, მაგ­რამ ჩემს საქ­მე­ებ­ში, ბიზ­ნეს­ში ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი, სულ ვმუ­შა­ობ­დი... ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი ცხოვ­რე­ბა მქონ­და. სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რას დროს ვერ ვუთ­მობ­დი, მაგ­რამ ახლა კინო ისე მო­მე­წო­ნა, რომ მგო­ნი, უკვე "კი­ნოშ­ნი­კი" გავ­ხდი - თე­ატრზე მე­ტად, კინო მომ­წონს...წა­ი­კი­თხეთ ასე­ვე