"თემურის გარდაცვალების შემდეგ, მისი ტანსაცმლით დავდივარ... დღეს ოვერსაიზი მოდაშია და როცა მის შარვალს ვიცვამ, ქამრით ვიჭერ" - ქეთი წიკლაური მამაზე, ბავშვობასა და გეგმებზე

ხშირად ხდება ისე, რომ შეიძლება ადამიანთან ერთ კონკრეტულ თემაზე საუბარი დაგეგმო, მაგრამ დიალოგმა სულ სხვა მიმართულებით წაგიყვანოს. ასე მოხდა ქეთევან წიკლაურის შემთხვევაში, რომელთანაც ცხოვრებისეულ მძაფრ და ყველაზე დასამახსოვრებელ შთაბეჭდილებებზე უნდა მელაპარაკა, თუმცა მისგან სხვა არაერთი სიახლეც შევიტყვეთ.

პირველ თებერვალს თემურ წიკლაურის გარდაცვალებიდან 1 წელი შესრულდა. ბუნებრივია ოჯახს მისი დაკარგვისგან გამოწვეული ტკივილი და მონატრება არ განელებია, დრო ასეთ მძიმე იარებს არ აშუშებს, თუმცა, ქეთი ცდილობს, ცხოვრებისეულ სირთულეებს გაუმკლავდეს, მობილიზება გაუკეთოს თავს და მამამისის სიმღერების ახალი ვერსიები შესთავაზოს თემურ წიკლაურის შემოქმედების თაყვანისმცემლებს.

- ქეთი, როგორი მახსოვრობა გაქვთ? როგორ იმახსოვრებთ ამა თუ იმ შთაბეჭდილებებს?

- ინტერვიუების დროს თქვენ შემოქმედ ადამიანებს ესაუბრებით, რომლებიც რეალობას განსხვავებულად, თავისებურად ხედავენ და ვერ ვიტყვი, რომ ეს პრაგმატული მიდგომაა. მგონია, შემოქმედი ხალხი ცხოვრებისეულ მოვლენებს ერთგვარად შეგრძნებების, შეხების, სუნის, ზმანებების დონეზე აღიქვამენ. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე ვარ. რაც შეეხება მახსოვრობას, არსებობენ ადამიანები, ვისაც ახსოვს ბაღში ვის გვერდით იჯდა და რას ჭამდა ან უმაღლესში მისაღებ გამოცდაზე რა ბილეთი შეხვდა. ამაზე გულდაწყვეტით და ირონიით მეცინება, რადგან მე ეს თვისება არ გამაჩნია (იღიმის). თუმცა, თუ რამე მოგონება მაქვს, ის ნათელი, ცოცხალი და მძაფრია, მაგრამ უფრო მეტად წყვეტილი, ფილმის კადრების დონეზე.

- ასეთი ეპიზოდები რომელია თქვენი წარსულიდან - ბავშვობიდან?

- რაღაც მომენტიდან, ბავშვობა აღარ მენატრება. ყოველ შემთხვევაში, ისე არა, როგორც ადრე, როცა ეს იყო ჩემი საკრალური სამყარო და როცა რამე მჭირდებოდა, ბავშვობაში "გავრბოდი", იმ "საიდუმლო ოთახში" ჩავიკეტებოდი და ვივსებოდი. შეიძლება ნახევარი ცხოვრება უკვე გავიარე, საკმაოდ ასაკიანი ვარ და ეს სასაცილოდ ჟღერდეს, მაგრამ ალბათ ეს იმიტომ, რომ ახლა საბოლოოდ გავიზარდე (იღიმის). ყოველ შემთხვევაში დღეს ბავშვობაში გაქცევა აღარ მჭირდება, რომ ძალა და სიმშვიდე მოვიპოვო. შეიძლება ეს უდიდეს სტრესებთან არის დაკავშირებული, რაც პანდემიამ გამოიწვია და მანამდე ჩემს პირადულ მომენტებს სდევდა. მძიმე ეგზისტენციალური კრიზისი დამემართა, ყველაფერზე შემეცვალა დამოკიდებულება: ცხოვრებაზე, ადამიანებზე, მეგობრებზე, სიყვარულზე, თავზე. ასევე, ჩვენს ცხოვრებაში დიდი გარდატეხა მოახდინა მამას წასვლამ.

- იქნებ წარსულის არგახსენების სურვილი იმიტომ გაქრა, რომ აღარ გსურთ ხელახლა "გაიაროთ" ის ტკივილი, რაც შემდგომ წლებში იყო. "ჩაკეტეთ" დრო და ეს ერთგვარი წარსულისგან გაქცევაა...

- არ ვიცი, თუმცა საინტერესო რაკურსი შემომთავაზეთ. ვიფიქრებ ამ თემაზე (იღიმის). შეიძლება მივხვდით, რომ ცხოვრება იმდენად დიდ დანაკარგებთან არის დაკავშირებული, რომ თავს წარსული ბედნიერი მომენტებით ვეღარ იტყუებ. თუმცა, რა თქმა უნდა, გონებაში ნათელი, საოცრად ზღაპრული და მზის სხივებით გადანათებული სურათებიც დამრჩა და ასეთი არაერთია: ძალიან პატარა ვიყავი, მაშინ კოჯორში ვცხოვრობდით და მშობლები თბილისში რეპეტიცია-კონცერტებზე იქიდან დადიოდნენ. საჭესთან მამიკო იჯდა, მის გვერდით დედა, მე უკანა სავარძელი მეკავა. გავიხედე და გზად, ტყეში "დავინახე" ყვავი და ბაჭია, რომელიც აიწონა-დაიწონაზე კატაობდნენ. არ ვიცი, ეს რა იყო, შეიძლება მეძინა და დამესიზმრა. მეორე ასეთივე ეპიზოდი ისევ კოჯრის გზას უკავშირდება, დავინახე ძაღლი და ვირი როგორ ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს. ახლა ამას რომ დაწერთ, ხალხი იფიქრებს, გიჟიაო (იცინის). ეს სურათი დღემდე ნათლად მახსოვს და ამ ამბებს დიდი ხნის განმავლობაში ყველას ვუყვებოდი.

- ვიცი, ძალიან მძიმეა ამ თემაზე ლაპარაკი, მაგრამ გვერდს ვერ ავუვლით თქვენი ოჯახის ტრაგედიას. ყოველთვის განსაკუთრებული სითბო იგრძნობოდა თემურ წიკლაურის მიმართ. როგორი იყო პირადად თქვენთვის მისი ავადმყოფობისა და გარდაცვალების შემდგომი პერიოდი?

- ეს იმდენად უზარმაზარი მორევი და ტკივილი იყო, იმ პერიოდში თითქოს ნახევრად აქ არ ვიყავი. იმ დროს ემოციის ყველა სპექტრი გამოვიარე. გარდა იმ უდროო და საშინელი დანაკარგისა, რეალობის მიღებამდე მქონდა საშინელი შეგრძნება და რყევის მომენტები, რომელსაც ასეთ დროს ფსიქოლოგიურად ყველა შვილი გადის. ვგულისხმობ განცდას, რომ შვილმა რაღაც ბოლომდე ვერ გააკეთა, რომ თითქოს დამნაშავე ხარ. ვიცით, ეს აბსურდია, მაგრამ მეც მქონდა ეს შეგრძნება. ვინც „კოვიდით“ და მასთან დაკავშირებული გართულებებით ახლობელი დაკარგა, ალბათ ეს ფიქრები უცხო არავისთვისაა.

როცა ადამიანი რეანიმაციაში წევს, ხელოვნურ კომაშია, იცი ცოცხალია, მაგრამ მასთან ურთიერთობა არ შეგიძლია, სულ მოლოდინის რეჟიმში მყოფი არ კარგავ იმედს, რომ შეიძლება ყოველ წუთს რამე უკეთესობისკენ შეიცვალოს. გჯერა, რომ დაძლევს. იცი, როგორი ძლიერია, როგორი სულის პატრონი, როგორ იბრძვის და ბოლოს მაინც დამარცხებული რომ რჩები, ეს კატასტროფაა. ჩვენს შემთხვევაში ეს 40 დღე გრძელდებოდა. არ ვიცი, იმაზე მძიმე რაღა უნდა იყოს, როგორც შვილისთვის ასეთი საყვარელი მამის დაკარგვაა...

- უკაცრავად, რომ ამ ტკივილზე ლაპარაკი გვიწევს...

- არა, საბოდიშო არაფერია. სწორად გამიგეთ, ვფიქრობ, ჩემთვის მოვალეობაცაა მასზე ლაპარაკი, რადგან მამას ხალხის მხრიდან დიდი პატივისცემა ჰქონდა. ის სულ ამბობდა: "მე ვარ ხალხის მსახურებაში". მის ამ პოზიციას დიდ პატივს ვცემდი და დღესაც ვიზიარებ...წაიკითხეთ სრულად