1982 წლის კო­ლუმ­ბი­ის მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნა­ტი კა­ლათ­ბურთში იმ­დე­ნად ჩახ­ლარ­თუ­ლი და დრა­მა­ტუ­ლი გა­მო­ვი­და, რომ ჩემი ძვე­ლისძვე­ლი ბლოკ­ნო­ტი თუ არ მო­ვიშ­ვე­ლიე, ისე დე­ტა­ლებს ვერ გა­ვიხ­სე­ნებ. მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში მხო­ლოდ ის შე­მომ­რჩა, რომ ტუ­რის­ტულ ჯგუფ­თან ერ­თად კო­ლუმ­ბი­ა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და თბი­ლი­სის "დი­ნა­მოს" ვე­ტე­რა­ნი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი ლე­ვან ჩხიკ­ვა­ძე; ჩემ­პი­ო­ნა­ტის მატ­ჩებს სჯი­და სა­ერ­თა­შო­რი­სო კა­ტე­გო­რი­ის არ­ბიტ­რი გი­ორ­გი (გოგი) ავა­ლიშ­ვი­ლი და, რაც მთა­ვა­რია, ჩემ­პი­ო­ნის ტი­ტუ­ლი მო­ი­პო­ვა ნი­კო­ლოზ დე­რი­უ­გინ­მა. 30 აპ­რილს მას 65 წელი შე­უს­რულ­და.

კო­ლია ფი­ზკულ­ტუ­რის ინ­სტი­ტუ­ტში პირ­ვე­ლად 1975 წელს, სე­სი­ე­ბის დროს და­ვი­ნა­ხე. სკო­ლა ის-ის იყო და­ამ­თავ­რა, მაგ­რამ უკვე თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­ში" თა­მა­შობ­და და სა­ყო­ველ­თაო სიმ­პა­თი­ი­თაც სარ­გებ­ლობ­და. ფა­კულ­ტე­ტის დე­კა­ნი, ქალ­ბა­ტო­ნი ზა­ი­რა ნა­თა­ძე კა­თედ­რი­დან კა­თედ­რა­ზე დაჰ­ყვე­ბო­და, რო­მე­ლი­მე ლექ­ტორს გა­მოც­და­ზე რომ არ და­ე­ჩაგ­რა... ტან­მა­ღა­ლი ბი­ჭე­ბი ქარ­თულ კა­ლათ­ბურთს ყო­ველ­თვის უჭირ­და. თა­ვის დრო­ზე ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი ჩვენს გუნდში ოთარ ქორ­ქია იყო (190 სმ). მერე ან­ზორ ლეჟა­ვა გა­მოჩ­ნდა (210 სმ), 1970-იანი წლე­ბის შუა პე­რი­ო­დი­დან კი კო­ლია დე­რი­უ­გი­ნის (206 სმ) ეპო­ქა დად­გა. იმ დრო­ის­თვის საბ­ჭო­თა ნაკ­რებს უკვე ჰყავ­და კო­ლი­ა­ზე უფრო მა­ღა­ლი ცენ­ტრა­ლუ­რი თავ­დამ­სხმე­ლე­ბი, მაგ­რამ დე­რი­უ­გი­ნი ტოლს არა­ვის უდებ­და. პი­რი­ქით, ბევ­რს აშ­კა­რად ჩაგ­რავ­და კი­დეც, გან­სა­კუთ­რე­ბით - 220-სან­ტი­მეტ­რი­ან გი­განტს, ვლა­დი­მირ ტკა­ჩენ­კოს.

იმ­ხა­ნად დე­რი­უ­გი­ნი და­ახ­ლო­ე­ბით 100 კგ-ს იწო­ნი­და, ტკა­ჩენ­კო კი თა­ვი­სი 140 კგ-ით ნამ­დვი­ლი გო­ლი­ა­თი იყო და საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი­სა და ევ­რო­პის სა­უ­კე­თე­სო ცენ­ტრა­დაც ით­ვლე­ბო­და. ის რომ სა­ჯა­რი­მო­ში დად­გე­ბო­და, სხვე­ბის­თვის ად­გი­ლი აღარ რჩე­ბო­და... თუმ­ცა კო­ლია ქუ­თა­ი­სუ­რი ხრი­კე­ბით მა­ინც ახერ­ხებ­და მის გამ­წა­რე­ბას. საკ­მა­რი­სი იყო ვლა­დი­მი­რი ოდ­ნავ შეს­ჯა­ხე­ბო­და დე­რი­უ­გინს, ეს უკა­ნას­კნე­ლი ისე გა­ა­ფორ­მებ­და ამ უმ­ნიშ­ვნე­ლო კონ­ტაქტს, რომ მსა­ჯი იმ­წამ­სვე ჩასტვენ­და...

ნი­კო­ლოზ დე­რი­უ­გი­ნი ქუ­თა­ის­ში და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. კა­ლათ­ბურ­თსაც იქ ეზი­ა­რა საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბულ მწვრთნელ სუ­ლი­კო თორ­თლა­ძეს­თან. სწო­რედ მის ხელ­ში და­ოს­ტატ­დნენ ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნე­ბი - ზუ­რაბ სა­კან­დე­ლი­ძე და მი­ხე­ილ ქორ­ქია. რო­გორც ბა­ტო­ნი სუ­ლი­კო იხ­სე­ნებ­და, ბავ­შვო­ბა­ში დე­რი­უ­გი­ნი არაფ­რით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და თა­ნა­გუნ­დე­ლე­ბის­გან. მერე თან­და­თან აი­ყა­რა ტანი, ამას­თან, სა­ოც­რად მოქ­ნი­ლი იყო.

ნი­კო­ლოზ დე­რი­უ­გი­ნი იხ­სე­ნებს:

"თბი­ლის­ში რომ გად­მო­ვე­დი, "დი­ნა­მო­ში" სა­კან­დე­ლი­ძე და ქორ­ქია დამ­ხვდნენ. ჯერ კი­დევ ქუ­თა­ი­სუ­რად ვუქ­ცევ­დი, "აქა­ნე და იქა­ნე", რაც ძა­ლი­ან ამ­ხი­ა­რუ­ლებ­და თა­ნა­გუნ­დე­ლებს. თბი­ლად მი­მი­ღეს, გან­სა­კუთ­რე­ბით - მიშა ქორ­ქი­ამ. მერე ნაკ­რებ­შიც ერ­თად ვი­თა­მა­შეთ და 1977 წელს სა­კონ­ტი­ნენ­ტთა­შო­რი­სო თა­სიც ერ­თად მო­ვი­გეთ. მიშა მო­ე­დან­ზე ჩემი სა­უ­კე­თე­სო პარტნი­ო­რი იყო. 1975 წლის სა­კავ­ში­რო ჩემ­პი­ო­ნატ­ში მოს­კოვ­ში ად­გი­ლობ­რივ არ­მი­ე­ლებს ვხვდე­ბო­დით. ეს გუნ­დი პრაქ­ტი­კუ­ლად საბ­ჭო­თა ნაკ­რე­ბი იყო, ამი­ტომ ვი­ცო­დით, რომ წა­ვა­გე­ბით, და წა­ვა­გეთ კი­დე­ვაც - 100:110, მაგ­რამ ამ მატჩში ბი­ჭებ­მა ჩემი გა­მოც­და გა­და­წყვი­ტეს და ერ­თთა­ვად მე მა­მა­რა­გებ­დნენ ბურ­თე­ბით. მეც თა­მა­ში გა­მო­მი­ვი­და და არ­მი­ე­ლებს 57 ქულა ჩა­ვუგ­დე. თან არ და­გა­ვი­წყდეთ, მა­შინ ჯერ კი­დევ არ იყო 3-ქუ­ლი­ა­ნი ტყორ­ცნე­ბი... სა­კავ­ში­რო ნაკ­რე­ბის მწვრთნელ­მა, ალექ­სან­დრე გო­მელსკიმ პირ­ვე­ლად სწო­რედ მა­შინ მო­მაქ­ცია ყუ­რა­დღე­ბა. მოს­კოვ­შიც მიწ­ვევ­და თა­ვის კლუბ­ში, ცსკა-ში, კარგ პი­რო­ბებ­საც მთა­ვა­ზობ­და, მაგ­რამ მე ქუ­თა­ი­სი­სა და სა­ქარ­თვე­ლოს გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა და უარი ვუ­თხა­რი. შე­იძ­ლე­ბა ამი­ტო­მაც აჭი­ა­ნუ­რებ­და ნაკ­რებ­ში ჩემს მიწ­ვე­ვას. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით თა­ვად აღი­ა­რა ეს. ასე რომ, 1980 წლის მოს­კო­ვის ოლიმ­პი­ა­დამ­დე მნიშ­ვნე­ლო­ვან ტურ­ნი­რებ­ში არც მი­თა­მა­შია. მოს­კოვ­ში კი, გახ­სოვთ, რაც დაგ­ვე­მარ­თა. ამე­რი­კე­ლე­ბის დე­ლე­გა­ცია ბო­ი­კო­ტის გამო არ მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ში. იუ­გოს­ლა­ვი­ე­ლებს ევ­რო­პის ბოლო ჩემ­პი­ო­ნატ­ში ლა­მის 20-ქუ­ლი­ა­ნი სხვა­ო­ბით მო­ვუ­გეთ, სხვა გუნ­დე­ბი კი სე­რი­ო­ზულ მე­ტო­ქე­ე­ბად არ მიგ­ვაჩ­ნდა და ვფიქ­რობ­დით, რომ ოქ­როს მედ­ლე­ბი გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი გვქონ­და. ალ­ბათ სწო­რედ მე­ტო­ქე­ე­ბის შე­უ­ფა­სებ­ლო­ბა იყო ჩვე­ნი და­მარ­ცხე­ბის მი­ზე­ზი. ჯერ კი­დევ ფი­ნა­ლუ­რი ეტა­პის მატ­ჩე­ბი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, გო­მელსკიმ რომ გვი­თხრა: ამ თა­მაშს რომ მო­ი­გებთ, ჩე­კებს მოგ­ცემთ და ყვე­ლას ახალ­თა­ხალ "ვოლ­გებს" და­გი­რი­გებ­თო. ყვე­ლა­ფერ­მა ამან ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად იმოქ­მე­და ჩვენ­ზე და იუ­გოს­ლა­ვი­ე­ლე­ბის გარ­და წა­ვა­გეთ იტა­ლი­ე­ლებ­თა­ნაც და სა­ბო­ლო­ოდ მე­სა­მე ად­გილ­ზე აღ­მოვ­ჩნდით, ჩემ­პი­ო­ნე­ბი კი იუ­გოს­ლა­ვი­ე­ლე­ბი გახ­დნენ".

ნი­კო­ლოზ დე­რი­უ­გი­ნის­თვის ოლიმ­პი­უ­რი ბრინ­ჯაო ალ­ბათ კა­რი­ე­რის ყვე­ლა­ზე დიდი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა იყო. მით უმე­ტეს, რომ თა­ვად ური­გოდ არ თა­მა­შია. პრინ­ცი­პულ მე­ტო­ქე­ებ­თან - იუ­გოს­ლა­ვი­ე­ლებ­თან და ბრა­ზი­ლი­ე­ლებ­თან მატ­ჩებ­ში, 13 და 14 ქუ­ლით სა­უ­კე­თე­სო­თა შო­რის იყო, ხოლო სას­ტარ­ტო შეხ­ვედ­რა­ში ინ­დო­ე­თის გუნდთან ალექ­სან­დრე სალ­ნი­კოვ­თან ერ­თად 17 ქუ­ლით ყვე­ლა­ზე შე­დე­გი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა.

მოს­კოვ­ში მი­ღე­ბუ­ლი მწა­რე გა­მოც­დი­ლე­ბა, რო­გორც ჩანს, გუნ­დმაც და მთა­ვარ­მა მწვრთნელ­მაც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნეს და მომ­დევ­ნო ტურ­ნი­რებ­ში ისევ და­იბ­რუ­ნეს პირ­ვე­ლო­ბა. 1981 წლის პრა­ღის ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე საბ­ჭო­თა ნაკ­რებ­მა იტა­ლი­ე­ლებს 30-ქუ­ლი­ა­ნი სხვა­ო­ბით მო­უ­გო, ბალ­კა­ნე­ლე­ბი კი 20-ქუ­ლი­ა­ნი უპი­რა­ტე­სო­ბით და­ა­მარ­ცხა და კონ­ტი­ნენ­ტის ჩემ­პი­ო­ნის ტი­ტუ­ლიც მო­ი­პო­ვა.

რო­გორც და­სა­წყის­ში აღ­ვნიშ­ნე, ერ­თობ ჩახ­ლარ­თუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია შე­იქ­ნა 1982 წლის კო­ლუმ­ბი­ის მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე. შე­სარ­ჩევ ქვეჯ­გუფ­ში აშშ-ის გუნ­დი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­მარ­ცხდა ეს­პა­ნე­თის ნაკ­რებ­თან 99:109. ბრა­ზი­ლი­ე­ლებ­მა წა­ა­გეს ავ­სტრა­ლი­ე­ლებ­თა­ნაც და საბ­ჭო­თა კა­ლათ­ბურ­თე­ლებ­თა­ნაც. ისი­ნი პირ­ვე­ლად ვერ მოხ­ვდნენ ფი­ნა­ლურ შვი­დე­ულ­ში. ჩემ­პი­ო­ნა­ტის კი­დევ ერ­თმა ფა­ვო­რიტ­მა, იუ­გოს­ლა­ვი­ის გუნ­დმა, 81:88 დათ­მო შეხ­ვედ­რა აშშ-ის ნაკ­რებ­თა­ნაც და საბ­ჭო­თა გუნდთა­ნაც 94:99. თა­ვის მხრივ, საბ­ჭო­ე­ლებს ამე­რი­კე­ლებ­მა სძლი­ეს, მაგ­რამ სუ­პერ­ფი­ნალ­ში ისევ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რი­სა და აშშ-ის გუნ­დე­ბი და­უ­პი­რის­პირ­დნენ ერ­თმა­ნეთს.

ნი­კო­ლოზ დე­რი­უ­გი­ნი:

- გა­დამ­წყვე­ტი შეხ­ვედ­რა აშშ-ის ნაკ­რებ­თან დრა­მა­ტუ­ლი გა­მო­ვი­და. თა­ვი­დან 31:20 დავ­წი­ნა­ურ­დით, მაგ­რამ ტა­ი­მის მი­წუ­რულს 49:47 მე­ტო­ქე­ე­ბი გა­ვიდ­ნენ წინ. შეს­ვე­ნე­ბის შემ­დეგ თა­მა­ში ქულა ქუ­ლა­ში გაგ­რძელ­და, თუმ­ცა ინი­ცი­ა­ტი­ვას მა­ინც ამე­რი­კე­ლე­ბი ფლობ­დნენ. სწო­რედ ამ დროს მი­თხრა გო­მელსკიმ: მო­ემ­ზა­დე, მო­ე­დან­ზე უნდა შე­გიყ­ვა­ნოო. ასეთ დროს გა­მოც­დილ კა­ლათ­ბურ­თე­ლებ­საც არ უნ­დათ ხოლ­მე თა­მაშ­ში ჩარ­თვა. არც მე მინ­დო­და და მო­თელ­ვას ვა­ჭი­ა­ნუ­რებ­დი, მაგ­რამ ბო­ლოს მა­ინც მო­მი­წია მო­ე­დან­ზე გას­ვლამ. მახ­სოვს, ტრი­ბუ­ნი­დან ლე­ვან ჩხიკ­ვა­ძე მამ­ხნე­ვებ­და: "მიდი კო­ლია, მიდი!" ამან რა­ღაც­ნა­ი­რად იმოქ­მე­და ჩემ­ზე და რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში 7 ქულა მო­ვაგ­რო­ვე. წინ გა­ვე­დით და, რაც მთა­ვა­რია, თა­მა­ში უკვე ჩვენ მიგ­ვყავ­და. 95:94 გა­ვი­მარ­ჯვეთ და ზუ­რაბ სა­კან­დე­ლი­ძის შემ­დეგ მე­ო­რე ქარ­თვე­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი გავ­ხდი, რო­მელ­მაც მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნის ტი­ტუ­ლი მო­ი­პო­ვა.

- ქარ­თვე­ლი კა­ლათ­ბურ­თე­ლიო, ახ­სე­ნე, და სწო­რედ ქარ­თვე­ლო­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბით მინ­და გკი­თხო. ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნი, სერ­გეი კო­ვა­ლენ­კო ქარ­თუ­ლი კა­ლათ­ბურ­თის აღ­ზრდი­ლია, თუმ­ცა პორტ-არ­ტურ­ში იყო და­ბა­დე­ბუ­ლი. ჩვე­ნი ლე­გენ­და­რუ­ლი მძლე­ოს­ნის, სამ­გზის ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნის, ვიქ­ტორ სა­ნე­ე­ვის წი­ნაპ­რე­ბი სტავ­რო­პო­ლის მხა­რი­დან იყ­ვნენ. ოლეგ ბლო­ხი­ნის ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლე, მსოფ­ლი­ოს აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ჩემ­პი­ო­ნი მხატ­ვრულ ტან­ვარ­ჯიშ­ში, ირი­ნა დე­რი­უ­გი­ნა უკ­რა­ი­ნე­ლია. შენი წი­ნაპ­რე­ბი სა­ი­დან ჩა­მო­ვიდ­ნენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში?

- სი­მარ­თლე გი­თხრა, ამის შე­სა­ხებ ბევ­რი არა­ფე­რი ვიცი. ვიცი მხო­ლოდ, რომ მა­მა­ჩე­მი ტყი­ბულ­ში და­ი­ბა­და. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ტყი­ბუ­ლი მა­ღა­რო­ე­ლე­ბის ქა­ლა­ქია. ქვა­ნახ­ში­რის მო­პო­ვე­ბა იქ XIX სა­უ­კუ­ნის შუა პე­რი­ო­დი­დან და­ი­წყეს. სა­ჭი­რო იყო საქ­მის მცოდ­ნე სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბის მოწ­ვე­ვა და ასე მოხ­ვდა დე­რი­უ­გი­ნე­ბის გვა­რის ჩვე­ნი შტო სა­ქარ­თვე­ლო­ში. მერე უკვე მშობ­ლე­ბი ქუ­თა­ის­ში გა­და­სახ­ლდნენ.

- ძა­ლი­ან დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს ნო­დარ დუმ­ბა­ძის მშობ­ლი­უ­რი გუ­რუ­ლე­ბის ენა­ზე რომ მეს­მის სა­უ­ბა­რი. დიდ პა­ტივს ვცემ მეგ­რე­ლებს და სვა­ნებს, თა­ვი­ან­თი ენა რომ შე­ი­ნარ­ჩუ­ნეს. ქუ­თა­ი­სი ქარ­თუ­ლად კი ლა­პა­რა­კობს, მაგ­რამ მა­ინც თა­ვი­სი სა­ო­ცა­რი კო­ლო­რი­ტი აქვს. შენ თუ შე­ი­ნარ­ჩუ­ნე შენი კუ­თხის "აქა­ნა და იქი­ნე"?

- კარ­გად მახ­სოვს, თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­ვე­დი, "დი­ნა­მოს" კა­ლათ­ბურ­თე­ლე­ბის დიღ­მის ბა­ზა­ზე ვცხოვ­რობ­დი და პირ­ვე­ლი ინ­ტერ­ვიუ ჩემ­თან სწო­რედ შენ ჩა­წე­რე. მა­შინ სუფ­თა ქუ­თა­ი­სუ­რად ვუქ­ცევ­დი. თან რუ­სულ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი და გა­მარ­თუ­ლი ქარ­თუ­ლით ხე­ი­რი­ა­ნად ვერც ვლა­პა­რა­კობ­დი. მას შემ­დეგ აგერ უკვე ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნე გა­ვი­და და დღეს "ის­თეს" და "მას­თეს" აღარ ვამ­ბობ. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი თბი­ლი­სუ­რი ქარ­თუ­ლით ვსა­უბ­რობ.

- რამ­დე­ნი წლის იყა­ვი, თბი­ლის­ში რომ ჩა­მო­გიყ­ვა­ნეს?

- მე­ცხრე და მე­ა­თე კლა­სი აქ და­ვამ­თავ­რე. ვერ ვი­ტყვი, რომ ხუ­თო­სა­ნი ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა, ვიდ­რე "დი­ნა­მო­ში" გად­მო­მიყ­ვან­დნენ, ნორ­მა­ლუ­რად ვსწავ­ლობ­დი, მერე კი შე­ჯიბ­რე­ბე­ბი, შეკ­რე­ბე­ბი და­მე­წყო და სწავ­ლის­თვის უკვე ნაკ­ლე­ბი დრო მრჩე­ბო­და. თან ქუ­თა­ის­ში დე­და­ჩე­მი მა­კონ­ტრო­ლებ­და. იქ უფრო მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი და "ზა­ვოდ­ში" სის­ტე­მა­ტუ­რად დავ­დი­ო­დი სკო­ლა­ში.

- ქუ­თა­ის­ში შენი მწვრთნე­ლი ბა­ტო­ნი სუ­ლი­კო თორ­თლა­ძე იყო. ის თუ გა­კონ­ტრო­ლებ­და ხოლ­მე, თუ გჭირ­დე­ბო­და უფ­რო­სის მკაც­რი ხელი? მიშა ქორ­ქი­ამ ერთხელ თურ­მე ისე გა­აბ­რა­ზა ბა­ტო­ნი სუ­ლი­კო, რომ მან სილა გა­აწ­ნა მე­ცხრე თუ მე­ა­თეკ­ლა­სელ მი­შას. შენ რო­გორ გექ­ცე­ო­და თორ­თლა­ძე?

- რაც მი­თხა­რი, პირ­ვე­ლად მეს­მის, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მი­შას­თან ვმე­გობ­რობ­დი. რაც შე­ე­ხე­ბა ბა­ტო­ნი სუ­ლი­კოს ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას, ყო­ველ­თვის მა­მაშ­ვი­ლუ­რად მექ­ცე­ო­და. ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი. სულ მე­ფე­რე­ბო­და. თორ­თლა­ძე ინ­ტე­ლი­გენ­ტი კაცი იყო. მთელ ქუ­თა­ისს უყ­ვარ­და. თუ გა­ვაბ­რა­ზებ­დით, "შე შო­ბელ­ძაღ­ლო" - გვე­ტყო­და და სულ ეს იყო.

- კო­ლია, კარ­გა ხა­ნია ვსა­უბ­რობთ და არა­ფე­რი გით­ქვამს შენი ოჯა­ხის შე­სა­ხებ. მე­უღ­ლე, შვი­ლე­ბი - რას საქ­მი­ა­ნო­ბენ? შენ თა­ვად რო­გორ ხარ?

- ჩემი მე­უღ­ლე პრო­ფე­სი­ით ექი­მია, მა­დო­ნა ცა­ა­ვა.

- ე.ი. მეგ­რე­ლი მე­უღ­ლე გყო­ლია. მეგ­რუ­ლი თუ გას­წავ­ლა?

- ჭიჭე-ჭიჭე (ცოტ-ცოტა)... მყავს უფ­რო­სი ბიჭი, ნი­კუ­შა, პირ­ვე­ლი მე­უღ­ლის­გან. ისიც საკ­მა­ოდ მა­ღა­ლია. ამე­რი­კა­ში სწავ­ლობ­და და კა­ლათ­ბურ­თსაც თა­მა­შობ­და. თუმ­ცა ახლა უკვე ლა­მის 40 წლი­საა. ჯერ არ და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში რომ ჩა­მო­ვალ, მერე მო­ვიყ­ვან ცოლ­სო, - მე­უბ­ნე­ბა. მა­დო­ნას­თან შე­მე­ძი­ნა ქა­ლიშ­ვი­ლი ანა, 22 წლი­საა. მე­ო­თხე კურ­სის სტუ­დენ­ტია. მე თა­ვად, ჯან­მრთე­ლო­ბის მხრივ ახლა არა მი­შავს. ვცდი­ლობ, სა­კუ­თარ თავს მივ­ხე­დო. სა­ცუ­რაო აუზ­ზე დავ­დი­ვარ. მან­ქა­ნით აღარ ვმგზავ­რობ, ფე­ხით სი­ა­რულს ვამ­ჯო­ბი­ნებ. 55-ე სკო­ლა­ში სპორ­ტულ დარ­ბაზს ვქი­რა­ობ და იქ ვა­ვარ­ჯი­შებ ბავ­შვებს. ყვე­ლამ იცის, მე რომ დარ­ბა­ზის იჯა­რის­თვის ფუ­ლის გა­დახ­და მიხ­დე­ბა, მაგ­რამ ეს არც არა­ვის არ აღელ­ვებს. დე­რი­უ­გი­ნი ახლა აღა­რა­ვის სჭირ­დე­ბა... გა­აგ­რძე­ლეთ კი­თხვა