სა­მო­ქა­ლა­ქო აქ­ტი­ვის­ტი ანა სუ­ბე­ლი­ა­ნი ოპე­რა­ტორ ლექ­სო ლაშ­ქა­რა­ვას გარ­დაც­ვა­ლე­ბა­სა და 5 ივ­ლი­სის აქ­ცი­ის შემ­დეგ გან­ვი­თა­რე­ბულ მოვ­ლე­ნებს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ეხ­მა­უ­რე­ბა. უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლი დე­ტა­ლუ­რად იხ­სე­ნებს აქ­ცი­ის დღეს მომ­ხდარ ამ­ბებს.

"უმ­ძი­მე­სი დღე­ე­ბია. ვზი­ვარ სახ­ლში გა­მო­კე­ტი­ლი და კედ­ლებს ვას­კდე­ბი, ვტი­რი იმ­დენს, რომ აღარ ვიცი, რი­თი­ღა ვი­მარ­თლო თავი და­დას­თან, რო­გორ ავუხ­სნა, რო­გორ და­ვიც­ვა ისიც ტკი­ვი­ლის­გან. რამ­დენ­ჯერ­მე ისიც ამ­ყვა, სხვა შემ­თხვე­ვებ­ში ვე­ცა­დე სი­ცილ­ში გა­და­მეყ­ვა­ნა, სა­კუ­თა­რი ემო­ცი­უ­რო­ბა კო­ვი­დის­თვის და­მებ­რა­ლე­ბი­ნა და და­მე­ცი­ნა ამ მდგო­მა­რე­ო­ბის­თვის. ძი­რი­თა­დად ვერც ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბი, ვარ საქ­მე­ებ­ში, რო­მელ­თა ნა­წილს უკვე ძა­ლით ვჩხრეკ, ან ფიქ­რებ­ში, რომ­ლე­ბიც მტან­ჯავს.

გუ­შინ ავ­დე­ქი და დღი­უ­რი დავ­წე­რე, რა­საც უიშ­ვი­ა­თე­სად ვა­კე­თებ. იმ დღი­ურ­ში ლექ­სოს გა­მო­ვემ­შვი­დო­ბე, მი­რან­და­საც ბო­დი­ში მო­ვუ­ხა­დე რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბის გამო. მას ვნა­ხავ, ჩა­ვე­ხუ­ტე­ბი, ბევ­რს ვი­ლა­პა­რა­კებთ და ვი­ტი­რებთ ერ­თად, ალ­ბათ ვი­ცი­ნებთ კი­დეც. ლექ­სოს კი სამ­წუ­ხა­როდ არ­ცერ­თხელ არ შევ­ხმი­ა­ნე­ბი­ვარ, არც და­მიშ­ვია, რომ ასე­თი საფრ­თხე ემუქ­რე­ბო­და, არც ვიც­ნობ­დი კარ­გად და თა­ვის­თვის მისი შე­წუ­ხე­ბის უფ­ლე­ბა არ მი­მი­ცია. ძა­ლი­ან მტკი­ვა ახლა ამის გამო გული, მაგ­რამ ვე­ღა­რა­ფერს ვი­ზამ. მთე­ლი ეს დღე­ე­ბია თვალ­წინ მიდ­გას ის წა­მე­ბი, როცა თურ­მე ლექ­სოს ასე იმე­ტებ­დნენ, მე კი და­თოს­თან და ეთოს­თან ერ­თად "სირ­ცხვი­ლი­ას" ოფი­სის უკან, ერთ-ერთ ეზო­ში კე­დელ­ზე აყუ­დე­ბუ­ლი სუნ­თქვას ვი­კა­ვებ­დი და ვლო­ცუ­ლობ­დი, რომ ვერ ვე­პო­ვეთ და რომ ჩემი შვი­ლის ნახ­ვა კი­დევ შემ­ძლე­ბო­და. ხმა გვი­ახ­ლოვ­დე­ბო­და, ჯო­ჯო­ხე­თუ­რი ხმა, მწვა­ლებ­ლე­ბის ხმა. ფე­ხე­ბი გვი­კან­კა­ლებ­და. ზუს­ტად ვი­ცო­დით, რომ გვე­ძებ­დნენ, რად­გან დაგ­ვი­ნა­ხეს და სა­ნამ გავ­რბო­დით, წა­მებ­ში ჩა­ლე­წეს კარი მუშ­ტე­ბით და ასე გა­ვე­შე­ბუ­ლე­ბი მოგ­ვდევ­დნენ. ვი­ცო­დით, რომ თუ იმ ჩიხ­ში გვი­პო­ვიდ­ნენ, ცო­ცხლებს არ დაგვტო­ვებ­დნენ. თურ­მე ზუს­ტად ამ დროს მათ ნა­წილს შე­ნო­ბა­ში­ვე ყავ­დათ მომ­წყვდე­უ­ლი მი­რან­და და ლექ­სო, რომ­ლე­ბიც ოფი­სი­დან გა­მოს­ვლი­სას ვერც კი და­უშ­ვებ­დნენ, რომ მათ ასე მო­ექ­ცე­ოდ­ნენ.

არა­ვინ შეგ­ვი­ფა­რა. ერ­თმა კაც­მა ისიც კი გვი­თხრა, რომ თუ არ წა­ვი­დო­დით, თა­ვად მოგ­ვკლავ­და. ეს იყო ყვე­ლა­ზე ამაზ­რზე­ნი რამ, რაც იმ დღეს მო­ვის­მი­ნეთ. ისღა დაგ­ვრჩე­ნო­და, შევ­ვედ­რე­ბო­დით, ჩუ­მად ყო­ფი­ლი­ყო და ჩვენ­თვი­საც იქვე ჩუ­მად დგო­მის სა­შუ­ა­ლე­ბა მო­ე­ცა.

მა­რი­ამ­მა მოგ­ვა­კი­თხა ტაქ­სით, შე­ნო­ბი­დან გა­მოქ­ცე­ულ და მი­რან­დას მიერ გა­დარ­ჩე­ნილ კი­დევ ერთ ბი­ჭთან ერ­თად, რო­მელ­ზეც მი­რან­დას მო­ძა­ლა­დე­ე­ბის­თვის მო­უ­ტყუ­ე­ბია, აქ ცხოვ­რობ­სო. არც ახ­სოვს მგო­ნი ერთი ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე რომ ასე იხ­სნა. მან­ქა­ნა­ში მხო­ლოდ ეს ფრა­ზა ის­მო­და ჩვენ­გან "არ მჯე­რა". მხო­ლოდ ამას ვამ­ბობ­დით, გა­უ­ჩე­რებ­ლად.

მერე კი იცით რე­ე­ბიც ხდე­ბო­და, გა­ე­როს ოფი­სი, ოფის­ში პა­ნი­კა, ამ დროს პრა­ი­დის ოფის­ში შეჭ­რის ამ­ბე­ბი, ნერ­ვი­უ­ლო­ბა ლეკვზე, რო­მე­ლიც იქ გვყავ­და და­ტო­ვე­ბუ­ლი და რო­მე­ლიც მხო­ლოდ იმი­ტომ გა­დარ­ჩა, რომ კარ­გი სა­მა­ლა­ვი იპო­ვა სა­დღაც კუ­თხე­ში. მერე იქი­და­ნაც გა­მოქ­ცე­ვა, და­თოს და თორ­ნი­კეს ცემა, ჩვე­ნი ის­ტე­რი­კა, მერე დამ­შვი­დე­ბა, რად­გან ცო­ცხლე­ბი არი­ან. გი­ორ­გის შემ­თხვე­ვი­თი გა­დარ­ჩე­ნის ამ­ბე­ბი, აქაც სა­ში­ნე­ლი შიში და თან სი­ხა­რუ­ლი, რომ ესეც და­უსხლტა, ვერ შე­უ­ვარ­დნენ მან­ქა­ნა­ში, თო­რემ მა­საც ხომ აუ­ცი­ლებ­ლად მოკ­ლავ­დნენ.

ამ ემო­ცი­ე­ბის ფონ­ზე, უკვე მე­სა­მე ლო­კა­ცი­ის­კენ მი­მა­ვა­ლი სა­შინ­ლად გა­წე­ლი­ლი გზა. ნი­ნი­ას მან­ქა­ნით თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში უკი­დე­გა­ნო სი­ა­რუ­ლი, და­მაბ­ნევ­ლად სი­ა­რუ­ლი, ვიწ­რო ქუ­ჩებ­ში, მერე ჩი­ხებ­ში აღ­მო­ჩე­ნა, უკან გა­მობ­რუ­ნე­ბა, თა­ვე­ბის ჩა­წე­ვა, რომ არა­ვინ დაგ­ვი­ნა­ხოს, რომ ვე­რა­ვინ ჩვენს კვალს ვერ გა­მოყ­ვეს. კვლავ მუდ­მი­ვი რეკ­ვა ერ­თმა­ნეთ­თან და გა­და­მოწ­მე­ბა, ხო ყვე­ლა ცო­ცხა­ლია. მხო­ლოდ და­ცუ­ლი პლატ­ფორ­მე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბა, რომ ვე­რა­ვინ გა­ი­გოს, სად ვართ, და მა­ინც, ყველ­გან გვაგ­ნე­ბენ მის­ვლი­დან 10 წუთ­ში.

ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა სახ­ლში უკვე ძა­ლი­ან ბევ­რმა მო­ვი­ყა­რეთ ერ­თად თავი. მას­პინ­ძლე­ბი გვივ­ლიდ­ნენ, გვამ­შვი­დებ­დნენ. ჩვენ კი ძა­ლას ვიკ­რეფ­დით, რომ ღირ­სე­ბის მარ­შის გა­უქ­მე­ბის შე­სა­ხებ გან­ცხა­დე­ბა ბო­ლომ­დე მიგ­ვეყ­ვა­ნა და მალე გა­მოგ­ვექ­ვეყ­ნე­ბი­ნა. ესეც ძა­ლი­ან მტკივ­ნე­უ­ლი იყო. ვი­ცო­დით, რომ რის­კე­ბი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ მსგავსს ვე­რა­ფერს წარ­მო­ვიდ­გენ­დით. არა­ვი­თა­რი სხვა არ­ჩე­ვა­ნი აღარ გაგ­ვაჩ­ნდა, ადა­მი­ა­ნებს ვერ გავ­წი­რავ­დით. ჩვენ უკვე გაგ­ვწი­რა ჩვენ­მა­ვე ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ. სა­ჯიჯგნად მი­უგ­დო ჩვე­ნი თავი მო­ძა­ლა­დე­ებს, არა­ა­და­მი­ა­ნებს, არ­სე­ბებს, რომ­ლე­ბიც დე­და­მი­წას ამ­ძი­მე­ბენ და არა­ფე­რი სი­კე­თე არ მო­აქვთ სამ­ყა­როს­თვის.

და აი ამ ამ­ბებ­ში და ემო­ცი­ებ­ში ვართ, რომ აქაც ალ­ყა­ში ვექ­ცე­ვით, ასა­ფეთ­ქე­ბელ სა­შუ­ა­ლე­ბებს გვეს­ვრი­ან, ვარ­კვევთ, შე­უძ­ლი­ათ თუ არა, გად­მოძ­ვრნენ შე­ნო­ბა­ში... შე­ნო­ბა­ში, სა­დაც იმი­ტომ მო­ვე­დით, რომ შორი იყო და და­ცუ­ლი. არ­სად არ აღ­მოვ­ჩ­ნით და­ცუ­ლი. გვან­ცა შე­მო­ვარ­და, მუც­ლი­დან სის­ხლი სდი­ო­და და სა­ნამ შევ­კივ­ლე, აქეთ სცა­და ჩემი დამ­შვი­დე­ბა. ნი­კამ გაგ­ვიყ­ვა­ნა სას­წრა­ფო წე­სით "მთა­ვა­რი არ­ხის" მან­ქა­ნე­ბით. გვე­გო­ნა, ახლა მა­ინც ვიქ­ნე­ბით და­ცუ­ლე­ბიო, რომ უბე­დურ­მა შემ­თხვე­ვამ კი­ნა­ღამ იქვე წაგ­ვარ­თვა ადა­მი­ა­ნი. გა­დავ­რჩით, მხო­ლოდ მო­ტე­ხი­ლო­ბე­ბით და­უძ­ვრა ჩვე­ნი ად­ვო­კა­ტი, გი­ორ­გი უზარ­მა­ზა­რი კა­რის და­ცე­მას და მის ქვეშ მო­ყო­ლას. იქაც აღარ ვი­ყა­ვით უსაფრ­თხოდ, კვლავ მოგ­ვი­წია სა­მოგ­ზა­უ­როდ წას­ვლა და ასე და­ფან­ტუ­ლებ­მა ვი­ა­რეთ მთე­ლი დღე ქა­ლა­ქის ერთი ბო­ლო­დან, მე­ო­რე ბო­ლო­ში... რვა ად­გი­ლი მო­ვიც­ვა­ლე, რვა!

მე­გო­ნა ამ­დე­ნი ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან უბ­რა­ლოდ მოვ­კვდე­ბო­დი, ვე­ღარ გა­ვუძ­ლებ­დი. გზა­დაგ­ზა ვი­გებ­დი ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის ცე­მის ამ­ბებს, რაც მა­გი­ჟებ­და. და მა­ინც, ლექ­სო­ზე და მი­რან­და­ზე არა­ფე­რი ვი­ცო­დი. მთე­ლი დღე ერ­თმა­ნე­თის ჯან­მრთე­ლო­ბის და სი­ცო­ცხლის გა­და­მოწ­მე­ბა­ში გა­ვა­ტა­რეთ და ბო­ლოს ისევ სირ­ცხვი­ლი­ა­ში მი­ვე­დით. ის იყო მა­შინ ჩემი სახ­ლი, ნავ­სა­ყუ­დე­ლი. ად­გი­ლი, სა­ი­და­ნაც და­ი­წყეს ჩვე­ნი ნა­დი­რო­ბა, მა­ინც ყვე­ლა­ზე უსაფრ­თხო აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თვის ჩე­მი­ა­ნე­ბის, ჩემი მე­გობ­რე­ბის, თა­ნა­მებ­რძო­ლე­ბის წყა­ლო­ბით. თან და­ცე­მუ­ლი და გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი და თან ბედ­ნი­ე­რი, რომ ყვე­ლა­ნი ცო­ცხლე­ბი გა­დავ­რჩით.

მომ­დევ­ნო დღე­ე­ბიც სულ ამით ვხა­რობ­დი, რო­გორ გაგ­ვი­მარ­თლა, რომ ყვე­ლა­ნი ცო­ცხლე­ბი გა­და­ვურ­ჩით ამ ჯო­ჯო­ხეთს-მეთ­ქი და, თურ­მე, ნამ­დვი­ლი ჯო­ჯო­ხე­თი ჯერ კი­დევ წინ იყო.

ბევ­რი მოვ­ყე­ვი, ვიცი, მაგ­რამ მჭირ­დე­ბა ამოთ­ქმა. მჭირ­დე­ბა დაც­ლა... იმა­ზეც მჭირ­დე­ბა სა­უ­ბა­რი, რო­გორ ვგრძნობ თავს, რო­გორც აქ­ტი­ვის­ტი, რო­გორც "თბი­ლი­სი პრა­ი­დის" წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, რო­გორც ქვი­არ თე­მის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი. აქაც ბევ­რი ფიქ­რი და ემო­ცია ირე­ვა. სულ იმა­ზე ფიქ­რი, რა იყო სწო­რი და რა არას­წო­რი, რა მო­ვი­პო­ვეთ და რა დავ­კარ­გეთ. რამ­დე­ნად აქვს ამ წუ­თას ჩემ­თვის ფასი იმ ძა­ლის­ხმე­ვას, რაც გა­ვი­ღე და რამ­დე­ნად ექ­ნე­ბა ფასი მას სა­მო­მავ­ლოდ...

გულ­წრფე­ლი რომ ვიყო, მი­ტო­ვე­ბუ­ლა­დაც ვგრძნობ თავს, იგ­ნო­რი­რე­ბუ­ლად. რამ­დე­ნი­მე დღეა, აი ასე ყვე­ლაფ­რის შე­დე­გად ერ­თი­ა­ნად ძა­ლა­გა­მოც­ლი­ლი ვზი­ვარ და ვუ­ყუ­რებ ტე­ლე­ვი­ზორს, ვუს­მენ პო­ლი­ტი­კო­სებს, ჟურ­ნა­ლის­ტებს და ვცდი­ლობ გა­ვი­აზ­რო, რა­ნა­ი­რად ხდე­ბა ის, რომ მთე­ლი ამ ამ­ბი­დან ჩვენ სრუ­ლე­ბით გავ­ქრით. მთე­ლი ის­ტო­რი­ი­დან, რო­მელ­საც ამ დღე­ებ­ში ვის­მენთ, ამოშ­ლი­ლია ქვი­ა­რე­ბის ბრძო­ლა, ბრძო­ლა თა­ნას­წო­რო­ბის­თვის, ბრძო­ლა სი­ძულ­ვი­ლის წი­ნა­აღ­მდეგ, ჰო­მო­ფო­ბი­უ­რი სი­ძულ­ვი­ლის წი­ნა­აღ­მდეგ. გამ­ქრა­ლია მთე­ლი კონ­ტექ­სტი, მთე­ლი წი­ნა­პი­რო­ბა იმ ჯო­ჯო­ხე­თი­სა, რომ­ლის წი­ნა­შეც ახლა მთე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ერ­თად ვართ. ყვე­ლა ცდი­ლობს გა­ექ­ცეს ჩვენს ხსე­ნე­ბა­საც კი, თით­ქოს არ ვარ­სე­ბობთ, თით­ქოს არა­ფე­რი მომ­ხდა­რა ჩვენს თავს და ჩვენს შე­სა­ხებ. თით­ქოს სწო­რედ ჩვენ­თვის ყვე­ლა­ზე სა­ბა­ზი­სო უფ­ლე­ბის წარ­თმე­ვის მიზ­ნით არ და­ატ­რი­ა­ლეს ჩვენ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ, სა­პატ­რი­არ­ქომ და ტე­რო­რის­ტებ­მა ძა­ლა­დო­ბის ქა­რიშ­ხა­ლი თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში. მარ­თლა ვერ ვხვდე­ბი, რა­ნა­ი­რად ყვე­ბა ყვე­ლა ამ ის­ტო­რი­ას ამის ხსე­ნე­ბის გა­რე­შე.

ამ დროს კი მთა­ვა­რო­ბა ღია ომს გვი­ცხა­დებს აქ­ტი­ვის­ტებს, ქვი­ა­რებს ქუ­ჩებ­ში კვლავ თავს ეს­ხმი­ან და არც მე­დი­ის­თვის და არც პო­ლი­ტი­კო­სე­ბის­თვის ჩვენ არ ვარ­სე­ბობთ. ფე­რადთმი­ან ახალ­გაზ­რდებ­ზე თუ იტყვის ვინ­მე ორ სი­ტყვას, ესეც გვი­ხა­რია, რად­გან ყვე­ლამ ვი­ცით ამ კო­დურ ფრა­ზა­ში მხო­ლოდ ფე­რადთმი­ა­ნე­ბი რომ არ იგუ­ლის­ხმე­ბი­ან. ლექ­სო სწო­რედ ჰო­მო­ფო­ბი­უ­რი სი­ძულ­ვი­ლის შე­დე­გად დავ­კარ­გეთ. სწო­რედ იმ სი­ძულ­ვი­ლის, რო­მელ­საც წლე­ბია გა­აზ­რე­ბუ­ლად და მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად აღ­ვი­ვებს ჩვე­ნი­ვე ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა და სა­პატ­რი­არ­ქო და რო­მელ­საც სამ­წუ­ხა­როდ, მე­დი­აც თა­ვის­და­უ­ნე­ბუ­რად ხელს უწყობ­და მო­ძა­ლა­დე­ე­ბის­თვის სივ­რცის მი­ცე­მით.

წელს მე­დი­ამ შეძ­ლო და ამ მავ­ნე პრაქ­ტი­კა­ზე მაღ­ლა დად­გა, უარი თქვა ძა­ლა­დობ­რი­ვი ჯგუ­ფე­ბის გა­შუ­ქე­ბა­ზე, სა­ოც­რად მა­ღა­ლი სტან­დარ­ტი აჩ­ვე­ნა, ღიად და მკა­ფი­ოდ დად­გა თა­ნას­წო­რო­ბის და ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის მხა­რეს და ალ­ბათ არც ეს აპა­ტი­ეს. მაგ­რამ ეს რე­ა­ლო­ბა ხომ არ­სად გამ­ქრა­ლა. თუ არ გა­ვი­აზ­რებთ და ხმა­მაღ­ლა არ ვე­ტყვით მთელს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას, რომ ლექ­სო სწო­რედ ამ სი­ძულ­ვილ­მა იმ­სხვერ­პლა, თუ არ გა­ვი­აზ­რებთ იმა­საც, რომ რაც ხუთ­ში ვნა­ხეთ და გან­ვი­ცა­დეთ, ჩვე­ნი თა­ნა­მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის­თვის, დე­ბის­თვის, ძმე­ბის­თვის, მე­გობ­რე­ბის­თვის, მე­ზობ­ლე­ბის­თვის - კონ­კრე­ტუ­ლად ქვი­არ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბაა, თუ ამ ყვე­ლა­ზე და­ჩაგ­რულ ადა­მი­ა­ნებს არ ვაგ­რძნო­ბი­ნებთ რომ მათ გვერ­დით ვართ, და და­ნარ­ჩენ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც არ ვაჩ­ვე­ნებთ, რომ ფა­რად ამო­ვე­ფა­რე­ბით ყვე­ლას, ვი­საც ამ და­უმ­სა­ხუ­რე­ბელ სი­ძულ­ვილ­ში უწევს ცხოვ­რე­ბა, ხვალ კი­დევ გვე­ყო­ლე­ბა მსხვერ­პლი. სულ ამ ჩა­კე­ტილ წრე­ზე ვივ­ლით. ვერც ეს პრო­ტეს­ტი და ბრძო­ლა იქ­ნე­ბა გულ­წრფე­ლი. და თუ ბრძო­ლა არ არის გულ­წრფე­ლი და სა­მარ­თლი­ა­ნი, ის წარ­მა­ტე­ბას ვე­რას­დროს მი­აღ­წევს.

ნუ და­ი­ვი­წყებთ ქვი­ა­რებს, რომ­ლე­ბიც მთა­ვა­რი სა­მიზ­ნე­ე­ბი არი­ან ამ უკი­დე­გა­ნო სი­ძულ­ვი­ლის და აგ­რე­სი­ის... ქვი­ა­რებს, რომ­ლე­ბიც მუ­დამ უდი­დე­სი რის­კის და ხში­რად, ღირ­სე­ბის შე­ლახ­ვის ფა­სად დგა­ნან ყვე­ლა სა­მარ­თლი­ა­ნი ბრძო­ლის გვერ­დით! ნუ დაგ­ვი­ვი­წყებთ აქ­ტი­ვის­ტებს, ვინც სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით გა­დავ­რჩით, ფეხ­ზე წა­მოდ­გო­მას ვცდი­ლობთ და ვი­საც ღია ომს გვი­ცხა­დებს სის­ტე­მა. ნუ გე­ში­ნი­ათ გულ­წრფე­ლო­ბის, ნუ გე­ში­ნი­ათ სი­მარ­თლის მხა­რეს დგო­მის, ნუ გე­ში­ნი­ათ, რომ ამის გამო ნაკ­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნი მოვა აქ­ცი­ა­ზე, ან ნაკ­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნი მოგ­ცემთ ხმას. ახ­ლა­ვე გვაჩ­ვე­ნეთ, რომ ხართ მათ გვერ­დით, ვის გვერ­დით დგო­მაც შე­იძ­ლე­ბა მომ­გე­ბი­ა­ნი არა, მაგ­რამ სა­მარ­თლი­ა­ნია. ახ­ლა­ვე გვაჩ­ვე­ნეთ, რომ ხართ პრინ­ცი­პუ­ლე­ბი და შე­უ­ვა­ლე­ბი სი­ძულ­ვი­ლის მთა­ვა­რი წყა­რო­ე­ბის მი­მართ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, კომ­ფორ­ტუ­ლია და ად­ვი­ლი მათ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბა, თუ არა. მოგ­ვე­ცით სა­შუ­ა­ლე­ბა გენ­დოთ! მხო­ლოდ სი­მარ­თლე და გულ­წრფე­ლო­ბა შე­იძ­ლე­ბა გახ­დეს ის, რაც ამ ბო­რო­ტე­ბა­ზე გა­მარ­ჯვე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მოგ­ვცემს. გულ­წრფე­ლო­ბა და სო­ლი­და­რო­ბა! სო­ლი­და­რო­ბა თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის მი­მართ, ვი­საც ეს ჭირ­დე­ბა!"