"დევიმ მითხრა, დოდოს დაუჩოქე, მუხლებზე მაგრად შემოხვიე ხელიო... დოდოს ფეხი დაუცურდა და ზედ თავზე დამეცა. მე, საცოდავი, ქვეშ მოვყევი და კინაღამ გამსრისა" - ქეთევან შარიქაძის მოგონებები

ამ რამდენიმე დღის წინ, სოციალური ქსელით სამწუხარო ინფორმაცია შევიტყვე - ჭიათურის აკაკი წერეთლის სახელობის პროფესიული დრამატული თეატრის მართლაც ღვაწლმოსილი მსახიობი, საქართველოს დამსახურებული არტისტი, ჭიათურის საპატიო მოქალაქე და ღირსების ორდენის კავალერი ქეთევან შარიქაძე რამდენიმეთვიანი ავადმყოფობის შემდეგ გარდაცვლილა.

ქალბატონი ქეთევანი რამდენიმე წლის წინ გავიცანი. იმხანად კლასიკად ქცეული ქართული კინოფილმების პერსონაჟების ეკრანზე გამცოცხლებელ არაპროფესიონალ თუ პროფესიონალ მსახიობებს ვეძებდი და დედულეთში სტუმრობისას ქეთევან შარიქაძესთან გასაუბრება მირჩიეს, გადასაღებ მოედანზე გადახდენილ ბევრ საინტერესო ამბავს მოგიყვებაო. ამ სევდიან დღეს მინდა, ისევ ხალისიანი ქალბატონი ქეთევანი გავიხსენო და - მისი დაუვიწყარი მოგონებები, რითაც ძალიან ამაყობდა.

ერთმანეთს დღეს უკვე საუკუნეს გადაბიჯებულ ჭიათურის თეატრში შევხვდით.

მახსოვს, გენერალური რეპეტიციის შემდეგ, ფაქტობრივად, არ ამოვასუნთქე - ერთ საათში იმხანად თეატრის მთავარი რეჟისორის, ანდრო ენუქიძის მიერ დადგმული ახალი სპექტაკლის - "ღმერთო, დაგვიფარე ჩვენ და ადამიანების" დახურული ჩვენება იწყებოდა. მსახიობი ძალიან გულღია, ხალისიანი და შესანიშნავი მოსაუბრე აღმოჩნდა. ჭიათურელი მეგონა, არადა, თბილისელი ყოფილა, - წარმოშობით ხარაგაულიდან ვარ, თბილისში დავიბადე და გავიზარდე, თეატრალური სასწავლებლის დამთავრების შემდეგ კი ჭიათურაში ვცხოვრობო. მერე დააყოლა, - დედას ძალიან უყვარდა თეატრი და მეც იმდენად შემაყვარა, ბავშვობაში ორშაბათსა და ხუთშაბათს თეატრისა და კინოს დღეებიც კი დავაწესე და სიაც შევადგინე, რამდენჯერ ვნახულობდი თითოეულ სპექტაკლსა და ფილმს.

ერთხელაც ეს სია დედას ჩაუვარდა ხელთ და მამიდის მეუღლეს - ვასო მეტონიძეს შესჩივლა, გაგიგია, ბავშვი სულ თეატრსა და კინოში იყოსო? ძია ვასომ გადმომხედა და, - ქეთინო, შვილო, არ გრცხვენია? არ იცი, რომ სამ დღეს კინოში უნდა იარო და ოთხ დღეს - თეატრშიო? ასე დავკვალიანდი და სწავლის დასრულების შემდეგ, ჩემი გათვლით, ორი წლით წამოვედი ჭიათურის თეატრში, თუმცა სიყვარულმა გეგმები შემიცვალა, ამავე თეატრის მსახიობ ოთარ მაღრაძეზე დავქორწინდი და 1967 წლიდან მოყოლებული, ასე შემოვრჩი ამ პატარა ქალაქსა და მის უძველეს და ულამაზეს თეატრსო.

• განუმეორებელი "ყვარყვარე", ეროსი მანჯგალაძე, დოდო აბაშიძე და შოთა გაბელაია

ვიცოდი, რომ სწორედ ამ კუთხეში გადაიღეს რამდენიმე ქართული მხატვრული ფილმი, სადაც ქეთევან შარიქაძეც მონაწილეობდა. მეც ფილმებსა და გადასაღებ მოედანზე გენიალურ არტისტებთან ერთად თავს გადახდენილ ამბებზე ჩავეკითხე და მსახიობმაც ხალისით გაიხსენა კინო-თეატრების კორიფეები:

"რეჟისორ ელდარ შენგელაიას "სამანიშვილის დედინაცვალში" განსაკუთრებული როლი არ მქონდა - ვერიჩკას ვასრულებდი, აი, "ყვარყვარეში" კი მეტად გამიმართლა. მახსოვს, თეატრის სცენაზე "კომბლეს" ვთამაშობდით. თურმე, სპექტაკლს ესწრებოდა რეჟისორი დევი აბაშიძე, რომელიც ჭიათურაში "ყვარყვარეს" გადაღებას იწყებდა. ანტრაქტის დროს ბატონმა დევიმ ფილმში ლირსას როლი შემომთავაზა. როგორ ვიუარებდი და... გადაღებაზე სოფელ ქვაციხეში წავედით. იქ, გორაკზე, საგანგებოდ აუშენებიათ შენობა, რომელსაც ფილმში მაზრის დანიშნულება ჰქონდა. მანქანით რომ ამიყვანეს, პირველად იქვე მჯდომი ეროსი მანჯგალაძე შევნიშნე. კოსტიუმი ჩამაცვეს და დევიმ ეროსისთან წარმადგინა, - გაიცანი, შენი მეუღლე მოგიყვანეო. ძალიან დავმეგობრდით, ორივეს სიგიჟემდე გვიყვარდა ძაღლები. ეროსი ბევრ ამბავს მიყვებოდა თავის ძაღლ ტანგოზე, რომელიც თბილისში, მეზობელთან ჰყავდა დატოვებული. თურმე, შინ ნასვამი რომ მივიდოდა და წამოწვებოდა, ტანგო გასაქანს არ აძლევდა - ტანსაცმელზე ექაჩებოდა, ვიდრე ლოგინამდე არ მიაცილებდა. ეროსი ძალიან განიცდიდა, რომ გადაღებაზე მისი წამოყვანა არ შეეძლო. გააგრძელეთ კითხვა