გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურსს „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2023“ - სამი გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ჰყავს: მათე ბა­ღაშ­ვი­ლი, რუ­სუ­დან ტყე­მა­ლა­ძე და ანი ბა­ლი­აშ­ვი­ლი. კონ­კურ­სი დამ­წყე­ბი ავ­ტო­რე­ბის ძა­ლი­ან კარ­გი სტარ­ტია სამ­წერ­ლო ცხოვ­რე­ბა­ში. ამ ეტაპ­ზე, ავ­ტო­რე­ბი მენ­ტო­რებ­თან ერ­თად სა­კუ­თარ ტექ­სტებ­ზე მუ­შა­ო­ბენ, რო­მელ­საც მკი­თხვე­ლი მალე წიგ­ნე­ბად იხი­ლავს. ვაგ­რძე­ლებთ თქვენ­თვის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ავ­ტო­რე­ბის წარ­დგე­ნას და ამ­ჯე­რად, რუ­სუ­დან ტყე­მა­ლა­ძეს გა­გაც­ნობთ, რო­მე­ლიც ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი მხატ­ვრუ­ლი რო­მა­ნით - „არ­ქი­ტექ­ტო­რი“ გახ­და. ნა­წარ­მო­ე­ბი ტრა­გი-კო­მე­დი­უ­რი დრა­მი­სა და რე­ა­ლიზ­მის ჟანრ­შია წარ­მოდ­გე­ნი­ლი, აღ­სავ­სეა შავი და თეთ­რი იუ­მო­რით. რო­გორც თა­ვად ავ­ტო­რი აღ­ნიშ­ნავს, მენ­ტორ­თან მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში წიგნ­მა დიდი ტრანსფორ­მა­ცია გა­ნი­ცა­და.

„-იშ­ვი­ა­თად მი­ნა­ხავს ტექ­სტის ასე­თი ტრანსფორ­მა­ცია და თა­ნაც - მკვეთ­რად უკე­თე­სო­ბის­კენ. რუ­სუ­და­ნის წიგ­ნი რე­დაქ­ტი­რე­ბის და­წყე­ბამ­დე და მას შემ­დეგ - ეს ორი სხვა­დას­ხვა ნა­წარ­მო­ე­ბია. ერ­თია - წერა სპონ­ტა­ნუ­რად, შთა­გო­ნე­ბით, მაგ­რამ მე­ო­რე და უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია - ნა­წარ­მო­ებ­თან მიბ­რუ­ნე­ბის და მისი გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბის პერ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტუ­ლი, აკ­ვი­ა­ტე­ბა­ში გა­დაზ­რდი­ლი უნა­რი, რაც ავ­ტორ­მა გა­მო­ავ­ლი­ნა. რო­მა­ნის მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი არ­ქი­ტექ­ტო­რია. შე­სა­ბა­მი­სად, ტექ­სტი სივ­რცის, დრო­ის, ზო­გა­დად, გა­რე­მოს არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი, არ­ქი­ტექ­ტო­რის თვალ­სა­წი­ე­რი­დან აღ­ქმის სა­შუ­ა­ლე­ბას იძ­ლე­ვა. ვფიქ­რობ, მკი­თხვე­ლის­თვის უჩ­ვე­უ­ლო და სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა ამ პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბის თვა­ლით და­ი­ნა­ხოს რე­ა­ლო­ბა. არ­ქი­ტექ­ტუ­რა ტექ­სტის ფონი კი არ არის, რო­მელ­ზეც სი­უ­ჟე­ტი გა­დის, არა­მედ აღ­ქმის სპე­ცი­ფი­კუ­რი, სენ­სო­რუ­ლი პერ­სპექ­ტი­ვა. ავ­ტო­რი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, საკ­მა­ოდ მა­ღა­ლი კომ­პე­ტენ­ცი­ის არ­ქი­ტექ­ტო­რი და თე­ო­რე­ტი­კო­სია და, შე­სა­ბა­მი­სად, წიგ­ნი ამ თვალ­საზ­რი­სით უაღ­რე­სად მა­ღალპრო­ფე­სი­უ­ლია. ჩემ­თვის რუ­სუ­დან­თან ერ­თად ტექ­სტზე მუ­შა­ო­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, სი­ა­მოვ­ნე­ბა იყო - მად­ლო­ბა მას ამის­თვის. მე­ო­რე რიგ­ში კი, შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, ჩემი ცოდ­ნა და მგრძნო­ბე­ლო­ბა გა­მე­ფარ­თო­ე­ბი­ნა არ­ქი­ტექ­ტუ­რის და, ზო­გა­დად, ვი­ზუ­ა­ლუ­რი აზ­როვ­ნე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით“, - მენ­ტო­რი ლექ­სო დო­რე­უ­ლი.

რუ­სუ­დან ტყე­მა­ლა­ძე პრო­ფე­სი­ით არ­ქი­ტექ­ტო­რი, მხატ­ვა­რი და პე­და­გო­გია. თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში კი­თხუ­ლობს თე­ო­რი­ულ კურსს თა­ნა­მედ­რო­ვე არ­ქი­ტექ­ტუ­რის ის­ტო­რი­ის შე­სა­ხებ. კონ­კურ­სის შე­სა­ხებ წიგ­ნე­ბის ფეს­ტი­ვალ­ზე შე­ი­ტყო, რო­დე­საც „პა­ლიტ­რა L”-ის პა­ვი­ლი­ონ­ში, შე­ძე­ნილ წიგ­ნებ­თან ერ­თად სა­ჩუქ­რად კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბულ­თა კა­ტა­ლო­გი ერგო.

რო­დის და რო­გორ აღ­მო­ა­ჩი­ნეთ სა­კუ­თარ თავ­ში წე­რის ნიჭი და რა­ტო­მაა ეს პრო­ცე­სი თქვენ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო?

- ამ­ბე­ბის თხრო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან ჩემი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მეა, თუმ­ცა უშუ­ა­ლოდ წერა მო­ზარ­დო­ბის ასაკ­ში, სკო­ლა­ში და­ვი­წყე. შე­მოქ­მე­დე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლია. ამ­ბა­ვი იქ­ნე­ბა, შე­ნო­ბა, პერ­სო­ნა­ჟი თუ გა­რე­მო, - შექ­მნა რა­ი­მე არაფ­რის­გან ყვე­ლა­ზე სა­სი­ა­მოვ­ნო და აზარ­ტუ­ლი პრო­ცე­სია ჩემ­თვის.

რა გახ­და „არ­ქი­ტექ­ტო­რის“ და­წე­რის ინ­სპი­რა­ცია, რო­გორ მუ­შა­ობ­დით ამ რო­მან­ზე და გა­ნი­ცა­და თუ არა ტრანსფორ­მა­ცია კონ­კურ­სის პე­რი­ოდ­ში, მენ­ტორ­თან მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში?

- ამ წიგ­ნის და­წე­რის სურ­ვი­ლი დიდი ხნის წინ გა­მიჩ­ნდა. როცა 19 წლის ასაკ­ში არ­ქი­ტექ­ტუ­რის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე და ამ ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი და ჩემ­თვის უცხო გა­რე­მოს შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე. არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი სამ­ყა­რო ძა­ლი­ან სპე­ცი­ფი­კუ­რია და კო­ლო­რი­ტუ­ლი. ფაქ­ტობ­რი­ვად ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის, ფი­ლო­სო­ფი­ის და ვი­ზუ­ა­ლუ­რი ეს­თე­ტი­კის გზაჯ­ვა­რე­დი­ნია, რო­მელ­ზედ ჩემი გმი­რი სა­კუ­თარ თავს პო­უ­ლობს და სწო­რედ ამ რა­კურ­სი­დან უყუ­რებს სამ­ყა­როს. არ­ქი­ტექ­ტუ­რა მე­ტად კა­მე­რუ­ლი პრო­ფე­სი­აა და ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბა, რო­გორც წესი, ნაკ­ლე­ბად ფლობს ინ­ფორ­მა­ცი­ას ამ სფე­რო­ზე, ამი­ტომ, ვფიქ­რობ, მკი­თხვე­ლის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა არ­ქი­ტექ­ტო­რის მიერ და­ნა­ხუ­ლი არა მხო­ლოდ შე­ნო­ბა ან უბა­ნი, არა­მედ მთლი­ა­ნად ცხოვ­რე­ბა, ეპო­ქა, ადა­მი­ა­ნე­ბი. მენ­ტორ­თან მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში წიგნ­მა დიდი ტრანსფორ­მა­ცია გა­ნი­ცა­და, ვი­ნა­ი­დან ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით ტექ­სტი მე­ო­რედ გა­დავ­წე­რე თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე. ესეც, ვფიქ­რობ, ძა­ლი­ან „არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი“ ნა­ბი­ჯი იყო, რად­გან არ მო­ვი­სურ­ვე ნა­მუ­შე­ვარ­ში წერ­ტი­ლო­ვა­ნი შეს­წო­რე­ბე­ბის შე­ტა­ნა და მისი ხა­რის­ხის ასა­მაღ­ლებ­ლად გა­მოწ­ვე­ვა სრულ­მას­შტა­ბი­ა­ნად მი­ვი­ღე. ახლა, როცა ტექ­სტი უკვე დას­რუ­ლე­ბუ­ლია, ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ შე­დე­გით და ვგრძნობ, თუ რამ­დე­ნად გა­ვი­ზარ­დე, რო­გორც ავ­ტო­რი. წიგ­ნი ფაქ­ტობ­რი­ვად შე­ჯა­მე­ბაა ყვე­ლა იმ თე­მი­სა, რო­მელ­ზეც მსურ­და სა­უ­ბა­რი მკი­თხვე­ლებ­თან. დიდი იმე­დი მაქვს, რომ სა­ინ­ტე­რე­სო წა­სა­კი­თხი იქ­ნე­ბა.

გაქვთ თუ არა რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მე­თო­დე­ბი ან სტი­ლი, რა­საც წე­რის დროს იყე­ნებთ? თქვე­ნი კომ­ფორ­ტუ­ლი გა­რე­მო რო­გო­რია იმის­თვის, რომ წე­როთ?

- არ ვიცი, რამ­დე­ნად მი­ზან­შე­წო­ნი­ლია ამას მე­თო­დი ვუ­წო­დოთ, მაგ­რამ სა­ნამ სა­მუ­შა­ოდ დავ­ჯდე­ბი, ძა­ლი­ან ბევ­რს ვფიქ­რობ სი­უ­ჟეტ­ზე, პერ­სო­ნა­ჟებ­ზე, ვრეფ­ლექ­სი­რებ, ზოგ­ჯერ ცალ­კე­ულ ფრა­ზებს ან დი­ა­ლო­გის ნა­წი­ლებს წიგ­ნაკ­ში ვი­წერ, მაგ­რამ ყო­ვე­ლი­ვე ეს ჩემი სხვა, ყო­ველ­დღი­უ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად ხდე­ბა. უშუ­ა­ლოდ ტექ­სტზე სა­მუ­შა­ოდ ვჯდე­ბი მხო­ლოდ მა­შინ, როცა ვგრძნობ, რომ ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პი­როვ­ნე­ბის ში­ნა­გა­ნი რხე­ვის ამ­პლი­ტუ­და თით­ქმის პიკს აღ­წევს და სა­უ­ბარს ითხოვს. მა­შინ ვი­წყებ წე­რას. ძი­რი­თა­დად სა­ღა­მო­ო­ბით, როცა მცა­ლია. კარ­გია, თუ უქმე დღეს, ან უკე­თე­სია - შვე­ბუ­ლე­ბას და­ემ­თხვა, ვი­ნა­ი­დან როცა ამ სპე­ცი­ფი­კურ მენ­ტა­ლურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში სა­წე­რად ვჯდე­ბი, ვმუ­შა­ობ სა­შუ­ა­ლოდ 6-8 სა­ა­თი, ძა­ლი­ან მცი­რე დას­ვე­ნე­ბე­ბით, ზოგ­ჯერ უფრო დიდ­ხანს. დრო და დრო ისე­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მექ­მნე­ბა, თით­ქოს ამ­ბა­ვი თა­ვად იწე­რე­ბა, მე კი ტექ­სტის ამ­კრე­ფი, მისი პირ­ვე­ლი მკი­თხვე­ლი და რე­დაქ­ტო­რი ვარ. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი შეგ­რძნე­ბაა! ეს პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ცხა­დია მუდ­მი­ვი არაა. ადრე მი­მაჩ­ნდა, რომ უწყვე­ტი წე­რის ჩემი ლი­მი­ტი 2 კვი­რას არ აღე­მა­ტე­ბა, მერე ფი­ზი­კუ­რად ვიღ­ლე­ბი, თუმ­ცა ამ რო­მან­მა სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი უკეთ გა­მაც­ნო, - წიგ­ნის მე­ო­რე ვა­რი­ან­ტი თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე დავ­წე­რე ერთ თვე­ში, ჩემი ორი სხვა სამ­სა­ხუ­რის პა­რა­ლე­ლუ­რად, რაც ძა­ლი­ან ცოტა დროა და ორ­მა­გად მე­ა­მა­ყე­ბა, რომ ასეთ ფი­ზი­კურ და მენ­ტა­ლურ გა­მოც­დას წარ­მა­ტე­ბით გა­ვუმკლავ­დი.

წე­რის­თვის კომ­ფორ­ტულ გა­რე­მოს რაც შე­ე­ხე­ბა, გა­გან­დობთ იმ აღ­მო­ჩე­ნას, რო­მე­ლიც ამ რო­მან­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას გა­ვა­კე­თე. ჩემი მიგ­ნე­ბით, (და ეს რო­მა­ნის ტექ­სტშიც და­ვა­ფიქ­სი­რე) პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი - ის მდგო­მა­რე­ო­ბაა, როცა სა­მუ­შა­ოდ არ გჭირ­დე­ბა „მუ­ზის მობ­რძა­ნე­ბა“ ან სპე­ცი­ფი­კუ­რი პი­რო­ბე­ბი. პი­კა­სომ თქვა, რომ შთა­გო­ნე­ბა მო­დის მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში და მე მას ვე­თან­ხმე­ბი. სა­წე­რად არა­ნა­ირ გან­სა­კუთ­რე­ბულ გა­რე­მოს არ ვიქ­მნი, ვზი­ვარ სახ­ლში, ლეპ­ტო­პით მუხ­ლებ­ზე, რო­გორც ნე­ბის­მი­ე­რი ჩვენ­გა­ნი. სა­ჭი­რო ატ­მოს­ფე­რო იქ­მნე­ბა ჩემს შიგ­ნით და როცა პრო­ცე­სი იწყე­ბა, იმ­დე­ნად ვკონ­ცენ­ტრირ­დე­ბი, რომ მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს გარ­შე­მო რა ხდე­ბა, მთა­ვა­რია ხმა­უ­რი არ იყოს. სხვა­თა შო­რის, ადრე მუ­სი­კის ფონ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი, ბოლო ერთი წე­ლია რაც გა­და­ვეჩ­ვიე, რად­გან ვგრძნობ, რომ ტექსტს თა­ვად გა­აჩ­ნია სა­კუ­თა­რი რიტ­მი და მუ­სი­კა მის მოს­მე­ნა­ში ხელს მიშ­ლის. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჩემი ყვე­ლა ნაშ­რო­მი და ეს კონ­კრე­ტუ­ლი წიგ­ნიც გაჟ­ღენ­თი­ლია მუ­სი­კით, მთა­ვა­რი გმი­რიც მე­ლო­მა­ნია.

რა შეც­ვა­ლა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბამ?

ადრე თუ გა­მო­გიქ­ვეყ­ნე­ბი­ათ რამე და თუ ჰქონ­და გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა თქვენს ნა­წე­რებს?- კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბა პრო­ფე­სი­ულ აღი­ა­რე­ბად მი­მაჩ­ნია, რად­გან ამ სფე­რო­ში კომ­პე­ტენ­ტურ­მა პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებ­მა ჩემი ნაშ­რო­მი ყუ­რა­დღე­ბის ღირ­სად ჩათ­ვა­ლეს. ეს დიდი სტი­მუ­ლი იყო ჩემ­თვის და თვითრწმე­ნა გა­მიძ­ლი­ე­რა. გარ­და ამი­სა ბევ­რმა, ვინც მა­ნამ­დე მიც­ნობ­და, რო­გორც არ­ქი­ტექ­ტორს, პე­და­გოგს და ქარ­თულ „იუ­თუბ“ სივ­რცე­ში არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი ლექ­ცი­ე­ბის მქო­ნე პირ­ვე­ლი არ­ხის შემ­ქმნელს, ახლა გა­მიც­ნო რო­გორც მწე­რა­ლი. ეს მათ­თვი­საც დიდი აღ­მო­ჩე­ნა იყო და ჩემ­თვი­საც. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თა­ნად­გო­მა ძა­ლი­ან დი­დია, რის­თვი­საც უზო­მოდ მად­ლი­ე­რი ვარ.

აქამ­დე მხატ­ვრუ­ლი ტექ­სტი გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი მაქვს მხო­ლოდ ერთხელ. 2011 წელს, გუ­რამ რჩე­უ­ლიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის ფარ­გლებ­ში გა­მო­ცე­მულ ალ­მა­ნახ­ში „ალა­ვერ­დო­ბა“ და­ი­ბეჭ­და ჩემი მო­თხრო­ბა სა­ხელ­წო­დე­ბით „ნა­ტურ-მორ­ტი.“

რო­გო­რი გრძნო­ბაა, როცა პირ­ველ წიგნ­ზე მუ­შა­ობ, ელო­დე­ბი და რას ელით მკი­თხვე­ლის­გან?- წიგ­ნი, რო­მელ­საც სულ მალე მკი­თხველს წარ­ვუდ­გენთ, არ არის ჩემი პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი. მა­ნამ­დე და­წე­რი­ლი მაქვს კი­დევ სამი რო­მა­ნი და რამ­დე­ნი­მე მო­თხრო­ბა, მაგ­რამ ასე­თი დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბის შემ­დეგ, ვფიქ­რობ ძველ ტექ­სტებ­საც სა­ფუძ­ვლი­ა­ნი კო­რექ­ტი­რე­ბა ელით.

წიგ­ნის მო­ლო­დი­ნი ძა­ლი­ან ამა­ღელ­ვე­ბე­ლია. ჩემი მაქ­სი­მუ­მი უკვე შე­ვას­რუ­ლე, ტექ­სტი გა­მომ­ცემ­ლო­ბას გა­და­ვე­ცი და ახლა დიდი ინ­ტრი­გის წი­ნა­შე ვიმ­ყო­ფე­ბი, - ნე­ტავ რო­გო­რი იქ­ნე­ბა დას­რუ­ლე­ბუ­ლი წიგ­ნი? რო­გორ მი­ი­ღებს მას სამ­ყა­რო? რა­ი­მე ახალს თუ შეს­ძენს მისი არ­სე­ბო­ბა, ან იქ­ნებ მო­რი­გი გა­მო­ცე­მა გახ­დეს, წიგ­ნე­ბის მა­ღა­ზი­ებ­ში თა­როს რომ ამ­შვე­ნებს?.. ალ­ბათ, გარ­კვე­ულ­წი­ლად ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა ბავ­შვის მო­ლო­დინს ჰგავს, იმ გან­სხვა­ვე­ბით, რომ ამ „ბავ­შვის“ ვი­ნა­ო­ბა­ზე მთლი­ა­ნად მე ვარ პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი. ამა­ფო­რი­ა­ქე­ბე­ლია ამ ყვე­ლაფ­რის გა­აზ­რე­ბა, მაგ­რამ მკი­თხვე­ლე­ბის მხრი­დან პო­ზი­ტი­უ­რი რე­აქ­ცი­ის იმე­დი მაქვს.

რა არის თქვე­ნი ჰობი?

- ადრე ვამ­ბობ­დი, რომ წე­რაა, მაგ­რამ დე­ბი­უ­ტის შემ­დეგ უხერ­ხუ­ლია ამას ჰობი ვუ­წო­დოთ. შე­სა­ბა­მი­სად, ამი­ე­რი­დან ჩემი ჰო­ბია იოგა.

რა არის თქვე­ნი შთა­გო­ნე­ბის წყა­რო? რო­გორ იბა­დე­ბი­ან პერ­სო­ნა­ჟე­ბი?- სამი პრო­ფე­სი­ის მფლო­ბე­ლი, ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ადა­მი­ა­ნი ვარ, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან უყ­ვარს კარ­გი ამ­ბე­ბი. შე­სა­ბა­მი­სად, შთა­გო­ნე­ბის წყა­რო თა­ვად ჩემი ცხოვ­რე­ბაა, ოღონდ არა ბი­ოგ­რა­ფი­უ­ლად. ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში ზედ­მე­ტი ნა­ტუ­რა­ლიზ­მი არ მი­ზი­დავს. ყვე­ლა ჩემი ნა­მუ­შე­ვა­რი მხატ­ვრუ­ლა­დაა გა­ფორ­მე­ბუ­ლი და მის ფა­სე­უ­ლო­ბა­საც ამა­ში ვხე­დავ. ნე­ბის­მი­ე­რი ფაქ­ტი - მხო­ლოდ სტა­ტის­ტი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მია, კარ­გი ამ­ბა­ვი კი მისი ეს­თე­ტი­ზა­ცი­ი­დან იწყე­ბა.

ჩემი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი - ისევ მე ვარ, ოღონდ პა­რა­ლე­ლურ სამ­ყა­რო­ში.

სამ­წერ­ლო კა­რი­ე­რას რამ­დე­ნად უკავ­შირ­დე­ბა თქვე­ნი სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი და აპი­რებთ თუ არა აქ­ტი­უ­რად მოღ­ვა­წე­ო­ბას ამ სფე­რო­ში?

კი­დევ ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო და ამა­ფო­რი­ა­ქე­ბე­ლი ამ­ბა­ვი მაქვს მო­სა­ყო­ლი, იმე­დი მაქვს მათ და­ბეჭდ­ვას წინ არა­ფე­რი აღუდ­გე­ბა.

R