სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი ის სივ­რცეა, სა­დაც ადა­მი­ა­ნი თა­ვი­სი გან­წყო­ბე­ბით, ემო­ცი­ით ყვე­ლა­ზე კარ­გად ჩანს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე - არი­ან ისე­თე­ბი, ვინც მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი ნე­გა­ტი­უ­რი ემო­ცი­ე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი და ისე­თე­ბიც, ვინც მხო­ლოდ პო­ზი­ტი­ურ ემო­ცი­ებს აზი­ა­რე­ბენ. გიგი გი­ლი­გაშ­ვი­ლი ის ადა­მი­ა­ნია, ვინც მუდ­მი­ვად ზრუ­ნავს იმა­ზე, რომ ფე­ის­ბუქ-მე­გობ­რე­ბი გა­ამ­ხი­ა­რუ­ლოს, ღი­მი­ლი მოჰ­გვა­როს...

გიგი თა­ვი­სი იუ­მო­რით დიდი ხა­ნია იქ­ცევს ყუ­რა­დღე­ბას. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ინ­ტერ­ნეტ­ვარ­სკვლა­ვა­დაც იქცა. მისი სტა­ტუ­სე­ბი "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე კი­დევ იმით გა­მო­ირ­ჩე­ვა, რომ უმე­ტე­სად კა­ხუ­რი დი­ა­ლექ­ტით წერს, რაც კი­დევ უფრო სა­ხა­ლი­სო გან­წყო­ბას ქმნის და ასო­ბით ადა­მი­ა­ნი წა­მებ­ში იწო­ნებს.

AMBEBI.GE-მ გიგი გი­ლი­გაშ­ვი­ლის ახ­ლოს გაც­ნო­ბა გა­და­წყვი­ტა - ვინ არის, რო­გორ შე­უძ­ლია მუდ­მი­ვად ამ­დე­ნი და­დე­ბი­თი ენერ­გია გა­უ­ზი­ა­როს ათა­სო­ბით ადა­მი­ანს და რას ნიშ­ნავს ეს ყვე­ლა­ფე­რი მის­თვის?

პრო­ფე­სი­ით სო­ცი­ო­ლო­გია, მაგ­რამ თით­ქმის 20 წე­ლია, ოპე­რა­ტო­რად მუ­შა­ობს - თა­ვი­დან "რუს­თა­ვი 2"-ში იყო, მერე ინფრას­ტრუქ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს პრეს­სამ­სა­ხურ­ში და კი­დევ სხვა­დას­ხვა კომ­პა­ნი­ა­შიც საქ­მი­ა­ნობ­და.

"ახ­ლაც ერთ-ერთ კერ­ძო კომ­პა­ნი­ა­ში ვარ, მაგ­რამ ფაქ­ტობ­რი­ვად, უმუ­შე­ვა­რი, სამ­სა­ხურ­ში საქ­მი­ა­ნო­ბა კვი­რა­ში 3-4 დღე მი­წევს და ხელ­ფა­სიც შე­სა­ბა­მი­სი მაქვს" - გვე­უბ­ნე­ბა გიგი.

- და შე­სა­ბა­მი­სად, მეტი დრო გაქვს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით სა­კონ­ტაქ­ტოდ, ხომ?

- თუ სად­მე სუფ­რას­თან არ ვარ, კი, თუმ­ცა მა­ში­ნაც შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ მე­გობ­რე­ბი ვერ იტა­ნენ ტე­ლე­ფონ­ში რომ ვი­ყუ­რე­ბი - დადე ტე­ლე­ფო­ნი და ყუ­რა­დღე­ბა მოგ­ვაქ­ცი­ეო, მე­უბ­ნე­ბი­ან.

ჩემ­თვის სუფ­რა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ არის. ოჯახ­შიც ბევ­რი წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი თა­მა­და გვყავ­და. დე­და­ჩე­მის მამა, პა­პა­ჩე­მი კა­ხეთ­ში ცნო­ბი­ლი თა­მა­და იყო. ერთი რომ - გე­ნე­ტი­კუ­რად მომ­დევს და მერე - ყო­ველ­თვის ვბა­ძავ­დი თა­მა­დო­ბა­ში ბი­ძებ­საც, ადა­მი­ა­ნებს, ვინც ჩემ­თვის მი­სა­ბა­ძე­ბი იყ­ვნენ. პირ­ვე­ლად 15 წლი­სამ კარ­დე­ნახ­ში ქორ­წილ­ში ვი­თა­მა­დე და იმის მერე ხიბლში ჩავ­ვარ­დი. აუ­დი­ტო­რია, პუბ­ლი­კა ჩემ­თვის დიდი საზ­რდოა. ნე­რო­ნი­ვით ამ­ბი­ცი­უ­რი კაცი ვარ. ოღონდ, ტაში და­მიკ­რან... თან, მე­ად­ვი­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნებ­თან კონ­ტაქ­ტი და ურ­თი­ერ­თო­ბა.

- აუ­დი­ტო­რია გიყ­ვარს და აუ­დი­ტო­რი­ა­საც უყ­ვარ­ხარ... რო­გორ ფიქ­რობ, ამის მი­საღ­წე­ვად რა არის სა­ჭი­რო?

- ალ­ბათ ის, რომ გიყ­ვარ­დეს ადა­მი­ა­ნე­ბი. თუ თა­მა­შობ, ამას ყვე­ლა ხვდე­ბა. თუ ამ­ბობ, რომ გიყ­ვარს, უნდა გიყ­ვარ­დეს. ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ადა­მი­ა­ნე­ბის ბედი, მათი მდგო­მა­რე­ო­ბა, ეს თემა სულ მა­ღელ­ვებს, რა­საც ალ­ბათ ისი­ნიც ხვდე­ბი­ან, გრძნო­ბენ და სა­პა­სუ­ხო და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­საც ავ­ლე­ნენ.

- შენი სო­ფე­ლი გურ­ჯა­ა­ნის რა­ი­ო­ნი სო­ფე­ლი არა­შენ­დაა, სა­ი­და­ნაც სტა­ტუ­სე­ბით მხი­ა­რულ "რე­პორ­ტა­ჟებს" გვაწ­ვდი. რას ნიშ­ნავს ეს სო­ფე­ლი შენ­თვის?

- რო­გორც ყვე­ლას­თვის, ჩემ­თვი­საც, და­ბა­დე­ბის ად­გი­ლი ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. გა­მორ­ჩე­უ­ლია იმით, რომ ან­დრო­ნი­კაშ­ვი­ლე­ბის სო­ფე­ლი იყო, რომ­ლე­ბიც კარ­გი თა­ვა­დე­ბი იყ­ვნენ, აქა­უ­რებ­საც უყ­ვარ­დათ. თა­ვი­ანთ სახ­ლში სამ­კი­თხვე­ლო გახ­სნეს, ადა­მი­ა­ნებს წერა-კი­თხვას ას­წავ­ლიდ­ნენ, ცდი­ლობ­დნენ, ცოდ­ნა გა­ევ­რცე­ლე­ბი­ნათ. ამი­ტომ, სო­ფელს გა­ნათ­ლე­ბა იქი­დან მოჰ­ყვე­ბა და მგო­ნია, რომ არა­შენ­და ამ კუ­თხით ბევ­რად გან­სხვავ­დე­ბა ახ­ლომ­დე­ბა­რე სოფ­ლე­ბის­გან - ნა­კი­თხი და გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ხალ­ხი ცხოვ­რობს. შე­იძ­ლე­ბა, ვცდე­ბი, მაგ­რამ ბევ­რად ად­ვი­ლია ამ ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ვიდ­რე სხვა სოფ­ლის მა­ცხოვ­რებ­ლებ­თან.

- გურ­ჯა­ა­ნის და თე­ლა­ვის ის­ტო­რი­ულ "ქიშპს" პოს­ტებ­ში ვერც შენ სცდე­ბი. იქ­ნებ გვი­თხრა, რა­ტომ არ გიყ­ვართ ასე ერ­თმა­ნე­თი?

- ეგ ამ­ბა­ვი რე­ა­ლუ­რად სა­ი­დან იწყე­ბა, არა­ვინ იცის, მეც ვერ გა­ვარ­კვიე. უფრო კი იმას აბ­რა­ლე­ბენ სიმ­ღე­რა "გურ­ჯა­ა­ნო შენ კა­ხე­თის გული ხარ" რომ შე­იქ­მნა, თე­ლა­ვე­ლე­ბი გაბ­რაზ­დნენ - კა­ხე­თის გული თე­ლა­ვი­აო. თუმ­ცა ეს შუღ­ლი მა­ნამ­დეც არ­სე­ბობ­და, რად­გან ეს ისე­თი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი რა­მეა, რო­გორც მა­გა­ლი­თად, სა­ჩხე­რე-ჭი­ა­თუ­რის, ხონი-ზეს­ტა­ფო­ნის, სე­ნა­კი-ზუგ­დი­დის "და­პი­რის­პი­რე­ბა"... უბ­რა­ლოდ, თე­ლა­ვი-გურ­ჯა­ა­ნი უფრო კარ­გა­დაა და­პი­ა­რე­ბუ­ლი...

უამ­რა­ვი თე­ლა­ვე­ლი მე­გო­ბა­რი მყავს და სულ იმა­ზეა ჩხუ­ბი, ჩა­მო­დი თე­ლავ­შიო. ზოგ­ჯერ ვამ­ბობ - მო­ღა­ლა­ტე გურ­ჯა­ა­ნე­ლი ვარ-მეთ­ქი, რად­გა­ნაც ხან გურ­ჯა­ა­ნე­ლე­ბის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოს ვწერ, მაგ­რამ ამათ არ სწყინთ. მოკ­ლედ, ეს ძა­ლი­ან ზე­და­პი­რუ­ლი თე­მაა და სე­რი­ო­ზუ­ლი შუღ­ლი არა­სო­დეს შემ­ხვედ­რია გურ­ჯა­ა­ნე­ლე­ბის და თე­ლა­ვე­ლე­ბის.

- რას ნიშ­ნავს 20-წლი­ა­ნი ოპე­რა­ტო­რის სტა­ჟი შენ­თვის და რო­გო­რია კად­რი­დან და­ნა­ხუ­ლი, ან მას­ში არეკ­ლი­ლი სამ­ყა­რო?

- სა­ინ­ფორ­მა­ცი­ოს ოპე­რა­ტო­რი ვარ, ამი­ტომ, მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ იმას, რომ მა­ყუ­რე­ბელს ინ­ფორ­მა­ცია მი­ვა­წო­დო, მაგ­რამ აქვე კონ­კრე­ტუ­ლი დე­ტა­ლი ისე უნდა გა­და­ვი­ღო, რომ მა­ყუ­რებ­ლის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ვიქ­ციო. კა­მე­რით ყვე­ლაფ­რის უფრო ლა­მა­ზად ან უფრო ცუ­დად და­ნახ­ვა შე­იძ­ლე­ბა, ანუ ისე, ვიდ­რე სი­ნამ­დვი­ლე­შია. ეს სა­ინ­ფორ­მა­ციო ოპე­ა­ტო­რებს ბევ­რად ად­ვი­ლად გა­მოს­დით, ანუ რა­ღა­ცის გაზ­ვი­ა­დე­ბა, ან რა­ღა­ცის შემ­სუ­ბუ­ქე­ბა, მაგ­რამ სი­ტუ­ა­ცი­ას გა­აჩ­ნია და ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. სხვა­დას­ხვა გა­და­ღე­ბა მი­წევს და რო­გორც წლე­ბის წინ ამ საქ­მე­ში გა­მოც­დი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი მას­წავ­ლიდ­ნენ, ვცდი­ლობ, მეც ისე ვი­მუ­შაო. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მა­ყუ­რე­ბელ­მა გა­ი­გოს, სად ხდე­ბა მოქ­მე­დე­ბა, რა­საც იღებ და რა ხდე­ბა.

- პოს­ტებ­ში დე­დას ხში­რად ახ­სე­ნებ და ამ­ბობ, რომ ის პე­და­გო­გია... შენი გა­ნათ­ლე­ბა სტა­ტუ­სებ­ში კარ­გად იგ­რძნო­ბა. ეს დე­დის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, თუ თა­ვად იყა­ვი ბე­ჯი­თი მოს­წავ­ლე?

- დე­დამ ფრან­გუ­ლი ენის პე­და­გო­გად არა­შენ­დას სკო­ლა­ში 50 წელი იმუ­შა­ვა, ახლა პენ­სი­ა­ზეა. მათ შო­რის, ჩემი მას­წავ­ლე­ბე­ლიც იყო. ყე­ლა­ფე­რი, რა­საც წარ­მო­ვად­გენ, დე­დის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, მათ შო­რის, ის, რა­ღა­ცე­ე­ბის წა­კი­თხვა­ში ხელს რომ მი­წყობ­და. ბევ­რი რა­მის კე­თე­ბა ძა­ლით მი­წევ­და, მა­გა­ლი­თად, გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრა. ძა­ლი­ან მე­ზა­რე­ბო­და, რად­გან ბავ­შვო­ბი­დან ზარ­მა­ცი ვი­ყა­ვი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დედა ლი­ტე­რა­ტუ­რის წა­კი­თხვას მა­ი­ძუ­ლებ­და, თა­ვი­სუ­ფა­ლი არ­ჩე­ვა­ნის სა­შუ­ა­ლებ­საც მაძ­ლევ­და და ახლა ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის მისი მად­ლო­ბე­ლი ვარ. მოკ­ლედ, თუ რამე კარ­გი გა­მაჩ­ნია, მშობ­ლე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

- მა­მას, რო­გორსც შენი სტა­ტუ­სე­ბით ვხვდე­ბით, ქიშ­ვარ­დი ერ­ქვა და ალ­ბათ ამი­ტო­მაც უწო­დებ შენს თავს "ქიშ­ვარ­დაი ბი­ჭის", ხომ?

- მამა 7 წლია, ცო­ცხა­ლი აღარ არის. კო­ლო­რი­ტი იყო, ოღონდ, ძა­ლი­ან სი­ტყვა­ძუნ­წი, ფი­ზი­კუ­რად ძლი­ე­რი და ძა­ლი­ან გა­ნა­თე­ბუ­ლი... მოკ­ლედ, კარ­გი კა­ხე­ლი კა­ცის შვი­ლი ვარ, იუ­მო­რიც ჰქონ­და... ერთხელ ვე­ნა­ხი­დან ქვა უნდა გა­მოგ­ვე­ტა­ნა, სტუ­დენ­ტი ვარ და სო­ფელ­ში ჩა­მო­ვე­დი. არ­სად წახ­ვი­დე, ვე­ნა­ხი­დან ქვა უნდა გა­მო­ვი­ტა­ნო­თო - მი­თხრა. მე მა­ინც წა­ვე­დი, სო­ფელ­ში ქე­ი­ფი მო­მი­წია და დი­ლით მა­მა­ჩე­მი მაღ­ვი­ძებს, - ადე­ქი ქვა გა­მო­ვი­ტა­ნო­თო. მე გა­ვარ­კვიე ეგ სა­კი­თხი, ქვამ კარ­გი მო­სა­ვა­ლი იცის, ჯო­ბია, და­ტო­ვოთ-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი. კარ­გი შვი­ლო, თუ კარ­გი მო­სა­ვა­ლი იცის, დავ­ტო­ვო­თო.

ცოტა ხან­ში ისევ მაღ­ვი­ძებს - ადე, ვე­ნახ­ში ქვა შავ­ზი­დოთ, შენი უსაქ­მუ­რი დე­დაო... ეს ნათ­ქვა­მი კა­ხეთ­ში ანეკ­დო­ტად გავ­რცელ­და და ყვე­ლამ იცის, რომ ქიშ­ვარ­დაი ნათ­ქვა­მია.

- კა­ხეთ­ში მეტ­სა­ხე­ლე­ბი უყ­ვართ. შენ რას გე­ძა­ხი­ან?

- ამ­ჟა­მად "ქიშ­ვარ­დაი ბი­ჭად" მო­მიხ­სე­ნი­ე­ბენ და "უფ­ლის­წულს" მე­ძა­ხი­ან. არა­შენ­დე­ლე­ბი "უფ­ლის­წულს" რო­გორ და­მი­ძა­ხებ­დნენ, მე და­ვირ­ქვი და ესე­ნიც შე­ეჩ­ვივ­ნენ... ახ­ლაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეგ­ზი­უ­პე­რის "პა­ტა­რა უფ­ლის­წუ­ლი" თუ რა­მეს ვა­კე­თებ, მან­დე­დან ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ, ჩემ­თვის „ბიბ­ლი­ა­სა­ვით“ არის. მერე ერთი მე­გო­ბა­რი დამ­ცი­ნო­და - ქონ­და­რუ­ხი ხარ, ის უფ­ლის­წუ­ლი არ ხარო. ცოტა ხანი "ქონ­და­რუ­ხი" ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ბო­ლოს მა­ინც "უფ­ლის­წუ­ლი" დამ­რჩა.

- კა­ხუ­რი იუ­მო­რი გა­მორ­ჩე­უ­ლია. თან, მგო­ნი, ანეკ­დო­ტუ­რი სი­ტუ­ა­ცია თქვენ­სკენ ყო­ველ­დღე ხდე­ბა...

- ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, სა­ი­დან იგო­ნებ მაგ ამ­ბებ­სო? თით­ქმის არა­ფერს ვი­გო­ნებ, ხან ბირ­ჟა­ზე ვდგა­ვარ, ხან სუფ­რა­ზე ვარ, ხან ამ­ბავს ვი­ღაც მოყ­ვე­ბა, ან ერ­თმა­ნეთს ელა­პა­რა­კე­ბი­ან - ყვე­ლა­ფე­რი ჩემს თვალ­წინ ხდე­ბა, რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში. ჩემი აზ­რით, იუ­მო­რი ყვე­ლა ადა­მი­ან­შია, უბ­რა­ლოდ, ყვე­ლამ უნდა ვი­ცხოვ­როთ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბით. ამის მერე იუ­მო­რიც მე­ტად გა­იღ­ვი­ძებს და გაღ­ვივ­დე­ბა...

არ მა­ღი­ზი­ა­ნებს არც რე­ლი­გი­უ­რი, არც ეთ­ნი­კუ­რი და არც სექ­სუ­ა­ლუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბი, მე ჩემი ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობ. თუ გავ­ბო­როტ­დე­ბი, გავ­ღი­ზი­ან­დე­ბი, ნელ-ნელა ბოღ­მა "შამ­ჭამს" და იუ­მო­რის გრძნო­ბას დავ­კარ­გავ. ეგ დამ­ღუპ­ვე­ლი იქ­ნე­ბა. ჯერ პირ­ველ რიგ­ში სა­კუ­თარ თავ­ზე ხუმ­რო­ბა უნდა შე­გეძ­ლოს. ზოგი ისე­თი ამ­ბი­ცი­უ­რი, ამ­პარ­ტა­ვა­ნია, კუდი ყა­ვარ­ზე აქვს შეგ­დე­ბუ­ლი. ასე­თი ადა­მი­ა­ნი ცო­დოა და სხვის იუ­მორ­საც ვერ იგებს... მე სა­კუ­თარ თავ­ზე ისე­ვე ვი­ცი­ნი, რო­გორც - სხვა­ზე, ამი­ტომ, ჩემი ხუმ­რო­ბა არა­ვის აღი­ზი­ა­ნებს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სტა­ტუ­სე­ბი "ფე­ი­ქე­ბის" გა­რე­შე, ანუ გი­ნე­ბის გა­რე­შე არ გა­მომ­დის... ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ავ­ცდე, მაგ­რამ არ გა­მო­დის. თუმ­ცა ეს სხვე­ბის­თვის გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლი არ არის. მი­ხა­რია, რომ ხალ­ხის­თვის კარ­გი გან­წყო­ბის შექ­მნა შე­მიძ­ლია...