სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნია, ყო­ველ­თვის ახერ­ხებს, რომ მის გარ­შე­მო ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გა­ა­ხა­როს, ყვე­ლას და­დე­ბი­თი მუხ­ტი გა­დას­დოს და თუნ­დაც თა­ვის ბი­ნა­ში სა­ა­ხალ­წლო დღე­სას­წა­უ­ლი მო­უ­წყოს, აი, ისე­თი, რაც უკვე მე­რამ­დე­ნე ახა­ლი წე­ლია, მის სახ­ლში მხვდე­ბა და სან­ტა კლა­უ­სის სო­ფელს მა­გო­ნებს. ეს რომ გა­ა­კე­თო, გან­სა­კუთ­რე­ბით უნდა გიყ­ვარ­დეს ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი და, ალ­ბათ, ბავ­შვი­ვით უნდა გჯე­რო­დეს ახა­ლი წლის ჯა­დოს­ნუ­რო­ბის.

ამ სი­ლა­მა­ზის შე­მოქ­მე­დი - წლე­ვან­დე­ლი იუ­ბი­ლა­რის - სა­ქარ­თვე­ლოს ტე­ლე­ვი­ზი­ის პირ­ვე­ლი არ­ხის სახე და დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მისი დიქ­ტო­რი და გა­და­ცე­მე­ბის წამ­ყვა­ნი ქეთი მი­თა­იშ­ვი­ლია, რო­მე­ლიც წლე­ბია, ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს და შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, ში­გა­და­შიგ ახერ­ხებს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლას. ამ­ჯე­რად, ცო­ტა­თი და­უგ­ვი­ან­და, თუმ­ცა, სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცია არ და­არ­ღვია და სწო­რედ ამ პე­რი­ოდ­ში გვეს­ტუმ­რა. მას­თან შინ მი­სულს, კი­დევ უფრო ლა­მა­ზი და ჯა­დოს­ნუ­რი სა­ა­ხალ­წლო დღე­სას­წა­უ­ლი დამ­ხვდა. გულ­წრფე­ლად მიკ­ვირს, რო­გორ ახერ­ხებს ქეთი ამ თვა­ლის­მომჭრე­ლი სი­ლა­მა­ზის შექ­მნას.

ქეთი მი­თა­იშ­ვი­ლი:

- ვა­ხერ­ხებ კი? ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბუ­ტა­ფო­რი­აა, რად­გან, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, მა­ინც ასე გა­მო­დის, ძი­რი­თა­დი ფა­სე­უ­ლო­ბა ხომ მა­ინც სხვაა, მაგ­რამ... ამა­საც, ხომ თა­ვი­სი დატ­ვირ­თვა აქვს - სი­ლა­მა­ზეა, ეს­თე­ტი­კაა! გა­მო­გი­ტყდე­ბი და, წელს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, რო­დე­საც მიძ­ნელ­დე­ბო­და ამის გა­კე­თე­ბა. ფი­ზი­კუ­რად ვერ ვი­ყა­ვი კარ­გად და რომ და­ვი­წყე ყვე­ლაფ­რის გა­მო­ლა­გე­ბა, ვი­ნა­ნე, მაგ­რამ... უკვე გვი­ა­ნი იყო. მერე ამას და­ვუ­პი­რის­პი­რე, - ღმერ­თო, ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის გარ­და, კი­დევ რამ­დე­ნი ბავ­შვი გა­ი­ხა­რებს ამის ნახ­ვით-მეთ­ქი. ბავ­შვე­ბი კი არა, დი­დე­ბი ვხა­რობთ. თუნ­დაც შენ, რამ­დენ ფო­ტო­სე­სი­ას აწყობ ხოლ­მე. რამ­დენ ახ­ლო­ბელს ვუ­თხა­რი, მო­იყ­ვა­ნეთ ბავ­შვე­ბი და გა­და­უ­ღეთ ფო­ტო­ე­ბი-მეთ­ქი.

ბევ­რი რამ, რა­საც ხე­დავ, ე.წ. გა­რე­სე­ილ­ზე მაქვს შე­ძე­ნი­ლი - ოჯა­ხე­ბი სა­ხოვ­რე­ბელს რომ იც­ვლი­ან ან ვი­ღაც გარ­და­იც­ვლე­ბა, ყვე­ლა­ფერს გა­ცი­ლე­ბით ია­ფად ჰყი­დი­ან ხოლ­მე. მა­გა­ლი­თად, ეს პა­ტა­რა, ლა­მა­ზი ნაძ­ვის ხე კა­პი­კებ­ში ვი­ყი­დე, ასე, 70-80 წლის იქ­ნე­ბა. მერე უცებ ცრემ­ლი მო­მად­გა, ჩავ­ფიქ­რდი, ვთქვათ, მე ვი­ღა­ცის ოჯა­ხი­დან მერ­გო და ოკე­ა­ნის გა­დაღ­მი­დან ჩემს ოჯახ­ში მოხ­ვდა, ცას ხომ არ გა­მო­ვე­კე­რე­ბი და, ჩემს შემ­დეგ, ნე­ტავ, ვის­თან მოხ­ვდე­ბა-მეთ­ქი? რა­ღაც მო­მენ­ტში გუ­ლიც ჩა­მე­წუ­რა... მა­ღალ­ფარ­დო­ვან სი­ტყვე­ბად ნუ ჩა­მით­ვლის ვინ­მე, მაგ­რამ... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ღი­რე­ბუ­ლია მა­შინ, რო­დე­საც იცი, რომ შენი ქვე­ყა­ნაც დამ­შვი­დე­ბუ­ლია. თით­ქოს, ამი­სიც გე­რი­დე­ბა, ადა­მი­ა­ნებს შიათ, სწყუ­რი­ათ და შენ კი­დევ ასეთ რა­მეს აწყობ, მაგ­რამ... ბავ­შვებს, ჩემს შვი­ლიშ­ვი­ლებს ამას ხომ ვერ ავუხ­სნი? ომის დროს თე­ატ­რა­ლუ­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბიც კი არ გა­უ­ჩე­რე­ბი­ათ, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის სტი­მუ­ლი რომ მი­ე­ცათ, ეს­თე­ტი­კუ­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბაც ხომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, სულს სჭირ­დე­ბა!

- რა­ღაც მო­მენ­ტში ეს, ხომ, ნი­ღა­ბიც არის?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. ხან­და­ხან ვხუმ­რობ ხოლ­მე: ეს ბუ­ტა­ფო­რი­ე­ბი ჩემს ცხოვ­რე­ბას ჰგავს, მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბაც დე­კო­რა­ცი­აა-მეთ­ქი. შე­იძ­ლე­ბა, ეს რა­ღა­ცის­გან თავ­დაც­ვა­ცაა, მაგ­რამ, იცი, რა? ხან­და­ხან ჯო­ბია, ადა­მი­ან­მა ნი­ღა­ბი აი­ფა­რო და ეს დე­კო­რა­ცია გქონ­დეს, ვიდ­რე სულ მოთ­ქვამ­დე და გო­დებ­დე. შენი ტკი­ვი­ლი­სა და სევ­დის გა­სა­ზი­ა­რებ­ლად არ­სე­ბობს უახ­ლო­ე­სი მე­გობ­რე­ბის წრე, სა­დაც ტკი­ვილს იტყვი და და­იც­ლე­ბი. ჩემი სა­ხალ­ხო წუ­წუ­ნით სხვა რა­ტომ უნდა დავ­ტან­ჯო? შე­იძ­ლე­ბა სხვას­თან შე­და­რე­ბით რა­ღა­ცით უკეთ ვარ ან უკეთ ვჩან­ვარ, მაგ­რამ... ყვე­ლა­ფე­რი რა­ღა­ცის ხარ­ჯზე ხდე­ბა. ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ვიყო იმა­ზე უკე­თე­სი ადა­მი­ა­ნი, ვიდ­რე ვარ. რამ­დე­ნად გა­მომ­დის, არ ვიცი, თუმ­ცა რომ ვხე­დავ, ბევ­რს ვა­ხა­რებ, ალ­ბათ, ძა­ლაც მე­მა­ტე­ბა. ღმერ­თმა ქნას, რომ ფი­ზი­კუ­რად და სუ­ლი­ე­რად დიდ­ხანს შევ­ძლო ეს.

და­ახ­ლო­ე­ბით, ორ­წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ ვყო­ფილ­ვარ - პან­დე­მი­ას ჩემი ხან­გრძლი­ვი ავად­მყო­ფო­ბაც და­ემ­თხვა და ამან და­მაბ­რკო­ლა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ავად­მყო­ფო­ბამ ჩა­ი­ა­რა და ჩა­მო­ვე­დი კი­დეც. ერთ თვე­ზე მე­ტია, აქ ვარ, თუმ­ცა სამ­სა­ხუ­რის გამო მალე ისევ მი­წევს ამე­რი­კა­ში გამ­გზავ­რე­ბა.

- კარ­გია, რომ ტრა­დი­ცი­ას არ უღა­ლა­ტე და მა­ინც სა­ა­ხალ­წლო პე­რი­ოდს და­ამ­თხვიე ჩა­მოს­ვლა.

- რო­გორც შენ არ უღა­ლა­ტე ტრა­დი­ცი­ას და სა­ა­ხალ­წლოდ მეს­ტუმ­რე. ახ­ლა­ხან ჩვე­ნი 5 წლის წი­ნან­დე­ლი სა­ა­ხალ­წლო შეხ­ვედ­რის ფო­ტო­ებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი და ნოს­ტალ­გია მო­მე­ძა­ლა. ზო­გა­დად, ცო­ტა­თი სევ­დის მომ­გვრე­ლი­ცაა ეს პე­რი­ო­დი ყვე­ლას­თვის და ყვე­ლაფ­რის­თვის, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ პან­დე­მი­ამ ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი დაგ­ვა­კარ­გვი­ნა, თუნ­დაც - ჩემი კო­ლე­გე­ბი­დან. სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლე­ბის აქ­ტი­უ­რი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი არ ვარ და თე­მურ ჩხიკ­ვა­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა არც გა­მი­გია. ჩემს აქ ყოფ­ნას კი და­ემ­თხვა ჩემი მალ­ხაზ გე­ლაშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა. ისე­თი ტკი­ვი­ლია ეს და იმ­დე­ნად სევ­დის მომ­გვრე­ლი, რომ თით­ქოს სი­ხა­რუ­ლი­სა და ხა­ლი­სის შეგ­რძნე­ბა დავ­კარ­გეთ.

თი­თო­ე­ულ ადა­მი­ანს სა­კუ­თა­რი ნა­ჭუ­ჭი გვაქვს - ზოგი ჩა­კე­ტი­ლი ვართ, ზოგი გახ­სნი­ლი, ზო­გიც - ზედ­მე­ტად გახ­სნი­ლი, ზო­გიც - აგ­რე­სი­უ­ლი... ეს უკა­ნას­კნე­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მეა. ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვცხოვ­რობ­დი და ტე­ლე­ვი­ზი­ის დიქ­ტო­რი ვი­ყა­ვი, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი არ იყო. ალ­ბათ, გუ­ლის შე­ტე­ვა მექ­ნე­ბო­და, იმ­დენ აგ­რე­სი­ას, იმ­დენ ღვარ­ძლს ბოღ­მას ვხე­დავ, რომ... ფაქ­ტობ­რი­ვად, ყვე­ლა­ფე­რი აგე­ბუ­ლი არის "ლა­ი­ქებ­სა“ და "დის­ლა­ი­ქებ­ზე“. ამას რომ მი­ვაქ­ციე ყუ­რა­დღე­ბა, ისე გავ­ღი­ზი­ან­დი, რომ... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ადა­მი­ა­ნი გარ­და­იც­ვლე­ბა და ვი­ღაც რომ და­წერს, ნა­თე­ლი და­ად­გე­სო ან გა­ბედ­ნი­ერ­დე­ბა ვი­ღაც და ულო­ცა­ვენ, გამ­რავ­ლე­ბას უსურ­ვე­ბენ, ორი­ვე შემ­თხვე­ვა­ში გა­მოჩ­ნდე­ბი­ან ისე­თე­ბი, ვინც იმ­დენ სა­ში­ნე­ლე­ბას და­წე­რენ, გული გა­გი­ჩერ­დე­ბა. თუნ­დაც ცუდს ფიქ­რობ­დე, ხომ შე­იძ­ლე­ბა, სულ არა­ფე­რი და­წე­რო?! ამი­ტომ მგვრის ამ­გვა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი სევ­დას. ყო­ველ­თვის გა­მო­უს­წო­რე­ბელ ოპ­ტი­მის­ტად მი­მაჩ­ნდა თავი და ახლა თით­ქოს ძა­ლი­ან მი­წი­ე­რი გავ­ხდი, ალ­ბათ, ჩემი ში­ნა­გა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბის ბრა­ლი­ცაა.

- ამე­რი­კი­დან და­ნა­ხუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლო რო­გო­რია შენ­თვის, მით უფრო, ამ ბო­ლოს ძა­ლი­ან რომ გა­გი­ხან­გრძლივ­და იქ ყოფ­ნა?

- რა უნდა და­ვი­ნა­ხო, რო­დე­საც იქაც და აქაც ერთი მთლი­ა­ნო­ბით ვცხოვ­რობ, რა­საც უპირ­ვე­ლე­სად, ჩემი მიწა-წყა­ლი, ჩემი ოჯა­ხი, ჩემი ხალ­ხი და ჩემი სა­მე­გობ­რო ჰქვია. ჩემ­თვის სა­ქარ­თვე­ლო ყვე­ლა­ფერ­თან და ყვე­ლას­თან არის შე­სის­ხლხორ­ცე­ბუ­ლი და ამი­ტომ დი­დად არც არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა. ყოფა-ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ ისიც ვთქვათ, რომ და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი ყო­ველ­თვის იყო და არის. შე­იძ­ლე­ბა ახლა ყვე­ლა­ფე­რი გან­სა­კუთ­რე­ბით გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლია, ყვე­ლა ას­პექ­ტში, მაგ­რამ ჩემ­თვის იმი­ტომ არ შეც­ვლი­ლა, რომ ჩემ გარ­შე­მო მყო­ფი ხალ­ხი - თქვენ არ შეც­ვლილ­ხართ. ყო­ველ­თვის ასე იყო და არის და ვიცი, რომ ყო­ველ­თვის იმ სით­ბო­თი შევ­ხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს, რაც გვქონ­და. გა­სა­გე­ბია, რომ წლე­ბი გა­დის, ასა­კი გვე­მა­ტე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბას ძვე­ლე­ბუ­რი აღარ გვაქვს, ვი­ღა­ცას მე­ტად გა­უ­ჭირ­და, მაგ­რამ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი არ იც­ვლე­ბა. თო­რემ გა­რე­მო რო­გორ არ შე­იც­ვა­ლა. ადრე ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თბი­ლის­ში სა­მა­თხოვ­როდ ხელ­გაწ­ვდილ ბავ­შვებს თუ და­ვი­ნა­ხავ­დი... აბა, რა უნდა და­ვი­ნა­ხო იქი­დან იმის გარ­და, რომ გული მე­წუ­რე­ბა, მტკი­ვა ამ­დენ და­ვი­და­რა­ბა­ში, არე­უ­ლო­ბა­ში, ერ­თმა­ნე­თის ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა­ში, გა­უ­ტან­ლო­ბა­ში... ცოტა მეტი ადა­მი­ა­ნუ­რი სით­ბო და რო­გორც ერთ ლექსშია, ცოტა ნიჭი რომ მოგ­ვცა ერ­თმა­ნე­თის გა­ტა­ნის...

- ახა­ლი წელი ისე­დაც ჯა­დოს­ნუ­რია... სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­და­ცე­მა "ჯა­დოს­ნუ­რი ეკ­რა­ნი“ გა­მახ­სენ­და...

- ეს ის პე­რი­ო­დია, რო­დე­საც დი­ლით გა­და­ცე­მა ჩავ­წე­რე და სა­ღა­მოს ვიმ­შო­ბი­ა­რე - ტყუ­პი საბა და ცოტ­ნე რომ და­ი­ბა­და.

- ვა­ტყობ, შენ და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ძა­ლი­ან და­მე­გობ­რდით, ბავ­შვე­ბიც ხში­რად არი­ან შენ­თან. აშ­კა­რად ტკბი­ლი ბე­ბია ხარ, რად­გან ბავ­შვებს ძა­ლი­ან უხა­რი­ათ აქ ყოფ­ნა და გა­ტყობ, შენც კარ­გად გრძნობ მათ­თან თავს... ბავ­შვე­ბი სა­ხე­ლებ­საც კი გარ­ქმე­ვენ... ალ­ბათ, ყვე­ლა­ფე­რი იმ სამ­ყა­რო­დან მო­დის, რა­საც თა­ვად უქ­მნი ამ პა­ტა­რებს?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ცხოვ­რე­ბამ ისე მო­ი­ტა­ნა, რომ მე მათ­თვის "სა­გა­რეო ბე­ბია“ ვარ - დიდი ხნით და ხში­რად ვერ ჩა­მოვ­დი­ვარ. მა­ტა­სი 5 წლის არის და მა­ნამ­დე ორ­ჯერ მყავ­და ნა­ნა­ხი. და მა­ინც, ბე­ბია-შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის სამ­ყა­რო მა­ინც სულ სხვაა - შენი შვი­ლე­ბის პა­ტა­რა­ო­ბას ხე­დავ და უბ­რუნ­დე­ბი იმ ასაკს, შენი შვი­ლე­ბის ანაფ­ლეთს ხე­დავ და ეს ისე­თი ემო­ცი­უ­რია, რომ... მა­გა­ლი­თად, ცოტ­ნეს ზუს­ტად მა­მა­სის - სა­ბას მსგავ­სი ჯდო­მა და სი­ა­რუ­ლი აქვს და ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო შეგ­რძნე­ბაა. სამ­წუ­ხა­როა, რომ ეს ბავ­შვე­ბი ჩემი კალ­თის ქვეშ არ გაზ­რდი­ლან, მაგ­რამ, ღვთის მად­ლით, ერ­თის­თვის თუ წიწი ვარ, მე­ო­რეს­თვის, ცი­ცი­ნა­თე­ლა და ეს ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. შენ­თვის კი­დევ რა ვარ, ბები? (მა­ტა­სის მი­უბ­რუნ­და).

მა­ტა­სი ბე­ბი­ას:

- ჭი­ა­მა­ი­ას ყვა­ვი­ლი, პუ­ჭუ­ნა, პუტ­კუ­ნა, და წი­წი­კუ­რა. მე ყვე­ლა­ფე­რი სა­ხე­ლი და­გარ­ქვი.

ამ დროს მა­ტა­სის ძმა, ქე­თის ვა­ჟის, საბა მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნის მე­ო­რე შვი­ლი, მე­სა­მეკ­ლა­სე­ლი ცოტ­ნეც შე­მოგ­ვი­ერ­თდა:

- მე ქეთი ბე­ბოს ორი სა­ხე­ლი და­ვარ­ქვი - წიწი და ცი­ცი­ნა­თე­ლა, და კი­დევ - დრო­ის შე­მა­ჩე­რე­ბე­ლი.

ქეთი:

- სა­ო­ცა­რია, არ ვიცი, რა­ტომ და­მარ­ქვეს ეს სა­ხე­ლე­ბი.

- ბავ­შვე­ბო, შე­გიძ­ლი­ათ, ამიხ­სნათ, რა­ტომ უნდა ერ­ქვას ქეთი ბე­ბოს ეს სა­ხე­ლე­ბი?

მა­ტა­სი:

- მე ქეთი ბებო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ჭკუ­ას მას­წავ­ლის ხოლ­მე. იცი, სა­მო­ლეს აღარ ვამ­ბობ და ვამ­ბობ - სა­ლო­მეს... და კი­დევ, ასე ვამ­ბობ: თუ შე­იძ­ლე­ბა წყა­ლი და­მის­ხით. ბებო, ნახე, "შე­იძ­ლე­ბაც“ ვთქვი და "თ“-ც ვთქვი...

ქე­თიმ მა­ტა­სის მად­ლო­ბა გა­და­უ­ხა­და და სახ­ტად დამ­ტო­ვა ამ პა­ტა­რა, ლა­მა­ზი გო­გოს პა­სუხ­მა, - დიდი გოგო გა­ი­ზარ­დეო. იქვე ცოტ­ნე­მაც არ და­ა­ხა­ნა: - იცი, მე კაი ადა­მი­ა­ნე­ბი მომ­წონს და წიწი ბებო არის ძაან კაი ადა­მი­ა­ნიო!

ქეთი:

- ვა­ი­მე, გე­ნაც­ვა­ლეთ თქვენ, ორი­ვეს. ამა­თაც თუ ჩა­წერ­დი, ნამ­დვი­ლად არ მე­გო­ნა. იცი, მა­ტა­სიმ გა­მო­მი­ცხა­და, მე მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნი აღარ ვარ, მი­თა­იშ­ვი­ლი გავ­ხდი. შენ გოგო არ გყავს და მი­თა­იშ­ვი­ლი არა­ვინ არის, ამი­ტომ მე ვიქ­ნე­ბი მი­თა­იშ­ვი­ლი და ცო­კუ­ტა - ასე ეძა­ხის თა­ვის ძმას, ცოტ­ნეს - იყოს მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნიო (ქე­თიმ ძა­ლი­ან სცა­და, ლა­პა­რა­კით თა­ვი­სი ემო­ცია და­ე­ფა­რა, მაგ­რამ აშ­კა­რად შევ­ნიშ­ნე, რო­გორ აუ­ჩუყ­და გული და აუც­რემ­ლდა თვა­ლე­ბი. ვფიქ­რობ, მისი ახა­ლი წე­ლიც და სა­უ­კე­თე­სო სა­ა­ხალ­წლო სა­ჩუ­ქა­რიც ბავ­შვე­ბის ეს გულ­წრფე­ლი სი­ტყვე­ბი იყო - ი.ხ.)...

ამ ბავ­შვებს არა­ფე­რი აკ­ლი­ათ, მე­ო­რე მხრი­დან ბე­ბი­ე­ბი არა­ფერს აკ­ლე­ბენ, მეც ვუ­კე­თებ, რაც შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ მეც ხომ მინ­დო­და, მათ­თან ხში­რი ურ­თი­ერ­თო­ბით სა­კუ­თა­რი წვლი­ლი შე­მე­ტა­ნა მათ აღ­ზრდა­ში... სამ­წუ­ხა­როდ, ამას ვერ ვა­ხერ­ხებ. მათ მო­მა­ვალ­ზე სა­უ­კე­თე­სო ოც­ნე­ბე­ბი მაქვს, მაგ­რამ რას გა­ით­ვა­ლის­წი­ნე­ბენ, რას - არა და რო­გორ აე­წყო­ბა მათი ცხოვ­რე­ბა, წი­ნას­წარ ვე­რა­ვინ გან­ვსა­ზღვრავთ, მაგ­რამ იმე­დია - ძა­ლი­ან ბე­დიღ­ბლი­ა­ნად.

- ქეთი, გი­ლო­ცავ ახალ 2022 წელს და ბედ­ნი­ერ დღე­ებს გი­სურ­ვებ, ისეთს, რა­საც ნამ­დვი­ლად იმ­სა­ხუ­რებ შენი სი­კე­თი­თა და ზღვა სიყ­ვა­რუ­ლით. რო­გორ შეხ­ვდი ახალ წელს და ახლა რომ იმ ჯა­დოს­ნურ ყუთ­ში იჯდე, ტე­ლე­ეკ­რანს რომ უწო­დებ­დნენ ოდეს­ღაც, რო­გორ მი­უ­ლო­ცავ ახალ წელს შენს სამ­შობ­ლოს - დღეს?

- ლა­მაზ სიზ­მრად რჩე­ბა ის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც წარ­სულ­ში იყო, თუნ­დაც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ყოფ­ნის ლა­მა­ზი წლე­ბი. შე­იძ­ლე­ბა გა­საკ­ვი­რი იყოს, მაგ­რამ, მი­უ­ხე­და­ვად დიდი ოჯა­ხი­სა, ამ ლა­მა­ზად მორ­თუ­ლი სახ­ლი­სა და მისი გა­რეგ­ნუ­ლი ეფექ­ტე­ბი­სა, ამ­დენ­მა და­ნა­კარ­გმა, რაც პან­დე­მი­ას მოჰ­ყვა, ძა­ლი­ან დიდი სევ­და გა­ა­ჩი­ნა. ამი­ტომ წელს გა­დავ­წყვი­ტე, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ახა­ლი წელი მქო­ნო­და - დიდ ხმა­ურს გა­ვე­რი­დე და გან­მარ­ტო­ე­ბით, არაგ­ვის პი­რას, 3 წლის წინ ჩემი უფ­რო­სი ვა­ჟის - გი­ორ­გის­თვის შე­ძე­ნილ პა­წა­წი­ნა სახ­ლში შევ­ხვდი 2022-ს. მარ­თა­ლია, გი­ორ­გი, რო­მე­ლიც ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს, მხო­ლოდ ვი­დე­ო­კად­რე­ბით იც­ნობს ამ სახ­ლს, თუმ­ცა უკვე ძა­ლი­ან უყ­ვარს და 2023-ში ერ­თად ვა­პი­რებთ აქ ჩა­მოს­ვლას. გი­ორ­გის სახ­ლი კი მეც ძა­ლი­ან შე­მიყ­ვარ­და, იქა­უ­რი სიმ­ყუდ­რო­ვე, იქა­უ­რი მიწა, არაგ­ვის ჩხრი­ა­ლი ენერ­გი­ით მავ­სებს. ზო­გა­დად, ჩემი შვი­ლე­ბის სა­ხით სა­კუ­თა­რი კვა­ლი უკვე დავ­ტო­ვე ამ­ქვეყ­ნად, მერე ისი­ნი რას შექ­მნი­ან და რას და­ტო­ვე­ბენ, არ ვიცი, მაგ­რამ ახლა, რო­დე­საც აქ ვარ, ვცდი­ლობ, იმ მი­წას მივ­ხე­დო, მი­ვე­ფე­რო, იქა­უ­რო­ბა გა­ვა­ლა­მა­ზო და ჩე­მე­უ­ლი კვა­ლი დავ­ტო­ვო.

რაც შე­ე­ხე­ბა მი­ლოც­ვას, ყვე­ლა­ზე მე­ტად, მინ­და, იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­საც დღეს სა­ერ­თოდ არ ეა­ხალ­წლე­ბათ, ვი­საც ისე უჭირთ, რომ წამ­ლის ფული არ აქვთ და ვი­ღაც ჰყავთ გა­და­სარ­ჩე­ნი, ყო­ფის მო­წეს­რი­გე­ბა ვუ­სურ­ვო, სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა ოჯახს კი - ხორ­ცის სი­ჯან­მრთე­ლე, სუ­ლი­ე­რი სიმ­შვი­დე და მრა­ვალ­ჟა­მი­ე­რი არ მოჰ­კლე­ბო­დეს, და­ლოც­ვი­ლი და ფეხ­ბედ­ნი­ე­რი ყო­ფი­ლი­ყოს 2022 წელი ყვე­ლას­თვის - იქ, სა­დაც იმე­დი არ­სე­ბობს, ადა­მი­ა­ნიც ცო­ცხლობს!

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე