"სა­ფა­რის" იუ­რის­ტმა ელი­სო რუ­ხა­ძემ, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში სას­ტი­კად ნა­წა­მე­ბი გო­გოს ფო­ტო­ე­ბი და ასე­თი ში­ნა­არ­სის სტა­ტუ­სი დადო:

"ეს ჩემი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბაა, თუმ­ცა არის პრო­ცე­სე­ბი, როცა ძა­ლა­დო­ბის საქ­მის ბრალ­დე­ბუ­ლი და მისი ად­ვო­კა­ტი გან­სა­კუთ­რე­ბით არა­ე­თი­კუ­რად და შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლად იქ­ცე­ვა. დის­ტან­ცი­უ­რად პრო­ცე­სი არის ტან­ჯვა, რად­გან ნა­ხე­ვა­რი სი­ტყვე­ბი არ ის­მის და 3-4 სა­ა­თი ასეთ პრო­ცეს­ზე ყოფ­ნა ცალ­კე აღე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მაა. დღეს იყო და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის და­კი­თხვა ოჯა­ხუ­რი ძა­ლა­დო­ბის საქ­მე­ზე, წი­ნას­წარ შეც­ნო­ბით ორ­სუ­ლი ქა­ლის მი­მართ.

ძა­ლი­ან ვარ აღ­შფო­თე­ბუ­ლი ჩემი კო­ლე­გის ბა­ტონ ავ­თან­დილ ტყე­ბუ­ჩა­ვას (რო­მე­ლიც თურ­მე ყო­ფი­ლი პარ­ლა­მენ­ტა­რია) მხრი­დან და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი­სად­მი გა­მო­ხა­ტუ­ლი ცი­ნიზ­მი­თა და ეთი­კუ­რი ნორ­მე­ბის დარ­ღვე­ვით... მისი ირო­ნი­უ­ლი და სარ­კაზ­მით სავ­სე ჩა­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბი პრო­ცე­სის მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბი­სას, "ვნა­ხოთ თუ რა­ი­მე გაქვს სათ­ქმე­ლი", გა­მო­ი­კი­თხე­ბა ეს მოწ­მე და ნა­ხავ რაც მოხ­დე­ბა, დამ­ცი­ნა­ვი და აგ­დე­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის მი­მართ, ასე­ვე და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი კი­თხვე­ბი მო­ძა­ლა­დის სექ­სუ­ა­ლუ­რი აქ­ტე­ბის, მსხევრპლის ასა­კის, სა­მუ­შაო ად­გი­ლის, მი­ტა­ნი­ლი მზი­თე­ვის და ათა­სი საქ­მეს­თან შემ­ხებ­ლო­ბის არმ­ქო­ნე კი­თხვე­ბი. მო­ძა­ლა­დის ად­ვო­კა­ტის ხმა­მაღ­ლა შე­ფა­სე­ბე­ბის ფონ­ზე, რო­მე­ლი­ღაც რე­გი­ო­ნის სა­სურ­სა­თო ბა­ზარ­ში უფრო მე­გო­ნა თავი, ვიდ­რე პრო­ცეს­ზე!!!

პს. სა­ერ­თოდ ენერ­გია აღარ შე­მომ­რჩა ამ პრო­ცე­სის მერე, წარ­მოდ­გე­ნა მი­ჭირს რას გრძნობს მსხვერ­პლი" - წერს ცნო­ბი­ლი ად­ვო­კა­ტი, რო­მე­ლიც არა­ერ­თი ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლი ქა­ლის დამ­ცვე­ლია და არა­ერ­თი პრო­ცე­სი აქვს მო­გე­ბუ­ლი.

ად­ვო­კა­ტის ამ სტა­ტუსს უამ­რა­ვი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოყ­ვა. ბევ­რმა ბრალ­დე­ბუ­ლის ად­ვო­კა­ტის დას­ჯაც მო­ი­თხო­ვა და ბუ­ნებ­რი­ვია ყვე­ლა შეძ­რა გავ­რცე­ლე­ბულ­მა კად­რებ­მა.

AMBEBI.GE აღ­ნიშ­ნულ საქ­მეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით მეტი დე­ტა­ლე­ბის გა­სა­გე­ბად ად­ვო­კატ ელი­სო რუ­ხა­ძეს და­უ­კავ­შირ­და:

- თქვენ არ იცით რო­გორ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მო­ვი­და ჩვენ­თან "სა­ფარ­ში" ეს გო­გო­ნა. ფსი­ქო­ლო­გის დახ­მა­რე­ბით შევ­ძე­ლით მისი დამ­შვი­დე­ბა და მი­ხა­რია, რომ დღეს ასე ყო­ჩა­ღად არის. იბ­რძვის თა­ვი­სი სი­მარ­თლის და­სამ­ტკი­ცებ­ლად და დამ­ნა­შა­ვის და­სას­ჯე­ლად. გა­მა­ნად­გუ­რა გა­მო­კი­თხვამ, რაც სა­სა­მარ­თლო­ზე ხდე­ბო­და ბრალ­დე­ბუ­ლის ად­ვო­კა­ტის მიერ, ეს იყო სრუ­ლი კოშ­მა­რი. მარ­თა­ლია პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ვარ, მაგ­რამ ისე იმოქ­მე­და იმ ად­ვო­კა­ტის ქცე­ვებ­მა და არა­ე­თი­კურ­მა კი­თხვებ­მა, ორი დღეა და­მა­მაშ­ვი­დე­ბე­ლებს ვსვამ და ცუ­დად ვარ.

საქ­მის არ­სე­ბი­თი გან­ხილ­ვა მიმ­დი­ნა­რე­ობს, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა დად­გეს ამ საქ­მე­ზე გა­მამ­ტყუ­ნე­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნი. მარ­თა­ლია მო­ძა­ლა­დეს აქვს ბევ­რი ფული, მოწ­მე­ე­ბი ჰყავს მოს­ყი­დუ­ლი და ცდი­ლო­ბენ ამ­ტკი­ცონ თით­ქოს ის არ არის მო­ძა­ლა­დე, აქეთ იშ­ვე­რენ მსხვერ­პლის­კენ ხელს და ამ­ბო­ბენ, თით­ქოს ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სა­ბაბს აძ­ლევ­და და ათას სი­სუ­ლე­ლეს ამ­ბო­ბენ, მაგ­რამ ჩვენ მის ბრა­ლე­უ­ლო­ბას და­ვამ­ტკი­ცებთ.

მა­მა­კა­ცი არის ან­ტიკ­ვა­რი­ან­ტით მო­ვაჭ­რე კაცი და ბევ­რი თა­ვი­სი გამ­ყიდ­ვე­ლი ჰყავს პრო­ცეს­ზე მოყ­ვა­ნი­ლი და ისი­ნი აძ­ლე­ვენ ჩვე­ნე­ბებს და სამ­წუ­ხა­როდ არა­ვინ არ დას­დევს ცრუ მოწ­მე­ებს და მათ არ სჯის პო­ლი­ცია. ამ ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, მაქვს იმე­დი და მო­ლო­დი­ნი, რო­გორც სხვა უამ­რავ საქ­მე­ში, აუ­ცი­ლებ­ლად დად­გე­ბა ამ საქ­მე­ზეც გა­მამ­ტყუ­ნე­ბე­ლი გა­ნა­ჩე­ნი და და­ის­ჯე­ბა მო­ძა­ლა­დე მა­მა­კა­ცი. ემო­ცი­უ­რად ძა­ლი­ან მძი­მეა, როცა არა­ე­თი­კუ­რად და ამაზ­რზე­ნად იქ­ცე­ვა მო­წი­ნა­აღ­მდე­გის ად­ვო­კა­ტი. ახლა ვაგ­რო­ვებ მტკი­ცე­ბუ­ლებს და ეთი­კის კო­მი­სი­ა­ში შე­ვი­ტან სა­ჩი­ვარს. იმე­დია არ მოხ­დე­ბა ასე­თი ად­ვო­კა­ტე­ბის მფარ­ვე­ლო­ბა ეთი­კის კო­მი­სი­ა­ში.

რო­გორც ირ­კვე­ვა, მო­ნი­კა პა­პაშ­ვილ­ზე ქმა­რი პერ­მა­ნენ­ტუ­ლად ძა­ლა­დობ­და. რამ­დენ­ჯერ­მე პო­ლი­ცი­ას დახ­მა­რე­ბის­თვის მი­მარ­თა, მაგ­რამ ქმრის მუ­ქა­რის ქვეშ მყოფს ისევ ნათ­ქვა­მის უარ­ყო­ფა უწევ­და. ამი­ტომ მო­ძა­ლა­დის ყვე­ლა ძა­ლა­დობ­რი­ვი ქმე­დე­ბა და­უს­ჯე­ლი რჩე­ბო­და.

AMBEBI.GE ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლ ქალ­საც ესა­უბ­რა:

- მე ის ადა­მი­ა­ნი ვარ, რო­მე­ლიც ამ დღე­ში ჩა­მაგ­დო მა­მა­კაც­მა, რო­მე­ლიც მუხ­ლებ­ზე იდგა და სიყ­ვა­რულს მე­ფი­ცე­ბო­და. მა­მა­კაც­მა რო­მელ­მაც ჯერ არ­და­ბა­დე­ბუ­ლი შვი­ლი მოკ­ლა და ამ დროს ცი­ხე­შიც არ გა­უშ­ვეს. სა­სა­ცი­ლო 2000-ლა­რი­ა­ნი გი­რა­ო­თი გა­რეთ და­სე­ირ­ნობს. კი­დევ გო­ნორ­ზეა, მამ­ცი­რებს და შე­უ­რა­ცხყო­ფას მა­ყე­ნებს ის და მისი ად­ვო­კა­ტი სა­სა­მარ­თლო პრო­ცეს­ზე, ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ მარ­ტო რა დღე­ში მაგ­დებ­და და რა სი­ტყვებს მე­ძახ­და...

- ფი­ზი­კუ­რად გის­წორ­დე­ბო­დათ?

- ერთ დღეს სახ­ლში რომ მი­ვე­დი, ჩემ­მა ქმარ­მა უცა­ბე­დად კარი გა­და­კე­ტა, ფან­ჯრე­ბი მი­ხუ­რა, ტე­ლე­ვი­ზორს ხმა აუ­წია და ცემა და­მი­წყო. აზ­რზეც ვერ მო­ვე­დი, ნამ­დვი­ლი შოკი იყო. მე­უბ­ნე­ბო­და, ხმა არ ამო­ი­ღო, უნდა მოგ­კლა, სახ­ლი­დან ცო­ცხა­ლი ვერ გახ­ვა­ლო. ამას გარ­და, ფულს მთხოვ­და, 2000 ლარი უნდა გა­და­მი­ხა­დოო. სახ­ლი­დან გა­მოქ­ცე­ვა მო­ვა­ხერ­ხე. გავ­რბო­დი, ის კი უკან მომ­დევ­და. მე­გობ­რის ოჯახ­ში შე­ვა­ფა­რე თავი, შემ­დეგ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს, თუმ­ცა არც ამ დროს შე­მეშ­ვა: ტე­ლე­ფონ­ზე და­მი­რე­კა და იმუქ­რე­ბო­და, რომ თუ გა­ბე­დავ და იტყვი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე ჩა­ვი­დი­ნე, შენ გა­გამ­წა­რებ, შენს შვილს კი მოვ­კლა­ვო.

მა­მა­ჩე­მი ავად­მყო­ფია და მა­საც გა­დას­წვდა, მას მოვ­კლა­ვო. სხვა არა­ფე­რი დამ­რჩე­ნო­და, თუ არა ის, რომ პო­ლი­ცი­ა­ში ამ ინ­ცი­დენ­ტის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი მეთ­ქვა. ამის შემ­დეგ აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა მის­თვის ამას ხელი არ შე­უშ­ლია. სამ­სა­ხუ­რის­თვი­საც და­მა­ნე­ბე­ბი­ნა თავი, ყვე­ლა­ნა­ი­რი შე­ზღუდ­ვა და­მი­წე­სა. ნა­თე­სა­ვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბაც კი ამიკ­რძა­ლა. სა­კუ­თარ შვილ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­საც კი მიშ­ლი­და, რო­მე­ლიც პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან მყავს. ყვე­ლა­ზე მწვა­ვე კონ­ფლიქ­ტი მა­შინ მოხ­და, რო­დე­საც მი­თხრა, შვილ­თან არ წახ­ვი­დე, არა­ფე­რი გა­უ­კე­თო, სა­ერ­თოდ არ მი­ე­კა­როო.

მისი და­ჟი­ნე­ბუ­ლი მო­თხოვ­ნით 17 წლის შვილ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა სა­მუ­და­მოდ უნდა გა­მე­წყვი­ტა. მუდ­მი­ვად იმე­ო­რებ­და, ფული მაქვს, პო­ლი­ცი­ა­ში მი­ვალ და რა­საც მინ­და, იმას გა­ვა­კე­თებ, ვე­რა­ვინ შე­მე­ხე­ბა, პა­სუხს ვე­რა­ვინ მომ­თხოვს, სუფ­თა ვარ, კრი­მი­ნა­ლუ­რი წარ­სუ­ლიც არ მაქ­ვსო...

მო­რიგ ჯერ­ზე მით­რია ისევ თმით, მხო­ლოდ იმის გამო, რომ ჩემი შვი­ლის შე­ჯიბ­რზე არ უნ­დო­და, წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. დე­და­მის­მა და მის­მა დამ ყვე­ლა­ფე­რი იცოდ­ნენ.

ვუ­თხა­რი, რომ ასე ცხოვ­რე­ბა აღარ შე­მეძ­ლო, რომ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მონა ვი­ყა­ვი ამ სახ­ლში... ბო­ლოს უკვე ისე მქონ­და ტვი­ნი დაპ­როგ­რა­მე­ბუ­ლი, რომ მარ­თლა ვფიქ­რობ­დი, ალ­ბათ მე ვერ ვიქ­ცე­ვი სწო­რად და რა­ღა­ცას ისე არ ვა­კე­თებ, რო­გორც სა­ჭი­როა-მეთ­ქი. ში­ნა­მო­სამ­სა­ხუ­რე­სა­ვით ვყავ­დი, თმა­ა­კე­ცი­ლი დავ­დი­ო­დი, ფრჩხი­ლის ლა­ქის წას­მის უფ­ლე­ბაც კი არ მქონ­და. დი­ლით ადრე ავ­დგე­ბო­დი, სი­ნით საჭ­მელს მი­ვარ­თმევ­დი და ცემა-ტყე­პა მა­ინც გა­მო­წე­რი­ლი მქონ­და.

რო­დე­საც ჩემს ამ­ბავს იგებ­დნენ, ყვე­ლას უკ­ვირ­და, შენ, ასეთ მებ­რძოლ ადა­მი­ანს, ეს რო­გორ და­გე­მარ­თაო. მთლი­ა­ნად გა­მა­ნად­გუ­რა ამ ადა­მი­ან­მა. ისე­თი ტრავ­მე­ბი მაქვს მი­ღე­ბუ­ლი, ალ­ბათ სრუ­ლი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის­თვის დიდი დრო დამ­ჭირ­დე­ბა... ჩემს მე­გო­ბარ ად­ვო­კატს და­ვუ­კავ­შირ­დი და დახ­მა­რე­ბა ვთხო­ვე. თუმ­ცა, რო­გორც ჩანს, მას ჩემი ქმა­რიც და­უ­კავ­შირ­და და სა­ვა­რა­უ­დოდ, ფული გა­და­უ­ხა­და. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, სულ მალე, ჩემი ად­ვო­კა­ტი მის მე­გობ­რებ­ში აღ­მოჩ­ნდა. შე­დე­გად, ჩემ­ზე ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლა­დო­ბის ინ­ცი­დენ­ტებ­ზე საქ­მეც არ აღ­ძრუ­ლა, სა­ბუ­თე­ბიც კი არ წა­რად­გი­ნა ფო­ტო­ე­ბი კი მაქვს, რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­შიც ვი­ყა­ვი.

სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბით სარ­გებ­ლო­ბაც კი და­მიბ­ლო­კა, სრულ იზო­ლა­ცი­ა­ში ვყავ­დი მოქ­ცე­უ­ლი. თავს მე­გობ­რის ოჯახს ვა­ფა­რებ­დი, ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებ­მა ამის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი იცოდ­ნენ. ამა­სო­ბა­ში, ბავ­შვიც დავ­კარ­გე… სა­ში­ნე­ლი სტრე­სის ფონ­ზე, ეს ამ­ბა­ვი ჩემ­თვის კი­დევ უფრო მძი­მედ გა­და­სა­ტა­ნი აღ­მოჩ­ნდა. მუდ­მი­ვად ვტი­რო­დი, ცუ­დად ვი­ყა­ვი, რაც ჩემი დე­დამ­თი­ლის­თვის იმის თქმის სა­ფუძ­ვე­ლი გახ­და, რომ "ფსი­ქი­კუ­რად ჯან­მრთე­ლი არ ვი­ყა­ვი". ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რო­გორ უი­მე­დო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი იმ მო­მენ­ტში.

ქმრის­გან კი წა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ ჩემ­მა ად­ვო­კატ­მა ჩემს და­სა­ცა­ვად არა­ფე­რი მო­ი­მოქ­მე­და. პო­ლი­ცი­ა­შიც კი მი­ვე­დი დახ­მა­რე­ბის სა­თხოვ­ნე­ლად, მაგ­რამ გან­ყო­ფი­ლე­ბის უფ­როს­მა გან­მი­ცხა­და, ჭკვი­ა­ნად იყა­ვი, ეგ საქ­მე შენს წი­ნა­აღ­მდეგ არ შე­მო­გიბ­რუნ­დეს და ცი­ხე­ში წას­ვლამ არ მო­გი­წი­ო­სო. სწო­რედ ამ პე­რი­ოდ­ში, შემ­თხვე­ვით ნა­თე­სავ­მა და­მი­რე­კა, მო­მი­კი­თხა. ავუხ­სე­ნი ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა. მან მა­შინ­ვე მი­თხრა, რომ ბაია პა­ტა­რა­ი­ას­თვის და მისი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის­თვის მი­მე­მარ­თა. ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ­მა მივ­წე­რე ბაია პა­ტა­რა­ი­ას. შა­ბათ-კვი­რის დას­ვე­ნე­ბე­ბი იყო, „სა­ფა­რის“ ად­ვო­კა­ტის ელი­სო რუ­ხა­ძის ნო­მე­რი მომ­ცა.

ელი­სომ სა­სა­უბ­როდ და­მი­ბა­რა, მაგ­რამ ისეთ უკი­დუ­რეს სტრეს­ში ვი­ყა­ვი, რომ მას­თან მი­სულს ლა­პა­რა­კის უნა­რი წარ­თმე­უ­ლი მქონ­და. გა­ნუ­წყვეტ­ლივ ვტი­რო­დი, ვერ ვუხ­სნი­დი, რაში იყო საქ­მე. პირ­ვე­ლი, რაც ელი­სომ გა­ა­კე­თა, ფსი­ქო­ლოგს და­მა­კავ­ში­რა, რომ ცო­ტა­თი მა­ინც გონს მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი. შემ­დეგ, ელი­სო პო­ლი­ცი­ა­ში და ექ­სპერ­ტი­ზებ­ზე გა­მომ­ყვა. დიდი ხნის მან­ძილ­ზე, ელი­სოს ვუ­რე­კავ­დი და ჩემს პრობ­ლე­მებ­ზე ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი. სა­ში­ნე­ლი შიში მქონ­და იმი­სა, რომ რო­გორც პო­ლი­ცი­ა­ში მი­თხრეს, მე არ აღ­მოვ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი ბრალ­დე­ბუ­ლი, რად­გან მა­ნამ­დე, ჩემი ქმრის ზე­წო­ლით, რო­გორც გი­თხა­რით, ცრუ ჩვე­ნე­ბა მქონ­და მი­ცე­მუ­ლი, რომ და­ზი­ა­ნე­ბე­ბი კი­ბი­დან და­გო­რე­ბის შე­დე­გად მი­ვი­ღე და არა – ჩემი ქმრის­გან.

ჩემი ეს ჩვე­ნე­ბე­ბი ძა­ლი­ან არე­უ­ლია, ჯერ ვამ­ბობ, და­მა­ყა­ჩა­ღეს და ამის გამო დავ­ზი­ან­დი-მეთ­ქი, შემ­დეგ კი­ბი­დან და­გო­რე­ბის შე­სა­ხებ ვსა­უბ­რობ. გა­მომ­ძი­ე­ბელ­მა ისიც კი მი­თხრა, გა­მომ­ძი­ე­ბე­ლი რომ ხარ და ადა­მი­ა­ნი დღე­ში სამ­ჯერ ცვლის ჩვე­ნე­ბას, ზე­წო­ლის ნიშ­ნე­ბი კი უნდა შე­ამ­ჩნიო საქ­მე­შიო. სა­ხე­ზე ნა­ცე­მი ვი­ყა­ვი, ყელ­ში წა­ჭე­რის ნიშ­ნე­ბი მქონ­და, სხე­უ­ლი – და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი და პო­ლი­ცი­ელ­მა ჩამ­სვა მან­ქა­ნა­ში ყო­ფილ ქმარ­თან ერ­თად და ასე ერ­თად წა­ვე­დით პო­ლი­ცი­ა­ში და ამ ფონ­ზე, მე გან­ვა­ცხა­დე, ჩემ­ზე ძა­ლა­დო­ბა არ ყო­ფი­ლა-მეთ­ქი.

ჩემი ყო­ფი­ლი ქმა­რი ფი­ზი­კუ­რად მა­ღა­ლი არაა და პო­ლი­ცი­ა­ში მუდ­მი­ვად იმას მი­მე­ო­რებ­დნენ, კარ­გი ახლა, ეს რო­გორ მო­გე­რია, არ გვჯე­რაო. ისე იყ­ვნენ გან­წყო­ბილ­ნი, თით­ქოს მე ვი­ყა­ვი მო­ძა­ლა­დე და ჩემი ქმა­რი კი – მსხვერ­პლი. გარ­და ამი­სა, დიდი ზე­წო­ლა იყო ჩემი დე­დამ­თი­ლის­გა­ნაც, რო­მე­ლიც ამ­ტკი­ცებ­და, რომ ფსი­ქი­კუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი მქონ­და და "შეშ­ლი­ლი ვი­ყა­ვი". აბა, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ბავ­შვის და­კარ­გვის გამო ამ­დე­ნი ნერ­ვი­უ­ლო­ბაო?

"სა­ფა­რის" საქ­მე­ში ჩა­რე­ვის შემ­დეგ დღეს უკვე, ისეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვარ, რომ თუ ჩემს ირ­გვლივ ვინ­მე ქალს ან გო­გოს შე­ვამ­ჩნევ, ვის­ზეც ძა­ლა­დო­ბენ, ყვე­ლას „სა­ფარ­ში“ მის­ვლას ვურ­ჩევ. ელი­სომ მაქ­სი­მა­ლუ­რი გა­ა­კე­თა, რისი გა­კე­თე­ბაც ჩემს საქ­მეს­თან და­კავ­ში­რე­ბით იყო შე­საძ­ლე­ბე­ლი, – ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი და სა­მე­დი­ცი­ნო ექ­სპერ­ტი­ზე­ბის მეთ­ვალ­ყუ­რე­ო­ბა, პო­ლი­ცი­ა­ში და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი ვი­ზი­ტე­ბი, პრო­კუ­რორ­თან მუ­შა­ო­ბა და ა. შ. ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, იმედს მაძ­ლევ­და და მამ­შვი­დებ­და, რაც ჩემს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი ქა­ლის­თვის უდი­დე­სი შვე­ბა იყო.

და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლად რომ ვარ ცნო­ბი­ლი ეს ყვე­ლა­ფე­რი ელი­სოს გა­კე­თე­ბუ­ლია და ეს ყვე­ლა­ფე­რი "სა­ფარ­მა" ისე გა­მი­კე­თა, რომ ერთი თეთ­რი არ და­მი­ხარ­ჯავს... ჩემი და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლად ცნო­ბის სა­კი­თხი ძა­ლი­ან კი გა­ჭი­ა­ნურ­და, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ, მე ნა­ცე­მი, ცხვირ­ჩამ­ტვრე­უ­ლი, ზედა ყბის ძვალ­გა­ტე­ხი­ლი, სა­შინ­ლად და­ლურ­ჯე­ბუ­ლი კი აღარ ვარ ზე­წო­ლის და იმის საფრ­თხის ქვეშ, რომ ისევ მე არ და­მა­და­ნა­შა­უ­ლოს პო­ლი­ცი­ამ, არა­მედ ვარ და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლი.

უკვე, პო­ლი­ცი­ა­ში ხმის ტემ­ბრიც კი შეც­ვლი­ლი აქვთ, გა­მომ­ძი­ებ­ლით და­წყე­ბუ­ლი, უფ­რო­სით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ელი­სომ მტკი­ცე­ბუ­ლე­ბე­ბის მო­პო­ვე­ბა­ზე იმ­დე­ნი იშ­რო­მა, რომ ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, რომ გა­მომ­ძი­ებ­ლის საქ­მეც ნა­წი­ლობ­რივ მისი გა­კე­თე­ბუ­ლია. რო­დე­საც თავ­და­პირ­ვე­ლად ვუ­თხა­რი, რომ არ­სე­ბობს მოწ­მე, ვინც ამ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მნა­ხა-მეთ­ქი, არა­ვინ ყუ­რა­დღე­ბა არ მო­მაქ­ცია მა­ნამ, სა­ნამ „სა­ფა­რი“ არ ჩა­ე­რია. იმე­დია, ყვე­ლა და­ნა­შა­ულ­ზე ის აგებს პა­სუხს.

მთა­ვარ ფო­ტო­ზე: მო­ნი­კა პა­პაშ­ვი­ლი