"დაუვიწყარია სცენიდან დანახული თვალცრემლიანი ქართველი ემიგრანტების ოვაციები" - საქართველოდან 21 წლის წინ წასული პიანისტი, რომელმაც ფლორიდაში დიდ წარმატებას მიაღწია

ვინ იცის, რამდენი ნიჭიერი ადამიანია საქართველოდან უცხოეთში ემიგრაციაში წასული, რომლებმაც იქ საკუთარი თავი იპოვეს და დიდი წარმატებასაც მიაღწიეს. ცოტა ხნის წინ აშშ-ში მოღვაწე ქართვლელი მუსიკოსი გიორგი-გუგა ჩხიკვაძე გავიცანით. ის ფლორიდის შტატში პალმ ბიჩის კოლეჯის პროფესორია, საფორტეპიანო განყოფილბაზე ბევრ ნიჭიერ მომავალ პიანისტს ასწავლის და ცხოვრობს ქალაქ პალმ ბიჩში.

გუგა ჩხიკვაძემ 2000 წელს ინტერლოქენის ხელოვნების აკადემიაში (აშშ) 100%-იანი დაფინანსებით ჩააბარა, აკადემიამ თავად დააფინანსა. როგორც ჩვენი რესპონდენტი ამბობს, მომავალმა პიანისტმა სწავლა იქვე გააგრძელა.

„ეს ის დრო იყო, როდესაც საქართველოში ჯერ კიდევ უშუქობა, სიცივე, უწყლობა იყო. მე კი უკეთესი ცხოვრების საძიებლად, ჯერ კიდევ თინეიჯერი, ამერიკაში გავემგზავრე...

მანამდე საშუალო მუსიკალური განათლება ნიჭიერთა ათწლედში დამსახურებულ პედაგოგ ლალი გურგენიძის და პაინისტ ანი ტაკიძის კლასში მივიღე, უმაღლესი განათლება - პიანისტ ლექსო თორაძესთან ინდიანას უნივერსიტეტში (ბაკალავრი) და დეპოლის უნივერსიტეტში - პიანისტ ეთერ ანჯაფარძესთან (მაგისტრატურა). ახლა ვარ კონცერტ-პიანისტი, პედაგოგი და მწერალი.

- ამერიკაში გამგზავრებადე წინასწარ იცოდით იქ, რა უნდა გაგეკეთებინათ და დარწმუნებული იყავით იმაში, რომ მიზნის მიღწევას შეძლებდით?

- უკვე 13 წლის ასაკში ვიცოდი, რომ უნდა გამოვსულიყავი მუსიკოსი, ვიცოდი, რომ მქონდა საშუალო ნიჭი და თავიდანვე მჯეროდა, რომ გავხდებოდი პორფესიონალი თუ მიზნის მისაღწევად დიდ დროს და შრომას არ დავზოგავდი. "ხელოვნება გულის სისხლს მოითხოვს..." თქვა კონსტანტინე გამსახურდიამ - ეს ოქროს სიტყვებია...

- როგორი იყო უცხო ქვეყანაში გადადგმული პირველი ნაბიჯები და პირველი დიდი შთაბეჭდლება?

- პირველი ნაბიჯები იყო თავდაუზოგავი შრომა, კონცერტების წინ ხშირად 10 საათს ვუკრავდი, ასევე სკოლაში ინგლისურად ალგებრა-გეომეტრიის სწავალაც საკმაოდ რთული იყო, მაგრამ საინტერესო...

პირველი დიდი შთაბეჭდილება ნიუ-იორკში დაკრული კონცერტის შემდეგ, სცენიდან დანახული თვალცრემლიანი ქართველი ემიგრანტების ოვაციები აღმოჩნდა...

- ამერიკამ როგორ მიგიღოთ?

- ამერიკა ემიგრანტების ქვეყანაა, ამიტომ, საკმაოდ ბუნებრივად და ადვილად მოხდა ჩემი ადაპტირება უცხო ქვეყანაში, თავიდანვე დავინახე, რომ თუ შენ საქმეზე ფანატიკურად ხარ შეყვარებული და ის კარგად გამოგდის, წარმატებას ადვილად მიაღწევ.

- საკუთარ მიღწევად რას მიიჩნევთ?

- დიდი პატივია, რომ მაქვს პიანისტობის უნარი, რომლის საშუალებითაც შემიძლია, ქართულ კლასიკურ მუსიკას პოპულარიზაცია გავუწიო. ეს ჩემთვის ყველაზე დიდი მიღწევაა. ქართული მუსიკა საკმაოდ მრავალფეროვანია და რთულად შესასრულებელი ვირტუოზული თვალსაზირსით. ყველა ჩემს სოლო კონცერტში, როგორც წესი, ოც წუთს ვუთმობ ქართველი კომპოზიტორების ნაწარმოებებს.

- რა არის დღეს თქვენი პროფესია თქვენთვის?

- ჩემი პროფესია მთელი ცხოვრების მანძილზე ჩემი ნაშრომიაა, რომელსაც ნელ-ნელა ნაყოფი გამოაქვს, მაგრამ გასაკეთებელი კიდევ ბევრია, უამრვი პროექტი და არაერთი გეგმაა წინ.

- საქართველოში იმავე წარმატებას ვერ მიაღწევდით?

- ალბათ, ვერა, რადგან ხელოვანს სჭირდება დიდი თანადგომა, ფინანსები, სცენა და მილიონი სხვა დეტალი, რაც სამწუხაროდ, საქართველოში არ იყო და არ არის ჯერჯერობით... დააკვირდით, 95% კლასიკური მუსიკის წარმატებული ემიგრაციაშია, რაც სამწუხაროა, მაგრამ რეალობაა.

- როგორც შევიტყვე, წიგნი დაგიწერიათ - მოგვიყევით ამაზე. რა გახდა მისი დაწერის მიზეზი?

- ჩემი რომანი „წითელი კლავიშები“ შარშან დავწერე. რომანი 1937 წელში რეპრესირებულ ქართველ პიანისტზეა... ბევრი დეტალი ნამდვილ ამბებზეა დაფუძნებული. ვეცადე, მკაფიოდ მეჩვენებინა, თუ როგორ საშინელ და სასტიკ დროში მოუწიათ ჩვენს წინაპრებს ცხოვრება. სტალინურ ეპოქაზე უამრავი ნაშრომი მაქვს წაკითხული. რადგან მთავრი გმირიც პიანისტია, ამიტომ, ეს ნაწარმოები საკმაოდ ადვილად დაიწერა.

ჩემი ორივე დიდი ბაბუა 1930-იან წლებში გადაასახლეს არაფრის გამო და ალბათ რომანის დაწერისკენ ამ ფაქტმა მიბიძგა

- საქართველოში დაბრუნებას არ აპირებთ?

- მხოლოდ იმ შეთხვევაში, როდესაც დავინახავ, რომ მშრომელი ადამინი სათნადოდ დაფასებულია, აბა, სხვნაირად როგორ?! ენთუზიაზმზე კონცერტების მშიერი კუჭით დაკვრა ნამდვილად არ მიზიდავს...

- ნოსტალგია არ გაწუხებთ, თუ უკვე გადალახული გაქვთ ეს ემოცია?

- ნოსტალგია ყველა ქართველი ემიგრანტის განუყოფელი ნაწილია, მაგრამ რა ვქნათ, სხვა გზა არ არის... ფილმში „ფესვები“ ყველა ამოვიცნობთ ხოლმე საკუთარ თავს... სამწუხაროდ, ემიგრაცია ბევრი ქართველი ემიგრანტის დიდი ტკივილია.

- პანდემიამ საქმიანობაში ხელი შეგიშალათ?

- პანდემიის გამო გეგმები ჩემეშალა, კერძოდ, კონცერტების, დისკის ჩაწერის, მასტერკლასების მიმართულებით... მაგრამ მიყვარს, როდესაც ყველაფერს პოზიტიურად ვუყრებ...

იმის გამო, რომ პანდემიის დროს ბევრი თავისუფალი დრო გამომიჩნდა, დავწერე კიდევ ერთი რომანი, ასევე ვისწალე ურთულესი საფორტეპიანო რეპერტუარი, რომელსაც ჩვეულებრივ დროში უბრალოდ ვერ ვისწავლიდი, რადგან საკმაოდ გადატვირთული გრაფიკი მაქვს. ეს საშინელი დრო უნდა გამოვიყენოთ საკუთარი საქმის სასარგებლოდ... ასევე ამერიკის სახელმწიფო ძალიან გვერდში ამოუდგა საკუთარ ხალხს ამ ურთულეს სიტუაციაში და კიდევ ერთხელ დაგვანახა ყველას, რომ მსოფლიოში საუკეთესო ქვეყანაა.

- სამომავლოდ რას გეგმავთ?

- მინდა, პანდემიის გამო ბევრი ჩაშლილი საქმე განვახორციელო. ფლორიდაში მიწევს ბახის კონცერტების დაკვრა და დიდი სურველი მაქვს, ახლო მომავალში იგივე კონცერტები საქართველოში ორკესტრთან დავუკრა, რადგან სამშობლოში ბოლოს ათი წლის წინ დავუკარი. ასევე ფანტასტიკურ ავანგარდ მწერალ შალვა სიხარულიძესთან ერთად ჩემს რომანს ვამუშავებ, რომ ფილმის სცენარად გადავაკეთოთ. საბჭოთა რეპრესიებზე მხოლოდ ორი ქართული ფილმი მახსენდება და ურიგო არ იქნება, „წითელი კლავიშების“ ფილმის ვერსიაც ნახოს საზოგადოებამ. ეს ყველაფერი ძალიან მინდა, რომ რეალობად ვაქციო...