ქარ­თუ­ლი კი­ნო­სა და თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი კახი კავ­სა­ძე 85 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. კახი კავ­სა­ძე იყო მსა­ხი­ო­ბი, რო­მელ­საც ხალ­ხის დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლად ჰქონ­და მო­პო­ვე­ბუ­ლი... დიდი წი­ნაპ­რე­ბის შთა­მო­მა­ვალ­მა სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბით იცხოვ­რა, სა­დაც ტკი­ვი­ლიც ბევ­რი ჰქონ­და და სი­ხა­რუ­ლიც. ამ ცხოვ­რე­ბა­ში მისი მთა­ვა­რი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა იყო დიდი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­ცე­მა, სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლას და ყვე­ლაფ­რის მი­მართ...

AMBEBI.GE ესა­უბ­რა მის უმ­ცროს მე­გობ­რებს - რე­ჟი­სო­რებს, მსა­ხი­ო­ბებს, რომ­ლე­ბიც მას ახ­ლოს იც­ნობ­დნენ და შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ურ­თი­ერ­თო­ბაც აკავ­ში­რებ­დათ.

დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვი­ლი, მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი, რე­ჟი­სო­რი, კახი კავ­სა­ძის ცხოვ­რე­ბა­სა და შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე წიგ­ნი აქვს გა­მო­ცე­მუ­ლი:

- მძი­მე ამ­ბა­ვია... არა­და, მი­უ­ხე­და­ვად მისი ბოლო ორ­თვი­ა­ნი რთუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბი­სა, სულ გვე­გო­ნა, რომ კი­დევ შექ­მნი­და, გა­ა­კე­თებ­და, სულ იქ­ნე­ბო­და და იქ­ნე­ბო­და... ლე­გენ­და­რუ­ლი კაცი იყო თა­ვი­სი წარ­მო­მავ­ლო­ბით, თა­ვი­სი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რი­ით, არ­ტის­ტუ­ლი ის­ტო­რი­ით, მამა-შვი­ლო­ბით, მე­გობ­რო­ბით... მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის ამ­ბის გა­გე­ბის შემ­დეგ უც­ნა­უ­რი აზ­რე­ბი ამეკ­ვი­ა­ტა - ვნე­ბის კვი­რა­ში, ორ­შა­ბათს წა­ვი­და გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი და ვნე­ბის კვი­რა­ში, სამ­შა­ბათს წა­ვი­და ბა­ტო­ნი კახი.

ასევე დაგაინტერესებთ

18:15 / 05-06-2019

კახი კავსაძის უნიკალური პირადი ფოტოარქივი და ეპიზოდები ცხოვრებიდან...

17:25 / 27-04-2021

კახი კავსაძეს საბურთალოს სასაფლაოზე მეუღლის, ბელა მირიანაშვილის გვერდით დაკრძალავენ

18:02 / 27-04-2021

"გივი რომ სავადმყოფში იწვა, კახი მის საწოლს არ მოშორებია... ახლა, თქვენი მეგობრობა იქ გაგრძელდება" - რას წერს მამუკა ონაშვილი ცნობილ მსახიობებზე?

19:00 / 27-04-2021

"კახი ჩვენი ოჯახის ახლო მეგობარი იყო... მისი წასვლა მე და ეკამ ოჯახის წევრის დაკარგვად განვიცადეთ" - რა განცხადებას ავრცელებს ბიძინა ივანიშვილი?

23:10 / 27-04-2021

"ჩვენ შორის ერთი საწოლი იდგა, სადაც საშინელი სისწრაფით იცვლებოდნენ ავადმყოფები" - რას წერს ენათმეცნიერი, რომელიც კახი კავსაძესთან ერთად რეანიმაციაში იწვა

09:28 / 28-04-2021

"რალფ ფაინსმა თქვა, - არ მჭირდება თარგმნა, ისედაც იგრძნობა რას ამბობსო. ისიც დააყოლა, ასეთი მსახიობი ჩვენ არ გვყავსო" - როგორ ითამადა კახი კავსაძემ სუფრაზე, სადაც ბრიტანელ მსახიობს მასპინძლობდნენ

21:54 / 28-04-2021

შვილიშვილი, რომელიც ბაბუას ძალიან ჰგავს - კახი და ირინკა კავსაძეების უცნობი ფოტოები და მოგონებები

თა­ვის­თა­ვად ეს პა­რა­ლე­ლი და მათი მრა­ვალ­წლი­ა­ნი მე­გობ­რო­ბა, რო­მელ­საც წლე­ბის წინ ჩა­ე­ყა­რა სა­ფუძ­ვე­ლი, ალ­ბათ ეს დამ­თხვე­ვაც რა­ღა­ცა­ზე მი­ა­ნიშ­ნებს... 4 წე­ლია, აღარ არის გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი და კახი კავ­სა­ძე მას მერე სხვა ადა­მი­ა­ნი იყო... ჩვენს თე­ატრს გა­უ­მარ­თლა, - მისი ბოლო სცე­ნი­უ­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი მო­ზარ­დმა­ყუ­რებლთა თე­ატ­რში შედ­გა, მან "პა­ტა­რა უფ­ლის­წულ­ში" ითა­მა­შა.

სპექ­ტაკ­ლი იწყე­ბო­და ასე - ის სიმ­ბო­ლურ ვარდს ბე­ლას (მე­უღ­ლე, მსა­ხი­ო­ბი ბელა მი­რი­ა­ნაშ­ვი­ლი. - ავტ.) ხსოვ­ნას უგ­ზავ­ნი­და და ისი­ნი ახლა უკვე ერ­თად არი­ან... სამი დღე აპა­რატ­ზე იყო და გვქონ­და იმე­დი, რომ გა­მოძ­ვრე­ბო­და, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ასე არ მოხ­და. თუმ­ცა ძა­ლი­ან იბ­რძო­ლა სი­ცო­ცხლის­თვის... უკურ­ნე­ბე­ლი სე­ნით იყო და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი და აგერ უკვე რამ­დე­ნი წე­ლია, ამ ფონ­ზე იმ­დე­ნი სა­ინ­ტე­რე­სო რამ შექ­მნა - კი­ნო­ფილ­მე­ბი, სპექ­ტაკ­ლე­ბი - "მო­ხუ­ცი ჯამ­ბა­ზე­ბი", ჩვე­ნი სპექ­ტაკ­ლი, ნანა ჯა­ნე­ლი­ძის ფილმში ითა­მა­შა. ეს ფილ­მი, "ნე­ტავ, იქ თე­ატ­რი არის?" მისი ერთი სა­ღა­მოს, "კავ­სა­ძე­ე­ბის" გა­მო­ძა­ხი­ლი იყო, რო­მე­ლიც რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში თა­ვად შექ­მნა, სა­დაც მოყ­ვა ის­ტო­რი­ას სან­დრო კავ­სა­ძით და­წყე­ბუ­ლი მთე­ლი მათი გვა­რის ის­ტო­რი­ით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, რაც ქარ­თულ ფოლკ­ლორს უკავ­შირ­დე­ბა...

სი­ცო­ცხლის­თვის, სი­ხა­ლი­სის­თვის იყო და­ბა­დე­ბუ­ლი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი ტრა­გე­დია გა­და­ი­ა­რა. 1992 წლის შემ­დეგ, რაც ბელა გარ­და­იც­ვა­ლა, ის ძვე­ლე­ბუ­რი კახი აღარ იყო... რო­დე­საც ვინ­მეს გარ­დაც­ვა­ლე­ბას შე­ი­ტყობ­და, - ყო­ველ ჯერ­ზე ჰქონ­და გა­ო­ცე­ბა - რო­გორ კაცო, მოკ­ვდა? რამ­დენ­ჯერ შევ­სწრე­ბი­ვარ მის ამ ფრა­ზას. ჩვე­ნი ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რი ფაქ­ტობ­რი­ვად, კა­ხის ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი იყო. თი­თო­ე­უ­ლის წას­ვლი­სას კი მათი მთა­ვა­რი ჭი­რი­სუ­ფა­ლი გახ­ლდათ. მერე იწყებ­და იმის გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბას, რის­თვის იცხოვ­რა ამა თუ იმ ადა­მი­ან­მა... შთამ­ბეჭ­და­ვი, მრავ­ლის­მომ­ცვე­ლი დიდი არ­ტის­ტი დავ­კარ­გეთ. მარ­თლა დიდი და­ნა­კარ­გია...

ნანა ჯა­ნე­ლი­ძე, კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი:

- სიკ­ვდი­ლი არის ჭირ­ნა­ხუ­ლი ცხოვ­რე­ბის ბოლო აქტი, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი გა­და­დის სხვა სამ­ყა­რო­ში, სიკ­ვდი­ლი სხვა­ნა­ი­რად წარ­მო­ა­ჩენს მას. კი, ის ჭირ­ნა­ხუ­ლი ცხოვ­რე­ბის სა­ბო­ლოო შე­დე­გია. ისე აღ­მოჩ­ნდა, რომ კა­ხის ცხოვ­რე­ბა ტრა­გიზ­მით იყო სავ­სე, ასე­ვე დიდი სი­ხა­რუ­ლით, გა­მარ­ჯვე­ბე­ბით და სა­ო­ცა­რი კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბით. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერთ ადა­მი­ან­ში გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თია. მას ჰქონ­და ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ყვე­ლა აღ­მა­ტე­ბულ თვი­სე­ბა - სა­ო­ცა­რი უნა­რი ქა­ლის შეყ­ვა­რე­ბის, ერ­თგუ­ლე­ბის, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მის. უნა­რი - ყო­ფი­ლი­ყო კე­თილ­გან­წყო­ბი­ლი, თავს არ აძ­ლევ­და უფ­ლე­ბას, რამე შე­შუ­რე­ბო­და, ან ვი­ღა­ცა­ზე და­ბოღ­მი­ლი­ყო. ეს იყო კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბის, სი­ხა­რუ­ლის, სი­ხა­ლა­სის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა. ხომ ვამ­ბობ, ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თია, ამ ცხოვ­რე­ბა­ში, ამ ასა­კამ­დე ასე­თი წო­ნას­წო­რო­ბა შე­ი­ნარ­ჩუ­ნო და ეს იყო არა მხო­ლოდ მისი პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბა, არა­მედ გა­აზ­რე­ბუ­ლად მო­პო­ვე­ბუ­ლი.

მისი აბ­დუ­ლა ხომ მთელ­მა ყო­ფილ­მა საბ­ჭო­თა სივ­რცემ იცო­და. ამ უარ­ყო­ფი­თი პერ­სო­ნა­ჟის შეს­რუ­ლე­ბით კი, ნამ­დვი­ლი გმი­რი გახ­და. მახ­სოვს, იხ­სე­ნებ­და, ცკ-ს კო­მი­სი­ამ ფილ­მი რომ ნახა, თქვა - "თქვე­ნი უარ­ყო­ფი­თი გმი­რი ძა­ლი­ან და­დე­ბი­თია". ისე­თი ში­ნა­გა­ნი სი­კე­თე და კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბა ჰქონ­და, რომ უარ­ყო­ფი­თი პერ­სო­ნა­ჟიც ვერ ითა­მა­შა სხვა­ნა­ი­რად. აბ­დუ­ლა კა­ხის ერთ-ერთი საყ­ვა­რე­ლი გმი­რი იყო... იმ­დე­ნი რამ ვის­წავ­ლე მის­გან და ისე­თი ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მო­მი­წია მას­თან მუ­შა­ო­ბამ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ყვე­ლა ფილმში გა­და­ღე­ბუ­ლი მყავს, მაგ­რამ ამ ბოლო ფილმზე - "ნე­ტავ, იქ თე­ატ­რი არის?", რო­დე­საც ტექ­სტი შე­ვა­ჯე­რეთ, „ნე­ტავ, იქ თე­ატ­რი არის?“ - ეს ფრა­ზა 7-ჯერ მაქვს გა­და­წე­რი­ლი. უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ის, რაც მას მოს­წონ­და.

მთე­ლი ტექ­სტი რომ შედ­გა, რო­მე­ლიც მის ცხოვ­რე­ბას ასა­ხავ­და, მი­თხრა, რომ ტექ­სტის შე­სას­წავ­ლად 40 დღე სჭირ­დე­ბო­და. ჩა­ი­კე­ტა სახ­ლში, გა­მორ­თო ტე­ლე­ფო­ნი და ტექსტს სწავ­ლობ­და... კახი იმის მა­გა­ლი­თი იყო, რის­კე­ნაც ადა­მი­ა­ნი უნდა ის­წრა­ფო­დეს. ისე­თი მდი­და­რი და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბა გან­ვლო და ისე­თი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი მო­ი­პო­ვა, ეს მხო­ლოდ გა­მორ­ჩე­უ­ლებს შე­უძ­ლი­ათ. მომსწრე ვარ, მის და­ნახ­ვა­ზე ქუ­ჩა­ში გამ­ვლე­ლებს რა ემარ­თე­ბო­დათ და კა­ხიც რო­გო­რი უხვი იყო, სუ­ლი­ე­რად გუ­ლუხ­ვი მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში, სი­ხა­რუ­ლის გამ­ცე­მი, რაც დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა იყო. მედგრად იბ­რძო­და - ჯან­მრთე­ლო­ბის გა­უ­ა­რე­სე­ბას არ ეპუ­ე­ბო­და, ფარ-ხმა­ლი არ და­უყ­რია, ხელი არ ჩა­უქ­ნე­ვია და ესეც ის მა­გა­ლი­თია, რაც გვჭირ­დე­ბა. სამ­წუ­ხა­როდ, სი­დი­დეს, ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვერ ვა­ფა­სებთ და რომ მი­დის, მერე ვხვდე­ბით, ვინ იყო.

- და ახლა იმ­ქვეყ­ნად ქარ­თვე­ლი კო­რი­ფე­ე­ბის დასს შუ­ერ­თდე­ბა...

- დიახ, იქ თე­ატ­რი არ­სე­ბობს და იმ კო­რი­ფე­ებ­თან, ვი­საც აქე­დან შეჰნატ­რო­და, მათ­თან ერ­თად იქა­ურ თე­ატ­რში ითა­მა­შებს ...

და­ვით კვირ­ცხა­ლია, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი:

- ბა­ტო­ნი კახი სუფ­თა ქარ­თუ­ლი მოვ­ლე­ნა გახ­ლდათ. რაც კი კარ­გი გაგ­ვაჩ­ნია - მშვე­ნი­ე­რე­ბა, სი­ლა­მა­ზე, ჯიში, ვაჟ­კა­ცო­ბა და რი­თაც ვტრა­ბა­ხობთ, - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ამ ადა­მი­ან­ში იყო თავ­მოყ­რი­ლი. მისი წას­ვლა გა­ა­ფერ­მკრთა­ლებს ყვე­ლა ჩვენ­თა­გა­ნის ცხოვ­რე­ბას. კახი კავ­სა­ძე ავ­სებ­და ყვე­ლა­ნა­ირ პუ­ზას, არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო წა­ბორ­ძი­კე­ბას, მა­ლა­მო იყო, რო­მე­ლიც ადა­მი­ა­ნებ­ზე სა­უ­კე­თე­სოდ მოქ­მე­დებ­და. იყო ნი­ჭი­ე­რე­ბის, თავ­მდაბ­ლო­ბის, ყვე­ლაფ­რის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა, ნამ­დვი­ლი რა­ინ­დი, თა­ვი­სი ყვე­ლა თვი­სე­ბით. დიდი იყო მოღ­ვა­წე­ო­ბით... ძა­ლი­ან მძი­მე ბავ­შვო­ბა ჰქონ­და, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, არ გა­ბო­რო­ტე­ბუ­ლა და ყვე­ლა­ზე მხი­ა­რულ კა­ცად ით­ვლე­ბო­და, რო­მე­ლიც იუ­მორს თა­ვის თა­ვი­დან იწყებ­და და ამ მუხტს მერე სხვებს გა­დას­დე­ბა. მთა­ვარ სათ­ქმელს ისე ამ­ბობ­და, რომ ყვე­ლა კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­ე­ყე­ნე­ბი­ნა. და­ნარ­ჩენ ღირ­სე­ბებ­თან ერ­თად, ეს იყო თით­ქოს ამ­ქვეყ­ნად მისი მი­სია. უნ­დო­და, დე­და­მი­წა­ზე ყვე­ლა გა­ღი­მე­ბუ­ლი ენა­ხა.

- ერთ თე­ატ­რში მოღ­ვა­წე­ობ­დით. რას ნიშ­ნავ­და თქვენ­თვის მის კო­ლე­გად ყოფ­ნა?

- რო­დე­საც თე­ატ­რში მი­ვე­დი და კა­რი­ე­რა­ში პირ­ველ ნა­ბი­ჯებს ვდგამ­დი, ჩემი პირ­ვე­ლი პარტნი­ო­რი კახი კავ­სა­ძე გახ­ლდათ. ეს იყო რო­ბერტ სტუ­რუ­ას სპექ­ტაკ­ლი "სა­ლა­მუ­რა". თა­მა­შობ­და "მიდი, მო­ა­დეს" გო­ლი­ა­თი მოკ­რი­ვეს როლს, მე სა­ლა­მუ­რა ვი­ყა­ვი და მას­თან მქონ­და სცე­ნა. ის იმ პე­რი­ოდ­ში უკვე აღი­ა­რე­ბუ­ლი მსა­ხი­ო­ბი იყო, პო­პუ­ლა­რუ­ლი, ბევრ ფილმში თა­მა­შობ­და. შემ­დეგ კი­დევ ვი­ყა­ვი მისი პარტნი­ო­რი თე­მურ ჩხე­ი­ძის "გუ­შინ­დელნში" ჯვე­ბე ქო­ლორ­და­ვას ვთა­მა­შობ­დი, კახი - თა­ვად კო­წი­ას. კი­დევ იყო რო­ბერტ სტუ­რუ­ას ერთი სპექ­ტაკ­ლი "ღა­ლა­ტი" სუ­ლე­ი­მან ხა­ნის როლი ჰქონ­და, მე - პრინ­ცი ერეკ­ლე ვი­ყა­ვი და მისი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით, ჩემ­თვის თავი უნდა მო­ეკ­ვე­თათ - სა­ო­ცა­რი სცე­ნა იყო...

გარ­და სცე­ნა­ზე პარტნი­ო­რო­ბი­სა, იყო უფ­რო­სი მე­გო­ბა­რი. იმე­დიც იყო, - თე­ატ­რი ცო­ცხა­ლი ორ­გა­ნიზ­მია, სა­დაც სხვა­დას­ხვაგ­ვა­რი სი­ტუ­ა­ცი­აა ხოლ­მე - წარ­მა­ტე­ბაც, წა­რუ­მა­ტებ­ლო­ბაც, მაგ­რამ კახი თუ შეგ­ხვდე­ბო­და, იმე­დი უნდა გქო­ნო­და, რომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად დამ­თავ­რდე­ბო­და. ხომ ვამ­ბობ, ყვე­ლა­ნა­ირ სიმ­ძი­მეს ამ­სუ­ბუ­ქებ­და... ჩემს ბოლო ტე­ლე­ნა­მუ­შე­ვარ­საც უყუ­რებ­და და როცა მხვდე­ბო­და, ხან თვალს ჩა­მიკ­რავ­და, ან იდაყვს გამ­კრავ­და და მაგ­რძნო­ბი­ნებ­და, რომ მი­ყუ­რებ­და... ამ უკარ­გე­სი ადა­მი­ა­ნის წას­ვლა დიდი და­ნაკ­ლი­სია.

თე­ო­ნა ჯორ­ბე­ნა­ძე, პრო­დი­უ­სე­რი:

- "სევ­და, ისევ სევ­და", სულ ეს სი­ტყვე­ბი მახ­სენ­დე­ბა, შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რომ ძა­ლი­ან მა­გა­რი გუნ­დის უკა­ნას­კნელ წევრთან გვი­წევს დამ­შვი­დო­ბე­ბა, ბოლო 2 წე­ლი­წად­ში ხე­ლი­დან გა­მოგ­ვე­ცა­ლა თით­ქმის მთე­ლი თა­ო­ბა. დარ­ჩა მო­გო­ნე­ბა, ოღონდ, ძა­ლი­ან სავ­სე და ცო­ცხა­ლი, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, არა­ერთ პრო­ექ­ტში მო­მი­წია ბა­ტონ კა­ხის­თან შე­მოქ­მე­დე­ბით­მა თა­ნამ­შრომ­ლო­ბამ, ყვე­ლა­ზე და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი "ქა­ლა­ქუ­რი მე­ლო­დი­ე­ბის" გას­ტრო­ლი იყო ქუ­თა­ის­ში. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა იქ­ნე­ბო­და ერთ პა­ტა­რა ქუ­თა­ი­სურ სახ­ლში მე­დეა ჩა­ხა­ვას­თან, გუ­რამ სა­ღა­რა­ძეს­თან და კახი კავ­სა­ძეს­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა.

დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე, უწყვეტ რე­ჟიმ­ში ექ­სკლუ­ზი­უ­რი სპექ­ტაკ­ლი მქონ­და. მახ­სოვს, თა­ვი­დან წას­ვლა რომ გა­და­წყდა, ბა­ტონ კა­ხის და­ვუ­რე­კე იმის სათ­ქმე­ლად, რომ მის­თვის და მე­დეა ჩა­ხა­ვას­თვის ვა­პი­რებ­დი მა­ტა­რე­ბე­ლის ორი კუ­პის შე­ძე­ნას. კა­ხიმ გა­იკ­ვირ­ვა - ცალ-ცალ­კე კუპე რა­ტო­მო? არ მენ­დო­ბა და ჩემ­თან ერ­თად მარ­ტო დარ­ჩე­ნის ეში­ნია მე­დი­კო­სო? ბევ­რი ვი­ცი­ნეთ ამა­ზე... თა­ვი­დან­ვე გვერ­დით ედგა ფონდ „იავ­ნა­ნას“, თით­ქმის ყვე­ლა აქ­ცი­ის მო­ნა­წი­ლე იყო, თუ სცე­ნა­ზე არ მო­უ­წევ­და, აუ­ცი­ლებ­ლად და­ეს­წრე­ბო­და, უყ­ვარ­და ოპე­რა და სა­ერ­თოდ, კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კა. კო­ცეპტArt-ის პრო­ექ­ტე­ბი­დან მისი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით "ოქ­როს დი­ნა­მოს" სა­ი­უ­ბი­ლეო სა­ღა­მოს გა­ვიხ­სე­ნებ­დი, სცე­ნა­ზე დიდი სი­ცო­ცხლე შე­მოჰ­ქონ­და, რაც არ უნდა მო­ე­ყო­ლა, შე­მო­ვი­დო­და თუ არა, მა­ყუ­რებ­ლის ყუ­რა­დღე­ბის სრულ კონ­ცენ­ტრი­რე­ბას ახ­დენ­და. იმ­დენ სი­ცო­ცხლის სიყ­ვა­რულს, იუ­მორს და მუდ­მი­ვად ხა­ლი­სი­ან გან­წყო­ბას იტევ­და, რომ „ჩვე­ნი პა­ტა­რა ქა­ლა­ქი“ ბა­ტო­ნი კა­ხის გა­რე­შე ვერც წარ­მო­მიდ­გე­ნია, პა­რა­ლე­ლურ სამ­ყა­რო­ში მა­ინც ხომ სულ იქ­ნე­ბა...