11 თე­ბერ­ვალს ქარ­თუ­ლი კი­ნოს გა­მორ­ჩე­უ­ლი ოპე­რა­ტო­რი, ლო­მერ ახვლე­დი­ა­ნი, 87 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. მას­თან მუ­შა­ო­ბა ყვე­ლა რე­ჟი­სორს უხა­რო­და და მას­ზე მუდ­მი­ვად დიდი მო­თხოვ­ნა იყო. ლო­მერ ახვლე­დი­ა­ნის კა­მე­რამ შექ­მნა და­უ­ვი­წყა­რი ქარ­თუ­ლი ფილ­მე­ბი - "ქვევ­რი“, "სამ­კა­უ­ლი სატ­რფო­სათ­ვის“, "აურ­ზა­უ­რი სალ­ხი­ნეთ­ში“, "მზე შე­მოდ­გო­მი­სა“, "მშობ­ლი­უ­რო ჩემო მი­წავ!“, "ნატ­ვრის ხე“, "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვა­ლი“, "დონ-კი­ხო­ტი“, "ბე­სა­მე“, "ექ­სპრეს-ინ­ფორ­მა­ცია“.

კი­ნო­ში მა­შინ მო­ვი­და, როცა უკვე სხვა პორო­ფე­სი­ა­ში, რო­გორც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, შემ­დგა­რი იყო, მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ა­ში მუ­შა­ობ­და და მეც­ნი­ე­რუ­ლი კა­რი­ე­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბით მი­დი­ო­და. რა­ღაც ეტაპ­ზე კი, რა­ტომ­ღაც მი­იჩ­ნია, რომ გე­ო­ლო­გი­ა­ში არას­წო­რად აღ­მოჩ­ნდა და კი­ნო­ში წას­ვლა მო­ინ­დო­მა. არა­და, მა­შინ მეც­ნი­ერ-მუ­შა­კის სამ­სა­ხუ­რი პრეს­ტი­ჟუ­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და. ყვე­ლა­ფერს თავი და­ა­ნე­ბა და კი­ნო­ში თა­ვი­დან დამ­ხმა­რედ წა­ვი­და.

გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ახ­ლობ­ლებ­მა არ მო­უ­წო­ნეს, ვი­ღა­ცებს ისიც ეგო­ნათ, ცოტა "აუ­რი­აო“...

"მა­შინ მხო­ლოდ ჩემი მე­უღ­ლე აღ­მოჩ­ნდა ჩემს "ბა­ნაკ­ში“. ის იყო, ვინც მხა­რი და­მი­ჭირ­და და გვერ­დით და­მიდ­გა. სკო­ლა­ში ფრი­ა­დო­სა­ნი ვი­ყა­ვი და სკო­ლა ოქ­როს მე­დალ­ზე და­ვამ­თავ­რე, ამი­ტომ, - გზა ყველ­გან ხსნი­ლი მქონ­და. იმ პე­რი­ოდ­ში რად­გა­ნაც გე­ო­ლო­გია პო­პუ­ლა­რუ­ლი სფე­რო იყო, მე კი­დევ მე­ტად ჰუ­მა­ნი­ტა­რი ვი­ყა­ვი, მე­გო­ნა, ეს დარ­გი ჩემ­თვის რო­მან­ტი­კუ­ლი იქ­ნე­ბო­და.

პო­ლი­ტექ­ნი­კუ­რის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მეც­ნი­ე­რე­ბა­თა აკა­დე­მი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი, პა­ლე­ონტლო­გი­ის ინ­სტი­ტუ­ტში, ცხო­ვე­ლე­ბის ნა­მარ­ხე­ბის მი­ხედ­ვით მი­წის ვა­დებს და ასაკს ვად­გენ­დით. საქ­მე­ში კარ­გად ჩა­ვერ­თე, ჩემი დი­რექ­ტო­რიც სე­რი­ო­ზუ­ლად მი­ყუ­რებ­და. ყვე­ლა­ფე­რი მშვე­ნივ­რად იყო, მაგ­რამ მათ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მე კი­ნო­ში წას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე.. ამას წინ ის უძღვო­და, რომ ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა და­ვი­წყე, რა­საც შევ­ყე­ვი, შევ­ყე­ვი, რა­მაც სა­ბო­ლო­ოდ კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მი­მიყ­ვა­ნა.

იმ პე­რი­ოდ­ში გე­ო­ლო­გი­უ­რის გარ­და, სხვა გა­ნათ­ლე­ბა არ მქონ­და. თა­ვი­დან ოპე­რა­ტო­რე­ბის ჯგუფ­ში, ასის­ტენ­ტა­დაც კი არა, დამ­ხმა­რედ მოვ­ხვდი. ოპე­რა­ტო­რის ასის­ტენ­ტად ხუთი წელი ვი­მუ­შა­ვე, მე­ო­რე - ოპე­რა­ტო­რად“, - ასე პა­სუ­ხობ­და ლო­მერ ახვლე­დი­ა­ნი მათ, ვინც კი­თხვას კი­ნო­ში გა­დად­გმულ პირ­ველ ნა­ბი­ჯებ­ზე უს­ვამ­და.

მისი პირ­ვე­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი ფილ­მი "ქვევ­რი“ იყო. რე­ჟი­სორ ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძეს­თან მუ­შა­ო­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოდ მი­აჩ­ნდა. "ქვევ­რის“ ამ­ბა­ვი კი ასე იყო: ერთხელ, და­ბა­დე­ბის დღე­ზე მე­გო­ბა­რი, რეზო გაბ­რი­ა­ძე ეს­ტუმ­რა და სა­ჩუქ­რად სცე­ნა­რი გა­დას­ცა. იმ პე­რი­ოდ­ში კი უკვე "ვგიკ“-ს, სა­კავ­ში­რო სა­ხელ­მწი­ფო კი­ნე­მა­ტოგ­რა­ფი­ის ინ­სტი­ტუტს მოს­კოვ­ში ამ­თავ­რებ­და.

"მოკ­ლედ, და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და რე­ზოს სცე­ნა­რის­თვის ვე­ღარ მო­ვი­ცა­ლე. გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის შემ­დეგ, ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძე მეს­ტუმ­რა და მი­თხრა, - რე­ზომ სცე­ნა­რი მა­ჩუ­ქაო. მოკ­ლედ, ორი­ვეს "ქვევ­რის" სცე­ნა­რი გვა­ჩუ­ქა და ახალ­გაზ­რდებ­მა, სხვე­ბის და­უხ­მა­რებ­ლად გა­და­ვი­ღეთ ეს მოკ­ლე­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ფილ­მი, რო­მელ­მაც დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა“ - იხ­სე­ნებ­და ის. ამის შემ­დეგ, კი­ნო­ში გზა ფარ­თოდ გა­ეხ­სნა.

თუმ­ცა ყვე­ლა­ზე მჭიდ­რო შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა მა­ინც გე­ნი­ა­ლურ რე­ჟი­სორ თენ­გიზ აბუ­ლა­ძეს­თან ჰქონ­და. ამი­ტო­მაც, ნანა ჯა­ნე­ლი­ძი­სა და ნინო ნატ­როშ­ვი­ლის წიგნ­ში "თენ­გიზ აბუ­ლა­ძე - ანა­რეკ­ლი,“ რო­მე­ლიც მან თენ­გიზ აბუ­ლა­ძეს მი­უ­ძღვნა, ლო­მერ ახვლე­დი­ანს გა­მორ­ჩე­უ­ლი თავი აქვს, სა­დაც თა­ვად ბა­ტო­ნი ლო­მე­რი სა­უბ­რობს:

"თა­ვი­დან ლანა ღო­ღო­ბე­რი­ძის გა­და­ღე­ბა­ზე მოვ­ხვდი და სა­ერ­თოდ შე­ვი­შა­ლე, ისე მო­მე­წო­ნა. მერე ტიტო კა­ლა­ტო­ზიშ­ვილ­თან მი­მიყ­ვა­ნეს - "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ონს“ იღებ­და. თენ­გი­ზი მა­შინ პირ­ვე­ლად ვნა­ხე. მო­დი­ო­და ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და მოკ­ლე ნა­ბი­ჯე­ბით. ერთი კვი­რა, ყო­ველ დღე ობი­ექ­ტზე დი­ლის 9:00 სა­ათ­ზე გავ­დი­ო­დით და სა­ღა­მოს 6:00-ზე შე­მოვ­დი­ო­დით. ლა­მაზ ღრუ­ბელს ვუც­დი­დით. თურ­მე, ერთხელ ნახა იმ მთა­ზე ღრუ­ბე­ლი და იმას ვე­ლო­დით.

სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი ჯა­ჯღა­ნებ­და, სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნიც, გრი­გოლ ტყაბ­ლა­ძეც, მაგ­რამ ის მა­ინც იც­დი­და. ხში­რად იმე­ო­რებ­და ერთ ფრა­ზას, მგო­ნი, ეი­ზენშტე­ი­ნის ნათ­ქვამს: "ღი­ლაკს თითი არ უნდა და­ა­ჭი­რო, ვიდ­რე ის კად­რი ქა­ლი­ვით არ მო­გინ­დე­ბა." ჯგუფ­ში მას ღმერ­თკა­ცი­ვით არ ვუ­ყუ­რებ­დით: თენ­გი­ზი იღებ­და კი­ნოს, ჩვენ კი მას ვეხ­მა­რე­ბო­დით.

1964 წელს მთა­ში წა­ვე­დით. "ვედ­რე­ბა­ზე“ მე­ო­რე ოპე­რა­ტო­რი ვი­ყა­ვი. 11 წლით უფ­რო­სი იყო, იქ ძა­ლი­ან და­ვახ­ლოვ­დით, თუმ­ცა მქონ­და ფრთხი­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა და ბო­ლომ­დე ასე დავ­რჩი. მუ­დამ თქვე­ნო­ბით ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი, მაგ­რამ ახ­ლობ­ლო­ბას ეს არ გვიშ­ლი­და. "ქვევ­რი“ უკვე გა­და­ღე­ბუ­ლი მქონ­და და რე­ჟი­სო­რო­ბას ვა­პი­რებ­დი, ამი­ტომ თენ­გიზს შე­ვუ­თან­ხმდი, რომ ახალ ფილმზე, "სამ­კა­ულ­ზე“, რე­ჟი­სო­რის ასის­ტენ­ტად ვი­მუ­შა­ვებ­დი.

და­ღეს­ტან­ში წა­სას­ვლე­ლად მო­ვემ­ზა­დეთ. მაგ­რამ ავად გავ­ხდი, ვერ მივ­დი­ო­დი. თენ­გიზ­მა და­მი­რე­კა და მი­თხრა: - ჩა­მოხ­ვალ და ფილ­მს შენ გა­და­ი­ღე­ბო. შეც­ბუ­ნე­ბულ­მა ვკი­თხე: - გავ­წევ? - გა­წევ, გა­წე­ვო! - მი­პა­სუ­ხა. გა­რის­კა და ახალ­გაზ­რდა, გა­მო­უც­დელ კაცს ფე­რა­დი სუ­რა­თი მან­დო. და­ვი­წყეთ "სამ­კა­უ­ლის“ გა­და­ღე­ბა. მი­თხრა, - სინ­ჯე­ბი გა­ა­კე­თე, რამ­დე­ნიც გინ­და. მეც და­ვი­წყე გა­და­ღე­ბა, მო­ვათ­რიე რამ­დე­ნი­მე "დიგი,“ რო­გორც იყო მა­შინ მი­ღე­ბუ­ლი და და­ვი­წყე გა­და­ღე­ბა. მაგ­რამ ვნა­ხე, რომ ბუ­ნებ­რივ გა­ნა­თე­ბა­ზე უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მო­სა­ხუ­ლე­ბა გა­მო­დი­ო­და.

ვაჩ­ვე­ნე თენ­გიზს, - მიდი, იმუ­შა­ვეო, - მი­თხრა. და­ვი­წყეთ და მთე­ლი ფილ­მი, სა­ღა­მო­სა და ღა­მის ეპი­ზო­დე­ბიც კი, ხე­ლოვ­ნუ­რი გა­ნა­თე­ბის გა­რე­შე გა­და­ვი­ღეთ. ამის­თვის ბევ­რი ვი­მუ­შა­ვე, ყვე­ლა­ფე­რი წი­ნას­წარ გვქონ­და გათ­ვლი­ლი, რო­დის სად იყო მზე.

არ მქო­ნია წუთი, რომ კი­ნო­ზე წინ და­მე­ყე­ნე­ბი­ნა ან ოჯა­ხი, ან ცოლი, ან შვი­ლი. ეს თენ­გი­ზის­გან გად­მო­მე­დო, მის­გან ვის­წავ­ლე. მე­გო­ბა­რიც იყო და მას­წავ­ლე­ბე­ლიც. რა­საც მო­ვინ­დო­მებ­დი, მუ­დამ მხარ­ში მედ­გა და ნე­ბას მაძ­ლევ­და, მა­ხა­ლი­სებ­და. კარ­გად მახ­სოვს, "ნატ­ვრის ხეში“ ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი, გე­დი­ას დე­დის ლოც­ვა ეკ­ლე­სი­ა­ში უნდა გა­დაგ­ვე­ღო, რთუ­ლი იყო გა­და­სა­ღე­ბად, - სი­ნათ­ლე არ გვყოფ­ნი­და. ჯერ მთე­ლი ეკ­ლე­სია სან­თლე­ბით გა­ვა­ნა­თეთ, მერე კი ფი­რის კო­ლო­ფი­დან არეკ­ლი­ლი მზის სხი­ვი მსა­ხი­ობს სა­ხე­ზე მი­ვუშ­ვით. ვნა­ხეთ მა­სა­ლა, თენ­გიზს ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა და გია მა­ტა­რა­ძეს უთხრა: ჩვენ თუ რამე კარ­გი არ მო­ვი­ფიქ­რეთ, ლო­მე­რი მოგ­ვი­გებს ამ ფილ­მსო.

"მა­რი­ტას დას­ჯა“ - ამ ეპი­ზო­დის გა­და­სა­ღე­ბად გამ­თე­ნი­ის სამ, ოთხ სა­ათ­ზე ვდგე­ბო­დით. ეკ­რან­ზე ძი­რი­თა­დად ნამ­დვი­ლი, ბუ­ნებ­რი­ვი ნის­ლია, სულ ოდ­ნავ ვუ­მა­ტებ­დით ბოლს... "ნატ­ვრის ხეში“ ცი­გით რომ მოჰ­ყავთ მკვდა­რი ელი­ო­ზი, იმ სცე­ნას ბა­კუ­რი­ან­ში ვი­ღებ­დით. წინა დღეს წა­ვე­დით ფე­ხით, ვე­ძე­ბეთ, ვე­ძე­ბეთ და ად­გი­ლი შე­ვარ­ჩი­ეთ. მე­ო­რე დღეს მო­ე­მა­ტა თოვ­ლი, გავ­ლა შე­უძ­ლე­ბე­ლი გახ­და. ძლივს ავე­დით, ავიყ­ვა­ნეთ ხალ­ხი, ცხე­ნე­ბი. გა­ვამ­ზა­დეთ აპა­რა­ტი, და­ვა­ყე­ნეთ კად­რი, ჩა­ი­ხე­და და მკი­თხა: - მოგ­წონს? - რა ვიცი, დღეს ისე­თი არ არის, გუ­შინ რომ იყო-მეთ­ქი. უწ­მა­წუ­რი სი­ტყვა თქვა. შე­ვახ­სე­ნე: - მეღ­ვი­ნე­თუ­ხუ­ცე­სი ერთი დღით არის ჩა­მო­სუ­ლი-მეთ­ქი. - მე არ მომ­წონს, შენ თუ მოგ­წონს, გა­და­ი­ღე­თო.

ეს ამ­დე­ნი ხალ­ხი დავ­ტო­ვეთ და უკე­თე­სი ად­გი­ლის მო­სა­ძებ­ნად წა­ვე­დით. ფე­ხით ვი­ა­რეთ იმ თოვლში, ვი­ა­რეთ, ვი­ა­რეთ და ვნა­ხეთ სხვა ად­გი­ლი. ამო­ვიყ­ვა­ნეთ ყვე­ლა და მსხვი­ლი ხე­დე­ბის გარ­და, ყვე­ლა­ფე­რი სამ სა­ათ­ში გა­და­ვი­ღეთ. მას­თან რომ გე­მუ­შა­ვა, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მთან ერ­თად, სუ­ლი­ე­რი ნა­თე­სა­ო­ბა უნდა გქო­ნო­და. ოპე­რა­ტო­რის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი უბე­დუ­რე­ბა ის არის, რო­დე­საც შენს მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა­ზე, გე­მოვ­ნე­ბა­ზე გა­და­ბი­ჯე­ბა გიხ­დე­ბა. მე და თენ­გიზს, სამ­ყა­როს ერ­თნა­ი­რი აღ­ქმა გვქონ­და, ამი­ტომ თა­ნა­მო­აზ­რე­ნი ვი­ყა­ვით. ხში­რად ერ­თმა­ნეთს ვას­წრებ­დით იდენ­ტუ­რი აზ­რის, გან­წყო­ბი­ლე­ბი­სა და იდე­ის გა­მოთ­ქმას.

ერ­თნა­ი­რი რამ მოგ­ვწონ­და ან არ მოგ­ვწონ­და, ერ­თნა­ი­რად გვი­ხა­რო­და და გვწყინ­და. ეს არის თა­ნა­მო­აზ­რე­ო­ბა. ასე­თი ახ­ლობ­ლო­ბა სხვას­თან არ მიგ­რძვნია“, - იხ­სე­ნებ­და ის.

ლო­მერ ახვლე­დი­ა­ნი ყვე­ლა რე­ჟი­სო­რის­თვის სა­სურ­ვე­ლი ოპე­რა­ტო­რი იყო და ამას კი­ნო­ში მის­ვლის შემ­დეგ მა­ლე­ვე მი­აღ­წია, რა­საც თენ­გის აბუ­ლა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბად მი­იჩ­ნევ­და.

"თვი­თო­ნაც შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ოპე­რა­ტო­რი იყო და უც­ნო­ბი­ლე­სი სუ­რა­თე­ბის ავ­ტო­რი მსოფ­ლი­ო­ში. "ნატ­ვრის ხეს“ რომ ვი­ღებ­დით ელ­დარ შენ­გე­ლა­ია მო­ვი­და. სა­თხო­ვა­რი მაქვს, ჩემს სუ­რათ­ზე უნდა წა­მოხ­ვი­დეო. "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვალს“ იღებ­და და ოპე­რა­ტო­რი ავად გახ­და. ელ­დარ­თან მუ­შა­ო­ბა ძა­ლი­ან ად­ვი­ლია და გა­და­ღე­ბე­ბიც ძა­ლი­ან ხა­ლი­სი­ა­ნი. მისი შე­მოქ­მე­დე­ბა ხომ სა­ერ­თოდ სა­ო­ცა­რი", - ამ­ბობ­და ლო­მერ ახვლე­დი­ა­ნი.

ბა­ტონ ლო­მერს "ნატ­ვრის ხე“ თა­ვი­სი ნა­მუ­შევ­რე­ბი­დან მე­ტად უყ­ვარ­და და ეს მის ამ ნა­ამ­ბო­ბო­შიც ჩანს:

"ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ფილ­მია და ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი­დან გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს. ამას წი­ნათ, კი­ნო­კავ­შირ­ში "ნატ­ვრის ხე" უჩ­ვე­ნეს და რომ დამ­თავ­რდა, მე­რაბ კო­კო­ჩაშ­ვილ­მა თქვა, რამ­დე­ნი ხა­ნია, არ მი­ნა­ხავს და ამ სუ­რათ­მა შემძრაო. მეც ვუ­ყუ­რე და მთე­ლი ემო­ცი­ე­ბი გა­მი­ცო­ცხლდა, რაც პირ­ვე­ლად ნახ­ვის დროს მქონ­და. თან ვფიქ­რობ­დი, ნუთუ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე გა­ვა­კე­თე-მეთ­ქი. დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან, ფილ­მი უფრო მე­ტად მო­მე­წო­ნა. იქვე გული დამ­წყდა, რად­გან მსა­ხი­ო­ბე­ბი­დან რამ­დე­ნი­მე კა­ცი­ღაა ცო­ცხა­ლი..

უდი­დეს პი­როვ­ნე­ბებ­თან მი­წევ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი ხდე­ბო­და. მსა­ხი­ო­ბე­ბი ჩვე­უ­ლებ­რივ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში სხვა­ნა­ი­რე­ბი იყ­ვნენ. რა­საც ეკ­რან­ზე ხე­დავთ, თუნ­დაც მოკ­ლე ეპი­ზოდს, მის გა­და­ღე­ბას რამ­დე­ნი­მე სა­ათს ვან­დო­მებ­დით. ამი­ტომ მსა­ხი­ო­ბებ­თან ხან­გრძლი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვი­წევ­და."

თე­მურ ფა­ლა­ვან­დიშ­ვი­ლის "მზე შე­მოდ­გო­მი­საც“ ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, ამა­ყობ­და, რომ მას­ში ძვე­ლი თბი­ლი­სის სა­ო­ცა­რი ად­გი­ლე­ბი, ქუ­ჩე­ბი, აივ­ნე­ბი ასა­ხა, რაც მერე წლებ­მა ძა­ლი­ან შეც­ვა­ლა და გა­და­ას­ხვა­ფე­რა. ის ქარ­თვე­ლე­ბის გარ­და უცხო­ელ რე­ჟი­სო­რებ­თა­ნაც მუ­შა­ობ­და, თუმ­ცა სა­კუ­თარ ქვე­ყა­ნა­ში მუ­შა­ო­ბა ერ­ჩივ­ნა

• "უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად და ში­ნა­უ­რუ­ლად ვარ და მე­ო­რე, კარ­გად იცი მა­სა­ლა, რა­საც იღებ. ზოგ­ჯერ მინ­და, რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რად გა­ვა­კე­თო, მაგ­რამ უცხო­ე­ლებს სხვა ხედ­ვა აქვთ, ჩვენ - სხვა. ამი­ტომ მი­ხა­რია, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ფილ­მის გა­და­ღე­ბას მთა­ვა­ზო­ბენ. ყო­ველ­თვის გუ­ლი­ა­ნად ვმუ­შა­ობ და ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი, რად­გან ეს ჩემი საქ­მეა."

სა­ერ­თოდ კი - სრუ­ლი­ად ახალ­გაზ­რდა კაცი დიდ რე­ჟი­სო­რებ­თან მუ­შა­ო­ბას მის წარ­მა­ტე­ბად მი­იჩ­ნევ­და, რა­მაც, რო­გორც პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი გა­ზარ­და და, რაც მთა­ვა­რია, მას დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა მო­უ­ტა­ნა.